Suite for Deyzi

Ideological genealogies / Ιδεολογικές γενεαλογίες

 

All ideological genealogies contain at least one lost, or repelled in the darkness, genealogical link.

This is usually what is considered the "enemy within".

 

Όλες οι ιδεολογικές γενεαλογίες περιέχουν έναν τουλάχιστον χαμένο ή απωθημένο στο σκοτάδι γενεαλογικό κρίκο.

Αυτός είναι συνήθως ο θεωρούμενος ως «εσωτερικός εχθρός».

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

Defensive nationalism..

There is an issue with the defensive nationalism of the Ukrainian people to the extent that it is influenced by far-right-nationalist as well as fascist tendencies.

Precisely because these tendencies do not dominate, even yet, that is why the struggle of this people, also through its ideological political tendencies which are mainly centrist-liberal or right-liberal defensive nationalist tendencies, is a Just defensive war on its part.

Διακρίνω κάπως σχηματικά ανάμεσα σε φιλελεύθερη δεξιά που μπορεί να είναι είτε ακροδεξιά είτε κεντρώα, και σε εξτρεμιστική άκρα δεξιά που μπορεί να είναι τείνουσα απλώς σε φασιστική ακροδεξιά ή καθαρά και ξάστερα φασιστική ακροδεξιά.

 

I distinguish somewhat sketchily between a liberal right which can be either far right or centrist, and an extremist far right which can be merely to tending to fascist far right or is outright fascist far right.

Stalinism as a simulacrum for the defensive national popular defense of peoples of imperialistically dependent or conquered national societies has existed, while really defensive extremist right-wing nationalism or fascism has not existed and will never exist.

 

Σταλινισμός ως ομοίωμα για την αμυντική εθνική λαϊκή άμυνα λαών ιμπεριαλιστικά εξαρτημένων ή κατακτημένων εθνικών κοινωνιών υπήρξε, ενόσω πραγματικά αμυντικός εξτρεμιστικός δεξιός εθνικισμός ή δεξιοφασισμός δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Match.

Match.

Kaypakkaya, Turkish Stalino-Maoist against non-Stalinist Mansur Hekmat and other "more communist"   non-Stalinist Iranians.

The ball is the Kurdish question.

Referee Lenin.

Result

Kaypakkaya-Iranians = 20-0

 

Για να ανέβει το δέντρο λίγο ψηλά δεν ξεχνά καμιά ρίζα του.

Κάποια βοήθεια πήρε από αυτήν, κι ας ήταν ένα ψέμα, κι ας τον πότιζε από δηλητηριασμένα ύδατα.

Δεν μετανιώνω για τίποτα αν μου έδωσε νερό όταν δίψαγα μέχρι θανάτου.

Όταν όλοι κατέβαζαν ένα από τα λάβαρα που πιστεύω ακόμα, αυτή η ρίζα μού έδινε το δηλητηριασμένο νερό που μόνον αυτό κράταγε το κλαδί τής θυσίας για το λαϊκό έθνος θαλερό.

Μπορεί να μην χρειαστεί ποτέ αυτή η θυσία, μακάρι, αλλά όσο υπάρχει η Τουρκία με τον τρόπο που υπάρχει μέσα στην ψυχή των ακόμα περισσότερων Τούρκων, ακροδεξιών θεοκρατών και κεμαλιστών, εγώ αυτό το λάβαρο θα το κρατάω όρθιο, κι ας κοστίζει αυτό την αγάπη τής οικογένειας μου.

Το χρωστάω στον Τούρκο σταλινικό πατέρα μου.

 

Ενδιάμεση σημείωση θεολογικού ενδιαφέροντος, η οποία αφορά τον αυτοκέφαλο ελληνικό κλάδο τής πανανθρώπινης μαρξιστικής εκκλησίας.

Θυμάμαι κάποτε ότι είχε πέσει το βλέμμα μου σε μια ιστοριοδιφικού τύπου περισπούδαστη πραγματεία του γνωστού μητροπολίτη τού ημι-ανανεωτικού ημι-σεκταριστικού μαρξισμού, Δημήτρη Μπελαντή, για τι άλλο βέβαια;

Μα για την ιστορία τού κομμουνιστικού κινήματος.

Τότε, όντας ακόμα σταθερός πιστός τής εκκλησίας ταύτης διάβασα τούτη την πραγματεία ελπίζοντας ότι θα αποκομίσω άλλη μια ωφέλιμη πηγή κομμουνιστικής γνώσης και αυτογνωσίας, ίσως όμως και περισσότερα υλικά για ανάλωση τους σε μια πιθανή ιδεολογική φατριαστική σύγκρουση στο μέλλον, ακόμα και με τον ίδιο τον συγγραφέα αυτού τού πονήματος.

Ως μη γνωστόν, αν και σταλινογενής, είχα σχέσεις και με τους ευρωκομμουνιστές, ειδικά την αριστερή πτέρυγα τους που όχι μόνον διακρίνονταν για τα θεωρητικά επιτεύγματα της, αλλά ήταν επίσης και αυτή σαρξ εκ τής σαρκός μας, εφόσον για όσους δεν ξέρουν ο ευρωκομμουνισμός ήταν κι αυτός σταλινογενής.

