Gaza Flotilla - What Really Happened

Marika Hackman - O' Come, O' Come, Emmanuel

Ποτέ Ξανά..

 

Το να σκέφτεσαι σαν Εβραίος σημαίνει ότι εντέλει κάποια στιγμή παύεις να έχεις αυταπάτες για τους «άλλους» και την κάλπικη «αδερφοσύνη» τους.

Σημαίνει να αποκτάς Εαυτό, επίφοβο Εαυτό, Ξανά.

Σε θέλανε Θύμα, και μόνον έτσι έτειναν το χέρι τους, όχι και να αποκτήσεις Κυριαρχία.

Θα έπρεπε να ζήσεις ανάλογα με τις «καλές» ή «κακές» διαθέσεις και τις ιδεολογικές παλάβρες τους, όχι και να αποκτήσεις Κυριαρχία.

Όχι δα.

Ο «καλός» μη-Σιωνιστής Εβραίος ήταν «αρκετός» για τους αριστερούς τών άλλων εθνών και τους φιλάνθρωπους, ενώ ο Σιωνιστής τούς χαλάει την χριστιανική-μεταχριστιανική σεκταριστική σούπα τους.

«Ποτέ Ξανά»..

Ποτέ Ξανά Αμνοί.

Ιωάννης Τζανάκος

Οι «αμυνόμενοι» Άραβες «Παλαιστίνιοι» το 1948

Ber Borochov -The National Question and the Class Struggle (1905)

   

 

Yitzhak Zuckerman

Yitzhak Tabenkin

 

Φασαίοι

Στους κάτω των 40 νεολαίους «εξεγερμένους»:
Είστε όλοι Φασαίοι τού κερατά.

Και αυτοί που μιλάνε κατά των Φασαίων, πιο Φασαίοι από αυτούς, πιο καραγκιόζηδες.

Συριζαίοι, Ανταρσαίοι, νεοκνίτες, αναρχομαλάκες, αρκουδιαρέοι ανέραστοι, παρα-μορφωμένοι, κωλόγεροι προτού ακόμα σκάσετε από το αυγό σας, απάτριδες, παπάρες καβλαντισμένα κωλοπαίδια.

Όταν θα φάτε το αγγούρι τής ζωής, ελάτε να τα πούμε αν έχετε λίγο τσίπα, κι αν ζείτε ακόμα. 

Για τους Φασαίους και τι σημαίνει Φασαίος, θα κάνω το ΣΚ εκπομπή στο Youtube..

 

Ιωάννης Τζανάκος 

Το αντικουρδικό μίσος και η αντικουρδική υστερία..

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την άρρωστη αντικουρδική χαιρεκακία, την οποία είδα με τα [αναγιγνώσκοντα] μάτια μου να εκφράζουν ένας υπερ-αντικαπιταλιστής «αντιεθνικιστής» και ένας «αριστερός πατριώτης».

Και οι δύο ειρωνεύονταν την αδυνατότητα και το ανέφικτον τής ανάδυσης και έπειτα ύπαρξης κουρδικού έθνους κράτους, ο δε «πατριώτης» αδυνατούσε αν και εγγράμματος να διακρίνει μεταξύ έθνους και εθνότητας. 

Ας αφήσουμε τον «αριστερό πατριώτη» να συνεχίζει να σκέφτεται μέσα στις δηλητηριώδεις πατριωτικές φιλοχομεϊνικές-φιλοπουτινικές αναθυμιάσεις τού πατριωτισμού του, όσο μπορεί να σκέφτεται ακόμα, γιατί αν κρίνω από την εποχή που είχε εκφράσει απόψεις περί όλων αυτών, είχε ήδη αρχίσει να χάνει τα λαφαζανικά αυγά και πασχάλια του. 

Ας περιοριστούμε στον υπερ-αντικαπιταλιστή «αντιεθνικιστή».

Ο Κύριος αυτός, καταρχάς είχε το αντικουρδικό πρόβλημα που έχουν όλοι οι αντικούρδοι:

Αν οι Κούρδοι θέλουν κράτος δεν ξέρουν τι τους γίνεται και είναι ύποπτοι ιδεολογικά για καπιταλιστικές εθνοκρατικές βλέψεις.

Αν οι Κούρδοι δεν θέλουν [πια] κράτος [ΡΚΚ], τότε πάλι δεν ξέρουν τι θέλουν, είναι ασυνάρτητοι, ή λένε ψέματα και θέλουν έθνος κράτος ή έθνος, άσχετα από το τι λένε πολλοί από αυτούς για δημοκρατικές ομοσπονδίες κ.λπ., και άσχετα αν είναι όχι [ακόμα] έθνος-κράτος/έθνος αλλά εθνότητα που έχει κι αυτή δικαιώματα, και δικαίωμα στον εθνοτικό αυτοκαθορισμό υπό τις οποιεσδήποτε κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες.

Επίσης:

Επειδή και οι δεξιοί Κούρδοι και οι αριστεροί Κούρδοι κάνουν το λάθος να μιλάνε για δημοκρατία, έπεσαν στο περισκόπιο του νεομπορντιγκιστή σεκταριστή, διότι κατά την εδραιωμένη και θεμελιωμένη σεκταριστική παλάβρα του, τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για δημοκρατία; 

Αφού η δημοκρατία [και σαν «δημοκρατισμός»] υπό τις συνθήκες τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον φασισμό, ε τότε, λέει ο νεομπορντιγκιστής, ας της δώσουμε την χαριστική βολή ως αξία και ως σκοπό, και ας πιάσουμε τον αντικαπιταλισμό σκέτο. 

Νέτο σκέτο, και τα μυαλά στα κάγκελα.

Δεν είναι ο μοναδικός μαλάκας που τα λέει αυτά.

Διαβάστε κείμενα, διαβάστε ό,τι θέλετε.

Αυτοί οι σεκταριστικοί χώροι που έχουν πάρει τα μυαλά των πυρκέφαλων νεολαίων που ψάχνουν τον «αντικαπιταλιστικότερο τοίχο» για να καβαντζώσουν θέση και από εκεί να κρίνουν τούς άλλους ως «μικροαστούς», μιλάνε ανοιχτά όχι ενάντια στην αστική δημοκρατία, όχι ενάντια στην αντιπροσωπευτική αλλοτριωμένη δημοκρατία, αλλά μιλάνε ανοιχτά ενάντια σε κάθε δημοκρατία, ενάντια στην δημοκρατία γενικά.

Η αταξική κοινωνία τους δεν θα περικλείει αμεσοδημοκρατικές αρχές και δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά θα είναι τι; ένα αυτόματο; ένα μαγικό αυτόματο αυτοδιοίκησης χωρίς συνελεύσεις; χωρίς ψηφοφορίες, χωρίς διαμόρφωση κάποιων πλειοψηφιών; Τι θα είναι αυτό το πράμα; ελεύθερη αταξική κοινωνία «σκέτο»; Δεν είναι αυτό σταλινισμός από την πίσω πόρτα; δεν είναι αυτό υφέρπων φασισμός; Μήπως δεν αποδείχτηκε η βαθιά αντιδραστική υπόσταση αυτών των χώρων ειδικά στην Ελλάδα με την στάση τους στην πανδημία; Δεν ταυτίστηκαν στην πράξη με τους ακροδεξιούς; με τον Τραμπ; με τον Τράγκα;

Το λένε, το καμαρώνουν.

Είναι αντίπαλοι κάθε δημοκρατίας, κάθε πιθανής άμεσης εργατικής δημοκρατίας.

Ό,τι έλεγε δηλαδή ο χειρότερος τής ιστορικής τάσης των «αριστερών [αριστεριστών] κομμουνιστών», ο οποίος δεν ήταν ο Γκόρτερ, δεν ήταν ο Πάνεκουκ, αλλά ο Μπορντίγκα.

---

Αυτή είναι η κατάντια σήμερα, η «αριστεροπατριωτική» και η «αντεθνικο-αντικαπιταλιστική».

Αυτές τις ιδεολογικές τάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ακόμα κι όταν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο λόγου χάριν να υπερασπιζόμαστε έναν πληθυσμό, τον κουρδικό, που έχει κάνει πράγματα, συγκεκριμένα πράγματα για να προασπίσει την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια, ενόσω οι «πατριώτες» και οι σεκταριστές μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε, κάνουν κανένα γκραφίτι, συνελεύσεις μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων, αέρας κοπανιστός, φούσκες.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

15 Δεκεμβρίου, 2020

 

Το αντικουρδικό μίσος και η αντικουρδική υστερία..

 

 

Σκουπίδια

 

Ο «αμερικάνικος ιμπεριαλισμός» σάς μάρανε, για τον Οθωμανό Φασίστα που απειλεί με γενοκτονίες και ξαμολάει κτήνη και βιαστές, τίποτα;

Τίποτα δεν λέτε, ούτε πρόκειται να πείτε, γιατί είστε σκουπίδια..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Αυτοκαθορισμός : Γεζίντι: Τα απομεινάρια μιας υπόθεσης που δεν έκλεισε

Αυτοκαθορισμός : Γεζίντι: Τα απομεινάρια μιας υπόθεσης που δεν έκλεισε...

Jeremiah - Watchman the Prophecy ft. Shai Sol

Ο μοναδικός δρόμος

 

Ένα δημοκρατικό εργατικό κράτος εργαλειοποιημένο από την μη-κρατική/αντικρατική δημοκρατική αυτονομία:
ΡΚΚ, ένα κλικ «δεξιότερα».

Ο μοναδικός δρόμος για την επαναστατική εργατική τάξη και τούς επαναστατικοποιημένους μικροαστούς..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

«Ταξικό στοιχείο»

Αυτό που ξέρουν όλοι οι σεκταριστές και οι φλώροι να ειρωνεύονται, είναι την «λαϊκή ψυχή». 

Δεν είναι μόνον η «σοσιαλδημοκρατία» και η «Βαϊμάρη» το πρόβλημά ΣΑΣ, το πρόβλημά σας είναι ότι σιχαίνεστε τον «συντηρητικό» λαό, το πρόβλημά σας είναι ότι ΔΕΝ τον ακούτε, τον περιφρονείτε, τον «διδάσκετε», τον απαξιώνετε γιατί δεν είναι τάχαμου και δήθενμου «διανοούμενος». 

Ακόμα και στην ιστορική σοσιαλδημοκρατία υπήρχε λαός, και όχι μόνον τσώλια και φλώροι από τα ΒΠ, υπερόπτες φοιτηταριά, «μεταπτυχιακοί» «διδάκτορες» τού «κοινωνικού φύλου» και των «κινημάτωνε», ψυχαναλυτές ψωλαναλυτές, φροϋδικοί και λακανικοί φασίστες, καταστασιακά κοπρόσκυλα, ΨΕΥΤΟ-μηδενιστές, μαμάκηδες και μπαμπάκηδες, επιδοτούμενα τσουτσουνάκια, γόνοι δημοσίων υπαλλήλων (σαν την αφεντιά μου) και μπάτσων που πάνε ψευτοκόντρα στον μπαμπά, αλλά με την καβάντζα να περιμένει, μπαφάκηδες, «καλλιτέχνες» και «ποιητές» τού κώλου με τις πλάτες τού Στόλου..

Ταξικό στοιχείο δεν είναι όποιος γκαβλώνει με τον Κουφοπείνα και το ψευτοένοπλο και φαντασιώνεται ΡΚΚ χωρίς να ξέρει ο μαλάκας ότι είναι πατριωτικό δημοκρατικό κίνημα και όχι η μετεμψύχωση τού Ντουρούτι, ταξικό στοιχείο είναι (και) αυτός που ΔΕΝ εγκαταλείπει τον γέρο και την γριά του, είναι και αυτός που αν χρειαστεί ξεσκατίζει την γιαγιά του και τον παππού του, δεν τον παρατάει στο γηροκομείο, κι αν τον αφήνει εκεί πάει και καμιά φορά να τον δει, μαλάκες μου. 

