Από την περιπτωσιολογία στη ριζική άρνηση: Μια πολιτική και οντολογική απόρριψη του «καλού σιωνισμού». 8 σημεία καμπής.

 

Τελική μορφή σε ενιαίο κείμενο των θεωρήσεων μου επί των "νέων" δεδομένων.

**

Από την περιπτωσιολογία στη ριζική άρνηση: Μια πολιτική και οντολογική απόρριψη του «καλού σιωνισμού».

8 σημεία καμπής.

*

1. 

Η φαντασίωση του εναλλακτικού σιωνισμού.

Η ιδέα ενός «καλού σιωνισμού» -ενός σιωνισμού που διαφοροποιείται από την κρατική του μορφή, που διασώζει μια παλαιότερη, ίσως κοσμική και σοσιαλιστική εκδοχή του, που συνυπάρχει με τον Άλλο- υπήρξε για καιρό ένα σχήμα σκέψης που υποσχόταν δυνατότητα ηθικής διάκρισης εντός ενός συνολικού ιστορικού εγκλήματος.

Αυτή η σκέψη -φαινομενικά ώριμη, διαλεκτική, προσεκτική- στηρίζεται στην αρχή της περιπτωσιολογίας: ότι δηλαδή μέσα σε κάθε σκληρά δομημένο και θεμελιωμένο σύστημα αυταρχικής εξουσίας μπορούν να βρεθούν ατομικές εξαιρέσεις, φορείς διαφορετικής βούλησης, ακόμα και πιθανότητες μετασχηματισμού.

Είναι η γενική προσδοκία πως μια προβληματική από τα γεννοφασκια της κυριαρχική ολότητα μπορεί πάντα να σωθεί από κάποια μέρη της.

Στην περίπτωση του σιωνισμού, η φαντασίωση αυτή παίρνει τη μορφή της επίκλησης μιας υποθετικής κολλεκτιβιστικής, «εργατικής», εσχατολογικά εγκρατούς παράδοσης - συνδεδεμένης με την μνήμη των κιμπούτς, της εργατικής σοσιαλδημοκρατίας, των αριστερών αντιρρησιών. 

Όμως αυτή η εκδοχή του σιωνισμού δεν συγκροτεί εναλλακτικό ιστορικό δρόμο, αποτελεί είτε φάντασμα, είτε ρητορικό άλλοθι.

2. 

Η περιπτωσιολογία ως μηχανισμός καθυστέρησης.

Η επίκληση καλών παραδειγμάτων, «ηθικών Ισραηλινών» ή αντιφρονούντων Εβραίων, δεν συνιστά πολιτικό επιχείρημα, είναι μηχανισμός αναβολής της απαραίτητης ρήξης. 

Όταν η συλλογική συνθήκη στην οποία μετέχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι οντολογικά συνδεδεμένη με τον αποκλεισμό και την εξόντωση του Άλλου -του Παλαιστινιακού λαού- τότε η εξαίρεση δεν διασώζει το όλο, ούτε το μετριάζει, το συγκαλύπτει.

Η περιπτωσιολογική σκέψη είναι η ύστατη μορφή της πολιτικής αμηχανίας μπροστά στο αίτημα της ριζικής αποκήρυξης. 

Είναι η μορφή που παίρνει ο ορθολογισμός όταν παύει να αναλαμβάνει την ηθική του ευθύνη.

3. 

Η τελεολογική πλήρωση του σιωνισμού.

Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι ποια ήταν η πρόθεση του σιωνισμού στην απαρχή του, αλλά τι έγινε.

Η εναρκτήρια βούληση, ακόμη κι αν δεχτούμε πως δεν εμπεριείχε εξ αρχής την εξόντωση, δεν αλλάζει το τελικό γεγονός: ο σιωνισμός ολοκληρώθηκε στην μορφή ενός κράτους-καθεστώτος που ορίζεται από τον αποκλεισμό, την αποικιοκρατία, την εθνοκάθαρση, την διαρκή στρατιωτικοποίηση και την άρνηση της Παλαιστινιακής ύπαρξης.

Ο σιωνισμός δεν είναι πλέον μια διαδικασία σε εξέλιξη, είναι ένα ιστορικό εγχείρημα που έλαβε μορφή, και η μορφή αυτή είναι εγκληματική.

Δεν είναι πια δυνατό να μιλήσει κανείς για σιωνισμό χωρίς να μιλά για τείχη, εποικισμούς, νεκρά παιδιά, σιωπηρές εκτελέσεις και την εξαφάνιση του δικαιώματος ύπαρξης του Άλλου.

4. 

Η ψυχοπολιτική καθήλωση στην ιδέα του «κανονικού κράτους».

Η απροθυμία για μια συνολική απόρριψη του Ισραήλ δεν είναι μόνον αποτέλεσμα ιδεολογικής ασάφειας· είναι ψυχοπολιτική.

Εδράζεται στον φόβο ότι αν αποκηρύξει κανείς το Ισραήλ ως καθεστώς, τότε παραβιάζει μια μεταπολεμική «ιερότητα»: την ιστορική ενοχή της Ευρώπης, το άσυλο της εβραϊκής θυματοποίησης, τον μετα-ολοκαυτωματικό πολιτικό συμβιβασμό.

Αυτή η καθήλωση είναι η βαθύτερη αιτία για την ηθική αδράνεια της Δύσης. 

Ο «αντισημιτικός φόβος» λειτουργεί ως ο πιο αποτελεσματικός φραγμός στην κριτική - ακόμη κι όταν αυτή η κριτική είναι πλήρως ορθολογική, τεκμηριωμένη και αναγκαία.

5. 

Η ριζική άρνηση ως μορφή σκέψης και πράξης.

Η άρνηση του σιωνιστικού καθεστώτος δεν είναι ούτε συναισθηματική έκρηξη ούτε «ακραία» τοποθέτηση. Είναι η λογική, πολιτική και οντολογική συνέπεια μιας κατάστασης που έχει αναδείξει την εξαφάνιση του Άλλου ως δομικό της όρο.

Η απόρριψη του Ισραήλ ως κρατικής νομιμοποίησης δεν προκύπτει από ιδεολογικό μίσος, προκύπτει από την αδυναμία της μετριοπάθειας να λειτουργήσει ως όριο στο έγκλημα.

Η άρνηση δεν ταυτίζεται με την έκκληση για καταστροφή, ταυτίζεται με την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξης ενός καθεστώτος που στηρίζεται στον αποικιακό θάνατο.

Είναι η αναγνώριση πως δεν υπάρχει πλέον χώρος για συμβιβασμούς, για θετικές ερμηνείες, για ρητορικές διασώσεις, υπάρχει μόνο το αίτημα της ρήξης.

6. 

Ο «καλός σιωνιστής» ως κίνδυνος.

Η παραμονή στη σφαίρα του «καλού σιωνιστή» –του κεντροαριστερού διανοούμενου, του εσωτερικού επικριτή, του φιλελεύθερου Ισραηλινού- είναι πλέον μια μορφή συνενοχής.

Όχι επειδή δεν υπάρχουν ηθικές ενστάσεις· αλλά επειδή αυτές δεν συνιστούν ποτέ απόσχιση από το καθεστώς.

Ο «καλός σιωνιστής» παραμένει φορέας της κυρίαρχης αφήγησης, αποτελεί μηχανισμό εξανθρωπισμού ενός απάνθρωπου συστήματος.

7. 

Απόφαση και κόστος.

Η ριζική άρνηση έχει κόστος. Πολιτικό, κοινωνικό, υπαρξιακό.

Αποκλείει, στιγματίζει, απομονώνει.

Αλλά είναι η μόνη θέση που δεν ανακυκλώνει το καθεστώς εγκλήματος.

Δεν πρόκειται για ηρωισμό. Πρόκειται για μια επιλογή στρατηγική και σωτηριακή: να μην αποδεχτείς ποτέ ξανά ως κανονικό αυτό που είναι εκ θεμελίων αποκρουστικό.

Η απόφαση δεν χρειάζεται να είναι θορυβώδης. Μπορεί να εκφραστεί με ησυχία, με λόγο, με διακοπή συνομιλίας, με άρνηση πρόσβασης, με απλή αποχώρηση από την συνενοχή. 

Δεν είναι όλοι έτοιμοι - αλλά κάποιος πρέπει να είναι.

8. 

Επίλογος: Η ορθολογικότητα της αποκήρυξης.

Η απόρριψη του σιωνισμού δεν είναι παραβίαση της λογικής· είναι η αποκατάστασή της.

Δεν είναι συναισθηματική απολυτότητα, είναι ο μόνος τρόπος να αποκατασταθεί η σχέση μεταξύ ιστορικής πράξης και ηθικού κριτηρίου.

Το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να σωθεί.

Ούτε πολιτικά, ούτε συμβολικά.

Μπορεί μόνο να καταρρεύσει ως αφήγημα και εντέλει ως κράτος με μονοεθνικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένο όνομα.

Και σε αυτό το έργο - της αποσύνδεσης από τον κρατικό μύθο, της ρήξης με την παγκόσμια συγκάλυψη, της καθαρής και τεκμηριωμένης άρνησης- και εντέλει τής ριζικής απονομιμοποίησης του οφείλουμε να σταθούμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις.

Διότι αυτό που γεννήθηκε ως «απάντηση στο απόλυτο κακό», δεν έχει πλέον τίποτε να προσφέρει πέραν της διαιώνισής του.

---

Ιωάννης Τζανάκος

Berxwedan Jiyane - Klîp

Non Val Acqua In Frottole, Libro I

Fichte

https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwiEhejY0K3-AhXRy7sIHTs9DTEQFnoECBEQAQ&url=https%3A%2F%2Facademic.oup.com%2Fbook%2F9851%2Fchapter%2F157118215&usg=AOvVaw1AZcRpLfVEe4zq9nEh2wFh

 

''Often translated as “check” or “impulse,” the term Anstoß indicates both a limitation to the original activity of the I and an occasion for further acts of reflection on its part. In this way “sensible feelings” are transformed into representations of external objects in space and time. The “original limits of the I” also play a critical role in Fichte’s treatises on natural right in ethics, and in the revised version of the foundational portion of his system. In the doctrine of natural right, these limits appear in the form of a “summons” or Aufforderung from another individual, calling upon one to limit one’s own individual freedom in recognition of the freedom of others. In Fichte’s ethics, the original limitation of the I appears as the pre-deliberative determination of the pure will to will as its final end the independence and self-activity of the finite I, a determination of which one becomes immediately conscious through the feeling of duty. The Fichtean I is always a finite, materially embodied and socially embedded moral agent. These same limits indicate the limits of philosophy, which is strictly confined to a transcendental derivation of the necessary conditions for selfhood. In recognizing the necessity of these original limitations of the I as conditions for the possibility of its freedom, the Wissenschaftslehre can also be described as an “abstract realism.”

