Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2019

Καταγγελία τής Nadia Murad για έναν στοχευμένο τουρκικό βομβαρδισμό

Nadia Murad
Turkey has bombed the peaceful village of Khanasor, northwest of Mount Sinjar. 
This is not an isolated incident – Turkey has repeatedly bombed the Sinjar region of Iraq. 
These acts of aggression pose immense danger to the population of Sinjar and deserve condemnation by the international community.
Since Sinjar has been liberated from ISIS, I have repeatedly called on the government of Iraq to provide proper security and integrate all armed groups into the official security forces. 
To date, no such measures have been taken.
Today, after over five years of brutal attacks by ISIS on my community, the majority of Yazidis remain displaced in IDP camps. 
While some areas of Sinjar were liberated over three years ago, the Yazidis that are living in IDP camps only a few hours away from their homeland have not been able to return. 
The lack of access to a safe and dignified environment, proper education, and other basic services makes the future of this religious minority continuously uncertain.
The time is now. 
Iraq must undertake its responsibility to provide proper security and integrate all armed groups into the official security forces. 
Without action, Yazidis will remain isolated from their homeland and continue to suffer from local and regional disputes. 
As is evident in the recent protests, the lack of action from the Iraqi government poses a great risk to all the country's citizens.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Σημεία ανάλυσης για την ανικανότητα μιας λαϊκής Ηγεσίας..

Υπάρχει Διεθνές Δίκαιο; Κατά την γνώμη μου Ναι, και είναι το Δίκαιο τού Ισχυρού. 
 
Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τον εαυτό σου αν δεν τον υπερασπιστείς εσύ ο ίδιος. 
 
Αν ρωτήσουν πως το Διεθνές Δίκαιο γίνεται να είναι Δίκαιο αφού είναι Δίκαιο τού Ισχυρού, θα απαντήσω: Ξέρετε κανένα άλλο Δίκαιο; 
 
Θρασύμαχος εναντίον Πλάτωνα:
Νίκη τού Θρασύμαχου από τα αποδυτήρια. 
 
Aldar Xelil, Mazlum Abdi, σε ποιον πλανήτη, ποιανού σύμπαντος, είστε χαμένοι;
Οι USA σάς πούλησαν σαν μοσχάρια στο παζάρι. 
 
Όταν ένα μέτωπο διαλύεται, και ένας πόλεμος χάνεται, οι ηττημένοι υποπτεύονται τούς λάθος ανθρώπους. Είναι κι αυτό μέρος τής ήττας. 
 
Όταν υπάρχει εξαπάτηση σε μια συμμαχία ή προδοσία, στην αρχή οι εξαπατημένοι συνήθως επιμένουν να πιστεύουν τον απατεώνα-προδότη. 
 
Η λαϊκή Ηγεσία δεν πρέπει να ταυτίζει την δική της μοίρα με την μοίρα τού λαού. 
Η λαϊκή Ηγεσία είναι όργανο και όχι ο σκοπός. 
 
Όταν οι Ηγέτες κάνουν ένα σπουδαίο στρατηγικό λάθος πρέπει να πηγαίνουν σπίτι τους, χωρίς πολλή φασαρία και μελοδράματα. 
 
Μερικοί άνθρωποι για να καταλάβουν ότι οι αρχηγοί τους έκαναν ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος, θέλουν να τους δουν σαν προδότες. 
Πως σκέφτονται αυτοί οι αφελείς άνθρωποι τού λαού που δεν θέλουν να πιστέψουν ότι η ηγεσία τους έκανε μεγάλα στρατηγικά λάθη; 
Σκέφτονται ως εξής: Αν δεν είναι προδότες, αν πιστεύουν ακόμα στον σκοπό, αν είναι τίμιοι άνθρωποι, αν αγαπάνε την μάνα τους και τον πατέρα τους, αν έχουν δώσει μέλη τής οικογένειας τους στον αγώνα, αν έχουν καλό παρελθόν, αν είναι καλά παιδιά, τότε δεν μπορεί να είναι προδότες, άρα δεν έχουν κάνει λάθος, δεν έχουν διαπράξει στρατηγικό έγκλημα.
Αυτή η σύγχυση στα μυαλά των αφελών ανθρώπων τού λαού, δείχνει την αδυναμία τους να διακρίνουν την γενική ιδιότητα τής γενικής ηθικής από την συγκεκριμένη ιδιότητα τής ικανότητας. 
Ο καλός και αγαθός Ηγέτης μπορεί να είναι ικανός, αλλά η αγαθότητα ενός Ηγέτη δεν είναι εγγύηση ικανότητας. 
Ένας Ηγέτης μπορεί να είναι καλό παιδί αλλά ταυτόχρονα να είναι ένας ανόητος. 
Θα έβαζες ποτέ ένα καλό αλλά ανόητο και εύπιστο παιδί να διοικεί το σπίτι σου; 
Θα παρέδιδες ποτέ την διαχείριση των οικονομικών σου σε κάποιον που θα πίστευε κάθε έμπορο στο παζάρι τού πλανήτη; Όχι. 
Τότε πως εμπιστεύεσαι έναν ολόκληρο λαϊκό στρατό σε μια Ηγεσία που εμπιστεύεται τούς Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές;;
Ποιους μωρέ;; τους Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές;; Είναι δυνατόν μετά από τόσα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που έχουν κάνει οι Αμερικάνοι Ιμπεριαλιστές, να τους εμπιστευτεί κανείς; και μάλιστα να τους εμπιστευτεί τυφλά; Δεν πρόκειται για ζήτημα προδοσίας εκ μέρους της Ηγεσίας τού YPG/SDF, αλλά για ανοησία, για ανικανότητα, για αφέλεια, για έλλειψη στρατηγικής σκέψης..
 
 
Οι αποικιοκράτες σάς εξαπατούν γιατί έχουν πολλά πρόσωπα και μοιράζουν πολλούς ρόλους. Μοιράζουν την απάτη τους σε πολλά πρόσωπα και σε πολλά χρονικά στάδια ή σημεία εξαπάτησης, έτσι ώστε να είναι δύσκολο να τους καταλάβεις ως μια ενιαία συμμορία που είναι.
Έτσι:
Την μια στιγμή ο ένας είναι ο 'κακός' και ο άλλος ο 'καλός', υπάρχουν και οι 'ουδέτεροι', μετά αντιστρέφονται οι ρόλοι, ώσπου, σαν να υπάρχει ένα παιχνίδι με καθρέφτες, τα θύματα χάνουν στους αντικατοπτρισμούς την μεγάλη ενιαία εικόνα τού ενός και μοναδικού ενιαίου εχθρού που είναι η αποικιοκρατία. 
Το πράγμα είναι ακόμα χειρότερο όμως, με την έννοια ότι μέσω αυτών των δαιμονικών αντικατοπτρισμών δεν χάνεται μόνον η εικόνα τού ενός εχθρού ως μιας ενότητας με πολλά πρόσωπα, αλλά κρύβεται στο σκοτάδι και η κάθε καλοσχεδιασμένη συνωμοσία του, εφόσον τούτη η εκάστοτε συνωμοσία δεν φαίνεται παρά μόνον στις σκιές της, στα θραύσματά της, σαν σπασμένος σε κομμάτια καθρέφτης, ενώ είναι και αυτή σαν συνωμοσία μία και μοναδική, ενιαία, συνεκτική, σχεδιασμένη στην απόλυτη ακρίβεια της:
Οι Κούρδοι της βόρειας Συρίας δεν είναι πια Κούρδοι τής βόρειας Συρίας, διότι σιγά σιγά οι Κούρδοι τής βόρειας Συρίας δεν ζούνε στην βόρεια Συρία.
Και η Τουρκία, και οι Η.Π.Α, και η Ρωσία, το είχαν σχεδιάσει αυτό, και το υλοποιούν, χωρίς η ηγεσία τού YPG να έχει καταλάβει ακόμα το ενιαίο ιμπεριαλιστικό-αποικιοκρατικό σχέδιο ακριβώς στην ενότητά του, διότι ως ηγεσία είναι καιροσκοπική ανόητη, αφελής, ανίκανη..

Ιωάννης Τζανάκος

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

Το YPG/SDF είναι Υπόδειγμα Στρατηγικού Λάθους.

Η πιο απλή και ουσιώδης έννοια τής στρατηγικής είναι η διάταξη των δυνάμεων, που δείχνει και τις επιλεγόμενες κατευθύνσεις τους. 
Ποια διάταξη δυνάμεων έχει επιλέξει η ηγεσία τού YPG-SDF; 
Η διάταξη των κουρδικών δυνάμεων, σήμερα, τώρα, όπως υφίσταται στην βάση των επιλογών και των διαταγών αυτής τής Ηγεσίας, εξυπηρετεί τα συμφέροντα και την ζωή των Κούρδων εργατών-μικροαστών-αγροτών; ή είναι υποταγμένη στα αμερικανικά και ρωσικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα;
Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι μέσω αυτής τής επιλεγόμενης διάταξης των συροκουρδικών πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων εξυπηρετείται εν μέρει και το συμφέρον άμυνας [υπέρ] τού κουρδικού λαού, αλλά αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί στρατηγικοί αναλυτές πρέπει να θέσουμε το εξής ερώτημα στην συγκεκριμένη πολιτικοστρατιωτική ηγεσία τού YPG-SDF:
Η εξυπηρέτηση των αμερικανικών αλλά και των ρωσικών γεωστρατηγικών συμφερόντων αποφέρει κάποιο σημαντικό θετικό αποτέλεσμα στον κουρδικό λαό ως προς την ασφάλειά του και την αποτροπή μιας νέας εθνοκάθαρσης εναντίον του;
Δεν αποκλείω σε μια συμμαχία να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα και των δύο ή περισσότερων συμμάχων που την συγκροτούν ως συμμαχία, αλλά αυτό πρέπει να είναι κάτι που θα αποδεικνύεται και θα θεμελιώνεται στην πράξη, με συγκεκριμένα αποτελέσματα και συγκεκριμένες προβλέψεις κοινών δράσεων όταν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα επιβίωσης τού ενός από τους συμμάχους.
Αυτό δεν φαίνεται στην Συρία, όσον αφορά στην Συμμαχία USA-YPG/SDF. 
Μόνον οι USA έχουν ωφεληθεί προς το παρόν, με την θυσία μάλιστα 10.000 Κούρδων και Αράβων μαχητών τού SDF. 
Έχουν συμβεί 2 εθνοκαθάρσεις εναντίον των Κούρδων, με την συναίνεση τόσο τής RUSSIA όσο και των USA. 
Όμως η RUSSIA δεν ήταν ούτε είναι [ακόμα] σύμμαχος τού YPG/SDF. 
Πως μπορείς να ζητήσεις συμμαχικές δεσμεύσεις και πράξεις από 'κάποιον' με τον οποίο δεν έχεις συνάψει συμμαχία; 
Από αυτόν όμως που έχεις συνάψει συμμαχία ζητάς και παίρνεις. 
Τι έδωσαν οι USA εκτός από λίγα όπλα και μερικούς βομβαρδισμούς; [και αυτούς όποτε το ήθελαν]. 
Λίγα πράγματα έδωσαν και πολλά πήραν. 
Πήραν τσάμπα τις ζωές 10.000 Κούρδων και δημοκρατών Αράβων μαχητών, και κάτι ακόμα πολυτιμότερο: Οι άθλιες USA και η άθλια Δύση συνολικά [USA-EU] πήρανε την επιτελική θέση, πήρανε τσάμπα, δωρεάν, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα τον ρόλο τού στρατηγού των επιχειρήσεων. 
Πήρανε δηλαδή αυτό που σας έλεγα στην αρχή: τον ρόλο τού αρχηγού και τού σχεδιαστή τής διάταξης των πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων τού YPG.
Ιδού σήμερα το αποτέλεσμα: 
2 εθνοκαθάρσεις και μία εθνοκάθαρση που ίσως έρχεται.
Οι Κούρδοι πρέπει να καθαιρέσουν αυτή την Ηγεσία τού YPG/SDF. 
Τίποτα άλλο δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή, και αυτή είναι η αλήθεια. 
Όχι στις κολακείες- Ναι στην αλήθεια. 
Δική τους υπόθεση βέβαια..


Ιωάννης Τζανάκος

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2019

Το είχα προβλέψει, δυστυχώς επιβεβαιώθηκα..

Το είχα προβλέψει, έγινε δυστυχώς, και φανερώνεται από τα γεγονότα.
Δεν είναι οι συνεπείς στις Ιδέες τους μη-φασίστες Άραβες εθνικιστές εκείνοι που προδίδουν τον αμυντικό αντι-οθωμανικό αγώνα τού Συριακού Λαού και τού ενιαίου πολυεθνοτικού Συριακού Έθνους, αλλά είναι οι Ρώσοι Ιμπεριαλιστές. 
Αυτοί έχουν κάνει κομπρεμί με τον Βρυκόλακα τής Ισταμπούλ, αυτοί πουλάνε τον σύμμαχο τους Άσαντ την στιγμή εκείνη που πρέπει να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον Οθωμανό Τζιχαντιστή Βρυκόλακα.
Ας ελπίσουμε ότι ο Άσαντ θα ξεπεράσει το ρωσικό εμπόδιο, ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξουν γρήγορα οι συσχετισμοί δυνάμεων.
Η μαγιά για την εθνική αντιιμπεριαλιστική και αντιοθωμανική ενότητα υπάρχει και μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Οι εχθροί είναι πολλοί, όλοι οι ιμπεριαλισμοί και ο Οθωμανός Βρυκόλακας.

Ιωάννης Τζανάκος 

Orhan Khalaf

[Πρόχειρη μετάφραση τού κειμένου που αναδημοσιεύω:

Από έναν αξιωματικό στον εθνικό στρατό τής Συρίας [Άσαντ] σε έναν από τους μαχητές των μονάδων προστασίας του λαού: Είναι η Ρωσία που μας εμποδίζει στην καταπολέμηση τής τουρκικής επίθεσης και την αμυντική ανάπτυξη στις περιοχές της Βόρειας Συρίας, εμποδίζοντάς μας να χρησιμοποιούμε βαριά όπλα, και εδώ το βλέπετε αυτό: στην απόσυρση τού εθνικού στρατού από το μέτωπο και από τις πρώτες γραμμές άμυνας απέναντι στους κατακτητές και τους μισθοφόρους τους. Η αντιπαράθεση δεν είναι ίση, μας επιτίθενται με αεροπλάνα, όπλα και πυροβολικό και έχουμε μόνο δύο αεροπλάνα. Πώς μπορούμε να μείνουμε;
Η Ρωσία μας πρόδωσε, το αίμα μας είναι φθηνό για αυτήν..]

على لسان ضابط في الجيش السوري لإحدى مقاتلي وحدات حماية الشعب: روسيا هي التي تمنعنا من التصدي للعدوان التركي ونبهونا قبل الإنتشار في مناطق الشمال السوري على عدم استخدام الإسلحة الثقيلة وها أنت ترى كيف ينسحب عناصرنا من الجبهات ومن خطوط التماس مع المحتل ومرتزقته، المواجهة غير متكافئة فهم يحاربوننا بالطائرات والمدافع والهاون ونحن لا نملك سوى الكلاشينكوف فكيف لنا أن نصمد؟
روسيا خانتنا ودماءنا رخيصة عندها

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

Στο νότιο Iraq 27-28/10/2019


Στο νότιο Iraq, τα όπλα των παρακρατικών παραστρατιωτικών δολοφόνων τού θεοκρατικού Iran και των ιρανόδουλων χεζμπολάδικων ταγμάτων θανάτου, συνεχίζουν να χύνουν το αίμα τής σιιτικής αραβικής νεολαίας, δολοφονούν, σκοτώνουν με χτυπήματα στο ψαχνό, με εντολή τού βρυκόλακα Χαμενεϊ και τού πιστού σκυλιού του Σολεϊμανί.

Ιωάννης Τζανάκος






Να μας εξηγήσει η Τουρκία τι κάνει νιάου-ISIS νιάου-ISIS στα κεραμίδια..



Xelil: “...Turkey should explain what was Baghdadi doing in an area controlled by Turkey in Idlib, somewhere very close to the Turkish border...”

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Οι πληροφορίες εναντίον τού τουρκικού κράτους, συνήθως δεν είναι fake news..

ي 25 مارس أكد المتحدث باسم YPG ، نوري محمود ، أن الارهابي ابو بكر البغدادي انتقل إلى إدلب ، لكن بعض وسائل الإعلام الدولية نظرت في هذا النوع من الأخبار المزيفة ضد تركيا.
In 25th March YPG spokesman Noori Mahmood confirmed that Bagdadî moved to Idlib but some international media considered that kind of fake news against Turkey
Στις 25 Μαρτίου [2019], ο εκπρόσωπος τού YPG, Νουρί Μαχμούντ, επιβεβαίωσε ότι ο τρομοκράτης Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι μετακόμισε στο Ιντλίμπ, αλλά κάποια διεθνή ΜΜΕ θεώρησαν αυτού του είδους τις πληροφορίες ως fake news κατά της Τουρκίας.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 

Baghdadi, η πρώτη μέρα στην Κόλαση..


Η κόλαση καλωσορίζει τον Baghdadi, με ένα λουτρό καυτού πετρελαίου.
Ο αρχισατανάς Trump-USA ουρλιάζει, καθώς τον βάζει στο καζάνι με το καυτό πετρέλαιο:
'Keep the Oil'
'Keep the Oil'
 

Ιωάννης Τζανάκος


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

Σταθερή, μόνιμη και παθιασμένη αντι-ιρανική λαϊκή εξέγερση στο νότιο Iraq

شهر کربلا به خاست علیه رژیم ایران
قیام سراسری عراق بر علیه #جمهوری_اسلامی علی خامنه ای ومزدورانش در عراق ..شعارها مرگ بر #قاسم_سلیمانی و #حشدالشعبی و #فالح_فیاض و #سپاه مزدور #قدس است...

Η πόλη karbala κατά του ιρανικού καθεστώτος.
Η παγκόσμια εξέγερση κατά της #Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ali Khamenei και των μισθοφόρων του στο Ιράκ.. 
Τα συνθήματα είναι θάνατος για τον #qasim _ soleimani και το #ḥsẖdạlsẖʿby _ AL-Fayaz και #faleh _ AL-Fayaz #Al-Quds στρατό...

Η νεολαία τού Iraq

Η νεολαία τού Iraq, στην πλειονότητά της σιιτική, ζητάει την αποχώρηση τού Iran από το Iraq. 
Πλατεία Ταχρίρ, σήμερα: μέγα πλήθος.


Ιωάννης Τζανάκος




Το νότιο Iraq

Το νότιο Iraq είναι το επαναστατικό ηφαίστειο όλης τής Μέσης Ανατολής, και σάς διαβεβαιώ ότι δεν συμπαθεί καθόλου το θεοκρατικό καθεστώς τού Ιράν, παρά το γεγονός ότι και αυτό [το νότιο Iraq] είναι σιιτικό..

Ιωάννης Τζανάκος


Iraq, ΣΗΜΕΡΑ..


Iraq, ΣΗΜΕΡΑ..
Τα γραφεία του "ASA" στην πόλη της Samawa, ενός από τους μεγαλύτερους μαχητικούς οργανισμούς υπό την υποστήριξη του ιρανικού καθεστώτος -υπό τη διοίκηση του "Qais Al-Ali", κάηκαν από τους Ιρακινούς διαδηλωτές.

Ιωάννης Τζανάκος 

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

Τα φτωχά λόγια και τα συγκεκριμένα στρατηγικά λάθη.

Τα λόγια και τα ηρωϊκά άσματα, οι κραυγές για το ανυποχώρητο τού αγώνα, η εκ των υστέρων επίκληση τής μοναχικότητας τού αγώνα σου, είναι φτώχεια όταν έχει συντελεστεί τραγικό στρατηγικό σφάλμα. 
Όταν ο σύμμαχος που διάλεξες είναι σάπιος πρέπει να υποχωρήσεις για να αλλάξεις την διάταξη των δυνάμεων σου, και να αντεπιτεθείς μόνον εφόσον πρώτα έχεις αναδιατάξεις όσες δυνάμεις σού απέμειναν.
Στρατηγική σημαίνει:
Δεν χαϊδεύω αυτιά, δεν λέω ψέματα, δεν κολακεύω κανέναν. 
Η τακτική-στρατηγική δεν αφορά ήρωες αλλά ανθρώπους που οργανώνουν τον πιθανό ηρωϊσμό τους για να έχουν πραγματικά αποτελέσματα στο πεδίο τής οποιασδήποτε μάχης.

Ιωάννης Τζανάκος

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Καλοπροαίρετη κριτική στο κουρδικό κίνημα [2]

Σε αριθμημένα σημεία:

1.
Όταν συγκροτείς μια πολιτικοστρατιωτική συμμαχία με έναν ισχυρότερο από εσέναν κρατικό ή διεθνή παράγοντα που έχει την δυνατότητα να σε εντάξει σαν όργανο στην δική του "ατζέντα", πρέπει να βρεις τρόπο να μην ενταχθείς πλήρως σε αυτήν, ακόμα κι αν το πετύχεις αυτό δια πλαγίων δρόμων.
Τι σημαίνει αυτό:
Αν υποθέσουμε πως ο ευθύς τρόπος οριοθέτησης τής επιρροής τού ισχυρού συμμάχου πάνω σου είναι ανέφικτος [αν και δεν είναι πάντα], υπάρχουν τρόποι να υπονομεύσεις αυτή την επιρροή χωρίς να έρθεις σε άμεση σύγκρουση μαζί του. 
Λόγου χάριν, για να αναφερθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα τής αμερικανο-κουρδικής συμφωνίας: ο σκοπός της, ως δηλωμένος αλλά και εν μέρει [μόνον εν μέρει όμως] πραγματικός σκοπός της ήταν η συντριβή τού ISIS.
Οι Κούρδοι έπρεπε να περιορίσουν το ΙSIS, αλλά δεν έπρεπε να δια-τάξουν όλες τις πολιτικές, ιδεολογικές και ανθρώπινες-στρατιωτικές δυνάμεις τους σε αυτό τον σκοπό, από τη στιγμή μάλιστα που οι σύμμαχοί τους USA-νοι δεν ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν και δικούς τους ανθρώπους στην άμεση μάχη. 
Αφού οι USA-νοι προσέχουν τις ζωές τους, το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, θα έπρεπε να κάνουν και οι Κούρδοι τού YPG. 
Επίσης, υπάρχει και μια άλλη κυνικότερη διάσταση των πραγμάτων, η οποία δεν λέγεται συνήθως αλλά εμείς δεν είμαστε ηθικολόγοι και θα την πούμε: όταν ο εχθρός σου είναι σίγουρο ότι έχει πάρει τον κατήφορο, εφόσον οι σύμμαχοί σου ως πανίσχυροι τον έχουν προγράψει, σε συμφέρει να μην επιταχύνεις την καταστροφή του μέχρι να έχεις σίγουρα πολιτικά και γεωστρατηγικά αποτελέσματα υπέρ σου. Δεν είναι αυτό κάτι το ανήθικο ή απλά κυνικό, αν και είναι και-κυνικό. Απλά ζητάς προτού δώσεις, και το κάνεις αυτό το "παζάρι" χωρίς ηθικές αναστολές διότι αυτός που σε ωθεί σε μια γενική επιστράτευση των δυνάμεών σου δεν δίνει τίποτα. Ζητάς δηλαδή κάτι από κάποιον που δυσκολεύεται για ύποπτους λόγους να δώσει, και επειδή δεν μπορείς να ζητήσεις με έναν άμεσο τρόπο μιας και είσαι ο αδύναμος εταίρος τής συμμαχίας, ζητάς αυτό που ζητάς έμμεσα, μη πράττοντας όλα όσα θα μπορούσες να πράξεις.

2.
Η διάταξη των δυνάμεων μιας ταξικής, εθνοτικής ή άλλης ομάδας, όταν είναι σε άμεση περικύκλωση από εχθρικές δυνάμεις, δεν μπορεί μεν να είναι όπως την φαντάζονται [ως διάταξη] διάφοροι καθαρολόγοι ιδεαλιστές αντιιμπεριαλιστές ή μαρξιστές στην δύση και στην Ελλάδα, αλλά από την άλλη πρέπει να είναι πάντα προϊόν τής δικής της στρατηγικής-τακτικής.
Πιο συγκεκριμένα:
Όταν είσαι εθνοτικά απομονωμένος όπως οι Κούρδοι στην Μέση Ανατολή [με επιλογή όλων των άλλων εθνοτήτων, ανεξάρτητα από πολιτικές και άλλες ταξικές, ιδεολογικές κ.λπ παραμέτρους], μπορεί μεν να είναι αναπόφευκτο να ζητήσεις την βοήθεια την τακτική αλλά και στρατηγική συμπαράσταση ξένων [προς τον οικείο γεωπολιτικό χώρο] δυνάμεων, αλλά εφόσον αυτές είναι κατά κύριο λόγο ισχυρές και έχουν την δική τους "ατζέντα" είναι μεγάλος ο κίνδυνος να αλλοιώσουν ακόμα και την στοιχειώδη σκέψη-πράξη σου αυτοτελούς τακτικής-στρατηγικής.
Δεν κάνεις δηλαδή απλά λάθη, με αυτόν τον τρόπο αλλοίωσης τής τακτικής σου, αλλά στήνεις όλο σου το πλαίσιο διάταξης των πολιτικών και γεωγραφικών σημείων σου σε ένα εξαρτημένο, απόλυτα εξαρτημένο πλαίσιο. 
Άλλο πράγμα είναι να έχεις έναν βαθμό ρεαλισμού, άρα να είσαι θετικός με κάθε συμμαχία ακόμα και με τον [υποτιθέμενο] διάολο, και άλλο να τον κάνεις αρχηγό των στρατευμάτων σου. Θα καταστραφείς, ή θα χάσεις μεγάλες μάχες.

3.
Ενώ οι Κούρδοι, και του YPG,  είναι θετικοί στο ενδεχόμενο να μην αποκτήσει το Κουρδιστάν ποτέ αυτόνομο κράτος, στην παγκόσμια κοινή γνώμη έχει περάσει η ιδέα ότι ο βασικός σκοπός τους είναι αυτός. Κανείς δεν λέει, ούτε εγώ βέβαια, πως οι Κούρδοι δεν σκέφτονται και αυτό, αλλά λίγοι στην δύση, και ειδικά στην "αριστερή" δύση, ξέρουν ότι οι Κούρδοι δεν έχουν εμμονή με την συγκρότηση κράτους. Αυτή η άγνοια είναι προπαγανδιστική επιτυχία των εχθρικών κρατών, τής Τουρκίας τού Ιράν, αλλά και των μπααθιστών τού Ιράκ και τής Συρίας, και προπαγανδιστική αποτυχία των Κούρδων συνολικά. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε το ενδεχόμενο ο σκοπός τού ανεξάρτητου κράτους να είναι ο κύριος, γιατί οι Κούρδοι όλων των τάξεων και των ιδεολογικών αποχρώσεων δεν δείχνουν στους άσχετους ή στους κακοπροαίρετους τής διεθνούς κοινής γνώμης ότι είναι αναφαίρετο δικαιώμα τους να έχουν έστω μιαν εκτεταμένη αυτονομία;

4.
Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία σε σχέση με όλα τα προηγούμενα είναι να δείξουν οι Κούρδοι, ειδικά οι δημοκρατικοί και οι αριστεροί Κούρδοι, ότι δεν σκοπεύουν να παίξουν άλλο το παιχνίδι τού δυτικού ιμπεριαλισμού για την πιθανή διαλυτική και μη εποικοδομητική αποδόμηση ίσως και διαμελισμό των κρατικών επικρατειών τόσο τής Τουρκίας, όσο και τού Ιράν, τού Ιράκ, και της Συρίας.
Υπάρχει και μη-διαλυτική αποδόμηση κρατικών επικρατειών, άρα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο μιας εποικοδομητικής και θετικής/αναγκαίας αποδόμησης-διάλυσης κρατικών επικρατειών όταν τούτες οι κρατικές επικράτειες σημαίνουν γενοκτονία θάνατο καταπίεση.
Και δεν είναι όπως λένε αυτό το ενδεχόμενο υπαρκτό μόνον όταν δεν υπάρχει παρέμβαση τής δυτικής ή άλλης αποικιοκρατίας, ή του δυτικού ή άλλου ιμπεριαλισμού. 
Πάντα υπήρχε και πάντα υπάρχει αυτή η δυνατότητα και μάλιστα εντός των ιμπεριαλιστικών πλαισίων [αν και όχι μόνον]. 
Δεν είμαι οπαδός τής θρησκείας των αιώνιων συνόρων ως έχουν. 
Αυτή η θρησκεία έχει πολλούς δεξιούς και αριστερούς οπαδούς και πιστούς, αλλά στηρίζεται σε ψέματα και ανύπαρκτα θαύματα.
Τα σύνορα αλλάζουν ενίοτε, για "καλό" ή για "κακό" ή και για τα δύο. 
Δεν κρίνω τούς Κούρδους που μερικές φορές θέλουν να τα κάνουν σμπαράλια.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με μια ενισχυμένη "παρουσία" των δυτικών ιμπεριαλιστών [και τού Ισραήλ] σε ένα σχέδιο διάλυσης των συνόρων στην Μέση Ανατολή, χωρίς πραγματικές εγγυήσεις για την δημοκρατική και ομοσπονδιακή δόμηση των νέων πολιτικών ή κρατικών επικρατειών, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην υπάρχει σε κανένα πλαίσιο [ιμπεριαλιστικό ή μη-ιμπεριαλιστικό] η δυνατότητα η αποδόμηση των πολιτικών ή κρατικών επικρατειών να είναι ούτως ειπείν θετική. 
Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει καλό πλαίσιο σε αυτή την υπόθεση, την κουρδική, για αυτό τον λόγο ακριβώς και η προπαγάνδα των αυταρχικών φασιστικών ή φασιζόντων περιφερειακών κρατών "πιάνει τόπο", ακούγεται ευμενώς από τους λαούς τους αλλά και από το αριστερό ή προοδευτικό ακροατήριο στην δύση. 
Η εθνικιστική προπαγάνδα των Ιρανών, των Τούρκων και των Αράβων εθνικιστών και εθνοθεοκρατών εισακούγεται παντού όχι μόνον γιατί υπάρχει παραπληροφόρηση αλλά και γιατί έχει ως προπαγάνδα αντικειμενικά ερείσματα.
Οι Κούρδοι έχουν να λύσουν πολλά αινίγματα, περισσότερα από αυτά που έχουν λόγου χάριν να λύσουν οι γελοίοι οπαδοί τού Ζίζεκ ή του Μπαντιού ή του Ποστόουν [κάπως έτσι..], αλλά αυτά τα αινίγματα είναι πραγματικά, δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των παρεμβολών και των σαμποτάζ των εχθρών τους.




Ιωάννης Τζανάκος


 
  

Μια παρένθεση για τον Τραμπ και την τραμπική ύπνωση μερικών

Υπάρχει μια ολόκληρη κουστωδία απλών και "διανοούμενων" ανθρώπων σε δύση και ανατολή [μεταξύ των οποίων και ένας διάσημος κύριος με το όνομα Ζίζεκ] που χάρηκαν με την εκλογή Τραμπ.
Κατάντια.
Φανταστείτε όμως σε τι ασθενή και ελεεινή ιδεολογική, αξιακή και διανοητική θέση έχει βρεθεί πάλι η αστική δημοκρατία που έγινε αυτό εφικτό, και να εκλεγεί αυτός ο αρλεκίνος και να έχει "συμπαθώντες" μη-φασίστες ή μη-ακόμα-φασίστες και επίσης να μην έχει κανένας από αυτούς την ανάγκη να απολογηθεί για το λάθος του, αν το θεωρεί λάθος και δεν είναι ακόμα μεθυσμένος από το φασιστικό παραλήρημα των Τραμπ και λοιπών.
Παρεμπιπτόντως: ο εθνικοπατριωτάρας Όρμπαν ή κάπως έτσι, είναι κι αυτός υπέρ τής επέμβασης τής Τουρκίας στην Βόρεια Συρία - Ροζάβα. Άλλος; 
Σημείωση:
Καλώς ή κακώς δεν κρατάω αρχείο των παλαιών δημοσιεύσεών μου, εφόσον δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου.
Όλα αυτά θα σβηστούν και θα μείνουν λίγα θεωρητικά κείμενα, αν μείνουν κι αυτά.
Όμως όταν βγήκε ο Τραμπ, είχα επισημάνει όλα αυτά, όπως και ότι είχε τουρκόφιλους συμβούλους σαν και αυτόν που ήταν ο πρώτος τραμπικός σύμβουλος ασφαλείας των Η.Π.Α
Έγινε τίποτα αντιληπτό; μπα.
Με τον Ζίζεκ ασχοληθείτε τώρα και πως έκανε νάνι, κακάκια κ.λπ 

Ιωάννης Τζανάκος

Καλοπροαίρετη κριτική στο κουρδικό κίνημα [1]

Η σκέψη περί γεωπολιτικής, ο διεθνολογικός κυνισμός, η ψυχρή, [όχι πάντα] έλλογη ανάλυση των παγκόσμιων συσχετισμών τής δύναμης, ο "ρεαλισμός" στα χνάρια τού Θουκυδίδη ή τού Μακιαβέλι, μπορούν να είναι χρήσιμα νοητικά εργαλεία για να μιλάμε για το πολιτικό και το ιδεολογικό αγαθό χωρίς συναισθηματικές και παράλογες εποπτείες που θολώνουν την ικανότητά μας να κατανοούμε τον πραγματικό κόσμο, αλλά μπορούν και να είναι ο δρόμος για την κακία και την βλακεία. Ειδικά το δεύτερο. Βλακεία. 
Οι διώξεις λαών και ανθρώπων, η μόνιμη καταπίεση των εργατικών τάξεων και η μισογυνία, η θεοκρατία και ο δυτικοφασισμός, ο αντιδραστικός εθνικισμός, είναι στοιχεία γεωπολιτικών δυναμικών καπιταλιστικών κρατών και συμφερόντων, άρα πρέπει να υπολογίζονται-αναλύονται με αναφορά στις γεωπολιτικές και καπιταλιστικές τους θεμελιώσεις, αλλά δεν παύουν να είναι άθλιες δομές και καταστάσεις που θα είναι όσο παραμένουν παροδικές, προκαλούσες πάντα ρευστοποιήσεις των κοινωνιών που τις "φέρουν" ανεξάρτητα από την λειτουργία τους στο πλαίσιο που οι ίδιες [ως δομές και καταστάσεις] σημαίνουν.
Όταν ψάχνουν κάποιοι πάντα ένα "κάτω" από κινήματα, ανθρώπινους αγώνες, ταξικές συγκρούσεις, και έτσι κατασκευάζουν ένα σκηνικό στο οποίο αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν παρά να είναι μαριονέτες κάποιων απρόσωπων γεωπολιτικών και άλλων δυνάμεων, με ή χωρίς επίγνωση, τότε αυτοί οι κάποιοι τάσσονται τελικά με αυτές τις υποτίθεται παντοδύναμες αφηρημένες δυνάμεις. 
Πρόκειται για παράνοια, πρόκειται για αντιδραστική εκτροπή τής προοδευτικής, τής αριστερής, τής δημοκρατικής, τής αντικαπιταλιστικής, τής αναρχικής σκέψης.
Αδυνατώ να αντιμετωπίσω "μόνος" όλο αυτό τον βόρβορο τής ταξικοσυνωμοσιολογικής σκέψης, ή τον αντίστοιχο εθνο-ακροδεξιό βόρβορο.
Δεν πρόκειται για κάποια "δύο άκρα". 
Το άκρο είναι ένα, και λέγεται μίσος προς τους λαούς, ειδικά προς τους ανατολικούς λαούς, που αντιμετωπίζονται σαν ανόητα παιδιά.
Αυτό που είπε ο Φασίστας Τραμπ, περί λαών παιδιών που μαλώνουν κάτι αιώνες, δεν απέχει πολύ από αυτά που μπορεί να λέει ένας μικροαστός αριστεριστής σε κάποια άκρη μιας βαλκανικής μητρόπολης. 
Η ουσία είναι η ίδια: "γιατί μας ενοχλείτε;" 
Το νόημα είναι: "όλοι εκεί κάτω έχουν πρόβλημα, είναι [όλοι] εθνικιστές".
Και έτσι λαοί υπό διωγμό μπαίνουν στην ίδια θέση με τους διώκτες τους, χωρίς καν να υπάρχει μια σοβαρή γνώση τής "τοπικής" ιστορίας των διωγμών και των αντιθέσεων που τους προκάλεσαν.
Αρκεί ο δυτικός γεωπολιτιστής, ή και "μαρξιστής" να καταλήξει εξ' αρχής στο συμπέρασμα που έχει ήδη καταλήξει. 
Αυτός ο τρόπος σκέψης πρόκειται να καταστραφεί όπως και ο κοσμοθεωρητικός κόσμος που τον δημιούργησε και συνεχίζει να τον δημιουργεί ακόμα. 


Σημείωση:
Την Κριτική εκ των καλοπροαίρετων ενδότερων, στο κουρδικό κίνημα και το ΡΚΚ, θα την κάνω σύντομα, και δεν θα είναι "απαλή" αλλά θα είναι καλοπροαίρετη.


[συνεχίζεται]


Ιωάννης Τζανάκος

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2019

Οι Κούρδοι το ξέχασαν αυτό και θα την πληρώσουν αυτή την αμνησία.

 
 
Οι Κούρδοι το ξέχασαν αυτό και θα την πληρώσουν αυτήν τους την αμνησία.
Λυπάμαι, αλλά όσο "φιλοκούρδος" και να είμαι, διότι είμαι, δεν μπορώ να τούς συγχωρέσω αυτήν τους την αμνησία. 
Έφεραν τους εαυτούς τους, από ανάγκη, σε αυτή την θέση, και δεν είναι σωστό να τους λέμε ψέματα.
Άλλο πράγμα η κυνική συμμαχία, και άλλο πράγμα η αυτοεξαπάτηση και η αφέλεια ως και υποτέλεια σε συμμάχους [=USA] που ήξεραν ότι δεν έχουν καμία φερεγγυότητα ή εντιμότητα στις συναλλαγές και τις συμμαχίες τους. 

Ιωάννης Τζανάκος




Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019

“A real revolution is a mass of contradictions”

In October 2016 Peter Loo travelled to Rojava* to volunteer as an English teacher and participate in work within civil society – the outcome of over 14 months of organising within the Plan C Rojava solidarity cluster. He is currently working for the SYPG campaign in Qamishlo. As well as directly offering his skills Peter has been able to visit places in Rojava and speak to many people as the future of Rojava, and Syria in general, continues to hang in the air. This interview took place late in December 2016. First published on Novara.
Hi Peter, we’ve got lots of questions about your experiences so far but perhaps you could explain a little about the history to date for some readers who might not know too many of the details.
Well, we should start by briefly talking about the origins of the revolution. Many people skip over this part but it is vital to understanding the dynamics of the whole revolution. The Democratic Union party (PYD) who led the revolution have been active in northern Syria/western Kurdistan (Rojava is the Kurmanji word for west) since 2003. Before them the Workers’ party of Kurdistan (PKK), who the PYD are affiliated to, were permitted by the regime to use the region as a base to organise against the Turkish state until they were ejected in 1998.
The first protests against [Syrian president Bashar al-] Assad started in early 2011 and by the spring the PYD had begun to focus effort into organising the Kurdish community, forming local committees and armed self-defence units (the precursors to the YPG and female YPJ forces). This was to be the social basis for the revolution. In the middle of July in 2012, as the social movement against Assad turned into a bloody military conflict involving many international powers, these self-defence forces, bolstered by PKK-trained guerrillas, evicted the regime from several towns and cities in the north. The PYD’s defence forces took control of major roads and evicted the regime forces from key infrastructure sites with very few clashes or casualties.
The uprising had a distinct geography: areas with a predominant Kurdish population where the PYD had been organising were the ones to rise up and eject the regime forces. In areas without an overwhelming Kurdish majority, Assad’s forces managed to maintain a presence. Here in Qamishlo, where an estimated 20% of the population support the regime, there was some heavy fighting but the regime managed to hold onto many of the public buildings. July 2012 marks the emergence of Rojava as a distinct force in the Syrian conflict. The cantons which were formed declared themselves to be against Assad (though arguing that he should be removed through elections not force), yet not a part of the rapidly fragmenting constellation of Syrian rebels. The relationship between Rojava and the Free Syrian Army (FSA) – the military forces initially formed by the rebels – is a complicated one and there have been examples of both co-operation and conflict between Rojava and different parts of the FSA since the beginning of the revolution.
This account of the origins of the revolution as an insurrection is contested by those more critical of the Rojava revolution and its refusal to join the wider uprising against Assad. Most publicly in the UK these critics include Robin Yassin-Kassab and Leila al-Shami, the authors of Burning Country. In this book, which only briefly touches on Rojava, the authors argue the withdrawal of Assad’s forces was “apparently co-ordinated” with the PYD, whose coming to power was a fait accompli, agreed beforehand with the regime in order to free troops up from guard duty to fight the rebels elsewhere. These two narratives (fait accompli or successful insurrection) clash and I don’t have a definite answer – perhaps things will become clearer in the next few months as the future of Rojava’s relationship with the regime becomes apparent. However the fait accompli argument doesn’t explain why there were military casualties in the initial days, nor why hostilities continue sporadically. A conspiracy doesn’t seem that likely. Rather, [it’s likely that] recognising the political reality in Rojava had changed with the insurrection, Assad renegotiated his political position with regards to this part of Syria, possibly keeping his options open in the long term.
From this beginning the revolution has expanded geographically – two of its three cantons are directly connected (Kobane and Cizire cantons), and fighting continues to connect these to Efrin canton – and also socially. A political system based around decentralisation (the confederal system) and the construction of local-level ‘communes’ has been instituted, an economic system which prioritises co-operatives and provides for the people’s basic needs is in place, and a massive shift in gender relations is under way. This is one of the most exciting political struggles being undertaken in the world today both in terms of its scale and scope, made all the more impressive given the conflict continuing to unfold in Syria and the hostility it faces from neighbouring countries.
We’ll come back to the revolution’s relationship with the regime later on. So the revolution began as a PYD-led movement, primarily supported by Kurds?
Exactly. After what we could call the insurrectionary phase of the revolution – removing the regime from effective control – the next phase was one of political consolidation and the implementation of a political programme. This programme has three central planks: a system of grassroots democracy (which exists in a relationship with formal political parties and some form of representative system) which goes under the name of democratic confederalism, a women’s revolution, and an ecological programme (by far the least developed aspect at the moment). Building support for this programme beyond both the PYD and the Kurdish community were the immediate tasks of the revolution.
celebration of the anniversary of the confederal system.
Many smaller political parties are now an active part of the revolution, working together beneath the umbrella of TEV-DEM (Movement for a Democratic Society). But obviously not everyone is supportive of what is happening. ENKS, a coalition of 16 parties dominated by Massoud Barzani, president of the Kurdish regional government (KRG) of Iraq, has been a vocal opponent of many of the developments here in Rojava. Barzani does not share the political vision of the PYD, modelling KRG on oil states like Dubai, and is currently implementing a full embargo on Rojava alongside his ally Turkey which is causing all kinds of problems. Because of these tensions Carl Drott from the University of Oxford has argued that “sometimes it seems that the only consistent policy of the KCN [ENKS] is to oppose anything that the PYD does.”
More importantly the revolution has prioritised gaining the trust and support of all the communities here in Rojava. These communities (Arab, Syriac, Chechen, Armenian, Turkmen, etc.) are participating in increasing numbers as time goes on and they see the ideas of the revolution – and its benefits – put into practice as well as seeing that the regime isn’t coming back. The reasons for supporting the revolution vary from the more politically motivated, such as a desire for a free Kurdistan or a belief in the politics of [the PKK’s imprisoned leader Abdullah] Öcalan and his vision of confederalism, to the less abstract desire for peace, security and the provision of basic services which the revolution is providing. The YPG and YPJ are pretty much universally loved here and this support has extended to the military alliance – the Syrian Democratic Forces (SDF) – they have built with other progressive militias (of different ethnicities) in the region.
The revolution began from within the Kurdish community and work to build support for it within other communities is a central priority. This includes working with the thousands of Arab refugees fleeing the conflict in the rest of Syria who are being blocked from travelling to Europe by the Turkish state. Part of my work with TEV-DEM here centres around building this support across communities. The Syriac community, for example, is starkly divided between the regime and revolution, with each faction possessing its own military and police units. Passing through the Syriac neighbourhoods these division are quite clear, one street full of portraits of Assad and the regime’s flag, the next containing pro-revolution checkpoints with revolutionary slogans on the walls.
Let’s tackle the thorny question of the relationship between the regime and the PYD. In short, what’s going on?
Well, as I said earlier, the revolution didn’t kick the regime out everywhere. Here in Qamishlo, the regime still has a presence. When Aleppo was ‘liberated’ recently for example, there were loud, noisy celebrations for Assad’s victory in some neighbourhoods and the regime still pays the salaries of some civil servants like teachers. Occasionally clashes break out in the cities where the regime still has a presence such as Qamishlo and Hasseke.
As I said earlier the revolution here has constituted itself as a force independent of the wider rebel movement against Assad (itself very diverse). It has relied on the support of international social movements, progressive political parties, and also most controversially on the support of large states such as the USA and (at times) Russia. These have to some extent prevented Assad or, more likely at the moment, the Turkish state from outright crushing them, but the situation is still perilous. With regards to the regime, it’s unclear at the moment how the regime will orientate itself towards Rojava and vice-versa. At the moment, neither side has the outright military strength to easily defeat the other. With the defeat of the rebels basically being assured with the re-occupation of Aleppo this might all change. For example, the YPG and YPJ in the large Kurdish neighbourhood of Aleppo, Sheiq Maqsoud, who defended it from rebel attacks (and also aided Assad’s forces at some points in the fighting) have now pulled out, only leaving Asayish (armed police) in the neighbourhood.
This ‘relationship’ with the regime has been criticised by many. At the start of the Syrian uprising the potential for a broader alliance between Kurds and Arabs seemed possible but failed for a variety of reasons. These include a latent Arab chauvinism, a by-product of decades of colonial rule in Rojava by the regime which was one factor in the unwillingness of both the regime and the rebels to see Kurdish autonomy established. The rise to pre-eminence of Islamist forces on the rebel side also blocked a wide-scale alliance between the Rojava revolution and the rebels. Alliances have been made with forces in the regions that make up the cantons, the SDF for example, but a broad alliance with the larger factions on the rebel side did not come about. This missed alliance, if it was ever possible, has probably significantly shaped the outcome of the rest of the conflict.
We have seen a rapid expansion of the Rojava cantons, particularly into areas with a sizeable Arab population. Could you tell us about your experiences of how the different ethnic groups are accommodated into the revolution, and how it has been received?
Since 2015 the areas controlled by the cantons have expanded massively through their offensives against Isis. It’s undeniable that one reason for this is to build a continuous, connected system of cantons. These offensives, by a primarily Kurdish military into primarily Arab areas, have thrown up some problems. I had the opportunity to visit the front at Salouk in December. As the Raqqa offensive pushed the front lines further forward people were being allowed to return to their villages. In the main the villagers I met seemed broadly supportive of the SDF forces they came into contact with. However, not all the villagers support what is happening – many, we were told, had been or still were supporters of Isis. We visited one Tabur (military unit) which had been the victim of a suicide attack earlier in the year; the attacker was a frequent visitor from the village next door. 
As the area controlled by the confederal system has expanded, changes have taken place to accommodate the increasing numbers of non-Kurdish participants. I’ve mentioned the SDF as a multi-ethnic military coalition, which marked a positive step forward for the revolution. The current official name of the region, the Democratic Federal System of Northern Syria, is an indication of the multi-ethnic project the revolution is trying to build. We saw one of the co-chairs of the confederal system, Mansur Salem, who is a Syrian arab, speak a while back and he was stressing how building this multi-ethnic support is a key political challenge for the revolution.
To what extent is the ideology of the revolution in Rojava being taken up by ordinary people?
Visitors arriving in Rojava expecting some kind of transcendental revolutionary experience will be disappointed. Given the amazing work that is happening, and all the great media being produced for western audiences this isn’t surprising, but beyond the front the way the revolution is manifesting itself can often be quite subtle or even not as developed as one might expect or hope.
I’ve already mentioned the fact that spreading the values of the revolution into other communities is a work in progress. As another example, whilst the higher levels of the confederal system, especially in cities, are well developed, the lowest level, the commune – a neighbourhood level institution in which the most direct participation in political assemblies and politically-themed committees takes place – is not as widespread as one might think from the outside. The reasons for this come back to the origins and dynamics of the insurrectionary phase of the revolution as discussed earlier. Counterintuitively, we have the higher levels of this political system actively trying to expand the grassroots level of political participation. Lots of work is taking place to expand the numbers of communes numerically and geographically. It requires finding physical resources and educating people in the local community about the values of the revolution and the way the (sometimes complicated) systems work here. But perhaps the most visible element of the revolution is the role of women in society here.
That was going to be my next question. The image often projected of the revolution emphasises women’s liberation and the role of the YPJ in leading the call to change gender relations. How much does this impact on daily life in Rojava, and is it really such a fundamental part of the movement?
A criticism from the left in Europe, as exemplified in a recent article by Gilles Dauvé, is that the women’s revolution in Rojava is limited to the women in the YPJ. If it were then Rojava could not be seen to be having a women’s revolution. After all, the Israeli state conscripts female soldiers and [Muammar] Gaddafi was famous for having female bodyguards. History is littered with examples of women playing a significant role in social struggles or military conflicts, only to be returned to subservient social positions at the ending of hostilities. But this isn’t where the women’s revolution stops here in Rojava. Neither does it stop at the point of ensuring 40% women’s representation in all committees and an equality of speaking roles (alone a step beyond most western states).
Underpinning all these clearly visible outcomes is the slow, patient development of the women’s political movement: political education for women to develop their skills and build the confidence of future organisers, forms of (re)education and intervention against abusive men, the activity of women’s committees at all levels of the confederal system, and the tireless work of the Kongreya Star (star congress) – the organised expression of the women’s movement here.
Once again, this isn’t a problem-free process; these changes are being built upon a hugely conservative society where violence against women, honour killings, forced marriage, an incredibly huge pay differential, as well as the more humdrum features of patriarchy were all extremely common before the revolution. The movement is working hard to bring everyone with them, to be firm and take immediate action where needed or to take a more long-term approach where this is more effective.
Like everything here, it shares many features with western movements but retains many differences. The political underpinnings of the women’s movement here are collectively called Jineology, which means the science of women. Öcalan is, unsurprisingly, a key jineological theorist and has laid out a broad argument about the historical roots of patriarchy which overcame a peaceful matriarchal society. Capitalism is seen as inherently patriarchal and Öcalan, who is once again the key reference point for the movement, argues “the need to reverse the role of man is of revolutionary importance.”
First young women’s conference in Cizire canton.
But some parts of this theory will be more problematic for some feminists in the west. For example, the Jineological approach to gender seems to be an essentialist one where definite characteristics are assigned to the genders. Queer feminists will find this ideology quite challenging. The politics of sexuality are also quite different than in the west, for cadre sexual relations are pretty much forbidden and in the rest of society there is a strong emphasis on abstinence until marriage. In many interviews when queer sexuality is raised the standard answer seems to be something along the lines of ‘we’ve never met a gay person in Rojava before’. However this is something which will hopefully be addressed as time goes on, and I’ve heard reports of public lectures on LGBT politics taking place in some areas.
That’s a good point about Jineology not mapping onto western feminism directly. Could this be said about Apoist movements in general?
Yeah, definitely. Lots of debates about the PKK built on answering the question ‘are they an anarchist organisation?’ have gone around in circles because they have failed to actually analyse the movement itself. In the same way the PKK was never a straightforward Marxist-Leninist organisation historically, it isn’t an anarchist movement today. The PKK and its sister organisations self-define as ‘Apoist’ – a movement built around Abdullah Öcalan and his, well, quite eclectic work. The movements based on his political vision are contradictory, especially since the development of the ‘new paradigm’ since Öcalan’s arrest in 1999. This paradigm significantly changed many parts of the PKK’s political vision. Although the PKK has now formally renounced the desire for an independent Kurdish state and replaced it with its model of democratic confederalism, it is still a hierarchical movement with strict discipline for cadre and a cult of personality around Öcalan himself. Its conception of revolution doesn’t map onto those conceptions held by classical revolutionary movements, being:
“…neither the anarchist idea of abolishing the whole state immediately, nor the communist idea of taking over the whole state immediately. Over time we will organise alternatives to each part of the state run by the people, and when they succeed, that part of the state dissolves.”
Quite importantly its critique of capitalism, or capitalist modernity in its own terminology, whilst quite opaque (an opacity which isn’t helped by the lack of movement works translated into English) certainly isn’t as fundamental as those coming from the Marxist tradition. Whilst the Apoist movement corresponds with many of the values of socialist and anarchist traditions it is something distinct and different.
There was an article by two other international volunteers who self-define as anarchists on the Plan C website a short while ago. The article makes some useful and important points about the complicated practicalities of showing solidarity here and for that it should definitely be read. They make the (uncontroversial) point that working in Rojava is not neutral. The choices of who and how we work with here will strengthen some groups, individuals and dynamics rather than others, and we need to be aware of this.
I read this as making the implicit argument common to many on the anti-authoritarian left to support the people or the social movements rather than organised parties. A particular problem with that perspective here is that the Apoist movement has transcended the boundaries of its political parties and is also a mass social movement with elements of self-organisation beyond the parties. I’d argue that the revolutionary left needs to be supporting the PYD and Apoist movements across the Middle East rather than some loosely defined, potentially fictitious unaligned ‘people’. They are a very large, possibly the largest, progressive force in the Middle East and a large part of their politics resonate strongly with our own. Demonstrating a serious commitment to real solidarity work, which once it moves beyond writing articles starts to become very challenging, helps to build the platform from which to engage in discussion with these movements. There are parts of the Apoist vision which I’d love to critically debate with them (for instance definitions and critiques of capitalism) but this will probably only happen meaningfully when one can demonstrate a track record of sorts.   
Going back to the communes, how important are they?
At the local level they are important for solving small problems, highlighting big ones, and function as the most local transmission belt of the ideas of the revolution. As well as running the local meetings and committees, the lower levels of the system serve as centres to mobilise people for self-defence or for demonstrations and rallies. When we go to political events we usually leave in large convoys of buses from our neighbourhood’s Mala Gel (People’s House – basically a social centre) and when we organise events the local communes are a vital resource for directly connecting with people. I haven’t seen enough of this quite complex system to judge to what extent the ideas from the base of this system are listened to higher up the federal system through the various elected delegates and thematic committees.
It’s quite funny, I met a European Marxist-Leninist here who was convinced the anarchists had got the entire revolution wrong and that the communes had a very peripheral role in what was going on. For him, the revolution was dominated by the PYD with the YPG and YPJ providing the muscle behind it. When he met one of the international Marxist-Leninist parties here doing consistent community work promoting and actually setting up communes his whole attitude completely changed. Perhaps some on the left are a bit optimistic about how developed the commune system is but it definitely exists and is growing, we just shouldn’t confuse our desires with reality.
The Economy Question: One of the most important questions for many on the left is what kind of economy is being built?
Northern Syria was historically deliberately underdeveloped by the Syrian regime and treated like an internal colony. Arab settlers were encouraged to move into the region and alongside the exploitation of oil reserves found in the area, the other main sector, agricultural production, was strictly managed. What is now Efrin canton had its many forests replaced with olive plantations whilst in the 1970s the regime spread the rumour that a particularly vicious tomato blight was spreading from Turkey in order to encourage the conversion of agricultural production in Cizire canton completely to wheat. In winter, driving through the endless empty fields which make up the countryside in Cizire canton is quite a bleak experience. Efforts are now underway to diversify agricultural production for both ecological and economic reasons.
So the revolution did not inherit much in the way of large scale means of production. The few large productive sites that exist have been socialised. I think these are a concrete factory, the oil wells, and, since the Manbij campaign, the Tishrin dam. Here in Qamishlo there are about 60 ‘factories’ with a maximum size of 20 employees. Some of these are private initiatives, some run as co-operatives. The commercial and logistical side of life in Rojava is also on the small scale. When the regime was evicted there was little in the way of large scale logistics systems – transport systems, or the integrated logistics systems large supermarket chains possess – which could be socialised. The tiny rail system is out of commission and the regime holds the airport in Qamishlo, which only hosts an infrequent internal route to Damascus.
In a great interview by Janet Biehl, the adviser for economic development in Cizire canton discusses the ‘three economies’ functioning in parallel in Rojava. You can read about it yourself but in short these are the ‘war economy’, the ‘open economy’ (i.e. the private economy) and the ‘social economy’. At the moment the war economy – subsidised bread and oil for example – dominates with the social economy of co-operatives being pointed out as a future hope. Obviously the danger is if/when the embargo is lifted and private investment is allowed in – especially for expensive infrastructure like oil refineries and heavy industry – that the social economy is completely outcompeted.
I wouldn’t want to venture a prediction about the future of the economy here, though the future challenges seem quite clear, but I can say it’s disappointing that some on the left aren’t supporting what is happening here because of the persistence of private property, commodity production and the wage relation. This is a kind of ‘all or nothing’ purism which often comes from such an abstract place, seemingly removed from an acknowledgement of the difficulties of actual social change. No revolution so far has managed to abolish capitalist relations – let alone in the space of a few years, during an international proxy war, whilst also under embargo! Whilst the Apoist critique of capitalist modernity is certainly not a Marxist one, here in Rojava its economic strategy is broadly a progressive one – albeit with question marks over the future – which deserves our solidarity.
To withhold support because capitalism will still function in some form for the foreseeable future seems short-sighted. It’s interesting that we often support non-communist social struggles right up to the point that they attain the ability to significantly change the world, at which point many of us withdraw our support. We need to take a longer term view of social change which recognises it as a contradictory and complicated process. Just because the revolution here isn’t immediately implementing communism doesn’t mean we shouldn’t support it.
What is the dominant political make-up of international volunteers? What kind of expectations do they come with, and in what ways are those confirmed or subverted?
In general, the people who arrive here are a mixture of the starry eyed and those expecting something a bit more realistic. At one point, based on internet coverage alone, it seemed as if the majority of volunteers were adventurers, well-meaning liberals, or even more right-wing people just here to fight Isis. But whilst this might have been the case at one point it certainly isn’t now. The YPG has noticed the problematic views and behaviours of some of its volunteers and has started to be more selective when it comes to who is volunteering.
Unsurprisingly, there are many volunteers from the Kurdish diaspora but beyond this the majority of volunteers I’ve met or heard about here are leftists. There is a relatively large presence of Turkish comrades from Marxist-Leninist and Maoist organisations for example. The other volunteers here are mainly from Europe and north America, and the majority are in military units. This includes a dedicated international Tabur – the International Freedom Battalion – people at home have probably seen some of the great pictures from their English-speaking ‘Bob Crow Brigade’.
Due to language barriers, and the difficulties of travelling here and finding a placement where one can be useful, there aren’t that many international volunteers in civil society. Hopefully this will get easier as time goes on. At the moment if people want to volunteer here they should think about what skills they have or can get before they travel. For example, if people are interested then training up to be an ESL (English as a secondary language) teacher is a great way of being useful here as the demand for lessons is very high.
What do you think the presence of international volunteers adds to the movement?
Sometimes specific skills which are in high demand here, medical staff for instance. If not, at the very least volunteers work as a link between Rojava and the rest of the world. The people here know they aren’t alone and the rest of the world gets to find out a little more about what is happening. This is obviously a big responsibility for those with the ability to report back and portray an entire revolution based on their experiences. Those of us doing this need to try to be honest about what we’ve seen, what we think, and the limits of our personal experience.
It’s not surprising but it is disappointing to see criticisms of the majority of volunteers as ‘orientalist adventurers’, ‘closet islamophobes’, or ‘fantasists with a hero complex’ which have arisen in some parts of the left. Whilst a few people do fit this bill, most volunteers – especially politically active comrades who have responded to calls to volunteer – aren’t like this at all. The YPG is also now taking steps to filter those kinds of volunteers out. It’s quite astonishing how even what I’d call an uncontroversial historical value of the communist movement – internationalism – is coming under fire from those who also see themselves as part of the left. It feels like there are more left volunteers from pre-existing structures here now, or perhaps they are just using media channels more effectively. Either way, hammering home the point that this is a progressive struggle which is demanding the support of the international left and which sees itself as part of an international movement is massively important and is a political task we can all be involved with.
What do you think has been the most significant impact of the revolution so far?
For the people of the region the revolution has liberated them from the domination of the Assad regime and Isis. It has also made massive progress in terms of women’s liberation and direct democracy. Internationally the revolution has given a massive boost to the struggles north of the border in Bakur and Turkey and to revolutionaries further afield. Although we need to be cautious, there are many lessons we can learn from this revolution. At the very least Rojava serves as a reminder that revolution is always a possibility where revolutionaries are organised, committed and prepared to risk their lives.
Our two volunteers in Qamishlo
Any final comments?
The revolution here does not map onto the perfect fantasy of some revolutionaries in the west. It wasn’t the spontaneous uprising of the overwhelming majority of the people, they haven’t abolished the state (if that is ever possible) or capitalism, and there are still problems to be solved. Despite the fact that this isn’t full communism right here and right now, this revolution needs to be applauded and supported. Like all revolutions, this one has not emerged fully formed but is being built on the fly in the face of much opposition. Unlike many revolutions this one is quite hard to define: labels like ‘anarchist’ or ‘stateless revolution’ obscure more than they reveal. What we do know is that this revolution is pushing forward forms of popular democracy, women’s liberation and some form of solidarity economy. Life in Rojava is better for more people than most parts of the Middle East.
For those afraid of revolutionaries having real power to make change rather than maintaining ‘resistance’ forever, I’d like to quote Murray Bookchin (whose influence on the struggle here is definitely overstated in certain quarters).:
“Anarchists may call for the abolition of the state, but coercion of some kind will be necessary to prevent the bourgeois state from returning in full force with unbridled terror. For a libertarian organisation to eschew, out of misplaced fear of creating a ‘state’, taking power when it can do so with the support of the revolutionary masses is confusion at best and a total failure of nerve at worst.”
Those taking an ultra-left position on Rojava, and rejecting it out of hand, show us more about the weaknesses of their own politics than of the revolution taking place here. A real revolution is a mass of contradictions which must be fought through. That the revolution is doing that here without resorting to the dictatorship of one political party makes this a particularly important revolution for the libertarian left to be supporting.
There are more ways for the left to express solidarity with Rojava, and the wider struggle it is part of here in the region, than writing articles or sharing things on Facebook. Getting information out about what is happening here is important of course, but the obligations for political organisations who support the revolution here, and who have the capacity, must be much higher. For example in the UK Plan C’s Rojava solidarity cluster works with Kurdish-led structures organising discussions and demonstrations, has raised money for things like a school bus and medical supplies, and is now sending volunteers for civil work.
There are a few hardworking Kurdish solidarity groups in the UK also doing great work. When compared to long-running solidarity campaigns, like the Palestinian solidarity campaigns for instance, Kurdish solidarity campaigns are still in their infancy in the UK. The massive intensification of Turkey’s counterrevolutionary role both within its state borders and beyond, potentially spilling into Iraq this year, make this solidarity even more important. Effective national solidarity structures need to be established or joined, and federated together internationally. It’s a bit cliched but we can’t forget the slogan ‘solidarity isn’t a word, it’s a weapon’.
Peter Loo is a member of Plan C and is active in its Rojava solidarity cluster. His statement is here. His other most recent report can be read here.
* ‘Rojava’ is used instead of the Democratic Federal System of Northern Syria – the area’s official title – as both a shorthand and as the name many in the west are more familiar with.