DakhaBrakha "Vesna"

Taras Shevchenko | To Osnovianenko - Poetry of War/Poetry of Victory from Ukraine

"Ой там на горі"

Σημειώσεις για την αθλιότητα τής πλειονότητας των νεωτερικών επαναστάσεων και των νεωτερικών ριζοσπαστών.

 

Μπορεί να ζεις σε έναν μικρόκοσμο όπου υπάρχει αδικία και η εξουσία -και εκεί- συνθλίβει τη ζωή, μπορεί να διαμαρτύρεσαι δικαίως για ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, αλλά η οπτική σου γωνία να είναι τόσο θλιβερά προσαρμοσμένη στο εσωτερικό αυτού τού μικρόκοσμου, ούτε καν σε αυτόν ως συγκεκριμένο μέρος ενός ευρύτερου συστήματος, ώστε τελικά να καταλήγεις να τον αναπαράγεις με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, χειρότερα κι από τούς καταπιεστές. 

Για τι πράγμα μιλώ; 

Όποιος έχει την μύγα ας..μυγιαστεί.

--

 

Η θεωρία ότι δεν υφίστανται σχετικά καλύτερες καπιταλιστικές συνθήκες, ποτέ και πουθενά, ως ευμετάβλητες προς το χειρότερο έστω, είναι μία ανίκητη θεωρία. 

Παραδίδομαι, αφοπλίζομαι εμπρός της, και αποφασίζω να γίνω ξανά ένας (όχι κοινότοπα) ρομαντικός σκεπτικιστής (υπάρχει κι αυτό, όλα υπάρχουν στο μεγάλο βιβλίο τού στοχασμού ακόμα κι ως υποσημειώσεις). 

Νενικήκατε αγελάδες τού σκότους, ό,τι πείτε από εδώ και στο εξής, δεν θα χαλάσουμε κι άλλο τις ήδη χαλασμένες καρδιές μας. 

Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν, το όλο πρόβλημα εξάλλου είναι να μην στεναχωρήσουμε άλλο τούς γνωστούς ηθικούς ανθρώπους.

--

 

Ας πιάσω το νήμα ξανά λοιπόν. 

Η μετατροπή τής βεστφαλιανής κρατικής-πολιτικής μεταφυσικής σε τυφλό οδηγό προς κάποιαν υποτιθέμενη εσωτερικότητα ενός κοινωνικού πεδίου, το οποίον έτσι κατασκευάζεται ως μια φανταστική σκηνή κάποιου ταξικού μελοδράματος, ενίοτε μάλιστα υπό το ασθενές φως μιας κάποιας επαρχίας τού δυτικού κόσμου, παρήγαγε το κωμικόν τέρας τής αριστερής ή αναρχικής εκδοχής της. Το κωμικόν τής υπόθεσης δεν ταυτίζεται με την κωμικοτραγικότητα που υπάρχει πάντα όταν έχεις κι ένα δίκιο ρε αδελφέ. 

Και το έχεις bro, αλλά τι να σε κάνω, τέτοιος βλαξ που είσαι;

--

 

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον αν η κεντροδεξιά φιλελεύθερη αστική τάξη είναι και ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη, αλλά επίσης αν η αντιπολίτευση σε αυτήν είναι αντι-φιλελεύθερη. 

Μη γελιέστε, η κριτική στον νεοφιλελευθερισμό σε χώρες όπου υπάρχει ένα τέτοιο ιδεολογικό σύστημα, όπως το ιχνογράφησα μόλις, είναι μερική ψευδής και μάλλον κακοήθης, εφόσον συμπαρασύρει (ως κριτική) και τον φιλελευθερισμό εν γένει. Μόνον σε χώρες όπου υπάρχει ισχυρή αντι-φιλελεύθερη ακροδεξιά και ισχυρή αντι-φιλελεύθερη άκρα αριστερά και αναρχία, υπάρχουν ύβρεις όπως «είσαι φιλελέρας» και άλλα, όχι πλέον γραφικά. 

Αντίθετα στο Ιράν, λόγου χάριν, αν είσαι εχθρός τού θεοκρατικού καθεστώτος, είναι τιμητικό να ονομάζεις κάποιον φιλελεύθερο ή να σε ονομάζουν έτσι, ακόμα και αν είσαι μαρξιστής, οι δε μαρξιστές ασκούν κριτική στον αστικό φιλελευθερισμό (και τον νεοφιλελευθερισμό) θεωρώντας ταυτόχρονα θετικό το γενικό πρόσημο αυτού τού «όρου». 

