You know, it's hard..

You know, it's hard: 

To want to overcome some ideological limitations of your past, and those who are supposed to express what transcends your own "old" limitations drag you back from those boundaries, send you back to the past, because, that, that you believed in the past is confirmed and everything disproves what it says that it overcomes it.

Our old left-wing nationalism, our slandered, as gray-red, leftism, the one that made us black sheep within the left, is vindicated again.

Those of us as "left nationalists" who supported the PKK, those of us in Greece who emphasized the expansionism of "eastern empires" such as Russia and the (returning) (possible) empire of Turkey, were not and are not gray-red.

And our accusers, the then super-super internationalists, now show reduced reflexes, most of them, in the face of both the Russian and the Turkish imperialist danger.

Others were slanderously included in the gray-red front (which still exists today and is pro-Russian) and others, formerly our accusers, are retreating in the face of the new fascist danger from the east.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

''It is like their whole “activism” is a joke..''

Via Adina Danes
The head of the Russian State Duma Committee of Defence has openly and directly declared that: “There will be no peace on their terms, let alone on the terms invented by Ukraine. 

It’s not going to happen!...It will be an unconditional surrender. 

Now Putin uses food, heat, light, gas as a weapon. He’ll probably start using the kids’ toys in this way, too, and damn them – if they want that!”. 

But even if all members of the Russian Duma would write these words on their forehead, the “anti-imperialist” “left” would still put the blame for the bombing and blockages of food shipments on Ukraine and US. 

The more bombs fall on Ukraine, the more these leftists repeat that it is Ukraine's and US fault. 

The more problems derive from the war, like the blockage of the cereals that affects the global south, the more is Ukraine's fault. 

Over and over. 

If tomorrow another city in Ukraine, including all its civilian buildings, is put to the ground, there are going to be 100 comments from these people who say “look what the puppet Ukraine and its US master are doing”. 

It is not only absurd, but surrealist how these people who claim to fight for social emancipation and against oppression have gone this low. 

It is like their whole “activism” is a joke.

Δεν υπάρχει «α-» ή «προ-»..

 

Ακόμα και τις «ανεπαίσθητες αντιλήψεις» τού Λάιμπνιτς (σίγουρα υπάρχει καλύτερη μετάφραση), οι οποίες δεν καταχωρούνται από εμένα στην εμπειρία και την ικανότητά της, δεν τις βλέπω-ερμηνεύω σαν υπάρχουσες «μέσω» ενός «προ-» ή ενός στερητικού «α-».

Η ανθρώπινη σκέψη, ίσως και η ζωική σκέψη γενικότερα, θαρρώ δεν έχει «από κάτω» της κάποιον «πυθμένα» που ορίζεται σε ένα ά-σκεπτο α-συνείδητο προ-συνειδητό, ή προ-κατηγοριακό πλαίσιο κ.λπ,

Στο υπόστρωμα τής αισθητηριακής αντίληψης, εκεί όπου κυριαρχεί η δεκτικότητα και η «παθητική σύνθεση», υπάρχει, και εκεί, γλώσσα Λόγος λέγειν, και ό,τι παραμένει εκτός αυτών δεν είναι «κάτι» που ως έλλειψη τους τα παράγει ως «επόμενα» σε κάποια προϋπάρχοντα στοιχεία, ή και (ως επόμενα) σε μη-υπάρχοντα στοιχεία με την απόλυτη έννοια. 

Η «μη-κατηγορικότητα» λόγου χάριν, ή η «μη-ικανότητα» (η «δεκτικότητα» ως «μη-ικανότητα», όταν συμβαίνει αυτό, διότι υπάρχει επίσης η «δεκτικότητα» ως μέρος τής ικανότητας) δεν σημαίνουν την προϋπαρξη άλλων «αρνητικών» ή «κενών» «οντοτήτων».

--

Ακόμα και στο «χαμηλότερο» «υποστρωματικό» υπο-πεδίο τής «αισθητηριακής δεκτικότητας» (διότι η «αισθητηριακή δεκτικότητα» μπορεί κι αυτή να περιέχει και «δεκτικότητα» και «ικανότητα»), δεν δέχομαι ότι υπάρχει «κάτι» που υπερβαίνει το «μη-» μέσω ενός «προ-» ή ενός (στερητικού) «α-» (σε σχέση με τον όρο νοητική ή εμπειρική ικανότητα, κατηγορική σκέψη, συνείδηση κ.λπ).

---

Ξαναθυμήθηκα το ερμηνευτικό/μεταφραστικό πρόβλημα με το a priori τού Καντ. Δεν μπορεί να εννοηθεί μάλλον ως προεμπειρικό στοιχείο τής σκέψης, ούτε όμως και ως αμιγώς υπερεμπειρικό, εφόσον υπάρχει η έννοια της καθαρής a priori εποπτείας, που σχετίζεται με αποκλειστικά δύο υποστάσεις της, τον χώρο και τον χρόνο, οι οποίες είναι μεν μη άμεσα εμπειρικές αλλά ως άμεσες προϋποθέσεις των άμεσων αντιλήψεων και αισθητηριακών εμπειρικών αντιλήψεων δεν μπορούν να νοηθούν ως αμιγώς υπερεμπειρικές. Το a priori ως το εκ των προτέρων νοητικό στοιχείο τής ίδιας τής νόησης χρειάζεται προσεκτική επανερμηνεία, ίσως υπό το φως μιας επαναφοράς του ως γλωσσικονοητικής δομής.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Delil Dilanar - Qerîn

Τι ντροπή.

 

Θα πω την κακία μου: 

Η «παθητική σύνθεση» τού Deleuze, το τελευταίο (βιταλιστικό) οχυρό τού μεταφυσικού υλισμού.
Τι ντροπή.

 

Η έννοια και η οντολογική κατάσταση τής «ικανότητας» «περιέχει» θαρρώ την έννοια τής «δεκτικότητας», χωρίς να συμβαίνει πάντα το αντίστροφο.

Καμία σχέση με τις μαλακίες τού Deleuze.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Τhe "innocence-guilt" game

 

I can play the "innocence-guilt" game, even with those hypocrites who say they don't play it, but at the bottom of my mind moralism, especially moralism of hypocrites, is a discount to thought.

There are innocent and guilty, according to time and historical circumstance, but the ontological scales of "innocence-guilt" smell of blood, dominance, potential or active, religion, hidden or open, slanders, persecutions, humiliations.

I will emphasize in my analysis the most "innocent", the most insidious priesthood, the modern sacred examination, and reveal its moral-ontological hierarchies.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Οι κλίμακες τής ενοχής.

Οι κλίμακες τής ενοχής.
Όλοι οι συντελεστές ενός μαζικού εγκλήματος νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν στους άλλους και τον εαυτό τους, με βασικό σκοπό τους όμως, όχι τον μοναδικό, να μεταβιβάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος τής ενοχής κάπου αλλού, ίσως και στους κριτές τους που μπορεί να είναι ταυτόχρονα οι αντίπαλοι τους.

 

The scales of guilt.
All the perpetrators of a mass crime feel the need to apologize to others and to themselves, with their main purpose, however, not the only one, to transfer as much of the guilt as possible somewhere else, perhaps even to their judges who may be at the same time their opponents.

 

---

 

 

Οι σύγχρονες ιδεολογίες είναι συν τοις άλλοις συστήματα αλληλο-μεταβίβασης* σταθερών ηθικών ενοχών, τα οποία λειτουργούν σαν υποσυστήματα ενός ενιαίου συστήματος ενοχής που παράγει μια σταθερή ποσότητα ενοχής που κατανέμεται μέσω αυτής τής διαρκούς αλληλο-μεταβίβασης.

---

 

Με επιφύλαξη (διότι γράφω από μνήμης), μια (μετα-)καντιανή εποπτεία και ερώτηση.

Ο Λόγος είναι κατά τον Καντ «η ικανότητα τής ενότητας των κανόνων κατανόησης σύμφωνα με τις Αρχές», όπου οι Αρχές και η γνώση που απορρέει εξ΄αυτών ορίζονται ως μια νοητική ικανότητα (άρα ικανότητα επίσης) που δια των συλλογισμών καθιστά το υποκείμενο δεκτικό στην αναγνώριση τού συγκεκριμένου μέσω (των) εννοιών.

Κάθε συλλογισμός είναι «μορφή απόκτησης γνώσης από μιαν Αρχή», αλλά όλη τούτη η διεργασία δεν σημαίνει κατανοητική εμπειρία, προχώρημα τής συγκεκριμένης γνώσης ως κάτι που δεν αρκείται στην γενική «αναγνώριση» και οντολογική μορφοποίηση τού συγκεκριμένου, αν δεν ενωθεί με το εμπειρικό αντίστοιχό της, δια μιας συνθετικής (και όχι αναλυτικής) γνώσης**, η οποία -ως συνθετική- θα απαρτίζεται βέβαια και από έννοιες (συλλογισμούς κ.λπ) αλλά αναγκαία και από πιθανότητες εμπειρικών δεδομένων που θα την επιβεβαιώνουν.

Συγνώμη για το στρίμωγμα των εννοιολογήσεων, γράφω πρόχειρα, ελπίζω να μην κακοποιώ τον Καντ.

