Η λαγνεία τής απάρνησης τής λέξης..

Dear friends ''from the east"..

If we are not accused of being pro-Westernimperialism, we will be accused of being coldwar social democrats.

Before you think about something harder, to you answer the answer you think I'm going to give you, I say this:

Against a China that even now commits genocide against the Uighurs and against a Russia that committed genocide in Mariupol, I am not a coldwar social democrat, I am a warmwar democrat and liberal, I even think positive of Churchill and Roosevelt, so I have no hesitations .

The imperialist East, in the historical moment we live in, is worse than the imperialist West, end of conversation, and if Marxism cannot digest this simple fact, then its last living remnants will disappear.

Monthly Review, and other smelly shit.

--

Dear friends ''from the east", I dare not call you comrades, have you ever considered that the data and analyzes you derive to construct "anti-western imperialist" analyses, come from... the west?

But which west?

This part of West is the part of West that want to leave the Ukrainian and Iranian people to the teeth of the eastern imperialists, "for peace".

The Westerners who provide you with anti-Westernism are like the Christians of the late Roman era, waiting for the barbarians to defeat Rome.

--

Yes, I know, there are good Marxists in the western world, who don't slander the Kurds, don't stand up for the mass murderer Assad, they don't pretend they don't know what's going on in theocratic Iran, they don't identify the victim (Ukraine) with the perpetrator (Russia), they are in a good way "anti-Zionist" and not anti-Semitic.

Here on Facebook, I have met the impeccable Michael and revolutionary socialists from Oakland who always say the right thing and have not let down the honest, truly honest red flag, despite their faults.

But these slandered and few in the global Marxist ideological community are very clean, very emotional, very moral, flawless Marxists, while I who am a dirty, eternally nonmoral, pathological pro-Kurdish, Kurdomaniac, Iranomaniac, Ukrainomaniac, renegade infidel old man, certainly not marxist, only opportunistically as it is called, fan of Alcibiades and not of Christ and Marx, card player, impulsive sinner, full of passions, I want an attack on the fascist east, it will do the eastern peoples good, don't listen to marxist bullshit, I want ideological war now, defeat Russia's now, China's defeat, I want to be done with these bastards..

--

An honest but inadequate Marxist "anti-imperialist" reasoning.

Honest Marxists like Michael make a Vietnam-Ukraine analogy.

Just like this: just as the Vietnamese "communists" received help from the (Stalinist state capitalist) Soviet Union to drive the American imperialists out of Vietnam, so the Ukrainian liberal democrats (who express the free will of the vast majority of Ukrainians) they have the right to receive help from the imperialist west, to expel the Russian fascist invaders from the Ukrainian land.

Before I give my opinion, I make a statement:

Only with these Marxists do I agree to have a serious discussion, or to play cards, so I can reveal to them before the discussion that I also know how to steal at cards.

They are not the only ones who know how to steal, and since as a Greek opportunist I have spent a lot of time in card games and women's affairs, I would like them to also know that I see them when they continue to steal in the card game.

Let's get to the heart of the game, without claiming to play fair, how much longer can I stand to play fair with my friends who are constantly robbing in the card game and selling me honesty? It's impossible, I'm bored, you stole me, I'll steal you too. But that doesn't mean that you will consider my every move as theft. You will play without saying in advance that I am stealing, but you will prove it, you will show it, oh moralistic teenager of human history.

Let me give my opinion on the subject of the analogy of honest Marxists who are more honest than other Marxists, but they are not virgins of morality.

-

When the US intervened in Vietnam, there was already a pro-Western government in South Vietnam, half of Vietnam was in the ideological political cultural sphere of influence of the Western imperialist world, not without the consent of a large part of its population, so this intervention was not an invasion, as it was, after, in Iraq (again by the Americans), as is the invasion of Ukraine by Russian fascists, with no one wanting for them, not even the pro-Russian Ukrainians (few as pro-Russian in the Russian-speaking Ukrainian community).

So, sorry dear Marxist to spoil your analogy soup, the Vietnam example you put on the table is unfortunate, although it certainly fulfills the need to satisfy the Marxist mythology of the Vietnam-symbol. The age of Totems is over, and so are totemic analogies.

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

Sorry comrades to hurt you..

