Η ιρανική εργατική τάξη βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη σε ένα αδιέξοδο δίλημμα:
Να διεκδικήσει ανυποχώρητα τα δικαιώματά
της χωρίς να φοβάται το ενδεχόμενο μια εξέγερση της ενάντια στο
θεοκρατικό καπιταλιστικό καθεστώς να χρησιμοποιηθεί-εργαλειοποιηθεί από
τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αμιγώς πλέον ακροδεξιό
Ισραήλ για να διαλύσουν και αποικιοποιήσουν δια της
ψευτο-ομοσπονδιοποίησης την χώρα που ζει; με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα
και το έθνος κατεστραμμένο;
Ή να συνεχίσει να κάνει υπομονή και να
δέχεται την ηγεμονία των θεοκρατών για να μην καταστραφεί η χώρα από
τους λύκους που την περιτριγυρίζουν διψασμένοι για θάνατο και
καταστροφή, με αποτέλεσμα όμως αυτής τής υπομονής την συνέχιση τής
καταστολής της, και την ενδυνάμωση των αντιδραστικών αντιιμπεριαλιστών
δολοφόνων;
Αυτό το δίλημμα είναι δικό της αλλά αν
θεωρήσουμε ότι η εργατική τάξη του Ιράν, οι εργαζόμενοι της χώρας αυτής
και τα φτωχά λαϊκά κοινωνικά στρώματα, είναι μέρος τής παγκόσμιας
εργατικής τάξης, μέρος του παγκόσμιου λαού, τότε το δίλημμα είναι και
δικό μας.
Πως θα απαντούσε ένα αυτόνομο δημοκρατικό ταξικό κίνημα σε μια άλλη χώρα στην αγωνία αυτών των ανθρώπων;
Πως θα απαντούσαν άραγε οι ξερόλες
διανοούμενοι στην δύση και οι πολυάριθμες σεκταριστικές και
ρεφορμιστικές αριστερές, κομμουνιστικές, αναρχικές ομάδες και οργανώσεις
στην δύση και την Ελλάδα; πως θα απαντούσε άραγε το πρώην-κομμουνιστικό
ΥπερΚόμμα ελλάδας; η Λαέ, οι Εξαρχειώτες;
Είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί έχουν την απάντηση έτοιμη:
Η μια αντίθετη και συμπληρωματική προς την άλλη.
Τα συγχαρητήρια μου σε όλους.
Στις πορείες σας τώρα, άντε και καμιά μολότωφ να περνάει η ώρα..
Ζήτω η ιρανική εργατική τάξη και ο ηρωικός πολιτισμένος λαός τού Ιράν!
Ιωάννης Τζανάκος
Πουθενά-Πουθενάς
