Defensive nationalism..

There is an issue with the defensive nationalism of the Ukrainian people to the extent that it is influenced by far-right-nationalist as well as fascist tendencies.

Precisely because these tendencies do not dominate, even yet, that is why the struggle of this people, also through its ideological political tendencies which are mainly centrist-liberal or right-liberal defensive nationalist tendencies, is a Just defensive war on its part.

Διακρίνω κάπως σχηματικά ανάμεσα σε φιλελεύθερη δεξιά που μπορεί να είναι είτε ακροδεξιά είτε κεντρώα, και σε εξτρεμιστική άκρα δεξιά που μπορεί να είναι τείνουσα απλώς σε φασιστική ακροδεξιά ή καθαρά και ξάστερα φασιστική ακροδεξιά.

 

I distinguish somewhat sketchily between a liberal right which can be either far right or centrist, and an extremist far right which can be merely to tending to fascist far right or is outright fascist far right.

Stalinism as a simulacrum for the defensive national popular defense of peoples of imperialistically dependent or conquered national societies has existed, while really defensive extremist right-wing nationalism or fascism has not existed and will never exist.

 

Σταλινισμός ως ομοίωμα για την αμυντική εθνική λαϊκή άμυνα λαών ιμπεριαλιστικά εξαρτημένων ή κατακτημένων εθνικών κοινωνιών υπήρξε, ενόσω πραγματικά αμυντικός εξτρεμιστικός δεξιός εθνικισμός ή δεξιοφασισμός δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Match.

Match.

Kaypakkaya, Turkish Stalino-Maoist against non-Stalinist Mansur Hekmat and other "more communist"   non-Stalinist Iranians.

The ball is the Kurdish question.

Referee Lenin.

Result

Kaypakkaya-Iranians = 20-0

 

Για να ανέβει το δέντρο λίγο ψηλά δεν ξεχνά καμιά ρίζα του.

Κάποια βοήθεια πήρε από αυτήν, κι ας ήταν ένα ψέμα, κι ας τον πότιζε από δηλητηριασμένα ύδατα.

Δεν μετανιώνω για τίποτα αν μου έδωσε νερό όταν δίψαγα μέχρι θανάτου.

Όταν όλοι κατέβαζαν ένα από τα λάβαρα που πιστεύω ακόμα, αυτή η ρίζα μού έδινε το δηλητηριασμένο νερό που μόνον αυτό κράταγε το κλαδί τής θυσίας για το λαϊκό έθνος θαλερό.

Μπορεί να μην χρειαστεί ποτέ αυτή η θυσία, μακάρι, αλλά όσο υπάρχει η Τουρκία με τον τρόπο που υπάρχει μέσα στην ψυχή των ακόμα περισσότερων Τούρκων, ακροδεξιών θεοκρατών και κεμαλιστών, εγώ αυτό το λάβαρο θα το κρατάω όρθιο, κι ας κοστίζει αυτό την αγάπη τής οικογένειας μου.

Το χρωστάω στον Τούρκο σταλινικό πατέρα μου.

 

Ενδιάμεση σημείωση θεολογικού ενδιαφέροντος, η οποία αφορά τον αυτοκέφαλο ελληνικό κλάδο τής πανανθρώπινης μαρξιστικής εκκλησίας.

Θυμάμαι κάποτε ότι είχε πέσει το βλέμμα μου σε μια ιστοριοδιφικού τύπου περισπούδαστη πραγματεία του γνωστού μητροπολίτη τού ημι-ανανεωτικού ημι-σεκταριστικού μαρξισμού, Δημήτρη Μπελαντή, για τι άλλο βέβαια;

Μα για την ιστορία τού κομμουνιστικού κινήματος.

Τότε, όντας ακόμα σταθερός πιστός τής εκκλησίας ταύτης διάβασα τούτη την πραγματεία ελπίζοντας ότι θα αποκομίσω άλλη μια ωφέλιμη πηγή κομμουνιστικής γνώσης και αυτογνωσίας, ίσως όμως και περισσότερα υλικά για ανάλωση τους σε μια πιθανή ιδεολογική φατριαστική σύγκρουση στο μέλλον, ακόμα και με τον ίδιο τον συγγραφέα αυτού τού πονήματος.

Ως μη γνωστόν, αν και σταλινογενής, είχα σχέσεις και με τους ευρωκομμουνιστές, ειδικά την αριστερή πτέρυγα τους που όχι μόνον διακρίνονταν για τα θεωρητικά επιτεύγματα της, αλλά ήταν επίσης και αυτή σαρξ εκ τής σαρκός μας, εφόσον για όσους δεν ξέρουν ο ευρωκομμουνισμός ήταν κι αυτός σταλινογενής.

Ο ίδιος ο θεωρητικός προπάτορας του ευρωκομμουνισμού, εν αγνοία του βέβαια, θεωρείτο ο Γκράμσι, έπειτα και ο Τολλιάτι, και παρά την αναχρονιστική χρήση τού ονόματος των οι ευρωκομμουνιστές είχαν ένα δίκιο σε αυτήν τους την καταγωγικη αναφορά, ξεχνώντας ωστόσο να την προσδιορίσουν πλήρως, όπως ακριβώς γίνεται βέβαια σε κάθε καταγωγικη αναφορά τελούμενη εκ θρησκειών ιδεολογιών και άλλων μεταφυσικοποιημενων κοινωνικών σωμάτων.

Οι Γκράμσι και Τολλιάτι, ειδικά όμως ο Γκράμσι, ήταν ευγενικώς μεν αλλά σαφώς τοποθετημένοι υπέρ τού Στάλιν στην εσωτερική πάλη που τελούνταν στο εσωτερικό του κόμματος των Μπολσεβίκων.

Τέλος πάντων, κουραστικά όλα αυτά αλλά σημαντικά νομίζω για να αποδομήσει κανείς όλους τους μύθους όλων των κοινωνικών υποκειμένων.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι αυτός ο μακρινός συγγενής μας λοιπόν, ημών των ακατανομαστων, στη πραγματεία του έδειχνε έναν ανίερο αναλυτικό προσανατολισμό, όχι απλά εναντίον του Στάλιν, λογικό ήταν αυτό, αλλά υπέρ τής γνωστής κολυμβήθρας του Σιλωάμ όλων των μαρξιστικών αμαρτιών, τον Τρότσκι.

Κάποια στιγμή, ενόσω μελετούσα με ψυχραιμία το πόνημα, διάβασα κάτι που μου προκάλεσε οργή.

Ο κύριος αυτός, ο Μπελαντής για να εξηγήσει τον αιρετικό ως προς τη σοβιετική πολιτική ριζοσπαστισμό των περιφερειακών μαρξιστικών λενινιστικών κινημάτων απέδιδε αυτόν τον μη προβλεπόμενο ριζοσπαστισμό τους στην επιρροή του τροτσκισμού με την έννοια ότι αυτά τα κινήματα είχαν προβεί σε άρση τής σταλινικής αξιωματικής αρχής ότι ο σοσιαλισμός μπορεί-δύναται να οικοδομηθεί σε μια χώρα.

Μιλάμε για κινήματα με σαφή αριστερό εθνικιστικό προσανατολισμό, στα όρια τού αμιγούς εθνικισμού, τα οποία όχι μόνο πίστευαν στο σοσιαλισμό ως εφικτό ως ολοκληρωμένο σε μια χώρα, αλλά ίσως επιπλέον ότι θα μπορούσε να υπάρξει σε μια χώρα ο ίδιος ο παράδεισος.

Θα μου πείτε, και τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Θα το εξηγήσω, κρατήστε την ιστορία που σας διηγήθηκα, σαν στοιχείο ενός άλλου πράγματος που θα σας αναλύσω.

 

«Let us state this point as well: communists always and absolutely distinguish between the nationalism of an oppressed nation and that of an oppressor nation and between the nationalism of a small nation and that of a big nation...»

İbrahim Kaypakkaya

 

Δεν πρόκειται να σας κουράσω με την ερμηνεία τού μαρξιστικο-λενινιστικού και σταλινικού λαβυρίνθου διαύγειας τού μεγάλου Τούρκου Κομμουνιστή.

Αυτή θα έρθει κάποια άλλη στιγμή.

Αυτό που έχω να πω, προσώρας, είναι ότι είναι προτιμότερο να γαλουχηθεί κάποιος μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, παρά μέσα στις νεοαριστερές αερολογίες κάποιου κύριου Μπελαντή λ.χ, ο οποίος μάλιστα μέσα στον θολό εγκέφαλο του νομίζει ότι λ.χ ένας τέτοιος άνθρωπος όπως ο Καϋπάκαγια, δεν μπορεί ρε παιδί μου, τροτσκιστής ήταν.

Χωρίς καμία ιδιαίτερη αντιπάθεια προς τον Τροτσκισμό πλέον, μιας και τον θεωρώ μια φαντασιακή και παραληρηματική εκδοχή στα εξωτερικά όρια τού έμπρακτου ταξικού Γιακωβινισμού που εμείς ασκήσαμε πραγματικά έστω σαν ασήμαντα μυρμήγκια (με όλα τα ηθικά και ψυχικά βάρη και τις ενοχές που έχει ένας δρών εντός του πραγματικού κόσμου), χωρίς λοιπόν να έχω κανένα ιδιαίτερο πάθος εναντίον των πραγματικών τροτσκιστών, έχω να πω ότι η απέχθεια μου προς επαγγελματίες ψεύτες και παραμορφωτές των πιο στοιχειωδών ιστορικών δεδομένων, όπως ο Μπελαντής λ.χ παραμένει ακέραια.

