Η λειτουργία, και ειδικά η ίδρυση των σύγχρονων κρατών, απαιτεί έναν ισχυρό βαθμό πίστης σε μια παράλογη ιδέα αδιάρρηκτης ενότητας των υποκειμένων που (θα) υπόκεινται στην εξουσία τους.
Αυτή η παράλογη πίστη έχει πάντα απέναντι της μιαν εξίσου παράλογη έλλειψη τής επιθυμίας για μιαν ενότητα των ανθρώπων υπό έναν καταναγκαστικό και συνάμα εθελοντικό κεντρικό εξουσιαστικό θεσμό.
Αυτός όμως ο αλληλοπροσδιορισμός τυφλής πίστης στην κυριαρχία και απιστίας στην πιθανότητα μιας έλλογης εξουσιαστικής πολιτικής ενότητας (μεταξύ) των ανθρώπων, δεν είναι διαλεκτικός, με την έννοια τής διαλεκτικής που θα σήμαινε ότι ο κάθε ένας όρος τού αλληλοπροσδιορισμού αποτελεί γενετική προϋπόθεση τού άλλου.
Η θρησκεία τής κυριαρχίας που συνοδεύει την ίδρυση και την λειτουργία τής νεώτερης κυριαρχίας, αποτελεί, θαρρώ, τον όρο εκείνο που κυριαρχεί στον αρνητικό νοητικό αλληλοπροσδιορισμό τούτο, άρα τούτος ως αρχικό αίτιο αντιστοιχεί στην ίδια καθαυτή την οντολογική υλική ιεράρχηση τής κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας που παρουσιάζει την ανάγκη μιας τυφλής εξουσιαστικής και κρατικής συνοχής ως αρχικό αίτιο.
Η αρνητική αντιστροφή τής πρακτικής αλλά και τής παράλογης πίστης περί μίας αδιάρρηκτης κρατικής εξουσιαστικής συνοχής παράγεται ως έχουσα την αιτία της στην πρακτική και την πίστη τούτη.
Αποτελεί ίσως αυτό το πιθανό γεγονός μια διαχρονική ηθικοπολιτική δικαιολόγηση τής αντιστροφής τούτης;
Νέτα σκέτα, έτσι για ξεκίνημα, όχι και πάλι όχι.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου