Mamak Khadem - Bigharâr (Restless Yearning)

Οι τρεις βρυκόλακες..

Δεν θα λυθεί κανένα πρόβλημα, ούτε θα φωτίσει ο κόσμος, αλλά είναι αναγκαίο να δεχτεί πλήγμα και να διαλυθεί η «μαύρη διεθνής» [ίντριγκα] των Πούτιν-Ερντογάν-Τραμπ.

Υπάρχουν πολλές άλλες παράλληλες «μαύρες διεθνείς» [ίντριγκες], όμως αυτή ειδικά πρέπει να γίνει σμπαράλια. 

Προβλέπω επιβίωση για ένα μεγάλο διάστημα μόνον τού δηλητηριαστή Ρασ-Πούτιν. 

Για τούς άλλους δύο όλα παίζονται.

Αν δω πάντως τον Σουλτάν και τον φίλο του Τραμπ στην φυλακή, δεν κρύβω ότι θα χαρώ ιδιαίτερα.

Ειδικά ο Σουλτάν, αν «πέσει» δεν θα την γλυτώσει μάλλον με μια απλή φυλάκιση.

Ή αυτοί ή εμείς. Απλά πράγματα, για να συνεχιστεί η διεθνής ζωή με πιο ενδιαφέρουσες αντιφάσεις.

Οι κίνδυνοι για την μικρή και ανόητη χώρα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά εάν φύγουν από την μέση ειδικά οι δύο «άντρακλες» τής οικουμένης κάπως θα αναπνεύσουμε ίσως, όχι σίγουρα διότι ποτέ δεν ξέρεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Συνωμοσιολογία

Η συνωμοσιολογία τής μετανεωτερικής εποχής είναι μια σύγχρονη θρησκεία που έχει, όπως κάθε θρησκεία, πολιτικές και κοινωνικές «ρίζες» και απολήξεις.

Η ιδιοτυπία της, ωστόσο, το «καινοφανές» της, δεν την αποκόπτει ριζικά από την κατηγορία εκείνων των θρησκειών που έχουν ήδη από το παρελθόν στηριχθεί στον μεσσιανικό υποστασιοκεντρισμό, ο οποίος παράγεται ως μια ταυτότητα «Μεσσία-αντιΜεσσία».

«Ψάχνουν» τον «Μεσσία» και το αντίστροφο είδωλό του, λόγου χάριν τον «αντίχριστο». 

Ο «Μεσσίας» μπορεί να είναι ακόμα και η «ζωντανή εργασία» και ο «αντίχριστος» η τεχνική, ο «ολοκληρωτισμός» κ.λπ

Όποιος «μπει» σε αυτή την αντιδραστική σπηλιά ψευδοκατανόησης, δεν βγαίνει ποτέ. 

Το έχασε.. 

Ιωάννης Τζανάκος

Εύκολες και δύσκολες λύσεις για την επίτευξη τής ουδετερότητας..

Για να αποτρέψεις να εμπλακείς στην ντροπή τής υποστήριξης τού ενός ή τού άλλου [ανταγωνιστικού] ιμπεριαλιστικού-μητροπολιτκού πόλου, το εύκολο είναι να μιλήσεις για κάποια «αντιιμπεριαλιστική ουδετερότητα», επικαλούμενος μάλιστα έναν καθαρτήριο «εργατικό» καθορισμό [της], το δύσκολο αλλά το μόνο πραγματικό είναι να την πραγματοποιήσεις [αυτή την ουδετερότητα] όντας αντικειμενικά αλυσοδεμένος πάνω στα βράχια των ενδοϊμπεριαλιστικών-ενδομητροπολιτικών αναγωνισμών γινόμενος συνέχεια κλωτσοσκούφι και μπαίγνιο στην προσπάθειά σου να γλυτώσεις μιά από τον «ένα» και μιά από τον «άλλο» [ιμπεριαλισμό-μητροπολιτισμό].

Οι λύσεις σε τέτοια προβληματικά πλαίσια αν γίνονται μέσα στο μυαλό και μόνον δεν φτάνουν, είναι «αγνές», είναι κενές.

Οι πράξεις μετράνε και οι πρακτικές λύσεις, όπως σε όλα τα κοινωνικά και ιστορικά προβλήματα..

Ιωάννης Τζανάκος

ΡΚΚ: Περικυκλωμένοι από εχθρούς και ψεύτικους συμμάχους..

Περιτριγυρισμένοι από εχθρούς και ψεύτικους φίλους «συμμάχους», οι Κούρδοι τού PKK, έδωσαν και δίνουν έναν απελπισμένο αγώνα εθνοτικής και κοινωνικής ελευθερίας, χωρίς να υποκύπτουν ιδεολογικά στον υπερεθνικισμό όπως θα είχαν κάθε λόγο και δικαίωμα να κάνουν ως η πρωτοπορία ενός περικυκλωμένου και μοναχικού λαού.

Δεν υπάρχει «έδαφος» καταφυγής για αυτούς, ούτε σημείο φυγής.

Ιωάννης Τζανάκος

Μαρξισμός και [νεο]βιταλισμός

Η κοσμοθεωρητική και θεωρητική φαντασίωση ότι η εμβιότητα είναι το ίδιο το νόημα τής ίδιας τής εμβιότητας δεν έχει καμία σχέση με τον μαρξισμό, τον όποιο μαρξισμό, εφόσον ριζικό θεμέλιο του είναι ο θεωρούμενος ως καθορισμός τού ανθρώπου από ένα είδος «έμφυτης» αν και φυσικοϊστορικά δημιουργημένης έλλογης εργαλειακότητας.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Το παιχνίδι τής υπο-ομάδας [φατρίας] και η ηγεμονία τής συνολικής ομάδας [ή αγέλης], σε ένα κλειστό ιδεολογικό σύστημα..

Η μια υπο-ομάδα λαθεύει η άλλη επανορθώνει.

Η μια υπο-ομάδα αργεί και έχει αμφιβολίες, η άλλη σπεύδει με την σιγουριά τής πράξης.

Η ευθύνη δεν διαχέεται στο «όλον» τής «συνολικής ομάδας», αλλά επιμερίζεται σε μια από τις υπο-ομάδες της, και έτσι το «όλον» αυτό αποσείει τις ευθύνες του όταν υπάρχει τραγική αστοχία, αντί ας πούμε να κατηγορηθεί.

Όλα θα ήταν «ομαλά» για το «όλον» αυτό αν δεν υπήρχε «αρχείο» για τις συμφωνίες, τις συμμαχίες και τις κοινές εξουσιαστικές ιδεολογικές πρακτικές όλων των υπο-ομάδων που το συναπαρτίζουν.

Αυτές οι «συμφωνίες» υπάρχουν ακόμα και στην αρχή ενός λάθους, μιας αστοχίας, αναφερόμενοι πάντα στο ειδικό πεδίο ενός θέματος.

Κατά τα άλλα η «συμφωνία» στα γενικότερα θέματα υπάρχει, άσχετα αν για το μέλλον, όταν ανακύψουν άλλα ειδικά πεδία-θέματα, υπάρχει πάντα η δυνατότητα εφαρμογής τού ίδιου μηχανισμού «κάλυψης των κενών». 

Έτσι κι αλλιώς το «αρχείο» δεν το διαβάζουν και πολλοί, κι αν υπάρχει μελέτη του δεν γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια. 

Υπάρχει πάντα η λήθη, και η λήθη αξιοποιείται από κάθε μηχανισμό ιδεολογικής μνήμης.

Ιωάννης Τζανάκος

Σοφιστικές και προπαγανδιστικές τεχνικές συκοφαντίας.

Οι προπαγανδιστές και οι σοφιστές έχουν γίνει ένα πράγμα.

Πάντα υπήρχε μια «ευρεία ταυτότητά» τους σε σημειακά και ιδεολογικά «σημεία συνάντησης», αλλά σήμερα ειδικά έχουν ενωθεί σε ένα υπερπερίπλοκο διανοητικό και ιδεολογικό όλον, το οποίο παρά την υπερπεριπλοκότητά του λειτουργεί βάσει απλών δομών διαρκούς ετεροκαθορισμού δια αλληλοκατοπτρισμού αληθειών και ψευδών. 

---

Πρέπει να επισημάνουμε την πολυ-πολικότητα τής ύστερης σοφιστικής και προπαγανδιστικής τεχνικής, για να δούμε καλύτερα τι παγίδες στήνουν οι άτιμοι, οι συκοφάντες και οι κλέφτες ιδεών που την «εφαρμόζουν» σήμερα.

Να μια δόλια τεχνική:

Συνήθως ο συκοφάντης σοφιστής σού «επιστρέφει» έναν ιδεολογικό ή ηθικό χαρακτηρισμό που τού έχεις εξακοντίσει.

Μπορεί όμως να κάνει κάτι πιο έξυπνο.

Να σου προσάψει μια κατηγορία ή μια ηθική μομφή που δεν αφορά την μεταξύ σας διαμάχη αλλά μιαν άλλη που είτε αφορά τον ίδιο και έναν άλλο αντίδικό του ή άλλους αντιδίκους που δεν σχετίζονται ούτε με αυτόν ούτε με σένα.

Ακριβώς η πολυ-πολικότητα τής σοφιστικής και προπαγανδιστικής διαμάχης τού δίνει αυτή την δυνατότητα, και όσο πιο ευφυής είναι τόσο δυσκολότερο είναι για σένα να αμυνθείς, αφού είναι τρομαχτικά δύσκολο να ανακαλύψεις τις πηγές από τις οποίες άντλησε τα ψευδοεπιχειρήματα του.