Ο ίδιος ο θεωρητικός προπάτορας του ευρωκομμουνισμού, εν αγνοία του βέβαια, θεωρείτο ο Γκράμσι, έπειτα και ο Τολλιάτι, και παρά την αναχρονιστική χρήση τού ονόματος των οι ευρωκομμουνιστές είχαν ένα δίκιο σε αυτήν τους την καταγωγικη αναφορά, ξεχνώντας ωστόσο να την προσδιορίσουν πλήρως, όπως ακριβώς γίνεται βέβαια σε κάθε καταγωγικη αναφορά τελούμενη εκ θρησκειών ιδεολογιών και άλλων μεταφυσικοποιημενων κοινωνικών σωμάτων.

Οι Γκράμσι και Τολλιάτι, ειδικά όμως ο Γκράμσι, ήταν ευγενικώς μεν αλλά σαφώς τοποθετημένοι υπέρ τού Στάλιν στην εσωτερική πάλη που τελούνταν στο εσωτερικό του κόμματος των Μπολσεβίκων.

Τέλος πάντων, κουραστικά όλα αυτά αλλά σημαντικά νομίζω για να αποδομήσει κανείς όλους τους μύθους όλων των κοινωνικών υποκειμένων.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι αυτός ο μακρινός συγγενής μας λοιπόν, ημών των ακατανομαστων, στη πραγματεία του έδειχνε έναν ανίερο αναλυτικό προσανατολισμό, όχι απλά εναντίον του Στάλιν, λογικό ήταν αυτό, αλλά υπέρ τής γνωστής κολυμβήθρας του Σιλωάμ όλων των μαρξιστικών αμαρτιών, τον Τρότσκι.

Κάποια στιγμή, ενόσω μελετούσα με ψυχραιμία το πόνημα, διάβασα κάτι που μου προκάλεσε οργή.

Ο κύριος αυτός, ο Μπελαντής για να εξηγήσει τον αιρετικό ως προς τη σοβιετική πολιτική ριζοσπαστισμό των περιφερειακών μαρξιστικών λενινιστικών κινημάτων απέδιδε αυτόν τον μη προβλεπόμενο ριζοσπαστισμό τους στην επιρροή του τροτσκισμού με την έννοια ότι αυτά τα κινήματα είχαν προβεί σε άρση τής σταλινικής αξιωματικής αρχής ότι ο σοσιαλισμός μπορεί-δύναται να οικοδομηθεί σε μια χώρα.

Μιλάμε για κινήματα με σαφή αριστερό εθνικιστικό προσανατολισμό, στα όρια τού αμιγούς εθνικισμού, τα οποία όχι μόνο πίστευαν στο σοσιαλισμό ως εφικτό ως ολοκληρωμένο σε μια χώρα, αλλά ίσως επιπλέον ότι θα μπορούσε να υπάρξει σε μια χώρα ο ίδιος ο παράδεισος.

Θα μου πείτε, και τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Θα το εξηγήσω, κρατήστε την ιστορία που σας διηγήθηκα, σαν στοιχείο ενός άλλου πράγματος που θα σας αναλύσω.

 

«Let us state this point as well: communists always and absolutely distinguish between the nationalism of an oppressed nation and that of an oppressor nation and between the nationalism of a small nation and that of a big nation...»

İbrahim Kaypakkaya

 

Δεν πρόκειται να σας κουράσω με την ερμηνεία τού μαρξιστικο-λενινιστικού και σταλινικού λαβυρίνθου διαύγειας τού μεγάλου Τούρκου Κομμουνιστή.

Αυτή θα έρθει κάποια άλλη στιγμή.

Αυτό που έχω να πω, προσώρας, είναι ότι είναι προτιμότερο να γαλουχηθεί κάποιος μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, παρά μέσα στις νεοαριστερές αερολογίες κάποιου κύριου Μπελαντή λ.χ, ο οποίος μάλιστα μέσα στον θολό εγκέφαλο του νομίζει ότι λ.χ ένας τέτοιος άνθρωπος όπως ο Καϋπάκαγια, δεν μπορεί ρε παιδί μου, τροτσκιστής ήταν.

Χωρίς καμία ιδιαίτερη αντιπάθεια προς τον Τροτσκισμό πλέον, μιας και τον θεωρώ μια φαντασιακή και παραληρηματική εκδοχή στα εξωτερικά όρια τού έμπρακτου ταξικού Γιακωβινισμού που εμείς ασκήσαμε πραγματικά έστω σαν ασήμαντα μυρμήγκια (με όλα τα ηθικά και ψυχικά βάρη και τις ενοχές που έχει ένας δρών εντός του πραγματικού κόσμου), χωρίς λοιπόν να έχω κανένα ιδιαίτερο πάθος εναντίον των πραγματικών τροτσκιστών, έχω να πω ότι η απέχθεια μου προς επαγγελματίες ψεύτες και παραμορφωτές των πιο στοιχειωδών ιστορικών δεδομένων, όπως ο Μπελαντής λ.χ παραμένει ακέραια.

Ο Καϋπάκαγια σαν πιθανά στο βάθος «Τροτσκιστής» διότι έτσι θα βόλευε τον λόγιο μητροπολίτη τής κάποτε ενορίας τού Μηλιού και τού Ιωακείμογλου!

Με ρωτάει μια φίλη, μα γιατί τέτοιο μένος;

Μα γιατί; μα γιατί;

Όχι γιατί κάποιοι πειράζουν τα ιερά και όσια τα «δικά μας», μα τον Αλλάχ, δεν είμαι σταλινικός, έστω πια, πως να σας το πω, αλλά τέτοια ξεφτίλα δεν μπορώ να την αντέξω, έτσι απλά.

Να βλέπω τέτοια ψέματα και να μην νευριάζω;

Με τι να νευριάσω τότε;

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

My Father was a Stalinist Turk

 

My Father was a Stalinist Turk and he taught me to hate the Turkish State first.

 

Yilmaz

 

Εμένα ο Πατήρ μου είναι Τούρκος σταλινικός και με έμαθε να μισώ πρώτα το Τουρκικό Κράτος.

 

Yilmaz

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

Πικράθηκαν..

Πικράθηκαν οι ΨΕΥΤΟ-σταλινικοί τής κυπριακής ψυχοπαθητικής νεοτροτσκιστικής πλεκτάνης (ούτε σέκτα δεν μπορούν να φτιάξουν οι άρρωστοι), επειδή η Παπαρήγα μίλησε μισοϋποκριτικά μισοαληθινά, ισορροπιστικά, κεντριστικά (με την κακή έννοια) για την ορθή Αρχή τής υπεράσπισης τού λαϊκού έθνους (δεν το είπε έτσι βέβαια) και τής εδαφικής επικράτειας ενός εν δικαίω αμυνόμενου έθνους, ακόμα κι αν αυτό το αμυνόμενο λαϊκό έθνος είναι εξαρτημένο από έναν ανταγωνιστικό (προς τον εισβολέα ιμπεριαλιστή) άλλον ιμπεριαλιστή, αναφερόμενη στην Ουκρανία βέβαια.

Αν τους πείραξε τόσο πολύ αυτή η ντροπαλή, κάπως αναγκαστική δήλωση τής Παπαρήγα, φαντάσου πως θα τους πειράξει όταν δούνε το αγωνιζόμενο εν δικαίω έθνος να παλεύει ενάντια στο μικρό μαντρόσκυλο τού αναδυόμενου ανατολικού ιμπεριαλισμού, το τουρκικό κράτος.

Το ξέρουμε ότι είναι ψυχοπαθείς γλείφτες τού νέου ανατολικού ιμπεριαλισμού, και αυτοί το ξέρουν, αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι ούτε το -όχι και τόσο τιμητικό- όνομα τού σταλινικού δεν δικαιούνται να φοράνε, ούτε αυτό, διότι κάποτε αυτό το φθαρμένο ρούχο κάτι σήμαινε για εξαρτημένους λαούς τής περιφέρειας, ενώ πάνω τους δεν σημαίνει τίποτα άλλο από ναρκισσιστική ψυχοπάθεια.

Άντε γουρούνια, καλή σταδιοδρομία στο ψυχιατρείο, να κάνετε και συνέδριο με τον Σι και τον Ντούγκιν.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

I have for you..

For the true guerilla I have IRA, PKK, for sectarianism in guerilla I have for you, sectarianist, the Berlinguer..

 

How amused I am when I see Trotskyists and neo-Trotskyists transmit trivial proclamations of Proudhonist Communards who spoke against the concept of the nation when these same Proudhonists and other more sincere Communards (Blankists, etc.) fought like lions for the freedom of the poor people and the nation against German invasion and the treacherous French bourgeoisie.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

You are looking

 

You are looking for the Archimedean ideological point and I am looking for the Sword.

 

Yilmaz

 

 

 

 

The Marxism of brave men and women.

 

How to you turn a national war into a civil class war victorious for the poor people, without you betraying the nation in its Just struggle if it is a Just struggle.

The Marxism of brave men and women.

 

Πως να μετατρέψεις έναν εθνικό πόλεμο σε νικηφόρο για τον φτωχό λαό εμφύλιο ταξικό πόλεμο, χωρίς να προδώσεις το έθνος στον Δίκαιο αγώνα του αν είναι Δίκαιος αγώνας.

Ο μαρξισμός των ανδρείων, αντρών και γυναικών.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ηoly of holies.

Ηoly of holies.

 

For me things are simple.

Who will take up arms against the Turks not only for the defense but also for the recapture of Greek lands if they are occupied by the Turks, and if necessary will trigger a continuous guerilla until the Turks are expelled from every inch of Greek territory, if we have to get there .

This is the holy of holies, this is also the Sword.

It is predetermined that any peace agreement containing the concession of Greek territories, even if it is concluded with the agreement of the intimidated majority of the Greek people, will not be recognized by those who will hold this symbolic and then material sword.

 

Yılmaz

 

 

Για μένα τα πράγματα είναι απλά.

Ποιος θα πάρει τα όπλα εναντίον των Τούρκων όχι μόνο για την υπεράσπιση αλλά και για την ανακατάληψη ελληνικών εδαφών αν καταληφθούν από τους Τούρκους, και αν χρειαστεί θα πυροδοτεί συνεχές αντάρτικο μέχρι την εκδίωξη των Τούρκων από κάθε ίντσα ελληνικής επικράτειας, αν χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί.

Αυτό είναι το άγιο των αγίων, αυτό είναι και το Σπαθί.

Προκαθορισμένα προκηρύσσεται ότι καμία συμφωνία ειρήνης που θα περιέχει παραχώρηση ελληνικών εδαφών, ακόμα και αν έχει συναφθεί με την συμφωνία τής εκφοβισμένης πλειονότητας τού ελληνικού λαού, δεν θα αναγνωριστεί από αυτούς που θα κατέχουν αυτό το συμβολικό και έπειτα υλικό σπαθί.

