Κείμενο ενάντια την νέα εγκληματικότητα και τις ηθικολογικές εξιδανικεύσεις της [2013]

Εισαγωγικός πρόλογος, Ιωάννης Τζανάκος

Έχω πέσει έξω σε πολλά πράγματα, με χαρακτηριστική αστοχία μου την συμμετοχή μου δια της ψήφου μου [Όχι] στο δημοψήφισμα τού αχρείου πολιτικού απατεώνα. 

Σε μερικά πράγματα όμως διεκδικώ την ικανότητα ορθού προσδιορισμού τους.

Αφιερωμένο στους λάτρεις τού νέου λούμπεν, και στην αχρεία πολιτική «ομπρέλα» τους, τον προαναφερόμενο πολιτικό απατεώνα και το αχρείο κόμμα του.

----

 

Κάποιες απαισιόδοξες σκέψεις για την εγκληματική υφή του κόσμου σήμερα...

Η οργανωμένη αγριότητα που αναδύεται μέσα στο ανθρώπινο δεν έχει απλά διατηρηθεί ως γενικό γεγονός, παρά τις θεμελιακές διαφοροποιήσεις όσον αφορά την μορφή της, αλλά φαίνεται να έχει αποκτήσει νέες δυνάμεις. 

Η άλλη μορφή σημαίνει και νέα νοηματοδότηση της αγριότητας εντός τής γενικής της δράσης, σημαίνει ουσιαστικά μιαν άλλη αγριότητα. 

Αυτή η άλλη αγριότητα δεν έχει παραμερίσει την παλιά. 

Έχει κατά κάποιο τρόπο προσθέσει την δική της κυρίαρχη μορφή στις παλιές μορφές της που δεν είναι απλά καταχωνιασμένες σε ένα απειλητικό υπόστρωμα αλλά εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές, ούτε ως αδιαμεσολάβητες από την νέα αγριότητα ούτε όμως και αφομοιωμένες από αυτήν. 

Η αστική εποχή είναι η εποχή μιας διαρκούς παλινόρθωσης στοιχείων της αγριότητας του προ-νεωτερικού, πράγμα που συμβαίνει σήμερα με τον πιο αλλόκοτο τρόπο που μπορεί να εννοηθεί αυτή η παλινόρθωση, αφού συντελείται ένα ανησυχητικό μείγμα του οποίου τις βασικές ορίζουσες σας τις εκθέτω τώρα..

Αν διαβάσει κανείς μαρτυρίες για την εγκληματικότητα στις Η.Π.Α που παραμένουν ο ιδεότυπος όλου του σύγχρονου αστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, θα δει πως μέσα από την καθημερινή κατανόηση και ερμηνεία της δράσης των συμμοριών  αναδύεται η πίστη όλων των συμμετεχόντων, καταστολέων και μελών των συμμοριών, πως «αυτά» θα ισχύουν για πάντα. 

Δεν εκφράζεται τίποτα άλλο από μια γενική απελπισία που απορρέει από την αποδοχή και εσωτερίκευση της μοίρας του οργανωμένου εγκλήματος, σαν να πρόκειται αυτό να είναι ένας καρκίνος που δεν πρόκειται να ξεριζωθεί ποτέ αλλά ούτε να σκοτώσει τον «οργανισμό».

Η ίδια εσωτερίκευση της μοίρας ως μοίρας αναδύεται σε όλο το φάσμα της διεθνο-πολιτικής πρακτικής και θεωρίας, από όλους τους φορείς της, με πρόσφατη την αποδοχή της ανα-ανάδυσης της θρησκευτικής και αποκαλυψιακής αγριότητας. 

Αυτή η ειδική αγριότητα δεν εκφράζεται όμως μόνο μέσα από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. 

Μέσα στην Δύση έχει αρχίσει να ανα-αναδύεται ο προ-αιώνιος ρατσισμός της, η εικόνα της υποτιθέμενης «ανωτερότητας» της απέναντι σε όλο αυτό που την περιβάλλει ως άλλος οικονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός κόσμος. 

Είναι εντελώς παραπλανητική η εικόνα της παγκοσμιοποίησης όσον αφορά την στεγανοποίηση της Δύσης, αφού η διαρκής συσχέτισή της με το περιβάλλον της, και η ανοιχτότητά της σε μεταναστευτικές και οικονομικές ροές, δεν είναι παρά η μεταμφίεση της ειδικής της στρατηγικής απομόνωσης στα πλαίσια της συγκρότησης του αναδυόμενου πλέον νέου ακροδεξιού φασισμού της που θα ορθώνεται κραταιότερος όσο ορθώνεται «απέναντι» ο αμιγής αποκαλυψιακός φασισμός των αντι-δυτικών δυνάμεων σε πλήρη διαλεκτική συμμετρία με τον «αντίπαλο» δυτικό φασισμό. 

Η έμμεση σημασία της ελεύθερης ροής ετερογενών στοιχείων μέσα στα σπλάχνα της Δύσης είναι ένας μελλοντικός εκτεταμένος παγκόσμιος και εμφύλιος πόλεμος στην βάση της παλινορθωμένης αγριότητας της θρησκείας σε συνάφεια με τον συνεχώς διευρυνόμενο υπόκοσμο. 

Το μείγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα ολοκληρωμένα, παρά σαν «σχέδιο» των επιτελείων της καταστροφής, είναι απαρτισμένο από εγκληματικές οργανώσεις, μαφιόζικες, φασιστικές, και θρησκευτικές, που «αντιμετωπίζονται» ή «επιβοηθούνται» από τις εγκληματικές μαφίες των κρατών.

Αυτό που θα έπρεπε να προκαλέσει αμηχανία σε όλους αυτούς που ονειρεύονται «ρήξεις» και «ανατροπές» είναι το ριζοσπαστικό πλαίσιο της ανακατασκευασμένης αγριότητας και η ενδοσυνάφεια της παραγωγικής διεργασίας της βίας -ως αναπτυσσόμενου κλάδου του επίσημου και ανεπίσημου τομέα της οικονομίας- με αυτό το ριζοσπαστικό  πλαίσιο. 

Κατά κάποιο τρόπο ο φασισμός μπαίνει από τη πίσω πόρτα παντού, ακόμα και εκεί που κατοικούν οι ορκισμένοι εχθροί του, δια της αποσάρθρωσης και καταστροφής του εναπομένοντος «κανονικού» «μικροαστικού» κόσμου.

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας που κάποτε αθωώθηκε ως ζωογόνος «αντικανονική-αντιμικροαστική» δύναμη της λαϊκής ζωής, ανα-αναδύεται παγκοσμίως ως μια τερατώδης νέα καθολική θέσμιση του αστισμού-ιμπεριαλισμού και του αστισμού-«αντι-ιμπεριαλισμού».  

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας έτσι, για όποιους έχουν κρατήσει τα μυαλά τους, παρουσιάζεται πάλι ως ένας θανάσιμος εχθρός της λαϊκής τάξης. 

Οι «εναλλακτικές» κουλτούρες κάθε είδους, σαν οι «αγαθότερες» μορφές νομιμοποίησης της υπο-κουλτούρας αυτής, ήταν τα παιδιαρίσματα της οριακότητας του κοινωνικού κόσμου, που έβγαινε από την παραδοσιοκρατία, αλλά σήμερα δεν σημαίνουν τίποτα αγαθό και δημιουργικό. 

Η αντήχηση του νεωτερικού νεοδιονυσιακού θορύβου που είναι η διαχρονική μουσική της λουμπεναρίας αναμιγνύεται με την αυστηρότητα της υψηλής κουλτούρας ή τις φονταμενταλιστικές κραυγές. 

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μέλλοντος οι διεστραμμένοι θύτες δεν θα ακούνε ή θα παίζουν μόνο Μότσαρτ, αλλά πανκ-ροκ, χιπ-χοπ, ή θα προσεύχονται με προτεσταντικούς, ορθόδοξους, καθολικούς ή ισλαμικούς ύμνους.

 

 Ιωάννης Τζανάκος