Αν υποθέσουμε ότι μια κοινωνική τάξη έχει δική της βούληση, γιατί αποφεύγει πολλές φορές να την εκφράσει; γιατί αποσύρεται από την δημόσια και πολιτική σκηνή ως διακριτή δύναμη;
Η εργατική τάξη στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά και τώρα που είναι τρόπον τινά πολυεθνική, δεν εκφράζει κάποια οικεία βούληση, δεν αντιπροσωπεύεται, όχι σαν «επαναστατική τάξη» μόνον αλλά και σαν ενσωματωμένη στον καπιταλισμό κοινωνική τάξη που αγωνίζεται για τα άμεσα συμφέροντά της.
Δεν εξετάζω καν τις φαντασιακές ή μισο-πραγματικές εμφανίσεις της μέσω αριστερών ή κεντροαριστερών κομμάτων.
Μιλάω για την σιωπηλή μάζα αυτής τής κοινωνικής τάξης, και μιλάω ειδικότερα για την βιομηχανική εργατική τάξη.
Μπορώ να πω, αυθαίρετα κάπως αλλά με μιαν εμπειρική σιγουριά, ότι ειδικά ο ριζοσπαστισμός όπως εκφράζεται στην ελληνική ιδεολογική-πολιτισμική και πολιτική σκηνή αφήνει την μάζα των εργατών-εργατριών αδιάφορη ή απλά συμπαθή-αδιάφορη.
Δεν υπάρχει η εργατική «αύρα» στην πολιτική ζωή τής Ελλάδας, όπως λόγου χάριν υπάρχει σαν συμπληρωματικό αλλά ισχυρό στοιχείο σε άλλες καπιταλιστικές χώρες που δεν έχουν διακριτή αριστερή πολιτική παράταξη.
Με το ένα και το άλλο σεκταριστικό «κάτι» στην γεμάτη κινηματίες Ελλάδα,
έχει να εμφανιστεί εργατικό κίνημα ρωμαλέο από την δεκαετία τού '70.
Ιωάννης Τζανάκος
Ας φανταστούμε ότι μια κοινωνική ομάδα είναι ένα «άτομο».
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει πολλούς αυτόκλητους εκφραστές, μιλάνε για αυτό, κραυγάζουν, φτιάχνουν ποιήματα, θεωρίες, μιλάνε μιλάνε διαρκώς, και όταν αυτό το «άτομο» πάει σε κάποια υπόθεσή του όλοι αυτοί είναι φάντης μπαστούνι «εκεί» για να μιλήσουν υπέρ του, και άλλα.
Θα το αφήσουν να μιλήσει;
Μπα.
Οπότε κι αυτό σωπαίνει.
Στην Ελλάδα μιλάνε σχεδόν όλοι, αλλά οι εργάτες δεν μιλάνε, μιλάνε άλλοι (και) για αυτούς.
Προτού ακόμα μιλήσουνε στους εργάτες και τις εργάτριες μιλάνε στην «εργατική τάξη», λες και είναι ήδη ή πρέπει με το στανιό να δούνε τον εαυτό τους σαν κοινωνική τάξη σύμφωνα με τα θεωρητικά ιδεολογικά σχήματα. Ακούστε τους πρώτα τούς εργάτες και τις εργάτριες και μετά βλέπουμε.
ΔιαγραφήΗ υπερβολική και φλύαρη ιδεολογικοποίηση όταν δεν υπάρχουν καν συνδικάτα που να έχουν δύναμη πραγματική, εμποδίζει δεν βοηθάει τους εργάτες και τις εργάτριες.
Μα τον Βούδα, και τον Αλλάχ και τον Χριστό, μα τον Δία και τον Κρίσνα, δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν εργάτη μέσα στην ελληνική αριστερά, κάτι λίγοι είναι στο ΚΚΕ αλλά δεν ήμουν ποτέ ΚΚΕ.
ΔιαγραφήΚαι κει λίγοι είναι και τους καμαρώνουν, εν μέρει δικαίως αλλά στην λογική «αυτό έχουμε και μας αρκεί».
Είναι σαν να μιλάμε για κάτι συνέχεια, αλλά στα χαρτιά, ποτέ εξ' όψεως. Οι περισσότεροι εργάτες και οι περισσότερες εργάτριες είναι Πασοκ, Νδ και κάποιοι λιγότεροι ΚΚΕ. Οι υπόλοιποι τους ξέρουν από φήμες.
Διαγραφή