Ελληνικό παρασκήνιο, ή ελληνικός μικρόκοσμος. Καθηγητής αριστερός, σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, υπερασπίστηκε την δυνατότητα ενός κοινωνικού κινήματος να προσφύγει στην ένοπλη πάλη. Γενικά σωστή η τοποθέτηση του, εφόσον μιλάμε από την σκοπιά μιας αριστερής ή αναρχικής αντίληψης, την οποία επίσης ενστερνίζομαι στους γενικούς άξονες της. Δείτε όμως το συγκείμενο μιας γενικής τοποθέτησης, όπως τούτο (το συγκείμενο εννοώ) αποδίδει την ουσία της μέσω των παραδειγμάτων που προτάσσει: Αν η γενική δήλωση για την υπεράσπιση τής δυνατότητας ένοπλης πάλης συνοδεύεται με την υπεράσπιση των ενόπλων αυνανιστών και σεκταριστών τής 17Ν και όλου αυτού τού λούμπεν συρφετού που τούς πιστεύει ακόμα και τούς θαυμάζει ακόμα στο πρόσωπο τού Κουφοντίνα Πατρός και Κουφοντίνα Υιού, τότε τι σόι υπεράσπιση τού ένοπλου αγώνα είναι αυτή; Αν μίλαγε ο Λένιν ή ακόμα και ο Μπερλινγκουέρ ή ο Αλιέντε, τότε ναι, θα ακούγαμε μια επιφυλακτική αλλά ουσιώδη υπεράσπιση τής έννοιας και τής πρακτικής δυνατότητας τού ένοπλου αγώνα των λαών. Αντίθετα, οι σεκταριστές αυνανιστές, ειδικά αν είναι καθηγητές με πλήρη άγνοια μάλλον τού τι σημαίνει να σηκώνεις όπλο, δεν υπερασπίζονται την πιθανή ιστορική ανάγκη να σηκώσεις τα όπλα αλλά τις φαντασιώσεις τους και την ανάγκη τους να φανούν αριστερότεροι των αριστερών.
Οι Ιρανοί και Κούρδοι αριστεροί και κομμουνιστές, επικροτούν την ένοπλη πάλη και καλώς το κάνουν αυτό, με σύνεση και σοβαρότητα. Εδώ στην Ελλάδα όμως όσοι μιλάνε τον γενικό Λόγο υπέρ τής ένοπλης πάλης μιλάνε με τον πιο επιπόλαιο πρόχειρο και ανιστορικό τρόπο. Την ίδια στιγμή όσοι σε αυτή την χώρα πράττουν μια μορφή ήπιου ένοπλου αγώνα ή χειρίζονται το κινηματικό πεδίο τής ήπιας λαϊκής βίας στους δρόμους, το κάνουν αυτό με τόσο ηλίθιο και ανόητο τρόπο, ώστε στο τέλος να φτάνει κανείς να αναρωτιέται κάπως συνωμοσιολογικά: είναι τόσο ηλίθιοι; Ή είναι τόσο διαβρωμένοι; Επιμένω ωστόσο: Είναι ηλίθιοι, είναι χαζοί, είναι αστείοι. Τίποτα το ύποπτο σε έναν βλάκα. Το εννοώ. Απολαμβάνουν την βλακεία τους και αναλώνουν εργαλεία τής ταξικής πάλης και των κοινωνικών εξεγέρσεων σε ένα αμόκ αυνανισμού και ναρκισσισμού. Πώς αλλιώς άλλωστε εξηγείται η στάση τους στα διεθνή; (Άθλια στάση στο Ουκρανικό και εν μέρει άθλια στάση απέναντι στην κοινωνική εξέγερση στο Ιράν). Πώς αλλιώς άλλωστε εξηγείται το τερατώδες ποσοστό φιλορωσικής χαζομάρας και αντι-εμβολιαστικης ψύχωσης μέσα στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς; Μη ψάχνουμε συνωμοσίες και άλλα (υπάρχει ωστόσο και διάβρωση), ας δούμε τους τόνους πηχτής βλακείας.
Ιωάννης Τζανάκος
