Ψεύτες

Από ποια σκοπιά γίνονται οι κινητοποιήσεις στην Χίο ενάντια στην δημιουργία δομής για τους μετανάστες-πρόσφυγες; 

Μπορεί κάποιος να εναντιωθεί στην ίδια αυτή καθαυτή την ύπαρξη αυτών των δομών εγκλεισμού ή «φιλοξενίας» (με πολλά εισαγωγικά), αλλά από ποια σκοπιά; 

Είναι δυνατόν κάποιοι στην αριστερά να χαίρονται με κινητοποιήσεις που πιθανόν να σημαίνουν απλά την αντίθεση τού ντόπιου πληθυσμού στην παρουσία και μόνον ξένων ανθρώπων; 

Και αν υπάρχει πρόβλημα με την πιθανή μελλοντική πληθυσμιακή υπερπαρουσία ξένων λαών σε παραμεθόριες περιοχές μιας περιφερειακής χώρας που βρίσκεται σε κίνδυνο από έναν γειτονικό λαό και κράτος, γιατί δεν λέγεται αυτό ανοιχτά; 

Γιατί δεν τίθεται ανοιχτά το ζήτημα των υπόπτων ρυθμίσεων για την δημιουργία τέτοιων δομών ώστε να μην θιχτεί η ευρωπαϊκή πολιτική «απώθησης» από τα σκληρά κεντροευρωπαϊκά σύνορα που υπάρχουν ατύπως; 

Είναι προτιμότερο να χαϊδεύουν κάποιοι τον αναδυόμενο μισοξενισμό και ρατσισμό; 

Και την ίδια στιγμή να αυτοπροβάλλονται ως αντιρατσιστές; 

Δεν αρκεί να καταγγέλλεις την συνθήκη του Δουβλίνου όταν δεν σπάς έμπρακτα τα άτυπα εσωτερικά σύνορα που σου έχουν επιβάλλει οι δυτικοευρωπαίοι, για να μην διαφύγουν οι μετανάστες στην ηπειρωτική Ελλάδα και από εκεί πολλοί στην κεντρική Ευρώπη.

---

 

Η υποκρισία περισσεύει, υπερπλεονάζει σε όλους αυτούς που είτε υπερασπίζονται είτε καταπολεμούν τις «δομές φιλοξενίας» στην Χίο.

Ο πληθυσμός απλά δεν θέλει ξένους, και το πασπαλίζει αυτό και με υποκριτικές αντιρρήσεις ότι τάχαμου τους νοιάζεται, οι αριστεροί (ειδικά τού κΚε και τού Σύριζα) κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτή την στάση τού πληθυσμού, χωρίς να την κριτικάρουν αλλά και χωρίς ταυτόχρονα να βλέπουν τους πραγματικούς κίνδυνους που προέρχονται από την μόνιμη εγκατάσταση αυτών των δομών ακριβώς πάνω στα ελληνοτουρκικά σύνορα, και οι κυβερνητικοί, ακολουθώντας όμως στην ουσία την ίδια πολιτική που έφτιαξε με τα χέρια του ο Σύριζα με την μισο-μυστική συμφωνία Τσίπρα-Νταβούτογλου-Μέρκελ, δεν θέτουν ζήτημα αμφισβήτησης όχι μόνον τής συνθήκης τού Δουβλίνου αλλά και τής δημιουργίας άτυπων εσωτερικών συνόρων (για τους μετανάστες) μέσα στην ίδια την χώρα.

Στην πράξη αυτά τα εσωτερικά σύνορα δεν αμφισβητούνται ούτε από την αριστερά, έμπρακτα, με κινητοποιήσεις, όπως δεν αμφισβητήθηκε το σφράγισμα τής Ελλάδας αλλά και των μεταναστών-προσφύγων στην Ειδομένη.

Όλοι, και οι αριστεροί, δέχτηκαν παθητικά αυτό το σφράγισμα όταν συνέβη, όπως δέχονται παθητικά ή με άτονη κριτική το σφράγισμα των νησιών τού ανατολικού Αιγαίου σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα σε ό,τι αφορά την ελεύθερη κίνηση (των μεταναστών-προσφύγων).

Γιατί υπάρχει αυτό το σφράγισμα;

Για να εμποδιστεί η κίνηση τής μάζας των μεταναστών-προσφύγων προς την κεντρική Ευρώπη.

---

 

-«Κοίταξε, δεν θα πας Ευρώπη αλλά ούτε και στην ηπειρωτική Ελλάδα, γιατί από εκεί θα την κάνεις για Ευρώπη.

Εκεί που θα μείνεις μέχρι να δούμε αν θα πάρεις άσυλο και άδεια παραμονής, και μέχρι να δούμε που θα σε βολέψουμε, αν τελικά γίνει αποδεκτή η αίτηση σου, εκεί λοιπόν θα απολαύσεις την φιλοξενία ενός εχθρικού πληθυσμού ο οποίος δεν ρωτήθηκε από εμάς αν σε θέλει στον τόπο του στοιβαγμένο, αλλά ποιος ρωτάει τον οποιονδήποτε σε αυτό τον μάταιο κόσμο όταν έχει ο ίδιος το πάνω χέρι;»

-«....»

---

 

Σουρεάλ εθνικισμός και σουρεάλ διεθνισμός, σε ανάμιξη σουρεάλ, κι ό,τι προκύψει στο μέλλον δεν θα καταλάβουμε τι έγινε και πως.

--

 

Υπάρχει ένας «πληθυσμιακός νόμος» στην κατανομή των εισερχομένων σε μια (καπιταλιστική) χώρα ή σε ένα σύνολο (καπιταλιστικών) χωρών, με βάση κυρίως οικονομικές αναγκαιότητες, αλλά για να «ισχύσει» πρέπει να υπάρχει ένα είδος ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων χωρίς υπερβολικές και σκληρές-τεχνητές ρυθμίσεις.

Οι άνθρωποι πάνε εκεί που έχει δουλειά και κάποιο κοινωνικό κράτος, προοπτική για τα παιδιά τους κ.λπ.

Εντάξει, πρέπει να υπάρχει κάποια ρύθμιση, ίσως και κάποια ανασχετική πολιτική, να δίνονται κάποια μηνύματα ως προς τις πραγματικές δυνατότητες οικονομικής ενσωμάτωσης ενός πληθυσμού μεταναστών, αλλά αυτό δεν σημαίνει να μπαίνουν τεχνητοί φραγμοί στην μετακίνησή τους, αυτό δεν σημαίνει να τους εγκλωβίζεις σε έναν μόνιμο «προθάλαμο», φέρνοντας σε δύσκολη θέση και τους ντόπιους που ζούνε σε αυτόν τον «προθάλαμο».

Εδώ φτιάξανε «προθάλαμο» στον «προθάλαμο», ω προθάλαμε!

Γίναμε προθαλαμοφύλακες.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος