Το νεκρό Όνομα..

Η αποτυχία αναβίωσης ενός νεκρού κεντρικού Ονόματος μέσω τής πρόσθεσης εμβόλιμων και μη-οργανικά συνυφασμένων με αυτό κατηγοριακών προσδιορισμών, δεν είναι η τελευταία φάση θανάτου του. 

Επακολουθεί για μια στιγμή μια παράκρουση επίκλησης τού Ονόματος αυτού σαν να είχε από «μόνο» του την «δύναμη» να υπάρξει στην αρχική λαμπρότητά του ως πάλι «μόνο», κύριε Μπαντιού και λοιποί.

 

Αν τα κεντρικά Ονόματα και νοήματα είναι κάτι σαν οι εξουσιαστές ενός ιδεολογικού-θεωρητικού συστήματος, οι οποίοι δεν προσφέρουν την ουσιαστική εργασία-διεργασία για να χτιστεί και να συντηρηθεί αυτό το ιδεολογικό-θεωρητικό σύστημα όπως οι εργαζόμενοι του (διαμεσολαβούσες έννοιες κ.λπ), τι πιο λογικό από το να σκεφτούν όσοι είναι «δίκαιοι» την απόδοση τής εξουσίας στις διεργασίες και τούς εργαζόμενους τους;

Ρίχνουν τον βασιλιά και εξουσιαστή «Όνομα-Νόημα» και περιμένουν να υπάρξει επιτέλους μια δημοκρατία χωρίς κανέναν άλλον εξουσιαστή, χωρίς κανένα άλλο ετεροθεμελιωμένο από αυτούς «Όνομα-Νόημα».

Έλα όμως που δεν γίνεται έτσι, και το φάντασμα τού μονάρχη εξουσιαστή είναι σαν να στοιχειώνει τούς εξεγερμένους.

Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ένα άλλο «Όνομα-Νόημα» που κι αν ακόμα δεν έχει «σημειακή συγγένεια» με το αποκαθηλωμένο επιτελεί την ίδια λειτουργία.

Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ακόμα και ένα πρόσωπο, αυταρχικό και δεσποτικό, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υποστασιοποιεί ξανά αυτή την ίδια λειτουργία.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου..

Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου τού σημαίνοντος είναι σαν να εμφανίζεται (ως «κενότητα») όταν το σημείο αυτό συναρμόζεται μια χαρά (και δύο τρομάρες) με μια άλλη «σημασία» (ή με ένα άλλο «νόημα», ποιος ξέρει; οι ειδήμονες ξέρουν). 

Όμως, είναι απλά μια εμφάνιση και μια «κένωση» τής μαγικο-θρησκευτικής ή απλά ιδεολογικής κ.λπ χρήσης και εννόησής του ως «μη-κενού»;

Αυτό που μένει ως σημείο-Όνομα παρουσιάζεται σε μια λογική νόηση που είναι και λίγο ευφυής ως κάτι που έπαιρνε νόημα από όλα αυτά που την ερμήνευαν την διαμεσολαβούσαν κ.λπ μέσα στο «σύστημα» που το είχε σαν έμβλημα, δόξα, κύριο νόημα, και άλλα ταπεινότερα ή ενδοξότερα.

Το βλέπει αυτή η νόηση ως «κενό», και όπως υπήρξε αρχικά και όπως συνεχίζει να υπάρχει ως έχον άλλο νόημα κ.λπ.

Και τότε είναι που εκτός από «κενό σημαίνον» εμφανίζεται σαν να ήταν και να παραμένει μια απάτη αν μένει ως κύριο Όνομα να έχει πάλι μιαν λειτουργία όπως αυτή που είχε με την παλιά σημασία του, με το παλιό νόημά του.

Ίσως οι γενεαλογίες να σημαίνουν ή αυτή την κίνηση απομυθοποιητικής κατανόησης κεντρικών σημείων ή την προσπάθεια μαζί με αυτή την απομυθοποιητική πρακτική για μια νέα αποκατάσταση μιας ενότητας και μιας ακεραιότητας αυτού τού κεντρικού σημείου.

 

Υπάρχουν συμπτώσεις ονοματολογικές που δεν σημαίνουν καμία (ή σημαίνουν μικρή) «συγγένεια» νοήματος, αλλά υπάρχουν και διαδοχές «κεντρικών» ονομάτων-σημείων που σημαίνουν μεν ριζικές αλλαγές νοήματος κάτω από την σκέπη μια ονοματολογικής-σημειακής ταυτότητας (μερικής ή ολικής) αλλά ταυτόχρονα κρύβουν ένα πολυπλοκότερο δράμα διαδοχής τού νοήματος.

 

Ο Quentin Skinner μού τρώει τα σωθικά:

Από τους νεοθωμιστές και το φυσικό δίκαιό τους μέχρι τον Jean-Jacques Rousseau «παίζεται» ένα τέτοιο δράμα, το οποίο βέβαια δεν είναι αυτό που περιγράφει ο Leo Strauss αλλά δεν μπορεί επίσης να περιγραφεί απλά με απόλυτες τομές μεταξύ κάποιων νοημάτων υπό την κοινή σκέπη κεντρικών όρων-ονομάτων-σημείων.

 

Σημείωση για νοσταλγούς:

Ένα κενωμένο από την αρχική σημασία του κεντρικό σημείο τού Λόγου λόγω των αδιέξοδων πραγματώσεων των θεωρητικο-πρακτικών διεργασιών που το στηρίζανε, δεν επανέρχεται σαν με ξόρκια σε μια «καλύτερη» μορφή με την πρόσθεση κατηγοριακών «μοσχευμάτων» ούτε με την πρόταξη κάποιας μυθικής αρχέγονης «ουσίας» του η οποία τάχα δεν εμφανίστηκε ή κι αν δεν εμφανίστηκε δεν «ολοκληρώθηκε».

Ο Λόγος έχει τιμήματα, κι ένα από αυτά είναι το αμετάκλητο κάποιων διαψεύσεων του.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Νομοτέλεια

 

Υπάρχει μια νομοτέλεια στον ανθρώπινο κόσμο, που ξέρω, κι άλλο τίποτα δεν ξέρω:
Στο Iran θα γίνει επανάσταση.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Ερωτικές «ταυτολογίες».

Οι ερωτικές «ταυτολογίες» δεν χρειάζονται κάθαρση, έτσι μού έμαθαν οι γυναίκες που γνώρισα. 

Λέτε να έχουν δίκιο;

---

Οι αναλυτικοί φιλόσοφοι έχουν ένα δωμάτιο όπου μπορούν να φιλοσοφούν χωρίς να φοβούνται τις γοητείες των ερωτικών ταυτολογιών. Κάποτε όμως τούς χτυπάνε την πόρτα. «Ποιος είναι»;

---

Το μέγιστο Γένος τού έρωτα δεν έχει καλή σχέση με την «θεωρία», ειδικά με την (οιανδήποτε) «θεωρία περί έρωτα».

--

Αν υποθέσουμε, εύλογα, ότι η αναλυτική φιλοσοφία ως αυτοέλεγχος των γλωσσικών χρήσεων και ταυτολογιών, αφήνει ένα περιθώριο αλλά και προσδίδει ίσως μιαν νέα ορμή στην παραπλάνηση τού έρωτα μέσω των γλωσσικών παιχνιδιών, ποτέ δεν μπορεί να σημαίνει να χάσεις τον έλεγχο ως υποκείμενο, αφού σού στερεί έναν βασικό πυρήνα τού έρωτα που είναι η ολική παραπλάνηση.  

Παραπλάνηση σε όλο το εύρος της χωρίς να υπαχθείς στην «μαγεία» των ταυτολογιών (και μάλιστα ενός είδους ερωτικών ταυτολογιών) δεν νομίζω να υπάρχει, και χωρίς ολική παραπλάνηση δεν μπορείς ποτέ να χάσεις (έστω παροδικά) τον έλεγχο. 

Αν δεν χάσεις κάπως και τον έλεγχο, αν δεν πλανηθείς τόσο ώστε να χάσεις τον έλεγχο (αφού η νόηση πάντα υπάρχει ως έλεγχος των παθών και των ενορμήσεων), έρωτα μπορεί να έχεις, αλλά όχι ολάκερο έρωτα.

 

Αγαπητοί αναλυτικοί φιλόσοφοι, έχετε ποτέ αφεθεί να παραπλανηθείτε σε όλο το εύρος τής παραπλάνησης;

 

Ολική παραπλάνηση από τις ερωτικές ταυτολογίες ενός ερωτικού λόγου δεν σημαίνει ότι αναγκαία σού λένε ψέματα ή αλήθειες (ή ότι λες αναγκαία ψέματα ή αλήθειες). 

Παίρνεις το ρίσκο αυτό να παραπλανηθείς από τον ερωτικό ταυτολογικό λόγο πλήρως, χωρίς να ξέρεις τι θα προκύψει μετά, αν δηλαδή η παραπλάνηση θα σημαίνει κάτι υπαρκτό ή το απολύτως αντίθετο το οποίο μπορεί να είναι ακόμα και μια εξαπάτηση-αυτοεξαπάτηση, αλλά αν δεν πάρεις το ρίσκο αυτό ίσως να μην γευτείς ποτέ το μέλι ενός παθιασμένου και αληθινού έρωτα.

 

Ό,τι είπα για τους αναλυτικούς φιλοσόφους, ισχύει εντέλει και για κάθε μορφή πλατωνισμού.

Με άλλο τρόπο, αλλά η ουσία είναι ίδια, εφόσον αν και οι πλατωνικοί είναι βυθισμένοι μέσα στις ερωτικές ταυτολογίες (δεν τις ελέγχουν ή δεν θέλουν να τις ελέγχουν όπως οι αναλυτικοί φιλόσοφοι), είναι αυτοί που -δια μέσω τού θεμελιώδους έργου τού «πατρός» τους Πλάτωνα «Συμπόσιο»- «ξεκίνησαν» την αποβολή τού έρωτα ως μέγιστου Γένους (τής σκέψης, και τής ζωής) αλλά και την ιεραρχική υπαγωγή του στα άλλα μέγιστα Γένη, τα οποία είναι αμιγώς νοητικά και νοητικο-γλωσσικά.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

How can you be universal humanity

How can you be universal humanity if you do not accept with pleasure all the music of the world?
Tell me Descartes.

It is addressed to both right-wing, center and left-wing Descartes. 

 

 Ιωάννης Τζανάκος

 

Tosca, E lucevan le stelle, lyrics, με μετάφραση στα ελληνικά

The Cold Song - King Arthur (Henry Purcell)

yan mirin yan Diyarbakir-Baytocan

Ferhad merdê Leylayên me - فرهاد مردى ليلى

Ένα επιχείρημα

 

Θα μπορούσε να υπάρξει ένα επιχείρημα τής μορφής «δείτε!»;