Εσύ θάλασσα δεν διαιρείσαι. Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..

There is a chaos of genealogical chains containing dark missing links taking the place of the obvious links, and it goes also vice versa, in a game played under the musical of the supposed interest of the "subject" under the direction of a mad pseudo-god who pretends to be ignorant but knows what he is doing, without what makes, to it have any real logic in it, he actually thinks he knows what he's doing, he just reacts according to the behavior of the subject's opponent, which opponent has the same problems of understanding like the other "subject".

All these fools are observed by a Fish who has caught them on the hook of the wise sea.

 

Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..

Defensive nationalism..

There is an issue with the defensive nationalism of the Ukrainian people to the extent that it is influenced by far-right-nationalist as well as fascist tendencies.

Precisely because these tendencies do not dominate, even yet, that is why the struggle of this people, also through its ideological political tendencies which are mainly centrist-liberal or right-liberal defensive nationalist tendencies, is a Just defensive war on its part.

Διακρίνω κάπως σχηματικά ανάμεσα σε φιλελεύθερη δεξιά που μπορεί να είναι είτε ακροδεξιά είτε κεντρώα, και σε εξτρεμιστική άκρα δεξιά που μπορεί να είναι τείνουσα απλώς σε φασιστική ακροδεξιά ή καθαρά και ξάστερα φασιστική ακροδεξιά.

 

I distinguish somewhat sketchily between a liberal right which can be either far right or centrist, and an extremist far right which can be merely to tending to fascist far right or is outright fascist far right.

Stalinism as a simulacrum for the defensive national popular defense of peoples of imperialistically dependent or conquered national societies has existed, while really defensive extremist right-wing nationalism or fascism has not existed and will never exist.

 

Σταλινισμός ως ομοίωμα για την αμυντική εθνική λαϊκή άμυνα λαών ιμπεριαλιστικά εξαρτημένων ή κατακτημένων εθνικών κοινωνιών υπήρξε, ενόσω πραγματικά αμυντικός εξτρεμιστικός δεξιός εθνικισμός ή δεξιοφασισμός δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Match.

Match.

Kaypakkaya, Turkish Stalino-Maoist against non-Stalinist Mansur Hekmat and other "more communist"   non-Stalinist Iranians.

The ball is the Kurdish question.

Referee Lenin.

Result

Kaypakkaya-Iranians = 20-0

 

Για να ανέβει το δέντρο λίγο ψηλά δεν ξεχνά καμιά ρίζα του.

Κάποια βοήθεια πήρε από αυτήν, κι ας ήταν ένα ψέμα, κι ας τον πότιζε από δηλητηριασμένα ύδατα.

Δεν μετανιώνω για τίποτα αν μου έδωσε νερό όταν δίψαγα μέχρι θανάτου.

Όταν όλοι κατέβαζαν ένα από τα λάβαρα που πιστεύω ακόμα, αυτή η ρίζα μού έδινε το δηλητηριασμένο νερό που μόνον αυτό κράταγε το κλαδί τής θυσίας για το λαϊκό έθνος θαλερό.

Μπορεί να μην χρειαστεί ποτέ αυτή η θυσία, μακάρι, αλλά όσο υπάρχει η Τουρκία με τον τρόπο που υπάρχει μέσα στην ψυχή των ακόμα περισσότερων Τούρκων, ακροδεξιών θεοκρατών και κεμαλιστών, εγώ αυτό το λάβαρο θα το κρατάω όρθιο, κι ας κοστίζει αυτό την αγάπη τής οικογένειας μου.

Το χρωστάω στον Τούρκο σταλινικό πατέρα μου.

 

Ενδιάμεση σημείωση θεολογικού ενδιαφέροντος, η οποία αφορά τον αυτοκέφαλο ελληνικό κλάδο τής πανανθρώπινης μαρξιστικής εκκλησίας.

Θυμάμαι κάποτε ότι είχε πέσει το βλέμμα μου σε μια ιστοριοδιφικού τύπου περισπούδαστη πραγματεία του γνωστού μητροπολίτη τού ημι-ανανεωτικού ημι-σεκταριστικού μαρξισμού, Δημήτρη Μπελαντή, για τι άλλο βέβαια;

Μα για την ιστορία τού κομμουνιστικού κινήματος.

Τότε, όντας ακόμα σταθερός πιστός τής εκκλησίας ταύτης διάβασα τούτη την πραγματεία ελπίζοντας ότι θα αποκομίσω άλλη μια ωφέλιμη πηγή κομμουνιστικής γνώσης και αυτογνωσίας, ίσως όμως και περισσότερα υλικά για ανάλωση τους σε μια πιθανή ιδεολογική φατριαστική σύγκρουση στο μέλλον, ακόμα και με τον ίδιο τον συγγραφέα αυτού τού πονήματος.

Ως μη γνωστόν, αν και σταλινογενής, είχα σχέσεις και με τους ευρωκομμουνιστές, ειδικά την αριστερή πτέρυγα τους που όχι μόνον διακρίνονταν για τα θεωρητικά επιτεύγματα της, αλλά ήταν επίσης και αυτή σαρξ εκ τής σαρκός μας, εφόσον για όσους δεν ξέρουν ο ευρωκομμουνισμός ήταν κι αυτός σταλινογενής.

Ο ίδιος ο θεωρητικός προπάτορας του ευρωκομμουνισμού, εν αγνοία του βέβαια, θεωρείτο ο Γκράμσι, έπειτα και ο Τολλιάτι, και παρά την αναχρονιστική χρήση τού ονόματος των οι ευρωκομμουνιστές είχαν ένα δίκιο σε αυτήν τους την καταγωγικη αναφορά, ξεχνώντας ωστόσο να την προσδιορίσουν πλήρως, όπως ακριβώς γίνεται βέβαια σε κάθε καταγωγικη αναφορά τελούμενη εκ θρησκειών ιδεολογιών και άλλων μεταφυσικοποιημενων κοινωνικών σωμάτων.

Οι Γκράμσι και Τολλιάτι, ειδικά όμως ο Γκράμσι, ήταν ευγενικώς μεν αλλά σαφώς τοποθετημένοι υπέρ τού Στάλιν στην εσωτερική πάλη που τελούνταν στο εσωτερικό του κόμματος των Μπολσεβίκων.

Τέλος πάντων, κουραστικά όλα αυτά αλλά σημαντικά νομίζω για να αποδομήσει κανείς όλους τους μύθους όλων των κοινωνικών υποκειμένων.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι αυτός ο μακρινός συγγενής μας λοιπόν, ημών των ακατανομαστων, στη πραγματεία του έδειχνε έναν ανίερο αναλυτικό προσανατολισμό, όχι απλά εναντίον του Στάλιν, λογικό ήταν αυτό, αλλά υπέρ τής γνωστής κολυμβήθρας του Σιλωάμ όλων των μαρξιστικών αμαρτιών, τον Τρότσκι.

Κάποια στιγμή, ενόσω μελετούσα με ψυχραιμία το πόνημα, διάβασα κάτι που μου προκάλεσε οργή.

Ο κύριος αυτός, ο Μπελαντής για να εξηγήσει τον αιρετικό ως προς τη σοβιετική πολιτική ριζοσπαστισμό των περιφερειακών μαρξιστικών λενινιστικών κινημάτων απέδιδε αυτόν τον μη προβλεπόμενο ριζοσπαστισμό τους στην επιρροή του τροτσκισμού με την έννοια ότι αυτά τα κινήματα είχαν προβεί σε άρση τής σταλινικής αξιωματικής αρχής ότι ο σοσιαλισμός μπορεί-δύναται να οικοδομηθεί σε μια χώρα.

Μιλάμε για κινήματα με σαφή αριστερό εθνικιστικό προσανατολισμό, στα όρια τού αμιγούς εθνικισμού, τα οποία όχι μόνο πίστευαν στο σοσιαλισμό ως εφικτό ως ολοκληρωμένο σε μια χώρα, αλλά ίσως επιπλέον ότι θα μπορούσε να υπάρξει σε μια χώρα ο ίδιος ο παράδεισος.

Θα μου πείτε, και τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Θα το εξηγήσω, κρατήστε την ιστορία που σας διηγήθηκα, σαν στοιχείο ενός άλλου πράγματος που θα σας αναλύσω.

 

«Let us state this point as well: communists always and absolutely distinguish between the nationalism of an oppressed nation and that of an oppressor nation and between the nationalism of a small nation and that of a big nation...»

İbrahim Kaypakkaya

 

Δεν πρόκειται να σας κουράσω με την ερμηνεία τού μαρξιστικο-λενινιστικού και σταλινικού λαβυρίνθου διαύγειας τού μεγάλου Τούρκου Κομμουνιστή.

Αυτή θα έρθει κάποια άλλη στιγμή.

Αυτό που έχω να πω, προσώρας, είναι ότι είναι προτιμότερο να γαλουχηθεί κάποιος μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, παρά μέσα στις νεοαριστερές αερολογίες κάποιου κύριου Μπελαντή λ.χ, ο οποίος μάλιστα μέσα στον θολό εγκέφαλο του νομίζει ότι λ.χ ένας τέτοιος άνθρωπος όπως ο Καϋπάκαγια, δεν μπορεί ρε παιδί μου, τροτσκιστής ήταν.

Χωρίς καμία ιδιαίτερη αντιπάθεια προς τον Τροτσκισμό πλέον, μιας και τον θεωρώ μια φαντασιακή και παραληρηματική εκδοχή στα εξωτερικά όρια τού έμπρακτου ταξικού Γιακωβινισμού που εμείς ασκήσαμε πραγματικά έστω σαν ασήμαντα μυρμήγκια (με όλα τα ηθικά και ψυχικά βάρη και τις ενοχές που έχει ένας δρών εντός του πραγματικού κόσμου), χωρίς λοιπόν να έχω κανένα ιδιαίτερο πάθος εναντίον των πραγματικών τροτσκιστών, έχω να πω ότι η απέχθεια μου προς επαγγελματίες ψεύτες και παραμορφωτές των πιο στοιχειωδών ιστορικών δεδομένων, όπως ο Μπελαντής λ.χ παραμένει ακέραια.

Ο Καϋπάκαγια σαν πιθανά στο βάθος «Τροτσκιστής» διότι έτσι θα βόλευε τον λόγιο μητροπολίτη τής κάποτε ενορίας τού Μηλιού και τού Ιωακείμογλου!

Με ρωτάει μια φίλη, μα γιατί τέτοιο μένος;

Μα γιατί; μα γιατί;

Όχι γιατί κάποιοι πειράζουν τα ιερά και όσια τα «δικά μας», μα τον Αλλάχ, δεν είμαι σταλινικός, έστω πια, πως να σας το πω, αλλά τέτοια ξεφτίλα δεν μπορώ να την αντέξω, έτσι απλά.

Να βλέπω τέτοια ψέματα και να μην νευριάζω;

Με τι να νευριάσω τότε;

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

You are looking

 

You are looking for the Archimedean ideological point and I am looking for the Sword.

 

Yilmaz

 

 

 

 

Ηoly of holies.

Ηoly of holies.

 

For me things are simple.

Who will take up arms against the Turks not only for the defense but also for the recapture of Greek lands if they are occupied by the Turks, and if necessary will trigger a continuous guerilla until the Turks are expelled from every inch of Greek territory, if we have to get there .

This is the holy of holies, this is also the Sword.

It is predetermined that any peace agreement containing the concession of Greek territories, even if it is concluded with the agreement of the intimidated majority of the Greek people, will not be recognized by those who will hold this symbolic and then material sword.

 

Yılmaz

 

 

Για μένα τα πράγματα είναι απλά.

Ποιος θα πάρει τα όπλα εναντίον των Τούρκων όχι μόνο για την υπεράσπιση αλλά και για την ανακατάληψη ελληνικών εδαφών αν καταληφθούν από τους Τούρκους, και αν χρειαστεί θα πυροδοτεί συνεχές αντάρτικο μέχρι την εκδίωξη των Τούρκων από κάθε ίντσα ελληνικής επικράτειας, αν χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί.

Αυτό είναι το άγιο των αγίων, αυτό είναι και το Σπαθί.

Προκαθορισμένα προκηρύσσεται ότι καμία συμφωνία ειρήνης που θα περιέχει παραχώρηση ελληνικών εδαφών, ακόμα και αν έχει συναφθεί με την συμφωνία τής εκφοβισμένης πλειονότητας τού ελληνικού λαού, δεν θα αναγνωριστεί από αυτούς που θα κατέχουν αυτό το συμβολικό και έπειτα υλικό σπαθί.

 

Yılmaz

 

 

Stalinism was for a part of the radical popular youth of the peripheral countries an effigy and a survival of the people's nation in opposition to foreign imperialism and the foreign national enemy, and thus constituted a fortuitous and strange vehicle for the survival of this people's nation in the late post-Soviet period.

I have no regrets for nothing.

 

Το ΚΚΕ τελικά μένει σταθερό (σε μια έστω από τις πιθανά δύο ομάδες στην ηγεσία του) υπέρ τής εδαφικής άμυνας τού λαϊκού έθνους, ακόμα κι αυτό το λαϊκό έθνος δεν είναι η «σοσιαλιστική πατρίδα» αλλά η Ουκρανία!

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κατά τούτη την τάση που έχει σχεδόν την μίση βάση τού κόμματος, είναι μεν ιμπεριαλιστικός αλλά δίκαιος από την σκοπιά τού Ουκρανικού λαού.

Φανταστείτε ότι κάτι ανάλογο ισχύει σίγουρα πολλαπλασιαστικά και στην περίπτωση που η Ελλάδα δεχτεί επίθεση από την Τουρκία.

Τονίζω ότι οι συντριπτικά περισσότερες τροτσκιστικές ομάδες και η «τροτσκίζουσα» τάση μέσα στο ΚΚΕ, μαζί με άλλες σταλινικές ομάδες, είναι πιο κοντά στην Ρωσία και είναι εναντίον τής εθνικής λαϊκής άμυνας τόσο τής Ουκρανίας τόσο και τής Ελλάδας αν παραστεί ανάγκη.

ΔΕΝ αισθάνομαι καμία ενοχή που υπήρξα σταλινικός στην Ελλάδα στο ξεκίνημα μου, πολύ καλά έκανα. 

Αυτό ήταν το πρώτο σωστό που έκανα, το δεύτερο ήταν ότι υποστήριξα το ΡΚΚ.

 

 

In the end, the KKE remains steadfast (at least in one of the two possible groups in its leadership) in favor of the territorial defense of the people's nation, even if this people's nation is not the "socialist homeland" but Ukraine!

The war in Ukraine, according to this tendency, which has almost half the base of the party, is imperialist but Just from the point of view of the Ukrainian people.

Imagine that something similar certainly applies multiplyingly in the event that Greece is attacked by Turkey.

I emphasize that the overwhelming majority of Trotskyist groups and the "Trotskyist" tendency within the KKE, along with other Stalinist groups, are closer to Russia and are against the national people's defense of both Ukraine and Greece if the need arises.

I feel NO guilt for being a Stalinist in Greece at the beginning of my political existence, I did very well.

That was the first right thing I did, the second was that I supported the PKK.

--

Aleka Papariga, a historical figure of the Stalinist Communist Party of Greece (6%) (the main communist party in Greece) and its former general secretary, who remains an active member, makes a surprise appearance and talks about a just defensive war from the point of view of the Ukrainian people.

Let's carefully analyze what she said, of course, but I am left stunned, since my own a priori analytical schemes are shaken again.

Of course, she makes a series of distortions of the historical truth, especially in relation to the 2nd world war.

I don't know if there is a conscience issue or a factional struggle within the KKE, nor can I weigh in on whether the fox of Stalinism in Greece knows very well that the left's line on the issue of Russian imperialism ultimately compromises its prospects in the long run, so it is probably preemptively intervening .

(A year ago, but in the Greek left community, the fire of the internal ideological struggle about the Ukrainian issue and the KKE line inside KKE, recently arrived)

--

It is not new, but it is a little, if we connect it with the possibility of a deep division within the KKE.

Of course, these divisions do not have easily visible manifestations at the beginning, which can last at least a decade, not even between the opposing parties.

What Vatican and bullshit, here we are talking about the holy of holies of the party of God-communism, which survived a Titanomachy in which no other of its kind was spared.

Anyway.

What is the first manifestation of division?

The question of the territorial defense of the familiar nation state.

The old guard of thought insists on the Stalinist form of defense, without this, of course, possibly preventing it from a contemporaneous reversal of it according to Leninist standards.

The new guard of thought has an almost Trotskyist line on this matter, it is rather defeatist in direction.

What, however, is the most dangerous second division for the KKE?

The one related to the new eastern imperialist axis.

The old guard of thought, paradoxically enough for those who want to blame mainstream Stalinism for inherent pro-Russianism, is more cautious, perhaps out of a deep survival instinct, perhaps out of a catatonic hypnotized patriotism that disliked the brutal genocidal intervention of the neo-tsarist Russians in Ukraine .

The most sectarian wing is clearly neutral, but in the sense of deep pro-Russianism as it emerges from a rabid anti-Westernism, while at the same time having an almost Trotskyist position against national state Defence.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση..

Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση τείνει να αναζητά την υπέρβαση αυτής τής κρίσης καταφάσκοντας πλεονασματικά και ως προς τα καταφατικά [τι να..] και ως προς τα εναντιωματικά [τι δεν..] στοιχεία τής θεμελίωσης του.

 

Το ιδεολογικό σύστημα σε κρίση αντιδρά με πλεονάζουσα κατάφαση των θεμελιωδών συστατικών στοιχείων του.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. Επίλογος.

Συνολική αυτοδιαχείριση και αυτοδιοίκηση μιας κοινωνίας μπορεί να υπάρξει μόνο αν προϋπάρχει κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας και κυριαρχίας στα μέσα παραγωγής, και σχετική ή μερική αλλά ταυτόχρονα ισχυρή κατάργηση τής αυτοτέλειας των ξεχωριστών οικονομικών μονάδων παραγωγής. 

Μιλάμε για έναν απόλυτα αναγκαίο όρο για την ύπαρξη ενός αληθινού εργατικού σοσιαλισμού που δεν πληροί από μόνος του τους όρους ύπαρξης τού εργατικού σοσιαλισμού, αλλά η εκπλήρωση των άλλων απόλυτα αναγκαίων όρων του δεν σημαίνει κατάργηση αυτού τού όρου.

Οι πιο ακραίοι σεκταριστές αμφισβητούν την έννοια και την πρακτική τής κοινωνίας ως παραγωγικής ολότητας, για να προτείνουν ένα σύστημα αυτοδιαχείρισης ξεχωριστών συνεταιριστικών παραγωγικών κοινοτήτων ή μονάδων παραγωγής που νοούνται έτσι σε αντιδιαστολή προς την ολότητα τής παραγωγής που ταυτίζεται από αυτούς με τον καπιταλισμό ως ολότητα παραγωγής.

Σε απάντηση προς το πρώιμο αυταρχικό σοβιετικό μοντέλο ολικής παραγωγής που ακολουθούσε μεν τον γενικό κανόνα τής υπαγωγής των μονάδων παραγωγής στην διεύθυνση και τον κεντρικό σχεδιασμό τού κράτους που αντιπροσώπευε την υπόλοιπη κοινωνία αλλά έπραττε μόνον αυτό, οι σεκταριστές τής σήμερον (σε ιδεολογική/πολιτική συμμαχία με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες) αντιπροτάσσουν ένα σύστημα απόλυτης αυτοδιαχείρισης αυτών των μονάδων παραγωγής σε μερική ή απόλυτη αντιδιαστολή προς κάθε ολότητα παραγωγής.

Αυτή η εναλλακτική υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως συμπληρωματική προς τον καπιταλισμό είτε ως αναπαραγωγή των πρωταρχικών αυταπατών τού σοσιαλιστικού εργατικού κινήματος για την επίτευξη μιας άμεσης και απόλυτης εργατικής δημοκρατίας στο επίπεδο τής μοναδιαίας οικονομικής μονάδας.

Ο συνδυασμός φιλοκαπιταλιστικών ρεφορμιστικών πολιτικών με την επαναφορά μιας αρχικής ουτοπίας τού εργατικού κινήματος για την δόμηση τής κοινωνίας των παραγώγων εκκινώντας μόνον από τα κύτταρα τών εργοστασιακών εργατικών ομάδων βάσης, δεν οδηγεί πουθενά εφόσον νοείται σε αντιδιαστολή ή σε σκοπίμως απαρνητική παράβλεψη τού ζητήματος τής συνολικής δημοκρατικής διοίκησης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας τόσο στο επίπεδο τής ολότητας τής παραγωγής όσο και στο επίπεδο τής πολιτικής διεύθυνσης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας ως πολιτικής ολότητας.

Η τραγική αποτυχία τής σοβιετικής προσπάθειας, από την εκκίνηση της ήδη, έχει ωθήσει τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς κλπ που αναζητούν τον αληθινό εργατικό σοσιαλισμό, να προσανατολιστούν σε μια αδιέξοδη καταφατική επιστροφή στο αμεσοδημοκρατικό ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο τού απελευθερωτικού κινήματος, θεωρώντας ότι η υπέρβαση των αδιεξόδων που παρουσιάστηκαν θα υπάρξει μέσω μιας επίτασης τής κατάφασης προς αυτό το θεμέλιο, μέσω μιας υπερκατάφασης του.

Ενώ το ζήτημα είναι να υπάρξει καταφατική μεν αλλά ταυτόχρονα αρνησιακή υπέρβαση αυτού τού θεμελίου μέσω τής ιδεολογικής και πρακτικής ανάδυσης τού κεντρικού ζητήματος τής αυτοδιαχείρισης τής κοινωνικής παραγωγικής και πολιτικής ολότητας ως μη αποκλειστικά συγκροτημένης από τα στοιχεία ή τα μέρη της από την κοινωνική βάση.

Ιωάννης Τζανάκος