Τι με ενδιαφέρει, σε σχέση με τις σύγχρονες «ενοχικές» ιδεολογίες, όπως τις σκιαγράφησα αλλού;

Με ενδιαφέρει ότι δεν βλέπω πουθενά, εντός τους, κάποιαν άμεση αναφορικότητα προς αυτά τα «δεδομένα» που προαναφέραμε.

Είναι κλειστά συστήματα αυτοεπιβεβαίωσης και αλληλο-ενοχοποίησης, τα οποία έχουν «ανοίγματα» μόνον σε σχέση με τον μεταξύ τους «διάλογο» που τις αναπαράγει (ως ιδεολογίες) ως υποσυστήματα μιας γενικής ιδεολογίας (τής) ενοχοποίησης.

Σίγουρα ο Καντ θα εξέταζε αλλιώς την «κλειστότητα» αυτών των ιδεολογικών υπο-συστημάτων, αφού το δικό του κριτήριο για την αξιολόγηση τού (νομιζόμενου ως) «ηθικού πράττειν» δεν χωρεί εμπειρικές θεμελιώσεις ως θεμελιώσεις στην βάση των οποίων μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός (πραγματικού-υλικού ή νοητικού) «συστήματος ηθικής». Το λέω αυτό, για να μην παρεξηγούμαστε (με ενδιαφέρει η Κ.Κ.Λ και όχι η Κ.Π.Λ).

* Μιλώντας για (αλληλο-)μεταβίβαση, δεν σχετίζω αυτή την λέξη-έννοια με κάποια «φροϋδική» εκδοχή της. 

Η ψυχανάλυση και η σέκτα των φροϋδιστών δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. 

Δεν ασχολούμαι με σοφιστές αυτού τού τύπου, εξάλλου είναι πλέον επικίνδυνοι μαλάκες. 

 

**Η αναλυτική κρίση δεν προσθέτει τίποτα στον προσδιορισμό μιας θεμελιώδους κατηγοριακής δομής τής σκέψης, αποτελεί ένα είδος εν εαυτώ ταυτότητας, ενώ η συνθετική κρίση σημαίνει την ένωση μη ενδογενώς σχετιζόμενων εμπειρικών ή υπερεμπειρικών νοητικών δομών τής σκέψης. 

Στην συνθετική κρίση πιθανολογούμε πως οι εμπειρικές ή οι αφηρημένες σκέψεις μας θα επιβεβαιωθούν από τα δεδομένα τής εμπειρίας, άρα εντός τής συνθετικής κρίσης ενυπάρχει η πιθανότητα ως αναγκαιότητα.

 

[ Σημείωσεις για να διευκρινιστούν κάποιες καντιανής προέλευσης έννοιες:

-----

---

Οι εμπειρικές κρίσεις μπορούν να εννοηθούν ίσως ως κράματα αφηρημένων και βιωματικών σκέψεων, όπου βέβαια οι βιωματικές σκέψεις αποτελούν επίσης σκέψεις που περιέχουν ένα στοιχείο αφαίρεσης. 

Αυτό το στοιχείο αφαίρεσης δεν θεωρώ ότι είναι απλά μια άλλη μορφή τού πεδίου των κατηγοριών που υποτίθεται ότι αναδύεται σε ένα πεδίο μιας υποτιθέμενης προκατηγοριακής σκέψης. 

Υπάρχει μια μη κατηγορική σκέψη εδώ, αν και η σκέψη παραμένει αφηρημένη, αλλά αυτή δεν σημαίνει θαρρώ κάτι το προ- ή ακόμα χειρότερα ένα στερητικό α- . 

Αφηρημένη μη κατηγορική σκέψη ως στοιχείο διανοητικών-γλωσσικών κραμάτων που δύνανται παράλληλα να περιέχουν αμιγώς αφηρημένες/ως/κατηγοριακές δομές σκέψης.

---

Οι συνθετικές κρίσεις είναι εμπειρικές ή υπερ-εμπειρικές (a priori), αλλά και ως αποκλειστικά a priori ενέχουν μιαν ικανότητα που ίσως είναι ταυτόσημη με την ικανότητα τής εμπειρίας

---

Να εξετάσουμε την εμπειρική ικανότητα/δεκτικότητα ως αυτόνομη σε σχέση με την αισθητηριακή ικανότητα/δεκτικότητα.

---

Η συνθετική κρίση ως αποτύπωση μιας αντίστοιχης συνθετικής ικανότητας, δύναται θαρρώ να είναι μια εμπειρική ικανότητα η οποία ταυτόχρονα περιέχει (και) το «είδος» «μαθηματική ικανότητα» ]

 

 

Ιωάννης Τζανάκος