Το σεκταριστικό «αντικρατικό» πρόβλημά μας-σας

 

Αν θέλουμε να αναστοχαστούμε την σχέση των επαναστατικών κινημάτων με το κράτος, με την έννοια και την πρακτική τού κράτους, θα έχουμε αγγίξει όλο το πρόβλημα τους, και αν θεωρούμε τον εαυτό μας μέρος ενός επαναστατικού πολιτικού σχεδίου και οράματος με αυτόν τον αναστοχασμό θα έχουμε αγγίξει το οικείο στρατηγικό πρόβλημά μας.

Όλο το πρόβλημα είναι να δούμε τι είναι τελικά το κράτος, τι σχέση έχουμε με το υφιστάμενο ως έννοια και ως πρακτική κράτος, αν πρέπει να διαρρήξουμε κάθε σχέση μας με μια (υπαρκτή ή πιθανή) στρατηγική για την μορφή κυριαρχίας ενός «οικείου» εργατικού, λαϊκού κ.λπ κράτους.

Αυτή η συζήτηση στους (πραγματικούς ή κατά φαντασίαν) ριζοσπαστικούς χώρους περιστρέφεται γύρω από τις αρνητικές ιστορικές εμπειρίες που προήλθαν από τις πολιτικές και εξουσιαστικές/κυριαρχικές πρακτικές τού σοβιετικού «σοσιαλισμού» και τής ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας.

Το λανθασμένο γενικό καταστάλαγμα αυτών των θεωρούμενων ως βασικών ιστορικών εμπειριών είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχική «αντικρατική» γραμμή που εκφράστηκε στην 1η διεθνή, και από την πλευρά των αναρχικών ή αναρχιζόντων και από την πλευρά των (τότε υπό διαμόρφωση) μαρξιστών.

Οι μετασταλινικοί (λ.χ Μπαντιού) και οι αντισταλινικοί μαρξιστές τής εποχής μας (και κάποιοι αριστεροί κομμουνιστές πριν την εποχή μας) το ορίζουν αυτό ως επιστροφή στον Μαρξ και την κομμούνα τού 1871, και οι αναρχικοί το ορίζουν αυτό απλά ως δικαίωσή τους, δεχόμενοι ωστόσο το κάλεσμα σε μιαν αλληλεγγύη από τους «μετανοημένους» νεολενινιστές αντισοσιαλδημοκράτες μαρξιστές ή τους αμετανόητους αλλά δικαιωμένους αντι-σοσιαλδημοκράτες/αντι-λενινιστές αριστερούς/αριστεριστές κομμουνιστές.

Ο κρατισμός τού εργατικού κινήματος όπως εμφανίστηκε αρχικά στον λασσαλισμό, και κατακεραυνώθηκε σε μια αμφιλεγόμενη επιστολή τού Μαρξ, και συνεχίστηκε στην (αρχική) ιστορική σοσιαλδημοκρατία, αλλά και στον λενινισμό/σταλινισμό, τέθηκε πλέον στο στόχαστρο τής επαναστατικής κριτικής και αυτοκριτικής που θυμίζει όλο και περισσότερο διεργασία μετανοίας και αναγέννησης μετά από μια βαριά αμαρτία.

Αφήνω λίγο στην άκρη την αμφίσημη και αμφιλεγόμενη θέση τού Νίκου Πουλαντζά που επιφυλάσσομαι να την αναλύσω εκτενέστερα στο μέλλον, σημειώνοντας ωστόσο ότι με βάση την τωρινή θέση και άποψή μου είναι και αυτή, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο, ενταγμένη και στο παλαιότερο και στο νέο σεκταριστικό ιδεολόγημα τού σύγχρονου ριζοσπαστισμού.

Επειδή τον τελευταίο καιρό ανατοποθετούμαι συνέχεια, κτίζω νέο ιδεολογικό/θεωρητικό οικοδόμημα, είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάποιες σχηματικές οροθετήσεις, οι οποίες αναγκαστικά λαμβάνουν τον χαρακτήρα των πρόχειρων αξιωματικών ή «αξιωματικοφανών» αποφάνσεων.

Αναγκαστικά λοιπόν, και όχι διότι έχω την δυνατότητα να ορίζω μεμιάς τα πράγματα, είμαι υποχρεωμένος να μπαίνω στην καρδιά τού θέματος.

