Όπλα από παντού..

Οι παράξενες αντιστροφές.

Στον χώρο τής πάλαι ποτέ «δυτικόφιλης» αριστεράς, στην Ελλάδα πάντα, «δυτικόφιλοι» έχουν παραμείνει μόνο όσοι υπήρξαν συνεπείς στις αρχές τής «δεξιάς» τάσης τού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος. Οι υπόλοιποι ξωκείλανε, για πολλούς λόγους: α) ήρθαν σε ώσμωση με την «ανανεωτική» πτέρυγα τού (σταλινικού) ΚΚΕ, που αποχώρησε από το ΚΚΕ και ενοποιήθηκε με τον χώρο τού παλιού ΚΚΕ-εσ, β) εντάχθηκαν στην νεοαριστερίστικη ιδεολογική ζύμωση όπως τούτη αναπτύχθηκε μετά την πτώση τού «υπαρκτού σοσιαλισμού», όθεν, απορροφήθηκαν από τον ιδιάζοντα αλλά (ταυτόχρονα) σκληροπυρηνικό «αντιδυτικισμό» τής νέας αριστεράς, έχοντας μερικοί σχέση με αυτόν ως συμμετέχοντες στην σεκταριστική τάση τού «αριστερού ευρωκομμουνισμού», γ) απορροφήθηκαν από τα νεώτερα λαϊκίστικα ρεύματα, τής αριστερής εκδοχής, σε παράλληλη ώσμωση με τον «αρχέγονο» πασοκικό λαϊκισμό (εκεί που έφτυναν τώρα γλείφουν με πάθος).

Η -κάποτε αδιανόητη- σημερινή τάση των πάλαι ποτέ «ανανεωτικών» (όχι όλων, όπως είπαμε) να στραβοκοιτάνε προς την «αυταρχική ανατολή» εξηγείται, σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, από αυτούς τούς παράγοντες, χωρίς ωστόσο να απολυτοποιούμε τα πράγματα. Οι νέοι ευρωσκεπτικιστές-δυτικοσκεπτικιστές, όπως τούς σκιαγραφήσαμε, είναι όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν και τυχοδιώκτες και κότες (συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό), οπότε ούτε αποχώρηση από την Δύση σχεδιάζουν, ούτε έχουν πρόβλημα να γίνουν κι αυτοί υποτακτικοί της, ανά περίσταση και ανά «πολιτική/γεωπολιτική» ανάγκη. Ο «αντιδυτικισμός» τους είναι πρακτικά κενός και υποδηλώνει την πρόθεση για κάποιο εντός τής Δύσης «διπλό παιχνίδι» με εχθρούς τής Δύσης, αλλά μην φαντάζεστε αναλογίες λόγου χάριν με το παιχνίδι τού Ερντογάν. Θα έλεγα, κατεβάζοντας κι άλλο το επίπεδο τού λόγου μου, ότι δεν είναι απλά Και-Κότες Και-τυχοδιώκτες αλλά κυρίως (είναι) Κότες με τυχοδιωκτικές τάσεις, Κότες-Τυχοδιώκτες, οπότε μάλλον αποτελούν τον επικινδυνότερο «συνδυασμό» δειλίας και τυχοδιωκτισμού, από όλες τις πλευρές τής «σύνθεσης», διότι αν είσαι τυχοδιώκτης πρέπει τουλάχιστον να είσαι τσακάλι, και αν είσαι κότα δεν σε παίρνει να νομίζεις ότι είσαι τσακάλι. Αν είσαι κότα και νομίζεις ότι είσαι άφοβο τσακάλι τού πονταρίσματος και τής περιπέτειας, καλύτερα να εγκαταλείψεις την δημόσια ζωή και την πολιτική. Θα μπορούσες ίσως να ασχοληθείς με τις επιχειρήσεις και να γίνεις άλλος ένας χρεοκοπημένος βλαξ, από αυτούς τούς πολλούς που υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους κ.λπ.

Αυτά με τους «παραστρατημένους» (πρώην;) «ανανεωτές» τής (κάποτε;) φιλοδυτικής αριστεράς (στην Ελλάδα) που κατάντησαν σήμερα να υπολογίζονται στις ελπίδες τού Πούτιν.

Εμείς; Ποιοι εσείς;...θα πούνε. Εννοώ εμάς που κάποτε ξυπνάγαμε με το όνειρο τής πτώσης τής Ρώμης, και αφού περνάγαμε όλη την μέρα με αυτό το όνειρο πέφταμε για ύπνο μαζί του, και το βλέπαμε και την νύχτα. Τι έγινε με εμάς; Αλλαξοπιστήσαμε; μερικοί σίγουρα όχι, λένε τα ίδια. Εννοώ εμάς, κάποιους λίγους που παραμένουμε σε απόλυτο βαθμό το ίδιο αντιδυτικοί όπως παλιά, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουμε το Κουρδιστάν, την Ουκρανία, τα επαναστατικά κινήματα στο Ιράν και αλλού. Αλλάξαμε; Όχι, αν κρίνω από τον εαυτό μου. Ο δικός μας αντιδυτικισμός όμως είναι άλλης φύσεως από τον δυτικό νεοαριστερό ή σταλινικό αντιδυτικισμό. Είμαστε πρακτικοί άνθρωποι, και επίσης δεν συμπαθούμε καθόλου πλέον τις ανατολικές και άλλες μη-δυτικές απολυταρχίες. Στο ρευστό γεωπολιτικό παιχνίδι προτάσσουμε μιαν αντίστοιχη, πιθανά κάπως τυχοδιωκτική, δική μας περιδίνηση, η οποία όμως αντιστοιχεί στην περιδίνηση των ίδιων των μη-δυτικών λαών, έστω σαν ιδεατή φόρμα. Για να κλείσω το λογίδριο μου, μισο-υπαινικτικά μισο-φανερά, θα προτάξω πάλι έναν τίτλο ενός βιβλίου που θέλω να γράψω, αν θα το καταφέρω ποτέ - διότι με βλέπω στο τέλος να γράφω ένα βιβλίο που το περιεχόμενο του θα είναι μια παράθεση «τίτλων»:

«Όπλα από παντού»..

ή αλλιώς:

Ζήτω το ΡΚΚ!

Ιωάννης Τζανάκος