Η μέρα με την νύχτα. 

Μπορείς να συνεννοηθείς με έναν Ιρανό αριστερό μια χαρά, χωρίς να σκοντάφτεις στον «όρο» αυτό σαν να είναι ένας δείκτης «σατανικότητας», ή απλά «ο καμένος φυσάει και το γιαούρτι», για Μαρίες Αντουανέτες θα μιλάμε τώρα;

--

 

Όταν το ορολογικό πρόβλημα μετατρέπεται σε επίσης -και εμμονικά- ονοματολογικό πρόβλημα...υπάρχει πρόβλημα.

--

 

Ο (μετα-)δομισμός έπεσε από τον ουρανό, ένα βράδυ χωρίς αστέρια, μας λέει ο Άκης Γαβριηλίδης. Τον πιστεύω. Με τον Βερναρδάκη έπιναν μπύρες, και πίνω μπύρες πίνω μπύρες.

--

 

Μια «διαλεκτική» που θα υπερέβαινε την «μεταφυσική» τού οικουμενικού ανθρωπισμού αλλά και των «αρνήσεων» του (δομισμός-μεταδομισμός), κι ας ήταν κι αυτή «μεταφυσική», δεν θα έπρεπε βέβαια να στηριχθεί σε κάποια ξαναζεσταμένη σούπα «περί εθνικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων». 

Το ζήτημα είναι η συνείδηση τού ορίου, τού συνόρου, με όλες τους τις ευπλαστότητες και ακαμψίες τους, με όλες τους τις διαστρωματώσεις τους, σε όλο το φάσμα τού νοητού και τού «πραγματικού», στον μοναδικό τόπο που είναι μη-τόπος.

Φαίνεται μεγαλόσχημο, αλλά μπορεί να είναι μόνον ένα ημερολόγιο ανίας και απελπισίας, αγωνιάς, εφόσον όλα αυτά ξεκινάνε από μιαν μη επίγνωση από την σκοπιά τής εκάστοτε «ενδοχώρας».

--

  

Η ελληνική αστική τάξη είναι γεμάτη αντινομίες και αντιφάσεις, όχι μόνον «οικονομικού» τύπου, ενώ το «κίνημα» διακρίνεται για την συνοχή του (παρά τις όποιες -και εκεί- αντινομίες-αντιφάσεις). Η συνοχή αυτή προβάλλεται και στον αντίπαλο. «Ωραία πράγματα», για μια χώρα εντός-εκτός συνόρων κάποιας ασταθούς «Δύσης».

Τι να πρωτοπώ και να τι να πρωτοφοβηθώ σε αυτό το ανάγλυφο;

Δεν προλαβαίνω ούτε να περιγράψω απλά τις πολλές καταστροφικές δυνατότητες του.

Πάντως οφείλω να πω, άλλη μια φορά, ότι αυτοί που μού προκαλούν μεγαλύτερο τρόμο δεν είναι οι Έλληνες αστοί που έχουν-περιέχουν μια δυνατότητα κάποιας κατά τύχη σύμπτωσης με τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά δεδομένα, αλλά οι «εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς». 

Οι Έλληνες αστοί ποντάρουν πάλι εκεί που πόνταραν πάντα, στην Δύση, και ό,τι προκύψει για αυτούς και την κοινωνία, πότε ασφάλεια και σωστές επιλογές (υπέρ τής Αντάντ και περισσότερο υπέρ των Συμμάχων εναντίον των Ναζί) (παλιότερα και επέκταση εις βάρος τού Οθωμανού Βρυκόλακα) και πότε ήττα και υποταγή μετά από ένα «άδειασμα» από τους Δυτικούς.

Το «κίνημα» που ποντάρει; ούτε αυτό ξέρει ακριβώς πέραν γενικοτήτων και ρεαλιστικών προσαρμογών, όσον αφορά στα γεωπολιτικά, σε μια «πρώτη φάση», αλλά ξέρει όμως πως το κυριότερο είναι η «εσωτερική στο έθνος ταξική-κοινωνική πάλη».

Ας το προσέξουμε αυτό το τελευταίο, διότι είναι «όλα τα λεφτά» όπως λένε στα καφενεία.

Στην πραγματικότητα, δια μιας ανατριχιαστικά ολικής συνέπειας σε σχέση με τις μυστικιστικά νοούμενες ριζοσπαστικές αρχές του, το κίνημα στην Ελλάδα αποτελεί έναν ιδανικό αντιπρόσωπο τού αριστερού διεθνισμού-οικουμενισμού κατά την αντίληψη τού οποίου κάθε «εξωτερική απειλή» δεν είναι τίποτα μπροστά στην «εσωτερική στο έθνος-μπλιάχ ταξική απειλή τού δυτικόδουλου ή δυτικού/δυτικόφιλου αστού-εχθρού».

Το να το λες αυτό στο Βέλγιο ή στην Ολλανδία, ή και αλλού εκτός Δύσης, όντας έχοντας εξασφαλίσει την παγιότητα των εθνοκρατικών συνοριοθετήσεων, εντάξει, λογικό είναι.

Το να το λες αυτό στα όρια, πάνω στα όρια, εντός-εκτός Δύσης, σε έναν τόπο όπου η ίδια η Δύση έχει ορίσει εξαρχής ως εξωτερικό-εσωτερικό όριο της, σε αναφορά προς την «ανατολή» ή γενικά τον μη-δυτικό χώρο, το να το λες λοιπόν αυτό, δείχνει πόσο επικίνδυνα ανόητος ή ανόητα επικίνδυνος ως αφελής είσαι, αν και τυχοδιώκτης.

Ποια είναι τα σχέδια αυτού τού «κινήματος» σε περίπτωση που πρέπει να διαφυλάξει τα δικά του όρια και σύνορα; ας μην τα ονομάσει «κρατικά ή εθνικά σύνορα» διάολε. 

Ούτε που ξέρει, ούτε θέλει να ξέρει, αυτό που το νοιάζει είναι να ξεκαθαρίσει τούς λογαριασμούς του με τον «εσωτερικό ταξικό εχθρό» και αυτό το πράττει σε πλήρη συνέπεια προς το ιδεολογικό, φιλοσοφικό (ναι, φιλοσοφικό) αξιακό και επιστημολογικό «φορτίο» που φέρει ως άλλος ένας αντιπρόσωπος τής θεϊκής βασιλείας επί της γης.

Όπως είπα, δεν πρόκειται για μιαν «εθνική ιδιομορφία» αλλά για έναν ιδεατό τύπο αριστερού-αναρχικού ιδεαλισμού σε έναν ακόμα παντελώς ακατάλληλο τόπο για να ακολουθεί κάποιος (άρα και ένα κίνημα) ιδεατούς τύπους.

--

 

Το βεστφαλιανό δόγμα περί μιας εδαφικά εσωτερικής συνεκτικής κατάστασης Κυριαρχίας, όπως επεκτείνεται ως δόγμα στο υπο-δόγμα περί ενός «εσωτερικού εχθρού» που απειλεί πάντα αυτή την ειδική κατάσταση Κυριαρχίας, δεν έχει αναιρεθεί, έστω θεωρητικά, από την αριστερά και τον αναρχισμό, το αντίθετο, έχει αναχθεί σε μυστική-μυστικιστική απόλυτη οντολογική αρχή.

Δια ευθέων οικειοποιήσεων και δια παραπλανητικών αντιστροφών.

Όλο αυτό έχει συμβεί προτού εμφανιστεί ο Κ.Σμιτ στο παζάρι των ιδεών, πολύ πριν.

Η αριστερά και ο αναρχισμός, σε συνέχεια προς το γιακωβίνικο έκτρωμα, συναποτελούν πρωτομάστορες τής νεωτερικής ολοκληρωτικής κυριαρχίας, όντας μη μοναδικοί βέβαια σε αυτή την δημιουργία.

--

 

Η αναγωγή των βεστφαλιανών δογμάτων και υπο-δογμάτων σε μυστικιστικές αρχές «λαϊκών κινημάτων», οδηγεί σε μια πληθώρα καταστροφών.

--

 

Ο Ναπολέων ήρθε πολύ γρήγορα μετά τον Ροβεσπιέρο, για να πιστέψουμε το παραμυθάκι ότι ο Ροβεσπιέρος ήταν αθώος.

--

 

Οι πάντα έτοιμοι για ιδεολογικές-ηθικές εκκαθαρίσεις μαρξιστές και αναρχικοί, όταν τους μιλάς για τον ρόλο τους στην ανάπτυξη και εδραίωση τής νεωτερικής Κυριαρχίας, σού προτάσσουν την αντίρρηση ότι παραβλέπεις την «ταξική πάλη»*.

Τους αντιπροτάσσω το εξής «πραγματολογικό» (αλλά) και θεωρητικό επιχείρημα:

Πείτε μου ρε παλικάρια τής αμάχης και τής αναταραχής, πότε η «ταξική πάλη» όπως ΕΣΕΙΣ την εννοείτε και βιώνετε, δεν καταλήγει σε μιαν πάλη ενάντια σε έναν «εσωτερικό εχθρό», και αν βρείτε πότε και πως δεν καταλήγει με αυτόν τον τρόπο τότε εγώ δεν είμαι ο Γιάννης Τζανάκος αλλά ο Χαλίφης τής Βαγδάτης.

Η Ιστορία δεν είναι ένα γαϊτανάκι αιματηρών επαναλήψεων που πρέπει να γίνουν, γιατί κάποιοι «έκαναν κι ένα λαθάκι, και θα το επιδιορθώσουν», αλλά ένα Δικαστήριο που κάποτε εκφέρει τελειωτικές καταδικαστικές Κρίσεις.

Βρείτε μου την ταξική πάλη που διάολε με ενδιαφέρει κι εμένα, βγάλτε από πάνω σας την αέναη βεστφαλιανή-γιακωβίνικη δαιμονολογία που καταλήγει ενίοτε να σας καθιστά κι εσάς θύματά της, και μετά ελάτε να τα πούμε.

 

 * [την οποία αυτοί αποκαλύπτουν από την σκοπιά των εκμεταλλευόμενων, και η οποία αποτελεί την ουσιώδη έκφραση τής γενεσιουργού αιτίας όλων των πολιτικών και κοινωνικών δεινών που είναι η ταξική-εκμεταλλευτική «οικονομική δομή», μεταξύ των οποίων δεινών είναι (και) η απολυταρχική δομή τής κυριαρχίας κ.λπ].

--

 

Μετριασμοί.

Ο όρος τού ολοκληρωτισμού είναι ένας αμφιλεγόμενος όρος που εν μέρει αποκαλύπτει και εν μέρει συγκαλύπτει ειδικές μορφές τού κοινωνικού και πολιτικού απολυταρχισμού στην νεώτερη εποχή.

Η πιο χρήσιμη λειτουργία του έγκειται στην δια τής υπολειμματικής γενικότητάς του «πλεονάζουσα» διαφοροποίηση (εντός τής ευρύτερης πολιτικο-οντολογικής ταυτότητας που σημασιοδοτεί) μεταξύ δεξιού και αριστερού/αναρχικού απολυταρχισμού:

Ο δεξιός απολυταρχισμός είναι ΚΑΙ ολοκληρωτισμός αν και περιέχει επιπλέον την φασιστική «όξυνση» του, ενώ ο αριστερός/αναρχικός απολυταρχισμός είναι ΚΑΙ ολοκληρωτισμός χωρίς όμως να είναι φασισμός.

Νομίζω όμως πως η γενική ουσία τού όρου τού απολυταρχισμού, όπως και η γενική ουσία τής σύγχρονης ειδικής μορφής του, αποτελούν καλύτερους ορικούς/ορολογικούς προσδιορισμούς/καθορισμούς τού νεωτερικού αυταρχισμού, τού αυταρχισμού εν γένει.

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Όπλα από παντού..

Οι παράξενες αντιστροφές.

Στον χώρο τής πάλαι ποτέ «δυτικόφιλης» αριστεράς, στην Ελλάδα πάντα, «δυτικόφιλοι» έχουν παραμείνει μόνο όσοι υπήρξαν συνεπείς στις αρχές τής «δεξιάς» τάσης τού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος. Οι υπόλοιποι ξωκείλανε, για πολλούς λόγους: α) ήρθαν σε ώσμωση με την «ανανεωτική» πτέρυγα τού (σταλινικού) ΚΚΕ, που αποχώρησε από το ΚΚΕ και ενοποιήθηκε με τον χώρο τού παλιού ΚΚΕ-εσ, β) εντάχθηκαν στην νεοαριστερίστικη ιδεολογική ζύμωση όπως τούτη αναπτύχθηκε μετά την πτώση τού «υπαρκτού σοσιαλισμού», όθεν, απορροφήθηκαν από τον ιδιάζοντα αλλά (ταυτόχρονα) σκληροπυρηνικό «αντιδυτικισμό» τής νέας αριστεράς, έχοντας μερικοί σχέση με αυτόν ως συμμετέχοντες στην σεκταριστική τάση τού «αριστερού ευρωκομμουνισμού», γ) απορροφήθηκαν από τα νεώτερα λαϊκίστικα ρεύματα, τής αριστερής εκδοχής, σε παράλληλη ώσμωση με τον «αρχέγονο» πασοκικό λαϊκισμό (εκεί που έφτυναν τώρα γλείφουν με πάθος).

Η -κάποτε αδιανόητη- σημερινή τάση των πάλαι ποτέ «ανανεωτικών» (όχι όλων, όπως είπαμε) να στραβοκοιτάνε προς την «αυταρχική ανατολή» εξηγείται, σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, από αυτούς τούς παράγοντες, χωρίς ωστόσο να απολυτοποιούμε τα πράγματα. Οι νέοι ευρωσκεπτικιστές-δυτικοσκεπτικιστές, όπως τούς σκιαγραφήσαμε, είναι όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν και τυχοδιώκτες και κότες (συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό), οπότε ούτε αποχώρηση από την Δύση σχεδιάζουν, ούτε έχουν πρόβλημα να γίνουν κι αυτοί υποτακτικοί της, ανά περίσταση και ανά «πολιτική/γεωπολιτική» ανάγκη. Ο «αντιδυτικισμός» τους είναι πρακτικά κενός και υποδηλώνει την πρόθεση για κάποιο εντός τής Δύσης «διπλό παιχνίδι» με εχθρούς τής Δύσης, αλλά μην φαντάζεστε αναλογίες λόγου χάριν με το παιχνίδι τού Ερντογάν. Θα έλεγα, κατεβάζοντας κι άλλο το επίπεδο τού λόγου μου, ότι δεν είναι απλά Και-Κότες Και-τυχοδιώκτες αλλά κυρίως (είναι) Κότες με τυχοδιωκτικές τάσεις, Κότες-Τυχοδιώκτες, οπότε μάλλον αποτελούν τον επικινδυνότερο «συνδυασμό» δειλίας και τυχοδιωκτισμού, από όλες τις πλευρές τής «σύνθεσης», διότι αν είσαι τυχοδιώκτης πρέπει τουλάχιστον να είσαι τσακάλι, και αν είσαι κότα δεν σε παίρνει να νομίζεις ότι είσαι τσακάλι. Αν είσαι κότα και νομίζεις ότι είσαι άφοβο τσακάλι τού πονταρίσματος και τής περιπέτειας, καλύτερα να εγκαταλείψεις την δημόσια ζωή και την πολιτική. Θα μπορούσες ίσως να ασχοληθείς με τις επιχειρήσεις και να γίνεις άλλος ένας χρεοκοπημένος βλαξ, από αυτούς τούς πολλούς που υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους κ.λπ.

Αυτά με τους «παραστρατημένους» (πρώην;) «ανανεωτές» τής (κάποτε;) φιλοδυτικής αριστεράς (στην Ελλάδα) που κατάντησαν σήμερα να υπολογίζονται στις ελπίδες τού Πούτιν.

Εμείς; Ποιοι εσείς;...θα πούνε. Εννοώ εμάς που κάποτε ξυπνάγαμε με το όνειρο τής πτώσης τής Ρώμης, και αφού περνάγαμε όλη την μέρα με αυτό το όνειρο πέφταμε για ύπνο μαζί του, και το βλέπαμε και την νύχτα. Τι έγινε με εμάς; Αλλαξοπιστήσαμε; μερικοί σίγουρα όχι, λένε τα ίδια. Εννοώ εμάς, κάποιους λίγους που παραμένουμε σε απόλυτο βαθμό το ίδιο αντιδυτικοί όπως παλιά, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουμε το Κουρδιστάν, την Ουκρανία, τα επαναστατικά κινήματα στο Ιράν και αλλού. Αλλάξαμε; Όχι, αν κρίνω από τον εαυτό μου. Ο δικός μας αντιδυτικισμός όμως είναι άλλης φύσεως από τον δυτικό νεοαριστερό ή σταλινικό αντιδυτικισμό. Είμαστε πρακτικοί άνθρωποι, και επίσης δεν συμπαθούμε καθόλου πλέον τις ανατολικές και άλλες μη-δυτικές απολυταρχίες. Στο ρευστό γεωπολιτικό παιχνίδι προτάσσουμε μιαν αντίστοιχη, πιθανά κάπως τυχοδιωκτική, δική μας περιδίνηση, η οποία όμως αντιστοιχεί στην περιδίνηση των ίδιων των μη-δυτικών λαών, έστω σαν ιδεατή φόρμα. Για να κλείσω το λογίδριο μου, μισο-υπαινικτικά μισο-φανερά, θα προτάξω πάλι έναν τίτλο ενός βιβλίου που θέλω να γράψω, αν θα το καταφέρω ποτέ - διότι με βλέπω στο τέλος να γράφω ένα βιβλίο που το περιεχόμενο του θα είναι μια παράθεση «τίτλων»:

«Όπλα από παντού»..

ή αλλιώς:

Ζήτω το ΡΚΚ!

Ιωάννης Τζανάκος

 

There will be a revolution in Iran.

I stand unreservedly in solidarity with the liberal, democratic and leftist people of Iran, in their struggle for democracy, human rights and true socialism that will unite universal liberal and democratic values with the direct democracy of workers' councils.

 

The historical riddles of the Middle East, which are also world riddles, will be solved through the democratic labor movement in Iran.
As you have understood, I am not in favor some fundamental analyzes and positions of the Iranian left (and the left in general, ''today'') but I am not the right person to judge it, so I support its political victory despite my objections, and I wish the multi-ethnic Iranian people to become a global example for the revival of the social labor movement.

 

I want Iranians and Kurdish friends to know and remember that a lone voice in Greece always sings and always will sing the monotonous song:
"There will be a revolution in Iran"

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Φιλοσοφικές σημειώσεις στην άκρη ενός απογεύματος.

Αν θεωρήσουμε την αντίθεση Κεφαλαίου Εργασίας ως οντολογική αντίθεση, τότε, όταν η εργασία ακολουθεί σαν πιστό σκυλί το Κεφάλαιο στην καταλήστευση και καταστροφή τής Φύσης είναι δυνατόν να κατανοηθεί (στα πλαίσια αυτού τού σχήματος) μόνον ως μη συνειδητή, έκπτωτη, αμαρτωλή υπόσταση που δεν ακολουθεί την εσωτερική υπόσταση της. 

Όμως, η εργασία δεν έχει μια τέτοιαν εσωτερική υπόσταση ως εσωτερικότερη τής υπάρχουσας. 

Η εσωτερικότητα που καταστρέφεται και διώκεται από το Κεφάλαιο και το κατά καιρούς εργασιακό/εργατικό παρακολούθημά του, είναι η Φύση.

-----

Η Φύση ως έννοια αμφισβητείται πλέον ριζικά από τις κοινωνικές και φιλοσοφικές επιστήμες, παρά τις οικολογικές και φιλοζωικές ευαισθησίες που γίνονται δεκτές στους κόλπους τους, υποκριτικά. 

Κι αν ακόμα διαβάσεις ριζοσπάστες αντι-σπισιστές κ.λπ θα δεις ότι αποφεύγουν τον όρο Φύση όπως ο γεροδιάολος το λιβάνι, ως φοβούμενοι (ίσως παραπάνω από αυτούς πού ακολουθούν τις ανθρωποκεντρικές γνωσιο-οντολογίες) να παραβιάσουν την Αρχή τής υπεροχής τής συμβολικής τάξης.

----

 

Ο αποτυχημένος αναγωγισμός κατά την προσπάθεια να βρεις τις αιτίες όλων των συγκρούσεων και κάθε μίας ξεχωριστά, ανάγοντας τες όλες σε ένα ή το πολύ δύο δίπολα, είναι πάντα χειρότερος από έναν τίμιο φαινομεναλισμό που επιμένει να παραμένει στην ίδια την επιφάνεια των συγκρούσεων σαν να υπήρχαν όλες (άρα και κάθε μία ξεχωριστά ) δια της μοναδικής και αυτοτελούς ουσίας τους.

