Abdullah Ocalan

The reality of woman is a more concrete and analysable phenomenon than concepts such as “proletariat” and “oppressed nation” 

 

Abdullah Ocalan

 

 

 

 

 

 

 

Η διανοητική σύγχυση τού Κυρίου Βαρουφάκη και των «διανοούμενων» που έχει περιμαζέψει στο μαγαζάκι του, το μετα-συριζέικο.

Μόλις πληροφορήθηκα μέσω ενός λινκ που παρουσιάστηκε σε έναν φεϊσμπουκικό διάλογο, ότι ο Βαρουφάκης και οι δικοί του ισχυρίζονται ότι ήδη ζούμε σε «μετα-καπιταλιστικούς καιρούς». 

Σύμφωνα με τον σε σύγχυση εγκέφαλο τού κυρίου Βαρουφάκη, και των δικών του, ο καπιταλισμός έχει ήδη «ξεπεραστεί». 

Ο κύριος Βαρουφάκης έχει «ιδρύσει» ένα «κέντρο Μετά-Καπιταλιστικού Πολιτισμού», έτσι το ονομάζει, για να εξετάσει υποτίθεται αυτό που ήδη ζούμε ως μετα-καπιταλισμό! (και τις διάφορες δυνατότητές του), «σκοπεύοντας» ίσως να διαλύσει όποια έννοια και λέξη με συγκεκριμένο περιεχόμενο ή συγκεκριμένη σημασία έχει απομείνει στον «μέσο» αριστερό εγκέφαλο, ανεξάρτητα από το «ρεφορμιστικόν» ή «επαναστατικόν» αυτού τού εγκεφάλου. 

Δεν «σκοπεύει» βέβαια ο Βαρουφάκης, δεν έχει στόχο-ή-σκοπό όπως θα τους εννοούσαμε σκεπτόμενοι «συνωμοσιολογικά» ή ιντριγκαδόρικα. 

Ο δικός του εγκέφαλος τελεί σε σύγχυση, και αυτή την σύγχυση μεταδίδει. 

Δεν δίνω το λινκ, διότι δεν θέλω να προκαλέσω σύγχυση στους μη-Έλληνες φίλους μου. 

Δεν θα καταλάβουν.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Υπερβάσεις..

Όσο ξεπερνάω τον «επαναστατικό κρατισμό», αλλά και τον «μαρξισμό», σε οποιαδήποτε έννοια και μορφή τους, με την Ιδέα όμως, και την προοπτική, μιας Δημοκρατίας των εργαζομένων και των ανθρώπων Χωρίς Κράτος (νέο ΡΚΚ), κοντά αλλά και σε διάκριση προς τον αναρχικό κομμουνισμό, υπέρ τής εθνοτικής ποικιλομορφίας αλλά απόλυτα ενάντια στο έθνος (Nation) και το έθνος-κράτος, όσο πετάω και τις τελευταίες σκουριές, ανοίγουν τα φτερά και ανοίγει ένας νέος κόσμος αξιών και πράξεων.

Σιγά σιγά θα υπάρξει η ανάπτυξη τής νέας θεωρητικής προοπτικής, η μετατροπή και ο εμπλουτισμός των παλαιών αναλύσεων.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ολικό εμπόρευμα.

Μισθιακά είναι (κατά Σταμάτη και Μαριόλη) τα εμπορεύματα που συντελούν στην «ανα-παραγωγή» τής «εργασιακής δύναμης». 

Ενώ για μένα ΚΑΙ το ίδιο το εμπόρευμα που ορίζεται από τους μαρξιστές ως «εργασιακή δύναμη» είναι ένα «ολικό» «μισθιακό εμπόρευμα» που έχει ως ιδιότητά του (αξία χρήσης του) (και) την εργασιακή δύναμη ή δυνητικότητα.

Θα αναλύσω περισσότερο την (δική μου) έννοια αυτού τού «ολικού μισθιακού εμπορεύματος».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Να τελειώνουμε με τον γραφειοκρατικό ψευδοταξικό ταξικισμό.

Άλλο ένα βίντεο (σε λίγο) για την σοφιστική γραφειοκρατική μαρξιστική ιδεολογία, και τον πραγματικό αγώνα για την αταξική κοινωνία.

 

Η αναλογία μεταβλητού κεφαλαίου και κέρδους αν θεωρηθεί ως η μοναδική θεμελιώδης αναλογία τού καπιταλισμού, συγκροτεί σοφιστική θεωρία.

Δεν έχει σημασία αν μια σοφιστική θεωρία διανθίζει τον πυρήνα της με μια πολλαπλότητα παραγόντων. 

Αυτοί οι παράγοντες λειτουργούν και ως μάσκες του σοφιστικού πυρήνα της, ως κατά περίπτωση μέσα της νοηματικής άμυνας του.

Να τελειώνουμε με τον γραφειοκρατικό ψευδοταξικό ταξικισμό.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Γενίκευση τής κουρδικής εμπειρίας.

Επιστημολογικός μηδενισμός στην «κοινωνική θεωρία», ριζικός εμπειρισμός, υλισμός.

 

«Πως βγαίνει η μέρα». 

Ποιος είναι ο σημερινός εχθρός.

 

Τι μπορεί να εφαρμοστεί.

 
Ο ορίζοντας μιας άμεσης εργαλειακότητας.

 

Δεν έχουμε ορισμένο «έδαφος», όχι (μόνο) γιατί είμαστε «νομάδες».
Απλά μας την έχουνε πέσει όλοι, και θα την πέσουμε σε όλους.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Μόνοι μας

Η ερμηνεία προχωράει, αλλά σήμερα θα μιλήσουμε πάλι για την άθλια Δεξιά και για την σεκταριστική «αριστερά».

 

Η πρόθεσή μας είναι απλή και ξεκάθαρη: Φτιάχνουμε λαϊκά όπλα και λαϊκό στρατό, για την δημοκρατία των ταπεινών.

 

Μόνοι μας πρέπει να φτιάξουμε τον μελλοντικό λαϊκό πόλεμο.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Φωτεινό Μονοπάτι..

Ο σοσιαλισμός που έχει νόημα είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός.
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός που έχει νόημα είναι αυτός τού ΡΚΚ.

Το μονοπάτι είναι ένα και είναι όλο και πιο στενό:
Μόνον ΡΚΚ και Abdullah Öcalan.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Democratic Nation - Abdullah Öcalan

 Απόσπασμα:

 

The Free Individual-Citizen and Democratic Communal Life.

 

The individual-citizen of a democratic nation has to be communal as well as free. 

The allegedly free individual of capitalist individualism, who has been provoked against the society, essentially lives a life of abject slavery. 

However, liberal ideology creates an image where the individual apparently possesses limitless freedom. 

In reality the individual, enslaved by waged labour, represents the most developed form of slavery. 

This type of individual is produced through the relentless education of, and life in, nation-statism. 

Because his or her life is bound to the sovereignty of money, the wage system, in effect like a dog’s leash, ensures that the individual can be manipulated as desired: 

He or she has no other means of surviving. 

If he seeks to escape, that is, if he opts for unemployment, it is in effect a death sentence. Moreover, capitalist individualism has been shaped on the basis of society’s denial. 

He thinks that he can only realise himself insofar as he rejects the culture and tradi-tions of historical society. 

This is the biggest distortion of liberal ideology. Its principal slogan is “there is no society, there is the individual”. 

As opposed to this, the democratic nation’s individual sees his or her freedom in the communality of society, in the form of the more functional life of small communities. 

A free and democratic commune or community is the main school in which the individual of the democratic nation takes shape. Without a commune or communal life, the individual can-not be fully realised. 

Communes are diverse and valid in every sphere of societal life. In accordance with their diversity, indi-viduals can exist in more than one commune or community. 

The important thing is for the individual to know how to live in a communal community in accordance with his or her talents, labour and diversity. 

The individual considers her respon-sibility towards her commune or the social units to which she is attached to be the guiding moral principle. 

Morality means respect and commitment to the community and communal life. 

The commune or community in turn protects the indi-vidual and enhances his or her life. 

After all, the fundamental principle behind the founding of human society is this very principle of moral responsibility. 

The democratic character of the commune or communities is what realises the collective freedom – in other words, the political commune or com-munity. 

A commune or a community that is not democratic cannot be political. 

A commune or community that is not po-litical cannot thus be free. 

There is a close correlation between the political and democratic character of the commune and its freedom. 

The definition of the democratic nation’s individual citizen becomes slightly broader when she or he lives under the same political roof with a nation-state. 

In this case, within the framework of “constitutional citizenship”, she is as much an individual-citizen of the nation-state as she is of the demo-cratic nation. 

The point here is the recognition of the status of the democratic nation, whereby democratic autonomy is acknowledged to have legal status in the national constitution. 

Democratic national status is two-fold. 

First, it denotes 35the status, law and constitution of democratic autonomy. 

Secondly, autonomy is incorporated as a sub-section of the na-tional constitutional status. Although the unilateral construction of a democratic nation based on the free individual-citizen and communal unity of KCK is a priority, it is also possible for KCK to arrive at an agreement with those sovereign nation-states who acknowledge the status of democratic autonomy within the national democratic constitution. 

 KCK recognises both the life of the free individual-citizen and community and the extent to which this life is bound by a legal and constitutional status. 

Capitalist individualism requires absolute servitude to the nation-state god; whereas democratic nation citizenship fos-ters the development of the free individual in the truest sense. 

The democratic nation citizenship of the Kurds can be realised under the KCK status. Therefore, it may be more appropriate to define membership of the KCK as being democratic nation citizenship. 

It is an irrevocable right and duty for the Kurdish people to be citizens of their own democratic nation. 

To be unable to be a citizen of one’s own nation is a huge alienation and is indefensible.

 

Σε τελική ανάλυση..

Το εντόπισα τώρα στο Youtube.

«Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης...»

Άλλος ένας «σε τελική ανάλυση» ανόητος; μόνον ανόητος; 

Αυτό είναι, ή αυτό κατέληξε να είναι ο «σε τελική ανάλυση» ανόητος μαρξισμός τού «σε τελική ανάλυση». 

Είναι σε τελική ανάλυση κάθε μαρξισμός αυτό το ανόητο «σε τελική ανάλυση»; 

Που να ξέρω; έχω μπερδευτεί με όλες αυτές τις «σε τελική ανάλυση» αναλύσεις όλων, όλων;, των μαρξιστών. 

Είναι και η πανδημία, η οποία κι αυτή αναλύθηκε σε πολλά «σε τελική ανάλυση», όχι μόνον σταλινικά αλλά και autonome. 

Σε «τελική ανάλυση» λέγανε, σε μια ανάλυσή τους, αυτό που έγινε ευνόησε την κινέζικη «καπιταλιστική-εμπορευματική μηχανή», άρα «σε τελική ανάλυση» ποιο μάλλον ήταν το αίτιο που προκάλεσε την πανδημία...εκτός τού ιού τού ίδιου; μα βέβαια, το αίτιο «σε τελική ανάλυση», ήταν ο ίδιος ο (κινέζικος) καπιταλισμός, άρα ο καπιταλισμός.

Σε τελική ανάλυση, μεγάλοι μαλάκες.

Δεν θέλει και πολύ ανάλυση..

Ιωάννης Τζανάκος

Συσσώρευση άγονης άρνησης..

Για μετατραπεί ένα σύνολο «τυπικών» αρνητικών κρίσεων («δεν είναι») σε ένα οντολογικό εναντιωματικό «Όχι» υπάρχει μια απόσταση.

Την απόσταση αυτή την διανύουν οι υπερ-ριζοσπάστες υιοθετώντας μια «στάση» συσσώρευσης πολλών αρχικών και φαινομενικά ουδέτερων «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, οι οποίες μέσω αυτής τής συσσώρευσης κάποτε μετατρέπονται σε αυτό το άγονο «Όχι». 

Για να γίνει όμως αυτή η συσσώρευση εφικτή, ως αυτό το πρώτο στάδιο οντολογικοποίησης των «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, χρησιμοποιείται ένα κράμα λαϊκού εγελιανισμού, χιλιαστικού σεκταρισμού, ταξικής μνησικακίας, για την οποία όμως ευθύνονται κυρίως ο καπιταλισμός οι καπιταλιστές και οι αντιδραστικοί.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής τής συσσώρευσης «τυπικών» μεν αλλά και άγονων αρνητικών κρίσεων είναι ο νεωτερικός ριζοσπαστισμός και το κενό, άγονο Όχι του.

Αυτό το πράμα δεν πρόκειται να νικήσει και να υπερβεί τον καπιταλισμό.

Τον καπιταλισμό μπορεί να τον υπερβεί και να τον νικήσει μόνον ένα έλλογο δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κίνημα εποικοδομητικών ρεαλιστικών στρατηγικών θέσεων και προτάσεων για την κοινωνία, την οικονομία/παραγωγή και την τεχνολογία.

Ιωάννης Τζανάκος

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν. Παραδείγματα..

 

 

Κάποτε ο μαρξισμός σήμαινε μιαν ισορροπία και μια σύνθεση στρατηγικών αρνητικών κριτικών και θετικών προτάσεων. 

Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό το πράγμα.

Ο νεομαρξισμός είναι ένα μείγμα συνθετικών κρίσεων, στο οποίο πλεονάζουν οι άγονες αρνητικές κρίσεις.

Ίσως αλήθεια να σημαίνει μια προσπάθεια να μην αντιφάσκουν (δομικά;) τα πεδία των δράσεων ενός υποκειμένου, και οι κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στο εκάστοτε πεδίο να αντιστοιχούν στις κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στα άλλα πεδία.

Θυμάμαι μια εποχή όπου το «κλασικό» αίτημα να αντιστοιχεί μια (εννοιολογική, ψυχική, εικονική) παράσταση (μας) στο αντικείμενο της θεωρούνταν (από εμάς) κάπως δεδομένη και «τυποκρατική». 

Ψάχναμε για τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Για αυτό και όσους από τους κύκλους μου θυμάμαι να ασχολούνται με την «κριτική σκέψη» προχώραγαν γοργά γοργά σε αυτά τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Και αν ακόμα ψαχούλευαν Καντ, έστω προπαιδευτικά, δεν ενδιαφέρονταν για την Κριτική τού Καθαρού Λόγου, αλλά ήθελαν να φτάσουν στις «τελεολογικές κρίσεις» άμεσα, και στις άλλες κριτικές, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον Χέγκελ. 

Ψυχεδέλεια «κακής» μορφής, απάρνηση τού θεμελιακού καθήκοντος. 

Θέλαμε-θέλανε να γίνουν-γίνουμε Πικάσο χωρίς να μάθουν πρώτα σχέδιο, θέλανε-θέλαμε την «διαλεκτική λογική» χωρίς να νοιαζόμαστε-νοιάζονται για την αρχή τής μη-αντίφασης.

 

Υπάρχει, ίσως, και ένα είδος αρνητισμού, μιας κακώς νοούμενης αρνητικής διαλεκτικής (δεν ξέρω αν υπάρχει και καλώς νοούμενη), όπου η πρώτη «πρόσκρουση» στην πραγματικότητα, και η εμφάνιση στο ίδιο το υποκείμενο που δημιούργησε την οντολογική αρνητική κρίση/επίκριση (δηλ. το πλέγμα κρίσεων που συνοδεύουν και σχηματίζουν νοητικά τον «κακό» αρνητισμό) τού άγονου χαρακτήρα αυτού τού αρνητισμού, τής ανοησίας του, «διορθώνεται» μέσω τής περίφημης «οικειοποίησης» τού υπαρκτού που κρίθηκε, χωρίς όμως να υπάρχει ούτε αναγνώριση τού λάθους (τού αρνητισμού) ούτε πραγματική αναγνώριση ότι αυτή η πραγματικότητα που (επι)κρίθηκε ήταν γόνιμη, και εντέλει χωρίς να υπάρχει άρα πραγματική οικειοποίηση της από αυτό το «διορθωμένο», τάχα, (επι)κριτικό υποκείμενο: 

«Ναι, θέλουμε και εμείς την τεχνολογία, την οποία πρώτα την παρουσιάζαμε ως σατανική-καπιταλιστική, αλλά δεν την θέλουμε έτσι όπως είναι σατανική-καπιταλιστική αλλά «δημοκρατική» «σοσιαλιστική» κ.λπ. Σε τελική ανάλυση, και αυτή η τεχνολογία δεν έγινε από την επιστήμη, αλλά από την απλήρωτη εργασία των εργατών, την καταλήστευση των πόρων κ.λπ κ.λπ...». 

Με αυτό τον τρόπο και αυτά τα τελευταία επιχειρήματα, τα οποία έχουν μια μερική αλλά ισχυρή αλήθεια, ακυρώνονται από την άφταστη μιζέρια τού αρνητισμού, και η μη διάθεση του να αναγνωρίσει ένα πόντο από την γονιμότητα τού αντιπάλου (σε σημείο να μετατρέπεται σε «σύστημα») τον οδηγεί ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο εκκίνησης: τον απόλυτο και οντολογικό αρνητισμό. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν.

   

Η σημασία τής έννοιας τής «κριτικής γνώσης» έχει στρεβλωθεί σημαντικά μέσω τής υπερχρησιμοποίησης τής έννοιας μόνον για να δομηθούν κρίσεις που «σημαίνουν» αποδομητική κριτική προς μιαν υφιστάμενη κοινωνική ή κοινωνικο-γλωσσική δομή. 

Όμως, έτσι τουλάχιστον όπως την βλέπουμε στον ίδιο τον Καντ -που είναι η πηγή όλων των νεωτερικών ριζοσπαστικών κριτικών θεωρήσεων, η κριτική γνώση σημαίνει γενικά την δυνατότητα επιτυχών κρίσεων-αποφάνσεων ως προς την εμπειρική πραγματικότητα την οποία «στοχεύει» δια τής λειτουργίας της. 

Άρα, η υπερχρησιμοποίηση των κρίσεων μόνον ως αρνητικών-αποδομητικών κρίσεων έχει αλλοιώσει εγελιανώ τω τρόπω την γενικότερη σημασία και λειτουργία τής ίδιας τής επιτυχούς δόμησης κρίσεων, τής κριτικής γνώσης, η οποία περικλείει, περισσότερο μάλιστα, και το πεδίο τής πραγματικότητας που μπορεί να γίνει νοητό κυρίως μέσω ούτως ειπείν «θετικών κρίσεων». 

Εννοείται ότι αυτή η αλλοίωση τής «θετικής γνωσιακής-κριτικής διεργασίας» σημαίνει εντέλει και την αποτυχία των πιθανών αρνητικών-ριζοσπαστικών κρίσεων..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Kardeş Türküler / Keçê Kurdan

Le Trio Joubran at the Olympia - Dabke

λάθη..

 

Να διορθώσεις τα λάθη σου, αγόρι μου..

 

Τα νεκρά «θεωρήματα»..

 Η επιστήμη είναι ένα θρίλερ στο οποίο πολλοί ήρωες πεθαίνουν για πάντα.

 

Η «διαλεκτική» θέση (με την έννοια που την εννοούν οι μαρξιστές-μαρξίζοντες) δεν είναι απλά μια θέση, αλλά μια Νεκρή θέση.

 

Statement.
Είμαι μόνον-υλιστής και εμπειριστής, ούτε διαλεκτικός ούτε «δομιστικός» (υλιστής και άλλα).

 

Η (εγελιανή-εγελιανίζουσα) «διαλεκτική» είναι νεκρή, και νεκρή θα παραμείνει.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Gallardas

Παντελής Μπασάκος - Η νεώτερη φιλοσοφία. Πανεπιστημιακές διαλέξεις στο Πάντειο (Όσοι «μανιακοί» τής φιλοσοφίας προσέλθετε)

 

Ο «νέος Λόγος»..

Ψηφίσανε και αποφασίσανε. Αυτός είναι σήμερα ο νέος «ορθός λόγος» στην «νέα δύση». Ο δυτικός κόσμος είναι γεμάτος «Βαρουφάκηδες». Προβλέπω άσχημα πράγματα στο μέλλον.

Δεν είναι κάθε «αντισιωνισμός» αντισημιτισμός, αλλά αυτό ακριβώς έχει γίνει η κάλυψη όλων των ύπουλων αντισημιτών.

Το γεγονός ότι κάποιος λέει μια γενική αλήθεια εναντίον μιας αναληθούς γενίκευσης, δεν τον καθιστά και υπερασπιστή τής αλήθειας.

Άποψή μου: ο τρόπος «λογικής συγκρότησης» πολλών επιχειρημάτων τής «νέας αριστεράς» οδηγεί πολύ κόσμο καρφί στην δεξιά.

Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Ilan Pappé που ως σοφιστές μπορούν να σε εξοργίσουν περισσότερο κι από τον λιμοκοντόρο Βαρουφάκη.

[Ήταν ο Όργουελ ένα είδος καταδότη; Μάλλον ναι. Είχε δίκιο όμως σε όσα έλεγε. Έτερον εκάτερον].

Απλά πράγματα: το δημοκρατικό κόμμα των Η.Π.Α και η «νέα αριστερά» παίζουν με τον εθνοτισμό χωρίς να ξέρουν την εσωτερική φλόγα του. 

Θα μιλήσω πάλι, «από τα μέσα», γιατί αυτό ήμουν, στους μαθητευόμενους μάγους, όπως μιλάει ένας γνώστης τού εαυτού του σε Ηλίθιους. 

Πρόκειται βέβαια για μια φανταστική ως προς την απεύθυνσή της ομιλία, σε ένα βίντεο που θα αναρτήσω σήμερα το βράδυ, αναφερόμενος παρεμπιπτόντως και σε κάποιες δυσάρεστες (αποικιοκρατικές-ρατσιστικές) πτυχές τού «παλαιού» διαφωτισμού.

 

Ιωάννης Τζανάκος