Αντιστροφή (6). Transcendentalism..

All the highest "holy" purposes fall into "dirty" means of their realization.

At least the Jesuits were telling half the truth, and don't tell me that as the Greek proverb says, "Half the truth is the biggest lie", because this is sometimes true and sometimes not true.

The Jesuits were telling a half-truth when they claimed that a holy purpose can sanctify the means of its realization (which may, therefore, be dishonorables), because they were telling the basic lie that there are "holy purposes".

You adventurers of modern revolutionism are of course not telling the whole truth, that is to say that there are NO "holy purposes" but only human-social purposes, and you are not telling this truth, i.e. you are lying, because you are concealing the production by you of yours "purpose'' as '''holy''.

You verbally disguise, by hiding it, the designation ''holy'' in ''purpose'' with various transcendental equivalents which nevertheless mean the same as the designation ''holy''.

Like the feudal-capitalist revolution of the partisan bureaucrats, it took the institution of "minister" and christened it (at first) "Commissar".

It was the same, but the adventurous revolutionaries of modernity changed its name!

Thus the "holy purpose" changed its name and received many other names that meant "holy", the Supreme, therefore the Transcendent.

This is not just a repetition of a "half-lie" that can be "half-truth", but it is an all-round complete spherical and brazen Lie, already in the "half" of the sentence born by the Jesuits (so their more complex sentences were 'translated').

Let's go now to the other "half" of the sentence:

The Jesuits speak of legitimate "dishonorable means" to realize the "holy end", so they accept that they approve of the use of some "dishonorable means" as long as they serve to realize a "holy end".

Do the modern super-revolutionaries accept that the "dishonorable means" they will use are really "dishonorable"?

I have seen neither in Trotsky's essay nor in Lukács' statements, an honest acceptance that "dishonorable means" are accepted for the realization of their "holy purpose", which, as we said, is not called "holy'' but through other names that hidden their transcendentalism.

As for the anarchists, things are simple, and they have one name: Netzaev.

They are open in their declarations that they will use all means, not really caring to even define them as "dishonest" or "honest".

And their own "holy goal", the destruction of the state, is also not defined by them as "holy", since the modern religion of anarchism throws into the "fire of hell" any transcendentalism, whether it has the name of the "state" or it has the name of "god" ("Neither God, nor State", they say).

But why is transcendence/transcendentalism considered by them to exist only in the (term and alienation) "God" and in the (term and alienation) "State"?

Did they "forget" something? But of course, they also "forgot" themselves, their "pure, always self-determined" and rather monstrously huge Ego.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Αντιστροφή (5). Mr. Lenin..

Mr. Lenin, the founder of state feudalcapitalism which has destroy us as radicals for a century and more, was on fire when he denounced the opportunism and adventurism in the labor left movement, but you intelligent believers or left-wing critics of Lenin (ultra-leftists and anarchist-autonomists), you still haven't "understood" that he was united with these unmoral attitudes, simply because you don't want your "common nature" with him to be revealed.

Lenin, like you, criticized opportunism-adventurism in relation to and in reference only to the "holy" goal of the workers' socialist-communist revolution with a perspective of society without exploitative social classes and without social classes in general (classless society).

It never occurred to you that there are NO "holy purposes", it never occurred to you that when you posit a social historical and class purpose as "holy" then it is inevitable that you fall into opportunism-adventurism and immoral purposelessness sectarian violence, as a means, to you do it.

Yes, you may not be an opportunist and an adventurer in relation to the "holy purpose", but since you have set it up as a "holy purpose", you will have opened the way for yourself to be an opportunist and an adventurer as to all other human affairs and their purposes.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Αντιστροφή (4)

Ένα από ερωτήματα που δεν τίθενται από τους θεωρητικούς εκείνους τού ριζοσπαστισμού, οι οποίοι ψάχνουν και ψάχνουν τον τρόπο να μην κλίνουν προς τον ένα ιμπεριαλισμό για να πολεμήσουν τον άλλον:

Γιατί άραγε μόνον ο μη Δυτικός ιμπεριαλισμός κτίζει μιαν αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία; 

Θα πούνε, μα δεν είναι αυθεντική, αληθινή, βαθιά αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία, τούτη η ιδεολογία των μη δυτικών ιμπεριαλιστών, οπότε τι σημασία έχει αυτό το κτίσιμο από την σκοπιά των όντως όντων; (μα φυσικά, δεν θα μιλούσαν έτσι ακριβώς, πλατωνικά).

Αλήθεια λέτε; Δεν έχει σημασία μια δομημένη σε κράτη και συνασπισμούς απόλυτη υποκρισία; 

Μα που είναι πια αυτή η δυτική υποκρισία, η περιλάλητη;

Λέτε, λένε ψέματα λοιπόν οι δυτικοί, για την ισότητα, την ελευθερία, την Δημοκρατία, όλα αυτά μάσκες είναι, φλούδες, στολίδια που κρύβουν το αποτρόπαιο πρόσωπο των δυτικών ιμπεριαλιστών, αλλά πείτε μου, αφού πρώτα σκεφτείτε καλά: 

Η μάσκα τού αντιιμπεριαλισμού, την οποία φοράνε σχεδόν αποκλειστικά οι εχθροί των δυτικών κυρίαρχων, οι μη δυτικοί κυρίαρχοι, είναι άραγε για σας πιο ελαφριά, πιο αληθινή από την δυτική μάσκα, αν και ψευδής;

Μήπως για σας αυτή η μάσκα κρύβει εν εαυτώ μιαν αλήθεια; 

Γιατί, αυτό υποψιάζομαι, ότι ενώ οι μάσκες των δυτικών παρουσιάζονται για σας ως μη έχουσες κάποιαν άλλη ουσία πέραν αυτών των αποτρόπαιων που κρύβουν από πίσω τους, την ίδια στιγμή οι μάσκες των μη δυτικών παρουσιάζονται αλλιώς, σαν να έχουν ενδογενή αξία, με την έννοια ότι κουβαλούν μιαν αλήθεια -έστω κακοποιημένη αφότου εισήλθε στον ρόλο του στοιχείου μιας μάσκας.

Διευκρινίζω πιο συγκεκριμένα την καχυποψία μου τούτη:

Η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία, δέχονται την ανηλεή κριτική σας ως τάχα ήδη-στην-έναρξη τους ασθενείς αφαιρέσεις που χρειάζονται το συγκεκριμένο πρόσωπο τής ζωντανής κοινωνίας για να υπάρξουν ως πραγματικότητες, ενώ ο αντιιμπεριαλισμός ακόμα και ως μάσκα συγκρατεί τις ζωντανές ιδιότητες του, σαν η χρήση του ως μάσκας να μην μπορεί να του στερήσει έναν βαθμό ζωντάνιας και συγκεκριμένου φορτίου.

Οι αλλοιωμένες από τον Δυτικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ιδέες και αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, τής δημοκρατίας, παρουσιάζονται από τους δυτικούς και μη δυτικούς αντιδυτικούς ως ήδη-στην-έναρξη τους ασθενείς αφαιρέσεις που εμπεριέχουν εν εαυτώ, ως τάχα αφηρημένες, την παθητικότητα τους, την ήττα τους, το ασθενές φορτίο τους, ενώ ο αντιιμπεριαλισμός, η μάσκα δηλαδή των εχθρών τής Δύσης, παρουσιάζεται σαν μια ιδέα ζωντανή και αληθινή από την γέννηση της, η οποία απλά πληγώνεται όταν αλλοιώνεται εισερχόμενη στην ιδεολογική μάσκα των μη δυτικών κυρίαρχων, όντας πλέον στοιχείο αυτής τής μάσκας.

--

Δεν θα εξαπατηθούμε άλλο, από την διάκριση αφαίρεσης και συγκεκριμένου, όταν μιλάμε για τις αξίες που γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, την Ρώμη και την Δύση. 

Το συγκεκριμένο αυτών των αφαιρέσεων είναι η ακεραιότητα τους ως αφαιρέσεων.

Η επίκληση τους ως εχόντων αξία μόνον αν γίνουν συγκεκριμένες, γνωστή μαρξιστική αναρχική αλλά και ακροδεξιά επίκληση, εντός Δύσης, και όλα αυτά συν η φονταμενταλιστική Ανατολική δεσποτική επίκληση τους, στην (κυρίως ανατολική) μη Δύση, είναι ψεύτικες επικλήσεις, αυτές τούτες οι επικλήσεις είναι το μεγαλύτερο ψέμα, η πιο κρυμμένη ως μάσκα μάσκα τού ψέματος.

Ιωάννης Τζανάκος 

Αντιστροφή (3)

Η λειτουργία, και ειδικά η ίδρυση των σύγχρονων κρατών, απαιτεί έναν ισχυρό βαθμό πίστης σε μια παράλογη ιδέα αδιάρρηκτης ενότητας των υποκειμένων που (θα) υπόκεινται στην εξουσία τους.

Αυτή η παράλογη πίστη έχει πάντα απέναντι της μιαν εξίσου παράλογη έλλειψη τής επιθυμίας για μιαν ενότητα των ανθρώπων υπό έναν καταναγκαστικό και συνάμα εθελοντικό κεντρικό εξουσιαστικό θεσμό.

Αυτός όμως ο αλληλοπροσδιορισμός τυφλής πίστης στην κυριαρχία και απιστίας στην πιθανότητα μιας έλλογης εξουσιαστικής πολιτικής ενότητας (μεταξύ) των ανθρώπων, δεν είναι διαλεκτικός, με την έννοια τής διαλεκτικής που θα σήμαινε ότι ο κάθε ένας όρος τού αλληλοπροσδιορισμού αποτελεί γενετική προϋπόθεση τού άλλου. 

Η θρησκεία τής κυριαρχίας που συνοδεύει την ίδρυση και την λειτουργία τής νεώτερης κυριαρχίας, αποτελεί, θαρρώ, τον όρο εκείνο που κυριαρχεί στον αρνητικό νοητικό αλληλοπροσδιορισμό τούτο, άρα τούτος ως αρχικό αίτιο αντιστοιχεί στην ίδια καθαυτή την οντολογική υλική ιεράρχηση τής κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας που παρουσιάζει την ανάγκη μιας τυφλής εξουσιαστικής και κρατικής συνοχής ως αρχικό αίτιο.

Η αρνητική αντιστροφή τής πρακτικής αλλά και τής παράλογης πίστης περί μίας αδιάρρηκτης κρατικής εξουσιαστικής συνοχής παράγεται ως έχουσα την αιτία της στην πρακτική και την πίστη τούτη.

Αποτελεί ίσως αυτό το πιθανό γεγονός μια διαχρονική ηθικοπολιτική δικαιολόγηση τής αντιστροφής τούτης;

Νέτα σκέτα, έτσι για ξεκίνημα, όχι και πάλι όχι.

Ιωάννης Τζανάκος 

Αντιστροφή (2)

Ακούγεται και είναι παράλογο, επίσης αδιέξοδο από τη σκοπιά τής όποιας κοινωνικής θέσμισης, να επιθυμεί ένα κοινωνικό ή ατομικό υποκείμενο να απαντήσει στην αδικία με αδικία, αλλά πείτε μου, πόσο εφικτό ή δίκαιο τελικά είναι να απαντήσει στην αδικία με δικαιοσύνη; 

Αν θεωρείται από τους αξιότιμους φιλοσόφους ότι δεν έχει νόημα να ασχοληθούν με μια σοφιστική ερώτηση, ας προσπαθήσουν να ρωτήσουν, φανταστικά βέβαια, τον Νίτσε ή τον Μαρξ, πως θα απαντούσαν σε ένα τέτοιο ερώτημα. 

Δεν θα ήταν οι μοναδικοί ίσως που θα θεωρούνταν αρμόδιοι για να απαντήσουν -κατά αποκλειστικότητα, στην νεώτερη εποχή. 

Δική μου είναι η επιθυμία ή η υπόθεση ότι αυτοί θα ήταν οι αρμόδιοι να απαντήσουν, σε μια τέτοια ερώτηση. 

Ίσως μάλιστα (θα ήταν) οι μοναδικοί ενδιαφερόμενοι.

Ιωάννης Τζανάκος 

Αντιστροφή (1)

Οι πρωταρχικοί σοφιστές δεν πίστευαν στα σοφίσματα τους. 

Οι νεώτεροι σοφιστές (όπου νεώτερο ας εννοήσουμε καθετι μετά την αρχαία Ρώμη) που δεν ξέρω αν αξίζουν τον τίτλο αυτό, συνδυάζουν τα σοφίσματα τους με μια μορφή πίστης τους προς αυτά. 