Μπαίνω στην καρδιά τού θέματος αμέσως:

Η θέση τής «επιστροφής» στα «αντικρατικιστικά» θεμέλια είναι ριζικά λανθασμένη, αδιέξοδη, και θα δεν θα φέρει την αναγέννηση τού ριζοσπαστικού χώρου και τού ιστορικού κινήματος τής αριστεράς, τού κομμουνισμού κ.λπ.

Συμφωνώ όμως ότι ο Μαρξ, ο μαρξισμός τού Μαρξ, ήταν πιο κοντά, εγγύτατα, στον αντικρατισμό των αναρχικών.

Όντως ο Μαρξ θεωρούσε ότι το «εργατικό κράτος» που αντιπαρέθετε στους αναρχικούς αντιπάλους του στην 1η διεθνή δεν ήταν κράτος με την ιστορική και «δομική» «κυριολεξία» τού όρου, παρά μόνον μια παροδική στιγμή κυριαρχίας απέναντι στο Κεφάλαιο και τις εκμεταλλευτικές τάξεις.

Το εργατικό κράτος στον Μαρξ είναι η δικτατορία τού προλεταριάτου (η δικτατορία τής εργατικής τάξης) που υπάρχει σαν μια στιγμή βίαιης καταστολής τής αστικής κυριαρχίας και τής αστικής αντεπανάστασης, και αμέσως μετά σημαίνει την γρήγορη, σχεδόν αυτόματη απονέκρωσή του κ.λπ

Υπό αυτή την έννοια οι σύγχρονες «αντικρατικιστικές» αναγνώσεις τού μαρξικού έργου είναι ορθότερες ως αναγνώσεις του και σημαίνουν μια θεωρητική και ιδεολογική διαύγαση των πραγματικών λεγομένων τού Μαρξ, σε αντίθεση με τις σοσιαλδημοκρατικές και λενινιστικές/σταλινικές σοφιστικές στρεβλώσεις τους.

Το πρόβλημα όμως -κατά την δική μου άποψη πάντα, και εδώ νομίζω μπαίνω στην καρδιά τού θέματος, είναι ότι τα λεγόμενα αυτά ως θέσεις φανερώνουν τον ριζικό θεμελιακό και αδιόρθωτο σεκταρισμό τού ίδιου τού Μαρξ.

Αυτό λοιπόν που η νέα αριστερά ανακαλύπτει ξανά και ξανά (ανοίγοντας τα αδερφικά χέρια της στην αναρχία) ως αντικρατισμό τού Μαρξ, είναι μεν αδιαμφισβήτητα «τού Μαρξ» αλλά δυστυχώς για όλους σας σύντροφοι δεν είναι «τής πραγματικότητας».

Το κράτος είναι ένα «σκληρό καρύδι» που δεν θα φύγει και τόσο εύκολα από την ιστορία, ακόμα κι αν ξαναγίνει, ή μάλλον ειδικά αν ξαναγίνει κάποια μεγάλη ιστορική επανάσταση.

Μια νέα κοινωνική εργατική επανάσταση βέβαια δεν πρόκειται να αφήσει κανένα κράτος άθικτο, ούτε θα είναι πλέον «εντέλει-κρατοκεντρική» με τον τρόπο που ήταν όλες οι προηγούμενες μεγάλες ιστορικές επαναστάσεις, και υπό αυτή την έννοια έχουν «ένα δίκιο» οι νεοαριστεροί και οι αναρχικοί, παλαιού και νέου τύπου, να ελπίζουν για κάτι το πρωτοφανές «αντικρατικό» στην νέα εποχή, αλλά την ίδια στιγμή:

Ένα δημοκρατικό κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει.

Και αυτό είναι το φοβερό με την νέα ιντελιγκέντσια μας, τους φωστήρες μας και σεκταριστές αγωνιστές και διανοούμενους υπερασπιστές μας, τής νέας εποχής, ότι δεν θέλουν ακόμα να συζητήσουν για αυτό το φοβερό πράγμα, το κράτος, υπό την έννοια τής πιθανότητας που μόλις εξέθεσα.

