Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

Πάμε τώρα σε αυτό που σας υποσχέθηκα, μια σύντομη κριτική τής (έννοιας τής) άμεσης δημοκρατίας.

Με βάση όσα ταπεινά ερασιτεχνικά αποσπασματικά έχετε διαβάσει εδώ περί τού θέματος, συνεχίζω λοιπόν κάποιες σκέψεις (δεν μπορώ να επαναλάβω τα πάντα, κουράζομαι πια πολύ, γερνάω γρήγορα).

1.

Όταν μιλάμε για μια σύγχρονη παραγωγή καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τύπου, κάθε μονάδα παραγωγής αποτελεί μερικό στοιχείο μιας αφηρημένης παραγωγικής ολότητας, στα πλαίσια αυτού που λέμε καταμερισμός αλλά και συντονισμός ή συνδυασμός των ειδών παραγωγής που συγκροτούν αυτή την ολότητα.

Κάθε διεργασία αυτοδιαχείρισης μιας ξεχωριστής μονάδας παραγωγής σε αυτό το πλαίσιο δεν υπερβαίνει με μη αλλοτριωτικό τρόπο τους αλλοτριωτικούς όρους που τίθενται από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής αν δεν επιτείνει και όχι απομειώνει την ενότητα και την σύνδεση αυτών των διαφορετικών μορφών παραγωγής.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε εντατική ενίσχυση τού πολιτικού καθορισμού τής ολότητας τής παραγωγής είναι εκ φύσεως μη αλλοτριωτική, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι δογματικοί μαρξιστές ή άλλοι μη μαρξιστές αυταρχικοί υποστηρικτές τής μεγαλύτερης ενοποίησης τής ολότητας τής παραγωγής υπό την κυριαρχία τού κράτους ή άλλης κεντρικής αρχής.

Αυτό που λέω είναι ότι: και στο επίπεδο τής παραγωγής ως συνόλου δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για μη εκμετάλλευση μη αλλοτρίωση μη καταπίεση αν δεν μιλήσουμε ταυτόχρονα και για μεγαλύτερη ενοποίηση και συγκέντρωση των ειδών παράγωγης που συγκροτούν το παραγωγικό σύνολο, χωρίς αυτό να είναι επαρκής όρος για να μην επανεμφανιστούν νέες, ίσως και χειρότερες, δομές εκμετάλλευσης κ.λπ αλλά είναι όμως απόλυτα αναγκαίος όρος. Θα δείξω ότι η αυτοδιαχείριση των μονάδων παραγωγής δεν κολλάει με αυτό τον όρο, τον αίρει.

--

 

2.

Η περαιτέρω ενοποίηση των ειδών (άρα και των κλάδων) παραγωγής συντελείται με μια μερική άρση τής αυτοτέλειας τους και όχι με μια επίταση της.

Αν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε πιο βαθιά τις πιθανότητες μιας μεγαλύτερης ενοποίησης των ειδών-κλάδων τής παραγωγής, και μάλιστα υπό τούς όρους ενός εργατικού μη-γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε και να κατανοήσουμε -όσο μπορούμε- την δεδομένα βαθιά αναγκαστική αλληλεξάρτησή τους, η οποία προσδιορίζει την προσδοκώμενη από εμάς περαιτέρω (περαιτέρω ως ίσως εργατική σοσιαλιστική) ενοποίηση-κοινωνικοποίηση ως ήδη δεδομένη αλλά ως αναγκαστική, αν μιλάμε για έναν σύγχρονο τρόπο παραγωγής.

Πως άραγε ένα μοναδιαίο υποσύστημα αυτοδιαχείρισης τής παραγωγής (από τους αυτοδιευθυνόμενους εργαζόμενους και εργάτες σε αυτό) δεν θα καταλήξει να επαναφέρει ή και μάλιστα επιτείνει σε αντιδραστική «προυντονική» κατεύθυνση την αντίρροπη προς την σοσιαλιστική ενοποίηση αυτοτέλεια αυτού τού υποσυστήματος;

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη και θεσμοθετημένη νομικά άρση κάθε απόλυτης αυτοτέλειας τής μονάδας παραγωγής (τού μοναδιαίου υποσυστήματος παραγωγής) ως και το σημείο εκείνο που σημαίνει έμπρακτα αυτήν ακριβώς την άρση τής απόλυτης αυτοδιαχείρισης.

Άρση τής απόλυτης (έννοιας και κατάστασης) αυτοδιαχείρισης σημαίνει όχι βέβαια πλήρη κατάργηση της μέσω ενός άμεσα επιτατικού κρατικού ή κρατικοσυντεχνιακού συστήματος άρσης κάθε αυτοτέλειας (των μοναδιαίων υποσυστημάτων ή) των μονάδων παραγωγής, αλλά σημαίνει ότι για να είναι μια μονάδα παραγωγής σοσιαλιστική, πραγματικά κομμουνιστική ή μέρος τής εργατικής-κοινωνικής εξουσίας πρέπει ακριβώς να περιέχει στις θεσμικές ρήτρες της το μη-δικαίωμα από τους εργαζόμενους σε αυτήν να την ελέγξουν από μόνοι τους, για να το πω λαϊκά «σαν να είναι τσιφλίκι τους».

Εργατική κοινωνική διοίκηση μιας μονάδας παραγωγής με την έννοια τής επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής μπορεί να σημαίνει μόνο και μόνον συμμετοχή των εργατών τής μονάδας αυτής στην διοίκηση και όχι πλήρη διοίκηση από μέρους τους, και αυτό που μόλις είπα ισχύει σαν ρεαλιστικό αίτημα (κάπως σοσιαλδημοκρατικίζον) εντός τού καπιταλισμού, αλλά εντός ενός μη καπιταλιστικού σοσιαλιστικού εργατικού συστήματος θα είναι ακόμα πιο ισχυρά θεσμοθετημένο και ταυτόχρονα ακόμα πιο αυστηρά περιορισμένο από την δύναμη τής κοινωνικής παραγωγής, δια μέσω τής μεγαλύτερης ενοποιητικής άρσης που θα προκαλεί στην μονάδα παραγωγής η σοσιαλιστική κοινωνία τής κοινωνικοποιημένης και ενοποιημένης περαιτέρω παραγωγής.

Εργατικός σοσιαλισμός λοιπόν ως κοινωνικό σύστημα οργάνωσης επίσης (και) τής μονάδας παραγωγής δεν σημαίνει γενικά και αόριστα άρση τής καπιταλιστικής ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής και εγκαθίδρυση μιας εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, ήτοι μιας άμεσης δημοκρατίας στην μονάδα παραγωγής, αλλά αντικατάσταση τού υπάρχοντος καπιταλιστικού και γραφειοκρατικού συστήματος αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής από ένα εργατικό σύστημα αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης όπου εκεί τον ρόλο τού διοικούντος/διαχειριστή στην θέση των σημερινών καπιταλιστών/γραφειοκρατών αφεντικών αυτής τής μονάδας δεν θα τον παίξουν μόνον οι εργάτες αυτής τής μονάδας (αυτοδιαχειριστές) αλλά όλη η εργαζόμενη κοινωνία, ήτοι το σύνολο τής εργαζόμενης δημοκρατικής αταξικής κοινωνίας (αυτοδιαχειριστές+ετεροδιαχειριστές).

Όσον αφορά λοιπόν τον προυντονισμό και νεοπρουντονισμό τής ούτως ειπείν απόλυτης εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, από εμένα τέλος.

Όταν πάμε στα εργατικά συμβούλια στον γενικότερο προσδιορισμό τους, σε πολιτικό και κοινωνικό-ολικό επίπεδο, θα δείτε τις ακόμα πιο κολασμένες για την νέα αριστερά/αναρχία αρνήσεις και απαρνήσεις μου, συγνώμη σύντροφοι και συντροφάρες για τον υποτίθεται ναρκισσιστικό τόνο μου.

Είναι που γερνάω, αλλά σας βαριέμαι κιόλας, κυρίως το τελευταίο.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Atto Secondo, Scena V: Aria (Farnace) - Gelido In Ogni Vena (Larghetto) ...

Antonio Vivaldi - "IL Farnace" (Gelido in ogni vena); countertenour, Max...

Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism)..

Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism), the Iranian leftists cannot even imagine their bourgeois-democratic task, even as a transitional one, even in a Leninist way.

Thus, those who are more moderate in their sectarianism do not make the elementary normal bourgeois-democratic demand for a constituent assembly of directly elected representatives, because as sectarians they also consider it simply a bourgeois demand, so they only demand other bourgeois-democratic demands, but far behind this essential bourgeois-democratic aim, and the most consistent sectarians judge the moderate as subservient to the bourgeois-democratic aim.

 

The concept of direct democracy, or assembly without other determinations (there are anarchists and anti-capitalists who do not even accept the term democracy), is the political mud in which the left has been stuck since it outgrew its direct Jacobin ideological overdetermination (which is already problematic as determination). This thing in Russian is called soviet. Let me end the matter.

Good soviets for democracy and for the working class itself never existed and never will exist, despite any positive elements etc.

What is missing is an alternative to the parliamentary political system, a democratic socialist system of overall central management of society and production, which however will contains all the representative possibilities that the existing parliamentary system contains (direct general elections, the right to freely elect representatives, etc.).

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Η δομική υποτέλεια τής ελληνικής αριστεράς και τού ελληνικού αναρχισμού απέναντι στον τουρκικό φασισμό..

Οι δηλώσεις του Νίκου Φίλη για την αντιπαράθεση Ελλάδας Τουρκίας δείχνουν: 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να έρθει ποτέ ξανά στην εξουσία. 

Η ελληνική αριστερά δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει την δομική και όχι συγκυριακή δουλικότητα της απέναντι στην φασιστική Τουρκία. 

Όταν οι φασιστικές απαιτήσεις τής Τουρκίας οξύνονται τότε η ελληνική αριστερά αλλά και οι Έλληνες αναρχικοί ζητάνε αφοπλισμό ή σαμποτάρουν τον εξοπλισμό τού ελληνικού έθνους, όταν η Τουρκία υποχωρεί συγκυριακά τότε ζητάνε να υπάρξει συμφωνία συμβιβασμού, για να μη χαθεί η ευκαιρία υποτίθεται τής ειρήνης, εξυπηρετώντας πάλι τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τού τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Δεν ξέρουν διότι δεν θέλουν να ξέρουν τι σημαίνει τουρκικός φασισμός;

Όχι, ξέρουν τι συμβαίνει και επιδιώκουν συνειδητά και σκόπιμα μια στρατηγική υποχώρηση τής Ελλάδας απέναντι στον τουρκικό φασισμό-ιμπεριαλισμό, για αυτό και η πολιτική τους είναι άμεσα προσαρμοσμένη στην πολιτική τού τουρκικού κράτους.

Θέλει η Τουρκία πόλεμο ή πολεμικό επεισόδιο; 

Τότε η ελληνική αριστερά και ο ελληνικός αναρχισμός ζητάνε μη εξοπλισμό τής χώρας ή ακόμα και αφοπλισμό.

Θέλει η Τουρκία μια συγκυριακή ειρήνη βάζοντας την προβιά τού συμβιβασμού;

Σπεύδουν οι Έλληνες αριστεροί και αναρχικοί να ενισχύσουν αυτό το ψέμα τής Τουρκίας και να προπαγανδίζουν το δικό τους ψέμα ότι η Τουρκία άλλαξε κι ότι όλα αυτά που έλεγε απειλώντας ήταν προσωρινά.

Η μόνιμη και δομική επιθετικότητα τής Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα παρουσιάζεται από την ελληνική αριστερά και τον ελληνικό αναρχισμό ως παροδικό φαινόμενο και οι παροδικές τακτικές υποχωρήσεις τής Τουρκίας παρουσιάζονται από την ελληνική αριστερά και τον ελληνικό αναρχισμό ως η πραγματική μόνιμη θέση της. 

Για αυτό το λόγο αυτοί οι μοιραίοι και ιδανικοί στην αναξιότητα και την ανηθικότητα τους άνθρωποι, προβαίνουν σε γελοίες αναλογίες διαφορετικών ζητημάτων και μεγεθών ισχύος. 

Συγκρίνουν τους Σλαβομακεδόνες και το αδύναμο κράτος κλωτσοσκούφι που έχουν με το τουρκικό κράτος. 

Το έκανε αυτό το ατόπημα ο Τσακαλώτος το ξανακάνει τώρα ο Φίλης.

Ιδού οι απαράδεκτες δηλώσεις:

...«πρέπει να χαραχτεί μια καινούρια πολιτική, που την έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρότυπο της Συμφωνίας των Πρεσπών».

«Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που υπάρχει και το κουβεντιάζουμε στον δημόσιο διάλογο, είναι αυτό των εθνικών θεμάτων. Ακούω, διαβάζω για τον κύριο Δένδια, πως δημιουργείται μια δυνατότητα απομάκρυνσης από την ένταση με τους Τούρκους και αυτό είναι θετικό στοιχείο. Βοήθησαν οι σεισμοί, το κλίμα στην ελληνική και την τουρκική κοινωνία για μια στάση αλληλέγγυα και ανθρωπιστική. Αυτό πρέπει να εκφραστεί και στην πολιτική»..

 «Όμως, θα ήθελα να πω ότι δεν αρκούν τα ανθρωπιστικά λόγια για να κάνεις εξωτερική πολιτική. Πρέπει να έχεις και πολιτική συγκεκριμένη. Γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να χαραχτεί μια καινούρια πολιτική, που την έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρότυπο της Συμφωνίας των Πρεσπών, πολιτική αλληλεγγύης, συνεννόησης ανάμεσα στις χώρες της περιοχής, με τις ιδιομορφίες που έχει η Τουρκία. Μια συνεννόηση που θα καταλήξει στο δικαστήριο της Χάγης»...

 «Με την Τουρκία, έχουμε ζήτημα στο Αιγαίο, στον προσδιορισμό των θαλασσίων χώρων. Αφού δεν υπάρχει συνεννόηση μέσα απ΄τον διάλογο τόσων χρόνων, πρέπει να πάει στη Χάγη»

Ποτέ ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ούτε στη δευτέρα παρουσία.

 

Ιωάννης Τζανάκος

The reactionary project..

The reactionary project that began as a proto-extreme far-Right with guys like De Maistre, as early as the 19th century, and erupted into a climax with Nazism which, in addition to the "halo" of anti-Semitism, had a Spengler in its basement, was a project of re-hierarchization and ''re-organicization'' of the West, a new slave-owning tropism of capitalism that would be run by a superior aristocracy of superior racists and hierarchists, was an essentially de-westernized West that would fancifully return to the Middle Ages but in reality will be proceed to an absolute totalitarianism of a hierarchical state, was done and then said as fascism but it was not only that, as something that would exist only in every over-dominant nation-state and in every over-dominant capitalism, it was also a global hierarchical plan, which also, not by chance, found a fanatical Eastern "follower", Japan.

This plan could not be carried out despite the fact that it appeared for the moment that it would conquer the world, because it found opposite a relative who had another similar but quite different totalitarianism to carry out, the post-Jacobin totalitarianism of the Soviet state, which had in fact, the "opposite" origin from the anti-Jacobin totalitarianism of the right that we mentioned above, but he also found opposite to it the racist, also imperialist but liberal democratic West.

I abbreviate, and omit essential aspects, to say the following:

And the mere fact that this initially triangular and then bipolar battle was taking place starting from a common ground (although it extended everywhere), probably predetermined the failure of the "Spenglerian" plan.

Prophetically De Maistre, in his time had gone to Saint Petersburg to confer with his peers from the eternal reactionary cesspool of the West, Russia. The prophetic person, from the point of view of his imaginary-real movement more and not only from the point of view of the content of his dialogues (which are in his book), shows that there was since then, before Spengler, the search for a "pure reactionary ground", without the presence of such powerful adversaries within a common starting ground of the World Dominion of a reactionary plan.

Not to say more, yet.

This ground today exists, literally, and on it meet in a strange orgiastic union and De Maistre and Robespierre, somewhere in there and the old man, the misogynist Prophet as a guest star.

Goes on..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Legalize Islamophobia and Hinduismphobia now.

"Global Zionism" is a monstrous anti-Semitic hoax, while "Global Islamism" is an actual blueprint for a slave-owning capitalism in a collapsing global humanity.

 

Islam and Hinduism are the only living religions today because they fit perfectly with a world of absolute capitalist brutality in a capitalism in deep crisis of organization, where there will be a partial revival of caste system and Islamo-apartheid structures of slavery and serfdom and the re-enslavement of women.

Legalize Islamophobia and Hinduismphobia now.

 

The Hindu caste system retains an element of strong externality in the constitution of relations between the exploitative and exploited castes, while the Islamic system of segregating women and non-religionists or atheists outside the sacred circle of believers ''brings it closer'' to the typical German type, mainly Nazist type of division-segregation system, and then South African (Boers) apartheid system of division-segregation that was done in biological ethnic and other terms, since we speaking in an analogical metaphorical somewhat ahistorical hermeneutic language.

These two types of special determination of a relation of absolute social separation [Nazi-Boers and Islam] can more easily constitute (in relation to Hinduism) generalized servile/slavery relations throughout the spectrum of society, even within the exploited social classes, and mean any form of their expansion on a global level.

Islam is a seminal first appearance of apartheid in human history, since we speaking in an analogical metaphorical somewhat ahistorical hermeneutic language, which is however truer than the mere propaganda language of the anti-Zionist-anti-Semites, who implicate the racist bourgeois democratic state of Israel with this general analogy, while belonging to another category of racist state, that clearly milder in its consequences (Islamists do want to impose neo-Islamic fascist apartheid on the whole planet).

--

 

It is a monstrous far-left and Islamic lie that Israel is an apartheid state, Israel is a democratic and at the same time racist bourgeois state that ''wants'' to drive the heterogeneous national element out of its territory (which territory it ''wants'' to expand), which is really unacceptable.

But all Islamic states that follow or semi-follow Sharia, including the parastate of Hamas in Gaza, are Islamic apartheid states*.

Legalize Islamophobia now.

Islamophobia and Naziphobia are related phobias.

 

*The first creator of a first kind of apartheid (which is ''related'' as social substance to the caste system but is not the same) in the history of mankind was Islam, and even today Islam pursues this, and pursues it as a world system.

Legalize Islamophobia now.

---

To rough up the game.

The first eternal line.

An independent state for Kurdistan, with the simultaneous disintegration of the state unity of Turkey, Iran, Syria and Iraq, even if an alliance is needed not only with the devil and all the orders of hell but also with the one who gave birth the devil in the beginning of infernal creation.

 

 

Should we talk about the incidents between Kurds and Arabs in the refugee camps in Greece?

Because the Kurds despised Ramadan, and rightly so.

This is real life baby, and in it I join the fray, not as a peacemaker but as a thug for my own people.

 

 

Να πούμε για τα επεισόδια μεταξύ Κούρδων και Αράβων στους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα;

Γιατί οι Κούρδοι έγραφαν το Ραμαζάνι στα αρχίδια τους, και καλά έκαναν.

Αυτή είναι η πραγματική ζωή μωρό μου, και σε αυτήν εγώ παίρνω μέρος στον καυγά, όχι σαν ειρηνευτής αλλά σαν τραμπούκος υπέρ των δικών μου ανθρώπων.

--

Permanent and institutionalized sanctified absolute separation within a (relatively) unified social "entity", this is a very general, somewhat ahistorical, definition of what is ''same'' despite their great differences in: the South African (Boers) apartheid system, the caste system of Hindu and the Islamic system of organizing social relations, which they can be adapted to different exploitative modes of production, and this system is in no way valid in the case of the democratic racist bourgeois state of Israel which is based not on an internal intra-social division on base of the aforementioned type but on a classic nationalism-racism that works through the (desire to) push the "foreign national-ethnic element" out of the national nationstate territory.
Everything else that is said is anti-Semitism. 

--

The most dangerous systems for humanity are not those based on the repulsion of the alienated-as-an-alien element and the competition of alienated individuals (classic Western Paradigm), but those based on an integrative hierarchy between social and sociobiological entities, in a hierarchical system of their absolute ontological separation that nevertheless remains "organic" and unified - here we enter the visions of the Western -not only Nazi- far-right, which visions, however, can be put into practice now by the Russian Chinese and Islamic East, which must go to hell and to never turn back.

 

Ιωάννης Τζανάκος