Ζούσα στην Νέα Σμύρνη από το 1977 έως το 2018, οπότε μετακόμισα στην Σπάρτη.
Η Νέα Σμύρνη δεν είναι συνοικία τού «δεξιού νοικοκυραίου»-μικροαστού, αλλά είναι η συνοικία τού «αριστερού-αριστεριστή νοικοκυραίου»-μικροαστού.
«Πάμε στον Άδωνι για καφέ», Πανιώνιος, ΚΚΕ-ΕΣ με 20% την εποχή που με το ζόρι έπαιρνε 3-4%, 2 ταγμένοι «εσωτερικάκηδες» Δήμαρχοι, πρώτα ο Μπεχλιβανίδης, τελευταία ο Κουτελάκης.
«Πάνθηρες», το αριστερίστικο-αριστερό κλαμπ φιλάθλων τού Πανιωνίου, και άλλα.
Δεν «έγινα» αριστερός στη Δραπετσώνα, δεν θα προλάβαινα άλλωστε μέχρι τα 9-10, αλλά στη Νέα Σμύρνη.
Η Νέα Σμύρνη είναι μια στάνταρ αριστερή-κεντροαριστερή μικροαστική συνοικία, που είναι (κυρίως ήταν) και λαϊκή-προλεταριακή στο άνω μέρος της (άνω Νέα Σμύρνη).
Αυτή τη στιγμή, μετά από διεργασίες δύο δεκαετιών, προτού ακόμα κάνει ντου ο δεξιομπατσο-μηχανισμός τού Χρυσοχοΐδη, η Νέα Σμύρνη είναι ήδη τα «Εξάρχεια τού μικροαστού».
Έχει υπάρξει, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μια κατάληψη κεντρικού δημόσιου-δημοτικού χώρου στην κεντρική πλατεία [πρώην Καφετέρια «Γαλαξίας»], η οποία ήταν και το πεδίο ιδεολογικής ζύμωσης για να υπάρξει μια ευρύτερη διάδοση και εδραίωση των νεοαριστερών και νεοαναρχικών ιδεών στον μικροαστικό Δήμο (μαζί με τις αναρχικές συλλογικότητες, και την «εργατική λέσχη»).
Ενώ έγινε μια ανάλογη προσπάθεια «εξαρχειοποίησης» στην Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη, εφόσον υπήρχε πολύς κόσμος στο «κίνημα» στην Κυψέλη, «δεν έπιασε» λόγω ακριβώς τού λαϊκοπρολεταριακού χαρακτήρα τής Κυψέλης (τις τελευταίες δεκαετίες) και μάλιστα λόγω τού γεγονότος ότι οι λαϊκοί προλετάριοι στην Κυψέλη, άρα και όσοι συχνάζουν στην Φωκίωνος Νέγρη, είναι μετανάστες από πολλές εθνότητες.
Δεν μπόρεσε να πιάσει εκεί η «εξαρχειοποίηση» αν και ήταν σκοπός τού κινήματος και επιχειρήθηκε, μιας και οι προλετάριοι στην καθημερινότητά τους, ειδικά οι ξένοι, δεν νοιάζονται για τέτοια πράγματα.
Λόγω τής συντρόφου μου που είναι Κυψελιώτισσα μέχρι το κόκκαλο, έχω ζήσει την Κυψέλη πολύ καλά, εδώ και δεκαετίες.
Η Κυψέλη δείχνει τα τελικά όρια τής αριστερίστικης-αναρχικής διείσδυσης στο προλεταριάτο, ειδικά το «ξένο».
Μπορεί να βλέπεις παντού αφίσες και τρικάκια, αισθάνεσαι την ζωντανή και μαζική παρουσία τού αριστερισμού και τού νεοαναρχισμού, αλλά το νιώθεις αμέσως ότι αυτή η παρουσία «απορροφάται» από μιαν αδιάφορη και πραγματιστικά προσανατολισμένη προλεταριακή λαϊκή μάζα.
Δεν σας κρύβω ότι μέσω τού κοριτσιού μου «απορροφήθηκα» και εγώ εν πολλοίς από την απίστευτη γοητευτική κυψελιώτικη λαϊκοπρολεταριακή «ατμόσφαιρα» και απέκτησα «ισορροπίες», ιδεολογικές και πολιτισμικές, τις οποίες δεν μου τις έδωσε ποτέ η Νέα Σμύρνη.
Κατά κάποιο τρόπο, μέσω τής Κυψέλης «ξεπέρασα» την Νέα Σμύρνη, και επέστρεψα (νοερά) στην πρώτη, παιδική μου, συνοικία, την Δραπετσώνα, η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι «ακριβώς» Πειραιάς, είχε και έχει την δική της ταυτότητα.
Ας έρθω στην «επικαιρότητα».
Δεν ξέρω αν η δεξιά και το παρακράτος της, το έκανε επίτηδες να κάνει ντου στην Νέα Σμύρνη, δεν τις πιστεύω αυτές τις συνωμοσιολογίες, αλλά με την εφόρμησή της στην Νέα Σμύρνη είναι σαν να «προκάλεσε» την καρδιά τού «αριστερού-αριστερίστικου μικροαστισμού» στην πόλη τής Αθήνας.
Αν το έκανε επίτηδες είναι ηλίθια, αν το έκανε κατά λάθος ή έπεσε πάνω στον αριστερό τοίχο που δεν ήξερε ότι υπάρχει, τότε είναι ακόμα περισσότερο ηλίθια και άσχετη από το κοινωνικοανθρωπολογικό «τοπίο» τής Αθήνας.
Αν οι δεξιάρες κατορθώσουν να φτιάξουν έναν ακόμα θύλακα μικροαστικού υπερεπαναστατισμού στην Αθήνα, κάπως πιο «κυριλέ», τότε είναι «άξιοι συγχαρητηρίων».
Για Νόμπελ είναι οι άνθρωποι.
Εγώ πάντως, όταν γυρίσω, αν γυρίσω στην Αθήνα, θα πάω ή στην Κυψέλη ή στην Δραπετσώνα.
Τούς μικροαστούς δεν τους αντιπαθώ τόσο, όσο οι ίδιοι τον εαυτό τους (εξού και ο οντολογικός «αντι-μικροαστισμός» τους, έχω αναφερθεί: Ψάχνοντας τον ταξικό «εσωτερικό εχθρό»), αλλά τούς βαριέμαι αφάνταστα.
Ιωάννης Τζανάκος
