Εσύ θάλασσα δεν διαιρείσαι. Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..

There is a chaos of genealogical chains containing dark missing links taking the place of the obvious links, and it goes also vice versa, in a game played under the musical of the supposed interest of the "subject" under the direction of a mad pseudo-god who pretends to be ignorant but knows what he is doing, without what makes, to it have any real logic in it, he actually thinks he knows what he's doing, he just reacts according to the behavior of the subject's opponent, which opponent has the same problems of understanding like the other "subject".

All these fools are observed by a Fish who has caught them on the hook of the wise sea.

 

Vorlesung über die Philosophie der Weltmeere..

--

''List der Vernunft'', cunning of Reason, is marine and it takes you to the bottom and the foam of the ultimate non-meaning of Being, after first it deboning all the fish you think belong to you.

The Sea is the great Fish that observes you and has caught you on its hook.

--

 

Heidegger's glades show what a barbarian German peasant he was.

In the sea he would sink in a minute, and his carcass would not be eaten by a fish, but by a crab of Arabian origin.

The Russians do not have time to deal with Being, they are drunk with it before they open its bottle, drunk by orthodox relic litanies and heavy incense of egotism.

 

The foam of the sea is its sinking into itself.

 

How many eyes are looking at what I'm looking at now?

Solipsists say it's only me, I say that me and my cat, my cat doesn't speak yet, she asks me to pet her to answer me, and feed her first, I fall into the sea to catch the fish and the fish eats me, then my cat eats it and leaves.

 

People who don't change, people that is, in dialogue with an irritated seagull, are heard from far, far away, farther than the deep of the horizon, and the sea no longer listens, it waits to swallow them up and has closed its ears, just it looks them , looks, and waits.

I observe them all, farther from the sea, farther from the horizon, looking forward to when my beloved will call me.

 

When the sea wind folds up, you don't know where it comes from and to where returns defeated, you dare to think that it comes from the abyss and returns to it, but a windless whisper caresses your ears with other hopes.

Μaybe it's coming back to her, maybe it gives her your message.

 

I also argued with the seagull, he asked for a ransom to take me over the horizon but I didn't have five on me, he asked to take me on his wings but I was scared, he asked to Ι forget you but I told him to he go to hell, in the end we talked calmly and he told me to be patient.

I rested my wings on the sand, but again I saw the wild dog coming, I stretched my body, I shook, but I didnt go away. Come at last, I have a bone to give you, or else, come, I am waiting for you.

 

Waiting for the night, next to the sea that is not defeated by darkness even though it's getting dark.

Many have looked for a luminous core within it, but it is not what arms it, others have imagined a secret army of its monsters coming out at night and fighting, but it is not its army, others have thought that it embraces the Sun's rays and the it flies them like arrows at the enemy, but the sea embraces nothing, what is its power?

How does it defeat the darkness in the darkness with nothing hidden inside it?

The light goes out and sea roars with certainty.

 

Η νύχτα μού θύμισε τα βάσανα. Δεν το έκανε μόνη της.
Πως να γείρω τώρα τα φτερά μου σε αυτήν;

 

Εσύ θάλασσα δεν διαιρείσαι.

 

Post-dialectical dialogue.

-

-The King is naked! It is not "communism" and he proudly states it!

-No, you are wrong, he wears the crown of "communism" in special glorious ceremonies. Maybe it is "communism" in depth? Hopefully, a crown always means something.

-What are you saying; Are you waiting for the crown to fall to understand that it had all this nothing to do with communism?

-And what do you think communism is?

-What; So is it a crown too? And the body? The Meaning? even clothes are something.

-You are anti-dialectical, we did not say that communism is an another crown, but if it exists even as a crown, it exists somewhat, as a trace.

- As we say, semi-pregnant?

-Again you are anti-dialectical, why the "semi-" impresses you? all nature and society are in transition, all are transitionals, so "semi-" can mean the essence sometimes.

- I declare surprised.

-With what;

- With my stupidity. In fact, this crown has interested and still interests you, the supreme symbol of power, for you the world is mainly a symbolic, but not a linguistic, game, and a war between central symbols.

 

When you are subjected to an illusory reproduction and repetition of a previous illusion, you reveal the true essence of this previous illusion.

Not even in the first-previous form was you interested in the correlation of the linguistic image (that was the vehicle of illusion) with reality, since even when the linguistic image itself manifest itself openly as partially but essentially inconsistent with this reality, you continue to be enslaved in this illusion, so you can to continue be within in your favorite linguistic image.

(Putin is dressed in the hammer and sickle at the same time as he clearly states that he is anti-communist, but if he wears the symbolic communist clothes he becomes likable to the fetishists left, so, they were always fetishists)...

 

'A ghost wanders over the West, the ghost of ghosts...''

Pseudo-Baudrillard, the invisible

 

Μια φωνή που λαλεί, ακούστηκε σαν να μιλάει, την πιο υπέροχη κι άγνωστη γλώσσα. 

Σαν να μιλάει, σαν να ζητάει, σαν.

Να'ναι όλα μια φαντασία μου; να'ναι όλα ένα ψέμα;

Λαλεί όμως, και ο αντίλαλος της υπάρχει στα αλήθεια, κι ας είμαι εγώ ο μοναδικός της, ο αντίλαλος της, ένας αντίλαλος τού αντίλαλου, μόνος μου, εγώ κι αυτή, μόνοι μας σε μια ανύπαρκτη φιλία, ίσως να είμαι μόνος μου εγώ.

Ανεβάσματα, κατεβάσματα, σκέρτσα, κόμποι ενδιάμεσοι γλυκείς, μα πως να μην είναι τούτο γλώσσα;

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

 

I await the great moment when the "Jewish body" will be freed forever from its Zionist garb.

I say this, knowed that I am neither a Zionist nor an anti-Zionist.

 

Το «διχασμένο σώμα», το «αποσπασματικό σώμα», το «σώμα δίκτυο», το «σώμα εγγραφή», το «σώμα σχέση», ίσως να είναι άλλες, όντως πιο αληθινές, θετικο-αρνησιακές εκφράσεις τού ίδιου φαντασματικού αλλά όντως σώματος που ψάχνουν όλοι οι ριζοσπάστες, και γω μαζί τους, εγώ ψάχνοντας ταυτόχρονα το μη σώμα μου.

Τι να κάνουμε, ανατολίτης είμαι.

 

Materialism after Nietzsche.

The "split or divided body", the "fragmentary body", the "network body", the "inscribed body", the "relational body", may be other, indeed more real, positive-negative expressions of the same imaginary but real body, that all the radicals are searching, also I with them, but me searching at the same time for my non-body.

What should I do, I'm from the east.

 

Επιστρέφοντας στην Σπάρτη από το Γύθειο πήγα σε ένα ωραίο πάρκο που έχει φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια στα περίχωρά της. Εκεί, περπατώντας άκουγα τα κελαϊδίσματα των πουλιών, είναι άνοιξη, τα οποία δεν είναι μάλλον όλα μόνον αηδόνια. 

Θυμήθηκα τις διάφορες εξεζητημένες, αλλά όχι ακραίες αντεπιστημονικές νομίζω, θεωρίες ότι και τα πουλιά έχουν μια μορφή γλώσσας. 

Μάλιστα μια από αυτές ισχυρίζονταν ότι η ανθρώπινη γλώσσα σε μεγάλο βαθμό αναδύθηκε μέσα από μια μίμηση τής γλώσσας των πουλιών. 

Δεν την πίστεψα βέβαια, αλλά με μάγεψε τόσο που την σκεφτόμουν μια ολόκληρη μέρα. 

Αν ωστόσο αυτή η θεωρία ληφθεί με έναν ελεγχόμενο απορητικό μεταφορικό τρόπο θα μπορούσε να εννοηθεί ως ένα παράδειγμα μιας γλώσσας η οποία δεν είναι βέβαια ακόμα κατανοητή αλλά δεν είναι γνώσιμο κιόλας αν καν υπάρχει. 

Αν δεν ξέρουμε αν υπάρχει δεν ξέρουμε καν αν μια μεταφορά της θα είχε νόημα, για αυτό και η μεταφορά μας είναι εξάλλου απορητική. Πως ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μια τέτοια γλώσσα των λαών που δεν έχει ακόμα αποκωδικοποιηθεί, κι εφόσον δεν έχει αποκωδικοποιηθεί δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε κι εμείς μέσω αυτής, κι αν τελικά μιλήσουμε μέσω αυτής, κάποτε, μπορεί ένα συναίσθημα άγνωστο να γεννηθεί μέσα μας, γιατί κάθε άλλη γλώσσα έχει ένα άλλο συναίσθημα από το δικό μας, άλλα υπερβατολογικά ενεργήματα εντός της, όπως και η δική μας σαν «άλλη γλώσσα» για άλλες γλωσσικές υποκειμενικότητες. 

Πως λοιπόν να ορίσουμε εκ των προτέρων, μια άγνωστη γλώσσα τού «όντος», τη στιγμή που δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει; και δεν μιλάω μόνο για την γλώσσα των νοημάτων των «λαϊκών εθνών», ακολουθώντας μια χερντεριανή λογική, αλλά ακόμα και για την γλώσσα των νοημάτων των ανθρώπων στον πραγματικό πυθμένα τής κοινωνίας, όχι απαραίτητα μόνον «προλεταριακό πυθμένα». 

Το σώμα αυτής τής γλώσσας, το ούτως ειπείν αυθεντικό, είναι διεκδικούμενο από ιδεολογίες και σέκτες, θρησκείες και διανοούμενους αντιπροσώπους, σίγουρα το λαϊκό σώμα ως σώμα είναι διεκδικούμενο από τον μαρξισμό, τον αναρχισμό, την αριστερά, κ.λπ με έναν πιο ορατό, άρα πιο αναγωρίσιμο τρόπο, με την έννοια κιόλας ότι όλες αυτές οι δυνάμεις το αναγωρίζουν ως υπαρκτό, χωρίς αυτό να αποτελεί εγγύηση, το ξέρουμε πλέον, ότι υπάρχει πιθανή απάτη σε αυτή την «αναγνώριση». 

Έτσι κι αλλιώς όμως, σε κάθε εκδοχή, αυτό το πιθανώς υπαρκτό, σίγουρα όχι συνεκτικό και ακέραιο όπως το φαντάζονται οι κάθε λογής οντολόγοι τού λαϊκού σώματος, είναι φαντασματικό παρά την πιθανή ύπαρξή του, και διεκδικούμενο μέσω πολλών αναπαραστάσεων, άρα και αντικατοπτρισμών, δεν υπάρχει διαφυγή, μέχρι να βρούμε την γλώσσα του, η οποία είναι σίγουρο ότι είναι από μόνη της αποσπασματική, προτού ακόμα την πλησιάζουμε κι εμείς αποσπασματικά. 

Δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει. 

Σίγουρο είναι ότι ο εθνικισμός δεν μπορεί να δεχτεί αυτήν την αποσπασματικότητα, σε σχέση κυρίως με την εθνοτική θεμελίωση τού έθνους, αλλά μήπως και οι άλλοι, οι αντίπαλοι του, δεν έχουν φτιάξει μιαν άλλην οντολογία, μερικές φορές απλά αντίστροφη από αυτή των οντολόγων εθνικιστών;;

 

There is a chaos of genealogical chains containing dark missing links taking the place of the obvious links, and it goes also vice versa, in a game played under the musical of the supposed interest of the "subject" under the direction of a mad pseudo-god who pretends to be ignorant but knows what he is doing, without what makes, to it have any real logic in it, he actually thinks he knows what he's doing, he just reacts according to the behavior of the subject's opponent, which opponent has the same problems of understanding like the other "subject".

All these fools are observed by a Fish who has caught them on the hook of the wise sea.

 

Ιωάννης Τζανάκος