Σημεία για την διαμάχη στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ.

Ένα από τα μοτίβα τού σύγχρονου αντισημιτισμού αναφέρεται στην «στρατηγική πανουργία» τού Ισραήλ και ευρύτερα τού σιωνισμού. 

Πρόκειται για προκατάληψη. 

Το ισραηλινό κράτος δεν «βλέπει μακριά». 

Είναι η απήχηση μιας πληγής που δεν έκλεισε, ενός ιστορικού διωγμού, μιας επιτακτικής ανάγκης. 

Το Ισραήλ κινδυνεύει ιστορικά, και από την ίδια την υπόσταση του, και αυτό το ξέρουν οι Ισλαμιστές/φονταμενταλιστές που ρίχνουν την ματιά τους μακρύτερα και έχουν περισσότερες ιστορικές αντοχές. 

Κατά την γνώμη μου πάντα. 

Η υποτίμηση τής στρατηγικής ικανότητας τού ισλαμικού κόσμου, η υποτίμηση τού πολιτικού Ισλάμ, προδίδει άγνοια και υπεροψία. 

Το μόνο που σώζει την δύση και το Ισραήλ είναι η ιστορική διαμάχη σιιτισμού-σουνιτισμού. 

Αν λόγου χάριν το Ιράν ξεπέρναγε αυτό το όριο και αφήνονταν να ξεδιπλώσει την στρατηγική και «πολιτισμική» δεξιότητά του τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα για το δυτικό μπλοκ..

 

Διάβασα ένα επιθετικό άρθρο τού Μπερνάρ Ανρί Λεβί (https://www.iefimerida.gr/.../mpernar-anri-lebi...) και διαπίστωσα ότι συμφωνώ με πολλά από αυτά που λέει, και δεν έχω πρόβλημα να το ομολογήσω αυτό, παρά το γεγονός ότι ο τύπος αυτός δεν μου γεμίζει το μάτι. 

Όμως το ζήτημα για το Ισραήλ πλέον δεν είναι αυτό που λέει ο Λεβί, ή κυρίως αυτό. 

Το Ισραήλ -από την στιγμή ειδικά που βγήκε στα πράγματα ο Νετανιάχου, σπαταλάει ένα περιθώριο θεμιτής ανοχής που τού δόθηκε, για τις σκληρές βίαιες πρακτικές του, από την σκοπιά δημοκρατικών πολιτών και διανοουμένων. 

Πρόκειται για ένα «κυνικό» περιθώριο παραπάνω από το «κανονικό» ούτως ώστε να ολοκληρώσει το σύστημα τής εθνοκρατικής ασφάλειας και κυριαρχίας του, στο σχετικά σύντομο ιστορικοχρονικό διάστημα που τού δόθηκε. 

Αυτό το περιθώριο δεν είναι άπειρο, και η επιτυχία τής Χαμάς έγκειται στην ικανότητά της τελικά, μια στρατηγική ικανότητα, να επιταχύνει αυτή τη «σπατάλη», με ευφυή προπαγανδιστικό τρόπο, αλλά και με επιμονή και αδιαλλαξία που φανερώνει αγωνιστική-μαχητική ικανότητα. 

Οι Ισραηλινοί ηγέτες, ειδικά οι δεξιοί που έχουν κυριαρχήσει εδώ και δεκαετίες, έχουν περιοριστεί στις πολιτικοστρατιωτικές αρετές τού έθνους, ακολουθούν τις απαράμιλλες πολιτικοστρατιωτικές τεχνικές και μεθόδους τού πολεμικού σιωνισμού, και επαναπαύονται στα επιτεύγματα τής ισραηλινής κοινωνίας και τού ισραηλινού Κεφαλαίου, αλλά οδηγούν το Ισραήλ στο να χάσει τον ιδεολογικό/προπαγανδιστικό και «ηθικό» πόλεμο. 

Πάντα το Ισραήλ είχε «στέρηση» σε αυτούς τους «τομείς», αλλά τούτη ήταν αναπόφευκτη, εφόσον όσο και να προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν βασικά δίκιο στον πυρήνα τής σύγκρουσης (εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους, αυτό δεν είναι «σχετικό»). 

Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί ηγέτες, αλλά και η ισραηλινή κοινωνία, στην πλειονότητα, το ήξεραν αυτό, δεν είναι ανόητοι ή φανατικοί οι άνθρωποι, απλά επαναπαύτηκαν στην δεδομένη αρνητική ιδεολογική/προπαγανδιστική «ισορροπία» μη κατανοώντας ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν και σε αυτό το επίπεδο. 

Σε τελική ανάλυση, αν έχουν αποφασίσει να το πάνε «ως το τέλος» πρέπει να ωθήσουν τα πράγματα σε μια στρατηγική σύγκρουση. 

Κι όμως δεν το κάνουν αυτό. 

Ευτυχώς βέβαια, αλλά έτσι όπως το πάνε δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν μια στρατηγική ήττα αν δεν το πράξουν αυτό.

 

Τελικά το Ισραήλ έδωσε πάλι το «δικαίωμα» στην κοινή αριστερή «συνείδηση» να συντηρήσει μια από τις ακλόνητες συμπάθειες της. Κανένα πρόβλημα με τον αραβο-τουρκικό και ιρανοπερσικό διωγμό των Κούρδων, κανένα πρόβλημα με τον φονταμενταλισμό, κανένα πρόβλημα με τον άγιο αραβικό εθνοφασισμό, κανένα πρόβλημα με την θεοκρατία, κανένα πρόβλημα με τις εκτελέσεις εκατοντάδων-χιλιάδων Ιρανών και Ιρακινών («αντι-ιρανών») διαδηλωτών, κανένα πρόβλημα με τα διπλά κριτήρια απέναντι στους μεγάλους ιμπεριαλισμούς («δεν είναι το ίδιο»). 

Τα πράγματα μπήκανε στην θέση τους πάλι, η «αριστερή συνείδηση» μπορεί να αυτοθεωρηθεί πάλι ως ορθή. Και το εννοώ αυτό που είπα στην αρχή. Η ηγεσία τού Ισραήλ, η ακροδεξιά ηγεσία του, με την στρατηγική της, αλλά και ο ισραηλινός λαός με τον τυφλό πλέον υπερεθνικισμό του, δίνει το «δικαίωμα» όχι μόνον σε έναν ύποπτο αναγεννημένο «αντισιωνισμό» αλλά και ευρύτερα σε μια αναγεννημένη σεκταριστική υπεραριστερά να μην κάνει αυτοκριτική, να μην δώσει λόγο για τις «αντιιμπεριαλιστικές» επιλογές της στην Συρία όπου υποστήριξε ή το καθεστώς τού Άσσαντ ή τους αποκεφαλιστές, όχι τού ISIS αλλά τού FSA, και με πολύ δυσκολία τους Κούρδους (ένα μέρος της). 

Θα ήθελα να τους ζητήσω να μας πούνε τι λένε οι Ιρακινοί και οι Ιρανοί αριστεροί για όλα αυτά, ακόμα και το Tudeh που είναι το πιο «αντιιμπεριαλιστικό» κόμμα σε αυτές τις χώρες και σε αυτές τις εθνικές κοινότητες (όπου οι αντι-ισραηλινές ανακοινώσεις του ποτέ δεν φτάνουν στο ύψος έντασης κανενός δυτικού αριστερού κόμματος). 

Αλλά δεν πρόκειται τίποτα να ταράξει τις συνειδήσεις, τις ήσυχες συνειδήσεις τής εκκλησίας μας.

 

Η αραβική παλαιστινιακή νεολαία τού Ισραήλ κέρδισε μια σημαντική ιδεολογική νίκη.
Το Ισραήλ πλέον έχει πρόβλημα. 

 

Αραβική νεολαία μορφωμένη, ενημερωμένη, ισλαμιστική, ισλαμο-αριστερή και αριστερή, πέτυχε πρωτοφανή ηθική και ιδεολογική νίκη εντός τού Ισραήλ.

 

Το σύγχρονο ισραηλινό έθνος χτίστηκε με τον κυνισμό, αλλά και την αστικοδημοκρατική δημοκρατική ικανότητα μιας σοσιαλδημοκρατίας. 

Ότι («καλό» και «κακό») πέτυχε ο «σοσιαλσωβινισμός» τού Εργατικού Κόμματος τού Ισραήλ, το κάνει σκόνη το Λικούντ (Δεξιά).

 

Αν και διαφωνώ σκέφτομαι συνέχεια την πρόταση για ένα κοινό αραβικό-παλαιστινιακό εβραϊκό κράτος. 

Πως θα μπορούσε να γίνει εφικτό;

 

Αν και διαφωνώ σκέφτομαι συνέχεια την πρόταση για ένα κοινό αραβικό-παλαιστινιακό εβραϊκό κράτος ή μια κοινή μη-κρατική αραβο-εβραϊκή πολιτεία. 

Πως θα μπορούσε να γίνει εφικτό; 

Η «αφηρημένη μορφή» άρσης τού έθνους-κράτους είναι η ομοσπονδία. Ωραίο ακούγεται, αλλά πως; Υπάρχει δικαιολογημένη καχυποψία.

 

Το μέλλον τής πολυεθνικής και πολυεθνοτικής ανθρωπότητας είναι ο δημοκρατικός (συν-)ομοσπονδισμός.
Ναι, αλλά πως;

 

Ιωάννης Τζανάκος