Ο Καϋπάκαγια σαν πιθανά στο βάθος «Τροτσκιστής» διότι έτσι θα βόλευε τον λόγιο μητροπολίτη τής κάποτε ενορίας τού Μηλιού και τού Ιωακείμογλου!

Με ρωτάει μια φίλη, μα γιατί τέτοιο μένος;

Μα γιατί; μα γιατί;

Όχι γιατί κάποιοι πειράζουν τα ιερά και όσια τα «δικά μας», μα τον Αλλάχ, δεν είμαι σταλινικός, έστω πια, πως να σας το πω, αλλά τέτοια ξεφτίλα δεν μπορώ να την αντέξω, έτσι απλά.

Να βλέπω τέτοια ψέματα και να μην νευριάζω;

Με τι να νευριάσω τότε;

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

My Father was a Stalinist Turk

 

My Father was a Stalinist Turk and he taught me to hate the Turkish State first.

 

Yilmaz

 

Εμένα ο Πατήρ μου είναι Τούρκος σταλινικός και με έμαθε να μισώ πρώτα το Τουρκικό Κράτος.

 

Yilmaz

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

Πικράθηκαν..

Πικράθηκαν οι ΨΕΥΤΟ-σταλινικοί τής κυπριακής ψυχοπαθητικής νεοτροτσκιστικής πλεκτάνης (ούτε σέκτα δεν μπορούν να φτιάξουν οι άρρωστοι), επειδή η Παπαρήγα μίλησε μισοϋποκριτικά μισοαληθινά, ισορροπιστικά, κεντριστικά (με την κακή έννοια) για την ορθή Αρχή τής υπεράσπισης τού λαϊκού έθνους (δεν το είπε έτσι βέβαια) και τής εδαφικής επικράτειας ενός εν δικαίω αμυνόμενου έθνους, ακόμα κι αν αυτό το αμυνόμενο λαϊκό έθνος είναι εξαρτημένο από έναν ανταγωνιστικό (προς τον εισβολέα ιμπεριαλιστή) άλλον ιμπεριαλιστή, αναφερόμενη στην Ουκρανία βέβαια.

Αν τους πείραξε τόσο πολύ αυτή η ντροπαλή, κάπως αναγκαστική δήλωση τής Παπαρήγα, φαντάσου πως θα τους πειράξει όταν δούνε το αγωνιζόμενο εν δικαίω έθνος να παλεύει ενάντια στο μικρό μαντρόσκυλο τού αναδυόμενου ανατολικού ιμπεριαλισμού, το τουρκικό κράτος.

Το ξέρουμε ότι είναι ψυχοπαθείς γλείφτες τού νέου ανατολικού ιμπεριαλισμού, και αυτοί το ξέρουν, αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι ούτε το -όχι και τόσο τιμητικό- όνομα τού σταλινικού δεν δικαιούνται να φοράνε, ούτε αυτό, διότι κάποτε αυτό το φθαρμένο ρούχο κάτι σήμαινε για εξαρτημένους λαούς τής περιφέρειας, ενώ πάνω τους δεν σημαίνει τίποτα άλλο από ναρκισσιστική ψυχοπάθεια.

Άντε γουρούνια, καλή σταδιοδρομία στο ψυχιατρείο, να κάνετε και συνέδριο με τον Σι και τον Ντούγκιν.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

I have for you..

For the true guerilla I have IRA, PKK, for sectarianism in guerilla I have for you, sectarianist, the Berlinguer..

 

How amused I am when I see Trotskyists and neo-Trotskyists transmit trivial proclamations of Proudhonist Communards who spoke against the concept of the nation when these same Proudhonists and other more sincere Communards (Blankists, etc.) fought like lions for the freedom of the poor people and the nation against German invasion and the treacherous French bourgeoisie.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

You are looking

 

You are looking for the Archimedean ideological point and I am looking for the Sword.

 

Yilmaz

 

 

 

 

The Marxism of brave men and women.

 

How to you turn a national war into a civil class war victorious for the poor people, without you betraying the nation in its Just struggle if it is a Just struggle.

The Marxism of brave men and women.

 

Πως να μετατρέψεις έναν εθνικό πόλεμο σε νικηφόρο για τον φτωχό λαό εμφύλιο ταξικό πόλεμο, χωρίς να προδώσεις το έθνος στον Δίκαιο αγώνα του αν είναι Δίκαιος αγώνας.

Ο μαρξισμός των ανδρείων, αντρών και γυναικών.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος