Η αποτυχία αναβίωσης ενός νεκρού κεντρικού Ονόματος μέσω τής πρόσθεσης εμβόλιμων και μη-οργανικά συνυφασμένων με αυτό κατηγοριακών προσδιορισμών, δεν είναι η τελευταία φάση θανάτου του.
Επακολουθεί για μια στιγμή μια παράκρουση επίκλησης τού Ονόματος αυτού σαν να είχε από «μόνο» του την «δύναμη» να υπάρξει στην αρχική λαμπρότητά του ως πάλι «μόνο», κύριε Μπαντιού και λοιποί.
Αν τα κεντρικά Ονόματα και νοήματα είναι κάτι σαν οι εξουσιαστές ενός ιδεολογικού-θεωρητικού συστήματος, οι οποίοι δεν προσφέρουν την ουσιαστική εργασία-διεργασία για να χτιστεί και να συντηρηθεί αυτό το ιδεολογικό-θεωρητικό σύστημα όπως οι εργαζόμενοι του (διαμεσολαβούσες έννοιες κ.λπ), τι πιο λογικό από το να σκεφτούν όσοι είναι «δίκαιοι» την απόδοση τής εξουσίας στις διεργασίες και τούς εργαζόμενους τους;
Ρίχνουν τον βασιλιά και εξουσιαστή «Όνομα-Νόημα» και περιμένουν να υπάρξει επιτέλους μια δημοκρατία χωρίς κανέναν άλλον εξουσιαστή, χωρίς κανένα άλλο ετεροθεμελιωμένο από αυτούς «Όνομα-Νόημα».
Έλα όμως που δεν γίνεται έτσι, και το φάντασμα τού μονάρχη εξουσιαστή είναι σαν να στοιχειώνει τούς εξεγερμένους.
Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ένα άλλο «Όνομα-Νόημα» που κι αν ακόμα δεν έχει «σημειακή συγγένεια» με το αποκαθηλωμένο επιτελεί την ίδια λειτουργία.
Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ακόμα και ένα πρόσωπο, αυταρχικό και δεσποτικό, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υποστασιοποιεί ξανά αυτή την ίδια λειτουργία.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος να υπάρχει μια διαδοχή Ονομάτων και φαντασιώσεων, κεντρικών σημασιών και πίστεων, κι ας μην υπάρχει κάποιο ευτυχές «λογικό τέλος» τους, είναι να μεσολαβεί μια εποχή μαζικών εξοντώσεων και καταστροφών-αυτοκαταστροφών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το έχουν κατανοήσει μερικοί «εκ γενετής αθώοι» ότι μια «αυτοκριτική» και μια «μετατροπή» δεν αρκεί για να απαλείψει τις ευθύνες και να δικαιολογήσει μια τόσο ακραία βίαιη διαδοχή των οικείων κεντρικών σημασιών τους.
Ακόμα δε χειρότερο είναι να νομίσει κάποιος από αυτούς τούς «εκ γενετής αθώους» ότι θα αρκούσε έτσι απλά μια πλήρης αποποίηση ευθυνών για «λάβαρα» και πρακτικές που οδηγούν μέσω τής πλήρους αφέλειάς τους στο θανατικό χωρίς καν λόγο, η οποία θα μπορούσε να υπάρξει με μια μεταφορά τής ευθύνης αυτής στον εχθρό, πάλι.
Κανένας λογικός άνθρωπος, κανένας άνθρωπος με τσίπα, δεν θα μπορούσε να δεχτεί ότι μπορεί να υπάρξει ένας «άλλος» εθνικοσοσιαλισμός, αφού το βάρος των εγκλημάτων αυτού τού τερατώδους δεν μπορεί να αποκολληθεί από το όνομα του, ούτε το όνομα του μπορεί να αποκολληθεί από το βάρος των εγκλημάτων που έγιναν υπό την σκέπη του.
Όμως, υπάρχουν πολλοί ακόμα στον άγιο οικείο χώρο μας που δεν τους έχει περάσει καν από το μυαλό η ιδέα ότι κάτι ανάλογο αν και ηπιότερο (είναι δόξα αυτό το «ηπιότερο»;) συμβαίνει και σε μας, ή σε αυτούς (αν δεν με δέχονται στην πίστη τους) όσο ακόμα υπάρχει προσκόλληση σε ονόματα, σύμβολα, κεντρικούς συμβολισμούς, αλλά και στρατηγικές ιδέες περί ολικής απάρνησης τού πολιτικού στοιχείου τής κοινωνίας.
Η ενοχλητική προσκόλληση σε σύμβολα και λάβαρα που έχουν ακυρωθεί αμετάκλητα, και δεν ξεκολλάνε από την κακή τους χρήση όσα ξόρκια κι αν κάνεις, δεν είναι απλά εμμονή, μαγικοθρησκευτική προσκόλληση, αλλά εντέλει σημαίνει, ως εμμονή, ένα σημάδι ότι δεν έχουν εγκαταλειφθεί κεντρικές στρατηγικές ιδέες και βλέψεις που είναι αυταρχικές.