-----

 

Αν η ανθρώπινη γλώσσα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον εαυτό της ως ένα κάλπικο νόμισμα το οποίο δια τής γλωσσοανάλυσης ακυρώνεται συνέχεια ως κάλπικο χωρίς όμως να αντικαθίσταται (έστω στιγμιαία) από ένα αυθεντικό νόμισμα, τότε η ουσία μιας αληθινής γλώσσας θα ήταν μια μη γλώσσα. 

Αντίφαση είναι όλο αυτό, αν δεν δοξάζει πάλι μια σιωπή.
Ή κάνω λάθος;

-----

 

Η αποκάλυψη τής εγγενούς ενδογλωσσικότητας τής σκέψης σημαίνει μια σχεδόν κατάργηση τού όρου σκέψη, εκτός αν ο ίδιος ο όρος τούτος συνοδεύεται πάντα από τον όρο γλώσσα, σε ένα διαρκές παιχνίδι ταύτισης/και/διάκρισης μέσα στην ταύτιση των δύο αυτών όρων: Σκέψη-γλώσσα σε έναν αέναο ορολογικό αλληλοαντικατοπτρισμό κ.λπ. 

Αυτή η αποκάλυψη όμως σημαίνει και την εγκατάσταση μιας μόνιμης ενοχής εντός τής γλώσσας καθαυτής. 

Η γλώσσα ή γλωσσικότητα καθίσταται ο όρος εκείνος που στέφει κάθε άλλον όρο που σχετίζεται νοηματικά ή ιδεολογικά με την σκέψη, αλλά με τίμημα την μεγαλύτερη ενοχή που υπήρξε ποτέ κατά την διάρκεια αυτοελέγχου μιας νοητικής-γλωσσικής διεργασίας. 

Ο Βασιλιάς αυτού τού νέου φιλοσοφικού και ιδεολογικού Βασιλείου, η γλωσσικότητα, βασιλεύει ως ένας απόλυτος ένοχος που ανακαλύπτει την ενοχή του σε όλη την έκταση τού Βασιλείου αυτού που «ήταν» πάντα ο «ίδιος», ως μοναδικός άρχων και ως μοναδικός πολίτης του, με αυτόν τον τρόπο καθιστάμενος (ο ίδιος) αποκαλυπτικός Κήρυκας τής αυτοαναίρεσης του τούτης ως σημείου τής κυριαρχίας του επί των πάντων που αφορούν στην σκέψη.

Η γλωσσικότητα ως ένας απόλυτος ηγεμόνας πλέον, ο οποίος αντλεί την σημερινή εξουσία του από την αποκάλυψη τής απόλυτης ενοχής του σε όλη την χρονική έκταση τού παρελθόντος, όπου ασκούσε την εξουσία του χωρίς αυστηρά τεθειμένα όρια, αλλά επίσης (αντλεί την σημερινή εξουσία του) και από την σημερινή λειτουργία του να αυτοελέγχεται διαρκώς ως προς την τάση του να θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι παραπάνω από γλωσσική μορφή, ελέγχοντας έτσι όσους δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα να πράξουν το ίδιο.

------

 

Με βάση την προηγουμένη σημείωση: 

Δεν γνωρίζω κανένα θεωρητικό ιδεολογικό φιλοσοφικό σύστημα σκέψης ή γλωσσικότητας που να μην φορτώνει την πλάτη τής ανθρώπινης υπόστασης με ένα φρικτό βάρος ενοχής, και βέβαια σε αυτή την επαίσχυντη πράξη δεν βλέπω να απουσιάζουν πολλοί θορυβώδεις δήθεν εχθροί τής ενοχικότητας, Νίτσε Υπαρξιστές και άλλοι, νεώτεροι και με πολλά «μετα-» στην φαρέτρα τους. 

«Κατηγορώ τους πάντες», γιατί όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι μας έχουν πρήξει το συκώτι προτού ακόμα στείλουν το αρπακτικό πτηνό να το φάει.

------

 

Ιωάννης Τζανάκος