Βιασύνη

Η βιασύνη όλων, όλων μας, να βγάλουμε συμπεράσματα για αυτή την υγειονομική και κοινωνική κρίση, και να ετοιμαστούμε με έτοιμες «λύσεις» για το μέλλον που έρχεται, δείχνει πολλά.

Ίσως αυτά τα «πολλά» όμως να σημαίνουν επαναλήψεις γνωστών στάσεων σε τέτοιες περιστάσεις, των οποίων τα περιεχόμενα δεν θα έχουν και τόση σημασία όταν αυτό το μέλλον θα έρθει.

Περιδιαβαίνοντας με ταχύτητα και στα δικά μου πρώτα κειμενικά ξεσπάσματα και στα ξεσπάσματα όλων των ιδεολογικών και κοσμοθεωρητικών «χώρων» [που είναι υποτίθεται «οργανωμένοι» για τέτοιες περιστάσεις, τις «προβλέπουν»], διαπίστωσα ή υπέθεσα νομίζω εύλογα ότι δεν έχουμε κάνει ένα βήμα παραπέρα από αυτά που λέγαμε πάντα, και τώρα απλά τα επαναλαμβάνουμε ελαφρά τροποποιημένα. 

Άλλοι θυμήθηκαν το έθνος κράτος ή απλά το κράτος και τα σύνορα, άλλοι την αναγκαιότητα τής παγκόσμιας συνεργασίας, άλλοι την κρίση τού καπιταλισμού και άλλοι την περιβαλλοντική κρίση [υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί αυτών των οπτικών].

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτός ο διάλογος και ο θεωρητικός και ιδεολογικός διαγκωνισμός δεν έχει νόημα, ότι δηλαδή όλοι «λένε τα ψέματά τους» ή απλά ιδεολογικοποιούν κ.λπ, αν και οι συνθήκες αυτής τής κατάστασης τού Λόγου επιτρέπουν να υπάρξει μια σκεπτικιστική απόσταση από όλα αυτά και μια αυτοκριτική σχετική απόσυρση από την εκφορά λόγων.

Σημειώνω όμως κάτι, από το οποίο δεν μπόρεσα και εγώ να ξεφύγω, αν και το αντιλήφθηκα νωρίς νομίζω.

Ό,τι θεωρείται ότι «περνάει κρίση» μέσω αυτής τής υγειονομικής και κοινωνικής κρίσης, τίθεται από αυτούς που την θεωρούν και ως το αίτιο τής κρίσης. 

Δεν μπορώ αυτή την στιγμή να εξετάσω με αναλυτική σαφήνεια ποιοι είναι οι «δογματικοί κίνδυνοι» από αυτή την «θεωρητική στάση», αλλά νομίζω μπορεί κάποιος με σχετική ευκολία να κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν, αν και έχει επαναληφθεί σε κάθε ανάλογη περίσταση στο παρελθόν. 

Ιωάννης Τζανάκος