Our Darkness

Ένας κυνισμός που δεν λέγεται, ακόμα κι αν τελείται, αλλά θα τον εκδηλώσουμε γιατί δεν πρόκειται να κάνουμε πολιτική. 

Όταν δεν μπορείς να εξουδετερώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο μέσα στην πολιτική οικογένεια σου, στην πραγματικότητα δεν έχεις πρόβλημα αυτή τη δουλειά να την κάνει ο εχθρός, δηλαδή η εχθρική πολιτική οικογένεια. 

Όλοι αυτό κάνουν, ο μη έχων πολιτικές φιλοδοξίες όμως μπορεί να το πει. 

Στην αρχή έτσι λειτουργούσε το ΚΚΕ, όταν μετά την επιθανάτια εμπειρία του το 1990-1995, μετά την επίθεση που δέχτηκε στο εσωτερικό του, ήταν σε κατάσταση απόλυτης αποξένωσης από την άλλη αριστερά. 

Τότε δεν είχε πρόβλημα να είναι το αστικό κράτος αυτό που θα διαλύσει τους εσωτερικούς αντιπάλους του μέσα στην αριστερά, το 2008 με τα Δεκεμβριανά μάλιστα κάρφωσε ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ και τους αριστεριστές-αναρχικούς στο κράτος και στην δημοσιότητα. 

Μίλαγε τότε το «ένστικτο» (πολιτικής) επιβίωσης και η επιθανάτια εμπειρία. 

Επειδή όμως είχαν φτιαχτεί ήδη τα νέα σεκταριστικά θεμέλια στο κόμμα, το ένστικτο επιβίωσης ατόνησε, και σήμερα υπάρχει πλέον ψυχική συγγένεια με την άλλη αριστερά και ουσιαστική πολιτισμική ιδεολογική ενοποίηση. Στην πραγματικότητα ο κίνδυνος για το ΚΚΕ παραμένει μακροπρόθεσμα, αν και χέστηκα (δικό τους πρόβλημα). 

Το δίδαγμα όμως παραμένει για όσους ανήκουν στον αριστερό αλλά όχι νεοαριστερό φιλοαναρχικό χώρο. 

Δεν υπάρχει έλεος στον ενδοοικογενειακό ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο. 

Αυτό το δίδαγμα δεν το έχει διδαχθεί κανείς όμως στον υπο-χώρο που με ενδιαφέρει. 

Είναι ηττημένος βαθιά, πεθαίνει. 

Εγώ που δεν είμαι μια νορμάλ (δηλαδή σταλινική) περίπτωση όμως, δεν θα παραδώσω τα όπλα. Συνεχίζω να σκέφτομαι όπως σκεφτόμασταν παλιά, ανελέητα, κυνικά, και δεν έχω πρόβλημα να κάνει την δουλειά για μένα και τον χώρο μου ο εχθρός. Όσοι αγανακτούν δεν μπορούν να πουλάνε ηθική. Τα ίδια έκαναν όταν χρειάζονταν κάποτε το αστικό κράτος εναντίον ημών. 

Συμμαχούσαν όλοι τότε με το αστικό κράτος ή την αστική διανόηση εναντίον των επίφοβων τότε σταλινικών και παλαιοκομμουνιστών-παλαιοαριστερών. 

Σήμερα κανείς από αυτό τον χώρο δεν είναι επίφοβος.

 

Ιωάννης Τζανάκος