 

https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwiEhejY0K3-AhXRy7sIHTs9DTEQFnoECEMQAQ&url=https%3A%2F%2Fjournals.openedition.org%2Fref%2F1173&usg=AOvVaw16a3mDv5TMp0Bpu5rHiUoA 

 

 

Fichte

 

Αυτοσυνείδηση και Απόλυτο στους Fichte, Schelling και Hegel

Συνεχίζω αγαπητό ηφαίστειο.

I feel uncomfortable as ash, I say to catch fire.

 

Είμαι ένας χωριάτης.

Όταν αντικρίζω τα ανάγλυφα των κεντρικών σημαινόντων είναι αλήθεια πως κάποιες στιγμές εντυπώνομαι σε μιαν απορία και σε ένα δυσάρεστο θάμπος. Θε μου, δεν σημαίνουν τελικά τίποτα, λέει ένδον ο αιώνιος χωριάτης, που παραμένει όμως κατά κάποιο τρόπο θαμπωμένος, μέχρι να ξεδέσει τον γαϊδαράκο και φορτωμένο να τον οδηγήσει πάλι στο σπίτι.

 

Εκτός από τους αποστάτες από τον κωλόσπιτο τού Πατρός υπάρχουν κι οι αποστάτες τής ρήξης με αυτόν τον παγαπόντη, που γυρνώντας στο κωλόσπιτο του μιαν αποστασία τελούν κι αυτοί (από την εξέγερση ενάντια στον Πατέρα).

Από αποστασία σε αποστασία μας έφαγε η πατρική μαρμάγκα.

Τώρα τελευταία σκέφτομαι συνέχεια μήπως και η πρώτη, ενδοξότερη, αποστασία είναι κομμάτι τής επιθυμούμενης δεύτερης.

Αυτός ο γαμημένος άσωτος υιός που επιστρέφει φαίνεται σαν να εμπεριέχεται ήδη στον εξεγερμένο υιό.

Προτιμώ τελικά τις άσωτες κόρες.

 

In addition to the apostates from the Father's abode, there are also the apostates from the broke with this impostor, who by returning to his abode commit apostasy (from rebellion against the Father).

From apostasy to apostasy, our father's bullshit ate us up.

Lately, I keep thinking about whether the first, more glorious, apostasy is part of the second one.

This fucking prodigal son coming back to Father seems like he's already contained inside the rebel son.

I prefer ''prodigal'' daughters after all.

Woman Life Freedom.

 

Father Capitalism, renegade Prodigal Son Marxist state capitalism, the return of the Prodigal Son Gorbachev Yeltsin Putin.

I will finally prefer the "prodigal daughters".

Woman Life Freedom.

Women usually don't lie when it comes to life's most critical points, especially women of the "lower classes"..

 

 

Ο αδιανόητος ισχυρισμός για μια ιδεολογία ή θρησκεία είναι η προσωπική κατάφαση τού σημειακού κέντρου της.

Ε όχι και ο Μεσσίας ρε φίλε, σου λέει λ.χ. Πάρε μια σταύρωση.

Αν σε κάτι θα είχε δίκιο ένας λαϊκός φουκαλδιανός θα ήταν αν θα έλεγε ότι οραματιζόμενες περσόνες τού προνεωτερικού παρελθόντος θα ήταν στην νεωτερική εποχή κλεισμένες στο Ψυχιατρείο από πολύ νωρίς.

 

Η πλήρης προσωπική κατάφαση ενός κεντρικού ιδεολογικού ή θρησκευτικού σημείου (ενός ιδεολογικού/θρησκευτικού σημαίνοντος) σε καθιστά υποψήφιο τρελό για δέσιμο, χωρίς αυτό το σημείο να είναι απαραίτητα η αυτοθέωση σου, υπάρχουν και πιο ήπια κεντρικά σημεία αυτών των σημαινόντων (ήπια; λέμε τώρα).

Όλοι οι καλοί άνθρωποι τής ζωής (εδώ χτυπάει πάντα ένα κομπολόι, ή παιανίζει μια ροκ μπαλάντα), φροντίζουν να είναι φρόνιμοι με τις επιτελέσεις, απατεώνες δηλαδή, όσο πατά η γάτα, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πλήρη ασυνέπεια («έλα όπου νά΄ναι χτυπάνε οι καμπάνες», ω ρε πστμ θα γίνει όντως επανάσταση; αυτό δεν το είχα προβλέψει).

Υπάρχουν όμως και οι «τρελοί», αυτοί που πιστεύουν τα πάντα, και βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στα πάντα τού ειδικού σημαίνοντος που «ακολουθούν».

Πολλές φορές οι απογοητεύσεις ωθούν αυτούς τους «τρελούς» στην αποστασία ή στον μηδενισμό κ.λπ υπάρχουν θέλω να πω πολλές πιθανότητες/δυνατότητες, ας μην δογματίσουμε.

Τι γίνεται λοιπόν όταν ο «τρελός» ακολουθεί μιαν ειδική τάξη τού σημαίνοντος με συνέπεια;

Πολλά γίνονται. Καταρχάς υπάρχει η δυνατότητα μιας κανονικής τρέλας, όπου τα πράγματα είναι δύσκολα μεν αλλά παρά ταύτα υπάρχουν πλέον κάποιες θεραπείες, με ή χωρίς φάρμακα κ.λπ

Η πραγματική δυσκολία είναι σε αυτούς που ποτέ δεν χάνουν αυτό που λένε στην ψυχιατρική Νορμοθυμία.

Εκεί εντάσσονται και οι οριακές προσωπικότητες και οι λεγόμενοι ψυχοπαθητικοί άνθρωποι, οι οποίοι (οι τελευταίοι) δεν πρέπει να συγχέονται με τον γενικό όρο τού ψυχικά ασθενούς ψυχοπαθή.

Εκεί λοιπόν, στο όριο ψυχοπαθητικότητας και άλλων τυπικών ψυχικών συνδρόμων που όμως δεν έχουν φτάσει σε μια κανονική ψυχωσική συνδρομή, βρίσκεται και ο Χριστούλης και ο Μωάμεθ και ο Στάλιν και ο Χίτλερ και ένας άκακος ησυχαστής, και πολλοί άλλοι. Υπερερμηνεύω; μπορεί. Συνεχίζω, αποσπασματικότερα, γιατί ίδρωσα.

 

 

Λαϊκή φιλοσοφία φασαίου «φιλοσόφου». Δεν νομίζω να έχει υπάρξει νορθοθυμικός, ψυχωσικός δημιουργικός ή όχι, καλός ή κακός, τρελός, αν δεν έχει ιδρώσει τη φανέλα με το γυναικείο κάτι.

 

 

Το τρελό κεντρικό σημείο τού εκάστοτε σημαίνοντος είναι κανονικότατος τρελάρας.

Ο πραγματικός Ναπολέων δεν είναι ο κανονικός Ναπολέων αλλά αυτός που είναι κλεισμένος στο Ψυχιατρείο γιατί πιστεύει ότι είναι ο Ναπολέων, ενώ είναι ο κυρ Μήτσος.

 

Δεν βλέπω επιτυχία στην (δυτική κυρίως, φιλοσοφική επιστημονική) μετανεωτερική προσπάθεια αποκέντρωσης-αποκεντροποίησης των κεντρικών σημείων των εκάστοτε ιδεολογικών/θρησκευτικών σημαινόντων, αυτό που βλέπω είναι έναν τεράστιο θεωρητικό φόβο να εξεταστεί όλο το σημαίνον ως απαρτιζόμενο (και) από κανονικότατους τρελάρες «κεντρικά σημεία», που σχηματίζουν ισχυρές δίνες που είναι έτοιμες να καταπιούν ανθρώπους και κοινωνίες «ανά πάσα στιγμή», σε μια σοβαρή κρίση λ.χ.

Επειδή οι άνθρωποι και οι γάτες τους «πρέπει» να ζήσουν, υπάρχουν «εντός» τους ισχυρές ωθήσεις ιδεολογικο-θρησκευτικού απατεωνισμού, οι οποίες αποτρέπουν από μιαν άμεση επαφή με το κεντρικό τρελό κεντρικό σημαίνον, που σημαίνει, εκεί τζιζ, μόνον όταν πάμε για πόλεμο πάμε εκεί, μαζί με τρομπέτες και θυμιατά.

Αλλά και οι «εξουσίες» καλλιεργούν αυτό τον (μη οικονομικό) απατεωνισμό, ώστε να ζήσουν όλοι «κανονικά» ως την «μεγάλη στιγμή», αν χρειαστεί. «Είπαμε ρε παιδιά, δεν εννοούσαμε..» κ.λπ.

Η μετανεωτερικότητα (αν μπορούμε να τη φανταστούμε ως ένα υποκείμενο) το αναίρεσε αυτό κάπως, μάλλον το συμπλήρωσε, με μια θεωρητική αλλά έμπρακτα θεωρητική και με μια πολιτισμική (έμπρακτη επίσης) κριτική αυτών των κεντρικών σημείων.

Όμως, ιδού.

Εκτός από τα διάφορα καθαυτό αποτρελαμένα θεωρητικά υποκείμενα αυτής τής μετανεωτερικότητας, που ζούνε αυτόν τον απόλυτο υποτίθεται μετα-ιδεαλισμό με τον πιο τρελό απολυτοκρατικό, ιδεαλιστικό, τρόπο, υπάρχει θέμα με τα ίδια τα εκκεντροποιημένα, σε έναν βαθμό, κεντρικά σημεία, τού εκάστοτε ειδικού σημαίνοντος και τού σημαίνοντος εν γένει, που άπιαστο ήταν και απιαστότερο γίνεται τελικά.

 

Αν το (εκάστοτε) σημαίνον των ανθρώπινων κοινωνιών είναι απαρτισμένο (και) από κεντρικά σημεία που είναι πάντα τρελά, τότε η μελέτη τους πως μπορεί να υπάρξει χωρίς μιαν ομοιωματική έστω τρέλα;

 

Η σχιζοανάλυση προϋποθέτει μια σχιζοείδεια από την «πλευρά» τού αναλυτή, όχι απαραίτητα «αυθόρμητη».

 

Αρχή πρώτη: μεταξύ τρελών ειλικρίνεια.

 

Το ούτως ειπείν οντολογικό σύνταγμα τού ανθρώπινου πλάσματος περικλείει στις επιφάνειές του καθαυτό τρελές κεντρικές σημειακότητες που εκφέρουν αδιανόητους ισχυρισμούς, οι οποίες αν μιλούσαν και είχαν σάρκα και οστά θα ήταν ή στο τρελάδικο ή στο μαύρο χώμα που τρώει τους λεβέντες.

