Κατάσταση αδιαφορίας..

 

Front row seats - Collage on paper Sammy Slabbinck 2014

Προπομπός μιας καταστροφής εκπορευόμενης από ένα υποκείμενο εναντίον ενός άλλου είναι μια κατάσταση αδιαφορίας για το Eίναι του άλλου υποκειμένου, χωρίς αναγκαία να υπάρχει ακόμα στοχοποίηση ή ενοχοποίησή του δια ενός ιδεολογικού συστήματος. 

Αυτό το γενικό υπόβαθρο ωστόσο είναι τόσο γενικό και παρουσιαζόμενο ως ισχύον πάντα, άρα «κινδυνεύει» να μην σημαίνει τίποτα αν δεν το πλαισιώσουμε με ειδικότερες μορφές (τής) υπόστασής του.

Θα το «πάρω αλλιώς», λέγοντάς σας πως σε μιαν ακρατική/αταξική «αρχέγονη» κοινωνία η αδιαφορία σημαίνει το εντελώς αντίθετο, σημαίνει δηλαδή μια κατάσταση ειρήνης μεταξύ των κοινοτήτων.

Βλέπουμε πως η (σχετική) έλλειψη σχέσης ενδιαφέροντος μιας κοινότητας προς την άλλη, ενώ είναι κατά τα «αρχέγονα» δεδομένα συνθήκη ειρήνης ή μη σύρραξης, στις ταξικές ιεραρχικές κοινωνίες μπορεί να σημαίνει την δυνατότητα σύρραξης ως γενικό υπόβαθρο: «Έλκει» ως ειδική κατάσταση ή μορφή τής συσχέτισης μεταξύ των υποκειμένων σε ψυχοκοινωνικές ωθήσεις που σημαίνουν την ετεροκαταστροφική πρόθεση και εντέλει ετεροκαταστροφική πράξη.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι:

Η αδιαφορία τής (κάθε) μετα-αρχέγονης κοινότητας για τις άλλες κοινότητες (ή την άλλη κοινότητα) είναι εντέλει ψευδής, εφόσον υπάρχει εγχαραγμένη στην ψυχοκοινωνική της «εσωτερικότητα» πάντα μια υποκρυπτόμενη ένταση εχθρότητας και ετεροκαταστροφικής ώθησης.

Θεωρώ λοιπόν την κατάσταση αδιαφορίας όπως εμφανίζεται στην ταξική ιεραρχική κοινωνία φενακισμένα αποτυπωμένη ως κατάσταση «εσωτερικής» κοινωνικοψυχικής ειρήνης, γι΄αυτό και «βλέπω» σε κάθε της διακήρυξη ειρήνης μια κατάσταση πιθανής μετάβασης σε έναν ετεροκαταστροφικό πόλεμο.

Η ειδική νεωτερική μορφοποίηση αυτής τής γενικής τάσης των ταξικών/ιεραρχικών κοινωνιών προς ετεροκαταστροφή, από το Κεφάλαιο και το κράτος, δεν αποτελεί ούτε αποτέλεσμα (αιτιατό) ούτε αίτιο μόνον αυτής τής γενικής ώθησής τους προς την ετεροκαταστροφή, γι΄αυτό και είναι γενικά λανθασμένη τόσο η θεωρητική τάση που αποδίδει στις διεθνοπολεμικές ή ακόμα και «εσωτερικές» κοινωνικές-ταξικές αντιπαραθέσεις μόνον καπιταλιστικά-οικονομικά ή το «αντίθετο» μόνον ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά.

Ούτε η ανθρωπολογική κατάσταση μόνιμης εχθρότητας ούτε η κατάσταση τής ταξικής/ιεραρχικής κοινωνικής/οικονομικής διαίρεσης αποτελούν η μία μόνον το «φιτίλι» τής άλλης (που είναι το έτοιμο «καύσιμο» προς ανάφλεξη) αλλά και οι δύο είναι και «καύσιμα» και «φιτίλια» για την άλλη. 

Αυτή η διττότητα τής δυνητικής κατάστασης πολέμου θέτει όλες τις πολιτικές και ηθικές στάσεις απέναντι στις (πολεμικές) συγκρούσεις σε δοκιμασία, όταν ειδικά εκφράζουν μια μονομερή πρόσληψη του φαινομένου. 

Άρα, η γενικότερη τάση να θεωρείται η κατάσταση αδιαφορίας των ταξικών/ιεραρχικών κοινωνιών ως κατάσταση (παροδικής έστω) ειρήνης είναι πιθανά λανθασμένη.

Δεν υπάρχει καμία παροδική ή μόνιμη ειρήνη στις ταξικές/ιεραρχικές κοινωνίες, και η κατάσταση αδιαφορίας «εντός»  τους ή προς τις «άλλες» (κοινωνίες) είναι σαν μια σιγανή φωτιά καταστροφής που δεν σβήνει ποτέ. 

Ενώ όμως μπορούμε να κατανοήσουμε το σχήμα που αφορά στην οικονομική και κοινωνική θεμελίωση/κατάσταση των ετεροκαταστροφικών ωθήσεων, έχουμε μια τάση να παραβλέπουμε την ανθρωπολογική θεμελίωση/κατάσταση θεωρώντας την ως δευτερεύουσα και συνεπαγόμενη από την αρχική (οικονομική/κοινωνική θεμελίωση).

------------------------------------------------------ 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Persian music master Shajarian who backed Iran protests dies

 8 October 2020

TEHRAN, Iran -- Mohammad Reza Shajarian, whose distinctive voice quavered to traditional Persian music on state radio for years before supporting protesters following Iran’s contested 2009 election, has died, state TV reported Thursday. He was 80.

Ανακεφαλαίωση στη θεωρία και τη ζωή [2]

Εφόσον τελειώσαμε τις πρώτες και πρόχειρες συστηματοποιήσεις των τοποθετήσεων μας, στο άμεσο και στο πιο απομακρυσμένο μέλλον θα περιοριστούμε σε μια περαιτέρω συστηματοποίησή τους, και σε μιαν ένταξη τους σε μια «ομαλότερη» διακειμενικότητα.

Διευκρίνισα στο προηγούμενο σημείωμα ότι δεν ισχυριζόμαστε ότι κάνουμε «επιστήμη», αλλά και ότι θεωρούμε ότι υπό τις ευρύτερες κοινωνικοϊστορικές συνθήκες δεν υπάρχει ούτως ή άλλως μια τέτοια δυνατότητα για την κοινωνική θεωρία και την φιλοσοφία.

Διευκρινίζω επίσης ότι η «φροϋδική» ψυχανάλυση δεν με ενδιαφέρει καθόλου, σκοπεύω μάλιστα να μην χρησιμοποιώ ακόμα και εμμέσως έννοιες, πορίσματα και προβληματικές της, και ό,τι έχω χρησιμοποιήσει «πολεμικά» ή κριτικά, ακόμα και δια μέσω πιθανών παραναγνώσεων, θα το εξαλείψω από τον λόγο μου.

Μια κάπως επεισοδιακή, διαταραγμένη σχέση με τον λακανισμό και τούς λακανίσκους θα έχω αναγκαστικά, μόνο και μόνο λόγω του κοινού ενδιαφέροντος για το σημαίνον, την γλωσσολογία κ.λπ.

Δεν πρόκειται επίσης να ξαναασχοληθώ με την άμεση πολιτική επικαιρότητα στην ελληνική επικράτεια, παρά το γεγονός ότι έχω τάσεις «υποτροπής». 

Η τελευταία φάση με τους Λιγνάδη και Κουφοντίνα με ώθησε να ξαναμπώ στο παιχνίδι, αλλά έκανα πάλι λάθος, για αυτό και κατέβασα πάλι τις αναρτήσεις. 

Τα συμπεράσματά μου για το κράτος και το δυνάμει κράτος στην ελληνική επικράτεια τα έβγαλα άλλη μια φορά δυναμωμένα εντός μου, και έχω να πω ότι δεν έχω να πω πλέον τίποτα. 

Όπως είχα προαναγγείλει έστω μέσω και αυτών των ενοχλητικών «παρεμβολών» με ενδιαφέρει πολιτικά το Ιράν και το Κουρδιστάν, και τίποτα άλλο. 

Σε «αυτά» και στην δυτική Ασία θα «ξαναγυρνάω» συνέχεια.

Θα ασχοληθώ, ασχολούμαι ήδη, με τις ειδικότερες θεωρητικές στοχεύσεις μου, στα χνάρια των δημοσιεύσεων [ανακεφαλαίωσης, συστηματοποίησης] των τελευταίων μηνών και στην βάση των ήδη συντελεσμένων θέσεων που έχω επεξεργαστεί.

Αυτές είναι:

1. Γλωσσολογική στροφή στην Φιλοσοφία.

2. Η πολιτική και το κράτος ως «παραγωγικές δυνάμεις».

3. Το «συντελεσμένο» τού ανθρώπινου Λόγου και το μέλλον τής λεκτικής-γλωσσικής έκφρασης, η αυτονομία αλλά και το «κενό» τού σημαίνοντος-σημείου.

4. Θα προχωρήσω σε μια εκτεταμένη ιστορία τής Φιλοσοφίας με άμεσες παραπομπές σε «κλασικά» κείμενα και «κλασικά» δοκίμια ερμηνείας τους.

5. Κριτική αποδόμηση και τού μαρξισμού και τού αναρχισμού, και των νεώτερων μορφών τους, πάλι με άμεσες παραπομπές σε κείμενα και κριτικά δοκίμια.

6. Ταυτόχρονη ισομερής και διμέτωπη κριτική αποδόμηση και τού εθνικισμού και τού αντιεθνικισμού. 

 

Ιωάννης Τζανάκος