Sena Dersimi - Roye (Asmê Û Per)

Θέση

 

Η δημοκρατική αυτονομία και ο συνομοσπονδισμός είναι μια συνεκτική ιδεολογική θέση με γεννήτορες: 

Murray Bookchin, Abdullah Öcalan.

Την ακολουθώ με κριτική απόσταση και εγγύτητα, σε ένα πιο «θετικιστικό» πλαίσιο και διατηρώντας την απορία για το «τι» θα κάνουμε με το κράτος, και το «αν» μπορούμε απλά να το κονιορτοποιήσουμε (δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πάει στα τσακίδια αυτό το πράμα).

 

Ιωάννης Τζανάκος 

Θεσεις για την υπέρβαση τής εθνοκρατικής/εθνικιστικής και ψευδο-διεθνιστικής μαρξικής αυτοεξαπάτησης και εξαπάτησης.

 

Η «μαρξιστική επιστήμη» εξέτασε και το ζήτημα τού εθνικισμού στα πλαίσια των ιδεολογικών ορίων και αποφάσεων τής εποχής της.

Για τον «μαρξισμό», όπως και για τις περισσότερες θεωρίες τής εποχής του, δεν υπήρχε διάκριση και διαφορά μεταξύ τού προσδιορισμού τού έθνους και τής εθνότητας.

Αυτή η μη-διάκριση εξέφρασε και παρήγαγε, σχεδόν «νομοτελειακά», την καιροσκοπική ταλάντευση των μαρξιστών, μεταξύ ακραίου διεθνισμού που μαζί με τον εθνικισμό πέταγε στα σκουπίδια τον εθνοτισμό των ανθρώπων και ενός αριστερού μαρξιστικού εθνικισμού. 

Η απάρνηση τού έθνους από την σκοπιά τού μαρξισμού σήμαινε ταυτόχρονα αφομοιωτισμό και εξαφάνιση τής εθνοτικής ποικιλομορφίας, ενώ η κατά καιρούς και περιστάσεις, ή ιστορικές συγκυρίες, προσπάθειά του να «επιστρέψει» στην πραγματικότητα τής εθνοτικής ποικιλομορφίας (για να εκφράσει δια μέσω ενός περιφερειακού τροπισμού του τον εθνοτισμό των καταπιεσμένων εθνοτήτων) σήμαινε ταυτόχρονα την υιοθέτηση εθνικιστικών αξιών και αρχών, σε ακραία ή «μετριασμένη» μορφή και εκδοχή, ανάλογα με τις συνθήκες, τις επιλογές των μαρξιστικών ελίτ κ.λπ. 

Για αυτό τον λόγο και όταν ακόμα οι μαρξιστές αποδέχονται την αρχή τής εθνοτικής αυτοδιάθεσης μπορούν να την κατανοήσουν κυρίως δια των εθνικιστικών/εθνο-κρατικών αλλοιώσεων ή τροποποιήσεων της. 

Ο μαρξισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή την διαρκή ιστορική, ιδεολογική και θεωρητική ταλάντευσή του, διότι και τούτη εκφράζει την διαρκή και αδιέξοδη ταλάντευση του σε σχέση με τον κρατικό/κρατικίστικο αυταρχισμό του που απορρέει από το συγκεκριμένο αυταρχικό σχέδιό του για κατάληψη τής εξουσίας και άσκηση μονοκομματικής ή «μονιστικής» κυριαρχίας στο «κοινωνικό σώμα», τους εργαζόμενους και τις εθνοτικές κοινότητες.

Η σταλινική κατάληξη τής αρχής τής αυτοδιεύθυνσης των εθνοτήτων εννοούσε αυτές τις εθνότητες ως «έθνη», και για αυτό εκφράστηκε με την δημιουργία τής Σοβιετικής Ένωσης ως ομοσπονδίας εθνών, υπό την υψηλή εποπτεία μιας αυταρχικής κρατικής και κομματικής ελίτ και εκμεταλλευτικής τάξης που ακολουθούσε με μια μετριασμένη και υποκριτική αντιεθνικιστική «συνείδηση» την κουλτούρα τού κυρίαρχου έθνους/έθνους-κράτους που ήταν το Ρωσικό.

Μέσα στις ηγεμονευόμενες μη-ρωσικές εθνότητες τής Σοβιετικής Ένωσης επιβλήθηκε ένας ελεγχόμενος εθνικισμός και εθνοκρατισμός. 

Η Σοβιετική εξουσία κατασκεύασε τις μη-ρωσικές εθνότητες ως υπαγόμενα έθνη/έθνη-κράτη, και προώθησε σε αυτές έναν ελεγχόμενο εθνικισμό που σε μερικές περιπτώσεις δεν υπήρχε καν ούτε επί τσαρικής εποχής. 

Την ίδια στιγμή, πάντα επιλεκτικά, καιροσκοπικά, και με βάση μόνον τα γεωπολιτικά-ιμπεριαλιστικά συμφέροντά της, σάλπισε την αρχή των εθνών-εθνοτήτων (αδιάκριτα ως προς τους όρους αυτούς ως διαφορετικούς) για να καθοδηγήσει τον αγώνα ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό, από την σκοπιά και των εργαζόμενων λαών, και των εθνοτήτων, και των αναδυόμενων εθνικών αστικών τάξεων και των αναδυόμενων εθνοκρατικών γραφειοκρατιών.

Σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί λαοί τής περιφέρειας, οι άρχουσες τάξεις και ελίτ ή αγροτικά προλεταριακά «στοιχεία» των κοινωνιών, μερικές φορές σε αντιδυτικοϊμπεριαλιστική συμμαχία μεταξύ τους, αλλά και καταπιεσμένες εθνότητες, αφομοίωσαν οικειοποιήθηκαν και εκτρέψανε την μαρξιστική θεωρία με έναν τρόπο που μερικές φορές ξέφευγε από τις μεθοδολογίες και «προθέσεις» της.

Σήμερα, ο μαρξισμός μπορεί να λειτουργήσει είτε σαν αλλοτριωτική μηχανή τού ιμπεριαλισμού που πολεμά την εθνοτική ταυτότητα των ανθρώπων και των λαών, είτε ως ένα εθνικιστικό κρατικιστικό ιδεολογικό και πολιτικό «στοιχείο» ή «όχημα» που σημαίνει την πρόταξη ενός ακόμα (αμυντικού ή επιθετικού-ολοκληρωτικού) εθνικιστικού εθνοκρατισμού τής περιφέρειας (ακόμα κι αν αυτή νοείται και υπάρχει ως μια εθνότητα ή μειονότητα που είναι ενσωματωμένη σε μια μητρόπολη).

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Έθνος; Όχι. Κράτος; Όχι, αλλά πρέπει να υπάρξει θεσμική αντικατάστασή του.

Εκκίνηση σημερινών σκέψεων:

Το ισλαμιστικό φασιστικό κράτος τής Ινδονησίας, με πρόφαση τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», κατέλαβε το ανατολικό Τιμόρ και εξόντωσε 200.000 ανθρώπους, με την υποστήριξη και ανοχή των Η.Π.Α και την όχι και τόσο έμμεση παραίνεση τού Χ.Κίσσιγκερ.

Εκτός από τον υποτιθέμενο «κομμουνιστικό κίνδυνο», το ινδονησιακό κράτος επικαλέστηκε και τον «αντι-αποικιοκρατικό» αγώνα, εφόσον το ανατολικό Τιμόρ ήταν αποικία τής Πορτογαλίας που «αφέθηκε» από την αποικιακή μητρόπολη, και σύμφωνα με την εθνικιστική-φασιστική «οπτική» αυτού τού κράτους έπρεπε παρά την θέληση των κατοίκων του να ενσωματωθεί στην Ινδονησία.

 

 

 Σκέψεις

 

Οι δεξιοί και θεοκράτες εθνικιστές (λ.χ Ερντογάν, Χομεϊνί κ.λπ) επικαλούνται «αντιιμπεριαλιστικούς λόγους» για να εξοντώσουν λαούς.

 

Δεν είναι σοφιστεία αλλά επιστημονική-γλωσσική και πολιτική διάκριση: άλλο πράγμα η αρχή τού έθνους και άλλο η αρχή των εθνοτήτων.

 

Υποστηρίζουμε τα δικαιώματα των εθνοτήτων όταν συγκρούονται με έθνη και έθνη-κράτη ή εθνοκρατικές διακρατικές ομοσπονδίες.

 

Η ανάδυση μιας εθνότητας σε έθνος/έθνος-κράτος, δεν είναι «πρόοδος» αλλά οπισθοχώρηση, ίσως αμυντικά αναγκαία μερικές φορές.

 

Προχωράω σε στρατηγική ιδεολογική σύγκρουση με την έννοια τού έθνους (Nation), και το κάνω αυτό και από την σκοπιά τής εθνότητας.

 

Σχηματικά:
Ο αυθόρμητος και βαθύς εθνοτισμός είναι αγνός, ο εθνικισμός είναι μια αρρώστια.

 

Όταν οι εθνότητες σκέφτονται σαν έθνος/έθνος-κράτος, σκέφτονται σαν δολοφόνοι τού εαυτού τους και των άλλων εθνοτήτων.

 

Μια καταπιεσμένη εθνότητα πάντα μπαίνει στον «πειρασμό» να συγκροτηθεί κι αυτή σε έθνος/έθνος-κράτος και έρχεται άλλο ένα αδιέξοδο.

 

Θεοκρατία, εθνικισμός εθνικοπατριωτισμός, εθνοκρατισμός, δια-εθνοκρατισμός: 

Αδιέξοδο, χωρίς λύση.

 

Βάζουμε σημεία και σημαδούρες, και σταματάμε;
Ο χείμαρρος των αναθεωρήσεων, μέσα σου, δεν σταματάει ποτέ, αν ξεκινήσει.

 

Αυτό που κατασκευάζει ο εθνικισμός και η θεοκρατία μέσα στα μυαλά των πολιτών δεν αλλάζει, μπορείς μόνον να το ξεθεμελιώσεις.

 

Οι απίστευτοι ισχυρισμοί των απλών πολιτών, ο ακραίος ανορθολογισμός τους, έχει συγκεκριμένες πηγές και εκκινήσεις.

 

Κάθομαι και σκέφτομαι αρκετές ώρες μετά από «σοκ επαφής» με αυτά που ακούω. Το έθνος κράτος, και το κράτος γενικά, διαλύει μυαλά.

 

Ο οικουμενικός άνθρωπος, με «σάρκα και οστά».
Που μπορεί να «βρεθεί»;

 

Ο παράλογος τρόπος αντίθεσης στο κράτος, διδάσκεται στο εφιαλτικό σχολείο τής «κρατικότητας».

 

Δυο ελλαδικοί καρκίνοι:
1) ελληνική εκκλησία, και
2) χλαμυδοφόρος αρχαιοπαθής ελληνοκεντρισμός και καταγωγισμός.

 

Η κοινωνικο-ιστορική κατασκευή μιας σύγχρονης μεταεθνικής, ακόμη και αεθνικής (όχι όμως αεθνοτικής) ταυτότητας, είναι, νομίζω, υπόθεση που θα διεκπεραιώσουν οι λαϊκές κοινωνικές τάξεις.

 

Στα νέα ελληνικά ο όρος εθνοτισμός έχει μεταφραστεί δόλια ή ανόητα ως εθνισμός και έχει γίνει αντικείμενο εθνικιστικής ιδεολογικής εκμετάλλευσης.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Τα σεκταριστικά-σταλινικά ψεύδη για το ΡΚΚ, και οι σεκταριστικές προτιμήσεις των μ-λ για το Κουρδιστάν.

Βρήκα ότι ο ιδρυτής του ακραία ριζοσπαστικού μαοϊκού αντάρτικου (Φωτεινό Μονοπάτι) του Περού, Abimael Guzmán, ως επαγγελματίας φιλόσοφος και καθηγητής είχε συγγράψει διατριβή με θέμα την καθαρή εποπτεία του χώρου στον Καντ!

Διανοούμενος, ο μ-λ τρελάρας, ο σεκταριστής, ο μαοϊκός-σταλινικός, και μάλιστα ειδικευμένος στον Καντ.

Αυτοπροσδιορίζονταν και ως η «τέταρτη Ρομφαία» τού μαρξισμού (Μαρξ, Λένιν, Μάο και φυσικά Γκουζμάν- ο ίδιος).

 

Augusta La Torre Carrasco

Η Γυναίκα που πυροδότησε έναν «καντιανό» μαοϊκό εγκέφαλο.

Η πραγματική οργανώτρια, η φλόγα, το πραγματικό ηφαίστειο τής ακραίας (υπερ-)επαναστατικής βίας τού Sendero Luminoso.

Durante su militancia en Sendero Luminoso, Augusta La Torre se hacía llamar "camarada Norah".

Η συντρόφισσα «Νόρα», Augusta La Torre Carrasco, οργανώτρια όχι μόνον τού ένοπλου γυναικείου σκέλους τού Sendero Luminoso, αλλά και όλης τής ακραίας στρατιωτικής δράσης του. 

Ο ηγέτης τού Sendero Luminoso (Shining Path), Abimael Guzmán, και σύζυγός της, ήταν υπεύθυνος για την ιδεολογική και την γενικότερη πολιτική τροχιά τού κινήματος, αλλά ο πραγματικός στρατιωτικός οργανωτής και το αδιάλλακτο «στοιχείο» ήταν αυτή η «μυστηριώδης» γυναίκα. 

Οι ένοπλες ομάδες γυναικών που οργάνωσε ήταν διάσημες για την αγριότητα και την αφοβία τους. Εκτός από τις ένοπλες ομάδες γυναικών τού κινήματος διοικούσε όλο τον στρατιωτικό μηχανισμό του.

 

Στην Ελλάδα οι μαοϊκοί κατηγόρησαν το ΡΚΚ για «αποστασία», αλλά -προσέξτε- και για τρομοκρατική παρέκκλιση!

Ήθελαν, σαν καλύτερο, ένα Κουρδικό-Τουρκικό «Φωτεινό Μονοπάτι»!

 

Τις δεκαετίες 70-80, στα βουνά τού βόρειου Κουρδιστάν «παίχτηκε» αν θα είχαμε κάτι σαν το Φωτεινό Μονοπάτι ή το ΡΚΚ. Σοφός λαός. 

 

Το ΡΚΚ κατέστειλε τις πιο ακραίες μαοϊκές ομάδες, και κατηγορήθηκε για αυτό, για «αστικό εθνικισμό».
Είπατε κάτι;

 

Στα βουνά τού Κουρδιστάν ΔΕΝ έγιναν τα αίσχη που έκαναν οι μαοϊκοί μ-λ τρελάρες στις Άνδεις, υπό την «καθοδήγηση» τού τρελομαοϊκού Αμπιμαέλ Γκουσμάν και τής ψυχοπαθούς Μαινάδας του, αλλά άνθισε το άνθος τής ριζοσπαστικής δημοκρατίας.

Επικράτησε ο «ρεβιζιονισμός», ο «αστικός φεμινισμός» και ο «αστικός εθνικισμός», και όχι οι παλάβρες των Πολ-Ποτικών σεκταριστών μαοϊκών και άλλων.