 

Οι καλοί μας και αγαπητοί μας επαγγελματίες φιλόσοφοι, έχουν φτιάξει πολλούς αναβαθμούς αποτροπής μιας άμεσης επαφής με τα τρελά κεντρικά σημεία τού (εκάστοτε) σημαίνοντος που οι ίδιοι υπηρετούν με συνέπεια.

Όταν τους διαβείς με επιτυχία, τότε, ε, μπορείς ακόμα και ψηφοφόρος τού Μητσοτάκη να γίνεις, αφού πρώτα, στην προηγούμενη ζωή σου έχεις θητεύσει σαν Ύψιστος Ιεροεξεταστής, των αναβαθμίδων που λέγαμε, τής «ανανεωτικής αριστεράς».

Ά ρε τρέλα που κυκλοφορεί, γιομάτη συνέπεια, και δεν το λέω το τελευταίο ειρωνευόμενος.

 

«Από το στόμα μου το πήρες» όπως λέμε.

Ποιο το πρόβλημα (σου) με το «έκκεντρο»;

Κανένα συνταγματικό πρόβλημα καταρχάς, με την έννοια ότι όλοι ανοίξαμε σαμπάνιες με την πτώση τής Χούντας των κεντρικών σημείων τού σΣσημαίνοντος με Σίγμα κεφαλαίο.

Ήμουν στην έξαλλη γιορτή και δεν το μετανιώνω, ούτε σκοπεύω να γυρίσω πίσω, η δε ψυχοσύνθεσή μου με ωθεί αυθορμήτως να μην νοσταλγώ ούτε καν τον εχθρό τής προηγούμενης μέρας (τον μαλάκα που παραλίγο να πατήσει την αλανιάρα γάτα τής γειτονιάς, την αγαπημένη μου).

Συνεχίζεται..

 

Λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα με το «έκκεντρο» τής μετανεωτερικότητας τελικά;

Υπάρχουν πολλές κριτικές σε αυτό, κυρίως συντηρητικού προσανατολισμού (και εντός τής αριστεράς, ιδίως τής κομμουνιστικής), οι οποίες δεν με πείθουν, αν και ως μελισσούλα γεύομαι ηδονικά, που και που, τα μελωμένα βέλη της. Δεν με πείθουν διότι καταρχάς διέπονται από μιαν άγνοια ορατή και από μη ειδήμονες όπως εγώ.

Από τσουβαλιάσματα ξέρουμε, έχω κάνει, και ίσως κάνω ακόμα, πολλά, αλλά η κριτική γενικά τής μετανεωτερικής κατάστασης ή «στάσης-θεώρησης» συνήθως είναι ένα τσουβάλιασμα από τα λίγα.

Ας πούμε ότι παραβλέπουμε τις πιο πιασάρικες και μη δημιουργικές παραναγνώσεις τού «έκκεντρου» και μένουμε ή προσπαθούμε να μείνουμε στις πιο σοβαρές τρόπον τινά κριτικές, θα μπορούσαμε άραγε να δομήσουμε εκεί δίπλα μια παραπλήσια κριτική να ησυχάσουμε ρε αδελφέ; Ναι, θα μπορούσαμε, αλλά τελικά ούτε αυτό με ενδιαφέρει, αν και πιο ενδιαφέρον τουλάχιστον από την άποψη ότι έτσι πιθανά θα μαθαίναμε περισσότερα, και με πιο έγκυρο τρόπο, για το τι είναι αυτό το «έκκεντρο» ώστε να το αρνηθούμε μεν αλλά να μην το παρεξηγήσουμε. Εγκυκλοπαιδικώς λοιπόν, θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, ίσως το κάνουμε λίγο, αλλά στη ρίζα, στο πιο σκληρό κομμάτι τής τοποθέτησης που φανταζόμαστε δεν είναι ούτε αυτό επαρκές, όπως το βλέπω.

Να μη πιάσουμε τα διεθνοπολιτικά, διότι και κει μια από τα ίδια, και δεν με νοιάζει πλέον η παρακμιολογία τής ισχύος, τού τύπου η μετανεωτερική Δύση ως σε παρακμή περικυκλωμένη από αγριεμένα ως υπάρχοντα μη δυτικά και με ισχυρά ακόμα κεντρικά σημεία σημαίνοντα κ.λπ. Κάτι σαν Μακρον-ισμός στη φιλοσοφία και «παιδιά, πάμε λίγο πίσω, προς τα κεντρικά σημεία μας για να τα αντιπαρατάξουμε στα μη δυτικά σημαίνοντα (σε μη δυτικά κράτη) που ακόμα έχουν ισχυρά κεντρικά σημεία που μπορεί να μας καταπιούν». Ούτε αυτό δεν με νοιάζει, ακόμα κι αν ως προπαγανδιστής μπορεί να το έκανα λίγο. Είπαμε, στην θεωρία και σε ερωτήσεις γυναικών πρέπει να είμεθα κάπως σοβαροί, τα ταμπούρλα δεν πιάνουν, μετά έστω από κάποιο χρονικό διάστημα.

«Εντάξει, καταλάβαμε.

Η κατακλείδα;»

Αχ αυτή η κατακλείδα, δεν μπορεί μια φορά να γίνει ο Κύριος Κατακλείδας; όχι, δεν μπορεί. Απαντάω, όσο μπορούσα να γλιτώσω γλίτωσα, κάποια στιγμή πρέπει να απαντήσεις.

 

Ο αδιανόητος ισχυρισμός ενός κεντρικού σημείου τού (εκάστοτε) σημαίνοντος είναι σαν να προσωποποιείται πριν ακόμα προσωποποιηθεί, άρα παρουσιάζεται ως ήδη προσωπικός ισχυρισμός.

Αλίμονο στον φορέα τού σκανδάλου, λοιπόν, αν και καθόμαστε ακόμα πάνω στις στάχτες του.

Μπορεί να υπάρξει τέτοια ανάπαυση; ή μήπως ακόμα και οι στάχτες κάποια στιγμή αναφλέγονται ξανά; χωρίς να υπάρχει κάποιος Φοίνιξ εντός τους βέβαια.

Στάχτες που αναφλέγονται ξανά, παρά τον θάνατο κάθε Φοίνικα.

Δεν πρόκειται για αιώνια επιστροφή όπως εννοείται έστω, αλλά για μια επανάληψη στρατηγικών δομών στο σημαίνον που φάνηκαν να τα έχουν κακαρώσει ως καυτά σημεία τήξης και έκρηξης.

 

Υπάρχει ανάπαυση πάνω στις στάχτες ενός μεγάλου έρωτα, που μάλιστα αποδείχτηκε μια κακιά μέθη;

Δεν μιλάμε για μια καλή μέθη που την νοσταλγείς, αλλά για μια κακιά μέθη που ωστόσο εμμένεις ότι θα μπορούσε να είναι καλή σαν ένα αμέριμνο πρωινό στην αγκαλιά ενός προσφιλούς προσώπου.

 

Λοιπόν, το δίλημμα σε μερικές υποθέσεις είναι αν η κακή τροπή τους ήταν αποτέλεσμα μιας δεδομένα κακής απειρίας τους, μιας τυπικής αβύσσου, ή αποτέλεσμα μιας έλλειψης που θα μπορούσε να μην υπάρξει, σε μιαν άβυσσο πάλι.

Κομμουνιστική κοπτοραπτική, για ιλιγγιώδη πράγματα, ίσως, δεν αντιλέγω ως προς το «ίσως».

Η εικονιστική αυτών των υποθέσεων είναι αναγκαστικά επικίνδυνη και από μόνη της, διότι ο έρωτας που περιέχουν είναι όντως επικίνδυνος.

 

Δεν πρόκειται για έναν έστω αναγκαστικό κομμουνιστικό ή μετα-κομμουνιστικό ρομαντισμό/ρομαντικισμό, αλλά για το ίδιο το συγκεκριμένο «πράγμα» που έχει γίνει στάχτη σε αυτήν του την πτυχή.

Όσο κάποιοι κομμουνιστές, πιο μοντέρνοι (δεν είναι κακό) προσπαθούν να οικειοποιηθούν/εκτρέψουν και αυτό που λέγεται μετανεωτερικότητα, κάποιοι άλλοι φυσάνε τις στάχτες για να τις δούνε να ανάβουν φωτιά πάλι, και δεν υπάρχει καμία θράκα, όχι, δεν εννοώ αυτό, και το ξέρουμε.

 

Δεν περιμένω την ανάσταση τού κομμουνισμού αλλά την αναζωπύρωση μέσα από τις βρεγμένες στάχτες του τού ηφαιστείου, τής αβύσσου που έχει το όνομα..ποιο όνομα; δεν με νοιάζει, ας μην έχει όνομα, ας είναι μόνον ζωή χωρίς εξευτελισμούς και αφεντικά.

 

Κάθονται πάνω στις στάχτες μας, όχι σαν νικητές μόνον, αλλά και ως επωφελούμενοι, όπως ήθελε να κάτσει κι ο Kant πάνω στις στάχτες τής παλιάς οντολογίας. Πάντα όμως θα παραμονεύει ένας Fichte κολλητσίδα, και θα ζητάει η φωτιά, άλλη αλλά ίδια, να ανάψει ξανά, ξανά, φου φου, βρε, άναψε! 

 

Νιώθω άβολα ως στάχτη, λέω να πάρω φωτιά.

 

I feel uncomfortable as ash, I say to catch fire.

 

Δεν γίνεται να πιστεύεις στο διαρκές πυρ και να θρηνείς αυτό που πέθανε για να «αναστηθεί».
Εκπύρωση και τα μυαλά στα κάγκελα.

 

You cannot believe in eternal fire and mourn that which died to be "resurrected".

 

Υλισμός χωρίς Πυρ και θαλάσσιες αβύσσους, ψαρόσουπα χωρίς ψάρι.

 

 

Η «μείωση» τής «ελκτικής δύναμης» των κεντρικών σημείων τού (εκάστοτε) σημαίνοντος τείνει προς την εξάλειψη τους.

Είναι όμως τούτο εφικτό; κι αν είναι εφικτό είναι επιθυμητό;

Ας κοιτάξουμε πάλι σε αυτά κεντρικά σημεία καθαυτά, όσο μπορούμε βέβαια.

Μας έρχεται αμέσως η ἀποφορά μιας έτσι κι αλλιώς αδιανόητης αξίωσης, και ήδη αυτό μας αποτρέπει από το να τα κοιτάμε.

Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που αυτή είναι η δουλειά τους, όπως οι Συνταγματολόγοι, και το βλέπουμε το αποτέλεσμα τής βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας τους, είναι όλοι τους, για όσες στιγμές σκέφτονται σαν Συνταγματολόγοι, εκτός τής όποιας πραγματικότητας τού ίδιου καθαυτού τού νομικού πράττειν, ακόμα κι αν είναι αρκετά προσηλωμένοι στην γαστέρα τους, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακόμα κι αυτός παραληρεί όταν τον πιάνει ο συνταγματολογικός οίστρος.

Το θέλουμε αυτό; Κανονικά η γενική απάντηση είναι όχι, άσε καλύτερα, φέρε το κρασάκι το ψωμάκι και έλα στην αγκαλιά μου γλυκειά μου, να χαρούμε τη ζωή και να πούμε τα βάσανά μας.

Είναι όμως όλες οι άβυσσοι τής θαλάσσης και όλα τα τρελαμένα πυρακτωμένα αιώνια ηφαίστεια τόσο δυσάρεστα, τόσο αβίωτα, τόσο εξωπραγματικά και ουσιωδώς κενά από εμπειρική και παιχνιδιάρικη ζωή;

Είναι;

Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να τα περικλείσουμε με έναν φράκτη, όπου κανείς ή πολύ λίγοι δεν θα μπορεί/μπορούν να τον διαβούν, αν ταυτοχρόνως πραγματωθούν μερικώς, άρα μετριαστούν και τα ίδια, όπως αποφορτίζεται ένα ηφαίστειο χύνοντας την λάβα του προς τα «έξω», δεν θα είναι καλύτερα;;

Συνεχίζω αγαπητό ηφαίστειο.

 

Ψάχνοντας την φιλόξενη άβυσσο τής καρδιάς σου.

 

Η αλλαγή μιας «μεγάλης» γλώσσας σαν ένα νηφάλιο σβήσιμο μιας αρχαίας υπόθεσης μέσα στην ζεστή αγκαλιά μιας μερικής δικαίωσης της. 

Όχι νέκρωση, όχι θανάτωση, αν είχε να πει.

 

Τα κεντρικά σημεία ενός σημαίνοντος δεν ήταν placebo μιας μάχης που έληξε.

Ήταν ισχυρά φάρμακα με μεγάλες παρενέργειες, συχνά θανατηφόρες.

 

«Μα σταμάτα να μιλάς, λίγο»
«Δε μιλάω, φυσάω τη στάχτη».

 

Όλοι οι άνθρωποι είναι πολλές φορές ένα «ξέρεις τι έχω περάσει εγώ;». Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, ναι, πως θα αλλάξει άραγε;

Ο κοινός λόγος αυτού τού παράπονου δεν πρέπει να το πυρακτώσει άραγε μέσα σε μια φλόγα οργής και εξέγερσης; ή άραγε αυτή η φλόγα τελικά πνίγει την αλήθεια τού πάσχειν σε μια γενίκευση που το ακυρώνει; 

 

Τα αινίγματα τού πάθους τα πέταξα ξανά στο ηφαίστειο, χάρτινο ηφαίστειο, ζωγραφιστό.

 

Αν η αναίρεση των κεντρικών σημείων τού σημαίνοντος σημαίνει πάλι μιαν αφαιρετική μη-υποδοχή των βιωμάτων, αν σημαίνει πάλι έναν κόμπο στο λαρύγγι που δεν ξεσπάει, ε, άσε με εμένα σε αυτά τα κεντρικά σημεία, να πλανεύω τον πόνο και να φυσάω τις στάχτες καρδιά μου.

 

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αποκωδικοποιεί τον πόνο και την τρέλα τού άλλου, όντως.

Το πάσχειν πρέπει να βρει ή να βρίσκει συνέχεια την κοινή γλώσσα του.

 

Το ερώτημα για την κοινή γλώσσα τού πάσχειν είναι κρίσιμο, και δεν ξέρω αν η αποφόρτιση των κεντρικών σημείων τού σημαίνοντος θα το λυτρώσει από τους κόμπους και τα όρια που εμποδίζουν τις πιθανές απαντήσεις του.

 

Υπάρχει ένας γόρδιος δεσμός που μπλέκει τα κεντρικά σημεία τού σημαίνοντος με τις επιτελέσεις τής καθημερινής ζωής.

Αν υποθέσουμε ότι ένα σπαθί εξήλθε από το ένδον των κεντρικών σημείων για να κόψει αυτόν τον γόρδιο δεσμό, ξέρουμε ότι δεν τον έκοψε και επίσης ξέρουμε ότι αυτό το σπαθί έσπασε, ο γόρδιος δεσμός παρέμεινε, και «εμείς» παραμένουμε ακόμα άπρακτοι μπροστά σε αυτόν τον παραμένοντα ως άλυτο γόρδιο δεσμό.

Κίνησαν κάποιοι πιο ήρεμοι αναζητώντες λύση του κόμπου αυτού να το ξεπλέκουν μεθοδικά, χωρίς σπαθιά και μεγάλες χειρονομίες, επικαλούμενοι ίσως την φαντασματικότητα αυτού τού ίδιου τού δεσμού/κόμπου.

Αυτός ο κόμπος υπάρχει, σαν να λένε, αλλά θα λυθεί δεν θα κοπεί, ή ρε παιδί μου ας προχωρήσουμε, αν δεν υπάρξει πλήρης λύση του, σε μια διαρκή λύση του ως διαρκή λύτρωση από αυτόν, αφού ούτως ή άλλως έτσι υπάρχει αυτός ο δεσμός/κόμπος, ως ένα διαρκές δεσμεύειν, ως μια διεργασία δηλαδή, και όχι ως ένας Δεσμός/Είναι, άρα και η λύση του θα είναι διαρκής, σε έναν κύκλο λύσης δέσμευσης λύσης και ούτω καθεξής.

Δεν έχω αντίρρηση, αν και παραμένων ακόμα με το σπαθί παρά πόδας.

Φοβάμαι μόνον μήπως αυτή η παρέα των λυτών, στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί κι αυτή σπαθί και δεν το γνωρίζει.

 

Η στάχτη των μεγάλων φαντασματώσεων δεν πρόκειται να «αφήσει» να την κάνουν καναπεδάκι.

 

Το καντιανό επιστημολογικό καναπεδάκι έπεσε στην φιχτιανή φωτιά, από τότε που υπήρξε, προτού ακόμα αυτή η κολλητσίδα ο Φίχτε ενοχλήσει τον μεγάλο καναπεδάκια τού Όντος.

 

The Kantian epistemological sofa fell into the Fichteian fire, ever since it existed, before even this thorn Fichte disturbed the great kantian sofa of Being.

 

Εισαγγελεύς οντολογικών αμαρτημάτων Kant..

---

Ο μέγας Kant θεωρούσε (με δικά μου λόγια, καφενοβιακά) ότι ο καθαρός Λόγος «θέλοντας» να γνωρίσει μόνος του, ιπτάμενος μόνον με τα δικά του αφαιρετικά πτερά, αν και φτάνει στο Ύψιστο αντινομικό αδιέξοδο, την διαλεκτική των μεγάλων μεταφυσικών αντινομιών του (διαβάστε λίγο την Κριτική τού Καθαρού Λόγου), κατά την διάρκεια των πτήσεων του αυτών παράγει ιδεακές ή νοηματικές εστίες, οι οποίες αν και αποδεικνύονται χρησιμότατες σε κάτι άλλο πιο «προσγειωμένο» -αφότου μετά την εμφάνιση τού Εισαγγελέα Kant υπάρχει αυστηρή φυλάκιση του στα αποκλειστικά καθήκοντα του, δεν θα παράγονταν αν δεν είχε προηγηθεί η προηγούμενη αχαλίνωτη πτήση του.

Επικαλούμαι ερμηνεία και παράθεση Ντελέζ για αυτό που λέω.

Με λίγα λόγια, ο Εισαγγελέας Kant, τι μας λέει;

Καλά έκανε ο Λόγος και ασώτευσε μεταφυσικά, στο επίπεδο τής γνώσης, γιατί αλλιώς δεν θα παρήγαγε «αυτό» και «αυτό» στο επίπεδο των κεντρικών λοιπόν οντολογικών νοημάτων, αλλά τώρα στοπ, ας σοβαρευτούμε, κι ας χρησιμοποιήσουμε όμως, αμ δε τι νόμιζες;, μερικά από τα αποτελέσματα αυτής τής ασωτείας.

Οι στάχτες που λέγαμε.

--

 

Το ιστορικό κομμουνιστικό κέντρο τού σημαίνοντος δόμησε κι αυτό ένα ταρτούφικο και χαώδες υπερΕγώ που τυράγνισε τον κόσμο και τον κοσμάκη, κι αυτό, αλλά δεν ήταν ένα συνηθισμένο κέντρο τού σημαίνοντος.

--

 

Η κομμουνιστική αποκάλυψη ήταν Σελλινγκιανή και όχι Χεγκελιανή όπως νόμιζε.

 

The communist apocalypse was Schellingian and not Hegelian as it ''thought'', dear Lukács.

 

Hegel was a genius thief of Schelling's insights and visions, a genius but a thief. 

 

The last wasp to appropriate and steal the divine honey of conservative visionaries was Guy Debord, genius wasp but a wasp.

Someday we have to make divine honey with alone ourselves, like bees and not wasps.

 

Heidegger pretended to be a peasant but he was a petty bourgeois rat.

 

Prosecutor of ontological sins Kant..

---

The great Kant considered (in my own words, in the cafe) that pure Reason "wanting" to know by itself, flying only on its own abstract wings.

Although it reaches the Supreme antinomian impasse, the dialectic of its great metaphysical antinomies ( read the Critique of Pure Reason a bit), during its flights it produces ideological or meanings foci, which although prove to be useful in something else more "down to earth" (after the appearance of Prosecutor Kant there is a strict imprisonment of it in the exclusive duties of it), that would not have been produced had it not its previous unbridled flight.

I invoke Deleuze's interpretation and quotation for what I say.

In short, the Prosecutor Kant, what is he telling us?

Reason did well and wasted metaphysically, at the level of knowledge, because otherwise it would not have produced "this" and "that" at the level of the central ontological meanings, but now stop, let's be serious, and let's use them, some of the results of this prodigality.

The ''ashes'', that we were talking about.

I feel uncomfortable as ash, I say to catch fire.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Εσύ θάλασσα δεν διαιρείσαι. Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..

There is a chaos of genealogical chains containing dark missing links taking the place of the obvious links, and it goes also vice versa, in a game played under the musical of the supposed interest of the "subject" under the direction of a mad pseudo-god who pretends to be ignorant but knows what he is doing, without what makes, to it have any real logic in it, he actually thinks he knows what he's doing, he just reacts according to the behavior of the subject's opponent, which opponent has the same problems of understanding like the other "subject".

All these fools are observed by a Fish who has caught them on the hook of the wise sea.

 

Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..