Το Iran πρέπει να διατηρήσει την εθνική κρατική ενότητά του..

 

Γνωρίζετε ίσως την υποστήριξη μου στην κουρδική υπόθεση, όπως γνωρίζετε ότι είμαι πολέμιος τού «αντισιωνισμού» χωρίς να θεωρώ όμως ότι κάθε αντι-ισραηλινή ή κάθε αντισιωνιστική θέση είναι πάντα αντισημιτική.

Έτερον εκάτερον.

Η θέση μου για την ενότητα τού  Iran είναι σταθερή.

Θεωρώ ότι η ιρανική αριστερά πλην τού ηρωικού και τραγικού Tudeh, και οι πρωτοπορίες των εθνικών/εθνοτικών μειονοτήτων [κυρίως των Κούρδων τού Iran], παίζουν με την φωτιά και έχουν υπαχθεί στους άθλιους σχεδιασμούς τόσο των δυτικών ιμπεριαλιστών [κυρίως των USA-νών] αλλά και τού [διευθυνόμενου από την ακραία δεξιά πτέρυγα τού Σιωνισμού] Ισραήλ, για πιθανή διάσπαση και διαμελισμό τού Iran.

Πρόκειται για ένα τυχοδιωκτικό βάρβαρο και ιδιαίτερα επικίνδυνο σχέδιο μαζικής βίας και καταστροφής, το οποίο πρέπει οι καταπιεσμένοι τού Iran, εργάτες και μικροαστοί, εθνικές/εθνοτικές και άλλες κοινωνικές μειονότητες, να το αρνηθούν και να το πολεμήσουν.

Υπάρχει κάθε αληθινή δικαιολογία, υπάρχει δίκιο σε ένα καταπιεσμένο κοινωνικό, ταξικό ή ατομικό υποκείμενο, να υποκύπτει στους «πειρασμούς» τού ξένου ιμπεριαλισμού όταν έχει να αντιμετωπίσει τέτοια ακραία καταπίεση όπως η καταπίεση που προκαλεί η θεοκρατική-καπιταλιστική ηγεσία τού Iran, αλλά την ίδια στιγμή έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να διατηρήσει την εθνική κρατική ενότητα τής χώρας του όταν σε αντίθετη περίπτωση αυτό που θα έλθει θα είναι μαζική βία χάος μαζικός θάνατος κοινωνική καταστροφή.

Θέλω να επισημάνω εδώ και το εξής σημαντικό:

Δεν πρέπει να δικαιολογήσουμε τον εθνοτικό αυτονομισμό με την πρόφαση τής «ομοσπονδίας», όταν είναι παρουσιαζόμενος όντως ως αδικαιολόγητος υπό συγκεκριμένες ιστορικές περιστάσεις ως διαλυτικό αποσχιστικό κίνημα.

Υπάρχει πάντα ανάγκη ο γενικά ορθός αλλά αρχικά αφηρημένος καθορισμός τού «ομοσπονδισμού» να τίθεται στο συγκεκριμένο πολιτικό και ιστορικοχρονικό πλαίσιο του, αλλιώς θα μιλάμε για προφάσεις και ύπουλα οχήματα άλλων προθέσεων.

Υπάρχει ένα σοβαρό δίλημμα εδώ, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για να τα προσπεράσουμε με τους γνωστούς σεκταρισμούς.

Και παλαιότερα είχα τοποθετηθεί για αυτό το δίλημμα, και απάντηση-συζήτηση δεν έλαβα:

1η Μάη 2019  

Ιωάννης Τζανάκος 

 

Τα μαρξιστικά και τα αναρχικά διανοητικά αδιέξοδα..

 

Η «παλαιά» -λενινιστικής προέλευσης- μαρξιστική ανάλυση και πολιτική «γραμμή» στέκονταν και στηρίζονταν στον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού νεώτερου καπιταλισμού ως ιμπεριαλιστικού [και μονοπωλιακού]. 

Άρα μίλαγε για «κρατικομονοπωλιακό και ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό».

Υπάρχουν πολλές εκδοχές και διατυπώσεις αυτής τής θεώρησης ανάλογα με την συγκυρία και την εκάστοτε ιδεολογική φατρία μέσα στο «μ-λ».

Δεν θα ασχοληθώ τώρα με τις ιδιαίτερες εκδοχές, ούτε με το «μ-λ» «φύλο των Αγγέλων», αλλά πριν συνεχίσω την τοποθέτησή μου θέλω να επισημάνω τον θεωρητικό και πολιτικό οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό τού «μ-λ» μαρξισμού σε σχέση με αυτό τον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού καπιταλισμού. 

Μη ψάχνουμε κάποια σταθερή και στέρεα θεωρία. 

Ό,τι να ναι, ανάλογα με τους συντελεστές που προανέφερα, με την επίκληση πάντα μιας «ορθότερης ερμηνείας» της.

---

 

Τα αδιέξοδα τής ανάλυσης και τής γραμμής αυτής όμως, η οποία σχημάτιζε έναν πρόχειρο «χάρτη» τής [υφιστάμενης ως] όχι μόνον ενδοκαπιταλιστικής ασυμμετρίας τής παγκόσμιας κοινωνίας, ήρθε να τα καλύψει μια «εξίσου» αδιέξοδη «εκ των αριστερών» αφηρημένη «αντικαπιταλιστική» [και πολλές φορές «αντικρατικιστική»] «λογική», κατά την οποία αυτό που έχει ουσία είναι ο καπιταλισμός ως καπιταλισμός, παρά τις όποιες ασυμμετρίες στην οικουμενική οργάνωσή του, οι οποίες μάλιστα στην πιο ριζοσπαστική και σεκταριστική εκδοχή αυτής τής θεώρησης δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκφραση των διακρατικών αντιθέσεων μεταξύ εθνοκρατικών καπιταλισμών ή Κεφαλαίων. 

Με λίγα λόγια πήγαμε στην θεωρία και στην «γραμμή» από το «κακό» [«μ-λ»] στο «χειρότερο» [υπεραριστερός-αναρχικός σεκταρισμός].

Βλέποντας οι νέοι σεκταριστές μόνον την πέραν των ξένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων «εσωτερική καπιταλιστική δυναμική» στις κοινωνίες, μπορεί σε κάποιες πτυχές των κοινωνικών πραγμάτων να βλέπουν αυτά που δεν έβλεπαν οι «ιμπεριαλιστικο-λόγοι» οι οποίοι έτειναν σε μια συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά το «κόστος» τής όποιας θεωρητικής αναλυτικής υπεροχής τους είναι ότι κρίνοντας την «μ-λ» υπερτίμηση τού (ξένου) «ιμπεριαλισμού» έπραξαν αυτή την κριτική υποτιμώντας υπερβολικά την σημασία του [ετεροκαθορισμός], και από την άλλη αναλύοντας αυτές τις «εσωτερικές δυναμικές» στις κοινωνίες εντέλει τις είδανε κι αυτές μονοδιάστατα ως μόνον-ή-κυρίως «καπιταλιστικές». 

Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τής συνωμοσιολογίας και στον χώρο τού αντι-αντι-ιμπεριαλισμού. 

Το είδαμε κι αυτό. Εγώ το είχα προβλέψει αυτό. 

---

 

Όπως τα βλέπω τώρα τα πράγματα, αυτή η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη πάνω στις αρχικές εναρκτήριες σεκταριστικές θεμελιώσεις των ριζοσπαστικών τάσεων τού αριστερού και εργατικού κινήματος, ήδη εντός τής επανάστασης τού 1789 και μετά με τον μαρξισμό και τον αναρχισμό. 

Δυστυχώς η μόνη κριτική σε αυτή την σεκταριστική θεμελίωση έχει τελεστεί μόνον «από τα δεξιά», από αστική σοσιαλδημοκρατική ή αμιγώς δεξιά σκοπιά.

Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά είναι το γενικό πλαίσιο, ας μη σταθούμε άλλο.

---

 

Στο θέμα μας:

Η οργάνωση ή δόμηση των σχέσεων μεταξύ των σχετικά «ξεχωριστών» κοινωνιών είτε αυτές είναι υποστασιοποιημένες σε ξεχωριστά έθνη-κράτη είτε είναι υποστασιοποιημένες σε ευρύτερα αλλά πάλι ξέχωρα ειδικά πολυεθνικά γεωστρατηγικά/γεωπολιτισμικά «σχήματα», είναι κάτι που ξεπερνάει τα μαρξιστικά και εν γένει ριζοσπαστικά θεωρήματα, αποκαλύπτοντας μια περίπλοκη [και όχι μόνον άμεσα εξουσιαστική] δυναμική ανταγωνισμών ως δυναμική ανταγωνιστικών κοινωνικών αυτοκαθορισμών.

Ξέρω ότι το μυαλό πολλών πάει αμέσως σε μιαν έννοια «πολιτισμικών» ή «θρησκευτικών» ταυτοτικών δομών, αλλά δεν θα ήθελα να περιοριστούμε σε αυτά.

Για την ακρίβεια, η θρησκεία και η πολιτισμική ή εθνοπολιτισμική πτυχή ή διάσταση αυτών των ανταγωνισμών που συντελούν στην ριζική ασυμμετρία και ασυνέχεια στην σχέση των επιμέρους κοινωνιών είναι η μία μόνο πλευρά/πτυχή τους, μερικές φορές λειτουργώντας σαν ένα πλαίσιο εξιδανίκευσης και μυστικοποίησης των ανταγωνισμών τους, και χρησιμοποιούμενη από τις «ίδιες» για να διαμεσολαβήσουν με την «θυσία» και την «ιδεολογία» τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο μεταξύ τους.

Υπάρχει λοιπόν ένα πολύπλοκο οικουμενικό οικοδόμημα ανταγωνισμών και αντιθέσεων που έχει τις θεμελιώσεις του και στον εθνοκρατικό καπιταλισμό και στον ιμπεριαλιστικό τροπισμό του (όταν υπάρχει), αλλά και σε συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων/εθνοτικών ομάδων, τόπων [τοπικοποιήσεων], εθνών-κρατών, ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων και υπο-ομάδων μέσα στις κύριες συγκρουόμενες κοινωνικές τάξεις, και «όλο αυτό» δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με μια αφηρημένη έννοια τής «ταξικής πάλης» ούτε με την αφηρημένη έννοια τού διακρατικού ανταγωνισμού, ούτε βέβαια μόνο με την έννοια τού ιμπεριαλισμού.

---

 

Ή θα μάθουμε να βλέπουμε όλες τις δομές ως σχετικά αυτόνομες και διακριτές μεταξύ τους, χωρίς από την άλλη να υπάρχει κάποια μόνιμη αρχιτεκτονική των σχέσεων τους, ή δεν θα καταλαβαίνουμε τίποτα.

Επίσης, και αυτό θέλω επιτέλους να το πω γιατί το έχω καιρό στο μυαλό μου:

Κάθε κοινωνία, και η κοινωνία γενικά, είναι το ένα και το άλλο, καπιταλιστική ή μετακαπιταλιστική, προκαπιταλιστική και ούτω καθεξής, αλλά παραμένει το βασικό θεμέλιο τής ανθρώπινης κατάστασης «προτού» αποκτήσει ειδικούς κατηγοριακούς καθορισμούς. 

Αυτό το «προτού» δεν πρέπει να εννοείται με την άμεση χρονική έννοια του.

Η κοινωνία είναι ένα αρχικό υλικό και φαντασιακό μάγμα, μια αρχική καθορισμένη-και-ακαθόριστη ρίζα, ένα αρχικό «εκ τού μη όντος», το οποίο αποτελεί και το όριο κάθε ειδικής κατηγοριακής εννόησης και υλικής πρακτικής μορφοποίησης.

Οπότε, όποιος θέλει να βλέπει παντού μόνον «καπιταλιστικές» ή άλλες «εσωτερικές» δυναμικές σε κάθε επιμέρους «ενική» κοινωνία και στην ανθρώπινη κοινωνία εν γένει, να μην ξεχνάει και την δική της αυθυπαρξία, άρα να την «ρωτάει», να ξέρει να την «διαβάζει» σαν να ήταν «κάτι» σαν ένα υποκείμενο ή «κάτι» σαν ένα μη-υποκειμενικό υποκείμενο που δίνει το ίδιο νόημα στον εαυτό «του», και μετά να προβαίνει [όποιος θέλει να «το» αναλύσει] σε αναλύσεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

4 κρίσιμα δεδομένα για το Ιρακ και το Ιράν σήμερα.

 

 

Οι επιθέσεις των φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών ενάντια σε αμερικάνικες και δυτικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην αυτόνομη περιφέρεια τού ιρακινού Κουρδιστάν, ίσως να δημιουργήσουν σε πολλούς την αυταπάτη ή να δώσουν σε πολλούς την ψευδολογική πρόφαση να μιλήσουν για «προάσπιση» τής εθνικής και κρατικής κυριαρχίας τού Ιράκ απέναντι στους δυτικούς και αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συμμάχους τους (Κούρδους τού Ιράκ).

Πρόκειται για ψέματα, και αυτοί είναι οι λόγοι:

1. 

Και οι φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, και οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί, και το ίδιο το Ιράν, και οι Κούρδοι τού Ιράκ, συνεργάστηκαν άμεσα ενάντια στο ISIS.

Συγκεκριμένα μάλιστα συνεργάστηκαν όλοι μαζί στην πολιορκία, την καταστροφή και επανακατάληψη τής Μοσούλης που ήταν στα χέρια των Τζιχαντιστών, προβαίνοντας μάλλον και σε βομβαρδισμούς που έφτασαν στα όρια τού εγκλήματος πολέμου.

Σε γενικές γραμμές, εξαιρώντας τις υπερβολές στον βομβαρδισμό τής Μοσούλης, καλά έκαναν και συνεργάστηκαν.

Τότε δεν υπήρχε «ιμπεριαλιστική συνωμοσία»; 

Αντιιμπεριαλιστικές άρες μάρες κουκουνάρες.

2.

Ακόμα και ένα μεγάλο μέρος τής σιιτικής πλειονότητας μισεί πλέον τις φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, οι οποίες λειτουργούν πλέον περισσότερο σαν μακρύ χέρι τού θεοκρατικού Ιράν και λιγότερο σαν αμυντικές αντι-τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές, και είναι υπεύθυνες για την μαζική δολοφονία Ιρακινών Σιιτών νεολαίων στις τελευταίες μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην διαφθορά και την εξάρτηση από το Ιράν.

3.

Είναι προφανές ότι το θεοκρατικό (καπιταλιστικό κι αυτό) καθεστώς τού Ιράν θέλει να εκδικηθεί για την δολοφονία τού Σολεϊμανί, θέλει να διατηρήσει την μικροϊμπεριαλιστική κυριαρχία του στο Ιράκ, ίσως αποβάλλοντας εντελώς όλες τις δυτικές/δυτικοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά αν αυτό γίνονταν, έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα στο Ιράκ, δεν θα είχε κανένα καλό αποτέλεσμα για όλο τον λαό τού Ιράκ, Σιίτες Άραβες Σουνίτες Άραβες και (κυρίως Σουνίτες ή κοσμικούς) Κούρδους. 

Οι σιιτικές πολιτοφυλακές και τα ακραία φιλοϊρανικά κόμματα στο Ιράκ, παίζουν με την φωτιά, και το ίδιο κάνει και το Ιράν, θέλοντας ίσως να προλάβει μια νέα σιιτική αντι-ιρανική εξέγερση στο Ιράκ, και μια εξέγερση και στο ιρανικό Κουρδιστάν που «βράζει».

4.

Ένας βασικός στόχος τού ιρανικού κράτους και των σιιτικών πολιτοφυλακών στο Ιράκ είναι η εξόντωση όλων των αριστερών, κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων και κομμάτων.

Μισούν την αριστερά, τούς κομμουνιστές, τούς σοσιαλιστές και τους λίγους (όχι πολύ λίγους όμως) αριστεριστές και αναρχικούς τού Ιράκ, και όχι μόνον τους Κούρδους ή τους ακραίους Σουνίτες (τζιχαντιστές και μη).

Όποιοι στην δύση, και ειδικά στην Ελλάδα, δεν το λένε αυτό αν και το ξέρουν, είναι ψεύτες και πολιτικοί απατεώνες, είναι οι γνωστοί «αντιιμπεριαλιστές».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

  

دوگاه (تار:آزاده امیری تمبک:مریم‌ ملا)

Armed Forces Linked to Iran-Backed Cleric Mobilize in Baghdad and Other Iraqi Cities

 

Hundreds of members of the so-called Peace Companies, affiliated to the Iran-backed Shia cleric Muqtada Al-Sadr, were deployed in several Iraqi governorates including Baghdad, Karbala, and Najaf on Monday and Tuesday this week.

The Iraqi armed faction’s mobilization followed a warning posted on the Twitter account of al-Sadr’s adviser Saleh Muhammad Al-Iraq, in which he spoke of an alleged agreement between "the Ba’ath and ISIS" to carry out attacks on holy Shia shrines.

The movement took place even as the Iraqi Prime Minister, Mustafa Al-Kazemi, tweeted on Monday stressing that statecraft in Iraq could not be achieved by “encroaching” on religious and national symbols and sanctities, by strikes on institutions or by blocking roads, but rather through supporting the government.

Eyewitnesses in Baghdad told IranWire that the Peace Companies had been deployed in the areas of Al-Kadhimiya, Al-Azhamiya, and neighborhoods east of the capital, as well as in Najaf, Karbala, and in the south of Babel.

Images obtained by IranWire show members of the armed group amassing in some of these areas, which locals caused terror and panic among civilians.

Amjad Al-Uqabi, an Iraqi MP and member of the Parliamentary Energy Committee, has defended the Peace Companies as “protectors of the nation”, adding in a post on Twitter that “Whoever wants to harm the land of Iraq is delusional”. In support of this, the former deputy of the Shia Sadrist Movement, Hakim Al-Zamili, posted a tweet in which he declared that Iraqi holy sites were a “red line”.

The deployment of the Peach Companies coincides with a wave of local crime targeting activists in several southern governorates. Residents of Najaf have accused the Peace Companies of targeting them against the backdrop of a literary seminar last Friday. Followers of al-Sadr considered the event to be provocative as it commemorated the first anniversary of the "Najaf Massacre", supporters of the Iran-linked cleric stormed an anti-government protest, killing and wounding dozens of people.

 

Πηγή:

Armed Forces Linked to Iran-Backed Cleric Mobilize in Baghdad and Other Iraqi Cities

The Tudeh Party of Iran [2019]: The Theocratic regime means the rule of thugs and plunderers over our country and people, It must be resisted!

 

Dear Compatriots, 

Ali Khamenei – the Supreme Leader of the despotic regime – while confirming [in a speech] that the rise in the price of petrol, like all other key economic-political decisions, has taken place with his agreement, has denounced as “villains” those people that have had enough of tyranny and deprivation under “Islamic rule” and has in effect ordered a bloody crackdown on the popular protests.  Following Khamenei’s speech, the so-called “Reformers” in the Parliament immediately withdrew their emergency bill that had demanded petrol prices be returned to their previous level. 

In today’s [parliamentary] session, the Speaker of the Parliament, Ali Larijani,  addressing Khamenei’s speech, said, “After hearing [his] profound” speech [it is essential that members of parliament] follow the direction outlined and seriously pursue the concerns over the economic problems.”   Subsequent to Khamenei’s speech yesterday, Ibrahim Raisi, the notorious criminal now heading the regime’s judiciary, also made a statement demanding that all prosecutors across the country “Collaborate with the police and security forces to enforce the law by decisively targeting the thugs, those affiliated with counter-revolutionary streams and the infiltrators who have targeted the security of the people and society with their subversive acts.” The Islamic Revolution Guard Corps (IRGC) has threatened the protestors and working people and declared that it will deal decisively with any “disturbance”.

As per its usual approach, in order to implement its plan for a bloody and widespread crackdown on the popular protests, the regime has shut down the [main] means of communication, – including the internet and a large part of the country’s mobile-phone network – and has severely disrupted all forms of public transport, including the Metro lines in Tehran and Isfahan.  Several schools and universities have been shut down in various cities and, according to the latest reports, more than 1,000 protesters have been detained with hundreds injured and dozens killed in violent and repressive [counter-]operations.  Despite all this repression, the popular protests continue in Tehran, Tabriz, Isfahan, Shiraz, Yazd, Sari as well as most cities in the provinces of Kurdistan and Khuzestan.

The manner with which the regime and its leaders have responded to the people’s [legitimate and] righteous protests against the destructive and anti-national policies of the government, show once again that one cannot expect anything other than repression, trampling upon the people’s rights, and tyranny from the despotic regime.  What now prevails in our homeland is the rule of the dark-minded, who have no intention of pursuing the national interest and the will of the people, and whose main concern is the survival and continuance of their despotic and oppressive rule at any cost.

Historical experience and the evidence from the struggle of the peoples of the region have shown that it is only by persevering the united and coherent struggle of the people [along the path of radical change] that tyrannical rule can be seriously challenged and pushed back step-by-step.  It is the duty of all progressive and freedom-seeking forces to support this popular uprising under the current critical circumstances.

The Tudeh Party of Iran, while condemning the brutal and bloody crackdown on the righteous and oppressed people of our homeland, once again calls upon all progressive Iranian forces to defend the people’s struggle with all their might.  We also call on all progressive and freedom-seeking forces around the world to express their solidarity with the struggle of the Iranian people and raise their voices against the [savage] repression [being meted out by] the regime.

The Tudeh Party of Iran

18 November 2019

 Πηγή:

The Tudeh Party of Iran: The Theocratic regime means the rule of thugs and plunderers over our country and people, It must be resisted!

 

 

Μέση Ανατολή [Δυτική Ασία]

 

Στο πλαίσιο τού καταμερισμού της δουλειάς μου θα ξεκινήσω πάλι την άμεση ενημέρωση για τα τής Μέσης Ανατολής [Δυτικής Ασίας], φροντίζοντας να έχω και ενεργούς «εξωτερικούς συνδέσμους» στο blog.

Ξέρω ότι η δουλειά μου θα γίνει (πάλι) αντικείμενο αξιοποίησης χωρίς αναφορά στο πρόσωπο μου, αλλά δεν πειράζει, χαλάλι που λένε.

Βασικά επίκεντρα των «διεθνολογικών» αναλύσεων μου θα είναι το Iran  και το ευρύτερο Kurdistan, διότι θεωρώ ότι θα είναι και τα σημαντικότερα επίκεντρα των δημοκρατικών επαναστατικών διεργασιών στην περιοχή, αλλά και ευρύτερων επικίνδυνων ζυμώσεων που αφορούν στην σύγκρουση ντόπιων και ιμπεριαλιστικών κρατικών και καπιταλιστικών δυνάμεων αλλά και ευρύτερα στην σύγκρουση ιδεολογικών και πολιτισμικών/εθνοπολιτισμικών Κόσμων που αναδύονται στην περιοχή όντας αναδυόμενοι εκ των ενόντων τους αλλά προερχόμενοι και από άλλα «σημεία εκκίνησης».

 

Ιωάννης Τζανάκος