Σε τελική ανάλυση..

Το εντόπισα τώρα στο Youtube.

«Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης...»

Άλλος ένας «σε τελική ανάλυση» ανόητος; μόνον ανόητος; 

Αυτό είναι, ή αυτό κατέληξε να είναι ο «σε τελική ανάλυση» ανόητος μαρξισμός τού «σε τελική ανάλυση». 

Είναι σε τελική ανάλυση κάθε μαρξισμός αυτό το ανόητο «σε τελική ανάλυση»; 

Που να ξέρω; έχω μπερδευτεί με όλες αυτές τις «σε τελική ανάλυση» αναλύσεις όλων, όλων;, των μαρξιστών. 

Είναι και η πανδημία, η οποία κι αυτή αναλύθηκε σε πολλά «σε τελική ανάλυση», όχι μόνον σταλινικά αλλά και autonome. 

Σε «τελική ανάλυση» λέγανε, σε μια ανάλυσή τους, αυτό που έγινε ευνόησε την κινέζικη «καπιταλιστική-εμπορευματική μηχανή», άρα «σε τελική ανάλυση» ποιο μάλλον ήταν το αίτιο που προκάλεσε την πανδημία...εκτός τού ιού τού ίδιου; μα βέβαια, το αίτιο «σε τελική ανάλυση», ήταν ο ίδιος ο (κινέζικος) καπιταλισμός, άρα ο καπιταλισμός.

Σε τελική ανάλυση, μεγάλοι μαλάκες.

Δεν θέλει και πολύ ανάλυση..

Ιωάννης Τζανάκος

Συσσώρευση άγονης άρνησης..

Για μετατραπεί ένα σύνολο «τυπικών» αρνητικών κρίσεων («δεν είναι») σε ένα οντολογικό εναντιωματικό «Όχι» υπάρχει μια απόσταση.

Την απόσταση αυτή την διανύουν οι υπερ-ριζοσπάστες υιοθετώντας μια «στάση» συσσώρευσης πολλών αρχικών και φαινομενικά ουδέτερων «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, οι οποίες μέσω αυτής τής συσσώρευσης κάποτε μετατρέπονται σε αυτό το άγονο «Όχι». 

Για να γίνει όμως αυτή η συσσώρευση εφικτή, ως αυτό το πρώτο στάδιο οντολογικοποίησης των «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, χρησιμοποιείται ένα κράμα λαϊκού εγελιανισμού, χιλιαστικού σεκταρισμού, ταξικής μνησικακίας, για την οποία όμως ευθύνονται κυρίως ο καπιταλισμός οι καπιταλιστές και οι αντιδραστικοί.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής τής συσσώρευσης «τυπικών» μεν αλλά και άγονων αρνητικών κρίσεων είναι ο νεωτερικός ριζοσπαστισμός και το κενό, άγονο Όχι του.

Αυτό το πράμα δεν πρόκειται να νικήσει και να υπερβεί τον καπιταλισμό.

Τον καπιταλισμό μπορεί να τον υπερβεί και να τον νικήσει μόνον ένα έλλογο δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κίνημα εποικοδομητικών ρεαλιστικών στρατηγικών θέσεων και προτάσεων για την κοινωνία, την οικονομία/παραγωγή και την τεχνολογία.

Ιωάννης Τζανάκος

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν. Παραδείγματα..

 

 

Κάποτε ο μαρξισμός σήμαινε μιαν ισορροπία και μια σύνθεση στρατηγικών αρνητικών κριτικών και θετικών προτάσεων. 

Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό το πράγμα.

Ο νεομαρξισμός είναι ένα μείγμα συνθετικών κρίσεων, στο οποίο πλεονάζουν οι άγονες αρνητικές κρίσεις.

Ίσως αλήθεια να σημαίνει μια προσπάθεια να μην αντιφάσκουν (δομικά;) τα πεδία των δράσεων ενός υποκειμένου, και οι κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στο εκάστοτε πεδίο να αντιστοιχούν στις κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στα άλλα πεδία.

Θυμάμαι μια εποχή όπου το «κλασικό» αίτημα να αντιστοιχεί μια (εννοιολογική, ψυχική, εικονική) παράσταση (μας) στο αντικείμενο της θεωρούνταν (από εμάς) κάπως δεδομένη και «τυποκρατική». 

Ψάχναμε για τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Για αυτό και όσους από τους κύκλους μου θυμάμαι να ασχολούνται με την «κριτική σκέψη» προχώραγαν γοργά γοργά σε αυτά τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Και αν ακόμα ψαχούλευαν Καντ, έστω προπαιδευτικά, δεν ενδιαφέρονταν για την Κριτική τού Καθαρού Λόγου, αλλά ήθελαν να φτάσουν στις «τελεολογικές κρίσεις» άμεσα, και στις άλλες κριτικές, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον Χέγκελ. 

Ψυχεδέλεια «κακής» μορφής, απάρνηση τού θεμελιακού καθήκοντος. 

Θέλαμε-θέλανε να γίνουν-γίνουμε Πικάσο χωρίς να μάθουν πρώτα σχέδιο, θέλανε-θέλαμε την «διαλεκτική λογική» χωρίς να νοιαζόμαστε-νοιάζονται για την αρχή τής μη-αντίφασης.

 

Υπάρχει, ίσως, και ένα είδος αρνητισμού, μιας κακώς νοούμενης αρνητικής διαλεκτικής (δεν ξέρω αν υπάρχει και καλώς νοούμενη), όπου η πρώτη «πρόσκρουση» στην πραγματικότητα, και η εμφάνιση στο ίδιο το υποκείμενο που δημιούργησε την οντολογική αρνητική κρίση/επίκριση (δηλ. το πλέγμα κρίσεων που συνοδεύουν και σχηματίζουν νοητικά τον «κακό» αρνητισμό) τού άγονου χαρακτήρα αυτού τού αρνητισμού, τής ανοησίας του, «διορθώνεται» μέσω τής περίφημης «οικειοποίησης» τού υπαρκτού που κρίθηκε, χωρίς όμως να υπάρχει ούτε αναγνώριση τού λάθους (τού αρνητισμού) ούτε πραγματική αναγνώριση ότι αυτή η πραγματικότητα που (επι)κρίθηκε ήταν γόνιμη, και εντέλει χωρίς να υπάρχει άρα πραγματική οικειοποίηση της από αυτό το «διορθωμένο», τάχα, (επι)κριτικό υποκείμενο: 

«Ναι, θέλουμε και εμείς την τεχνολογία, την οποία πρώτα την παρουσιάζαμε ως σατανική-καπιταλιστική, αλλά δεν την θέλουμε έτσι όπως είναι σατανική-καπιταλιστική αλλά «δημοκρατική» «σοσιαλιστική» κ.λπ. Σε τελική ανάλυση, και αυτή η τεχνολογία δεν έγινε από την επιστήμη, αλλά από την απλήρωτη εργασία των εργατών, την καταλήστευση των πόρων κ.λπ κ.λπ...». 

Με αυτό τον τρόπο και αυτά τα τελευταία επιχειρήματα, τα οποία έχουν μια μερική αλλά ισχυρή αλήθεια, ακυρώνονται από την άφταστη μιζέρια τού αρνητισμού, και η μη διάθεση του να αναγνωρίσει ένα πόντο από την γονιμότητα τού αντιπάλου (σε σημείο να μετατρέπεται σε «σύστημα») τον οδηγεί ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο εκκίνησης: τον απόλυτο και οντολογικό αρνητισμό. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν.

   

Η σημασία τής έννοιας τής «κριτικής γνώσης» έχει στρεβλωθεί σημαντικά μέσω τής υπερχρησιμοποίησης τής έννοιας μόνον για να δομηθούν κρίσεις που «σημαίνουν» αποδομητική κριτική προς μιαν υφιστάμενη κοινωνική ή κοινωνικο-γλωσσική δομή. 

Όμως, έτσι τουλάχιστον όπως την βλέπουμε στον ίδιο τον Καντ -που είναι η πηγή όλων των νεωτερικών ριζοσπαστικών κριτικών θεωρήσεων, η κριτική γνώση σημαίνει γενικά την δυνατότητα επιτυχών κρίσεων-αποφάνσεων ως προς την εμπειρική πραγματικότητα την οποία «στοχεύει» δια τής λειτουργίας της. 

Άρα, η υπερχρησιμοποίηση των κρίσεων μόνον ως αρνητικών-αποδομητικών κρίσεων έχει αλλοιώσει εγελιανώ τω τρόπω την γενικότερη σημασία και λειτουργία τής ίδιας τής επιτυχούς δόμησης κρίσεων, τής κριτικής γνώσης, η οποία περικλείει, περισσότερο μάλιστα, και το πεδίο τής πραγματικότητας που μπορεί να γίνει νοητό κυρίως μέσω ούτως ειπείν «θετικών κρίσεων». 

Εννοείται ότι αυτή η αλλοίωση τής «θετικής γνωσιακής-κριτικής διεργασίας» σημαίνει εντέλει και την αποτυχία των πιθανών αρνητικών-ριζοσπαστικών κρίσεων..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Kardeş Türküler / Keçê Kurdan

Le Trio Joubran at the Olympia - Dabke

λάθη..

 

Να διορθώσεις τα λάθη σου, αγόρι μου..