pamphlet

 

Μπορώ άρα να προαναγγείλω την μπροσούρα που ξεκίνησα να γράφω εδώ και μήνες: 

Το εργατικό κράτος [το κράτος τής εργατικής τάξης] στον 21ο αιώνα [πέραν των νεοσεκταριστικών εννοιών και κριτικών του] [ελπίζω να βρω πιο εύστοχο τίτλο]. 

Θα μου πάρει όμως τουλάχιστον 2 χρόνια μέχρι να το τελειώσω και να αρχίσω να ψάχνω εκδότη.

---

So I can pre-announce the pamphlet I started writing months ago: The Working-Class State in the 21st Century [beyond its neo-sectarian concepts and critiques] [I hope to find a more appropriate title]. But it will take me at least 2 years to finish it and start looking for a publisher.

Der heimliche Aufmarsch

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα.

Αν υποθέσουμε ότι μια κοινωνική τάξη έχει δική της βούληση, γιατί αποφεύγει πολλές φορές να την εκφράσει; γιατί αποσύρεται από την δημόσια και πολιτική σκηνή ως διακριτή δύναμη;

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά και τώρα που είναι τρόπον τινά πολυεθνική, δεν εκφράζει κάποια οικεία βούληση, δεν αντιπροσωπεύεται, όχι σαν «επαναστατική τάξη» μόνον αλλά και σαν ενσωματωμένη στον καπιταλισμό κοινωνική τάξη που αγωνίζεται για τα άμεσα συμφέροντά της.

Δεν εξετάζω καν τις φαντασιακές ή μισο-πραγματικές εμφανίσεις της μέσω αριστερών ή κεντροαριστερών κομμάτων.

Μιλάω για την σιωπηλή μάζα αυτής τής κοινωνικής τάξης, και μιλάω ειδικότερα για την βιομηχανική εργατική τάξη.

Μπορώ να πω, αυθαίρετα κάπως αλλά με μιαν εμπειρική σιγουριά, ότι ειδικά ο ριζοσπαστισμός όπως εκφράζεται στην ελληνική ιδεολογική-πολιτισμική και πολιτική σκηνή αφήνει την μάζα των εργατών-εργατριών αδιάφορη ή απλά συμπαθή-αδιάφορη. 

Δεν υπάρχει η εργατική «αύρα» στην πολιτική ζωή τής Ελλάδας, όπως λόγου χάριν υπάρχει σαν συμπληρωματικό αλλά ισχυρό στοιχείο σε άλλες καπιταλιστικές χώρες που δεν έχουν διακριτή αριστερή πολιτική παράταξη.

Με το ένα και το άλλο σεκταριστικό «κάτι» στην γεμάτη κινηματίες Ελλάδα, έχει να εμφανιστεί εργατικό κίνημα ρωμαλέο από την δεκαετία τού '70.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Tahmoures Pournazeri - Khanjar ( تهمورس پورناظری - خنجر )

Μαχαιριά δίκοπη..

 

Μαχαιριά στην καρδιά μου. Όταν κάποια στιγμή μια ακροδεξιά συνάδελφος, και ψηφοφόρος τού Σύριζα μέχρι το 2015, απεκάλεσε τούς πρόσφυγες που έφταναν στην χώρα, «γύφτους» («αυτοί οι γύφτοι»).

Μαχαιριά δίκοπη, που δεν μπορείς να πολεμήσεις, ποιους πρώτα να υπερασπιστείς, τούς «γύφτους» ή τούς πρόσφυγες; 

Και τι νόημα έχει η «υπεράσπιση»; και ποιος είμαι εγώ;

Αντινομία: 

«ζήτω η εθνική αυτονομία, άντε γαμήσου έθνος» 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ψεύτες

Από ποια σκοπιά γίνονται οι κινητοποιήσεις στην Χίο ενάντια στην δημιουργία δομής για τους μετανάστες-πρόσφυγες; 

Μπορεί κάποιος να εναντιωθεί στην ίδια αυτή καθαυτή την ύπαρξη αυτών των δομών εγκλεισμού ή «φιλοξενίας» (με πολλά εισαγωγικά), αλλά από ποια σκοπιά; 

Είναι δυνατόν κάποιοι στην αριστερά να χαίρονται με κινητοποιήσεις που πιθανόν να σημαίνουν απλά την αντίθεση τού ντόπιου πληθυσμού στην παρουσία και μόνον ξένων ανθρώπων; 

Και αν υπάρχει πρόβλημα με την πιθανή μελλοντική πληθυσμιακή υπερπαρουσία ξένων λαών σε παραμεθόριες περιοχές μιας περιφερειακής χώρας που βρίσκεται σε κίνδυνο από έναν γειτονικό λαό και κράτος, γιατί δεν λέγεται αυτό ανοιχτά; 

Γιατί δεν τίθεται ανοιχτά το ζήτημα των υπόπτων ρυθμίσεων για την δημιουργία τέτοιων δομών ώστε να μην θιχτεί η ευρωπαϊκή πολιτική «απώθησης» από τα σκληρά κεντροευρωπαϊκά σύνορα που υπάρχουν ατύπως; 

Είναι προτιμότερο να χαϊδεύουν κάποιοι τον αναδυόμενο μισοξενισμό και ρατσισμό; 

Και την ίδια στιγμή να αυτοπροβάλλονται ως αντιρατσιστές; 

Δεν αρκεί να καταγγέλλεις την συνθήκη του Δουβλίνου όταν δεν σπάς έμπρακτα τα άτυπα εσωτερικά σύνορα που σου έχουν επιβάλλει οι δυτικοευρωπαίοι, για να μην διαφύγουν οι μετανάστες στην ηπειρωτική Ελλάδα και από εκεί πολλοί στην κεντρική Ευρώπη.

---

 

Η υποκρισία περισσεύει, υπερπλεονάζει σε όλους αυτούς που είτε υπερασπίζονται είτε καταπολεμούν τις «δομές φιλοξενίας» στην Χίο.

Ο πληθυσμός απλά δεν θέλει ξένους, και το πασπαλίζει αυτό και με υποκριτικές αντιρρήσεις ότι τάχαμου τους νοιάζεται, οι αριστεροί (ειδικά τού κΚε και τού Σύριζα) κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτή την στάση τού πληθυσμού, χωρίς να την κριτικάρουν αλλά και χωρίς ταυτόχρονα να βλέπουν τους πραγματικούς κίνδυνους που προέρχονται από την μόνιμη εγκατάσταση αυτών των δομών ακριβώς πάνω στα ελληνοτουρκικά σύνορα, και οι κυβερνητικοί, ακολουθώντας όμως στην ουσία την ίδια πολιτική που έφτιαξε με τα χέρια του ο Σύριζα με την μισο-μυστική συμφωνία Τσίπρα-Νταβούτογλου-Μέρκελ, δεν θέτουν ζήτημα αμφισβήτησης όχι μόνον τής συνθήκης τού Δουβλίνου αλλά και τής δημιουργίας άτυπων εσωτερικών συνόρων (για τους μετανάστες) μέσα στην ίδια την χώρα.

Στην πράξη αυτά τα εσωτερικά σύνορα δεν αμφισβητούνται ούτε από την αριστερά, έμπρακτα, με κινητοποιήσεις, όπως δεν αμφισβητήθηκε το σφράγισμα τής Ελλάδας αλλά και των μεταναστών-προσφύγων στην Ειδομένη.

Όλοι, και οι αριστεροί, δέχτηκαν παθητικά αυτό το σφράγισμα όταν συνέβη, όπως δέχονται παθητικά ή με άτονη κριτική το σφράγισμα των νησιών τού ανατολικού Αιγαίου σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα σε ό,τι αφορά την ελεύθερη κίνηση (των μεταναστών-προσφύγων).

Γιατί υπάρχει αυτό το σφράγισμα;

Για να εμποδιστεί η κίνηση τής μάζας των μεταναστών-προσφύγων προς την κεντρική Ευρώπη.

---

 

-«Κοίταξε, δεν θα πας Ευρώπη αλλά ούτε και στην ηπειρωτική Ελλάδα, γιατί από εκεί θα την κάνεις για Ευρώπη.

Εκεί που θα μείνεις μέχρι να δούμε αν θα πάρεις άσυλο και άδεια παραμονής, και μέχρι να δούμε που θα σε βολέψουμε, αν τελικά γίνει αποδεκτή η αίτηση σου, εκεί λοιπόν θα απολαύσεις την φιλοξενία ενός εχθρικού πληθυσμού ο οποίος δεν ρωτήθηκε από εμάς αν σε θέλει στον τόπο του στοιβαγμένο, αλλά ποιος ρωτάει τον οποιονδήποτε σε αυτό τον μάταιο κόσμο όταν έχει ο ίδιος το πάνω χέρι;»

-«....»

---

 

Σουρεάλ εθνικισμός και σουρεάλ διεθνισμός, σε ανάμιξη σουρεάλ, κι ό,τι προκύψει στο μέλλον δεν θα καταλάβουμε τι έγινε και πως.

--

 

Υπάρχει ένας «πληθυσμιακός νόμος» στην κατανομή των εισερχομένων σε μια (καπιταλιστική) χώρα ή σε ένα σύνολο (καπιταλιστικών) χωρών, με βάση κυρίως οικονομικές αναγκαιότητες, αλλά για να «ισχύσει» πρέπει να υπάρχει ένα είδος ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων χωρίς υπερβολικές και σκληρές-τεχνητές ρυθμίσεις.

Οι άνθρωποι πάνε εκεί που έχει δουλειά και κάποιο κοινωνικό κράτος, προοπτική για τα παιδιά τους κ.λπ.

Εντάξει, πρέπει να υπάρχει κάποια ρύθμιση, ίσως και κάποια ανασχετική πολιτική, να δίνονται κάποια μηνύματα ως προς τις πραγματικές δυνατότητες οικονομικής ενσωμάτωσης ενός πληθυσμού μεταναστών, αλλά αυτό δεν σημαίνει να μπαίνουν τεχνητοί φραγμοί στην μετακίνησή τους, αυτό δεν σημαίνει να τους εγκλωβίζεις σε έναν μόνιμο «προθάλαμο», φέρνοντας σε δύσκολη θέση και τους ντόπιους που ζούνε σε αυτόν τον «προθάλαμο».

Εδώ φτιάξανε «προθάλαμο» στον «προθάλαμο», ω προθάλαμε!

Γίναμε προθαλαμοφύλακες.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Kazakhstan protesters storm government buildings and Almaty airport

Ez Şehid İm

A marginal Hegelian

No (ideologically-politically) familiar person accepts any other "role" than the "role" of the innocent. Sorry from the ''relatives'' but above all I am a Hegelian judge ...
In order to objectively condemn even if you have already condemned the ''strangers'', you must also cut yourself off from the ''relatives''.
Measuring the sentence in the moral and ideological court of history means the actual attribution of guilt to one of the two historical culprits.
The most guilty will be the real culprit.
I'm sure that this court set up by a marginal Hegelian bothers everyone, so is on the right track. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

Let the lion of truth go free.

Αγωνιζόμαστε να αποκαταστήσουμε το όνομα τού σοσιαλισμού και να τον αναβιώσουμε χωρίς τα σοσιαλδημοκρατικά και τα σοβιετικά ψέματα.

We are struggling to restore the name of socialism and revive it without the socialdemocratic and Soviet lies.

Η αλήθεια τού σοσιαλισμού δεν σηκώνει ψέματα.
Να σηκώσουμε ξανά ψηλά την κόκκινη σημαία, εκεί που τής αξίζει.

The truth of socialism does not lie.
To raise the red flag again where it deserves.