Αναλογικά, οι (πολιτικές) συμμαχίες στην νεώτερη εποχή, διάγουν πάντα μια περίοδο αγάπης μεταξύ των συμμάχων, ακόμη κι αν έχει προηγηθεί πόλεμος μεταξύ τους. 

Κάποια πράγματα που δεν χρειάζονταν πίστη κάποτε, σήμερα - ευρύ αυτό το σήμερα - πασπαλίζονται με μια γλυκιά χρυσόσκονη πίστης και αγάπης.

Νομίζω ότι σε αυτό το ευρύ σήμερα και οι πιο σκληρές κριτικές αυτών των μακρινά συγγενών καταστάσεων, δεν γλιτώνουν από αυτήν την γλυκιά χρυσόσκονη τής πίστης και τής αγάπης. 

Η σοφιστική και η λογική των συμμαχιών (απομακρυσμένα γένη, μετάβαση σε άλλο γένος;) δομούνται και ως θέσμιες και ως κριτικές-αιρετικές υπό το φως τής ένωσης τους (αντίστοιχα) με την πίστη και την αγάπη, άρα η κριτική-αιρετική μορφή τους, ως μια αντιστροφική πράξη, λειτουργεί και αυτή ως κάτι που δεν είναι μη-μεταμφίεση ή μη-μάσκα, το πρόσωπο της αν και κάπως ανοιχτό στη θέα είναι και αυτό ένας μιγάς ψεύδους και πίστης, κυνικής συμμαχίας και αγάπης, αναδιπλασιασμενων.

Επαναλαμβάνω. Ούτε όσοι φαίνονται να σπάνε αυτούς τους δεσμούς, τους σπάνε στα αλήθεια.

Πόσες φορές να το πω;

Ποιός όμως είναι πιο ανοιχτός στην θέα τής κριτικής, αν η κριτική είναι ορθολογική και όχι αιρετική πρακτική στείρας άρνησης;

Ο θέσμιος νεωτερικός λόγος; ή ο αιρετικός-κριτικός νεωτερικός αντιστροφικός λόγος;

Το ξέρω, το ξέρω, ο θέσμιος λόγος τής νεωτερικότητας κρύβει κι αυτός την αδικία και την μη τήρηση τής συμμαχικής-φιλικής (πολιτικής) δέσμευσης, με υποκρισία, αγάπη πίστη και Νόμο, ο δικός σας άραγε, αποκαλύπτεται ως αποκαλυπτικός όλων αυτών αλλά ως τί; Ως κάτι χωρίς τον δεσμό υποκρισίας που περιέχουν;

Εδώ σε θέλω Μαρξ ή Νίτσε μάστορα.

Ιωάννης Τζανάκος 

Αντιστροφή (εισαγωγή)

Προσεγγίζοντας μια υπόθεση θεωρητικής εργασίας, για τη σχέση ομοιότητας και ετερότητας μεταξύ δύο κορυφαίων θεωρητικών συστημάτων τής νεωτερικότητας: Νίτσε και Μαρξ. 

Σίγουρα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες διδακτορικά και δοκίμια που εξετάζουν αυτό το θέμα, αλλά μιας και εμείς δεν ήμαστε συστηματικοί διανοούμενοι και επιστήμονες, καφενόβιοι τής μη επαγγελματικής φιλοσοφίας είμαστε, θα μιλήσουμε σε μια σειρά σύντομων αποσπασματικών δημοσιεύσεων, αποφθεγμάτων, με τον τίτλο: Αντιστροφή (των αδίκων ηθικών (ηθικολογικών) και πολιτικών θεσμών). Πρόκειται για μια Χίμαιρα ενός ερασιτέχνη.

Οπότε δείξτε κατανόηση, εσείς οι ειδήμονες.

Αρχικά δεν θα τσιτάρουμε, όπως λέγονταν παλιά, αλλά θα περικυκλώσουμε το θέμα σαν να ήμασταν ο Ροβινσώνας Κρούσος, σε ένα νησί τής καθημερινότητας χωρίς βιβλία και βιβλιοθήκη.

Καλή χρονιά.

Ιωάννης Τζανάκος