Το γεγονός τής πανδημίας και οι ντετερμινιστές [2] [εμφάνιση-β]

Η φρενίτιδα τής αναγκαίας υγειονομικής απομόνωσης των ανθρώπων, έγινε εξαρχής αντικείμενο μιας αρχικά ήπιας προσπάθειας ιδεολογικής-ηθικολογικής αξιοποίησης από σεσημασμένους χειραγωγούς τής κοινωνικής δυσαρέσκειάς τους.

Επειδή «όλα σταμάτησαν» άρχισε να περιπλανάται η ιδέα ότι ίσως αυτό μπορεί να αναδείξει την υποτιθέμενη ηθική αξία αυτής τής απομόνωσης-στάσης, σαν να είναι δυνατόν μάλιστα τούτη να «προκαλέσει» την αιφνίδια επίγνωση των «αιτιών» τής εμφάνισης τής ίδιας τής πανδημίας και τής μετάλλαξης που την προκάλεσε.

Το ερώτημα «τι έγινε»; μετατράπηκε πάλι, με την βοήθεια έτοιμων προπαγανδιστών, στο ερώτημα «τι φταίει»;

Όχι για την αντιμετώπιση τής κρίσης, για τον λανθασμένο ή ελλειμματικό τρόπο αντιμετώπισης και πρόνοιας τέτοιων κρίσεων, αλλά για την ίδια την πρωταρχική εμφάνισή τους.

Πέρα από τις συνωμοσιολογίες που έκαναν πάλι την συνηθισμένη «δουλειά» τους, εμφανίστηκαν αμέσως ηθικολογικές και οικο-ηθικολογικές «εξηγήσεις», καθώς και συγγενείς εθνικιστικές «εξηγήσεις», που έδωσαν τον τόνο τής γενικής ενοχής για την ίδια την εμφάνιση τού προβλήματος.

Προτού ακόμα φτάσουμε στις σοβαρότερες ντετερμινιστικές ηθικολογίες που έχουν να κάνουν κυρίως με την κριτική-ή-εξιδανίκευση των διαφόρων κοινωνικών συστημάτων και την συνεπαγόμενη κριτική τής επάρκειας των κοινωνικών υγειονομικών υποσυστημάτων τους, κατά την αντιμετώπιση και αυτής τής κρίσης, τονίζουμε την ιδιαίτερη σημασία τής δημιουργίας αυτού τού ηθικολογικού-οντολογικού οικο-ηθικολογικού ή εθνοκοινοτιστικού ενοχικού προπλάσματος ως συντελεστή ενίσχυσης των ανορθολογικών «ενοράσεων» σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Παράλληλα τονίζουμε ότι πολλοί και από τους μετέπειτα συνωμοσιολόγους ή εθνο-ηθικολόγους ή οικο-ηθικολόγους, όταν ξέσπασε η κρίση επέδειξαν μια «στάση άρνησης» απέναντι στο φαινόμενο, η οποία εκδηλώθηκε είτε μέσω μιας υφέρπουσας δυσθυμίας [βγήκαν από την ρουτίνα των αγαπημένων ιδεολογικών διπόλων τους και έχασαν έτσι την δυνατότητα να «παρεμβαίνουν» συνέχεια βάσει μόνον αυτών], είτε μέσω μιας ανοιχτής «άρνησης ύπαρξης» τού ίδιου του φαινομένου.

[συνεχίζεται]

Ιωάννης Τζανάκος

Το γεγονός τής πανδημίας και οι ντετερμινιστές [1] [εμφάνιση-α]

Το «γεγονός» είναι μια πανδημία που σχετίζεται με την εμφάνιση μιας μετάλλαξης ενός ιού που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί [άμεσα] με τα υπάρχοντα φαρμακευτικά μέσα.

«Γύρω» από αυτό το γεγονός συγκεντρώθηκαν ως «θεωρήσεις» διάφορες νοητικές και εμπειρικές εποπτείες που πρόταξαν ένα βασικό αίτιο ή μια σειρά αιτίων, είτε για την εμφάνιση του μεταλλαγμένου ιού, είτε για την αδυναμία τής άμεσης αντιμετώπισής του.

Ας δούμε καταρχάς τον «θεωρητικό ντετερμινισμό» σε σχέση με την εμφάνιση τής μετάλλαξης.

Σε σχέση με την εμφάνιση τής μετάλλαξης υπήρξε ο πρώτος προπαγανδιστικός και συνωμοσιολογικός πόλεμος από όλες τις μυστικές υπηρεσίες και τα «βαθέα κράτη» των μεγάλων [αλλά και μικρότερων] κρατικών δυνάμεων και διάφορα λούμπεν παράκεντρα τους στο διαδίκτυο, τις εφημερίδες και την τάχα ανεξάρτητη δημοσιολογική και «ιδεολογική» [στρατευμένη] διανόηση.

[Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις θεωρίες συνωμοσίας, απαξιώ. Θα εξετάσω τις υποτίθεται σοβαρότερες «οικολογικές» θεωρήσεις, και άλλες]

Το γεγονός ότι τέτοιοι ιοί και άλλες ασθένειες που λαμβάνουν την έκταση και τον «τρόπο» τής επιδημίας υπάρχουν από τότε που υπάρχει ανθρώπινος πολιτισμός, ίσως και κατά την αρχέγονη «φάση» τού ανθρώπινου γένους, δεν φάνηκε να πτοεί τούς «αναζητητές» ειδικών αιτίων για την εμφάνιση αυτής τής επιδημίας.

Η αναζήτηση ενός συγκεκριμένου συστήματος ειδικών αιτιών «εμφάνισης» που να σχετίζεται με μία κοινωνική μορφή [ή ένα κοινωνικό σύστημα] σε αντιδιαστολή προς τις άλλες [ή ένα άλλο κοινωνικό σύστημα] ή σε αντιδιαστολή προς μια άλλη υποθετική ιδανική κοινωνική μορφή [ή ένα άλλο κοινωνικό σύστημα], έλαβε την μορφή τής «οικολογικής-περιβαλλοντικής» κριτικής τής ανθρώπινης παρέμβασης στην «φύση».

Λες και δεν υπήρχαν πάντα αυτές οι οικολογικές-περιβαλλοντικές «αιτίες», πάντα ως συνοδεύουσες και όχι ως μοναδικές, κατά την ενίσχυση τής έντασης τής διεργασίας ή ακόμα και κατά την γένεση τής ίδιας τής μετάλλαξης των ιών, μικροοργανισμών κ.λπ.

Έτσι, ενώ ακόμα και κατά τον μεσαίωνα η επιδημία τής πανούκλας σαφώς σχετίζονταν και με την ανάπτυξη τού εμπορίου, τής «τότε» «παγκοσμιοποίησης» και των αστικών κέντρων [αν και όχι-μόνον, όπως είπαμε], οι «οικολόγοι» ή «οικολογίζοντες»  ακροαριστεροί ή ακροδεξιοί, ανακαλύψανε πάλι την «αμαρτωλή» «φύση» των αστικών κέντρων, των μαζικών συγχρωτισμών, των διεθνών εμπορικών συναλλαγών, των μαζικών πολιτισμικών δράσεων, τής μετακίνησης των ανθρώπων σε όλη τη γη.

Αν κάποιος ακολουθήσει αυτή την «λογική» θα καταλήξει στο τέλος να φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρξει μια παγκόσμια κοινωνία απαρτισμένη από κλειστές «κοινότητες», οι οποίες θα μπορούν να περιορίζουν δραστικά τέτοια φαινόμενα. 

Μια φονταμενταλιστική ή εθνικιστική καραντίνα διαρκείας, μια κοινωνική δομή καραντίνας μεταξύ τόπων και λαών οργανωμένων ως εσωστρεφών κοινοτήτων, θεωρείται ίσως η λύση για να μην ξαναϋπάρξουν επιδημίες. 

Επειδή αυτό είναι το φαντασιακό μέρος τής «περιβαλλοντικής» παράκρουσης, πρέπει μάλλον να εστιάσουμε στις ρεαλιστικές στοχεύσεις της, που εκτείνονται σε όλο τον φονταμενταλιστικό χώρο, είτε αυτός είναι θεοκρατικός είτε αυτός είναι εθνικιστικός είτε αυτός είναι οικο-αναρχικός, είτε είναι ένας συνδυασμός των παραπάνω.

Ο φονταμενταλιστικός «κοινοτιστικός» εθνικισμός, ωστόσο, είναι σε αυτό το πλαίσιο ο βασικότερος ιδεολογικός συντελεστής, και αυτός που εντέλει θα «κερδίσει» πόντους αν η συζήτηση «περιστραφεί» γύρω από μια τέτοια «θεματική» [όπως τούτη είναι «νοηματικά οργανωμένη»], ακόμα κι αν η λαμπερή επιφάνειά της μπορεί να σημαίνει μια «διεθνιστική-οικολογική» κλήση. 

Ακριβώς όπως το «νέο κίνημα» «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» όπως ξεκίνησε από το Σιάτλ και πέρασε θυελλωδώς δια μέσω τής «αραβικής άνοιξης» και των παγκόσμιων «αγανακτισμένων» και είχε ως τελική κατάληξή του ένα αντιδραστικό εθνικιστικό-ρατσιστικό και θεοκρατικό «καταστάλαγμα». 

 

Ιωάννης Τζανάκος

Βιασύνη

Η βιασύνη όλων, όλων μας, να βγάλουμε συμπεράσματα για αυτή την υγειονομική και κοινωνική κρίση, και να ετοιμαστούμε με έτοιμες «λύσεις» για το μέλλον που έρχεται, δείχνει πολλά.

Ίσως αυτά τα «πολλά» όμως να σημαίνουν επαναλήψεις γνωστών στάσεων σε τέτοιες περιστάσεις, των οποίων τα περιεχόμενα δεν θα έχουν και τόση σημασία όταν αυτό το μέλλον θα έρθει.

Περιδιαβαίνοντας με ταχύτητα και στα δικά μου πρώτα κειμενικά ξεσπάσματα και στα ξεσπάσματα όλων των ιδεολογικών και κοσμοθεωρητικών «χώρων» [που είναι υποτίθεται «οργανωμένοι» για τέτοιες περιστάσεις, τις «προβλέπουν»], διαπίστωσα ή υπέθεσα νομίζω εύλογα ότι δεν έχουμε κάνει ένα βήμα παραπέρα από αυτά που λέγαμε πάντα, και τώρα απλά τα επαναλαμβάνουμε ελαφρά τροποποιημένα. 

Άλλοι θυμήθηκαν το έθνος κράτος ή απλά το κράτος και τα σύνορα, άλλοι την αναγκαιότητα τής παγκόσμιας συνεργασίας, άλλοι την κρίση τού καπιταλισμού και άλλοι την περιβαλλοντική κρίση [υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί αυτών των οπτικών].

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτός ο διάλογος και ο θεωρητικός και ιδεολογικός διαγκωνισμός δεν έχει νόημα, ότι δηλαδή όλοι «λένε τα ψέματά τους» ή απλά ιδεολογικοποιούν κ.λπ, αν και οι συνθήκες αυτής τής κατάστασης τού Λόγου επιτρέπουν να υπάρξει μια σκεπτικιστική απόσταση από όλα αυτά και μια αυτοκριτική σχετική απόσυρση από την εκφορά λόγων.

Σημειώνω όμως κάτι, από το οποίο δεν μπόρεσα και εγώ να ξεφύγω, αν και το αντιλήφθηκα νωρίς νομίζω.

Ό,τι θεωρείται ότι «περνάει κρίση» μέσω αυτής τής υγειονομικής και κοινωνικής κρίσης, τίθεται από αυτούς που την θεωρούν και ως το αίτιο τής κρίσης. 

Δεν μπορώ αυτή την στιγμή να εξετάσω με αναλυτική σαφήνεια ποιοι είναι οι «δογματικοί κίνδυνοι» από αυτή την «θεωρητική στάση», αλλά νομίζω μπορεί κάποιος με σχετική ευκολία να κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν, αν και έχει επαναληφθεί σε κάθε ανάλογη περίσταση στο παρελθόν. 