 

Yılmaz

 

 

Stalinism was for a part of the radical popular youth of the peripheral countries an effigy and a survival of the people's nation in opposition to foreign imperialism and the foreign national enemy, and thus constituted a fortuitous and strange vehicle for the survival of this people's nation in the late post-Soviet period.

I have no regrets for nothing.

 

Το ΚΚΕ τελικά μένει σταθερό (σε μια έστω από τις πιθανά δύο ομάδες στην ηγεσία του) υπέρ τής εδαφικής άμυνας τού λαϊκού έθνους, ακόμα κι αυτό το λαϊκό έθνος δεν είναι η «σοσιαλιστική πατρίδα» αλλά η Ουκρανία!

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κατά τούτη την τάση που έχει σχεδόν την μίση βάση τού κόμματος, είναι μεν ιμπεριαλιστικός αλλά δίκαιος από την σκοπιά τού Ουκρανικού λαού.

Φανταστείτε ότι κάτι ανάλογο ισχύει σίγουρα πολλαπλασιαστικά και στην περίπτωση που η Ελλάδα δεχτεί επίθεση από την Τουρκία.

Τονίζω ότι οι συντριπτικά περισσότερες τροτσκιστικές ομάδες και η «τροτσκίζουσα» τάση μέσα στο ΚΚΕ, μαζί με άλλες σταλινικές ομάδες, είναι πιο κοντά στην Ρωσία και είναι εναντίον τής εθνικής λαϊκής άμυνας τόσο τής Ουκρανίας τόσο και τής Ελλάδας αν παραστεί ανάγκη.

ΔΕΝ αισθάνομαι καμία ενοχή που υπήρξα σταλινικός στην Ελλάδα στο ξεκίνημα μου, πολύ καλά έκανα. 

Αυτό ήταν το πρώτο σωστό που έκανα, το δεύτερο ήταν ότι υποστήριξα το ΡΚΚ.

 

 

In the end, the KKE remains steadfast (at least in one of the two possible groups in its leadership) in favor of the territorial defense of the people's nation, even if this people's nation is not the "socialist homeland" but Ukraine!

The war in Ukraine, according to this tendency, which has almost half the base of the party, is imperialist but Just from the point of view of the Ukrainian people.

Imagine that something similar certainly applies multiplyingly in the event that Greece is attacked by Turkey.

I emphasize that the overwhelming majority of Trotskyist groups and the "Trotskyist" tendency within the KKE, along with other Stalinist groups, are closer to Russia and are against the national people's defense of both Ukraine and Greece if the need arises.

I feel NO guilt for being a Stalinist in Greece at the beginning of my political existence, I did very well.

That was the first right thing I did, the second was that I supported the PKK.

--

Aleka Papariga, a historical figure of the Stalinist Communist Party of Greece (6%) (the main communist party in Greece) and its former general secretary, who remains an active member, makes a surprise appearance and talks about a just defensive war from the point of view of the Ukrainian people.

Let's carefully analyze what she said, of course, but I am left stunned, since my own a priori analytical schemes are shaken again.

Of course, she makes a series of distortions of the historical truth, especially in relation to the 2nd world war.

I don't know if there is a conscience issue or a factional struggle within the KKE, nor can I weigh in on whether the fox of Stalinism in Greece knows very well that the left's line on the issue of Russian imperialism ultimately compromises its prospects in the long run, so it is probably preemptively intervening .

(A year ago, but in the Greek left community, the fire of the internal ideological struggle about the Ukrainian issue and the KKE line inside KKE, recently arrived)

--

It is not new, but it is a little, if we connect it with the possibility of a deep division within the KKE.

Of course, these divisions do not have easily visible manifestations at the beginning, which can last at least a decade, not even between the opposing parties.

What Vatican and bullshit, here we are talking about the holy of holies of the party of God-communism, which survived a Titanomachy in which no other of its kind was spared.

Anyway.

What is the first manifestation of division?

The question of the territorial defense of the familiar nation state.

The old guard of thought insists on the Stalinist form of defense, without this, of course, possibly preventing it from a contemporaneous reversal of it according to Leninist standards.

The new guard of thought has an almost Trotskyist line on this matter, it is rather defeatist in direction.

What, however, is the most dangerous second division for the KKE?

The one related to the new eastern imperialist axis.

The old guard of thought, paradoxically enough for those who want to blame mainstream Stalinism for inherent pro-Russianism, is more cautious, perhaps out of a deep survival instinct, perhaps out of a catatonic hypnotized patriotism that disliked the brutal genocidal intervention of the neo-tsarist Russians in Ukraine .

The most sectarian wing is clearly neutral, but in the sense of deep pro-Russianism as it emerges from a rabid anti-Westernism, while at the same time having an almost Trotskyist position against national state Defence.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Adı Yılmaz / ''Dağlardan hesap sorulmaz..''

''Dağlardan hesap sorulmaz..''

Το έσοπτρο είναι ένας λαβύρινθος αντικαθρεφτισμάτων στο άγιο Βουνό τού ανατολικού αντάρτικου.

 

Ιωάννης Τζανάκος 

 

''Dağlardan hesap sorulmaz..''

 

''Dağlardan hesap sorulmaz..''

He was a puissant young guy

But, he was too little in my eyes

He got mad, and so went up to the mountains*

I don't know whether he would come down or not

He is now the dust of the mountains

Maybe, the melody (the instrument) of the rebellion

He is still the sting in my heart

I don't know whether it would heal or not

His name is Yılmaz, he himself is also indomitable*

He doesn't have a high status, you simply cannot flatter him*

You cannot ask the mountains any questions

I don't know whether he would come back or not

His blue eyes are just like pearls*

His fear of death is as little as that

The death angel's horse is bitchy

I don't know whether he would get on or not

It had snowed on his anorak*

He had cried in a corner

Maybe, his hands had gotten burned

I don't know whether it would be put out or not

His name is Yılmaz, he himself is also indomitable

He is free of states, you cannot play up to him

You cannot ask the mountains for an explanation

I don't know whether he would come back or not

----

* He means: He got mad at injustice and because of that he decided to rebel

*Yılmaz is a name and means "indomitable/not giving up".

It can also be a family name but it's well used by left orientated people.

*This is very difficult, it means also like:

"You cannot order him something to do"

"He cannot be commanded"

"It won't work if you would flatter him"

"You cannot have something you like if you play up to him" etc...

But this is a wordplay. "Makam" in the sentence before means also: "concept of melodic creation that determines tonal relations".

"Dem tutmak" in that sentence means:

"To accompany a piece of music" - "To sing/to accompany/make music together with others"

*He means his eyes are turquoise blue

Direct translation of "Boncuk" is "Bead"

He says "eyes like beads because of these typical blue beads in form of blue eyes for the protection of devil eyes.

*Parka/Anorak was a typical clothe of left orientated people in 60's and 70's.

 

https://lyricstranslate.com/.../adi-yilmaz-his-name...

 

 

 

 

Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση..

Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση τείνει να αναζητά την υπέρβαση αυτής τής κρίσης καταφάσκοντας πλεονασματικά και ως προς τα καταφατικά [τι να..] και ως προς τα εναντιωματικά [τι δεν..] στοιχεία τής θεμελίωσης του.

 

Το ιδεολογικό σύστημα σε κρίση αντιδρά με πλεονάζουσα κατάφαση των θεμελιωδών συστατικών στοιχείων του.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. Επίλογος.

Συνολική αυτοδιαχείριση και αυτοδιοίκηση μιας κοινωνίας μπορεί να υπάρξει μόνο αν προϋπάρχει κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας και κυριαρχίας στα μέσα παραγωγής, και σχετική ή μερική αλλά ταυτόχρονα ισχυρή κατάργηση τής αυτοτέλειας των ξεχωριστών οικονομικών μονάδων παραγωγής. 

Μιλάμε για έναν απόλυτα αναγκαίο όρο για την ύπαρξη ενός αληθινού εργατικού σοσιαλισμού που δεν πληροί από μόνος του τους όρους ύπαρξης τού εργατικού σοσιαλισμού, αλλά η εκπλήρωση των άλλων απόλυτα αναγκαίων όρων του δεν σημαίνει κατάργηση αυτού τού όρου.

Οι πιο ακραίοι σεκταριστές αμφισβητούν την έννοια και την πρακτική τής κοινωνίας ως παραγωγικής ολότητας, για να προτείνουν ένα σύστημα αυτοδιαχείρισης ξεχωριστών συνεταιριστικών παραγωγικών κοινοτήτων ή μονάδων παραγωγής που νοούνται έτσι σε αντιδιαστολή προς την ολότητα τής παραγωγής που ταυτίζεται από αυτούς με τον καπιταλισμό ως ολότητα παραγωγής.

Σε απάντηση προς το πρώιμο αυταρχικό σοβιετικό μοντέλο ολικής παραγωγής που ακολουθούσε μεν τον γενικό κανόνα τής υπαγωγής των μονάδων παραγωγής στην διεύθυνση και τον κεντρικό σχεδιασμό τού κράτους που αντιπροσώπευε την υπόλοιπη κοινωνία αλλά έπραττε μόνον αυτό, οι σεκταριστές τής σήμερον (σε ιδεολογική/πολιτική συμμαχία με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες) αντιπροτάσσουν ένα σύστημα απόλυτης αυτοδιαχείρισης αυτών των μονάδων παραγωγής σε μερική ή απόλυτη αντιδιαστολή προς κάθε ολότητα παραγωγής.

Αυτή η εναλλακτική υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως συμπληρωματική προς τον καπιταλισμό είτε ως αναπαραγωγή των πρωταρχικών αυταπατών τού σοσιαλιστικού εργατικού κινήματος για την επίτευξη μιας άμεσης και απόλυτης εργατικής δημοκρατίας στο επίπεδο τής μοναδιαίας οικονομικής μονάδας.

Ο συνδυασμός φιλοκαπιταλιστικών ρεφορμιστικών πολιτικών με την επαναφορά μιας αρχικής ουτοπίας τού εργατικού κινήματος για την δόμηση τής κοινωνίας των παραγώγων εκκινώντας μόνον από τα κύτταρα τών εργοστασιακών εργατικών ομάδων βάσης, δεν οδηγεί πουθενά εφόσον νοείται σε αντιδιαστολή ή σε σκοπίμως απαρνητική παράβλεψη τού ζητήματος τής συνολικής δημοκρατικής διοίκησης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας τόσο στο επίπεδο τής ολότητας τής παραγωγής όσο και στο επίπεδο τής πολιτικής διεύθυνσης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας ως πολιτικής ολότητας.

Η τραγική αποτυχία τής σοβιετικής προσπάθειας, από την εκκίνηση της ήδη, έχει ωθήσει τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς κλπ που αναζητούν τον αληθινό εργατικό σοσιαλισμό, να προσανατολιστούν σε μια αδιέξοδη καταφατική επιστροφή στο αμεσοδημοκρατικό ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο τού απελευθερωτικού κινήματος, θεωρώντας ότι η υπέρβαση των αδιεξόδων που παρουσιάστηκαν θα υπάρξει μέσω μιας επίτασης τής κατάφασης προς αυτό το θεμέλιο, μέσω μιας υπερκατάφασης του.

Ενώ το ζήτημα είναι να υπάρξει καταφατική μεν αλλά ταυτόχρονα αρνησιακή υπέρβαση αυτού τού θεμελίου μέσω τής ιδεολογικής και πρακτικής ανάδυσης τού κεντρικού ζητήματος τής αυτοδιαχείρισης τής κοινωνικής παραγωγικής και πολιτικής ολότητας ως μη αποκλειστικά συγκροτημένης από τα στοιχεία ή τα μέρη της από την κοινωνική βάση.

Ιωάννης Τζανάκος

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 2ο μέρος.

 

Όταν η άμεση δημοκρατία δένεται συγκεκριμένα και σχετικά αρμονικά με μια συνολική δημοκρατία έχει σημαντική ισχύ αλλά ταυτόχρονα συγκεκριμένα περιορισμένα γεωγραφικά ή υλικά όρια, όπως επίσης ακολουθεί τον γενικό κανόνα τής δημοκρατίας, που είναι «ένα πρόσωπο μία ψήφος, και μόνον μία ψήφος».

Αλλιώς δεν είναι δημοκρατία αλλά ένα πολεμικό σχήμα πάλης το οποίο αν δεν «αλλάξει όνομα» είναι άλλη μια παραβίαση τού ονόματος.

Εξετάσαμε με συνοπτικό τρόπο τούς συγκεκριμένους όρους τής άμεσης δημοκρατίας στην παραγωγή, αλλά αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε θεωρητικά ένα σύντομο, ελλιπές αλλά κάπως σαφές πλαίσιο μιας άμεσης δημοκρατίας (λ,χ των παραγωγών) θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ανάλογο σε αναφορά προς την αμιγώς πολιτική μορφή τής σχέσης ανάμεσα στην άμεση περιφερειακή δημοκρατία και την κεντρική συνολική δημοκρατία.

Επειδή όμως το έχουμε ήδη κάνει σε σχέση με την κριτική μας στον σοβιετισμό ως απάλειψη τού προβλήματος τής συνολικής δημοκρατίας, σήμερα, επιλογικά, θα επεκτείνουμε αυτή μας την κριτική στους υποτίθεται αντισοβιετιστές αναρχικούς και νεοαριστερούς τής σήμερον, επισημαίνοντας επιγραμματικά τα εξής:

Μια άμεση δημοκρατία ως σύνολο άμεσων δημοκρατιών που δεν συνοψίζονται και δεν συμπυκνώνονται σε μιαν άμεση εκλογική διεργασία η οποία ακολουθεί τον κανόνα «ένα πρόσωπο, μια και μόνον μια ψήφος» και η οποία αφορά το σύνολο μιας κοινωνίας σε όλα όμως τα κρίσιμα κεντρικά ζητήματά της, δεν μπορεί να απαρτίσει εντέλει τίποτα άλλο από μια υποστηρικτική ή ανοήτως χρήσιμη βάση ενός βοναπαρτιστικού αυταρχικού καθεστώτος.

Αυτό το βοναπαρτιστικό καθεστώς μπορεί αρχικά να λαμβάνει υπόψιν του τις βουλήσεις των αμεσοδημοκρατικών βάσεων του αλλά εντέλει καταλήγει σε ανοιχτή δικτατορία που εξυπηρετεί πάντα μια οικονομική εκμεταλλευτική ολιγαρχία.

Το είδαμε στην Σοβιετία, αλλά ακόμα και αν δεν το βλέπουμε ως ορατό παράδειγμα το βλέπουμε ακόμα και «εκεί» όπου εξαπολύονται αντι-γραφειοκρατικές αντι-κρατικές και αντι-σταλινικές κατάρες και ξόρκια.

Μπορεί να είναι σκληρό αυτό για τους συντρόφους εκείνους που έχουν δώσει τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο κράτος καθαυτό ή ενάντια στον λενινισμό σταλινισμό τροτσκισμό, αλλά η μοίρα τους με όλα αυτά είναι κοινή και έχει ως μοίρα τις προκαθορισμένες στοιχειώσεις της στην ίδια αυτή καθαυτή την ιδεολογική εξιδανίκευση και υπερεκτίμηση τής άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας σε αντιδιαστολή προς την συνολική, συνήθως αντιπροσωπευτική, δημοκρατία η οποία ας μη ξεχνάμε άμεση είναι κι αυτή, είτε ελλιπώς είτε ως πιθανά ολοκληρωμένη.

