yan mirin yan Diyarbakir-Baytocan

Στρατηγικό πρόβλημα..

Αν υπάρχει τακτική-στρατηγική από μέρους τού ελλαδικού «κινήματος» για την αντιμετώπιση τής εθνοκρατικής επιθετικότητας και τού θεοκρατικού αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού τής Τουρκίας, παρακαλώ να «μου στείλετε γράμμα».

Δεν έχετε καμία άλλη «τακτική-στρατηγική» από την «στρουθοκαμηλική» που ενίοτε συνοδεύεται από διεθνιστικά ευχολόγια και ιστορικιστικές προσευχές.

Θα ήταν τιμιότερο να υπάρξει μια «φωνή» που θα παραδέχονταν ότι υπάρχει στρατηγικό αλλά και άμεσο-τακτικό αδιέξοδο.

Οι «προτάσεις» για να γίνουμε ουρά ενός αμυνόμενου ελληνικού εθνοκρατισμού, απορρίπτονται και από εμένα, αν και αναγνωρίζω ότι φαίνονται και είναι περισσότερο «πρακτικές», πράγμα που φαίνεται και θα φανεί περαιτέρω από το γεγονός ότι τις ακολουθεί και θα τις ακολουθήσει [και στο μέλλον] ο λαός.

Αλλά αυτές οι «αριστεροεθνικιστικές» «προτάσεις», οι οποίες στην πραγματικότητα είναι στηριγμένες σε μίαν μόνο περιορισμένη [εθνοκρατικίστικη] εκδοχή ακόμα και αυτού τού «αριστερού εθνικισμού», απλά μάς ακυρώνουν, αν υπάρχουμε ως κάποιο «συλλογικό υποκείμενο» που θέλει να έχει διακριτή ταξική και πολιτική συνοχή και κοινωνική ταυτότητα.

Έτσι κι αλλιώς όμως έχουμε πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα, και για να σας το κάνω «ταληράκια» θα σας το θέσω σε ένα υποθετικό πλαίσιο σύμφωνο με τις δικές σας «καλύτερες ταξικές προϋποθέσεις»: 

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στα πράγματα είναι ένα ελευθεριακό ταξικό κίνημα, το οποίο μάλιστα έχει πραγματοποιήσει εντός του μια διεθνική-αεθνική ταυτότητα, ξεπερνώντας όλους τους εθνοτικούς και εθνικιστικούς καθορισμούς εντός μιας ευρείας ταξικής ενότητας των εργατικών και μικροαστικών τάξεων τής χώρας.

Ας υποθέσουμε εύλογα ότι αυτό το κίνημα που έχει «καταλάβει» την χώρα, τα εργοστάσια τα σχολεία και τις κοινές δημόσιες «λειτουργίες» καταργώντας τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τις ιεραρχίες, δέχεται επίθεση από το τουρκικό κράτος, τότε πως θα αμυνθεί;

Με σφεντόνες; Με μολότωφ; Δε λέω, κι αυτά είναι χρήσιμα, δεν τα υποτιμώ. Όμως, όμως..

Δεν γίνεται έτσι ένας διεθνής πόλεμος άμυνας μιας επαναστατημένης κοινωνίας, και ειδικότερα, δεν μπορεί να γίνει έτσι ένας τέτοιος πόλεμος στην συγκεκριμένη περιοχή που ζούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Υπεισέρχονται πολλοί «παράγοντες» που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου συνηθισμένοι για ανθρώπους που έχουν μάθει να κρατάνε ένα δύο οικοδομικά τετράγωνα, αντιμετωπίζοντας κάποιες λούμπεν χρυσαυγίτικες αστυνομικές δυνάμεις [χωρίς να υποτιμώ και αυτό το «έργο»].

Κάτι λέγαμε για ΡΚΚ κ.λπ, λέω τώρα..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Παρατηρήσεις για τον φονταμενταλισμό..

Υπάρχει ένα εννοιολογικό πρόβλημα στον προσδιορισμό του ισλαμιστικού αυταρχισμού, εφόσον ο ριζικός αντιδυτικισμός και ο στρατηγικός αντιεθνικισμός του τον διαφοροποιούν από το φασιστικό φαινόμενο. 

Υπάρχουν βέβαια ουσιώδεις ομοιότητες και ο ισλαμιστικός αυταρχισμός δεν στερείται, κατά περίσταση, εθνικιστικών ή εθνοκρατικών προσδιορισμών που συναντά κανείς στον φασισμό, αλλά συνυπάρχει εντός του μια ευρύτερη οικουμενιστική διάσταση, πολύ ισχυρότερη από την αντίστοιχη στον φασισμό.

Επομένως, παρότι εργαλειακά και πολεμικά χρήσιμο να μιλάμε μερικές φορές για «ισλαμοφασισμό», ακριβέστερο είναι να ορίσουμε την ιδεολογική και κοσμοθεωρητική μας αντιπαράθεση σε πιο κατάλληλο πλαίσιο, θεωρητικά και πρακτικά αποτελεσματικότερο.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο ισλαμιστικός αυταρχισμός αναφέρεται σε έναν ενοκρατικό, μονιστικό ορίζοντα συγχώνευσης των εθνοτικών και εθνικών διαφορών, έχοντας ταυτόχρονα άμεση πολεμική κατά του εκάστοτε εθνικισμού ή πατριωτισμού. 

Με αυτή την έννοια εξηγείται η αφλογιστία πολλών αριστερών και αντεξουσιαστικών αναλύσεων όταν επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, είτε εντάσσοντάς το απλουστευτικά στο εθνικιστικό φασιστικό παράδειγμα, είτε «ξεπλένοντάς» το ως ισλαμοδημοκρατικό ή ισλαμοριζοσπαστικό, αποκομμένο υποτίθεται από ολοκληρωτικές πτυχές.

Η αλήθεια είναι ότι ο ισλαμιστικός ριζοσπαστισμός, ως σχετικά αυτόνομος συντελεστής σε σχέση με το κατεξοχήν δυτικοϊμπεριαλιστικό φαινόμενο του φασισμού, αλλά ενταγμένος κι αυτός στο γενικό καπιταλιστικό και κρατικοκαπιταλιστικό πλαίσιο, ενέχει δικές του, ιδιαίτερες και αποκρουστικές μορφές αυταρχισμού. Αυτές συνδέονται με μια μερική αλλά ουσιώδη οικουμενιστική απάρνηση της εθνικής διάστασης των κοινωνιών.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο ένα «εθνοσταλινικό» κίνημα όπως το πρωταρχικό ΡΚΚ μπόρεσε να αναλύσει με σαφήνεια αυτό το φαινόμενο και την επικινδυνότητά του, ενώ φιλελεύθεροι, αριστεριστές και διάφοροι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι το χαϊδεύουν εδώ και χρόνια, και ορισμένοι εξακολουθούν να το κάνουν.

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Η αγωνία τής ιρανικής εργατικής τάξης..[1-5-2019]

Πρώτη δημοσίευση: 1η Μάη 2019

Η ιρανική εργατική τάξη βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη σε ένα αδιέξοδο δίλημμα:

Να διεκδικήσει ανυποχώρητα τα δικαιώματά της χωρίς να φοβάται το ενδεχόμενο μια εξέγερση της ενάντια στο θεοκρατικό καπιταλιστικό καθεστώς να χρησιμοποιηθεί-εργαλειοποιηθεί από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αμιγώς πλέον ακροδεξιό Ισραήλ, για να διαλύσουν και αποικιοποιήσουν δια της ψευτο-ομοσπονδιοποίησης την χώρα που ζει; με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και το έθνος κατεστραμμένο;

Ή να συνεχίσει να κάνει υπομονή και να δέχεται την ηγεμονία των θεοκρατών για να μην καταστραφεί η χώρα από τους λύκους που την περιτριγυρίζουν διψασμένοι για θάνατο και καταστροφή, με αποτέλεσμα όμως αυτής τής υπομονής την συνέχιση τής καταστολής της, και την ενδυνάμωση των αντιδραστικών αντιιμπεριαλιστών δολοφόνων;

Αυτό το δίλημμα είναι δικό της αλλά αν θεωρήσουμε ότι η εργατική τάξη του Ιράν, οι εργαζόμενοι της χώρας αυτής και τα φτωχά λαϊκά κοινωνικά στρώματα, είναι μέρος τής παγκόσμιας εργατικής τάξης, μέρος του παγκόσμιου λαού, τότε το δίλημμα είναι και δικό μας.

Πως θα απαντούσε ένα αυτόνομο δημοκρατικό ταξικό κίνημα σε μια άλλη χώρα στην αγωνία αυτών των ανθρώπων;

Πως θα απαντούσαν άραγε οι ξερόλες διανοούμενοι στην δύση και οι πολυάριθμες σεκταριστικές και ρεφορμιστικές αριστερές, κομμουνιστικές, αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στην δύση και την Ελλάδα; πως θα απαντούσε άραγε το πρώην-κομμουνιστικό ΥπερΚόμμα ελλάδας; η Λαέ, οι Εξαρχειώτες;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί έχουν την απάντηση έτοιμη: Η μια αντίθετη και συμπληρωματική προς την άλλη.

Τα συγχαρητήρια μου σε όλους.

Στις πορείες σας τώρα, άντε και καμιά μολότωφ να περνάει η ώρα..  

Ζήτω η ιρανική εργατική τάξη και ο ηρωικός πολιτισμένος λαός τού Ιράν!

Ιωάννης Τζανάκος

Πουθενάς-Πουθενά

İhsan - Teli

απρέπεια

Δεν ήταν σωστό 

βλέπεις

Ένα άστρο στον βυθό

τής αιώνιας φωτιάς

να ζητά νερό..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Mamak Khadem - Bigharâr (Restless Yearning)

Οι τρεις βρυκόλακες..

Δεν θα λυθεί κανένα πρόβλημα, ούτε θα φωτίσει ο κόσμος, αλλά είναι αναγκαίο να δεχτεί πλήγμα και να διαλυθεί η «μαύρη διεθνής» [ίντριγκα] των Πούτιν-Ερντογάν-Τραμπ.

Υπάρχουν πολλές άλλες παράλληλες «μαύρες διεθνείς» [ίντριγκες], όμως αυτή ειδικά πρέπει να γίνει σμπαράλια. 

Προβλέπω επιβίωση για ένα μεγάλο διάστημα μόνον τού δηλητηριαστή Ρασ-Πούτιν. 

Για τούς άλλους δύο όλα παίζονται.

Αν δω πάντως τον Σουλτάν και τον φίλο του Τραμπ στην φυλακή, δεν κρύβω ότι θα χαρώ ιδιαίτερα.

Ειδικά ο Σουλτάν, αν «πέσει» δεν θα την γλυτώσει μάλλον με μια απλή φυλάκιση.

Ή αυτοί ή εμείς. Απλά πράγματα, για να συνεχιστεί η διεθνής ζωή με πιο ενδιαφέρουσες αντιφάσεις.

Οι κίνδυνοι για την μικρή και ανόητη χώρα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά εάν φύγουν από την μέση ειδικά οι δύο «άντρακλες» τής οικουμένης κάπως θα αναπνεύσουμε ίσως, όχι σίγουρα διότι ποτέ δεν ξέρεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Συνωμοσιολογία

Η συνωμοσιολογία τής μετανεωτερικής εποχής είναι μια σύγχρονη θρησκεία που έχει, όπως κάθε θρησκεία, πολιτικές και κοινωνικές «ρίζες» και απολήξεις.

Η ιδιοτυπία της, ωστόσο, το «καινοφανές» της, δεν την αποκόπτει ριζικά από την κατηγορία εκείνων των θρησκειών που έχουν ήδη από το παρελθόν στηριχθεί στον μεσσιανικό υποστασιοκεντρισμό, ο οποίος παράγεται ως μια ταυτότητα «Μεσσία-αντιΜεσσία».

«Ψάχνουν» τον «Μεσσία» και το αντίστροφο είδωλό του, λόγου χάριν τον «αντίχριστο». 

Ο «Μεσσίας» μπορεί να είναι ακόμα και η «ζωντανή εργασία» και ο «αντίχριστος» η τεχνική, ο «ολοκληρωτισμός» κ.λπ

Όποιος «μπει» σε αυτή την αντιδραστική σπηλιά ψευδοκατανόησης, δεν βγαίνει ποτέ. 

Το έχασε.. 

Ιωάννης Τζανάκος

Εύκολες και δύσκολες λύσεις για την επίτευξη τής ουδετερότητας..

Για να αποτρέψεις να εμπλακείς στην ντροπή τής υποστήριξης τού ενός ή τού άλλου [ανταγωνιστικού] ιμπεριαλιστικού-μητροπολιτκού πόλου, το εύκολο είναι να μιλήσεις για κάποια «αντιιμπεριαλιστική ουδετερότητα», επικαλούμενος μάλιστα έναν καθαρτήριο «εργατικό» καθορισμό [της], το δύσκολο αλλά το μόνο πραγματικό είναι να την πραγματοποιήσεις [αυτή την ουδετερότητα] όντας αντικειμενικά αλυσοδεμένος πάνω στα βράχια των ενδοϊμπεριαλιστικών-ενδομητροπολιτικών αναγωνισμών γινόμενος συνέχεια κλωτσοσκούφι και μπαίγνιο στην προσπάθειά σου να γλυτώσεις μιά από τον «ένα» και μιά από τον «άλλο» [ιμπεριαλισμό-μητροπολιτισμό].

Οι λύσεις σε τέτοια προβληματικά πλαίσια αν γίνονται μέσα στο μυαλό και μόνον δεν φτάνουν, είναι «αγνές», είναι κενές.

Οι πράξεις μετράνε και οι πρακτικές λύσεις, όπως σε όλα τα κοινωνικά και ιστορικά προβλήματα..

Ιωάννης Τζανάκος