Το αντικουρδικό μίσος και η αντικουρδική υστερία..

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την άρρωστη αντικουρδική χαιρεκακία, την οποία είδα με τα [αναγιγνώσκοντα] μάτια μου να εκφράζουν ένας υπερ-αντικαπιταλιστής «αντιεθνικιστής» και ένας «αριστερός πατριώτης».

Και οι δύο ειρωνεύονταν την αδυνατότητα και το ανέφικτον τής ανάδυσης και έπειτα ύπαρξης κουρδικού έθνους κράτους, ο δε «πατριώτης» αδυνατούσε αν και εγγράμματος να διακρίνει μεταξύ έθνους και εθνότητας. 

Ας αφήσουμε τον «αριστερό πατριώτη» να συνεχίζει να σκέφτεται μέσα στις δηλητηριώδεις πατριωτικές φιλοχομεϊνικές-φιλοπουτινικές αναθυμιάσεις τού πατριωτισμού του, όσο μπορεί να σκέφτεται ακόμα, γιατί αν κρίνω από την εποχή που είχε εκφράσει απόψεις περί όλων αυτών, είχε ήδη αρχίσει να χάνει τα λαφαζανικά αυγά και πασχάλια του. 

Ας περιοριστούμε στον υπερ-αντικαπιταλιστή «αντιεθνικιστή».

Ο Κύριος αυτός, καταρχάς είχε το αντικουρδικό πρόβλημα που έχουν όλοι οι αντικούρδοι:

Αν οι Κούρδοι θέλουν κράτος δεν ξέρουν τι τους γίνεται και είναι ύποπτοι ιδεολογικά για καπιταλιστικές εθνοκρατικές βλέψεις.

Αν οι Κούρδοι δεν θέλουν [πια] κράτος [ΡΚΚ], τότε πάλι δεν ξέρουν τι θέλουν, είναι ασυνάρτητοι, ή λένε ψέματα και θέλουν έθνος κράτος ή έθνος, άσχετα από το τι λένε πολλοί από αυτούς για δημοκρατικές ομοσπονδίες κ.λπ., και άσχετα αν είναι όχι [ακόμα] έθνος-κράτος/έθνος αλλά εθνότητα που έχει κι αυτή δικαιώματα, και δικαίωμα στον εθνοτικό αυτοκαθορισμό υπό τις οποιεσδήποτε κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες.

Επίσης:

Επειδή και οι δεξιοί Κούρδοι και οι αριστεροί Κούρδοι κάνουν το λάθος να μιλάνε για δημοκρατία, έπεσαν στο περισκόπιο του νεομπορντιγκιστή σεκταριστή, διότι κατά την εδραιωμένη και θεμελιωμένη σεκταριστική παλάβρα του, τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για δημοκρατία; 

Αφού η δημοκρατία [και σαν «δημοκρατισμός»] υπό τις συνθήκες τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον φασισμό, ε τότε, λέει ο νεομπορντιγκιστής, ας της δώσουμε την χαριστική βολή ως αξία και ως σκοπό, και ας πιάσουμε τον αντικαπιταλισμό σκέτο. 

Νέτο σκέτο, και τα μυαλά στα κάγκελα.

Δεν είναι ο μοναδικός μαλάκας που τα λέει αυτά.

Διαβάστε κείμενα, διαβάστε ό,τι θέλετε.

Αυτοί οι σεκταριστικοί χώροι που έχουν πάρει τα μυαλά των πυρκέφαλων νεολαίων που ψάχνουν τον «αντικαπιταλιστικότερο τοίχο» για να καβαντζώσουν θέση και από εκεί να κρίνουν τούς άλλους ως «μικροαστούς», μιλάνε ανοιχτά όχι ενάντια στην αστική δημοκρατία, όχι ενάντια στην αντιπροσωπευτική αλλοτριωμένη δημοκρατία, αλλά μιλάνε ανοιχτά ενάντια σε κάθε δημοκρατία, ενάντια στην δημοκρατία γενικά.

Η αταξική κοινωνία τους δεν θα περικλείει αμεσοδημοκρατικές αρχές και δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά θα είναι τι; ένα αυτόματο; ένα μαγικό αυτόματο αυτοδιοίκησης χωρίς συνελεύσεις; χωρίς ψηφοφορίες, χωρίς διαμόρφωση κάποιων πλειοψηφιών; Τι θα είναι αυτό το πράμα; ελεύθερη αταξική κοινωνία «σκέτο»; Δεν είναι αυτό σταλινισμός από την πίσω πόρτα; δεν είναι αυτό υφέρπων φασισμός; Μήπως δεν αποδείχτηκε η βαθιά αντιδραστική υπόσταση αυτών των χώρων ειδικά στην Ελλάδα με την στάση τους στην πανδημία; Δεν ταυτίστηκαν στην πράξη με τους ακροδεξιούς; με τον Τραμπ; με τον Τράγκα;

Το λένε, το καμαρώνουν.

Είναι αντίπαλοι κάθε δημοκρατίας, κάθε πιθανής άμεσης εργατικής δημοκρατίας.

Ό,τι έλεγε δηλαδή ο χειρότερος τής ιστορικής τάσης των «αριστερών [αριστεριστών] κομμουνιστών», ο οποίος δεν ήταν ο Γκόρτερ, δεν ήταν ο Πάνεκουκ, αλλά ο Μπορντίγκα.

---

Αυτή είναι η κατάντια σήμερα, η «αριστεροπατριωτική» και η «αντεθνικο-αντικαπιταλιστική».

Αυτές τις ιδεολογικές τάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ακόμα κι όταν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο λόγου χάριν να υπερασπιζόμαστε έναν πληθυσμό, τον κουρδικό, που έχει κάνει πράγματα, συγκεκριμένα πράγματα για να προασπίσει την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια, ενόσω οι «πατριώτες» και οι σεκταριστές μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε, κάνουν κανένα γκραφίτι, συνελεύσεις μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων, αέρας κοπανιστός, φούσκες.

 

Ιωάννης Τζανάκος