Αυτοκαθορισμός

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021

Κοινωνικό κράτος πρόνοιας: Ένα αληθινό αντι-νεοφιλελεύθερο/αντι-φιλελεύθερο ριζοσπαστικό αίτημα τής εποχής μας.

Σε κάποια φάση τής παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης αναπτύχθηκε μια μορφή κρατικής ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζόμενων, κυρίως στις τότε κυρίαρχες καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες.

Μπορεί αυτή η κοινωνικοασφαλιστική κάλυψη των εργαζόμενων [εργατών και μικροαστών] να ήταν αποτέλεσμα οικονομικών και πολιτικών αναγκαιοτήτων που απέρρεαν από τις αναγκαιότητες εδραίωσης τής καπιταλιστικής-κρατικής κυριαρχίας, αλλά ως αποτέλεσμα απέκτησε μια δική του αυτόνομη σημασία για την ζωή τής εργατικής τάξης και των λαϊκών μικροαστικών κοινωνικών στρωμάτων.

Ακόμα και σήμερα που υπάρχει διαρκής επέλαση τού νεοφιλελεύθερου μοντέλου πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας τού Κεφαλαίου, είναι πολύ δύσκολο για το Κεφάλαιο και τις αστικές τάξεις σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες να διαλύσουν εντελώς το κοινωνικό κράτος πρόνοιας.

Οι προοδευτικές αστικές πολιτικές δυνάμεις [αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές κ.λπ] και οι ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές αντιεξουσιαστικές κ.λπ δυνάμεις, έχουν κάθε λόγο να συμφωνήσουν και να αγωνιστούν από κοινού για την προάσπιση τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας και να υπερασπιστούν την ύπαρξη και την περαιτέρω εδραίωση των δημόσιων κοινωνικοασφαλιστικών καλύψεων για τους εργαζόμενους.

Δεν πρέπει να επικρατεί ειδικά στον ριζοσπαστικό χώρο μια σεκταριστική αντίληψη για το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και μέσω αυτής να θεωρείται τούτο ως απόλυτα συνυφασμένο με τον καπιταλισμό και το γραφειοκρατικό αστικό κράτος.

Υπάρχουν κοινωνικά αγαθά τα οποία παράχθηκαν στην βάση ειδικών καπιταλιστικών συμφερόντων και μέσω ιστορικά παροδικών ταξικών συμβιβασμών και ταξικών συνεργατικών συναινέσεων, αλλά αυτό δεν τα καθιστά «αμαρτωλά» ώστε να «αποστρέψουμε» το «καθάριο ταξικό» βλέμμα μας από αυτά.

Επίσης, το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει μεταβεί σε ένα δομικά επιθετικό νεοφιλελεύθερο στάδιο αχαλίνωτης κυριαρχίας και ανάπτυξης, δεν σημαίνει ότι το αίτημα ανασύστασης τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας είναι «ρεφορμιστικό».

Δεν είναι ρεφορμιστικό για τους εξής λόγους:

Και να πέσει ο καπιταλισμός μόνο ένας εργατικός κρατικός μηχανισμός μπορεί, τουλάχιστον μέχρι τον «τέλειο κομμουνισμό», να συγκροτήσει ξανά ένα διαρκές/συνεχές και μόνιμο στον χρόνο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, και μάλιστα να το δημιουργήσει ως ευρύτερο και πληρέστερο ακόμα και από αυτό που υπήρξε στις «κοινωνικότερες» φάσεις τού καπιταλισμού.

Η κοινωνική-εργατική αποταμίευση που χρειάζεται για τους εργαζόμενους για να ζήσουν με υλική ασφαλιστική [υγειονομική-συνταξιοδοτική] επάρκεια και σε ένα ταξικό-εκμεταλλευτικό και σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, μπορεί να διασφαλιστεί μόνο μέσω ενός ισχυρού δημοσίου τομέα που [θα] λειτουργεί υπό την νομική και πολιτική εποπτεία ενός δημοκρατικού κράτους.

Καμία επιμέρους «κοινοτική μονάδα» ή «ατομική-οικογενειακή μονάδα» ή «εργατική-συμβουλιακή «μονάδα», και στον καπιταλισμό και σε ένα μετακαπιταλιστικό-αντικαπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να διασφαλίσει την κοινωνική και χρονική συνέχεια που μπορεί να διασφαλίσει ένα δημόσιο-κρατικό κοινωνικοασφαλιστικό συνταξιοδοτικό και κοινωνικο-υγειονομικό σύστημα.

Όλα τα άλλα είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, και υποσημαίνουν μια βαθιά υποταγή και συναίνεση τού σεκταρισμού προς τον νεοφιλελευθερισμό.

Ο σεκταριστικός «καθάριος-ταξικός» αντικαπιταλισμός-αντικρατισμός έχει προβεί σε ύπουλη πολιτική «αντι-κεϋνσιανή» συμμαχία με τον νεοφιλευθερισμό, και παραδίπλα η αριστερίστικη σοσιαλδημοκρατία, τύπου Σύριζα και Μέρα25, μέσω αυτού τού σεκταρισμού βρίσκει την τέλεια δικαιολογία για να μην υπερασπιστεί πλέρια αυτά όλα που ως σοσιαλδημοκρατία θα μπορούσε να υπερασπιστεί και προάγει αν δεν ήταν ταξικά ξεπουλημένη [ακόμα και με τα σοσιαλδημοκρατικά κριτήρια].

Η επιστροφή σε «παλιομοδίτικα» «κεϋνσιανά» σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά αιτήματα και επιτεύγματα σηματοδοτεί την αληθινή αριστερή και ριζοσπαστική ταυτότητα τής εποχής μας, χωρίς να την εξαντλεί βέβαια..

Ιωάννης Τζανάκος

5 κρίσιμα αντι-ρομαντικά σημεία..

Δεν είναι δυνατή η επιστροφή σε μια μορφή τοπικής κοινότητας.

Η κριτική στην κοινότητα όμως δεν πρέπει να περιορίζεται στην κριτική τής εξιδανίκευσης των προνεωτερικών κοινοτικών μορφών οργάνωσης ούτε μόνον στην κριτική στην ουτοπικότητα ή μη-εφικτότητα τής ύπαρξης μιας μορφής κοινότητας ακόμα και υπό μοντέρνους όρους. Χρειάζεται μια εναλλακτική μορφή άμεσης κοινωνικότητας η οποία σε ένα μετακαπιταλιστικό πλαίσιο θα αναπληρώνει το κενό τής ύπαρξης κοινότητας και θα καταργεί την σημερινή υπεραφαιρετικότητα των καπιταλιστικών [και κρατικοσοσιαλιστικών] κοινωνικών δεσμών.

Η κριτική στο έθνος/έθνος-κράτος πρέπει να μην γίνεται από την σκοπιά μιας διαλυτικής επιστροφής σε μια προ-εθνοκρατική μορφή κοινοτικής ή ομοσπονδιακής οργάνωσης γενικά.

Έτσι κι αλλιώς έχει αποδειχτεί ότι έθνος/έθνος-κράτος υπήρχε και πριν την νεωτερικότητα, αλλά κι αν ακόμα «θηρεύσουμε» στο παρελθόν άλλες μορφές εθνοτικής και διαεθνοτικής ύπαρξης-συνύπαρξης αυτές δεν ανταποκρίνονται σε καμία περίπτωση στις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων.

Ούτε οι μεγάλες καπιταλιστικές ή κρατικοσοσιαλιστικές ομοσπονδίες-συνομοσπονδίες εθνών/εθνών-κρατών μπορούν να «καλύψουν» κανένα κενό αν τυχόν και «αφεθεί» το έθνος/έθνος-κράτος να καταστραφεί ή να περιοριστεί δραστικά.

Η λεγόμενη μεταεθνική κατάσταση των σύγχρονων ισχυρών καπιταλιστικών κοινωνιών είναι το ίδιο αδιέξοδη και προβληματική, τουλάχιστον, όσο το σύγχρονο έθνος/έθνος-κράτος.

Οι μεγάλες συσσωματώσεις είναι πάντα αυτοκρατορικές, άρα υπόκεινται στην ισχύ των μεγάλων ισχυρών εθνών, δομικά άνισες και ασύμμετρες, και πάντα στο τέλος διαλύονται.

Χρειαζόμαστε και σε αυτό το θέμα μιαν άλλη προοπτική και μιαν άλλη διαεθνοτική διαμεσολάβηση, την οποία δεν την έχουμε, και η οποία δεν μπορεί να έχει σχέση με οτιδήποτε από αυτά που γνωρίσαμε.

Δεν υπάρχει περίπτωση να καταργηθεί η εργασία και το «βάρος» της, ούτε η τεχνική θα μπορέσει ποτέ να δημιουργήσει «τόσο» ελεύθερο χρόνο «ικανό» να μας απαλλάξει από το «βάρος» αυτό.

Η ζωή είναι και θα είναι πάντα μια εργασιακή δέσμευση που θα απορροφά μεγάλο μέρος τού ζωντανού χρόνου των ανθρώπων.

Η πιθανή και επιθυμητή από τους επαναστατικοποιημένους εργαζόμενους κατάργηση τής εξάρτησης τής εργασίας και τής εξάρτησης τού φορέα της από ιδιωτικές και κρατικές εργοδοσίες, άρα η κατάργηση τής ύπαρξης ιδιωτών ή κρατικών εργοδοτών/αφεντικών, δεν μπορεί να σημαίνει την πλήρη κατάργηση τής αμειβόμενης εργασίας.

Δεν υπάρχει τίποτα στην «σημερινή» κοινωνικοϊστορική δυναμική και στην αντίστοιχη παραγωγική δυναμική που να δείχνει ότι θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε πλήρως το κράτος ως έναν από τους θεσμούς τής κοινωνίας.

Μπορούμε πάντα να μιλάμε για δημοκρατικό περιορισμό του, και για ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό του, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα δημοκρατικό εργατικό/σοσιαλιστικό κράτος, αλλά η πλήρης κατάργηση του είναι ουτοπία χωρίς κανένα έρεισμα στην ιστορική εμπειρία και τα δεδομένα τής πραγματικότητας.

Δεν υπάρχει τίποτα στην «σημερινή» κοινωνικοϊστορική δυναμική και στην αντίστοιχη παραγωγική δυναμική που να δείχνει ότι θα μπορέσουμε να καταργήσουμε παντού τον ιεραρχικό καταμερισμό τής εργασίας.

Όπου μπορούμε πρέπει να τον καταργούμε, αλλά δεν μπορούμε να τον καταργήσουμε παντού.

Η ίδια η τεχνική συγκρότηση των σύγχρονων κοινωνιών επιτάσσει ένα είδος ιεραρχικού τεχνικού καταμερισμού.

Δεν υπάρχει επιστροφή σε ένα προ-τεχνολογικό σύστημα παραγωγής, ούτε υπάρχει επιστροφή σε μια προ-επιστημονική οργάνωση τής παραγωγής αλλά και τής σκέψης.

Υπάρχει η δυνατότητα εργατικού και κυρίως δημοκρατικού ελέγχου και καθορισμού τους, και επίσης υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας δημοκρατικός μηχανισμός διαρκούς διάχυσης τής τεχνικής γνώσης στην κοινωνία.

Σημείωση περί τού πολιτικού προσανατολισμού.

Η θεώρηση τής ρεαλιστικής αλήθειας που εκτέθηκε «εδώ» ως «ρεφορμιστικής» ή «κρατικίστικης» είναι μια σεκταριστική υποταγή στον ρεφορμισμό.

Όσοι θέλουν να «βγαίνουν» «από τα αριστερά» στις προηγούμενες διαπιστώσεις δεν θέλουν να υπάρξει επανάσταση, κι ας το ποθούν, και η μοίρα τους είναι να υποτάσσονται στον κάθε ένα Σύριζα ή Σάντερς ή Μπάιντεν, αν τυχόν και σφίξουν τα γάλατα.

Ο σεκταρισμός, ειδικά σήμερα, είναι το πρόπλασμα τής απότομης προσγείωσης στον αστικό ή γραφειοκρατικό «ρεαλισμό».

Με λίγα λόγια, όποιοι σήμερα είναι «αριστερότεροι» αριστεροί και «αναρχικότεροι» αναρχικοί, πάντα θα προλειαίνουν το έδαφος μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.

Πρακτική στάση, και εντέλει θεμιτή, αλλά η αριστερίστικη υποκρισία που την θεμελιώνει περισσεύει.

Είμαι πιο «δεξιά» από αυτούς, άρα είμαι πιο αριστερά από αυτούς.

Ιωάννης Τζανάκος

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2021

Το πρόβλημα τής ριζοσπαστικής κριτικής.

Η έννοια τού τρόπου παραγωγής δεν επαρκεί για να εξηγήσει την έννοια τού Κεφαλαίου και τού καπιταλισμού.

Ακόμα κι αν χρησιμοποιήσουμε παραπλήσιες εννοιολογήσεις και έννοιες-ονόματα για την αναλυτική περιγραφή τού υπάρχοντος συστήματος παραγωγής και κυριαρχίας, ακόμα κι αν χρησιμοποιήσουμε μιαν ευρύτερη εννοιολόγηση που θα συνόψιζε τις έννοιες τής κυριαρχίας όπως αυτή συμπυκνώνεται στην πιο αφηρημένη μορφή της σε αυτό το σύστημα.

Η ανάδυση ενός άλλου νεωτερικού [μοντέρνου] εκμεταλλευτικού συστήματος που όχι μόνον δεν ήταν καπιταλιστικό αλλά προήλθε από την σύγκρουση με τον καπιταλισμό, μπορεί να μην έχει πλέον καμία παροντική πρακτική και ιστορική σημασία αλλά φανερώνει [από μια ακόμα σκοπιά των πραγμάτων -που δεν είναι μοναδική] όχι μόνον την ελλειπτικότητα τής έννοιας τού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά και την ελλειπτικότητα γενικότερα των εννοιών και ευρύτερα των θεωριών που εξηγούν από μια «ριζοσπαστική» «εναντιωματική θέση» την λειτουργία και την συστημική υπόσταση των νεωτερικών [μοντέρνων] συστημάτων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.

Το άμεσο πρακτικό πολιτικό αποτέλεσμα αυτής τής θεμελιώδους αδυναμίας κατά τον εξηγητικό θεωρητικό προσδιορισμό των συστημάτων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, και ειδικότερα κατά τον εξηγητικό θεωρητικό προσδιορισμό τού καπιταλισμού, είναι η ανάδειξη τής πολιτικής αδυναμίας κάθε εναντιωματικού αντικαπιταλιστικού προτάγματος όταν ορίζεται με βάση μόνον την ίδια την εναντιωματική-αντιθετική θέση.

Η ίδια η αρνητική έννοια «αντι-καπιταλισμός» [και όλες οι «εκδοχές» της] είναι προβληματική, αλλά κατά την γνώμη μου αυτό δεν συμβαίνει για τους λόγους που επικαλούνται οι δεξιοί και οι σοσιαλδημοκράτες ανταγωνιστές και αντίπαλοι των αντικαπιταλιστικών θέσεων.

Δεν θέλω να απαλείψω την πιθανή κριτική αναλυτική αξία των συντηρητικών [και] [φιλο-]καπιταλιστικών θέσεων όταν αναδεικνύουν τις πιθανές αναλυτικές και πολιτικές ελλείψεις των αντίπαλών τους αντικαπιταλιστικών θέσεων, αλλά θα προτιμούσα να δω το πρόβλημα από μια σκοπιά η οποία δεν αποδίδει στον καπιταλισμό την «αιωνιότητα» και «ανωτερότητα» που τού αποδίδουν οι απολογητές τού καπιταλισμού [δια μέσω των «αντι-αντι-καπιταλιστικών» κριτικών τους].

Στη πραγματικότητα οι αντινομίες και τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα τού καπιταλισμού και τού κρατικού σοσιαλισμού ανήκουν σε μιαν ευρύτερη αλλά κοινή μεταξύ τους «νεωτερική πηγή» ανυπέρβλητων αντινομιών και αδιεξόδων.

Το πρόβλημα τού καπιταλισμού και τού κρατικού σοσιαλισμού είναι κοινό, και εκφράζει το ευρύτερο ανυπέρβλητο πρόβλημα [σύνολο προβλημάτων] όλων των νεωτερικών [μοντέρνων] εκμεταλλευτικών-κυριαρχικών συστημάτων παραγωγής και πολιτικής οργάνωσης.

Αν δούμε λοιπόν αυτά τα προβλήματα ως κοινά, και αν ανοίξουμε το αναλυτικό και πολιτικό/ηθικοπολιτικό βλέμμα μας στο αδιέξοδο όλων των νεωτερικών [μοντέρνων] συστημάτων, όπως εμφανίστηκαν στην πράξη και παρέμειναν -αν και μερικά πέθαναν- στην σκέψη, τότε θα μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τι είναι ο καπιταλισμός.

Αυτό που έχει απομείνει είναι ο καπιταλισμός, ο κρατικός σοσιαλισμός δεν υφίσταται παρά μόνον σε σπασμωδικές μορφές, και η κριτική που προέχει είναι η κριτική τού καπιταλισμού, αλλά ως κριτική δεν πρόκειται να καρποφορήσει και να παράξει εύστοχες αναλυτικές πολιτικές/ηθικοπολιτικές έννοιες αν δεν συμπεριλάβει στους στόχους της μιαν εύστοχη κριτική τού κρατικού σοσιαλισμού που θα υπερβαίνει ως κριτική τους ιστορικούς περιορισμούς τής ριζοσπαστικής θεωρίας, οι οποίοι αντανακλούν και εκφράζουν την σεκταριστική χιλιαστική οντολογία της.

Η κριτική που γίνεται στον κρατικό σοσιαλισμό σήμερα, ως αναδρομική κριτική, είναι σεκταριστική κριτική, ενώ μια από τις ιστορικές και οντολογικές πηγές τού ίδιου τού κρατικοσοσιαλιστικού φαινομένου είναι ο βαθύς σεκταρισμός τόσο όλων των μαρξιστικών ρευμάτων όσο και όλων των αναρχικών ρευμάτων.

Αυτή η σεκταριστική κριτική δεν θα είχε νόημα αν περιορίζονταν στον μικρόκοσμο των «ριζοσπαστικών» σχολών και ομάδων, αλλά έχει [κακώς εννοούμενο] αρνητικό νόημα διότι και εμποδίζει την ανάδυση ενός πραγματικά αντικαπιταλιστικού δημοκρατικού κινήματος και εμποδίζει την ίδια την κριτική ανάλυση τής συστημικής υπόστασης τού ίδιου τού καπιταλισμού.

Χρειάζεται μεν να παραμείνουμε στην κύρια γραμμή στόχευσης, που είναι η κριτική τού καπιταλισμού, αλλά αυτή η κύρια γραμμή δεν υπηρετείται αλλά παρεμποδίζεται με την σεκταριστική τροπή που έχει πάρει μετά την πτώση τού κρατικού σοσιαλισμού, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ακόμα εμφάνιση τού σεκταριστικού προβλήματος το οποίο υπήρχε πάντα.

Θεωρείστε ακόμα και την έννοια «σεκταρισμός» ως ελλειπτική και παροδική-μεταβατική. Απλά «δεν έχω άλλη», πιο περιεκτική, μέχρι αυτή την στιγμή.

Ιωάννης Τζανάκος

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον..

Δεν είναι λάθος να προσπαθείς να κάνεις αυτοκριτική και να αναθεωρήσεις πολλές απόψεις σου, αλλά είναι λάθος να κάνεις απολογητική αυτοκριτική απέναντι σε πολιτικά και ιδεολογικά υποκείμενα που είναι γιομάτα από αυταρέσκεια και οντολογικές ιδεολογικές και πολιτικές παραδοχές.

Ο δρόμος τής πολιτικής απομόνωσης, όταν δεν έχεις αποφασίσει να το «βουλώσεις», είναι δύσκολος, τραχύς, μπορεί να κρύβει παγίδες, εφόσον το αίσθημα τής αποκοπής από μια πραγματική ή ιδεοφαντασιακή αγέλη ή κοινότητα μπορεί να σε οδηγήσει σε αντανακλαστικές και ετεροκαθορισμένες αντιδράσεις.

Στη πραγματικότητα δεν μπορείς να τα αποφύγεις όλα αυτά, αλλά το νόημα είναι τα ξεπεράσεις γρήγορα με δουλειά και κάποια μορφή λήθης.

Υπάρχει δουλειά να γίνει.

Ιωάννης Τζανάκος

Δικαίωση; Όχι. Υπομονή και δουλειά...

Ίσως να μην χρειάζονταν να πούμε τόσο πολλά πράγματα για να αποδείξουμε την ορθότητα μερικών διαπιστώσεων μας για «χώρους» και «υπο-χώρους», και για το πως ενοποιείται η αντίληψή τους με τις αντιλήψεις τής παγκόσμιας νέας (ψεκασμένης) ακροδεξιάς.

Περπατάμε στον δρόμο και ακούμε τα ίδια, με τις ίδιες εκφράσεις, με τις ίδιες σχεδόν λεκτικές διατυπώσεις, από ψεκασμένους ακροδεξιούς συμπολίτες μας στην Σπάρτη -μια όχι και τόσο «προοδευτική» Πόλη την οποία όμως την αγαπήσαμε, και βλέπουμε αφίσες στα Εξάρχεια και αλλού, με τις ίδιες θεωρίες.

Μήπως είναι κάποια «μικροαστική» θεωρία περί «άκρων» που συναντιούνται;

Όχι, είναι η πραγματικότητα των συνωμοσιολογικών άκρων που συναντιούνται, πρώτα από όλα στην κοινή περιφρόνησή τους για την ανθρώπινη ζωή.

Αυτός είναι ο «φετιχιστικός αντικαπιταλισμός» που κάποιοι σήμερα συνωμοσιολόγοι και «αντιεθνικιστές» πετάγανε και πετάνε σαν στίγμα στον «αριστερό πατριωτισμό», όχι μόνον στον κακόμοιρο τον Λαφαζάνη αλλά και σε άλλους πιο επικίνδυνους για αυτούς.

Και δίκιο να είχαν για τον «φετιχιστικό αντικαπιταλισμό» άλλων, που είχαν δίκιο, πρέπει τώρα να πιούνε το πικρό ποτήρι τής επίγνωσης ότι η «αμαρτία» αυτή σχετίζεται και με αυτούς.

Ό,τι λέγανε για κάποιους άλλους ισχύει και για τους ίδιους:

Ένα σημαντικό κομμάτι τού αντικαπιταλισμού και τής αναρχίας, ειδικά στην Ελλάδα, συναντήθηκε με την ψεκασμένη νέα ακροδεξιά.

Αλλά και η πιο «σοβαρή» αριστερά και αναρχία, και ο πιο «σοβαρός» «αντικαπιταλισμός», έδειξαν και δείχνουν έμπρακτη αδιαφορία στην ανάγκη να παραβιάσουν τη σειρά των θρησκευτικών ιδεολογικών τελετουργιών τους. Σε μια «μετριοπαθή» μορφή πράττουν ό,τι πράττουν οι ακραίες σεκταριστικές ομάδες.

Παρεμπιπτόντως, αν και ασκείται μέσα στο «κίνημα» μια κριτική σε αυτές τις ακραίες σεκταριστικές ομάδες, δεν βλέπω παραταύτα αυτή την κριτική να έχει ιδιαίτερα σφοδρή μορφή. Άρα υπάρχει ιδεολογική συγκάλυψη, μυστικοποίηση.

Υπάρχει άρα μια ευρύτερη ιδεολογική συνάντηση.

Για αυτή την ιδεολογική συνάντηση δεν τους βλέπω να μιλάνε όμως, ούτε αυτούς ούτε άλλους στην ευρύτερη αριστερά και αναρχία.

Ξέρανε και ξέρουν να συκοφαντούν μόνον, άλλες τάσεις και άλλους χώρους.

Επίσης ξέρουν πολύ καλά να ανακαλύπτουν ναρκισσισμούς και παράνοιες μόνον στους άλλους, και όχι στον υπέροχο και αυτοθαυμαζόμενο «αντικαπιταλιστικό» εαυτό τους.

Τον βλαμμένο «φροϋδομαρξιστικό» και «φουκωικό-αγκαμπενικό» εαυτό τους.

Σιωπούν.

Ήταν, είναι και θα είναι συκοφάντες και σεμνότυφες ιδεολογικές θεούσες τής νέας «ευρωπαϊκής» αριστεράς, διότι η αμερικάνικη «νέα αριστερά» «νέα αναρχία» κ.λπ, παρά τις υπερβολές της δεν έλεγε και δεν λέει τέτοιες μαλακίες.

Για να διακρίνουμε καταστάσεις, πρόσωπα, πράγματα, πολιτικές τάσεις και ομαδοποιήσεις.

Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλα παραδείγματα από την (ελλαδική) πολιτική και «κινηματική» επικαιρότητα, αλλά τα έχω ήδη πει σε παλαιότερες τοποθετήσεις μου.

---

Ο σεκταρισμός συνεχίζει να κυριαρχεί στα μυαλά αυτών που στον ελλαδικό χώρο έχουν «επιφορτίσει» τον «εαυτό» τους και τις οργανώσεις τους με τον ρόλο τού «αντικαπιταλιστή».

Και η αδιαφορία συνεχίζει. Και η απάθεια. Και όλα αυτά θα οξυνθούν με την υποστήριξη τού Σύριζα και τής Ανταρσύα, αλλά πλαγίως και τού κΚε.

Όταν στο μέλλον οι «μάζες» στην χώρα θα τους γυρίσουν εντελώς την πλάτη, σε μεγάλο βαθμό οικειοποιούμενες με «λαϊκότερο» τρόπο και τις αριστεροσεκταριστικές και αντεξουσιαστικές παράνοιες, τότε θα είναι αργά. Είναι ήδη αργά.

Είδαμε τι έγινε με τα κινήματα από το Σιάτλ (1999) και μετά.

Είδαμε πως η πάνσοφη «νέα αριστερά/αναρχία» έχασε τα αυγά και τα πασχάλια, και πως αναγκάστηκε με την ουρά στα σκέλια να στηρίξει Μπάιντεν [που δεν είναι Σύριζα] για να γλυτώσει από το λαϊκίστικο νεοακροδεξιό τέρας που χάιδεψε στα κρυφά, παρά τις «πολεμικές».

---

Σε αυτό το ερειπωμένο τοπίο πρέπει κάποιοι να προχωρήσουν.

Προς το παρόν και στα επόμενα δύο χρόνια, ετοιμάζουμε την θεωρητική και ιδεολογικοπολιτική επιστροφή μας, ενσωματώνοντας όλα αυτά σε μιαν ευρύτερη θεματολογία.

Πέρα από λίγες βασικές δημοσιεύσεις μας που διατηρήσαμε σβήσαμε τα πάντα και τα ξαναφτιάχνουμε όλα από την αρχή.

Μη ψάχνετε αδίκως.

Θα επιστρέψουμε με πιο γερές και πιο βαθιές βάσεις.

Παρακολουθούμε και καταγράφουμε όλες τις ανοησίες και τις αντινομίες μερικών, αλλά δεν αρκούμαστε σε αυτό.

Η ζωή είναι μικρή για να ασχολείσαι με ιδεοληπτικούς μαλάκες.

Πήραμε το «μάθημά» μας και δεν πρόκειται να συνεχίσουμε την ήπια και σχεδόν απολογητική πολεμική τού παρελθόντος.

Όταν έρθει η ώρα, θα πονέσουν μερικοί...

Ιωάννης Τζανάκος

Anser Ft. Buzz - Ίσως να μη γεράσουμε

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

Dem bi lez diherike

Weke namlûya ji guleyê xeyîdî
Weke tîra dev ji kevana xwe berdayî
Diperpitim di tûra bêjeyan de
Di hucreyên mejiyê min de îskan li hevdû dikevin
Di xweliya bîranînên min de, bayên rojhilat
Awazek bi bêhn belav dike
Bi beriqîna stêrka berbanga revînok re straneke doza min
Bi bêjeyên hêrî bi rûmet ve hatiye rêz kirin
Her bêjeyek destanekê mezin dike…
Her ku bi eşqekê li têlê saza dilevîn dide
Heybeta min belavî…
Çar sirûştan, çar sewdayan, çar parçeyan dibe…
Ger te ez nas nekirim, zemanim ez
Ger te ez nas nekirim, destanim
Ger te ez nas nekirim, evîndarê rojê me.
Her roj ji nûve hiltêm di dilê xakeke pîroz kirî de
Ger bedena min bi çarmixê ve hatibe şidandin jî
Di şevên tazî de bi awaza qaqlîbazên melûlî de
Dengê welatê ahengdar
Şahîdê vejîna asîmane û hûn
Bayên berbangê xwediyên barê hêvî û bêrîkirinê
Hildin meşeleya azadiyê, belav bikin
Xweliya dîrokê ji nûve vejînê
Ji heybeta çiyayên kû evîndarê wan bûme
Ji bedewiya ber avên çemê Dîcle û Firatê
Ji serî heya binî evîna min bibin ji tevahî Kurdistanê re…