Σε κάποια φάση τής παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης αναπτύχθηκε μια μορφή κρατικής ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζόμενων, κυρίως στις τότε κυρίαρχες καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες.
Μπορεί αυτή η κοινωνικοασφαλιστική κάλυψη των εργαζόμενων [εργατών και μικροαστών] να ήταν αποτέλεσμα οικονομικών και πολιτικών αναγκαιοτήτων που απέρρεαν από τις αναγκαιότητες εδραίωσης τής καπιταλιστικής-κρατικής κυριαρχίας, αλλά ως αποτέλεσμα απέκτησε μια δική του αυτόνομη σημασία για την ζωή τής εργατικής τάξης και των λαϊκών μικροαστικών κοινωνικών στρωμάτων.
Ακόμα και σήμερα που υπάρχει διαρκής επέλαση τού νεοφιλελεύθερου μοντέλου πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας τού Κεφαλαίου, είναι πολύ δύσκολο για το Κεφάλαιο και τις αστικές τάξεις σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες να διαλύσουν εντελώς το κοινωνικό κράτος πρόνοιας.
Οι προοδευτικές αστικές πολιτικές δυνάμεις [αριστερές, σοσιαλδημοκρατικές κ.λπ] και οι ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές αντιεξουσιαστικές κ.λπ δυνάμεις, έχουν κάθε λόγο να συμφωνήσουν και να αγωνιστούν από κοινού για την προάσπιση τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας και να υπερασπιστούν την ύπαρξη και την περαιτέρω εδραίωση των δημόσιων κοινωνικοασφαλιστικών καλύψεων για τους εργαζόμενους.
Δεν πρέπει να επικρατεί ειδικά στον ριζοσπαστικό χώρο μια σεκταριστική αντίληψη για το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και μέσω αυτής να θεωρείται τούτο ως απόλυτα συνυφασμένο με τον καπιταλισμό και το γραφειοκρατικό αστικό κράτος.
Υπάρχουν κοινωνικά αγαθά τα οποία παράχθηκαν στην βάση ειδικών καπιταλιστικών συμφερόντων και μέσω ιστορικά παροδικών ταξικών συμβιβασμών και ταξικών συνεργατικών συναινέσεων, αλλά αυτό δεν τα καθιστά «αμαρτωλά» ώστε να «αποστρέψουμε» το «καθάριο ταξικό» βλέμμα μας από αυτά.
Επίσης, το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει μεταβεί σε ένα δομικά επιθετικό νεοφιλελεύθερο στάδιο αχαλίνωτης κυριαρχίας και ανάπτυξης, δεν σημαίνει ότι το αίτημα ανασύστασης τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας είναι «ρεφορμιστικό».
Δεν είναι ρεφορμιστικό για τους εξής λόγους:
1.
Και να πέσει ο καπιταλισμός μόνο ένας εργατικός κρατικός μηχανισμός μπορεί, τουλάχιστον μέχρι τον «τέλειο κομμουνισμό», να συγκροτήσει ξανά ένα διαρκές/συνεχές και μόνιμο στον χρόνο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, και μάλιστα να το δημιουργήσει ως ευρύτερο και πληρέστερο ακόμα και από αυτό που υπήρξε στις «κοινωνικότερες» φάσεις τού καπιταλισμού.
2.
Η κοινωνική-εργατική αποταμίευση που χρειάζεται για τους εργαζόμενους για να ζήσουν με υλική ασφαλιστική [υγειονομική-συνταξιοδοτική] επάρκεια και σε ένα ταξικό-εκμεταλλευτικό και σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, μπορεί να διασφαλιστεί μόνο μέσω ενός ισχυρού δημοσίου τομέα που [θα] λειτουργεί υπό την νομική και πολιτική εποπτεία ενός δημοκρατικού κράτους.
Καμία επιμέρους «κοινοτική μονάδα» ή «ατομική-οικογενειακή μονάδα» ή «εργατική-συμβουλιακή «μονάδα», και στον καπιταλισμό και σε ένα μετακαπιταλιστικό-αντικαπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να διασφαλίσει την κοινωνική και χρονική συνέχεια που μπορεί να διασφαλίσει ένα δημόσιο-κρατικό κοινωνικοασφαλιστικό συνταξιοδοτικό και κοινωνικο-υγειονομικό σύστημα.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, και υποσημαίνουν μια βαθιά υποταγή και συναίνεση τού σεκταρισμού προς τον νεοφιλελευθερισμό.
Ο σεκταριστικός «καθάριος-ταξικός» αντικαπιταλισμός-αντικρατισμός έχει προβεί σε ύπουλη πολιτική «αντι-κεϋνσιανή» συμμαχία με τον νεοφιλευθερισμό, και παραδίπλα η αριστερίστικη σοσιαλδημοκρατία, τύπου Σύριζα και Μέρα25, μέσω αυτού τού σεκταρισμού βρίσκει την τέλεια δικαιολογία για να μην υπερασπιστεί πλέρια αυτά όλα που ως σοσιαλδημοκρατία θα μπορούσε να υπερασπιστεί και προάγει αν δεν ήταν ταξικά ξεπουλημένη [ακόμα και με τα σοσιαλδημοκρατικά κριτήρια].
Η επιστροφή σε «παλιομοδίτικα» «κεϋνσιανά» σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά αιτήματα και επιτεύγματα σηματοδοτεί την αληθινή αριστερή και ριζοσπαστική ταυτότητα τής εποχής μας, χωρίς να την εξαντλεί βέβαια..
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου