Καθαρές απαντήσεις στο περί «ποιητικής ουτοπίας».
**
Καταρχάς, μακάρι να μπορούσα.
Μην περιφρονείτε τους ποιητές, μια χαρά άνθρωποι τής πράξης είναι, τις περισσότερες φορές καλύτεροι ως προς αυτήν από τους αυτοδιαφημιζόμενους ως «πρακτικούς».
Πάμε τώρα στην ουσία τής κριτικής (τι άλλο θα ακούσω, μα τον Αλλάχ).
Το ότι γράφω θερμά δεν σημαίνει ότι σκέφτομαι ασαφώς.
Τα θεωρήματά μου είναι φορμαλιστικά: (α) η εργασιακή δύναμη είναι διοικητικό/κυριαρχικό μεσομόρφωμα, (β) ο νόμος της αξίας είναι χρονικός εξισωτήρας φθοράς, (γ) το κράτος και το (καπιταλιστικό) δίκαιο είναι μηχανές χρονικότητας.
Αυτά ελέγχονται εμπειρικά.
Αν ρεαλισμός είναι «τι δουλεύει ήδη», τότε πιο μη ρεαλιστικό από την συνέχιση αυτής τής καθολικής μετρησιμότητας-εξάντλησης, δηλαδή τού καπιταλισμού, δεν υπάρχει.
Η δική μου πρόταση μετράει απο-μετρήσιμα, ήτοι την καθυστέρηση, την παύση, τον κοινό χρόνο.
Δεν είναι μεταφυσική, είναι χρονική πολιτική.
Η ποίηση δεν είναι διακόσμηση, είναι τεχνολογία ρυθμού.
Ρυθμός = πολιτική του χρόνου.
Όποιος υποτιμά τους ποιητές, υποτιμά τον βασικό τελεστή της κυριαρχίας. Το μέτρο.
Ουτοπία είναι να νομίζεις ότι ο καπιταλισμός αντέχει άλλη «βελτίωση».
Η αναπαραγωγική μηχανή έχει ήδη περάσει στο στάδιο αυτο-συντήρησης της φθοράς.
Η «ποιητική» μου γλώσσα απλώς λέει καθαρά αυτό που δείχνουν οι δείκτες burnout.
Όποτε κινήματα έσπασαν το μετρονόμο (χρόνος εργασίας, ρυθμοί παραγωγής, καθυστέρηση πληρωμών/χρέους), άλλαξε πραγματικά ο συσχετισμός.
Δεν μιλάω για ύφος, μιλάω για ρυθμιστές.
*
Από τη θεωρία σε 8 επιτελεστικές αρχές για το κίνημα όσο υπάρχει καπιταλισμός και κράτος.
Α1. Δικαίωμα στην καθυστέρηση, ήτοι νομική/συλλογική θωράκιση του «μη εγκαίρως» ως εργατικού δικαιώματος σε ψηφιακή εργασία, εκπαίδευση, υγεία.
Α2. Απο-μετρησιοποίηση φροντίδας, ήτοι κατάργηση KPI στη φροντίδα (νοσηλευτική, πρόνοια, εκπαίδευση).
Η φροντίδα δεν είναι γραμμή συναρμολόγησης.
Α3. Κοινά της αναπαραγωγής, ήτοι τροφή-στέγη-ενέργεια ως μη-αγοραία υποδομή (δημοτικές κουζίνες/ενέργεια, στεγαστικοί συνεταιρισμοί χωρίς μίσθωμα, δημόσια δίκτυα επισκευής).
Α4. Stop metrics στην εκπαίδευση, ήτοι αναστολή ranking/creditization, επιστροφή σε pass/fail όπου χρειάζεται, ο χρόνος μάθησης δεν είναι νόμισμα.
Α5. Αντιστροφή ροής χρόνου, ήτοι πιλοτικές εβδομάδες 30 ωρών με συλλογικό έλεγχο ρυθμού (όχι «ευέλικτο» που φορτώνει στο άτομο).
Α6. Απο-πιστοποίηση αναπηρίας, να πάμε από ποσοστά/φακέλους σε εγγυημένη πρόσβαση (εισόδημα/υπηρεσίες) χωρίς ποινικοποίηση σώματος.
Α7. Δημοκρατία του ρυθμού, ήτοι εργατικά συμβούλια ρυθμιστών (χρονισμός, βάρδιες, break) με βέτο σε στόχους που προκαλούν υπερ-φθορά.