Η άρνηση να δεχτείς ή να εξαπολύσεις πρόταση γάμου ή μόνιμης σχέσης δεν σε καθιστά ασφαλή από το να βρεθείς με παιδιά υποχρεώσεις και προβλήματα, μπορεί μάλιστα αν δεν δεχτείς βάζοντας τους όρους σου να βρεθείς αναγκαστικά στην δυσάρεστη θέση να είσαι ο δημιουργός ως συμβοηθός μιας άλλης σχέσης τού ποθούμενου αντικειμένου σου με ένα απαράδεκτο άτομο, η οποία σχέση θα σου κάτσει θέλεις δεν θέλεις στο κεφάλι αφού θα έχεις ήδη κάνει παιδιά με τον μαλάκα ή την μαλάκω.

Η πολιτική είναι αναπόφευκτη σχέση με γέννα και παιδιά και μόνιμη συγκατοίκηση των γεννητόρων της, και καλό είναι να έχεις από αρχή τον έλεγχο τού αν η σχέση αυτή και κυρίως τα γεννήματα της θα είναι και υπό τον δικό σου έλεγχο και όχι μόνον υπό τον έλεγχο τού μαλάκα (συνήθως ο φορέας τής μαλακίας είναι άντρας) και τής νέας αυταρχικής και ακόρεστης για πλούτο διασκέδαση και κοινωνική αναρρίχηση συμβίας του, η οποία μη ξεχνάμε ζει κι αυτή στο σπίτι, και μάλιστα σού δίνει και διαταγές από πάνω.

Μη νομίζετε ότι από εδώ και στο εξής θα λέω περισσότερα στο νετ για αυτά τα παντρολογήματα, λέω να γράψω σοβαρόν σύγγραμμα πολιτικής οντολογίας.

Από εδώ και στο εξής αφορισμοί και φιλοσοφικά γκομενιλίκια.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Cherub Rock

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

Πάμε τώρα σε αυτό που σας υποσχέθηκα, μια σύντομη κριτική τής (έννοιας τής) άμεσης δημοκρατίας.

Με βάση όσα ταπεινά ερασιτεχνικά αποσπασματικά έχετε διαβάσει εδώ περί τού θέματος, συνεχίζω λοιπόν κάποιες σκέψεις (δεν μπορώ να επαναλάβω τα πάντα, κουράζομαι πια πολύ, γερνάω γρήγορα).

1.

Όταν μιλάμε για μια σύγχρονη παραγωγή καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τύπου, κάθε μονάδα παραγωγής αποτελεί μερικό στοιχείο μιας αφηρημένης παραγωγικής ολότητας, στα πλαίσια αυτού που λέμε καταμερισμός αλλά και συντονισμός ή συνδυασμός των ειδών παραγωγής που συγκροτούν αυτή την ολότητα.

Κάθε διεργασία αυτοδιαχείρισης μιας ξεχωριστής μονάδας παραγωγής σε αυτό το πλαίσιο δεν υπερβαίνει με μη αλλοτριωτικό τρόπο τους αλλοτριωτικούς όρους που τίθενται από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής αν δεν επιτείνει και όχι απομειώνει την ενότητα και την σύνδεση αυτών των διαφορετικών μορφών παραγωγής.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε εντατική ενίσχυση τού πολιτικού καθορισμού τής ολότητας τής παραγωγής είναι εκ φύσεως μη αλλοτριωτική, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι δογματικοί μαρξιστές ή άλλοι μη μαρξιστές αυταρχικοί υποστηρικτές τής μεγαλύτερης ενοποίησης τής ολότητας τής παραγωγής υπό την κυριαρχία τού κράτους ή άλλης κεντρικής αρχής.

Αυτό που λέω είναι ότι: και στο επίπεδο τής παραγωγής ως συνόλου δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για μη εκμετάλλευση μη αλλοτρίωση μη καταπίεση αν δεν μιλήσουμε ταυτόχρονα και για μεγαλύτερη ενοποίηση και συγκέντρωση των ειδών παράγωγης που συγκροτούν το παραγωγικό σύνολο, χωρίς αυτό να είναι επαρκής όρος για να μην επανεμφανιστούν νέες, ίσως και χειρότερες, δομές εκμετάλλευσης κ.λπ αλλά είναι όμως απόλυτα αναγκαίος όρος. Θα δείξω ότι η αυτοδιαχείριση των μονάδων παραγωγής δεν κολλάει με αυτό τον όρο, τον αίρει.

--

 

2.

Η περαιτέρω ενοποίηση των ειδών (άρα και των κλάδων) παραγωγής συντελείται με μια μερική άρση τής αυτοτέλειας τους και όχι με μια επίταση της.

Αν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε πιο βαθιά τις πιθανότητες μιας μεγαλύτερης ενοποίησης των ειδών-κλάδων τής παραγωγής, και μάλιστα υπό τούς όρους ενός εργατικού μη-γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε και να κατανοήσουμε -όσο μπορούμε- την δεδομένα βαθιά αναγκαστική αλληλεξάρτησή τους, η οποία προσδιορίζει την προσδοκώμενη από εμάς περαιτέρω (περαιτέρω ως ίσως εργατική σοσιαλιστική) ενοποίηση-κοινωνικοποίηση ως ήδη δεδομένη αλλά ως αναγκαστική, αν μιλάμε για έναν σύγχρονο τρόπο παραγωγής.

Πως άραγε ένα μοναδιαίο υποσύστημα αυτοδιαχείρισης τής παραγωγής (από τους αυτοδιευθυνόμενους εργαζόμενους και εργάτες σε αυτό) δεν θα καταλήξει να επαναφέρει ή και μάλιστα επιτείνει σε αντιδραστική «προυντονική» κατεύθυνση την αντίρροπη προς την σοσιαλιστική ενοποίηση αυτοτέλεια αυτού τού υποσυστήματος;

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη και θεσμοθετημένη νομικά άρση κάθε απόλυτης αυτοτέλειας τής μονάδας παραγωγής (τού μοναδιαίου υποσυστήματος παραγωγής) ως και το σημείο εκείνο που σημαίνει έμπρακτα αυτήν ακριβώς την άρση τής απόλυτης αυτοδιαχείρισης.

Άρση τής απόλυτης (έννοιας και κατάστασης) αυτοδιαχείρισης σημαίνει όχι βέβαια πλήρη κατάργηση της μέσω ενός άμεσα επιτατικού κρατικού ή κρατικοσυντεχνιακού συστήματος άρσης κάθε αυτοτέλειας (των μοναδιαίων υποσυστημάτων ή) των μονάδων παραγωγής, αλλά σημαίνει ότι για να είναι μια μονάδα παραγωγής σοσιαλιστική, πραγματικά κομμουνιστική ή μέρος τής εργατικής-κοινωνικής εξουσίας πρέπει ακριβώς να περιέχει στις θεσμικές ρήτρες της το μη-δικαίωμα από τους εργαζόμενους σε αυτήν να την ελέγξουν από μόνοι τους, για να το πω λαϊκά «σαν να είναι τσιφλίκι τους».

Εργατική κοινωνική διοίκηση μιας μονάδας παραγωγής με την έννοια τής επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής μπορεί να σημαίνει μόνο και μόνον συμμετοχή των εργατών τής μονάδας αυτής στην διοίκηση και όχι πλήρη διοίκηση από μέρους τους, και αυτό που μόλις είπα ισχύει σαν ρεαλιστικό αίτημα (κάπως σοσιαλδημοκρατικίζον) εντός τού καπιταλισμού, αλλά εντός ενός μη καπιταλιστικού σοσιαλιστικού εργατικού συστήματος θα είναι ακόμα πιο ισχυρά θεσμοθετημένο και ταυτόχρονα ακόμα πιο αυστηρά περιορισμένο από την δύναμη τής κοινωνικής παραγωγής, δια μέσω τής μεγαλύτερης ενοποιητικής άρσης που θα προκαλεί στην μονάδα παραγωγής η σοσιαλιστική κοινωνία τής κοινωνικοποιημένης και ενοποιημένης περαιτέρω παραγωγής.

Εργατικός σοσιαλισμός λοιπόν ως κοινωνικό σύστημα οργάνωσης επίσης (και) τής μονάδας παραγωγής δεν σημαίνει γενικά και αόριστα άρση τής καπιταλιστικής ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής και εγκαθίδρυση μιας εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, ήτοι μιας άμεσης δημοκρατίας στην μονάδα παραγωγής, αλλά αντικατάσταση τού υπάρχοντος καπιταλιστικού και γραφειοκρατικού συστήματος αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής από ένα εργατικό σύστημα αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης όπου εκεί τον ρόλο τού διοικούντος/διαχειριστή στην θέση των σημερινών καπιταλιστών/γραφειοκρατών αφεντικών αυτής τής μονάδας δεν θα τον παίξουν μόνον οι εργάτες αυτής τής μονάδας (αυτοδιαχειριστές) αλλά όλη η εργαζόμενη κοινωνία, ήτοι το σύνολο τής εργαζόμενης δημοκρατικής αταξικής κοινωνίας (αυτοδιαχειριστές+ετεροδιαχειριστές).

Όσον αφορά λοιπόν τον προυντονισμό και νεοπρουντονισμό τής ούτως ειπείν απόλυτης εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, από εμένα τέλος.

Όταν πάμε στα εργατικά συμβούλια στον γενικότερο προσδιορισμό τους, σε πολιτικό και κοινωνικό-ολικό επίπεδο, θα δείτε τις ακόμα πιο κολασμένες για την νέα αριστερά/αναρχία αρνήσεις και απαρνήσεις μου, συγνώμη σύντροφοι και συντροφάρες για τον υποτίθεται ναρκισσιστικό τόνο μου.

Είναι που γερνάω, αλλά σας βαριέμαι κιόλας, κυρίως το τελευταίο.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Atto Secondo, Scena V: Aria (Farnace) - Gelido In Ogni Vena (Larghetto) ...

Antonio Vivaldi - "IL Farnace" (Gelido in ogni vena); countertenour, Max...

Clearly positioned..

Clearly positioned..

---

Clearly placed in the 2.5th International in a neo-Marxist as well as post-Marxist version.

Clearly placed in revolutionary but on the other hand only democratic socialism.

Clearly placed in the composition and not a juxtaposition of patriotism and internationalism.

Clearly positioned enemy of Turkish imperialism.

Clearly positioned as favoring Western imperialism in comparison to emerging Eastern imperialism (China, Russia, Turkey, theocratic Iran), not ruling out direct conflict if necessary with Western imperialism as well.

Clearly positioned for decades in favor of the leftist, democratic revolutionary movement in Iran and Kurdistan.

Clearly positioned against the racist politics of the bourgeois democratic state of Israel but not as an anti-Zionist.

Clearly positioned in rationalist neo-Kantian materialism but not dialectical materialism.

I didn't lie to you, I didn't hide anything from you.

These are my general positions.

 

 

Ioannis Tzanakos