Από την σκοπιά μου δεν έχω αποκτήσει την ικανότητα να ζω και να σκέφτομαι με «επιστροφές στα θεμέλια» αλλά με τις σκουριές τής εμπειρίας, οπότε θα συνεχίσω το μονότονο αριστεροδημοκρατικό βιολί μου, κι ας σημαίνει αυτό μια μορφή «αίρεσης» στην «αριστερή/αριστερίστικη/αντιεξουσιαστική» εποχή τής αριστερής μας συνείδησης.

Το θέμα δεν είναι θαρρώ μόνον η «αλήθεια», αν δηλαδή η θέση που υπερασπίζομαι για το κράτος είναι «αληθινότερη» από την μοδάτη αριστεροσεκταριστική θέση, η οποία κιόλας με έναν υπόρρητο πατριαρχισμό μάς [σάς] ενώνει με τον «αληθινό Έν-α» Μαρξ-Μπακούνιν-Πατέρα Σας, αλλά ότι με αυτό το ανανεωμένο σεκταριστικό ψέμα αυτής τής εποχής τού «οίκου» μας ίσως το μόνο το οποίο θα καταφέρουμε θα είναι να θυσιαστούμε χωρίς προοπτική, μόνο και μόνο για να «ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική».

 

Ιωάννης Τζανάκος

Anne Clark LIVE - Our Darkness @ Postbahnhof, Berlin 11 Nov 2012

In this world

In this world everyone has allied with everyone. 

The nature of political and politico-military struggle is opportunistic, to some extent (not "absolutely") but ALWAYS.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Our Darkness

Ένας κυνισμός που δεν λέγεται, ακόμα κι αν τελείται, αλλά θα τον εκδηλώσουμε γιατί δεν πρόκειται να κάνουμε πολιτική. 

Όταν δεν μπορείς να εξουδετερώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο μέσα στην πολιτική οικογένεια σου, στην πραγματικότητα δεν έχεις πρόβλημα αυτή τη δουλειά να την κάνει ο εχθρός, δηλαδή η εχθρική πολιτική οικογένεια. 

Όλοι αυτό κάνουν, ο μη έχων πολιτικές φιλοδοξίες όμως μπορεί να το πει. 

Στην αρχή έτσι λειτουργούσε το ΚΚΕ, όταν μετά την επιθανάτια εμπειρία του το 1990-1995, μετά την επίθεση που δέχτηκε στο εσωτερικό του, ήταν σε κατάσταση απόλυτης αποξένωσης από την άλλη αριστερά. 

Τότε δεν είχε πρόβλημα να είναι το αστικό κράτος αυτό που θα διαλύσει τους εσωτερικούς αντιπάλους του μέσα στην αριστερά, το 2008 με τα Δεκεμβριανά μάλιστα κάρφωσε ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ και τους αριστεριστές-αναρχικούς στο κράτος και στην δημοσιότητα. 

Μίλαγε τότε το «ένστικτο» (πολιτικής) επιβίωσης και η επιθανάτια εμπειρία. 

Επειδή όμως είχαν φτιαχτεί ήδη τα νέα σεκταριστικά θεμέλια στο κόμμα, το ένστικτο επιβίωσης ατόνησε, και σήμερα υπάρχει πλέον ψυχική συγγένεια με την άλλη αριστερά και ουσιαστική πολιτισμική ιδεολογική ενοποίηση. Στην πραγματικότητα ο κίνδυνος για το ΚΚΕ παραμένει μακροπρόθεσμα, αν και χέστηκα (δικό τους πρόβλημα). 

Το δίδαγμα όμως παραμένει για όσους ανήκουν στον αριστερό αλλά όχι νεοαριστερό φιλοαναρχικό χώρο. 

Δεν υπάρχει έλεος στον ενδοοικογενειακό ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο. 

Αυτό το δίδαγμα δεν το έχει διδαχθεί κανείς όμως στον υπο-χώρο που με ενδιαφέρει. 

Είναι ηττημένος βαθιά, πεθαίνει. 

Εγώ που δεν είμαι μια νορμάλ (δηλαδή σταλινική) περίπτωση όμως, δεν θα παραδώσω τα όπλα. Συνεχίζω να σκέφτομαι όπως σκεφτόμασταν παλιά, ανελέητα, κυνικά, και δεν έχω πρόβλημα να κάνει την δουλειά για μένα και τον χώρο μου ο εχθρός. Όσοι αγανακτούν δεν μπορούν να πουλάνε ηθική. Τα ίδια έκαναν όταν χρειάζονταν κάποτε το αστικό κράτος εναντίον ημών. 