Ταξικό στοιχείο δεν είναι μόνον αυτός που μετράει χιλιόμετρα διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τους μπάτσους, είναι κι αυτός που έχει να στηρίξει τουλάχιστον τους δικούς του, όταν αρρωσταίνουν και θέλουν κανάκεμα, και δεν κάνει τον Κινέζο μιλώντας μέρα νύχτα για τον Καπιταλιζμό.

Ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που φοβάται το λούμπεν, κι ας μην είναι «μικροαστός», και δε θέλει τα παιδιά του να μαλακίζονται με ουσίες και «φάσεις» εκεί που παραμονεύουν πρεζέμποροι μπάτσοι ή μη-μπάτσοι, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που δεν καλοακούει όλη αυτή την ψευτοελευθεριακή προπαγάνδα για το σώμα, και την γκάβλα και το «γαμιόμαστε», και υποψιάζεται, μερικές φορές παρανοϊκά, ότι μπορεί και να κρύβεται ο εχθρός εκεί, ο πλουτοκράτης σαδιστής αριστοκράτης «αντι-ηθικολόγος» Ντε Σαντ, επανεξοπλισμένος με νέα ιδεολογικά και αισθητικά όπλα.

Ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που δεν λουφάρει στο πόστο του ΕΙΣ ΒΆΡΟΣ τού συναδέλφου και τού συνεργάτη του στον μόχθο, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός που δουλεύει και για τους συναδέλφους όταν αυτοί δεν μπορούν, κι έχουν τις μαύρες τους, και δεν τους το χτυπάει, το θεωρεί αυτονόητο.

Δεν γκρινιάζει συνέχεια ότι του κλέβουν την «υπεραξία» για να σπεύδει να μετακυλίσει το ξύσιμο των αρχιδιών του στον συνάδελφο και να τον βάζει να κάνει αυτός την δουλειά, γιατί για όλα φταίει ο καπιταλιζμός.

Ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που δεν αφήνει την ανθρώπινη αγέλη στην εργασία να ρίχνει όλη τη δουλειά στα κορόιδα που βρίσκει για να κάνουν αυτά τα δουλειά και η αγέλη να τα ξύνει όλη μέρα.

Ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που επιμένει να δουλεύει στα σκατά και στους βόθρους με το πόπολο, και δεν παίρνει μετάταξη να τα ξύνει και να τα ματώνει στις επιστημονικαί επιτροπαί, και μετά να ξέρει μόνο να τα χώνει στους δεξιούμπες που τον ξανασέρνουν στην άμεση βοθροπαραγωγή, λες και όλο το ταξικό μας πρόβλημα είναι οι γραψαρχίδες τής ολμε και τα τσιπουράδικα των επιστημόνων και των μεταταχθέντων στο κάθε ίδρυμα τής πούτσας, αρκεί να μην ιδρώσει ο κώλος μας στην έδρα και στο μάθημα..

Ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός που δεν ρουφιανεύει τον συνάδελφο, που δεν γλείφει να γίνει προϊστάμενος -κι ας είναι «δεξιός», ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός που όλη του τη ζωή δουλεύει σαν σκύλος για να μην λείψει κάτι στα παιδιά του, να τα σπουδάσει και να τα δει ευτυχισμένα, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που δεν πουλάει τον φίλο του, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός ή αυτή που δεν πετάγεται σαν την πορδή με μια ανάλυση για όλα, κι αυτός που τα ζυγίζει όλα, τα μετράει κάτω από τα μεγάλα λόγια και τις μεγάλες ελπίδες, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτός που όταν έρθει η ώρα, αν είναι ανάγκη, θα δώσει την ζωή του και για τους οικείους του, και για την χώρα του, και για την κοινωνική τάξη του, και για τους φίλους του, αλλά δεν έχει χρόνο να τον παίζει στις ανερμάτιστες «συνελεύσεις» και άλλες παρλαπίπες, ταξικό στοιχείο είναι κι αυτό και άλλα πολλά..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Vera Figner

 

Το φάντασμα τού Ναροντνικισμού (δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου) σάς Χαιρετά.

 

 

Vera Figner

 

Sorrow

Πολιτικοί ορίζοντες στο θολό τοπίο..

 

Η συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής ελευθεριακής-και-δημοκρατικής κοσμοθεωρίας, πάνω στα ερείπια προηγούμενων «λαϊκών» ή «εργατικών» κοσμοθεωριών που δοκιμάστηκαν «ιστορικά» και παρά το γεγονός ότι ήταν (κι αυτές) έλλογα και παθιασμένα σχηματισμένες με κόπο, αγώνες, προσδοκίες, επιθυμίες, τελικά κατέρρευσαν υπό το βάρος των ανεπίλυτων και αδιέξοδων αντινομιών τους, δεν είναι ούτε μια «προσωπική» υπόθεση, ούτε αποτέλεσμα μια τάχα ομαλής ιδεολογικής και θεωρητικής διεργασίας.

Ακόμα και το πρώτο αχνό ξεκίνημα στον νέο δρόμο είναι δύσκολο, οι αντιφάσεις όχι μόνον δεν λείπουν αλλά είναι μερικές φορές κραυγαλέες, αν και «φαίνεται» ότι δεν υπάρχουν οι μουχλιασμένες αντινομίες που βασανίζουν αυτό που παρέρχεται.

Αυτό που παρέρχεται δεν φεύγει εύκολα, δίνει τις τελευταίες λυσσασμένες μάχες του, προτάσσει τις δόξες τού παρελθόντος του, απολογείται διαρκώς για τα λάθη του ορίζοντάς τα ως εξωτερικά και συμπτωματικά, ως πληγές που μπορούν να κλείσουν.

Στην πραγματικότητα όλα κινούνται αργά, οι τελευταίοι υπερασπιστές αυτού που φεύγει είναι πολλοί, «ανανεώνονται» διαρκώς, ελπίζουν σε μιαν ακόμα «έφοδο στον ουρανό» που κλείνει για αυτούς για πάντα, αλλά όχι άμεσα, όχι τώρα, όχι σε μια ή δύο γενιές.

Μπορεί ο κόσμος τής καθημερινότητας, ο εργαζόμενος εργατικός-ή-μικροαστικός κόσμος, να ψάχνει με αγωνία αυτό που λείπει, να ξέρει καλύτερα από τους ινστρούχτορες και τους σεκταριστές ότι «κάτι λείπει», αλλά δεν βρίσκει στους αφοσιωμένους ζηλωτές αυτού που φεύγει αυτό που λείπει.

Δεν το βρίσκει ούτε στο «δημοκρατικό κέντρο», δεν το βρίσκει ούτε στην νέα δεξιά, δεν το βρίσκει πουθενά.

Έρχεται από εκεί όπου οι αντιφάσεις είναι όλες μαζεμένες και οι άνθρωποι τις ζούνε κάθε μέρα, έρχεται έξω από την σάπια Δύση, έρχεται από τους τόπους όπου οι άνθρωποι ακόμα αγωνίζονται για αυτό που στους δυτικούς σεκταριστές φαίνεται αυτονόητο και «ρεφορμιστικό», έρχεται από εκεί όπου η ζωή παίζεται μέρα με την μέρα, και οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία δεν είναι οι ασκήσεις κρατολαγνείας ή (αντίθετα) σεκταρισμού για κάποιες μπερδεμένες «υπάρξεις», έρχεται από εκεί όπου κάθε μέρα αγωνίζονται για την ελευθερία των γυναικών και των αντρών αδελφωμένοι, έρχεται με αντιφάσεις, με φρικτά αδιέξοδα, έρχεται ζωντανό με την ορμή τής θεϊκής του «αφέλειας».

Όποιος δεν έχει μιλήσει με Κούρδο-Κούρδισσα, με Ιρακινό-Ιρακινή με Ιρανό-Ιρανή που θέλει ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από αυτά που λέω, αλλά κι αν έχει μιλήσει και έχει τα αυτιά του σφραγισμένα με μαρξιστικούς και αναρχικούς-αυτόνομους ιδεολογικούς προκαθορισμούς και απριορισμούς, ακόμα κι αν ακούει δεν ακούει, είναι κουφός στην φωνή, στην κραυγή τους, είναι ένας ξεφτίλας νεοφιλάνθρωπος, ένας πατερούλης, ένας θεωρητικός παπαρδέλας, ό,τι είναι δηλαδή οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα που ακόμα κι αν είναι σε μια πρώτη γραμμή τής έμπρακτης αλληλεγγύης προς αυτούς τους ανθρώπους δεν τους αντιμετωπίζουν σαν ισότιμα και συγκροτημένα πολιτικά υποκείμενα, όπως θα τους αντιμετώπιζε ένας δημοκρατικός, ένας αναρχικός, ένας κομμουνιστής μιας άλλης εποχής, δεν τους ακούνε, ούτε συμφωνούν ούτε αντιπαρατίθενται μαζί τους, δεν τους ακούνε, παραβλέπουν και μυστικοποιούν ό,τι ακούνε αν το ακούνε κι αυτό.

Από την σκοπιά μου δεν έχω ούτε τις δυνάμεις, ούτε τον χρόνο να κάνω αυτό που πρέπει.

Στήριξα και στηρίζω από απόσταση, και ως απομονωμένος διαμορφωτής δοξασιών γνωμών, απόψεων, ακόμα και ως λυσσασμένος προπαγανδιστής, το ΡΚΚ, γιατί γνώρισα κάποια παλικάρια του, άντρες και γυναίκες, στην Γερμανία, κάποια άσχετη εποχή, δεν θα με θυμάται κανείς τους, και μου έδειξαν σε λίγο χρόνο τι σημαίνει ηθική, αξίες, συγκροτημένος Λόγος, ανιδιοτέλεια, και πάθος, όντας κι αυτοί περιπλανώμενοι σε έναν ιδεολογικό «τόπο» που ήταν κοινός μας, έναν μετα-σταλινισμό, έναν πρώην «εθνοσταλινισμό», ανυπόληπτο βέβαια για τους ξεφτίλες τού δυτικού αριστερισμού-αναρχισμού και τού καθαυτό «σταλινισμού».

Ξέραν τι είναι αγώνας, και ένοπλος αλλά αυτοπειθαρχημένος μαζικός αγώνας, δεν ήταν ούτε είναι τα λικβινταριστικά διαλυτικά κοπρόσκυλα τού δυτικού αριστερισμού-αναρχισμού τής εποχής μας, σεκταριστές μεν τότε, αλλά με το «εισιτήριο» τής αντι-σεκταριστικής «εξόδου» στο χέρι τους.

Ένα «εισιτήριο» που πήρα σαν πυρκέφαλος αριστεριστής στο χέρι, και από τότε δεν το άφησα ποτέ να πέσει κάτω.

Όπως είπα, δεν έχω δυνάμεις να το αναπτύξω το πράγμα, δεν είναι αυτό που μπορώ να κάνω.

Η δική μου «δουλειά» είναι άλλη.

Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω, απλά μέσα σε αυτό τον καταιγισμό τής ιδεολογικής και πολιτικής κρίσης, μέσα στην ανούσια πολιτική απομόνωση, πέραν των εξωτισμών και των ρομαντικοποιήσεων, οφείλω να δίνω που και που, ξανά, το αχνό στίγμα όλων αυτών.

Όμως:

Καμία υποχώρηση, καμία «επαφή» με τους φορείς τής κρίσης και τής παρατεταμένης πτώσης τού σεκταρισμού.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Mikail Aslan - Çem Vano

Mikail Aslan - Dıng Dıngo Bani Sero

Mikail Aslan - Mel Şî (mel is gone)