Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2021
Τι δεν έχει καταλάβει η μικρονοϊκά κυνική «ιντελιγκέντσια» τού Σύριζα, σε σχέση με την νέα (2η) κυνική συμμαχία της, ή πιο απλά: Γιατί δείχνουν άλλη μια φορά πόσο ηλίθιοι και επικίνδυνοι είναι.
Γιατί δείχνουν άλλη μια φορά πόσο ηλίθιοι και επικίνδυνοι είναι.
-----
Η συμμαχία τού Σύριζα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ήταν μια συμμαχία με ένα ημι-παρακρατικό κόμμα τής ακροδεξιάς, και ως τέτοια συμμαχία ήταν ήδη αμφιλεγόμενη αλλά είχε ένα έρεισμα ή μια πρόφαση σαν έρεισμα: την υπεράσπιση μιας μορφής εθνικής κυριαρχίας ακόμα και δια μέσω τής επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, και ίσως έναν κοινό τόπο ως προς την πιθανή αναζήτηση ενός νέου γεωπολιτικού συμμάχου (επί τού συγκεκριμένου την Ρωσία).
Το όλο σχέδιο ήταν όπως αποδείχτηκε πρόχειρα κατασκευασμένο και τυχοδιωκτικό εφόσον στηρίζονταν σε εικασίες, σε υπερεκτιμήσεις των δυνατοτήτων ελιγμών, και σε αστόχαστες αναλύσεις για την οικονομική κρίση που την παρουσίαζαν ως ένα «τέλος» πολλών άλλων δομών και καταστάσεων στην αστική ελληνική κοινωνία. Επιπλέον δεν υπήρχε ούτε πραγματική συμμετοχή ούτε προετοιμασία τού λεγόμενου «λαϊκού παράγοντα» για ένα τέτοιο ριψοκίνδυνο σχέδιο, ακόμα κι αν παρουσιάζονταν ως μια από τις εναλλακτικές δυνατότητες μετά από ένα αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την EU.
Αν πούμε ότι παρά όλα αυτά υπήρχε ένα κάποιο λογικό πλαίσιο για όλα αυτά τα σχέδια, και δεν το λέμε αυτό μόνον «ρητορικά», θα δούμε ότι η λογική μιας κυνικής συμμαχίας με ένα δεξιό εθνικιστικό κόμμα είχε και έχει νόημα σε ανάλογες περιστάσεις και φυσικά είχε ένα γενικό λόγο για να γίνει αποδεκτή προτού ακόμα φανεί η σαθρότητα των σχεδίων που εν προκειμένω την στήριξαν ως συγκεκριμένη συμμαχία..
Προσέξτε! εμένα προσωπικά δεν με αφορούν οι «μικροβιοφοβικές» θέσεις και αναλύσεις των ίδιων αυτών των νεοαριστερών, αλλά και των κεντρώων φιλελεύθερων για μια πιθανή συμμαχία με εθνικιστικά κόμματα.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσω την απίστευτη υποκρισία των Συριζαίων και των άλλων υποστηρικτών τους όταν δεν έχουν το θάρρος να μετατρέψουν την ακραία «αντιεθνικιστική» θεωρία και ιδεολογία τους όταν οι ίδιοι!! την αίρουν στην πράξη.
Απλά δηλώνω ότι εγώ δεν έχω γενικά πρόβλημα με τις κυνικές συμμαχίες ακόμα και με εθνικιστές υπό ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο σας εξέθεσα δια τής πλαγίας οδού αλλά όχι και τόσο αφανώς.
[Αναλογικό παράδειγμα: στην Συρία λόγου χάριν θεωρώ ότι επιμέρους συμμαχίες και συμπράξεις με τον φασίζοντα εθνικιστή Άσαντ ήταν και είναι θεμιτές].
Αυτό ακριβώς όμως, το συγκεκριμένο εθνικό-εθνικιστικό πλαίσιο, δεν έχει καμία σχέση με το πλαίσιο που δημιουργήθηκε με το κυρίως ακροδεξιό αλλά και ακροαριστερό-αναρχικό (όχι όλου τού «χώρου») αντιεμβολιαστικό-ανορθολογικό πλαίσιο.
Δεν υπάρχει καμία ουσιώδης ή νομοτελειακή ή και καθόλου σχέση μεταξύ των δύο «πλαισίων», άρα ο Σύριζα και άλλοι πολιτικοί απατεώνες δεν είχαν κανέναν λόγο να προσπαθήσουν να ξαναβρούν, έστω «δοκιμαστικά», τις άκρες μιας νέας κυνικής συμμαχίας με την εθνικιστική δεξιά.
Αυτή η συγκεκριμένη διάχυτη εθνικιστική-φονταμενταλιστική κοινωνική δεξιά (τού «αντιεμβολιασμού») είναι παλαβή, άρρωστη, βαθιά σάπια, επικίνδυνη, και δεν τής καίγεται καρφί για την εθνική κυριαρχία, δεν νοιάζεται για το έθνος και την θέση τής χώρας, έστω με μια ριζοσπαστική-τυχοδιωκτική αλλά εντέλει και ορθολογική έννοια.
Αυτή την φορά οι Φωστήρες τής νέας αριστεράς τα έκαναν πραγματικά μούσκεμα, τα θαλάσσωσαν, και κυρίως έδειξαν και σε μένα ακόμα -που τους μισώ από τότε που θυμάμαι τον πολιτικό εαυτό μου- πόσο άθλιοι αλλά και βλάκες απατεώνες είναι.
Ιωάννης Τζανάκος
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2021
Να συντρίψουμε το πατριαρχικό «Άβατο» τού «Αγίου Όρους» των σκοταδόψυχων.
Η παγκόσμια πρωτοτυπία να απαγορεύεται από το θεοκρατικό ιερατείο η παρουσία των γυναικών εντός μιας εδαφικής ζώνης-επικράτειας τής επικράτειας μιας χώρας («Άβατο»), αυτό δηλαδή που συμβαίνει στο «Άγιο Όρος» (στην ελληνική επικράτεια), δεν είναι αποτέλεσμα μιας «πολιτισμικής ιδιομορφίας» αλλά θεσμοθετημένη επιβίωση μιας πατριαρχικής σεξιστικής εξουσίας, η οποία συν τοις άλλοις είναι (ως επιβίωση) παράνομη υπό την οιανδήποτε ερμηνεία τού διεθνούς δικαίου και τού δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το θεοκρατικό καθεστώς απαγόρευσης τής γυναικείας παρουσίας στο ελληνικό Άγιο Όρος, δηλαδή σε μια ολόκληρη -μεγάλη σε έκταση- ενιαία εδαφική επικράτεια, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο.
Αν δεν πατήσει γυναικείο πόδι στο Άγιο Όρος, να πάθουν αποπληξία οι καλόγεροι, ελευθερία δεν θα υπάρξει στην Ελλάδα.
Να μαζευτούμε, άντρες γυναίκες, φιλελεύθεροι αριστεροί κεντρώοι δημοκράτες αναρχικοί, άθεοι και ήπιοι θρήσκοι, να σπάσουμε το άβατο τού Αγίου Όρους.
Έχει χαζέψει το μυαλό μερικών, αν δεν το καταλάβουν:
Γιατί όχι μέτωπο
παραβίασης τού άβατου τού «Άγίου όρους» για τις γυναίκες;
Όλοι μαζί,
όσοι συμφωνούν, χωρίς ιδεολογικές προϋποθέσεις.
Ιωάννης Τζανάκος
Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021
Feuerbach. Η άρση της αλλοτρίωσης ως ανθρωποθεϊστική ιδεολογία, ή, ο ψευδής Προμηθέας.
Τι μας λέει ο Feuerbach;
Εάν η θρησκεία είναι προβολή* (των ιδιοτήτων) τής «ανθρώπινης ουσίας», τότε η κριτική της θρησκείας είναι επαναφορά στην «αφετηρία» που «είναι» ως «Είναι» αυτή η «ανθρώπινη ουσία».
Η εκθρόνιση (τής ιδέας, αξίας αλλά και φαντασίωσης περί) τού Θεού (ή των Θεών) είναι η προϋπόθεση για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου.
Βλέπουμε όμως ότι όταν νοείται κατά αυτόν τον τρόπο (τού Feuerbach) η «εκθρόνιση» τού «Θεού», έχουμε να κάνουμε με μια διατήρηση αυτών των ιδιοτήτων που καταχωρήθηκαν ως «θεϊκές» ιδιότητες, με μόνη διαφοροποίηση την αλλαγή τού κατέχοντος αυτές.
Αν αυτές οι ιδιότητες που καταχωρήθηκαν στον «Θεό» (ή τους «Θεούς») δεν τίθενται στο φως τής κριτικής ως αποτελέσματα φαντασιώσεων και ακραίων παράλογων, άρα ανεδαφικών αξιώσεων ενός όντος όπως ο άνθρωπος που τις κατασκευάζει στην φαντασία του ως «θεϊκές» ιδιότητες, τότε ακόμα και η αποκάλυψη τής προέλευσής τους από τον ίδιο τον άνθρωπο ενώ φαίνεται ορθολογική (ως αποκάλυψη) είναι μια καρκινική μετάσταση τού καρκίνου τής θρησκευτικής-θεοκρατικής μεταφυσικής.
Ο Feuerbach αποκαλύπτει την πραγματική πηγή των φαντασιώσεων που ονομάστηκαν «Θεός-Θεοί» στον ίδιο τον άνθρωπο, και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτει το γεγονός ότι δεν υπάρχει Θεός (σε αυτό έχει κι αυτός δίκιο) αλλά δεν τις κατακρημνίζει ως φαντασιώσεις, δεν τις ρίχνει από το βάθρο μιας ιδεολογικής βασιλείας.
Θέλει λοιπόν να κάνει τον άνθρωπο πάλι ιδιοκτήτη και συνειδητό κάτοχο των φαντασιώσεων του που ονόμασε «Θεό-Θεοί» αλλά όχι καταστροφέα και αποδομητή τους ως φαντασιώσεων του.
Δεν θέλει ίσως να κάνει τον άνθρωπο «Θεό» αλλά κάτι σαν «Θεό».
Τον ακολουθεί με μετατροπές ο Marx και ο Nietzsche (που τον είχε μελετήσει κι αυτός).
Ένα λεπτό νήμα, πανίσχυρο, ενώνει Marx Nietzsche και Feuerbach, και αυτό το νήμα σημαίνει μιαν ιδιαίτερα επικίνδυνη καρκινική και εντέλει λούμπεν πληβειακή μετάσταση τής προαιώνιας θρησκευτικής-θεοκρατικής μεταφυσικής και οντολογίας**.
[*Η έννοια τής «προβολής» στον Feuerbach ελέγχεται ως μη υπάρχουσα στο σύστημά του, αλλά είναι θαρρώ ερμηνευτικά εύστοχη]
[** Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι και οι παραληρηματικές εκδοχές αυτού τού οντολογικού-θεοκρατικού ανθρωποθεϊσμού στον αναρχισμό, έχουν την ίδια προέλευση και σημαίνουν τον ίδιο θεοκρατικό δεσμό σκέψης]
Ιωάννης Τζανάκος
Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2021
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2021
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2021
ژده!
مژده که یار می آید
مژده به تمامیِ عزیزان
عطرِ خوشی پیچیده است
بویِ خوشِ انقلاب
هُشدار به همۀ آنان!
علی الخصوص کاسه لیسانِ نظامِ منفورِ اسلامی
که با وقاحت و بیشرمی
اعتراضاتِ مردمِ به جان آمده را نادیده،
همواره مردم را بی تفاوت قلمداد می نمودند!
آیا هنوز هم می خواهید چشم های خود را بسته و نادیده بگیرید!!!؟
با چه رویی!!!؟
خاکسترِ اعتراضاتِ مردم پیوسته روشن و گرم
هیچگاه نیز خاموش نگردید ؛...
یکی از همین روزهاست که شعله هایِ خشمِ مردم
ریشۀ نظامِ سراسر نکبت بارِ اسلامیِ وابسته به سرمایه داری را بسوزانَد
و برای همیشه
به زباله دانِ تاریخ سپرده گردد!!!
لیلی : 2021
Γεώργιος Δροσίνης, Φωτερά Σκοτάδια
Δὲ θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλᾶνο ψήλωμα
Σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο.
Ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο·
Μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν’ ἀνεβαίνω.
Δὲ θέλω τοῦ γιαλιοῦ τὸ λαμπροφέγγισμα,
Ποὺ δείχνεται ἄστρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη.
Θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου,
Κι’ ἂς εἶμαι κ’ ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι.
Γεώργιος Δροσίνης, Φωτερά Σκοτάδια 1903-1914
Μη-αναλογίες
Όταν φανταζόμαστε, όντας μη επαρκείς να το διαπιστώσουμε κάπως, ότι υπάρχει μια κορυφή στην «πυραμίδα» τής γνώσης και προσπαθούμε να την δούμε από κάποιο «κάτω», έχουμε διάφορα προβλήματα, ειδικά σήμερα.
«Ανήκει» σε αυτή την κορυφή ο Marcel Duchamp;
Αν ακούσουμε τους δασκάλους που εκτιμάμε, και έχουμε μια κάποια σιγουριά ότι και οι ίδιοι ανήκουν σε αυτή την κορυφή ή ότι έστω κοντά σε αυτήν μπορούν να κρίνουν καλύτερα από εμάς, τότε ο εν λόγω κύριος όντως ανήκει «τρόπον τινά» και αυτός στην κορυφή τής πυραμίδας τής γνώσης (υπό την ευρεία και μάλλον πρόχειρη έννοια τής γνώσης, μη τρελαίνονται μερικοί..και αυτοί οι δάσκαλοι).
Εμείς, μερικοί από εμάς, στραβοκοιτάμε τον κύριο αυτό, και άλλους, και αναρωτιόμαστε συνέχεια:
Είναι αυτό το στραβοκοίταγμα αποτέλεσμα τής χαμηλής, ούτως ειπείν πληβειακής θέσης μας ως προς την πυραμίδα αυτή (και αλλού);
Οι πιθανές θετικές ή (αντίθετα) οι μετριοπαθώς ίσως αρνητικές (φανταστικές ή πραγματικές) απαντήσεις αυτών των δασκάλων, δεν λύνουν το μυστήριο και την απορία μας, η οποία διπλασιάζεται και μπερδεύεται συνάμα με ένα άλλο υπο-ερώτημα που κάνει το ερώτημα μας δυσκολότερο στο να απαντηθεί.
Γιατί όμως το λέω αυτό και τι εννοώ;
Δείτε το υπο-ερώτημα:
Πως και γιατί δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ανακαλύψουμε και να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα και την υψηλότητα λ.χ τού Βίτγκενστάιν, ήδη από νωρίς, ακόμα κι αν μας διαφεύγει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος τής θεωρίας του;
Γιατί να μην δούμε, παρά την άγνοιά μας, το ίδιο στον Duchamp;
Συνεχίζει να μην μας γεμίζει το μάτι.
Ακόμα κι αν βλέπαμε τον Βίτγκενστάιν να θαυμάζει τον κύριο αυτό, λέω τώρα ένα φανταστικό σενάριο, πάλι δεν θα πειθόμασταν παρά την επίγνωση μας ότι ίσως πρέπει να υπάρχει μια συνεπαγωγή σε όλο αυτόν τον (φανταστικό) θαυμασμό, που θα έπρεπε να μας δείξει την αδυναμία μας, άρα και το λάθος μας.
Ιωάννης Τζανάκος
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021
Το φάντασμα τού Enrico Berlinguer
Το φάντασμα τού Enrico Berlinguer πλανιέται πάνω από το ιδεολογικό πτώμα τής σεκταριστικής ελληνικής αριστεράς.
Οι ηλίθιοι εγκληματίες και εχθροί τού λαού και τής κοινωνίας.
Η απάντηση στις μεταλλάξεις τού ιού είναι ο συνεχής εμβολιασμός.
Όλα τα άλλα είναι εκ τού πονηρού.
Μόνο την επιστήμη έχουμε.
Κλιμάκωση ευθύνης ως προς το έγκλημα τής φασιστικής αντιεμβολιαστικής προπαγάνδας:
1.
Πρώτοι στην κατάταξη εγκληματικότητας είναι οι ακροδεξιοί και οι αριστεροί «πατριώτες» αντιεμβολιαστές (Χρυσή Αυγή, Ελληνική Λύση, ΕΠΑΜ-Καζάκης, Τράγκας, η πλειονότητα τής σκοταδόψυχης ελλαδικής χριστιανικής-ορθόδοξης εκκλησίας).
2.
Δεύτεροι στην κατάταξη οι τού Σύριζα που ανέχτηκαν κυνικά και δεν διέγραψαν άμεσα τον σταλινοφασίστα (πρώην Ναρ-ίτη) Πολάκη, αλλά επίσης συνεχίζουν το παιχνίδι με τους αντιεμβολιαστές τού βαθέος κυπατζίκου-πρακτόρικου αστικού κράτους (Τριανταφυλλόπουλος, Καμένος, Εφημερίδα Δημοκρατία).
3.
Τρίτοι στην κατάταξη, αριστεριστές και αναρχο-αυτόνομοι αντιεμβολιαστές (δεν είναι όλοι οι αναρχικοί αντιεμβολιαστές), όπως οι autonome, η «Επιθεώρηση Σεράγεβο», και κάποιες φιλο-σύριζα τροτσκιστικές ομαδούλες.
4.
Τέταρτος στην κατάταξη και συμβολικά σημαντικός, ο γνωστός και με επιρροή στον αριστερισμό παραληρηματίας αριστερός ευρωκομμουνιστής Μπελαντής.
Ιωάννης Τζανάκος
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021
Ζακ ο Λακάν και το Ζώο(ν)..
Σχόλιο σε ένα σημείο από το encore τού Ζ.Λακάν [ελλ.μετάφραση σελ.125, Κεφ.Δ΄ Η αγάπη και το σημαίνον].
Στην μικρή ιστοριούλα-φράση του Λακάν, ότι όταν φτάνεις σε ένα ερημονήσι και δεις φωτιές ως ένα σημείον-σημαινόμενον, δεν μπορεί! άνθρωπος-σημαίνον θα είναι από πίσω, δεν υπήρξε το οψάριον που τούτο το σημαίνον έψηνε-έκαιγε.
Δεν είναι προφανές αλλά το οψάριον που θέτω στο παραμύθι παρακάτω προ των οφθαλμών σας ως ένα σημαινόμενο τού σημαίνοντος φωτιά-άνθρωπος που θέτει ο κύριος (μάλλον) υμών Λακάν το έθεσα μόνον εγώ, και όχι ο ίδιος ο κύριος αυτός.
Όταν ο κύριος Κύριος Λακάν, άρα και τα λακανοειδή, βλέπουν σε μία απομονωμένη νήσο που προσεγγίζουν, άραγε ως τι την προσεγγίζουν;, όταν βλέπουν λοιπόν καπνό-σημείον, λένε πάνσοφα, να ένα σημαίνον από πίσω!
Μα φυσικά, το σημαινόμενο-σημείο δεν είναι κατά κάποιο τρόπο κάτι άλλο από έναν πρόλογο ενός σημαίνοντος το οποίο έχει ανάψει φωτιά και ψήνει άλλα σημαινόμενα.
Τούτα τα σημαινόμενα θα καταλήξουν στο λακανικό στομάχι και θα αφοδευθούν ως παπικά κόπρανα, ικανά όμως (ως κόπρανα) να χρησιμεύσουν ως λίπασμα ακόμα και για εξεγερτικές συνομαδώσεις εις το τελευταίον άκρο τής αυτοκρατορίας του σημαίνοντος.
Ας αφήσουμε όμως, προς το παρόν, την φωτιά, τον καπνό, τον Λακάν ιεραπόστολο που καταφθάνει ταχέως προς το δύστυχο νησί, μαζί με στρατεύματα πάντα, για να ενημερώσει και διαφωτίσει τον ψήστη για την ουσία του σημαίνοντος, το ψάρι δεν ξέρω αν θα προλάβει να το φάει ο δύσμοιρος.
Βλέπεις όταν το ζήτημα μετατίθεται από το σημαινόμενο, το ψάρι, υπάρχει μια δυνατότητα να το πάρει ο ιεραπόστολος και να σου αφήσει καμία υπεραπόλαυση να τον παίζεις όλη μέρα και να γίνεις ακόμα και σύριζα.
Ας τα αφήσουμε όλα αυτά, προς το παρόν, το σημείον καπνό το σημαινόμενο με τα πολλά του ταπεινά, που εγώ εντόπισα στο οψάριον, και ας πάμε στο μετά, στην μεταβίβαση, δηλαδή στο νέο παπικό σκατό, έτσι θα το λέω αδικώντας το.
Αυτό έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου, μαζί το έφαγαν το οψάριον, Λακάν ψαράς σημαίνον σημείον και σημαινόμενον-ως-όλα αυτά με επίκεντρο, κατά την δική μας χυδαία μοντιέ! άποψη, το οψάριον.
Ένας από δίπλα, μας λέει ότι το οψάριον έχει δική του ζωή, αρκεί να ξεπεράσει το ψήσιμο.
Πρόκειται για την ντελεζιανή επιθυμητική μηχανή ως το άνευ ψησίματος, κάτι σαν βιταλιστική ωμοφαγία που θα ενώσει οψάριον και ψήστη που δεν θα το ψήσει, θα κάνουν ωμό αριστερίστικο έρωτα.
Το αγνοημένο οψάριον με τραυμάτισε, κάθε σημείο συνάντησής μου με την αστική ιδεολογία, αυτήν που είναι σήμερα η αστική ιδεολογία, με τραυματίζει όσο τίποτα άλλο.
Το αγνοημένον οψάριον ήταν η τροφή μου, δεν το τίμησα όσο έπρεπε όταν το έβλεπα στο πιάτο μου, αλλά τώρα, σε μιαν παράξενη συνάντηση, το βλέπω αλλιώς, σε τούτο αναμφιβόλως έχει δίκιο η αστική ιδεολογία που με τραυματίζει, ή μάλλον τραυματίζει όποιον τραυματίζει, γιατί εμένα δεν με τραυμάτισε ποτέ, εις αυτό το σημείον.
Μιλάμε για το οψάριον, πάντα.
Σπαρταρούσε, το άμοιρο, το περήφανο ζώο.
Ούτε κατοπτρίστηκε πάνω του ποτέ η λαγνεία ενός σημαίνοντος, όπως κάθε στιγμή, σε κάθε στιγμή, ας μιλήσουν οι ανθρωπολόγοι, κατοπτρίστηκε σε δυϊκα, εν-ικοδυϊκά πλέγματα, δια του σημαίνοντος.
Κατέφτασε ο ιεραπόστολος και μας έμαθε ή μας μαθαίνει πάλι γράμματα, κανείς ας μην αμφιβάλει περί τούτου.
Ας αμφιβάλει αν μπορεί το οψάριον, ή κάθε οψάριον που επιθυμεί να εκφύγει, γιατί δεν τίθεται βέβαια θέμα αμφιβολίας.
Κανείς δεν είπε πως ο κύριος Κύριος του σημαίνοντος ασχολήθηκε καν με το οψάριον, όταν έπεσε ως αρπακτικό στον τόπο.
Το οψάριον ήτο και είναι μια εύκολη τελευταία υπόθεση, το λέει και το εννοεί ο κάθε μάντης Λακάν που καταφθάνει εις την νήσο-καπνό και πίσω της ξέρει ότι υπάρχει ένα σημαίνον έτοιμο να γίνει το ψητόν οψάριον του ιδίου, τα υλικά οψάρια του οψαρίου αυτού, που δεν είναι οψάριον αλλά σημαίνον, θα έρθουν ίσως τελευταία, θα γίνουν ο καρπός μιας άλλης βαθύτερης διεργασίας υποταγής.
Η υποταγή είναι μια από τις αρετές που προϋποθέτουν τον Νόμο για τον άνθρωπο και απορρέουν ίσως από τις εξακτινώσεις του Νόμου που μπορούν να αγγιχθούν, ακόμα και να πέσουν στην λάσπη του υπαρκτού όπως είναι δομημένο.
Αυτό, την πρώτη κρίσιμη στιγμή μιας επιβολής, το ξέρουν μόνον όσοι δεν είναι οψάρια, και κάνουν το αδίκημα, αιώνιο ωστόσο και πάντα πετυχημένο, να ρίξουν παντού τον ήχο των επιτελεσμάτων του Νόμου ως ήχο του Νόμου.
Αλλά, όταν μια κοινωνία ή απλώς, μια ομάδα ανθρώπων οψαρίων ή ψηστών οψαρίων, αμέριμνα έχουν ήδη απολέσει τον ήχο του αιώνιου, δικού τους αιώνιου ίσως, μόνον δικού τους αιώνιου Νόμου, πριν έρθει ο καλός ο σημαίνο-ν-ψήστης, είναι που είναι σε δύσκολη θέση, αν τον έχουν κιόλας ήδη εξευτελίσει τον Νόμο ως κάτι που υπερβαίνει και όχι τον νόμο μόνον της πολιτείας, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.
Δεν ξέρω, γι' αλλού ξεκίνησα.
Αυτό που με έφερε κάπου αλλού ήταν μια προσγείωση, χωρίς να ξέρω γιατί ήρθε ως προσγείωση, αν και σχετιζόμενη με το απόσπασμα του Λακάν που με ερέθισε.
Σκεπτόμενος τον Νόμο, ήρθα σε επαφή εκ των πραγμάτων με το κοινωνικό στοιχείο του, και αναλογίστηκα πόσο έχουμε παρεξηγήσει στο κωλοχώρι τούτο, ακόμα και δικαιολογούμενοι ως ημι-αποικιοκρατούμενοι, τον Νόμο ως Νόμο, ως έναν υπερβατικό ή υπερβατολογικό κώδικα, εν πάση περιπτώσει.
Αλλά, εν μέσω λαθών, επιμένω, πως δεν υπάρχει παρα ταύτα μια κουλτούρα του Νόμου σε αυτό το κακοτόπι, γιατί κακοτόπι είναι έτσι όπως πάει πάλι να καταντήσει.
Για ποιόν Νόμο;
Θα έλεγα και για τον θετό Νόμο, αν είναι δυνατόν, παρακαλώ, και παρακαλώ να μην υποπτευθείτε.
Γιατί να μην σκεφτούμε όμως και τον θετό Νόμο;
Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά θα επιστρέψω στο οψάριον.
Δεν σε ξεχνώ ψαράκι μου.
Μπορεί λοιπόν κάπου και ο Ζακ κάτι να μας λέει, αν και ένας ιεραπόστολος που ήρθε να φάει το ψάρι και να μας αφήσει με την ψησταριά άδεια.
Μη μου πείτε για εσωτερίκευση αποικιοκρατικά εσωτερικευμένων ενοχών και οψάρια σημαινόμενα που μας τα παίρνουν από την εθνική ψησταριά.
Συμφωνώ πως υπάρχει και τέτοια διάσταση, με όλα συμφωνώ εγώ και με όλους, είμαι ο τύπος της τυπικής λογικής που χώνει παντού ένα «και».
Και αυτό και το άλλο και το παράλλο, παντού θέλω να σας χώσω ένα «και».
Και σεις είστε. Αστειεύομαι.
------
Στην μικρή ιστοριούλα-φράση του Λακάν, ότι όταν φτάνεις σε ένα ερημονήσι και δεις φωτιές ως ένα σημείον-σημαινόμενον, δεν μπορεί! άνθρωπος-σημαίνον θα είναι από πίσω, δεν υπήρξε το οψάριον που τούτο το σημαίνον έψηνε-έκαιγε.
Δεν είναι προφανές αλλά το οψάριον που έθεσα προ των οφθαλμών σας ως ένα σημαινόμενο τού σημαίνοντος φωτιά-άνθρωπος που θέτει ο κύριος (μάλλον) υμών Λακάν το έθεσα μόνον εγώ, και όχι ο ίδιος ο κύριος αυτός.
Θα μπορούσε να είναι μια φωτιά για ζέσταμα, ή μια φωτιά ενός πολέμου ή φωτιές πολέμου, και πάλι το σημαίνον θα ήταν από πίσω, αλλά ο κύριος της σημαινον-λατρείας δεν θα έφερνε βέβαια παραδείγματα.
Πάντως τα σημαίνοντα ψήνουν και ψάρια-σημαινόμενα, αυτό δεν μπορεί να το αποκρύψει κανένας κύριος, ούτε μπορεί αμέσως και βιαστικά να μας κατηγορήσει ότι εμμένουμε εις το σημαινόμενο, και γι' αυτό κάνουμε αυτή την αποκοπή.
Για την ακρίβεια, κάνουμε αυτή την αποκοπή, όχι για να επαναφέρουμε μόνον το σημαινόμενο, για να το «ζητήσουμε» και αυτό (ε! κάποιο δικαίωμα έχουν για σημαινόμενα-ψητά και οι θνητοί ιθαγενείς), αλλά (κάνουμε αυτή την αποκοπή) για να θέσουμε το μέχρι-την-«στιγμή»-αυτή (που σας μιλάμε) σημαινόμενο-ως-ψηνόμενο ξανά στην περίοπτη θέση του σημαίνοντος, αλλά όχι με τον λακανοειδή τρόπο.
Σύμφωνα με την λογικότερη λογική που κυκλοφορεί στην πιάτσα το ον τούτο, ας πούμε ένα οψάριον μετά την βίαιη απομάκρυνσή του από την θάλασσα από τους ψαράδες, όχι μόνον είναι προς ανάλωση, αλλά από την πρώτη στιγμή είναι ένα σημαινόμενο του σημαίνοντος ανθρώπου κατά πολλούς και διάφορους τρόπους.
Ειδικά οι «πρώτοι» άνθρωποι θα το εντάξουν σε ιεροτελεστικές μαγικο-ανιμιστικές και άλλες επιτελέσεις, θα το κάνουν, δηλαδή, εκτός από ένα προς βρώσιν σημαινόμενο επίσης ένα σημαινόμενο ενός «διανοητικού» ή «α-συνειδήτου» κοινοτικού σημαίνοντος.
Διαβάστε κοινωνική ανθρωπολογία για να μετατρέψετε τούτη την εικόνα που σας δίδω τώρα σε κάτι πολύ πιο πλούσιο σε προσδιορισμούς και γοητεία.
Ό,τι και να κάνει το οψάριον δεν γλυτώνει το γράπωμά του από το σημαίνον.
Το σημαίνον είναι το πρώτο και τελευταίο δίχτυ που το πιάνει και πάνω του σπαρταρά, πάνω του αποβιώνει και πάνω του γίνεται μέσον ανάλωσης με πολλούς τρόπους το οψάριον-σημαινόμενο, μετατρεπόμενο συνεχώς σε οψάριον-σημαινόμενον-τού-σημαίνοντος.
Το σημαίνον λοιπόν είναι ένα δίχτυ που πάνω του υπάρχει το ον εκείνο που εντάχθηκε εις αυτό όντας πριν κάτι άλλο.
Υπήρχε αυτό το πριν;
Μα βέβαια, δεν είναι δύσκολο να πούμε ότι υπήρχε, θα πει κάποιος.
Όμως, και να το πει τούτο αυτός ο κάποιος, θα υπάρξει αμέσως και δικαίως η αντίρρηση που θα του αντιγυρίσει ότι το ον που δεν είχε πέσει ακόμα στο δίχτυ του σημαίνοντος μετατρεπόμενο σε σημαινόμενον-του-σημαίνοντος δεν ήταν το οψάριον, για να μείνουμε στο παράδειγμά μας.
Τι ήταν τούτο;
Ήταν;
Το να πεις ότι δεν-ήταν, είναι κάπως ως ένα μπερκλεϋκό αστείο, αν και καλό για να σπάνε τα μούτρα τους οι μικροϋλιστές ή υλιστούληδες.
Δεν έχει νόημα να πεις ότι δεν ήταν, γιατί δεν έχει νόημα ο όρος Είναι, και κάθε διαμεσολαβημένη έννοιά του, δεν-είναι δεν-ήταν και τα λοιπά θλιβερά.
Αλλά πρέπει να βρείς λέξη και έννοια για να δώσεις μιαν μορφή υλικής πραγματικής ύπαρξης στο οψάριον-πριν-υπάρξει-ως-οψάριον.
Νομίζω πως υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια ορισμού τούτου του όντος, σε όλο τον αξιότιμο επιστημονικό, φιλοσοφικό και άλλο κόσμο, και ημείς δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά επί τούτου, ή εν πάση περιπτώσει δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά περισσότερα.
Θέλω να ελευθερωθώ πάλι, να σκεφτώ το οψάριον με το δικό μου, άγονο ή γόνιμο, μάτι, και να αφεθώ επιτέλους μακριά, πολύ μακριά.
Να πω, μακριά από το δίχτυ;
Δεν μπορώ να το πω αυτό, δεν δύναμαι να ζήσω με αυταπάτες, δυστυχώς, και ως ένα οψάριον ο ίδιος γνωρίζω ότι πάντα θα σπαρταρώ πάνω στο δίχτυ.
Σκέφτομαι μόνον αν θα υπήρχε μια ευκαιρία για την οψαρ-ι-οσύνη να είναι ένα σημαίνον και αυτή, έστω πάνω στο δίχτυ σπαρταρώντας, τού σημαίνοντος που είναι δίχτυ.
Το δίχτυ τούτο θα άλλαζε άραγε, αν το οψάριον αιτούσε την φωνή του ως οψάριον;
Η ζωή ενός οψαρίου πάνω στο δίχτυ έχει έναν λόγο και ένα λέγειν ως δίχτυ, το δίχτυ είναι που όχι μόνον σπαρταράει το ψάρι αλλά και το κάνει ένα ψάρι που σπαρταράει τον σπαραγμό του ως να ήταν το ίδιο δίχτυ ή ακόμα και το-ίδιο-το-δίχτυ.
Η φυλακή αντηχεί τους ήχους των φυλακισμένων και οι φυλακισμένοι είναι οι αντηχήσεις τής φυλακής τους.
Ω κόσμε φυλακή, ποια θάλασσα θα σε πνίξει;
Ω κόσμε δίχτυ, ποιο κήτος θα σε σκίσει;
---
Ζακ ο Λακάν, Οι ψυχώσεις σελ.214-215 (ελλ.έκδοση), το ημερολόγιο του πλοίου. [2009-2019].
Ο κύριος κύριος Ζακ ο Λακάν, ο καταπλήξας το πλήθος των αδαών πρώην δογματικών μαρξιστών ενίοτε και λενινιστών, φέρνει ένα παράδειγμα για να δείξει εις τούτο το πλήθος την τάξη του σημαίνοντος και για να του αποδείξει, του ακόμα ολίγον ζωώδους πλήθους, τι είναι Ζωόν και τι λακανικός άνθρωπος [τότε δεν μίλαγε μόνον σε μαρξιστές, το λέω για τους ηλίθιους που δεν καταλαβαίνουν από μυθοπλασία].
Όταν, μας λέει ο κύριος τούτος, ο Ζακ ο Λακάν λέμε, είσαι εις ένα πλοίον καραβάκιον το οποίον βρίσκεται εις την μέση του ωκεανού και λαμβάνεις σήματα ή φαινόμενα ως σημεία σήματα, δεν αντιδράς ως άνθρωπος μόνον αντανακλαστικώς, άρα ως «Ζώον κατώτερον» και θλιβερόν, αλλά καταγράφεις σημειώνεις ώρα συντεταγμένες και το αμφισβητούμενο γεγονός της εκπομπής σήματος εις το ημερολόγιον του πλοίου (σου μου του τους μας σας).
Μην σας διαφεύγει το σημαντικότατον πως ο κύριος αυτός, ο Ζακ ο Λακάν, ο καταπλήξας το ζωώδες μαρξιστικόν πλήθος, αναφέρεται εις αυτήν την παράγουσα διάκριση τάξη-του-σημαίνοντος ως αποκρύπτουσα εγγενώς [δια τής πράξης τής ειδικής σήμανσης (όπως μας την περιέγραψε, ως «ημερολογιακή»)] την ευθύνη, έχουμε άρα μιαν παρα-κατάσταση κάλυψης ευθύνης ό,τι και να σημασιοδοτεί τούτο το καταπληκτικό γεγονός τής αναδύσεως του ανθρώπινου έλλογου τής λακανικής τάξεως-του-σημαίνοντος.
Πριν αναφερθώ αναλυτικώς, αν τελικά αναφερθώ εις τούτα και τα άλλα, λακανικά κατα[π]ληκτικά, θα το πιάσω αλλιώς το θέμα.
Καταρχάς το πρώτο που θα έκανα εγώ αν ήμουν εις το ίδιο καραβάκι πλοιάριον, αλιευτικό ή εμπορικό, με έναν τέτοιον κύριο, όπως ο Ζακ ο Λακάν ή εν πάση περιπτώσει ένα λακανοειδές ή ακόμα και ντελεζοειδές, θα ήταν να ζητήσω την απομόνωσή του εις ένα πολυτελές δωμάτιον, με καλή βιβλιοθήκη μουσική και ό,τι άλλο θέλει τέλος πάντων.
Θα ζήταγα λοιπόν να μην ανακατευτεί εις οποιανδήποτε μορφήν διοικήσεως διαχειρίσεως ή ακόμα και εργασίας στο κατάστρωμα ή στις μηχανές.
Έπειτα, αν παρά ταύτα τα εξ'ημών απαιτούμενα, διαπίστωνα πως ο κύριος τούτος είχε αρμοδιότητα ανατεθειμένη από κάποια ανώτατη αρχή, αν διαπίστωνα λοιπόν πως ο πλοιοκτήτης είχε αναθέσει εις τούτον κάποια κρίσιμη αρμοδιότητα, ακόμα και την διοίκηση του πλοίου, θα έκλαιγα με μαύρο δάκρυ για την ζωή μου, την ζωή των άλλων συναδέλφων, την δύσμοιρη την οικογένειά μου που θα με περίμενε ματαίως.
Λέτε να μην υπάρχει βάρκα διαφυγής;
Σε πλοίον όπου υπάρχει λακανική διοίκηση;
Μόνον η θεία πρόνοια θα ήταν ικανή να μας σώσει.
Αντί να τρέχει ο κυριούλης να αποκωδικοποιήσει σήματα, αντί να δει αν είναι σήματα, αντί να μάθει τεχνικές λεπτομέρειες, αντί να ρωτήσει τούς πάλιουρες του πλοίου για το ένα και το άλλο, τούτος, τούτος ο λογικός κύριος, θα έσπευδε κυρίως να κάνει την διακρίνουσα από το Ζώον, το Ζώον λέγω, καταγραφή.
Καταλαβαίνετε νομίζω το πρόβλημα.
Και αν παρα ταύτα με μαλώσετε διότι ακολουθώ μια τέτοια ερμηνευτική οδό ενώ υπάρχει η δυνατότης να τα δώ τα πράγματα από μιαν ευρύτερη ή ευρύτατη σκοπιά όπου το λακανοειδές ή ακόμα και ντελεζοειδές θα ενετάσσοντο εις τα άνωθι χυδαία ζωώδη ακόμα και λενιστικοειδή (ω μοντιέ!) κριτήρια επιβιώσεως και συστημικής θωρακίσεως, σας λέγω, ότι δεν έχουμε χρόνο για τέτοιους πειραματισμούς, κάντε σεις το ταξίδι σας με τέτοιους οδηγούς που δεν είναι οδηγοί και δεν είναι, κυρίως τούτο, δεν είναι Ζώα, κι αν δεν πέσετε σε ξέρα, αν δεν έχετε πέσει ήδη, εμένα να μην με λένε Γιάννη.
Θα συνεχίσουμε δυστυχώς κεντραρισμένοι στο ταξίδι και στην αποκωδικοποίηση των σημάτων, των σημείων και των τεράτων, ίσως να ακούμε τα πουλιά τα ψάρια τους παλιούς, ίσως να μαθαίνουμε από τα Ζώα, ξέρετε τούτα διασχίζουν επιτυχώς ωκεανούς.
Ιωάννης Τζανάκος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)