Ιωάννης Τζανάκος

Τα χειρότερα σενάρια για το απώτατο μέλλον.

Τα χειρότερα «σενάρια» που διακινούνται από σοβαρούς περιβαλλοντολόγους επιστήμονες φαίνεται να περιγράφουν την πιθανότητα αυτή η επιδημία είναι ο «πρόλογος» μιας καταιγιστικής σειράς επιδημιών, των οποίων η ραγδαία ανάπτυξη σχετίζεται με την υπερπύκνωση των μητροπολιτικών πληθυσμών, την υπερμεγέθυνση τής ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων ανά την γη, και την επικίνδυνη προσέγγιση των μητροπολιτικών πληθυσμών στην «άγρια φύση».

Η «άγρια φύση» μεταλλάσσεται κι αυτή κατά κάποιο τρόπο «εκλυόμενη» «εντός» τής «ήμερης» «ανθρωποποιημένης» φύσης.

Πρόκειται για ένα οριακά ορθολογικό σενάριο που πλέκεται με ηθικολογικές και «αποκαλυψιακές» ενοράσεις, αλλά υπάρχει μια επιστημονική και ορθολογική δυνατότητα να ισχύει. 

Δεν εξετάζουμε την παράλληλη ύπαρξη και άλλων καταστροφικών μοτίβων, όπως η πιθανή δομική κρίση τού καπιταλισμού, οι συνεπαγόμενοι περιφερειακοί πόλεμοι κ.λπ.

Παραμένουμε στο σημείο εκείνο που δείχνει την «επαφή» και αλληλοσυσχέτιση κοινωνικού-ανθρώπινου και μη-ανθρώπινου βιολογικού συστήματος, μιλώντας πάντα σχηματικά.

Αν ισχύει και αυτό το σενάριο ή μοτίβο, πρόκειται για ένα στοιχείο που αναδύει εφιαλτικές και πρωτοφανέρωτες δυνατότητες.

Η αναγκαστική ανάδραση, «διόρθωση» που θα ζητηθεί και θα παραχθεί αναγκαία, θα σημαίνει κάτι παραπάνω από την επιστροφή, πλέρια ή κολοβή, των εθνών κρατών και των σκληρών συνόρων και «τειχών». Θα σημαίνει την ανάγκη ανόρθωσης και πολλών και αλληλοεπικαλυπτόμενων εσωτερικών συνόρων και «τειχών» που κάθε άλλο σίγουρο είναι ότι θα εναρμονίζονται με τα ξανά «μπετοναρισμένα» εθνοκρατικά σύνορα.

Οι άνθρωποι θα θελήσουν, ακόμα και χωρίς την βοήθεια τού εκάστοτε εθνικού ή πολυεθνικού κράτους, να αναδιπλωθούν σε σχετικά απομονωμένες κοινότητες, στις οποίες οι υγειονομικοί όροι και οι όροι τής ασφάλειας και τής θα πλέκονται με άλλες πολιτικές και ιδεολογικές δομές.

Η πολυπλοκότητα αυτής τής δυναμικής, αν υπάρξει, δεν πρέπει να «διαβαστεί» μόνον προς τα «δεξιά» αλλά πιθανώς και προς τα «αριστερά» ή «αναρχικά». 

Ακόμα κι αν δεν υπάρξει, σε αυτή την περίπτωση, μια ανοιχτή παραδοχή ότι επανέρχεται ένα είδος κοινωνικής δομής ξεχασμένο ή παραγκωνισμένο από την ύστερη καπιταλιστική νεωτερικότητα, αυτό [το είδος] θα υπάρχει και θα εμφανίζεται ξεκάθαρα δια τής παρουσίας του.

Ιωάννης Τζανάκος

Khazaan

Hessamaddin Seraj Emruz Na Aaghaaz O Na Anjaame Jahan Ast

Hessamaddin Seraj Zolf Bar Baad Made Ta Nadahi Bar Baadam