Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου..

Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου τού σημαίνοντος είναι σαν να εμφανίζεται (ως «κενότητα») όταν το σημείο αυτό συναρμόζεται μια χαρά (και δύο τρομάρες) με μια άλλη «σημασία» (ή με ένα άλλο «νόημα», ποιος ξέρει; οι ειδήμονες ξέρουν). 

Όμως, είναι απλά μια εμφάνιση και μια «κένωση» τής μαγικο-θρησκευτικής ή απλά ιδεολογικής κ.λπ χρήσης και εννόησής του ως «μη-κενού»;

Αυτό που μένει ως σημείο-Όνομα παρουσιάζεται σε μια λογική νόηση που είναι και λίγο ευφυής ως κάτι που έπαιρνε νόημα από όλα αυτά που την ερμήνευαν την διαμεσολαβούσαν κ.λπ μέσα στο «σύστημα» που το είχε σαν έμβλημα, δόξα, κύριο νόημα, και άλλα ταπεινότερα ή ενδοξότερα.

Το βλέπει αυτή η νόηση ως «κενό», και όπως υπήρξε αρχικά και όπως συνεχίζει να υπάρχει ως έχον άλλο νόημα κ.λπ.

Και τότε είναι που εκτός από «κενό σημαίνον» εμφανίζεται σαν να ήταν και να παραμένει μια απάτη αν μένει ως κύριο Όνομα να έχει πάλι μιαν λειτουργία όπως αυτή που είχε με την παλιά σημασία του, με το παλιό νόημά του.

Ίσως οι γενεαλογίες να σημαίνουν ή αυτή την κίνηση απομυθοποιητικής κατανόησης κεντρικών σημείων ή την προσπάθεια μαζί με αυτή την απομυθοποιητική πρακτική για μια νέα αποκατάσταση μιας ενότητας και μιας ακεραιότητας αυτού τού κεντρικού σημείου.

 

Υπάρχουν συμπτώσεις ονοματολογικές που δεν σημαίνουν καμία (ή σημαίνουν μικρή) «συγγένεια» νοήματος, αλλά υπάρχουν και διαδοχές «κεντρικών» ονομάτων-σημείων που σημαίνουν μεν ριζικές αλλαγές νοήματος κάτω από την σκέπη μια ονοματολογικής-σημειακής ταυτότητας (μερικής ή ολικής) αλλά ταυτόχρονα κρύβουν ένα πολυπλοκότερο δράμα διαδοχής τού νοήματος.

 

Ο Quentin Skinner μού τρώει τα σωθικά:

Από τους νεοθωμιστές και το φυσικό δίκαιό τους μέχρι τον Jean-Jacques Rousseau «παίζεται» ένα τέτοιο δράμα, το οποίο βέβαια δεν είναι αυτό που περιγράφει ο Leo Strauss αλλά δεν μπορεί επίσης να περιγραφεί απλά με απόλυτες τομές μεταξύ κάποιων νοημάτων υπό την κοινή σκέπη κεντρικών όρων-ονομάτων-σημείων.

 

Σημείωση για νοσταλγούς:

Ένα κενωμένο από την αρχική σημασία του κεντρικό σημείο τού Λόγου λόγω των αδιέξοδων πραγματώσεων των θεωρητικο-πρακτικών διεργασιών που το στηρίζανε, δεν επανέρχεται σαν με ξόρκια σε μια «καλύτερη» μορφή με την πρόσθεση κατηγοριακών «μοσχευμάτων» ούτε με την πρόταξη κάποιας μυθικής αρχέγονης «ουσίας» του η οποία τάχα δεν εμφανίστηκε ή κι αν δεν εμφανίστηκε δεν «ολοκληρώθηκε».

Ο Λόγος έχει τιμήματα, κι ένα από αυτά είναι το αμετάκλητο κάποιων διαψεύσεων του.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος