Φιλοσοφικές σημειώσεις στην άκρη ενός απογεύματος.

Αν θεωρήσουμε την αντίθεση Κεφαλαίου Εργασίας ως οντολογική αντίθεση, τότε, όταν η εργασία ακολουθεί σαν πιστό σκυλί το Κεφάλαιο στην καταλήστευση και καταστροφή τής Φύσης είναι δυνατόν να κατανοηθεί (στα πλαίσια αυτού τού σχήματος) μόνον ως μη συνειδητή, έκπτωτη, αμαρτωλή υπόσταση που δεν ακολουθεί την εσωτερική υπόσταση της. 

Όμως, η εργασία δεν έχει μια τέτοιαν εσωτερική υπόσταση ως εσωτερικότερη τής υπάρχουσας. 

Η εσωτερικότητα που καταστρέφεται και διώκεται από το Κεφάλαιο και το κατά καιρούς εργασιακό/εργατικό παρακολούθημά του, είναι η Φύση.

-----

Η Φύση ως έννοια αμφισβητείται πλέον ριζικά από τις κοινωνικές και φιλοσοφικές επιστήμες, παρά τις οικολογικές και φιλοζωικές ευαισθησίες που γίνονται δεκτές στους κόλπους τους, υποκριτικά. 

Κι αν ακόμα διαβάσεις ριζοσπάστες αντι-σπισιστές κ.λπ θα δεις ότι αποφεύγουν τον όρο Φύση όπως ο γεροδιάολος το λιβάνι, ως φοβούμενοι (ίσως παραπάνω από αυτούς πού ακολουθούν τις ανθρωποκεντρικές γνωσιο-οντολογίες) να παραβιάσουν την Αρχή τής υπεροχής τής συμβολικής τάξης.

----

 

Ο αποτυχημένος αναγωγισμός κατά την προσπάθεια να βρεις τις αιτίες όλων των συγκρούσεων και κάθε μίας ξεχωριστά, ανάγοντας τες όλες σε ένα ή το πολύ δύο δίπολα, είναι πάντα χειρότερος από έναν τίμιο φαινομεναλισμό που επιμένει να παραμένει στην ίδια την επιφάνεια των συγκρούσεων σαν να υπήρχαν όλες (άρα και κάθε μία ξεχωριστά ) δια της μοναδικής και αυτοτελούς ουσίας τους.

-----

 

Αν η ανθρώπινη γλώσσα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον εαυτό της ως ένα κάλπικο νόμισμα το οποίο δια τής γλωσσοανάλυσης ακυρώνεται συνέχεια ως κάλπικο χωρίς όμως να αντικαθίσταται (έστω στιγμιαία) από ένα αυθεντικό νόμισμα, τότε η ουσία μιας αληθινής γλώσσας θα ήταν μια μη γλώσσα. 

Αντίφαση είναι όλο αυτό, αν δεν δοξάζει πάλι μια σιωπή.
Ή κάνω λάθος;

-----

 

Η αποκάλυψη τής εγγενούς ενδογλωσσικότητας τής σκέψης σημαίνει μια σχεδόν κατάργηση τού όρου σκέψη, εκτός αν ο ίδιος ο όρος τούτος συνοδεύεται πάντα από τον όρο γλώσσα, σε ένα διαρκές παιχνίδι ταύτισης/και/διάκρισης μέσα στην ταύτιση των δύο αυτών όρων: Σκέψη-γλώσσα σε έναν αέναο ορολογικό αλληλοαντικατοπτρισμό κ.λπ. 

Αυτή η αποκάλυψη όμως σημαίνει και την εγκατάσταση μιας μόνιμης ενοχής εντός τής γλώσσας καθαυτής. 

Η γλώσσα ή γλωσσικότητα καθίσταται ο όρος εκείνος που στέφει κάθε άλλον όρο που σχετίζεται νοηματικά ή ιδεολογικά με την σκέψη, αλλά με τίμημα την μεγαλύτερη ενοχή που υπήρξε ποτέ κατά την διάρκεια αυτοελέγχου μιας νοητικής-γλωσσικής διεργασίας. 

Ο Βασιλιάς αυτού τού νέου φιλοσοφικού και ιδεολογικού Βασιλείου, η γλωσσικότητα, βασιλεύει ως ένας απόλυτος ένοχος που ανακαλύπτει την ενοχή του σε όλη την έκταση τού Βασιλείου αυτού που «ήταν» πάντα ο «ίδιος», ως μοναδικός άρχων και ως μοναδικός πολίτης του, με αυτόν τον τρόπο καθιστάμενος (ο ίδιος) αποκαλυπτικός Κήρυκας τής αυτοαναίρεσης του τούτης ως σημείου τής κυριαρχίας του επί των πάντων που αφορούν στην σκέψη.

Η γλωσσικότητα ως ένας απόλυτος ηγεμόνας πλέον, ο οποίος αντλεί την σημερινή εξουσία του από την αποκάλυψη τής απόλυτης ενοχής του σε όλη την χρονική έκταση τού παρελθόντος, όπου ασκούσε την εξουσία του χωρίς αυστηρά τεθειμένα όρια, αλλά επίσης (αντλεί την σημερινή εξουσία του) και από την σημερινή λειτουργία του να αυτοελέγχεται διαρκώς ως προς την τάση του να θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι παραπάνω από γλωσσική μορφή, ελέγχοντας έτσι όσους δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα να πράξουν το ίδιο.

------

 

Με βάση την προηγουμένη σημείωση: 

Δεν γνωρίζω κανένα θεωρητικό ιδεολογικό φιλοσοφικό σύστημα σκέψης ή γλωσσικότητας που να μην φορτώνει την πλάτη τής ανθρώπινης υπόστασης με ένα φρικτό βάρος ενοχής, και βέβαια σε αυτή την επαίσχυντη πράξη δεν βλέπω να απουσιάζουν πολλοί θορυβώδεις δήθεν εχθροί τής ενοχικότητας, Νίτσε Υπαρξιστές και άλλοι, νεώτεροι και με πολλά «μετα-» στην φαρέτρα τους. 

«Κατηγορώ τους πάντες», γιατί όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι μας έχουν πρήξει το συκώτι προτού ακόμα στείλουν το αρπακτικό πτηνό να το φάει.

------

 

Ιωάννης Τζανάκος