Ο επαναστατικός αλλά εθνοκεντρικός μετριασμός τού εθνικιστικού καθορισμού τού έθνους.

 

1.

Το «έθνος» [nation] ως αυτάρκης και απολυτοποιημένος καθορισμός και αυτοκαθορισμός τού κοινωνικού Είναι «τείνει» [να συναρμόζεται] στον ρατσισμό και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Ο δημοκρατικός αγώνας τού λαού όμως μπορεί να αποδώσει σε αυτόν τον καθορισμό έναν ευρύτερο και αληθινότερο αυτοκαθορισμό εντάσσοντάς τον σε μια πολλαπλότητα δημοκρατικών και αταξικών καθορισμών.

Το έθνος [nation] μπορεί «κι αυτό» να γίνει ένας από τους καθορισμούς τής ενοποιημένης και ταυτόχρονα πολλαπλής ανθρωπότητας, χωρίς επίσης να αφομοιώνει αλλοτριωτικά την οικεία και την ξένη εθνοτικότητα, τον οικείο-ή-ξένο εθνοτικό καθορισμό.

 

2.

Όλες οι μη-ιμπεριαλιστικές  χώρες στον καπιταλιστικό κόσμο είναι διαρκώς ανολοκλήρωτα έθνη [και έθνη-κράτη].

Ο εθνικός δημοκρατικός αγώνας σε αυτές τις χώρες είναι πάντα και ένας αγώνας ενάντια στις παθογένειες και τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που προκαλεί αυτή τους η εθνική μη-ολοκλήρωση.

Μπορεί αυτός ο αγώνας να είναι μάταιος και αδιέξοδος όσο δεν αναγνωρίζεται ότι στα πλαίσια τού (ιμπεριαλιστικού) καπιταλισμού η εθνική ολοκλήρωση των μη-ιμπεριαλιστικών χωρών είναι αδύνατη, και να σημαίνει διαρκείς κινδύνους για την ανάφλεξη ενός ιδιότυπου εθνοολοκληρωτισμού «επισπεύδουσας» εθνοομογενοποίησης-εθνοολοκλήρωσης, αλλά δεν γίνεται να εγκαταλειφθεί απόλυτα και να απαξιωθεί απόλυτα με την πρόφαση τής αθλιότητας και ματαιότητάς του με τον τρόπο που συνήθως επιτελείται.

Η τείνουσα αλλά μηδέποτε επιτελεσμένη εθνική ολοκλήρωση των μη-ιμπεριαλιστικών χωρών, όσο θα υπάρχει καπιταλισμός, θα επιτελεστεί μόνο σε μια παγκόσμια ομοσπονδία ισότιμων μη-καπιταλιστικών εθνών, αλλά και έτσι, με αυτόν τον μη-ρατσιστικό μη-κυριαρχικό τρόπο, θα επιτελεστεί, όχι όμως σαν «ολοκλήρωση» καθαυτή αλλά ως δημοκρατική πραγμάτωση. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Κείμενο ενάντια την νέα εγκληματικότητα και τις ηθικολογικές εξιδανικεύσεις της [2013]

Εισαγωγικός πρόλογος, Ιωάννης Τζανάκος

Έχω πέσει έξω σε πολλά πράγματα, με χαρακτηριστική αστοχία μου την συμμετοχή μου δια της ψήφου μου [Όχι] στο δημοψήφισμα τού αχρείου πολιτικού απατεώνα. 

Σε μερικά πράγματα όμως διεκδικώ την ικανότητα ορθού προσδιορισμού τους.

Αφιερωμένο στους λάτρεις τού νέου λούμπεν, και στην αχρεία πολιτική «ομπρέλα» τους, τον προαναφερόμενο πολιτικό απατεώνα και το αχρείο κόμμα του.

----

 

Κάποιες απαισιόδοξες σκέψεις για την εγκληματική υφή του κόσμου σήμερα...

Η οργανωμένη αγριότητα που αναδύεται μέσα στο ανθρώπινο δεν έχει απλά διατηρηθεί ως γενικό γεγονός, παρά τις θεμελιακές διαφοροποιήσεις όσον αφορά την μορφή της, αλλά φαίνεται να έχει αποκτήσει νέες δυνάμεις. 

Η άλλη μορφή σημαίνει και νέα νοηματοδότηση της αγριότητας εντός τής γενικής της δράσης, σημαίνει ουσιαστικά μιαν άλλη αγριότητα. 

Αυτή η άλλη αγριότητα δεν έχει παραμερίσει την παλιά. 

Έχει κατά κάποιο τρόπο προσθέσει την δική της κυρίαρχη μορφή στις παλιές μορφές της που δεν είναι απλά καταχωνιασμένες σε ένα απειλητικό υπόστρωμα αλλά εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές, ούτε ως αδιαμεσολάβητες από την νέα αγριότητα ούτε όμως και αφομοιωμένες από αυτήν. 

Η αστική εποχή είναι η εποχή μιας διαρκούς παλινόρθωσης στοιχείων της αγριότητας του προ-νεωτερικού, πράγμα που συμβαίνει σήμερα με τον πιο αλλόκοτο τρόπο που μπορεί να εννοηθεί αυτή η παλινόρθωση, αφού συντελείται ένα ανησυχητικό μείγμα του οποίου τις βασικές ορίζουσες σας τις εκθέτω τώρα..

Αν διαβάσει κανείς μαρτυρίες για την εγκληματικότητα στις Η.Π.Α που παραμένουν ο ιδεότυπος όλου του σύγχρονου αστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, θα δει πως μέσα από την καθημερινή κατανόηση και ερμηνεία της δράσης των συμμοριών  αναδύεται η πίστη όλων των συμμετεχόντων, καταστολέων και μελών των συμμοριών, πως «αυτά» θα ισχύουν για πάντα. 

Δεν εκφράζεται τίποτα άλλο από μια γενική απελπισία που απορρέει από την αποδοχή και εσωτερίκευση της μοίρας του οργανωμένου εγκλήματος, σαν να πρόκειται αυτό να είναι ένας καρκίνος που δεν πρόκειται να ξεριζωθεί ποτέ αλλά ούτε να σκοτώσει τον «οργανισμό».

Η ίδια εσωτερίκευση της μοίρας ως μοίρας αναδύεται σε όλο το φάσμα της διεθνο-πολιτικής πρακτικής και θεωρίας, από όλους τους φορείς της, με πρόσφατη την αποδοχή της ανα-ανάδυσης της θρησκευτικής και αποκαλυψιακής αγριότητας. 

Αυτή η ειδική αγριότητα δεν εκφράζεται όμως μόνο μέσα από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. 

Μέσα στην Δύση έχει αρχίσει να ανα-αναδύεται ο προ-αιώνιος ρατσισμός της, η εικόνα της υποτιθέμενης «ανωτερότητας» της απέναντι σε όλο αυτό που την περιβάλλει ως άλλος οικονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός κόσμος. 

Είναι εντελώς παραπλανητική η εικόνα της παγκοσμιοποίησης όσον αφορά την στεγανοποίηση της Δύσης, αφού η διαρκής συσχέτισή της με το περιβάλλον της, και η ανοιχτότητά της σε μεταναστευτικές και οικονομικές ροές, δεν είναι παρά η μεταμφίεση της ειδικής της στρατηγικής απομόνωσης στα πλαίσια της συγκρότησης του αναδυόμενου πλέον νέου ακροδεξιού φασισμού της που θα ορθώνεται κραταιότερος όσο ορθώνεται «απέναντι» ο αμιγής αποκαλυψιακός φασισμός των αντι-δυτικών δυνάμεων σε πλήρη διαλεκτική συμμετρία με τον «αντίπαλο» δυτικό φασισμό. 

Η έμμεση σημασία της ελεύθερης ροής ετερογενών στοιχείων μέσα στα σπλάχνα της Δύσης είναι ένας μελλοντικός εκτεταμένος παγκόσμιος και εμφύλιος πόλεμος στην βάση της παλινορθωμένης αγριότητας της θρησκείας σε συνάφεια με τον συνεχώς διευρυνόμενο υπόκοσμο. 

Το μείγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα ολοκληρωμένα, παρά σαν «σχέδιο» των επιτελείων της καταστροφής, είναι απαρτισμένο από εγκληματικές οργανώσεις, μαφιόζικες, φασιστικές, και θρησκευτικές, που «αντιμετωπίζονται» ή «επιβοηθούνται» από τις εγκληματικές μαφίες των κρατών.

Αυτό που θα έπρεπε να προκαλέσει αμηχανία σε όλους αυτούς που ονειρεύονται «ρήξεις» και «ανατροπές» είναι το ριζοσπαστικό πλαίσιο της ανακατασκευασμένης αγριότητας και η ενδοσυνάφεια της παραγωγικής διεργασίας της βίας -ως αναπτυσσόμενου κλάδου του επίσημου και ανεπίσημου τομέα της οικονομίας- με αυτό το ριζοσπαστικό  πλαίσιο. 

Κατά κάποιο τρόπο ο φασισμός μπαίνει από τη πίσω πόρτα παντού, ακόμα και εκεί που κατοικούν οι ορκισμένοι εχθροί του, δια της αποσάρθρωσης και καταστροφής του εναπομένοντος «κανονικού» «μικροαστικού» κόσμου.

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας που κάποτε αθωώθηκε ως ζωογόνος «αντικανονική-αντιμικροαστική» δύναμη της λαϊκής ζωής, ανα-αναδύεται παγκοσμίως ως μια τερατώδης νέα καθολική θέσμιση του αστισμού-ιμπεριαλισμού και του αστισμού-«αντι-ιμπεριαλισμού».  

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας έτσι, για όποιους έχουν κρατήσει τα μυαλά τους, παρουσιάζεται πάλι ως ένας θανάσιμος εχθρός της λαϊκής τάξης. 

Οι «εναλλακτικές» κουλτούρες κάθε είδους, σαν οι «αγαθότερες» μορφές νομιμοποίησης της υπο-κουλτούρας αυτής, ήταν τα παιδιαρίσματα της οριακότητας του κοινωνικού κόσμου, που έβγαινε από την παραδοσιοκρατία, αλλά σήμερα δεν σημαίνουν τίποτα αγαθό και δημιουργικό. 

Η αντήχηση του νεωτερικού νεοδιονυσιακού θορύβου που είναι η διαχρονική μουσική της λουμπεναρίας αναμιγνύεται με την αυστηρότητα της υψηλής κουλτούρας ή τις φονταμενταλιστικές κραυγές. 

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μέλλοντος οι διεστραμμένοι θύτες δεν θα ακούνε ή θα παίζουν μόνο Μότσαρτ, αλλά πανκ-ροκ, χιπ-χοπ, ή θα προσεύχονται με προτεσταντικούς, ορθόδοξους, καθολικούς ή ισλαμικούς ύμνους.

 

 Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Shahrokh Moshkin Ghalam - Sohrab and Gordafarid

SHAHROKH MOSHKIN GHALAM, Shir Ali Mardan

Ηθικο-τεχνικές υποδείξεις στα χυμαδιά ..

 

Σε καθαρά πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, ας πούμε τεχνικό-πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, έχω να πω ότι οι υποψήφιοι ή ενεργοί «ένοπλοι», ή οι τής ήπιας-μεσαίας βίας στον δρόμο, στην ελληνική επικράτεια, είναι για τα μπάζα.

Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και άλλους χαρακτηρισμούς, αλλά δεν θέλω να κατηγορηθώ για «σεξισμό».

Απορώ πραγματικά.

Έχουν επιχειρήσει να εκπαιδευτούν; ή περιορίζονται στις τεχνικές μαθητείες και υποδείξεις των ποινικών και των χουλιγκάνων;

Γιατί, για κανονικά εκπαιδευμένους για κάποια μορφή, έστω σεκταριστική, αντάρτικου (πόλεων) δεν τους κόβω.

Πιθανά να έχουν ιδεολογικοποιήσει κιόλας αυτήν τους την τεχνική και πολεμολογική ανικανότητα.

Πάλι όμως απορώ, αν τα δω τα πράγματα σε μιαν ευρύτερη ιστορική σκοπιά.

Θυμάμαι κάποιον γνωστό μαλάκα μεγαλοπαράγοντα τού «χώρου» που κόμπαζε έμμεσα αλλά με γελοία φιγουρατζίδικο τρόπο, σε ένα συριζαίικο μπλόγκ μάλιστα, ότι είχε εκπαιδευτεί στην γνωστή κοιλάδα.

Και μόνο από τον τρόπο που εξέθετε την εκπαίδευση του, εγώ κατάλαβα σε ποιο «βαθμό» πρέπει να έφτασε η εκπαίδευση του.

Οι ψημένοι αγωνιστές στην «κοιλάδα», φάτσες μεγάλες ενός πραγματικού εθνικού/εθνικιστικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, πρέπει να έριξαν μεγάλα γέλια με τον τύπο και τους ομοίους του, ανέκδοτο έγινε ο «ελληνικός» χώρος, είμαι σίγουρος.

Άσε παιδί μου τα πιστολάκια, θα του είπανε, δεν κάνεις εσύ για αυτά, κάντε κάτι πιο ήπιο εκεί πάνω, και απλά βοηθήστε μας.

Οι νεώτεροι πιθανά θα είναι ακόμα πιο χύμα στο κύμα, κάτι σαν «γλυκιά συμμορία» τής συμφοράς, έχω επισημάνει κάποιες από τις γελοίες λεπτομέρειες τής απολεμισιάς τους τής απίστευτης.

Μόνο Μία πράξη τους ήταν «επαγγελματική», και υποψιάζομαι ότι ήρθε από «αλλού», χωρίς να αποκλείω να ήταν από άτομο με ιδιαίτερες ικανότητες. Οι άλλοι μπάζα, ούτε για τα μπάζα.

Πάμε τώρα στην ουσία:

Μια «επαγωγή» πρέπει να υπάρξει στα τσίρκα εδώ πέρα, την οποία τους την προτείνω για να μάθουν ίσως κάποτε, στο μέλλον, και να πολεμούν:

Να ξεκινήσουν πρώτα από την έννοια και την βίωση τής παθητικής αντίστασης, να ξεκινήσουν από την ικανότητα να δέχεσαι πλήγματα και να παραμένεις βράχος, και να μάθουν ότι όταν θέσεις τον εαυτό σου στο ανώτατο όριο τής παθητικής απάρνησης τού εαυτού τότε δεν πρέπει να κάνεις πίσω, ΠΟΤΕ, και μετά βλέπουμε.

Χάλια είστε, μικροαστοί..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

    

Ίσα ρε..

 

Έτσι, για να σκεφτόμαστε προπαιδευτικά, και πειραματικά:

 

Ίσα ρε, που μου θέλετε και «ένοπλο», έχετε καταλάβει έστω στο 1/1000 τι μπορεί να σημαίνει να είσαι να πούμε στο ενεργό σκέλος τού ΡΚΚ ή τής Χεζμπολάχ;; (το τελευταίο αν είσαι αντιιμπεριαλιστής ρομαντικός σταλινικούλης και φαντασιώνεσαι «συμμαχίες» με κάτι που να μην είναι «αμαρτωλό» όπως το ΡΚΚ).

Για λαπάδες σάς κόβω, με ομπρέλες το «πλημμέλημα» και τα δικηγορικά γραφεία των αριστερώνε δικηγόρωνε Αθήνησι.

Φλώροι..

Άντε τώρα στο «προοδευτικό» μέτωπο, για καμία φαντασίωση.

Μην ανησυχείτε πάντως, θα το ξανακάνετε πρωθυπουργό το παιντί, και η γελοία ομπρέλα σας θα ξαναλειτουργήσει ακέραια.

Είναι νομοτέλεια στις αστικές δημοκρατίες ο ένας απατεώνας να διαδέχεται τον άλλον.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Κωλοτούμπες και κότες.

 

Εναντιώνομαι σε όλα τα αφεντικά, αλλά σε όλα.

Εναντιώνομαι σε όλους τους διευθυντές, αλλά σε όλους.

Οι αγέλες σας με αηδιάζουν, και η αγελαία σκέψη σας με θλίβει.

Δεν είναι όλοι το ίδιο, ε και; 

Σημαίνει αυτό μήπως ότι τα «καλύτερα» αφεντικά είναι καλύτερα;

Κατά μίαν έννοια είναι χειρότερα, τα «καλύτερα» αφεντικά.

Πήξαμε στα «καλύτερα» αφεντικά, και στα «καλύτερα» σκυλιά, και στις «καλύτερες» αγέλες.

Ναι λοιπόν, τα «καλύτερα» αφεντικά, με αηδιάζουν περισσότερο.

Η υποκρισία και η ασχήμια τους είναι χειρότερη.

Το ψέμα τους είναι πιο ψεύτικο.

Για πείτε μου λοιπόν, εσείς οι ατρόμητοι, πως νιώθετε τώρα; εσείς που μόνον να «νιώθετε» ξέρετε.

Μήπως σας έχει περάσει από το μυαλό ότι γίνατε πάλι όργανα άλλων αλλότριων ταξικών και πολιτικών συμφερόντων; άλλων αλλότριων σκοπών; άλλων αλλότριων πολιτικών και κοινωνικών σχεδίων;

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε άμεσα παραδείγματα, μεγάλα παιδιά είμαστε, καταλαβαινόμαστε.

Άντε τώρα, φτιάξτε κι άλλα προσώπατα, σάς αξίζουν, σας ταιριάζουν, σας χρειάζονται και τα χρειάζεστε για να υπάρξουν όλα, αλλά όχι πραγματική αντίσταση στην υποτέλεια τής χώρας και την δική σας.

Κωλοτούμπες και κότες.

Έτσι ρε είναι τα παλικάρια;

Όταν θα τα παίξεις όλα για όλα, θα είσαι έτοιμος να τα παίξεις όλα για όλα, αλλιώς μη πουλάς μαγκιά ρε κότα.

Κωλοτούμπες και κότες.

 

Ιωάννης Τζανάκος