Α8. Θόρυβος ως δικαίωμα, ήτοι προστασία/θεσμοθέτηση μορφών «μη συμμόρφωσης» (σιωπή, αργοπορία, απεργία δεδομένων) χωρίς απολύσεις/πληροφοριακά αντίποινα.
*
Δεν είμαι ποιητικός - είμαι φορμαλιστής, μια 4γραμμη θέση.
Η γλώσσα μου είναι θερμή, αλλά τα αξιώματά μου είναι ψυχρά.
Η εργασιακή δύναμη είναι διοικητική/κυριαρχική μορφή θνητότητας.
Η αξία είναι χρόνος που εξισώνει φθορά.
Κράτος/Δίκαιο = μηχανές προθεσμιών.
Επανάσταση = πολιτική της παύσης/επανασύνδεσης, όχι ρομαντική έξαρση.
*
Γιατί μιλάω και για ποιητές; - σύντομες θέσεις ειδικά για τους ποιητές.
Οι ποιητές δεν είναι διακοσμητές, είναι μηχανικοί ρυθμού.
Η επανάσταση αποτυγχάνει όταν χάνει το ρυθμό της.
Οι ποιητές δεν «εμπνέουν» - βαθμονομούν ριζικά.
Σε κάθε κίνημα, αν τους αφήσεις «εκτός των πρακτικών», οι «πρακτικοί» καταλήγουν να υπηρετούν τον μετρονόμο που υποτίθεται πολεμούν.
'Οταν η επανάσταση εξορίζει τους ποιητές στο «δευτερεύον» ή και στο Τίποτα, έχει πάψει να είναι επανάσταση.
Άντε Γαμήσου Στάλιν, αλλά και συ Λένιν στα τσακίδια, στην τελική.
**
Μικρό FAQ για να «κλείνω» ανούσια σχόλια.
Q: «Ωραία όλα, αλλά τι κάνουμε αύριο;»
A: Α1-Α3. Δύο συνδικαλιστικές διεκδικήσεις (καθυστέρηση/anti-KPI) + ένα κοινό της αναπαραγωγής (τροφή/στέγη/ενέργεια) σε τοπική κλίμακα με ρήτρα μη-μετρησιμότητας.
Q: «Χωρίς μετρήσεις δεν υπάρχει ευθύνη.»
A: Υπάρχει λογοδοσία χωρίς αριθμητικοποίηση: peer review, δημόσια συνέλευση χρήσης, έλεγχος ρυθμού από τα κάτω.
Q: «Ποιητικολογείς.»
A: Περιγράφω ρυθμιστές (χρόνος, παύση, ροή).
Αν έχεις Κύριε Σύντροφε καλύτερο ρυθμιστή από τον μετρονόμο του KPI, φέρε τον.
Αλλιώς, άσε την κατηγορία «ποιητικό».
**
Επανάληψη Μητέρα Κάθε Μάθησης.
(α) Περί «ποιητικού κομμουνισμού»
Δεν γράφω ποιητικό κομμουνισμό.
Γράφω κομμουνιστική μηχανική του χρόνου, πώς ο νόμος της αξίας μεταφράζει τη ζωή σε μετρήσιμη φθορά και πώς αυτό λύνεται μόνο με απο-μετρησιοποίηση κρίσιμων σφαιρών και επαναφορά της παύσης ως συλλογικού ρυθμιστή, πράγματα εφικτά ως ολοκληρωμένα μόνον πέραν τού καπιταλισμού και τής γραφειοκρατικής του απόκλισης («υπαρκτός σοσιαλισμός»).
Αν αυτό ακούγεται ωραίο, είναι επειδή η αλήθεια έχει δικό της ρυθμό.
(β) Περί ποιητών και «πρακτικών»
Οι «πρακτικοί» χωρίς ποιητές παράγουν απλώς καλύτερη διαχείριση.
Οι ποιητές χωρίς «πρακτικούς» παράγουν μόνο σήματα.
Χρειαζόμαστε κοινή συχνότητα - και ναι, θα τους έδινα πόστα ρυθμού εκεί που άλλοι βάζουν KPI.
**
Κλείνω με κάτι απλό.
Δεν ντύνω τον κομμουνισμό με ποίηση.
Ξε-ντύνω τον καπιταλισμό από τον μύθο του «πρακτικού».
Κι αυτό, δεν είναι υπόκλιση στους ποιητές, την οποία δεν την χρειάζονται αν και την αξίζουν, είναι σεβασμός στην πολιτική του ρυθμού.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου