Οι ερωτικές «ταυτολογίες» δεν χρειάζονται κάθαρση, έτσι μού έμαθαν οι γυναίκες που γνώρισα.
Λέτε να έχουν δίκιο;
---
Οι αναλυτικοί φιλόσοφοι έχουν ένα δωμάτιο όπου μπορούν να φιλοσοφούν χωρίς να φοβούνται τις γοητείες των ερωτικών ταυτολογιών. Κάποτε όμως τούς χτυπάνε την πόρτα. «Ποιος είναι»;
---
Το μέγιστο Γένος τού έρωτα δεν έχει καλή σχέση με την «θεωρία», ειδικά με την (οιανδήποτε) «θεωρία περί έρωτα».
--
Αν υποθέσουμε, εύλογα, ότι η αναλυτική φιλοσοφία ως αυτοέλεγχος των γλωσσικών χρήσεων και ταυτολογιών, αφήνει ένα περιθώριο αλλά και προσδίδει ίσως μιαν νέα ορμή στην παραπλάνηση τού έρωτα μέσω των γλωσσικών παιχνιδιών, ποτέ δεν μπορεί να σημαίνει να χάσεις τον έλεγχο ως υποκείμενο, αφού σού στερεί έναν βασικό πυρήνα τού έρωτα που είναι η ολική παραπλάνηση.
Παραπλάνηση σε όλο το εύρος της χωρίς να υπαχθείς στην «μαγεία» των ταυτολογιών (και μάλιστα ενός είδους ερωτικών ταυτολογιών) δεν νομίζω να υπάρχει, και χωρίς ολική παραπλάνηση δεν μπορείς ποτέ να χάσεις (έστω παροδικά) τον έλεγχο.
Αν δεν χάσεις κάπως και τον έλεγχο, αν δεν πλανηθείς τόσο ώστε να χάσεις τον έλεγχο (αφού η νόηση πάντα υπάρχει ως έλεγχος των παθών και των ενορμήσεων), έρωτα μπορεί να έχεις, αλλά όχι ολάκερο έρωτα.
Αγαπητοί αναλυτικοί φιλόσοφοι, έχετε ποτέ αφεθεί να παραπλανηθείτε σε όλο το εύρος τής παραπλάνησης;
Ολική παραπλάνηση από τις ερωτικές ταυτολογίες ενός ερωτικού λόγου δεν
σημαίνει ότι αναγκαία σού λένε ψέματα ή αλήθειες (ή ότι λες αναγκαία ψέματα ή αλήθειες).
Παίρνεις το ρίσκο αυτό
να παραπλανηθείς από τον ερωτικό ταυτολογικό λόγο πλήρως, χωρίς να
ξέρεις τι θα προκύψει μετά, αν δηλαδή η παραπλάνηση θα σημαίνει κάτι
υπαρκτό ή το απολύτως αντίθετο το οποίο μπορεί να είναι ακόμα και μια
εξαπάτηση-αυτοεξαπάτηση, αλλά αν δεν πάρεις το ρίσκο αυτό ίσως να μην
γευτείς ποτέ το μέλι ενός παθιασμένου και αληθινού έρωτα.
Ό,τι είπα για τους αναλυτικούς φιλοσόφους, ισχύει εντέλει και για κάθε μορφή πλατωνισμού.
Με άλλο τρόπο, αλλά η ουσία είναι ίδια, εφόσον αν και οι πλατωνικοί είναι βυθισμένοι μέσα στις ερωτικές ταυτολογίες (δεν τις ελέγχουν ή δεν θέλουν να τις ελέγχουν όπως οι αναλυτικοί φιλόσοφοι), είναι αυτοί που -δια μέσω τού θεμελιώδους έργου τού «πατρός» τους Πλάτωνα «Συμπόσιο»- «ξεκίνησαν» την αποβολή τού έρωτα ως μέγιστου Γένους (τής σκέψης, και τής ζωής) αλλά και την ιεραρχική υπαγωγή του στα άλλα μέγιστα Γένη, τα οποία είναι αμιγώς νοητικά και νοητικο-γλωσσικά.
Ιωάννης Τζανάκος