Συμμαχούσαν όλοι τότε με το αστικό κράτος ή την αστική διανόηση εναντίον των επίφοβων τότε σταλινικών και παλαιοκομμουνιστών-παλαιοαριστερών. 

Σήμερα κανείς από αυτό τον χώρο δεν είναι επίφοβος.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Can there be a communist revolution in Iran? It can!

Capitalist Iran is at that junction where all the contradictions of the world imperialist capitalist world meet. The communist movement will have to face all its enemies together: 

American-Western Turkish-Israeli-Russian-Chinese imperialists-capitalists.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

pamphlet

 

Μπορώ άρα να προαναγγείλω την μπροσούρα που ξεκίνησα να γράφω εδώ και μήνες: 

Το εργατικό κράτος [το κράτος τής εργατικής τάξης] στον 21ο αιώνα [πέραν των νεοσεκταριστικών εννοιών και κριτικών του] [ελπίζω να βρω πιο εύστοχο τίτλο]. 

Θα μου πάρει όμως τουλάχιστον 2 χρόνια μέχρι να το τελειώσω και να αρχίσω να ψάχνω εκδότη.

---

So I can pre-announce the pamphlet I started writing months ago: The Working-Class State in the 21st Century [beyond its neo-sectarian concepts and critiques] [I hope to find a more appropriate title]. But it will take me at least 2 years to finish it and start looking for a publisher.

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα.

Αν υποθέσουμε ότι μια κοινωνική τάξη έχει δική της βούληση, γιατί αποφεύγει πολλές φορές να την εκφράσει; γιατί αποσύρεται από την δημόσια και πολιτική σκηνή ως διακριτή δύναμη;

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά και τώρα που είναι τρόπον τινά πολυεθνική, δεν εκφράζει κάποια οικεία βούληση, δεν αντιπροσωπεύεται, όχι σαν «επαναστατική τάξη» μόνον αλλά και σαν ενσωματωμένη στον καπιταλισμό κοινωνική τάξη που αγωνίζεται για τα άμεσα συμφέροντά της.

Δεν εξετάζω καν τις φαντασιακές ή μισο-πραγματικές εμφανίσεις της μέσω αριστερών ή κεντροαριστερών κομμάτων.

Μιλάω για την σιωπηλή μάζα αυτής τής κοινωνικής τάξης, και μιλάω ειδικότερα για την βιομηχανική εργατική τάξη.

Μπορώ να πω, αυθαίρετα κάπως αλλά με μιαν εμπειρική σιγουριά, ότι ειδικά ο ριζοσπαστισμός όπως εκφράζεται στην ελληνική ιδεολογική-πολιτισμική και πολιτική σκηνή αφήνει την μάζα των εργατών-εργατριών αδιάφορη ή απλά συμπαθή-αδιάφορη. 

Δεν υπάρχει η εργατική «αύρα» στην πολιτική ζωή τής Ελλάδας, όπως λόγου χάριν υπάρχει σαν συμπληρωματικό αλλά ισχυρό στοιχείο σε άλλες καπιταλιστικές χώρες που δεν έχουν διακριτή αριστερή πολιτική παράταξη.

Με το ένα και το άλλο σεκταριστικό «κάτι» στην γεμάτη κινηματίες Ελλάδα, έχει να εμφανιστεί εργατικό κίνημα ρωμαλέο από την δεκαετία τού '70.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Tahmoures Pournazeri - Khanjar ( تهمورس پورناظری - خنجر )

A marginal Hegelian

No (ideologically-politically) familiar person accepts any other "role" than the "role" of the innocent. Sorry from the ''relatives'' but above all I am a Hegelian judge ...
In order to objectively condemn even if you have already condemned the ''strangers'', you must also cut yourself off from the ''relatives''.
Measuring the sentence in the moral and ideological court of history means the actual attribution of guilt to one of the two historical culprits.
The most guilty will be the real culprit.
I'm sure that this court set up by a marginal Hegelian bothers everyone, so is on the right track. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

Let the lion of truth go free.

Αγωνιζόμαστε να αποκαταστήσουμε το όνομα τού σοσιαλισμού και να τον αναβιώσουμε χωρίς τα σοσιαλδημοκρατικά και τα σοβιετικά ψέματα.

We are struggling to restore the name of socialism and revive it without the socialdemocratic and Soviet lies.

Η αλήθεια τού σοσιαλισμού δεν σηκώνει ψέματα.
Να σηκώσουμε ξανά ψηλά την κόκκινη σημαία, εκεί που τής αξίζει.

The truth of socialism does not lie.
To raise the red flag again where it deserves.

The workers have lost their faith in socialism and we are responsible for that.

When we admit all the mistakes and crimes committed in the name of socialism as if we had committed them ourselves and our factions, then this will mean that we have embarked on the great journey of fulfilling the ultimate goal of liberating labor from capitalism and states chains.

Οι αστοί δεν θα αναλάβουν ποτέ την ολότητα των ευθυνών τους, εμείς πρέπει να κάνουμε το αντίθετο για όσες ευθύνες έχουμε.

The bourgeoisie will never take on all their responsibilities, we must do the opposite for whatever responsibilities we have.

Δικαστήριο τής Ιστορίας σημαίνει:

Αναλαμβάνω την ολότητα των ευθυνών μου για το ό,τι έχει πράξει η παράταξη μου και ζητώ το ίδιο για τους αντίπαλους.

Η ζυγαριά είναι κυνική ίσως, αλλά αυτή υπάρχει και αυτήν πρέπει να τοποθετήσουμε στο κέντρο τής Δίκης.

Η αριστερά θα νικήσει αν φερθεί έτσι.

 

Historical Court means:

I take full responsibility for what my ideological historical faction has done and I demand the same for my opponents.

The scales may be cynical, but it exist and we must place it at the center of the Trial.

The left will win if it behaves like that.

 

Για να αποδώσεις δικαιοσύνη, γνωρίζοντας ότι κάποιοι ένοχοι αξίζουν την καταδικαστική απόφαση ως περισσότερο ένοχοι, πρέπει να αποξενωθείς από αυτούς που βαρύνονται από ελαφρότερα αδικήματα, να φτάσεις να τους απαρνηθείς.

Είναι μια ιστορία αυτή, προσωπική και εγελιανή συνάμα.

 

In order to do justice, knowing that some culprits deserve the sentence as more guilty, you must alienate yourself from those who are charged with lesser offenses, to the point of denying them.

This is a story, personal and Hegelian at the same time.

 

Αφήστε το λιοντάρι τής αλήθειας ελεύθερο.

 

Let the lion of truth go free.

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια δίκη τής ιστορίας, αλλά από την άλλη οι λαοί, το πλήθος, οι καθημερινοί άνθρωποι, μας αντιμετωπίζουν σαν να είναι ένορκοι, μας κρίνουν με διάφορα διαφορετικά μέτρα και σταθμά σαν να μας δικάζουν. 

Το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα και σταθμά είναι πολλά και σχεδόν αδύνατον να τα βρεις και να τα συμπεριλάβεις στην σκέψη σου, σαν να ήταν κάθε άτομο ένας διαφορετικός λαός, σαν να ήταν κάθε άτομο ένα πλήθος που σε κρίνει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κρίση, έλεγχος, και εντέλει καταδίκη αν τα έχεις κάνει σκατά σαν ιδεολογικός και πολιτικός χώρος.

 

In fact, there is no trial in history, but on the other hand, the world, the crowd, the everyday people, treat us as jurors, judge us with different measures and weights as if they were judging us. 

The fact that these measures and weights are many and almost impossible to find and incorporate in your thinking, as if each person is a different people, as if everyone is a crowd that judges you, does not mean that there is no crisis. , control, and finally condemnation if you have done shit in the ideological and political space.

 

I say it and I repeat it, and I will keep repeating it:

The scrutiny and critique of a demanding supreme purpose cannot be done through the same criteria used for less ambitious and less lofty purposes.

When everyday ordinary people judge the socialist-communists more harshly than the bourgeoisie, they are doing the right thing, and they are not (only) victims of capitalist propaganda.

 

Ιωάννης Τζανάκος