Όμως, πέρα από αυτή την άντληση «δεδομένων» από μια απομακρυσμένη διαμάχη υπάρχει επιπλέον και μια άλλη παρόμοια τακτική.

Ο σοφιστής παίρνει «δεδομένα» από δικές σου διαμάχες με άλλους αντίδικους, και τις ενσωματώνει στην δική σας διαμάχη, είτε χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα τού άλλου αντιδίκου σου, είτε ακόμα και τα δικά σου για να στα επιστρέψει σαν να σου τα επέστρεφε αυτός ο άλλος αντίδικος.

--

Υπάρχουν συνδυασμοί αυτών των δύο τεχνικών.

--

Ιωάννης Τζανάκος  

Το γεγονός τής πανδημίας και οι ντετερμινιστές [3] [αντιμετώπιση-α]

Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να «αφαιρέσουμε» από την συζήτηση για την πανδημία τις φονταμενταλιστικές και συνωμοσιολογικές θεωρήσεις για τις «αιτίες» της, για να μπορέσουμε να επικεντρώσουμε στις θεωρήσεις που εξετάζουν τις ειδικές κοινωνικές  και θεσμικές συνθήκες που μορφοποιούν την «αντιμετώπισή» της.

Θα διαπιστώσουμε τότε ότι, ακόμα και μια τέτοια οριοθέτηση τής συζήτησης δεν σημαίνει αναπόφευκτα πραγματική οριοθέτηση κατά αυτό τον τρόπο, με την έννοια ότι μπορεί να υπάρξει παρείσδυση οντολογικών και ντετερμινιστικών αντιλήψεων που συνυφαίνονται με ηθικολογικές και ενοχικές «αιτιάσεις».

Υπάρχουν πολλές μορφές αυτής τής έμμεσης οντολογίας:

Όταν υπάρχει υποτίμηση τής αντικειμενικής βιολογικής συνιστώσας τής κρίσης που είναι συμμετρικά «αντίθετη» με την υπερβολική ανατίμηση τής κοινωνικής, ιδεολογικής ή ταξικής της μορφοποίησης, και το αντίστροφο [χωρίς να να υπάρχει ορθή σειρά αντιστροφής]. 

Κάθε «παράταξη» ερμηνείας τραβάει το σχοινί προς την δική της πλευρά, αλλά σε κάθε «τράβηγμα» αυτού τού είδους υπάρχει ένα είδος ηθικολογικής οντολογικοποίησης τής κρίσης, και παράγεται έτσι ένα είδος ενοχής που απευθύνεται στην αντίπαλη «παράταξη» ερμηνείας.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα:

Όπως έχουμε δει σε προηγούμενα σημειώματά μας, η ηθικολογική ερμηνεία που αποδίδει ενοχές κατά το οντολογικό πρότυπο, εξετάζει την «αιτία» τού φαινομένου [ή γεγονότος] τής κρίσης ως ταυτόσημη με τον «φορέα» τής αντίπαλης ηθικολογικής ερμηνείας και το «είναι» του, και τελικά ορίζει την κρίση αυτή ως φαινόμενο μιας ουσίας που είναι το υπόστρωμα αυτής τής κρίσης, άρα είναι και αυτή [ως ουσία] ετούτη που «στην πραγματικότητα» υφίσταται κρίση.

Όταν η κρίση έχει [και] εξωγενείς, ούτως ειπείν [και] μη ανθρωπογενείς «αιτίες» η «μεταφυσική τής ενοχής» βρίσκεται σε μια άμεση δυσχέρεια στο να αποδώσει ευθύνες στον «άλλον», στο «άλλο» κ.λπ, ειδικά αν είναι πιο συγκροτημένη, δομημένη, και λογικοφανής [όταν είναι «υποχρεωμένη» εκ των πραγμάτων να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από «συνωμοσιολογικές» ή φονταμενταλιστικές «δόξες»].

Σε πρώτη φάση υπάρχει μια άρνηση τής μεγάλης ισχύος τού φαινομένου, και έπειτα σιγά σιγά υπάρχει η προσπάθεια μιας μετωνυμικής περίκλεισής του από «αυτό» που υποτίθεται ότι είναι το «ουσιώδες κακό».
Σας παρουσιάζω  μερικές εκδοχές αυτής τής φάσης και τής εξέλιξής της:

«Μια απλή γρίπη είναι, για να υπάρχει περισπασμός από το κύριο στοιχείο τού {κακού}»

«Υπάρχει μεν, αλλά χρησιμοποιείται για άλλους λόγους, που έχουν να κάνουν με το κύριο στοιχείο τού {κακού}»

«Υπάρχει και είναι ένας καταλύτης για να φανεί ότι το {κακό} δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι το συγκροτητικό αίτιο τής ζωής, άρα το {ουσιώδες κακό} και αυτό το συγκεκριμένο {κακό} ως καταλύτης του, είναι η ουσία τής κρίσης».
Όσο πιο επεξεργασμένη είναι η χιλιαστική «οντολογία τού κακού» τόσο αυτό [{το κακό}] απουσιάζει ως εμφανής έννοια ή λέξη, η ουσία της όμως ως οντολογίας είναι η ίδια: «υπάρχει κακό», και δεν είναι απλά «έλλειψη τού {καλού}».
Για τους ιδεολόγους και ιδεοληπτικούς [όπως τους ορίσαμε πρόχειρα και σχηματικά σε προηγούμενα σημειώματα], πρέπει πρώτα να υπάρξει όλη αυτή η βαρυφορτωμένη οντολογία και ηθικολογία, για να φτάσουμε στο ζήτημα στον ορθολογικό πυρήνα του, το οποίο θα μπορούσε να τεθεί ως το εξής ερώτημα: 
Ποια είναι τα κοινωνικά υποσυστήματα, τα κοινωνικά εργαλεία και οι κοινωνικοί θεσμοί ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος [ή τρόπου παραγωγής] που κάνουν επιτυχέστερη την αντιμετώπιση ενός μαζικού υγειονομικού προβλήματος;

[συνεχίζεται]

Ιωάννης Τζανάκος

Το γεγονός τής πανδημίας και οι ντετερμινιστές [2] [εμφάνιση-β]

Η φρενίτιδα τής αναγκαίας υγειονομικής απομόνωσης των ανθρώπων, έγινε εξαρχής αντικείμενο μιας αρχικά ήπιας προσπάθειας ιδεολογικής-ηθικολογικής αξιοποίησης από σεσημασμένους χειραγωγούς τής κοινωνικής δυσαρέσκειάς τους.

Επειδή «όλα σταμάτησαν» άρχισε να περιπλανάται η ιδέα ότι ίσως αυτό μπορεί να αναδείξει την υποτιθέμενη ηθική αξία αυτής τής απομόνωσης-στάσης, σαν να είναι δυνατόν μάλιστα τούτη να «προκαλέσει» την αιφνίδια επίγνωση των «αιτιών» τής εμφάνισης τής ίδιας τής πανδημίας και τής μετάλλαξης που την προκάλεσε.

Το ερώτημα «τι έγινε»; μετατράπηκε πάλι, με την βοήθεια έτοιμων προπαγανδιστών, στο ερώτημα «τι φταίει»;

Όχι για την αντιμετώπιση τής κρίσης, για τον λανθασμένο ή ελλειμματικό τρόπο αντιμετώπισης και πρόνοιας τέτοιων κρίσεων, αλλά για την ίδια την πρωταρχική εμφάνισή τους.

Πέρα από τις συνωμοσιολογίες που έκαναν πάλι την συνηθισμένη «δουλειά» τους, εμφανίστηκαν αμέσως ηθικολογικές και οικο-ηθικολογικές «εξηγήσεις», καθώς και συγγενείς εθνικιστικές «εξηγήσεις», που έδωσαν τον τόνο τής γενικής ενοχής για την ίδια την εμφάνιση τού προβλήματος.

Προτού ακόμα φτάσουμε στις σοβαρότερες ντετερμινιστικές ηθικολογίες που έχουν να κάνουν κυρίως με την κριτική-ή-εξιδανίκευση των διαφόρων κοινωνικών συστημάτων και την συνεπαγόμενη κριτική τής επάρκειας των κοινωνικών υγειονομικών υποσυστημάτων τους, κατά την αντιμετώπιση και αυτής τής κρίσης, τονίζουμε την ιδιαίτερη σημασία τής δημιουργίας αυτού τού ηθικολογικού-οντολογικού οικο-ηθικολογικού ή εθνοκοινοτιστικού ενοχικού προπλάσματος ως συντελεστή ενίσχυσης των ανορθολογικών «ενοράσεων» σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Παράλληλα τονίζουμε ότι πολλοί και από τους μετέπειτα συνωμοσιολόγους ή εθνο-ηθικολόγους ή οικο-ηθικολόγους, όταν ξέσπασε η κρίση επέδειξαν μια «στάση άρνησης» απέναντι στο φαινόμενο, η οποία εκδηλώθηκε είτε μέσω μιας υφέρπουσας δυσθυμίας [βγήκαν από την ρουτίνα των αγαπημένων ιδεολογικών διπόλων τους και έχασαν έτσι την δυνατότητα να «παρεμβαίνουν» συνέχεια βάσει μόνον αυτών], είτε μέσω μιας ανοιχτής «άρνησης ύπαρξης» τού ίδιου του φαινομένου.

[συνεχίζεται]

Ιωάννης Τζανάκος