Οι πρωταρχικοί σοφιστές δεν πίστευαν στα σοφίσματα τους.
Οι νεώτεροι σοφιστές (όπου νεώτερο ας εννοήσουμε καθετι μετά την αρχαία Ρώμη) που δεν ξέρω αν αξίζουν τον τίτλο αυτό, συνδυάζουν τα σοφίσματα τους με μια μορφή πίστης τους προς αυτά.
Αναλογικά, οι (πολιτικές) συμμαχίες στην νεώτερη εποχή, διάγουν πάντα μια περίοδο αγάπης μεταξύ των συμμάχων, ακόμη κι αν έχει προηγηθεί πόλεμος μεταξύ τους.
Κάποια πράγματα που δεν χρειάζονταν πίστη κάποτε, σήμερα - ευρύ αυτό το σήμερα - πασπαλίζονται με μια γλυκιά χρυσόσκονη πίστης και αγάπης.
Νομίζω ότι σε αυτό το ευρύ σήμερα και οι πιο σκληρές κριτικές αυτών των μακρινά συγγενών καταστάσεων, δεν γλιτώνουν από αυτήν την γλυκιά χρυσόσκονη τής πίστης και τής αγάπης.
Η σοφιστική και η λογική των συμμαχιών (απομακρυσμένα γένη, μετάβαση σε άλλο γένος;) δομούνται και ως θέσμιες και ως κριτικές-αιρετικές υπό το φως τής ένωσης τους (αντίστοιχα) με την πίστη και την αγάπη, άρα η κριτική-αιρετική μορφή τους, ως μια αντιστροφική πράξη, λειτουργεί και αυτή ως κάτι που δεν είναι μη-μεταμφίεση ή μη-μάσκα, το πρόσωπο της αν και κάπως ανοιχτό στη θέα είναι και αυτό ένας μιγάς ψεύδους και πίστης, κυνικής συμμαχίας και αγάπης, αναδιπλασιασμενων.
Επαναλαμβάνω. Ούτε όσοι φαίνονται να σπάνε αυτούς τους δεσμούς, τους σπάνε στα αλήθεια.
Πόσες φορές να το πω;
Ποιός όμως είναι πιο ανοιχτός στην θέα τής κριτικής, αν η κριτική είναι ορθολογική και όχι αιρετική πρακτική στείρας άρνησης;
Ο θέσμιος νεωτερικός λόγος; ή ο αιρετικός-κριτικός νεωτερικός αντιστροφικός λόγος;
Το ξέρω, το ξέρω, ο θέσμιος λόγος τής νεωτερικότητας κρύβει κι αυτός την αδικία και την μη τήρηση τής συμμαχικής-φιλικής (πολιτικής) δέσμευσης, με υποκρισία, αγάπη πίστη και Νόμο, ο δικός σας άραγε, αποκαλύπτεται ως αποκαλυπτικός όλων αυτών αλλά ως τί; Ως κάτι χωρίς τον δεσμό υποκρισίας που περιέχουν;
Εδώ σε θέλω Μαρξ ή Νίτσε μάστορα.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου