Όταν φανταζόμαστε, όντας μη επαρκείς να το διαπιστώσουμε κάπως, ότι υπάρχει μια κορυφή στην «πυραμίδα» τής γνώσης και προσπαθούμε να την δούμε από κάποιο «κάτω», έχουμε διάφορα προβλήματα, ειδικά σήμερα.
«Ανήκει» σε αυτή την κορυφή ο Marcel Duchamp;
Αν ακούσουμε τους δασκάλους που εκτιμάμε, και έχουμε μια κάποια σιγουριά ότι και οι ίδιοι ανήκουν σε αυτή την κορυφή ή ότι έστω κοντά σε αυτήν μπορούν να κρίνουν καλύτερα από εμάς, τότε ο εν λόγω κύριος όντως ανήκει «τρόπον τινά» και αυτός στην κορυφή τής πυραμίδας τής γνώσης (υπό την ευρεία και μάλλον πρόχειρη έννοια τής γνώσης, μη τρελαίνονται μερικοί..και αυτοί οι δάσκαλοι).
Εμείς, μερικοί από εμάς, στραβοκοιτάμε τον κύριο αυτό, και άλλους, και αναρωτιόμαστε συνέχεια:
Είναι αυτό το στραβοκοίταγμα αποτέλεσμα τής χαμηλής, ούτως ειπείν πληβειακής θέσης μας ως προς την πυραμίδα αυτή (και αλλού);
Οι πιθανές θετικές ή (αντίθετα) οι μετριοπαθώς ίσως αρνητικές (φανταστικές ή πραγματικές) απαντήσεις αυτών των δασκάλων, δεν λύνουν το μυστήριο και την απορία μας, η οποία διπλασιάζεται και μπερδεύεται συνάμα με ένα άλλο υπο-ερώτημα που κάνει το ερώτημα μας δυσκολότερο στο να απαντηθεί.
Γιατί όμως το λέω αυτό και τι εννοώ;
Δείτε το υπο-ερώτημα:
Πως και γιατί δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ανακαλύψουμε και να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα και την υψηλότητα λ.χ τού Βίτγκενστάιν, ήδη από νωρίς, ακόμα κι αν μας διαφεύγει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος τής θεωρίας του;
Γιατί να μην δούμε, παρά την άγνοιά μας, το ίδιο στον Duchamp;
Συνεχίζει να μην μας γεμίζει το μάτι.
Ακόμα κι αν βλέπαμε τον Βίτγκενστάιν να θαυμάζει τον κύριο αυτό, λέω τώρα ένα φανταστικό σενάριο, πάλι δεν θα πειθόμασταν παρά την επίγνωση μας ότι ίσως πρέπει να υπάρχει μια συνεπαγωγή σε όλο αυτόν τον (φανταστικό) θαυμασμό, που θα έπρεπε να μας δείξει την αδυναμία μας, άρα και το λάθος μας.
Ιωάννης Τζανάκος
