Σάββατο 13 Απριλίου 2019

Δεν έχει αλλάξει τίποτα..

Αναδημοσίευσα έναν λόγο τού Ν.Μπουχάριν και ένα άρθρο του Κ.Κάουτσκι, σε αντίστιξη, και χωρίς να έχω την πρόθεση να προβώ σε "εμβριθείς" αναλύσεις, για να σας "δείξω" πως οι αντινομίες, οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα τού περιλάλητου "κινήματος", ήδη στις "δοξασμένες" εποχές του, χτυπάνε κόκκινο, είναι τυφλές, και σημαίνουν ένα στρατηγικό ανθρωπολογικό πρόβλημα που δεν πρόκειται να "αρθεί" εύκολα με την ανάκληση αγνών "θεμελίων" ή την επίκληση τής "νέας" εποχής τού καπιταλισμού ("ολοκληρωτικός καπιταλισμός" και άλλες ανοησίες).
Ο Κάουτσκι εκφράζει, ως ένα (συκοφαντημένο από τους αντι-σοσιαλδημοκράτες) ακέραιο πρόσωπο, την κοινοτοπία αλλά και την βαθιά δύναμη τού δημοκρατικού σοσιαλισμού, με όλες του τις ρεφορμιστικές αντιφάσεις και τους περιορισμούς αλλά και την δέσμευσή του στις αξίες της ελευθερίας τής δημοκρατίας και του αλληλοσεβασμού.
Η έλλογη κρίση του για τις απολυταρχικές μεθόδους των μπολσεβίκων είναι προφητική και εύστοχη, αν και δημιουργείται ως κρίση από την θέση υπεράσπισης ενός συμβιβαστικού μεταρρυθμιστικού σοσιαλισμού.
Η θέση του Μπουχάριν απέναντι στον "αριστερισμό" (Γκόρτερ και άλλοι υπερκομμουνιστές τής εποχής) και τον αναρχοσυνδικαλισμό, είναι αποκαλυπτική για τις μπλανκιστικές και αυταρχικές θέσεις των μπολσεβίκων, αλλά εμπερικλείει ως θέση μια σημαντική δύναμη κυνικής-ρεαλιστικής αλήθειας.
Βέβαια ο ίδιος ο Μπουχάριν δεν είχε την εποχή που έκανε τον διδάσκαλο στους αριστεριστές για τον "αντιαυταρχισμό" τους επίγνωση τής μελλοντικής δικής του μοίρας, όπως αυτή προκλήθηκε από την δράση του "επαναστατικού" μηχανισμού που υπερασπίστηκε και συνοργάνωσε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του.
Στο βάθος όλων αυτών, δια μέσω των επιχειρημάτων του Μπουχάριν, ακούμε την ίδια υστερική αριστερίστικη φωνή που τα καταγγέλλει όλα αυτά (και τον Μπουχάριν), και αυτή προφητικά αλλά όχι με τον ίδιο τόνο και προσανατολισμό όπως η προφητεία τού Κάουτσκι, αλλά χωρίς επίσης να προτάσσει ούτε ένα λογικό επιχείρημα.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει, και δεν διαφαίνεται κάτι που να μπορούσε να τα κάνει "όλα αυτά" στιγμές που ξεπερνιούνται σε μια ευρύτερη διαλεκτική μετασχηματιστική-επαναστατική διεργασία.
 

Ιωάννης Τζανάκος




Nikolai Bukharin / Third Congress of the Communist International - Speech in Discussion of Tactics and Strategy - July 1, 1921

Speech in Discussion of Tactics and Strategy - Marxists Internet Archive




Source: Published in To the Masses: Proceedings of the Third Congress of the Communist International, 1921 (https://www.haymarketbooks.org/books/897-to-the-masses), pp. 508-515
Translation: Translation team organized by John Riddell
HTML Markup: David Walters for the Marxists Internet Archive, 2018
Copyright: John Riddell, 2017. Republished here with permission

Comrades, the comrade who spoke before me, Comrade Malzahn, objected to the tone adopted by Comrade Heckert. However, Malzahn himself spoke in a similar tone. As a result, I am obliged to be as meek as a little lamb. (Laughter) In the present discussion of different positions and problems, in my opinion, we have quite often spoken of things that are truly obvious. So, for example, when Comrade Hempel of the KAPD spoke here of new methods of mass action, that is a quite obvious matter for us here. We discussed this theme in some detail even before the War. It is just as obvious that, as regards what has been said here about offensives in general, even Comrade Lenin recognises that there is no Marxist who could speak against offensives in general. It would therefore be perhaps desirable, to include that sentence by Comrade Lenin in the theses. (Laughter)
Trotsky: But only using the wording of Comrade Lenin: ‘Only asses could believe the contrary.’
Bukharin: In discussing the world situation as a whole, we must keep in mind that it is not at all excluded for the relative temporary equilibrium that seems to prevail in Europe to be suddenly disrupted, and for the situation in this or that country to suddenly change. In this regard, Comrade Lenin spoke of a number of things, and his remarks need to be interpreted somewhat – of course, to be interpreted strictly in the fashion of Lenin. Let me provide some examples.
In the first phase of our revolution, the Central Committee of our party sent instructions to all our agitators to protest against the shameless lies of the bourgeoisie, who claimed that we, the Bolsheviks, were for civil war. Those were our own instructions. And in the situation at that time, these instructions were entirely correct. Now if we take quite a different situation, for example, just before the October Revolution, this sentence and these instructions would be not only completely wrong but completely criminal. At that time, of course, we gave all our agitators instructions to carry out an uprising and engage directly in civil war.
Let us take a second example, which comes from after the winning of political power. During the [1918] Brest-Litovsk Peace, our party and Comrade Lenin, the recognised leader of our party, were for the Brest-Litovsk Peace, as you all know. Later, during the [1920] Polish events, the same Comrade Lenin was for the offensive, for a military policy. That was absolutely correct, of course. These examples show that the tactical line is something that is not fixed but is absolutely in motion, always determined by the specific position, specific conditions, and the specific conditions. If we can grasp that, we will be able to deliver a warning to comrades who find Comrade Lenin’s speech to be undialectical. (Laughter)
We all know very well that the future Executive, however it is composed, must heavily upbraid any party that, under certain circumstances, does not take the offensive. In other words, the general tactical line proposed in the theses by the Russian delegation cannot be used as justification for all conceivable future vacillations committed by opportunist forces inside the Communist Party. (Loud applause)
Now a few words about conditions in Germany. A certain entirely undialectical contradiction exists among the different comrades. On the one hand, it is said that we must study our errors very carefully, and, on the other, that we should talk only of the future. In my opinion that is not a contradiction but an absurdity. We must, should, and will talk about the conditions. Despite the various remarks of Comrade Malzahn, I will say a few words about the Levi affair, because it is by no means a personal matter but concerns a current. And we know very well that there is sill a certain political affinity between certain forces in the German party and Paul Levi. To continue to speak about the March Action now and going forward would be quite strange, since a great deal has been said already. Nonetheless, I would like to analyse certain passages of Levi’s most recent article, passages showing us that Levi has now developed into a quintessential Menshevik.
I will start with the question, ‘sect or party,’ which as you know plays a major role. When we look back on the past and recall what Levi did during the Second Congress, it is clear that during the congress he said that the Communist International should be pure, that it would be a crime against the Communist International to admit syndicalist trade unionists. If we do that – these were his very words – that action will amount to burying the International. (Shouts: ‘Hear, hear!’) That is what Paul Levi said during a session of the Executive. Now he has turned around completely. Now Levi is claiming that we were against mass parties and mass organisations of the proletariat. That is no dialectical contradiction. Rather it means that Levi is seizing hold of any argument in order to break free of the party. In the question of the relationship of masses to leadership, Paul Levi spoke out quite sharply against the KAPD, and rightly so, referring to this group’s lack of understanding of the role of leadership in a mass party. Now, however, an article by Levi expresses solidarity with a group within the Russian party, namely the so-called Workers Opposition, which is the embryo of the tendency that is fully developed in the KAPD.1 This appears in black and white in Levi’s last article. That tells us, once more, that Levi grasps at any tool to destroy the big workers’ party, the Communist Party. (Loud applause)
Let us take a third question, ‘the struggle for the dictatorship of the proletariat’. For us, this struggle is of course self-evident. Even Levi could not think otherwise. Taking his most recent article, we find the following on conditions in Russia:
It seems to us that creating the possibility of political struggle is all the more urgent, given that Russia has entered the phase of granting concessions.2
What is that supposed to mean? The text of the article as a whole indicates what it means. Levi says that the situation in Russia is not yet sufficiently clear. In his view, Russia today is undergoing a political and social crisis. The Communist Party needs to make a correction in order to find the right path. From what side will this correction come? From the side of the Social Revolutionaries, of course, from the side of the Mensheviks, that is, against the dictatorship. That is clearly specified here. Of course this signifies a blow against all the policies of the Russian party. This also has a certain relationship with what Levi said earlier against Moscow and Moscow’s dictates. Aside from that, these are psychological considerations. From a logical point of view, what we have here is the embryo of a conception that is directed against the dictatorship of the proletariat as such. (Loud applause) Of course, this is a fully Menshevik conception. To express it differently, this is the transition from the concept of the dictatorship to that of free democracy. There is no other way to interpret it.
Then we have, in addition, the question of the dictatorship of the party. We Marxists – at least, we orthodox Communists – have always maintained that the dictatorship of a class can be expressed only through the dictatorship of the vanguard of that class; that is, the dictatorship of the class can be realised only through the dictatorship of the Communist Party. We have always rejected the entirely absurd concept that counterposes the dictatorship of the class to the dictatorship of the party. That is nonsense. And Levi was with us completely on that point. Now we find, in his most recent pamphlet, ideas regarding Russian affairs, but there are also conceptions that attempt to generalise the Russian experience. We read there:
Every dictatorship of the proletariat is a dictatorship of Communists, but not every dictatorship of Communists is a dictatorship of the proletariat.
So if there is a rift between the proletariat and the Communist Party, then the dictatorship of the Communist Party is not the dictatorship of the proletariat. In response, I would ask: how do we determine in this case the classes in the party? Is it possible, from a Marxist standpoint, to form a classless party? Yes or no? Obviously, as Marxists, our answer to this question must be ‘no’. There is no classless party. It follows that if the Communist Party is at the helm, it represents the interest of some class. What class? If it is a Communist Party, it represents the interests of the proletariat.
So what can be the meaning of this sentence of Levi’s? The sentence has and can have only one meaning, namely, a concept hostile to the party dictatorship. From a purely theoretical point of view, the following situation may arise: The proletariat becomes demoralised. The party governs. The party does not have the support of the entire proletariat, and perhaps not even the majority of the proletariat. Now tell me please, in such a situation, where a part of the proletariat has been declassed, does the ruling party not represent the interests of the proletariat? In such a case, who does represent the real interests of the proletariat? The party, of course, the ruling party. What then is the point of all this talk? The goal of this chatter is simply to develop the embryo of a line of thinking opposed to the dictatorship of the proletariat as such and therefore for bourgeois freedom, for democracy. This line of thought is absolutely clear.
We can observe that the embryo of such liberal concepts is also found in the KAPD. I have touched on this question deliberately because I consider this ideology and these symptoms very dangerous. In my opinion, this signifies the road to the Mensheviks and the road out of the Communist Party. (Loud applause) We must therefore draw the following conclusions: An energetic battle must be waged against such tendencies, or the remnants of such tendencies, in all parties, including the German party. Every formation, every group that crystallises out of such conceptions must be immediately dissolved. In my view, we must put an end to the opposition faction, as such, within the German party. (Loud applause)
I will now move on to another question, that of the KAPD. Comrade Hempel declares that we do not need leaders or theoreticians. This statement, in my opinion, stands as evidence that hatred of leaders is so strong in this party that it has made a poor choice of leaders. (Laughter) This party publishes various educational pamphlets and propaganda articles. Among the pamphlets we find one by their main theoretician, Hermann Gorter, Class Struggle and the Organisation of the Proletariat. This pamphlet presents the KAPD’s line of thinking and ideology much better than the speech of Comrade Hempel today. Gorter is not such an adroit diplomat as Hempel, although Gorter is a man of letters and Hempel an ordinary worker. By the way, we heard another ordinary worker today, Comrade Burian. Now let us listen to what Gorter says in this pamphlet.
The greatest weakness of the German and world revolution and one of the main causes of its defeats is the fact that it is not guided by a policy that is scientific, that is, historic-internationalist.
As we shall see, Gorter writes like a good Christian cleric. He continues:
In determining tactics and strategy, the question of productive and class relations in Germany, Western Europe, and America was not given priority and perhaps was not considered at all. The main responsibility here lies with the Russians – Lenin, Zinoviev, Radek, etc. – and the entire Third International.
The idea expressed in this sentence is then developed in the pamphlet along various lines. That was from page 1. At the end of the pamphlet, Gorter writes as follows:
The Kronstadt proletariat revolted against you, against the Communist Party. You proclaimed a state of siege in Petersburg that was also aimed against the proletariat. (Given all your policies, you had no choice in the matter.) After doing that, did it not occur to you that it might be better to have a dictatorship of the class rather than one of the party? And that it would perhaps be better in Western Europe and North America to have a dictatorship not of the party but of the class? And that the ‘Lefts’ are perhaps right after all?
To wrap up, he writes:
If the Russian policies of party and leader dictatorship are still pursued here, after the disastrous results they have already produced, that is no longer a matter of stupidity but a crime. A crime against the revolution.
So first Gorter says that for agrarian Russia the only correct policy is a dictatorship of the party. Naturally that does not apply to the developed capitalist countries of the West. Consequently, it is a crime against the International and the revolution to mix up these two different things. Then, on the last page, he says that mistakes have been made in Russia, and that KAPD policies must be applied in Russia as well. (Protests from the KAPD representatives) Dear comrades of the KAPD: it’s written here in black and white. Let me cite a Russian proverb. It says, ‘The crocodile is as long from tail to nose as it is from nose to tail.’ (Laughter) That goes for politics as well.
The final page of Gorter’s pamphlet refutes completely what he said on page 1. So there is no difference between Russia and North America, and vice versa. Then Gorter tells us about the trade unions, and that to impose the relationships of agrarian Russia on distant countries is a bankrupt policy. The trade unions are outmoded institutions and are therefore of no use.
KAPD representatives: That is not true.
Bukharin: Dear comrades, that is written here in black and white. Tell me, why should we not apply exactly the same policy to the parties? The parties, too, arose previously; they too arose in an earlier period. You respond that this is why the Social Democracy is of no use. That means, it follows, viewing the question by analogy, that the old trade unions were also useless. What has happened to the parties must also have happened to the trade unions. Either the one or the other. And if you apply the line of reasoning you have developed for the parties to the trade unions as well, the picture becomes quite clear. The old trade unions really had quite different functions, which by no means justifies the entire theory of the trade unions presented by Comrade Hempel in his speech today. We carried out a theoretical and practical struggle with the trade unions in Russia and in other countries. We always fought against those views on the trade-union question. We said that the unions are mass organisations of the proletariat, which must be educated toward the final struggle together with the party, together with the other party organisations. You have not offered any counter-argument.
Gorter relies here on quite a curious argument. Completely distorting the matter, he declares:
Our modern Western European and American world is cartelised, imperialist, and based on banking capital. In such a world, capital is no longer organised by trades but rather by enterprises.
So, not by trades but by enterprises. That is completely wrong. It is not a matter of enterprises, or even branches of production, but by various combinations of production branches. What Gorter says is complete nonsense. Suppose it were true, what would that tell us, according to Gorter? It would mean that we should also consolidate our trade unions. Gorter provides no other evidence, and neither does Comrade Hempel. You cannot say that new epochs demand new organisations. New organisations are all very good, but experience teaches us that the old organisations should not be given up. The sentence about organising by enterprise is wrong, factually speaking. All you can conclude from that is simply that the trade unions should be organised in the same fashion as production is. If you are satisfied with such generalities, why not apply this to the party as well?
The arguments about the relationships among the parties and between the leadership and the masses are just as weak. Gorter says that the party was able to win in Russia because the proletariat was small. In other countries, capitalism is enormously large and the enemy is much bigger and stronger, and therefore we do not need any leadership or party in the strict sense of the word, but rather entirely different organisations. I must reply that the entire argumentation is completely wrong. The party and the leaders cannot be counterposed one to the other. If we have a large party, it must have a central committee. What does ‘central committee’ mean? It means simply the leadership.
The [chair’s] bell has given me a signal. So in conclusion I will say only this to the comrades of the KAPD: You maintain that you are good Communists, as stated by your theoretician, who considers himself a representative of a proletarian party that is better than us. Any halfway intelligent person tries to establish the social causes of the crisis [in Russia]. How did this crisis find expression? Simply through an attempt at a peasant vendee aiming to overthrow the proletariat.3 You do not want to recognise that, and still you say, ‘We are a more proletarian party than you.’
KAPD representatives (raising objections): That’s a slander!
Bukharin: That is no slander. It’s written here in black and white. What other sense could these words have?
Radek: No sense at all. It’s nonsense. (Laughter)
Bukharin: In my view, we must tell the comrades that these goals and these ideas unite the KAPD fully with its most hated enemy, with Paul Levi. You stand on the same theoretical foundation as Paul Levi.
KAPD representative: And what about in practice?
Bukharin: Given that your practice is rather different from your theory, that shows you to be complete muddle-heads. That is why we call on the KAPD comrades not to let themselves be led astray in this fashion by their leaders. Their leaders must not write such things, otherwise we will have to finish off with the entire party. (Loud applause)

Notes

1. The Workers Opposition was a group within the Russian CP that led by Alexandra Kollontai, Aleksandr Shlyapnikov, S.P. Medvedev, and others. Formed in September 1920, it called for trade-union control of industrial production and greater autonomy for CP fractions in the unions. After its position was rejected by the Tenth CP Congress in March 1921, the Workers Opposition subsequently raised criticisms of measures adopted introducing the NEP. Following its censure at the party’s Eleventh Congress in March–April 1922, the Workers Opposition ceased organised activity.
2. Levi, ‘Von den Konzessionen’, published in Unser Weg (Sowjet), 6 (15 July 1921), pp. 167–72. ‘Concessions’ here refers to Soviet Russia’s willingness, under the New Economic Policy, to permit limited foreign investment projects, subject to government control.
3. Vendée is a department in northern France that was a centre of royalist and peasant insurrection against the French Revolution from 1793 to 1795.

Karl Kautsky / The Moscow Trial and the Bolsheviki. Preface to The Twelve Who are to Die: The Trial of the Social Revolutionists in Moscow (1923)



The Russian Party of Socialists-Revolutionists differs radically from the Social-Democratic Party; nay, more, both parties disagree in their basic conceptions of policy and principle. Nevertheless, I gladly accepted the invitation to write a preface to the book on the Moscow trial, published by the Party of Socialists-Revolutionists. More than that: I feel that I not only have a right but am duty-bound to write this preface, in the name of my social-democratic principles. For these principles indicate clearly that the proletariat, as the most exploited and enslaved of all classes, cannot emancipate itself without emancipating at the same time all those who are enslaved. A proletarian, Socialist party cannot fulfill its great, historic mission without making itself the protector of all the enslaved and oppressed.
For this reason, Marx and Engels took up the cudgels in behalf of oppressed Poland and raised their voices in defense of Ireland. For this reason, Socialists always fought for the liberation of native peoples suffering under the colonial domination of imperialist governments. And in doing so, Socialists frequently cooperated with non-socialist, bourgeois elements. We are, therefore, all the more obliged to come to the defense of the persecuted and oppressed when they belong to a party which, like ours, although not always in the same way, seeks the emancipation of the toilers, a party which, like ours, had for many years waged bitter, holy war against the meanest enemy of the world proletariat, – Russian absolutism. The fight waged today by the Socialists-Revolutionists is but a continuation of the old fight. For there is no substantial difference between an absolutist government which holds its power by heritage or one which is of recent creation. There is no material difference between the rule of a “legal” Czar and a clique that accidentally established itself in power. There is no difference between a tyrant who lives in a palace and a despot who misused the revolution of workers and peasants to ascend into the Kremlin.
And the fact that the new Russian despotism is bonapartist rather than czarist in character makes it all the more essential for the Socialist parties of the world to come to the defense of the Russian Socialists persecuted by this bonapartist regime. For what this regime seeks is to make the Socialists of the entire world its associates in its policy of persecution, – something which Czarism, for obvious reasons, never aimed at. The Bolshevist rulers want the Socialists of the whole world to applaud their persecution of the Socialists-Revolutionists and Mensheviki, but the time has passed when they could expect their assertions to pass unchallenged.
The Bolsheviki maintain that their policy constitutes the only genuine application of Marxism, that it constitutes a strict application of the principles of the class struggle. But the oppression and persecution of workingmen, belonging to another current of Socialist thought, and for no other reason than that these workers prefer to interpret Socialism in a manner different from the Bolsheviki, is in sharp contradiction with these class-struggle principles. We, Marxian Social-Democrats, in common with nearly all other Socialists, stand for democracy and for the right of unrestricted political propaganda for all political parties. This right of unrestricted propaganda we must, above all, demand for all the Socialist parties in Russia. It is quite inevitable for the respective Socialist parties to find themselves frequently in disagreement with one another. But this must be expressed only in a struggle of argument, in a struggle for the soul of the proletariat. Socialists who resort in this struggle against the opinions of other Socialists to guns, bayonets, Che-Ka organizations and jails are committing an act of violence against the proletariat and the idea of the class struggle.
Even the Bolsheviki themselves feel this. For this reason they seek to excuse their regime of violence in the eyes of the Socialists of the entire world by asserting, like the wolf in the old fable, that the sheep are trying to pollute the water which they, the Bolsheviki, forsooth seek to maintain unpolluted. To convince the world of the truth of this claim was the chief purpose of the Moscow trial. By this trial the Bolsheviki sought to destroy not only physically but morally the foremost representatives of the Socialists-Revolutionists. But the trial produced quite the opposite effect. It resulted in the moral victory of the accused and the moral execution of the accusers.
The Bolsheviki were first to use violence against other Socialists. They dissolved the Constituent Assembly not by way of resistance against any violence on the part of the Socialists-Revolutionists and Mensheviki but because of their realization of their own inability to obtain the support of the majority of the peasants and workers by means of free propaganda. This was the fundamental cause of the Bolshevist coup d’etat against the representatives of the revolutionary workers and peasants. Hence, the abolition of all rights of all other Socialists who refused to submit to the crack of the Bolshevist whip. Hence, the establishment of a political regime which leaves but one form of open, political action for the opposition – civil war. The Social-Democracy was never averse to the use of violence in resistance against violent persecution. It simply made the advisability of the use of such violence conditional upon considerations of purpose and the possibility of success. If the Social-Democracy found itself in disagreement with the Socialists-Revolutionists in this regard, it was not from considerations of principle but of tactics. But, if I am correctly informed on this point, there are no substantial differences of opinion at the present moment between the Socialists-Revolutionists and the Mensheviki. Both recognize that an anti-Bolshevist uprising at the present moment could not be successful and would even, under certain circumstances, lead to a result diametrically opposed to that sought, by provoking foreign and reactionary intervention. Armed uprising against the Bolsheviki, at the present moment, would only delay the process now in progress in Russia and pregnant with great consequences, – the process of the desertion of Bolshevism by the proletarian and peasant masses and their return to the other Socialist parties. This process represents a deadly danger for the Bolshevist dictatorship. The real crime of which the Socialists-Revolutionists are guilty before the Bolsheviki at the present moment is not in the preparation of terroristic acts and armed uprisings, but in that, like the Mensheviki and perhaps even to a larger extent, the Socialists-Revolutionists, whose ranks are constantly growing in number, are acquiring in ever increasing measure the confidence of the toiling masses of Russia. This bids fair to bring about the complete isolation of the Bolsheviki in a short time, so that the only ones who will stand behind them will be a few capitalists and the Red Army. Nor is the army, too, likely to continue its support of the Bolsheviki very long, for military dictatorships must have military successes abroad and cannot thrive merely upon suppression of uprisings of hunger-driven peasants. In vain do the Bolsheviki seek to stem the tide against them. The only thing they still command in full is the art of destroying their opponents by means of falsehood and violence. They have shown a complete lack of understanding of the pre-requisites under which alone Socialist production is possible, as well as entire lack of perspicacity in determining the conditions essential for the development of capitalist production. In their aspiration for the realization of Socialism they have destroyed Russia’s entire machinery of production, while their present effort to patch it up with the assistance of capitalism carries the danger of aggravating this destruction. But even should they succeed in establishing a new capitalism in Russia and to resume production with its assistance, they would do so in the presence of a proletariat which they themselves have rendered unfit for struggle and resistance.
In both cases, misery and poverty will continue to reign in Russia for many years and will continue to fan apathy and despair, on one side, and uprisings, provoked by the despair of the masses – on the other. The Moscow trial was intended to distract the growing opposition of the masses against the Bolsheviki and direct popular wrath against the Socialists-Revolutionists. How vain the effort! The arrow, in falling, struck the ones who fired it.
The Bolsheviki hoped to represent the accused Socialists-Revolutionists and their entire party as allies and associates of the counter-revolution and foreign powers. To accomplish this aim, they did not hesitate to employ the most shameless and dishonest methods of the regime of the old police. They outdid the limitless shamelessness of that regime, whose prosecutors, as is well known, needed but a few lines penned by the accused to send him to the gallows. With all that, however, the Bolsheviki succeeded only in exposing the mean depths of their own soul.
When the counter-revolution suppressed Marx’s Neue Rheinische Zeitung, in 1849, Freiligrath branded this act in words of fire as contemptible violence. He said: “This is not an open blow in an open fight. Against me are barbarism and meanness. This blow has been struck against me by the forces of sneaky, dirty, despicable Asiatic barbarism”.
The defendants in the Moscow trial were likewise struck not by an open blow in an open fight. The blow struck against them was delivered by the hired, contemptible, low hirelings of Tartar or Kalmyk socialism.
But how innocent was the despicableness assailed by Freiligrath in comparison with the despicableness revealed by the Bolsheviki in the Moscow trial! The shameless falsehood, contemptible cowardice and devilish cruelty of the prosecutors, judges and secret service men revealed in the Moscow trial are unprecedented in the history of the world and will mark one of its most shameful pages.
How heroic do the figures of the accused men and women appear and how disgusting and pitiful are the pack of hounds who demanded their blood, who hurled insult and humiliation upon them in their eagerness to persecute them in order that they might revel in their suffering!
The moral loftiness of the accused and the moral degeneration of their accusers at the trial were so self evident and convincing, that the whole thing formed a picture of remarkable clarity and produced an indelible impression upon everybody, with the exception of the pack of bloodthirsty hounds hired by the Moscow executioners to defend their miserable case in the European press and who were low and mean enough to do it.
The accused Socialists-Revolutionists saved the honor of Socialism, trampled by the Bolsheviki. The names of Gotz, Timofeyeff and their comrades will be enshrined in the hearts of the workers of the entire world, regardless of party affiliations.
Never did the Bolsheviki descend to their present low level. Time was when we knew many of them as honest fighters and idealists. But the coup d’etat of 1917 placed them in a false position, which was bound to lead consistently to their inevitable and ever-growing perversion.
From the very beginning, they founded their power upon falsehood and violence directed against the proletariat, upon the principle that the end justifies the means. This principle always and inevitably leads to the degeneration of the party applying it, for it perverts the party and paralyzes those who do not oppose this perversion.
Parties who aspire to great aims cannot afford to use any other means than those these aims demand. A party who seeks the emancipation of the proletariat cannot, in its efforts to gain and hold power, use means which disorganize and demoralize the proletariat. But it was only by such means that the Bolsheviki could strengthen their hold upon Russia and, therefore, they preferred the destruction of the Russian and the weakening of the world proletariat to understanding with the other Socialist parties of Russia, which alone could secure the establishment of a revolutionary regime that would support itself upon the broad masses and give these masses that freedom without which it is impossible for them to promote their spiritual development and economic well-being.
By resorting for the sake of the strengthening and preservation of their power to measures leading to the weakening and dissolution of the proletariat, the Bolsheviki have shown that they are not concerned with the emancipation of the proletariat but are simply a clique concerning itself solely with the preservation of its own power.
This attribute of Bolshevism makes it akin to the heritage of the French Revolution: bonapartism. Like bonapartism, Bolshevism is founded upon falsehood and violence. But both the first and second Empires marked the opening of new eras of economic prosperity for France and could, therefore, support themselves not only upon the capitalists and peasantry but also upon the broad masses of the people. Bolshevism, on the other hand, has destroyed Russia and set all the people against it. Its falsehood and violence, therefore, exceed the falsehood and violence of French bonapartism. And for this reason, despite its falsehood, meanness and cruelty, Bolshevism will not be able to maintain itself as long as did the regime of Bonaparte in France.
The Moscow trial constituted a desperate effort on the part of the Bolsheviki to discredit their most dangerous opponents at the present moment in the eyes of the Russian and world proletariat. They sought to represent these opponents as associates of the counter-revolution and thus rehabilitate the prestige of Communism, which has lost the sympathies of the overwhelming majority of the proletariat.
But the Bolsheviki lost the trial. It is not the accused but the accusers and their hirelings who today stand condemned in Russia and throughout the world. This trial, which provoked the deepest, universal contempt, revealed even to those who hitherto still failed to see the truth, the utter decay and degeneration of the Bolshevist regime.
But the Moscow trial is merely one of the episodes incident to the world-wide, historic conflict conducted by Bolshevism. Out of this conflict it will emerge discredited and condemned. A regime like that of the Bolsheviki has already grown rotten-ripe for destruction. It is impossible to foresee yet when and how it will fall but one thing can be said now and with absolute certainty:
BOLSHEVISM WILL FALL IN SHAME AND DISGRACE, BEMOANED PERHAPS ONLY BY THE SPECULATORS OF THE CAPITALIST WORLD, BUT ACCOMPANIED BY THE CURSES OF THE ENTIRE WORLD PROLETARIAT STRUGGLING FOR EMANCIPATION. THAT IS THE LESSON AND THE HISTORIC SIGNIFICANCE OF THE MOSCOW TRIAL.


K. Kautsky

Τρίτη 9 Απριλίου 2019

Γεζίντι: Τα απομεινάρια μιας υπόθεσης που δεν έκλεισε..

Όταν δεν υπάρχει ακόμα κουβέντα από τούς Άραβες και Παλαιστίνιους "επαναστάτες" για την ειδική ευθύνη τού ISIS στην εξόντωση των κουρδογενών Γεζίντι, αλλά και την γενική αλλά όχι εξ΄αυτού μικρότερη ευθύνη του θεοκρατικού φονταμενταλισμού και του αραβικού και τουρκικού εθνικισμού σε αυτό το μαζικό έγκλημα, όταν η "παγκόσμια" "αντιμπεριαλιστική" αριστερά, τα κομμουνιστικά κόμματα σιωπούν, κρύβονται, και το μόνο που ξέρουν είναι να είναι όπως πάντα μόνον "αντισιωνιστές", όταν η ριζοσπαστική αριστερά (πέραν τού Σύριζα που ασχολείται με καρέκλες και διορισμούς) ή η αναρχία-αυτονομία (όταν δεν είναι χυδαία όπως η "Επιθεώρηση Σεράγεβο") προσπαθούν ακόμα και σήμερα να "συνθέσουν" τα ερείπια τής ιδεολογικής και ηθικής ενότητας των ανθρώπων και των λαών πάνω στο ρήγμα και το βάραθρο που ανοίχτηκε και από την αδιαφορία των Αράβων "επαναστατών" "αντιιμπεριαλιστών", όταν δηλαδή ψευτοπροσπαθούν να κλείσουν με εύκολες εξ' αποστάσεως και θεωρητικές μόνον ενώσεις τραύματα που δεν μπορούν πια να κλείσουν, όταν κρύβουν τα κενά αδελφικών πράξεων ή έστω σαφών διακηρύξεων και καταδικών που δεν υπήρξαν ούτε υπάρχουν, τότε το μόνο που μένει μετά από την οργή είναι η κατάπληξη, η απορία, η απόσταση, το χάσμα.
Καμία στήριξη σε κανέναν σας, καμία..
Σε κανέναν σας..

Ιωάννης Τζανάκος

Δευτέρα 1 Απριλίου 2019

Ικρίωμα



Βακχεύουν δηλητηριασμένοι
οι επιμελείς δαίμονες της αρετής 
Δεν υπάρχει Σωτηρία !
Δριμύς ο πόνος της επίγνωσης
το δοξάρι τους βαραίνει   
Κυρτώνουν τις πληγές τους
Ονομάζοντας
Χύνοντας βάλσαμα πράξεων 
Ας γνωρίζουν πως πεθαίνουν
Ορμούν στις πηγές
να πιούν αλμυρό φως 
Ο Δήμιος προσεύχεται
να τελειώσει η γιορτή
αφαιρεί το δέρμα τους και 
Πριν συνθλίψει την καρδιά τους
την στρέφει στο έκνομο πλήθος
κραυγάζοντας: Ο υ σ ί α !

Ιωάννης Τζανάκος

Mamak Khadem - Bigharâr (Restless Yearning)

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

Τα είδη τού μηδενός (2014-2019)

Κείμενο σε αρχική ημι-επεξεργασμένη μορφή που αποσύρθηκε.
Κρατάω τον τίτλο τής ανάρτησης, για μελλοντική χρήση.





Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019

Αθήνα 1-1-2017. Περιπλάνηση εις εαυτόν.. [2009-2019]

Καθώς περπάταγα και με το αυτοκίνητο και με τα πόδια στην Αθήνα, σήμερα από νωρίς νωρίς, «πρώτη μέρα του χρόνου», παρατήρησα όλα αυτά τα πράγματα που υπήρχανε για μένα προερχόμενα από τον εαυτό μου.

Εννοώ πως παρατηρούσα όλες τις αφίσες και τα συνθήματα που έγραψα εγώ, ένα πράμα σαν και μένα δηλαδή, και τα οποία θα διάβαζε με ενδιαφέρον ένα πράμα σαν και μένα, εγώ δηλαδή.

Ο σολιψισμός του Λόγου εις εαυτόν, ο αγώνας εις εαυτόν, η αλήθεια εις εαυτόν, η ταξική πάλη εις εαυτόν, ακόμα και η αγάπη μου προς το έμβιο εις εαυτόν. Να μη σας κουράσω με παραθέσεις, αν και θα είχε ενδιαφέρον να σας παρουσιάσω τον εαυτό μη εαυτό ενός δύσθυμου παρατηρητή του εαυτού του πάλι. Τουλάχιστον εγώ το ξέρω, και τώρα που κοτσάρω μια γραφή που φαίνεται τόσο απαράδεκτη σε όλους αυτούς που βλέπουν τα «συλλογικά» υποκείμενα  στα «εγώ» της νιώθω ωστόσο πως τουλάχιστον εγώ το ξέρω, πως όλα αυτά αφορούν μόνον εμάς, ήτοι μόνον εμένα. Εσείς το ξέρετε; νομίζω πως μάλλον είναι αρκετά ενοχλητικό να ξέρει κάποιος πως αντηχεί εις εαυτόν και μόνον εις εαυτόν, διότι ήδη αυτό τον ξεχωρίζει από τον εαυτόν και ούτως είναι ήδη ένα άλλο, ένα ξένο, και ένα ξένο δεν μπορεί παρά να αναζητεί μαγνητιζόμενο νομοτελειακώς ένα άλλο οικείο, οπότε να! πάλι από την αρχή εις εαυτόν, πάλι τα ίδια.

Τα ίδια υποκειμενοπαντελάκη μου τα ίδια υποκειμενοπαντελή μου.

Όλη μας η ζωή είναι μια έξοδος από έναν οίκο και μια ελευθερία μέχρι να εισέλθουμε τσακισμένοι, κρυωμένοι, διωγμένοι και ανυπόληπτοι σε έναν άλλον οίκο, ίσως και εχθρικό προς τον προηγούμενον. Οι περισσότεροι εξ' ημών είμαστε ταπεινοί μισθωτοί ή μικροαστοί, οπότε αυτός ο νέος οίκος είναι ήδη τελειωμένος αποπερατωμένος καθιδρυμένος, από ανθρώπους που ξέρουν καλά να χτίζουν οίκους και οικήσεις, φυλακές ζεστές για μιαν ακόμα κατάληξη μιας μεταβατικής περιπλάνησης από και εις ένα [εις] εαυτόν. Η ελευθερία μας λοιπόν είναι συνυφασμένη με αυτή την μετάβαση και όχι την κατάληξή της. Αυτό όμως δεν έχει σήμερον καμιά λέξη κανένα σήμα για να το περιθάλψει μη οικογενώς, αφού και η περιπλάνησή μας έχει σημανθεί με περίκλειστες και σιδερόφραχτες ιδέες και συμπαραδηλώσεις.

Πρέπει λοιπόν να μην έχουμε ελπίδα, πρέπει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι στο συντελεσμένο, και μάλιστα πρέπει, ω πρέπει!, σε κάποιες περιπτώσεις να το αποκαλέσουμε και ως ένα διαρκές γίγνεσθαι, ως ένα μη συντελεσμένο, ως μιαν ελευθερία, ως μια νομαδικότητα, ως ένα μη ον, τέτοια είναι η παγίδα που μας έστησαν και στήθηκε, χωρίς να υπάρχει σχέδιο βέβαια, κάθε πράμα στον καιρό του και οι νέοι ελευθερωτές στο τέλος της ιστορίας. Τότε είναι που μέσα στο περπάτημα μου φαντάστηκα πάλι άλλον ένα διωγμό, άλλη μια καταδίκη της ελευθερίας μου ως εργάτη του κόσμου που δεν έχει κανέναν Λόγο να πιστέψει κανέναν, αλλά στην κυριολεξία κανέναν.

Περπατώντας λοιπόν την πρώτη τού πρώτου τού τίποτα που κυλάει πάνω στις ζωές μας, είδα όλες αυτές τις αφίσες του εις εαυτόν σαν έναν διωγμό που έκανα εγώ εις εαυτόν, όπως σας το περιέγραψα στην αρχή, χωρίς καμία ενοχή και χωρίς κανένα πλέγμα να παρουσιάζεται εις αυτήν μου την αυτοστόχευση. Δεν νιώθω τίποτα άλλο, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο πλέον από τον αδιόρατο και όντως απρόσωπο διωγμό της εργατικής τάξης, της τάξης μου έστω εις την ευρύτατη έννοιά της, από ήδη θεσμοθετηθέντες διώκτες και από υποψηφίους διώκτες οι οποίοι (οι τελευταίοι) δεν είναι απλά ψεύτες αλλά περισσότερο ψεύτες από κάθε αχρείο αφεντικό ή από όλα τα αφεντικά του κόσμου μαζί. Οι ψεύτες και όχι μόνον κάποιοι δυνάστες όπως την παλαιά εποχή με περικυκλώνουν από παντού, αλλά δεν είναι πρόσωπα, οπότε την «γλύτωσα» προς το παρόν την ταξική, την εθνική ή την αμιγή παράνοια. Εξάλλου, είπαμε και το ξαναλέω, όλα είναι μια εις εαυτόν βολή από ένα άλλο, απομακρυσμένο εις εαυτόν, εις εαυτόν του Ίδιου εις-εαυτόν, σε ένα τυχαίο εγώ που περπάτησε μέσα στον εαυτό του.

Αυτή η περιπλάνηση δεν έχει άλλο νόημα, από το νόημα της αυτοκατόπτρισης και της ετεροκατόπτρισης μιας διωκόμενης οντότητας, η οποία είναι φυλακισμένη στην ύψιστη φυλακή υψίστης ασφαλείας που λέγεται ελευθερία χωρίς όρους και όρια ή ελευθερία με όρους και όρια, τα ίδια σκατά. Ελευθερία μεταξύ μιας φυλακής και μιας άλλης, ή χειρότερα, ελευθερία μεταξύ μιας φυλακή γνωστότατης και μιας θυσίας γκαραντί, χωρίς κανέναν προορισμό παρά μόνον την θυσία και την κάβλα τής ιντελιγκέντσιας τής κάποιας ελευθερίας. Θα υπάρχει ίσως μια άλλη ελευθερία, αλλά τείνω να πιστέψω πως όταν υπάρξει φανερωμένη στους περιπάτους των ταπεινών αλλοτριωμένων εργατών και μικροαστών δεν θα λέγεται δεν θα διατυμπανίζεται και μάλλον δεν θα σημαίνεται καν.

Η οργή μου δεν θα ξεθυμάνει εύκολα, ούτε μπορώ να κλείσω τα μάτια στα έξωθεν τού ίδιου του εαυτού μου, ακόμη κι αν κάνω όλα τα ξόρκια μαζί, ακόμα κι αν αποφασίσω να αποσυρθώ σε κάποια αντιδραστική επαρχία που με περιμένει.
Ψάχνοντας ένα περπάτημα χωρίς όλους αυτούς τους φαφλατάδες της υποθέσεώς μας, ή μάλλον της δικής μου υπόθεσης, της τάξης μου που δεν χάρηκε ποτέ να είναι τάξη όταν ήταν τάξη επίφοβη που την «ήθελαν» όλοι και όχι ένας ψόφος όπως ακόμα τώρα, ψάχνοντας λοιπόν ένα άλλο βλέμμα που να μην κολακεύει να μην ζητιανεύει να μην ζητά αλλά να παίρνει, δεν είδα τίποτα σήμερα παρά βρισίδια στο Είναι της, βρισίδια στο μη Είναι της, ηθικολογικές απαιτήσεις προς αυτήν με «ταξικό» ένδυμα, ελπίδες και αποκαλύψεις του πόσο κακοί είναι οι εχθροί μας, αλλά δεν είδα τίποτα, δεν ένιωσα τίποτα, τίποτα τίποτα άλλο, πέραν τού ότι μας έχουν κυκλώσει όλοι οι παλαιοί και οι νέοι εχθροί και «φίλοι», γκρίζοι λύκοι με παρδαλά χρώματα και ντόπιοι χωροφύλακες με τα γνωστά. Γιατί, αν δεν το ξέρετε, είμαστε εδώ και δεν ανήκουμε παντού, αλλά άστο αυτό.

Η τάξη σήμερα ξυπνάει στην αρχή του χρόνου, και αυτό είναι όντως ένας χλευασμός που μας κάνουν, αλλά καλά μας κάνουν, και άλλα θα κάνουν και άλλοι σωτήρες θα φανούν και άλλα ψέματα θα πουν και άλλα περπατήματα θα' ρθούν, μάλλον από οίκο σε οίκο πάλι, από σκλαβιά σε σκλαβιά, ή από σκλαβιά σε άσκοπη θυσία, αλλά υπάρχει και το ενδιάμεσο σημείο όπου ως κομμουνιστές και ανόητοι ταυτόχρονα θα αισθανθούμε πάλι ελεύθεροι, τώρα ειδικά που οι Κομισάριοι δεν μοιάζουν Κομισάριοι και οι Φασίστες πάνε κι αυτοί να μην μοιάσουν σαν Φασίστες, και έτσι η ζωή πορεύεται και θα πορεύεται μέχρι το τέλος.

Τουλάχιστον εγώ ξέρω..είναι κάτι κι αυτό.

Ιωάννης Τζανάκος



Repubblica Partenopea [2009-2019]


Υπήρξε κάποτε στον ιταλικό νότο, πριν την αυταρχική ενοποίηση τής Ιταλίας, μια "προοδευτική δημοκρατία" Γαλλοφρόνων και προδοτών.

Ήταν η Repubblica Partenopea.

Ο Γάλλος στρατηγός Σαμπιοννώ εκδίωξε με τον στρατό του, το 1799, για έναν χρόνο, τον Βασιλιά τού Βασιλείου Των Δύο Σικελιών Φερδινάνδο τον 1ο, και εγκατέστησε ένα προδοτικό προοδευτικό καθεστώς φιλικά προσκείμενο στον κατοχικό στρατό, το οποίο προέβη σε προοδευτικές ή "προοδευτικές" μεταρρυθμίσεις, προσπαθώντας να μεταφέρει βέβαια το "πνεύμα" της μεγάλης Γαλλικής επανάστασης στην νοτιοϊταλική κοινωνία, πάντα υπό την υποστήριξη των γαλλικών στρατευμάτων κατοχής. 

Ο στρατηγός Σαμπιοννώ αντικαταστάθηκε από τον (επίσης) στρατηγό του γαλλικού στρατού Μακντόναλντ, η "προοδευτική" κατοχή συνεχίστηκε, μέχρι που μια συνωμοσία του Καρδινάλιου Ρούφφο με τον διωγμένο βασιλιά και με τους Άγγλους που είχαν καταφτάσει με τον αγγλικό στόλο υπό την ηγεσία τού Νέλσoνα (μαζί με άλλης εθνικότητας πλοία), κατάφερε να υλοποιήσει τον στόχο της (ως συνωμοτική συμμαχία) και να σημάνει την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών και την συντριβή της προδοτικής προοδευτικής ή "προοδευτικής" εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει για να τους υπηρετεί "προοδευτικά".

Ο φτωχός λαός αντιστάθηκε άγρια, και με αντιδραστικό τρόπο μερικές φορές, στους Γαλλόφρονες, υπό την καθοδήγηση της εκκλησίας, των φεουδαρχών, μέσω ατάκτων, μερικές φορές και ληστρικών ένοπλων ομάδων, και όταν οι προοδευτικοί προδότες μαζί με τους Γάλλους προοδευτικούς προστάτες τους έφυγαν από την εξουσία πανηγύρισε έξαλλα.

Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να επανέλθουν ως κατακτητές στον Νότο οι εγκληματίες προοδευτικοί, με την μορφή τού αστού επαναστάτη, και πράκτορα του τραπεζίτη Καβούρ και τού οίκου της Σαβοϊας, Γκαριμπάλντι, φιλαρακίου του Μπακούνιν, για να επικρατήσει η "πρόοδος" στον Νότο, να διαλυθεί το αστικό-συντηρητικό κράτος του, η βιομηχανία του, ο πολιτισμός του, και να φτάσει ακόμα και σήμερα να μην έχει ορθοποδήσει μετά από τόση πρόοδο και ψευτοεπανάσταση, η οποία έστειλε τα παιδιά του στην ξενιτειά, στο οργανωμένο έγκλημα, στην αναγκαστική "εσωτερική" μετανάστευση. 

Αυτού του τύπου την πρόοδο εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα ο Τσίπρας και το προοδευτικό κόμμα του, αυτά τα αποτελέσματα είχε έχει και θα έχει η δράση τέτοιων προοδευτικών καθαρμάτων.

Και βέβαια, αυτά τα προοδευτικά μυρωδάτα καθάρματα, δεν ξεχνούν ποτέ την αντίσταση του λαού στην πρόοδο τους, τον μισούν αιώνια και τον περιφρονούν με πάθος.

Οι αριστερές και αναρχικές μας Παρθενόπες:  Repubblica Partenopea..

Ιωάννης Τζανάκος

 


Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Στέφανος Ροζάνης - ποιήματα και κριτική ερμηνεία μας..[2009-2019]


Κρύπτη


Όταν μιλώ για σένα είμαι ένας άλλος

Όταν μιλάς για μένα τότε μιλώ εγώ

Απομακρύνεται ο άλλος

Μεγαλώνει μέσα στην κρύπτη

Μοιράζεται ανάμεσα σ' εμένα και σε σένα

Ακροπατεί και παραμονεύει

Τότε μιλώ εγώ ο μοιρασμένος άλλος

Εξαντλώ τη γλώσσα μου σ' ανάρμοστα παιχνίδια

Κι ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή




Σ.Ροζάνης - Κρύπτη, 2006 εκδ. Έρασμος



Ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή, αποκτά το ανθρώπινο νόημα του θανάτου εντασσόμενος σε μιά συμβολική τάξη, εάν πρώτα οι ανακατοπτριζόμενοι στον έτερο, διαλεγόμενοι εραστές του Λόγου, έχουν κινήσει τον εαυτό τους στην έξοδο απο την εαυτότητα τους, και την εαυτότητα του άλλου -που είναι ο άλλος και ο εαυτός τους ως άλλος. 

Ο θάνατος σημασιοδοτείται ανθρωπίνως, μόνο εάν έχουν κινήσει με την αρχική αυτή προϋπόθεση. 

Η προϋπόθεση όμως δεν είναι η ολότητα της κοινωνικής περιπέτειας που σημαίνει ένας λόγος με τον Άλλον, είναι εκείνη η προυπόθεση που αν επιτευχθεί αίρεται την στιγμή της επιτυχίας επίτευξης της, για να επιστρέψει ο Άλλος στην κρύπτη του, στον εσώτερο οίκο της αξιοπρέπειας του. 

Εκεί ακροπατεί. 

Ακροπατεί πιά, δεν είναι ο οίκος του αυτός ένας ασφαλής οίκος, σαν τον οίκο που χαρίζουν οι θεραπείες των μικροαστών ψυχοθεραπευτών, είναι κτισμένος στην άκρη του γκρεμού. 

Δεν τρέμει από φόβο αυτός ο άλλος, ο μοιρασμένος άλλος του βαραθρώδους οίκου, μάλλον προκαλεί τον φόβο, παίζει ξανά με τον Λόγο, ανάρμοστα..είναι ανάρμοστος ο άλλος που επιστρέφει από τον κρυπτικό οίκο της μετα-επικοινωνιακής αξιοπρέπειας. 

Σε μας απομένει να προσδιορίσουμε το είδος του ανάρμοστου, σε μάς ανατίθεται το καθήκον μιας όμορφης αναρμοστίας του Λόγου, που θα κάνει τον Θάνατο μιαν άλλη αλησμόνητη στιγμή, απο εκείνη της θυσίας, αν και ακόμα και η θυσία υπερέχει της γύμνιας του γεγονικού θανάτου....

Ιωάννης Τζανάκος




Στέφανος Ροζάνης-Giuseppe Ungaretti/ Δύση, μετά την ελπίδα της μορφής


STATUA 

Gioventu impietrita, 
O statua, o statua dell'abisso umano.... 
Il gran tumulto dopo tanto viaggio 
Corrode uno scoglio 
A fiore di labbra. 

Άγαλμα(1927)
 

Πετρωμένη νεότητα,

Ω άγαλμα, άγαλμα της ανθρώπινης αβύσσου...

Ο μέγας χαλασμός ύστερ' απο τόσο ταξίδεμα

Μόλις που διαβρώνει

Ένα σκόπελο.

 

Sentimento del Tempo..

G.Ungaretti/ Αίσθημα του Χρόνου.

Μετάφραση Φ.Πιομπίνος




Ομολογία
 

Αυτό που με περιβάλλει είναι θόρυβος

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω λέξεις

Και αν οι λέξεις επιζούν μέσα στον θόρυβο

Αν συγχέονται και αν ο ήχος τους ηχεί πράγματι

Και δεν είναι παρά ένα με τον θόρυβο


Αυτό που με περιέχει είναι κενό

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω έναν τόπο

Και αν ο τόπος επιζεί μέσα στο κενό

Αν συγχέονται οι τόποι και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο κενό

Και δεν είναι παρά ένα με το κενό



Αυτό που με ορίζει είναι αόριστο

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω όρια

Και αν τα όρια επιζούν μέσα στο αόριστο

Αν συγχέονται τα όρια και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο αόριστο

Και δεν είναι παρά ένα με το αόριστο



Τελικά δεν μπόρεσα να ζήσω αλλιώς



Στέφανος Ροζάνης, Κρύπτη-2006, εκδ. Έρασμος




Ο δυτικός άνθρωπος είναι ο αγωνιστής της μορφής, ο κυριαρχημένος απο την μορφή δημιουργός της μορφής, που σαν φτάσει στο όριο της ανύψωσης και της καταβύθισης των μορφοποιήσεων, αναρωτιέται. 

Μόνον αυτός αναρωτιέται, τι να κάνουμε, μόνον αυτός, γιατί φρόντισε να μην φροντίσει άλλο απο τον αγώνα εκείνον που γεννά την αναρώτηση, στο πέρας της σκληρής εργασίας του. 

Το άγαλμα είναι η λέξη, η λέξη είναι το άγαλμα, και ορθώνεται ως τέλος, ως απόλυτο πέρας, αντίκρυ στην άβυσσο που το δημιούργησε, μέσα στην άβυσσο που αυτό δημιούργησε. 

Δεν αρκεί να παρατηρήσουμε την αψεγάδιαστη οντότητα, ούτε σημαίνει κάτι η διαρκής παραμονή μας στην θέα της, αν δεν μετατρέψουμε με το ίδιο μορφοποιητικό πάθος, την μορφικότητα σε αγωνία της μορφής, τη λέξη σε ιλιγγιώδη αναρώτηση του τελικού νοήματος της, σε αυτό που απομένει έξω, κάτω, πάνωθέ της. 

Μόλις που διαβρώνει ένα σκόπελο όλο αυτό το ταξίδεμα, μόλις που ξεχωρίζει η λέξη απο τον θόρυβο της ομιλίας, μόλις που φαίνεται η έξοχη μορφή στο θερμό συνονθύλευμα της ζωής, μόλις που διακρίνεται ο τόπος που σχημάτισε η ριζική δύναμη του φαουστικού ανθρώπου απο το άπειρο και αδιάφορο κενό του χωρο-χρόνου. 

Τη στιγμή που ολοκληρώνεται η δημιουργία, αυτή τη στιγμή έρχεται ο ίλιγγος της στάσης. 

Άδικα προσπαθούν οι φιλόσοφοι να ακινητήσουν στη μορφική στάση, μάταια αγωνίζονται να χαρίσουν στον δημιουργό τη δόξα της μορφής. Αυτός ποθεί την αιώνια νεότητα του αγώνα, δεν τον αφορά η μορφή, δεν τον αφορά η ανάπαυλα στους κόλπους της. 

Βασανίζεται απο το κενό της εποχής μεταξύ των μορφικών αγώνων, και αυτό το βάσανο δε θεραπεύεται με τις κενοδοξίες της ιστορικής ( η ψευδο-ιστορικής) σοφίας, γιατί γνωρίζει πως μπορεί όλα να έχουν τελειώσει, φοβάται πως αυτός ο φόβος του μπορεί να είναι αληθινός, ριγεί με την υποψία πως η εποχή του δεν είναι το ''μεταξύ'', αλλά το τέλος. 

Αν προκύψει αργότερα μια νέα πυράκτωση, μπορούν οι μελετητές να λοιδορούν την ασθένεια της απαισιοδοξίας, αλλά θα έχουν ξεχάσει πως αυτή τους η άνεση, να ζουν σε μια πυρακτωμένη εποχή, προήλθε από την παλιά αγωνία μη τυχόν και δεν έλθει η εποχή τους. 

Οι τόποι επιζούν στους νέους τόπους, άρα πεθαίνουν για πάντα, οι λέξεις χάνονται αθόρυβα στις τρυφερές ψυχές που τις φυλάνε σαν θησαυρό, άρα χάνονται για πάντα, και το παν συντρίβει ξανά και ξανά το νόημα, άρα γεννά τον δημιουργό, τον ακατάβλητο τεχνίτη του, που πάντα χάνει όταν κερδίσει. 

Αυτό είναι το μυστικό του δυτικού ανθρώπου, το τέλος του είναι η αιώνια επιστροφή του στην αρχή του, μιαν αρχη που υπάρχει στα χέρια του, και ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά, κι αν υπάρξει δεν θα υπάρξει επειδή κάποτε υπήρξε, ή τάχα γιατί πάντα υπάρχει αρχή σ' αυτά, σαν να είναι η φύση των χεριών μας βλασταίνουσα.




Ιωάννης Τζανάκος