Και βέβαια, σε στρατιωτικό και πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, το ΡΚΚ υπάρχει ακόμα παρά την σύλληψη τού αμφιλεγόμενου (κι αυτού) ηγέτη του, γιατί το ΡΚΚ δεν είναι «τού» Οτσαλάν, είναι τού Λαού.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Νέα πεδία έρευνας και συγκρίσεων. Άνδεις και Ζάγκρος..

Παράλληλα με την επαφή με τον μεσανατολικό κόσμο, «συνάντησα» τυχαία το περουβιανό δράμα, και «έπαθα» όπως λέμε «λαϊκά».
Θα αναφερθώ.

Από τις Άνδεις στα όρη Ζάγκρος, ένας παράξενος κομμουνιστικός δρόμος.

Το ΡΚΚ δεν έκανε τα λάθη που έκανε το «Φωτεινό Μονοπάτι», ενώ και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε και υπάρχει Λόγος για σκληρή επαναστατική βία.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

2 σημεία για την Λατινική Αμερική..

Δεν έχω ασχοληθεί «αναλυτικά» με την Λατινική Αμερική, αλλά νομίζω είναι προφανές σε όποιον έχει μάτια, ότι ακόμα και η πιο αυταρχική αριστερά «εκεί», ακόμα και αυταρχικά λαϊκά κινήματα όπως το Φωτεινό Μονοπάτι, έχει κάθε δίκιο, κάθε λόγο να εκφράζεται ακόμα και με δεσποτικές μεθόδους, όταν έχει να αντιμετωπίσει τα στρατιωτικά ακροδεξιά φασίζοντα-φασιστικά κράτη που οι Η.Π.Α και οι σύμμαχοί τους, σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, βοηθάνε και υποστηρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν. 

Δεν έχω καμία αμφιβολία ή αυταπάτη για το ποιος «σοσιαλισμός» είναι ο πιθανότερος να «εφαρμοστεί» αν έρθει και όταν έρθει η στιγμή, στον λατινοαμερικάνικο κόσμο, αλλά απέναντι στον δεξιό αυταρχισμό που μαστίζει αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει σύγκριση.

Λατινική Αμερική: δεν γίνεται «αποδεκτός» από τις Η.Π.Α και το δυτικό Κεφάλαιο ένας ήπιος δημοκρατικός σοσιαλισμός (Αλλιέντε), ούτε ο κρατικιστικός επαναστατικός σοσιαλισμός των Κάστρο-Γκεβάρα, ούτε ένας ακόμα πιο «ήπιος» δημοκρατικός σοσιαλισμός τού εργατικού κόμματος τού Λούλα στην Βραζιλία, ο κρατικός σοσιαλισμός επίσης των Μπολιβαριστών δεν είναι ούτε αυτός «αποδεκτός» από το κατεστημένο τής δύσης και τού δυτικού Κεφαλαίου, το Μεξικό είναι πάντα επιτηρούμενο από τις Η.Π.Α μη τυχόν και ξεφύγει, στη Χιλή μόλις τώρα αρχίζει ο λαός να αισθάνεται ικανός να μην φοβάται το πινοσετικό παρακράτος που ακόμα ζει και βασιλεύει, και ακόμα δολοφονεί. 

Την ίδια στιγμή η λατινοαμερικάνικη δεξιά είναι βυθισμένη στο ναρκεμπόριο, την εξάρτηση από τις Η.Π.Α, τον ακροδεξιό καθολικισμό, τον ακροδεξιό φασισμό των παρακρατικών και των στρατιωτικών, πρόσφατα εμφανίστηκαν και οι νεοπροτεστάντες, αντιδραστικοί, συνδεδεμένοι σχεδόν όλοι με την Μαφία, σε όλες τις χώρες που δρούνε.  

Το να μην υπάρξει κάποια στιγμή αριστερή κυριαρχία, ηγεμονία, ακόμα και μαζική παν-λατινοαμερικάνικη επανάσταση, είναι αδύνατο. Η Λατινική Αμερική ανήκει μεσομακροπρόθεσμα στην αριστερά της.

 

Ιωάννης Τζανάκος