The workers have lost their faith in socialism and we are responsible for that.

When we admit all the mistakes and crimes committed in the name of socialism as if we had committed them ourselves and our factions, then this will mean that we have embarked on the great journey of fulfilling the ultimate goal of liberating labor from capitalism and states chains.

Οι αστοί δεν θα αναλάβουν ποτέ την ολότητα των ευθυνών τους, εμείς πρέπει να κάνουμε το αντίθετο για όσες ευθύνες έχουμε.

The bourgeoisie will never take on all their responsibilities, we must do the opposite for whatever responsibilities we have.

Δικαστήριο τής Ιστορίας σημαίνει:

Αναλαμβάνω την ολότητα των ευθυνών μου για το ό,τι έχει πράξει η παράταξη μου και ζητώ το ίδιο για τους αντίπαλους.

Η ζυγαριά είναι κυνική ίσως, αλλά αυτή υπάρχει και αυτήν πρέπει να τοποθετήσουμε στο κέντρο τής Δίκης.

Η αριστερά θα νικήσει αν φερθεί έτσι.

 

Historical Court means:

I take full responsibility for what my ideological historical faction has done and I demand the same for my opponents.

The scales may be cynical, but it exist and we must place it at the center of the Trial.

The left will win if it behaves like that.

 

Για να αποδώσεις δικαιοσύνη, γνωρίζοντας ότι κάποιοι ένοχοι αξίζουν την καταδικαστική απόφαση ως περισσότερο ένοχοι, πρέπει να αποξενωθείς από αυτούς που βαρύνονται από ελαφρότερα αδικήματα, να φτάσεις να τους απαρνηθείς.

Είναι μια ιστορία αυτή, προσωπική και εγελιανή συνάμα.

 

In order to do justice, knowing that some culprits deserve the sentence as more guilty, you must alienate yourself from those who are charged with lesser offenses, to the point of denying them.

This is a story, personal and Hegelian at the same time.

 

Αφήστε το λιοντάρι τής αλήθειας ελεύθερο.

 

Let the lion of truth go free.

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια δίκη τής ιστορίας, αλλά από την άλλη οι λαοί, το πλήθος, οι καθημερινοί άνθρωποι, μας αντιμετωπίζουν σαν να είναι ένορκοι, μας κρίνουν με διάφορα διαφορετικά μέτρα και σταθμά σαν να μας δικάζουν. 

Το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα και σταθμά είναι πολλά και σχεδόν αδύνατον να τα βρεις και να τα συμπεριλάβεις στην σκέψη σου, σαν να ήταν κάθε άτομο ένας διαφορετικός λαός, σαν να ήταν κάθε άτομο ένα πλήθος που σε κρίνει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κρίση, έλεγχος, και εντέλει καταδίκη αν τα έχεις κάνει σκατά σαν ιδεολογικός και πολιτικός χώρος.

 

In fact, there is no trial in history, but on the other hand, the world, the crowd, the everyday people, treat us as jurors, judge us with different measures and weights as if they were judging us. 

The fact that these measures and weights are many and almost impossible to find and incorporate in your thinking, as if each person is a different people, as if everyone is a crowd that judges you, does not mean that there is no crisis. , control, and finally condemnation if you have done shit in the ideological and political space.

 

I say it and I repeat it, and I will keep repeating it:

The scrutiny and critique of a demanding supreme purpose cannot be done through the same criteria used for less ambitious and less lofty purposes.

When everyday ordinary people judge the socialist-communists more harshly than the bourgeoisie, they are doing the right thing, and they are not (only) victims of capitalist propaganda.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Петля Пристрастия - Груз

The Doors - Love Me Two Times

The Doors - Break On Through (To The Other Side)

California Dreamin' - Mamas & The Papas

Marco Beasley La Bella Noeva

Δημητριάδη Μ. _ Eιν' αρρώστια τα τραγούδια

To '69 Me Kapio Filo

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ-DAY AFTER DAY

Apogoitefsi

Xespasma