 

Sorry comrades to hurt you, but I'm doing what Marx himself asked me to do in a nightmare I had yesterday.

He came angry in my sleep and asked me to fuck his followers.

"I don't want believers you motherfuckers, fuck you"..

The harshest theocracy: Marxism.

As the former general secretary of the Greek (Stalinist) communist party said: "from communist you can become an opportunist, but from an opportunist you cannot become a communist again".

The Koran doesn't say anything like that either, you just face a death sentence for apostasy, and so on, while the Stalinist communist says something worse, that if the satanic-opportunist quality takes hold in you, there is no going back, once an opportunist for always an opportunist. 

Ιf your communist identity is "contaminated" by opportunism, you can neither repent nor return repentant to your communist family.

At the same moment you fell into the sin of opportunism, at the same moment you entered forever, while still living, into the hell of bourgeois ideology-sin.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Διάσπαρτες σκέψεις για τον επιστημονικό σοσιαλισμό τής Πράξης και την κωμική απελπισία μας.

I don't stretch socialism to the heavens, our known "heavens", I want to throw it into our daily lives, and no, no, this is not May68.

 

Προς κάποιους σεβάσμιους και όχι τόσο γέροντες, εντάξει, είπαμε.

Όταν μετά από 30 χρόνια αποδημήσουν εις Κύριον, να ξέρουν ότι αυτά τα γλιτσιάρικα όντα θα πάνε στην τελετή αποχαιρετισμού (αν ζούνε), και εις άρθρα φλογερά θα τους τιμούν με δόξα και τιμή, καταχωρώντας τους στο ιερόν βιβλίον των ενδόξων προγόνων τής ανανέωσης. 

Σιγά σιγά θα τους ξανακάνουν δικούς τους, όπως το ξέρουν καλά, όπως ξέρουν καλά να λερώνουν τα πάντα όσο ζει κάποιος, αν τολμάνε βέβαια, διότι μερικούς δεν τολμάνε να τους πειράξουν όσο ζούνε, τούς φοβούνται.

Μερικοί δεν αγγίζονται όσο ζούνε αλλά γίνονται αντικείμενο μετά θάνατον κριτικής (Κονδύλης), εφόσον δεν αφομοιώνονται βέβαια στο σχήμα λόγω των παντελώς ετερογενών απόψεών τους, αλλά άλλοι είναι έτοιμοι για μελλοντική κατανάλωση οικειοποίηση και λιγουλάκι κριτική, εντάξει. 

Δεν φταίνε βέβαια που δεν είναι...Κονδύλης, αυτό έλειπε να πρέπει να γίνεις τέρας σμιτιανό για να μην σε πιάνουν στο στόμα τους ως δικό τους, όταν αποδημήσεις.

Μα τι σκέφτομαι θα πείτε τώρα..

Έλαμουντέ..

Στο λογότυπο στις «Θέσεις» τού Μηλιού λείπει ο Λένιν.

Υπάρχει ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Αλτουσέρ, ο Τσε Γκεβάρα και ο Πουλαντζάς, αλλά όχι ο Λένιν, αν και ο Γκεβάρα ο Αλτουσέρ και κάπως ο Πουλαντζάς αναφέρονταν θετικά, υπερθετικά θετικά στον Λένιν.

Ο Μηλιός κάνει ένα αλματάκι, το οποίο θυμίζει τις πειραγμένες φωτογραφίες τού Στάλιν.

Πόσο άθλιος είσαι, πόσο ψεύτης, πόσο κακομοίρης είσαι ρε Μηλιέ, το ξέρεις;

 

 

Άλλο είναι να κάνεις κριτική στον Λένιν, να μην έχεις ταύτιση με τις ιδέες του, ακόμα και να τον ξεθεμελιώνεις, και άλλο είναι να τον απαλείφεις από την «ιερή συνέχειά» σου, βλάκα Μηλιέ, άχρηστε, φανφαρόνε, την στιγμή μάλιστα που αυτή η ρημάδα η «ιερή συνέχειά» σου έχει «εντός» της άτομα που σέβονταν και αποδέχονταν την παράδοση που εγκαινίασε ο ίδιος ο Λένιν, πάντως περισσότερο από εμένα λόγου χάριν.

Επιτελεστικότητα λοιπόν:

Υπάρχει περίπτωση να είσαι στα συγκαλά σου και να θέλεις να διαβάζεις αναλύσεις για το ένα και το άλλο, μαρξιστικές μάλιστα, και να ανοίγεις καν αυτό το έντυπο που διευθύνει αυτός ο βλαξ ο πονηρόβλαξ;

Τι να διαβάσεις δηλαδή;

Η ίδια η «επιτελεστικότητα» τής συμβολικής έναρξης τού εντύπου, σου κραυγάζει:

Μην ασχολείσαι με μαλακίες. Ρίξτο στο τζάκι.

 

Και εκεί που όλα ήταν ήρεμα και μεταφυσικώς νοούμενα έπεσε ο μεταδομιστικός κεραυνός και έλαμψε το φως των «σωμάτων». Κοιτάχτε. Εμείς πιστέψαμε στον Λόγο κάποιου Lenin και δεν κάναμε έτσι, δεν το κάναμε και τόσο μεγάλο θέμα, πέρα από κάποια εμβατήρια.

 

Κοιμάμαι και ξυπνάω με την επιθυμία να φωνάξω σε όλους τους ριζοσπάστες και (ακόμη) επαναστάτες: μην αφήνετε πίσω σας την κατάφαση. Κατάφαση κατάφαση, σύντροφοι, προτού διαβείτε τον δρόμο τής άρνησης. 

Η λογική ζει και αναπνέει με την επιθυμία και την πραγμάτωση μιας προτασιακής κατάφασης που να μπορεί να ελεγχθεί εμπειρικά. 

Αφού η Λογική συγκροτείται με αυτόν τον στόχο, γιατί να μην συγκροτείται με τον ίδιο βασικό στόχο και η κοινωνική και πολιτική οντολογία εκείνη που θα ήθελε να κυριαρχείται από την Λογική; 

Ο Hegel δεν φταίει για την κάθε άστοχη αρνητική οντολογία μας, αλλά αν είναι να θεραπευτούμε ας τον ξεχάσουμε για λίγο. 

Όταν έχεις καταντήσει αλκοολικός τής αρνητικής διαλεκτικής ακόμα και ένα ποτηράκι κρασί Hegel σού κάνει κακό. Υποτροπιάζεις.

 

Το ιδανικό αποτέλεσμα τής δράσης πολλών ειδικών τομέων τής επιστήμης θα ήταν η κατάργηση ή η σημαντική αποδυνάμωση τους μέσω τής ολικής πραγμάτωσης τους (φανταστικό και ανέφικτο σενάριο).

Αν η ιατρική και η φαρμακολογία κατασκεύαζαν λ.χ τα ιδανικά θεραπευτικά μέσα θα αρκούσε ίσως μια στατική διαχείριση τους ως επιστημών, ή αν ανακαλύπτονταν το ελιξίριο τής αθανασίας, το ίδιο.

Ακόμα όμως κι αν δεν μιλάμε για ένα φανταστικό τέλος αυτών των επιστημών που ζούνε και αναπνέουν με ό,τι κακό μπορεί να σου συμβεί αλλά για μια παράκαμψη από το πεδίο τους, είναι νομίζω προφανές ότι κανείς από μας τους υπόλοιπους δεν θέλει να τις συναντήσει, απλά διότι κανείς δεν θέλει να συναντήσει το πεδίο τους.

Όσο μιλάμε για τις λεγόμενες θεραπευτικές επιστήμες, όλα αυτά είναι ok, μιλώντας αλληγορικά. 

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι φορείς αυτών των επιστημών διογκώνουν τεχνητά την παρουσία τους ως επιστημών μέσω μιας διόγκωσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν (αυτή είναι μια υπόθεση που έχουν επίσης διογκώσει όλοι οι ακροαριστεροί και ακροδεξιοί ιατροφοβικοί), δεν μπορούμε να αρνηθούμε πλήρως την αξία μιας κάποιας παρουσίας τους όσο υπάρχουν αυτά τα προβλήματα.

Το ζήτημα γίνεται δυσκολότερο όταν μεταβαίνουμε στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες, και βέβαια στα πεδία τους. 

Εκεί υπάρχουν ενεργές ακόμα, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όλες εκείνες οι ουτοπίες που ζούνε και αναπνέουν με την φανταστική πιθανότητα κατάργησης των διαμεσολαβήσεων αυτών των πεδίων από ειδικούς πρακτικούς αλλά και επιστημονικούς θεσμούς. 

Οι κοινωνικοί θεσμοί έχουν πρωτοδημιουργηθεί και συνεχίζουν να λειτουργούν και να αναπτύσσονται σε ένα άδικο ταξικό και ιεραρχικό σύστημα. 

Οι ουτοπιστές και οι σεκταριστές θεωρούν ότι μαζί με την καταστροφή τού ταξικού συστήματος θα καταστραφούν ή θα απονεκρωθούν και οι κεντρικοί θεσμοί που το πλαισιώνουν. Χρειάζεται βέβαια να αλλάξουν αυτοί οι θεσμοί, εκ θεμελίων, αλλά η ουτοπική υπόθεση ότι θα συμπαρασυρθούν από την καταστροφή τής ταξικής κοινωνίας είναι λανθασμένη.

 

 

Συντάσσω προχείρως αλλά εξ' ιδίας πείρας έναν κατάλογο των δαιμονικών-σατανικών ιδιοτήτων συμφώνως προς την Πίστη τού Μαρξισμού ο οποίος δια των διαφόρων Ομολογιών του κατηγοριοποιεί το δαιμονικόν-σατανικόν και το χρησιμοποιεί εναντίον των Απίστων Μη-Μαρξιστών αλλά και στις διάφορες διαμάχες μεταξύ των αλληλοκατηγορούμενων-αλληλοκαταγγελλόμενων Ομολογιών του. Αμήν.

Το πρόβλημα αυτής τής δαιμονολογικής-σατανολογικής μελέτης έγκειται στην δαιμονική-σατανική ιδιότητα τού συντάκτη τής μελέτης, σύμφωνα πάντα με τις φήμες που κυκλοφορούν μεταξύ όλων των Ομολογιών.

Ο συντάκτης αρνείται τις κατηγορίες, και επιπλέον ισχυρίζεται θρασυτάτως ότι τούτη η μελέτη θα μπορούσε να συνταχθεί μόνον μέσω (αθλίων) υποκειμένων όπως τούτος, εφόσον η συγκεκριμένη θρησκεία στηρίζει την Πίστη της στον απόλυτο αγώνα απέναντι σε κάθε θρησκεία, άρα αρνείται ως θρησκεία την παρείσφρηση θεολογικών/θρησκευτικών, άρα και δαιμονολογικών-σατανολογικών, όρων κατά την μελέτη τού εαυτού της.

Είναι το γνωστό σύνδρομο τού Κομισαρίου, που σημαίνει Υπουργός που δεν είναι Υπουργός αλλά Υπουργός είναι εντέλει, αρκεί να μην λεχθεί ποτέ ως Υπουργός. 

Αναλόγως ισχύει και στο «γενικός γραμματέας» που Πρόεδρος είναι εντέλει, αλλά να μην λεχθεί ποτέ ως Πρόεδρος, διότι θα είμαστε Αστοί, ενώ έτσι δεν είμαστε, Αστείοι είμαστε. 

Όχι και τόσο αστείοι όμως, αν σκεφτεί κανείς τις συνέπειες και τις επιπτώσεις αυτής τής αντιθρησκευτικής θρησκείας, ειδικά πάνω στα μυαλά των Πιστών της.

 

Αποφάσισα μια μέρα φίλοι μου να πάψω να είμαι ρεβιζιονιστής, οπορτουνιστής και άλλα μη κατανοητά από το μη μαρξιστικό/μαρξοειδές κ.λπ κοινό. 

Όπως καταλάβατε η απόφαση μου αυτή θα ήταν δυνάμενη να υλοποιηθεί μόνον ή κυρίως με την βοήθεια των συμμετεχόντων στην ειδική γλώσσα που χρησιμοποιεί τέτοιους.. όρους να τους πω; 

Με κάποια σεμινάρια και ένας εξωτερικός συνεργάτης θα μπορούσε να βοηθήσει. 

Όμως υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα ορισμού των παραπάνω .. όρων να πω; Διότι στον αντι-οπορτουνιστικό αγώνα συμμετέχουν πολλοί οι οποίοι αλληλοκαταγγέλλονται χρησιμοποιώντας αυτόν ακριβώς τον όρο εναντίον τού άλλου αντι-οπορτουνιστή. 

Όμως το πρόβλημα μου μεγάλωσε κι άλλο όταν αντελήφθην ότι και κάποιοι που ειρωνεύονταν αυτό το συγκεκριμένο κατηγορητήριο, όπως ορίζονταν δια του όρου τούτου, τα ίδια έπρατταν με άλλες λέξεις. 

Μην σας κουράσω με τις λεπτομέρειες τού απέραντου πλούτου των συμπληρωματικών όρων.. επί τού όρου. 

Σκέφτομαι μόνον μήπως η ορθή οδός θα ήτο ακριβώς να ήθελα σε αυτήν μου την ιδεολογική περιπέτεια να ορίσω εντέλει το ιδεολογικό ράκος που έχει απομείνει ως μαρξιστικός εαυτός μου ως «Το Οπορτουνιστικόν καθ'εαυτόν», ή «Το όντως Οπορτουνιστικόν». 

Έτσι και η μάταιη έρευνα μου θα λάμβανε τέλος και η επιστήμη του μαρξισμού -λέμε τώρα- θα είχε ενώπιον της αυτό το ίδιο το καταραμένο αντικείμενο της. 

Δεν νομίζω να βρίσκονταν ωστόσο κάποιος που θα αμφισβητούσε και αυτήν μου την αγαθώς ομολογημένη ιδιότητα. 

Λέτε; 

Είναι τόσες οι ικανότητες τού πονηρού πνεύματος ώστε θα ήταν εύλογο και ορθό να το υποψιαστεί κάποιος ότι η ίδια η εμφάνιση του δεν θα ήταν βέβαια απαλλαγμένη από τα στοιχεία τού αγαθού πνεύματος. 

Καταλάβατε τώρα; 

Ούτε οπορτουνιστής δεν μπορείς να είσαι σε αυτό τον κόσμο.

 

Είναι όντως άστοχο να μιλάμε για μια ανθρώπινη φύση, εφόσον θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε στον ορισμό της ό,τι ανθρώπινο υπήρξε και θα υπάρξει. 

Ας πούμε ότι μπορούμε να συλλέξουμε όλες τις ιδιότητες αυτού του ανθρώπινου γεγονότος ως τα τώρα. 

Και πάλι, έχουμε πρόβλημα. 

Τι θα φανερωθεί στο μέλλον; 

Αν παρουσιαστούν και άλλα δεδομένα τού ανθρώπινου γεγονότος σίγουρα θα εμφανιστούν ιδιότητες ή υπο-ιδιότητες τις οποίες αγνοούσαμε. 

Αλλά και όταν λέμε: ως τα τώρα, τι εννοούμε; 

Τι είναι αυτό το τώρα; 

Αλλά ας πούμε ότι τα προσπερνάμε και αυτά τα προβλήματα ορισμού μέσα από την πρόβλεψη και επιβεβαίωση όλων των ειδικών καθορισμών τού ανθρώπινου σε ένα σχετικά οριστικό μέλλον όπου θα φαίνεται ότι όλα μπορούν να οριστούν. Λογικά και τότε θα κρατάγαμε μιαν επιφύλαξη, δεν θα είμαστε δογματικοί. 

Θα μπορούσαμε να λέμε σε μια τέτοια περίπτωση ότι επειδή δεν ξέρουμε το μέλλον κρατάμε μιαν επιφύλαξη, μέχρι να... μέχρι τι όμως; Το τέλος; 

Ας πούμε ότι αυτό το λ.χ θερμοδυναμικό τέλος έρχεται και το ξέρουμε. 

Πώς θα ξέρουμε τι θα ήμασταν αν αυτό το τέλος αναβάλλονταν; Ακόμα και πριν ένα αναπόφευκτο και αυστηρά καθορισμένο φυσικό τέλος δεν ξέρει κανείς τι θα αναδύονταν ως νέο στο ανθρώπινο που θα συνέχιζε να ζεί.

 

Υπάρχει μια εν μέρει παράλογη εν μέρει ρεαλιστική εν μέρει θεολογική και εν μέρει φιλοσοφική ή φιλοσοφίζουσα αίσθηση των πραγμάτων που σε υποβάλλει στην μεταφορική εικόνα ότι ζούμε σε μια μεγάλη φυλακή. 

Αυτήν την αίσθηση δεν μπορώ να την αποβάλλω από μέσα μου. 

Και όταν ακούω ότι κάποιος δηλώνει φωναχτά ότι έχει τα κλειδιά αυτής τής φυλακής υποψιάζομαι ότι απλά θέλει να μας πάει σε μιαν άλλη φυλακή, ουσιαστικά σε ένα άλλο παράρτημα αυτής τής μεγάλης φυλακής. 

Πρώτοι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι ιδρυτές θρησκειών και οι συνεχιστές πιστοί τους, δεύτεροι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι κοινωνικοί αναμορφωτές και οι συνεχιστές πιστοί τους.

 

Σύμφωνα με μια έγκυρη βιογραφία του ο Nietzsche έγραφε από ένα σημείο και πέρα αποσπασματικά γιατί υπέφερε από αφόρητες κεφαλαλγίες και άλλες ενοχλήσεις. Το αφηγείται και ο ίδιος. 

Πόσο άστοχη μπορεί να είναι η ανάλυση ενός έργου αν δεν ληφθούν υπόψιν τέτοια βιογραφικά δεδομένα! 

Από την άλλη η απολυτοποίηση αυτών των δεδομένων μπορεί να οδηγήσει σε άλλες λανθασμένες θεάσεις τού έργου και του δημιουργού που εξετάζεται. 

Ίσως λόγου χάριν αυτή η ροπή του Nietzsche προς τους αφορισμούς να είναι και ενδογενής στην δημιουργική ιδιοσυγκρασία και το είδος τού λόγου του, ή απλά να μην έχει νόημα να δούμε τις βιογραφικές αιτίες εμφάνισης ενός έργου αν τούτες είναι απλά οι αφορμές εμφάνισης αυτού τού λόγου.

--

 

 

Summary: the "leftist" criticism of Sovietism, as it incorporated ideological elements derived from ultra-leftism, Trotskyism, anarchism, "Maoism", etc. not only does not solve our strategic problem but exacerbates it.

The paradoxical and funny thing at the same time is that this ideological explosion of criticism from a multifaceted utopian point of view, not only does not solve our strategic problem, but makes us all (and anarchists as well) captives of every left "ultra-left" social democracy, type Tsipras Varoufakis Sanders etc.

The tragic thing, however, and not at all funny, is that this left social democracy manifests itself as ideological and geopolitical captive of the emerging eastern imperialisms.

For this reason, let not many be surprised by the "centrist" turn of some of us who have been pointing out all this for decades

 

Ιωάννης Τζανάκος

    

  

Δικαιοκρατία και νέος σεκταρισμός.

Αυτό το πράγμα που λέγεται παγκόσμια ιστορία..

Αυτό το πράγμα που λέγεται παγκόσμια ιστορία φαντάζει στο κουρασμένο πλέον μυαλό μου σαν μια αιματηρή σαπουνόπερα στο κέντρο τής οποίας βρίσκεται μια διαρκής δική, εις την οποία δικαστές, κρινόμενοι, κατήγοροι υπερασπιστές και μάρτυρες, αλλά και κοινό θεατών τής δίκης, είναι όλοι εγκληματίες και κουτσομπόληδες τής γειτονιάς, ταυτόχρονα.

Δεν λείπει από αυτό το πανηγύρι ένα υπερβατικό στοιχείο, εφόσον γύρω από κάθε έγκλημα τριγυρνάει μια απώτατη αιτία.

Που είναι είναι άραγε η αιώνια αμμουδιά; εκεί που όλα θα σβηστούν από το κύμα χωρίς ποτέ να ξαναγραφτούν; Αυτή η δικογραφία τής γραφής θα αποτεφρωθεί ποτέ;

---

Διευκρινίσεις. Θέλοντας να μην κρίνεις προθέσεις προσπαθείς να δεις κάπου ή παντού καλές ή ουδέτερες προθέσεις, όπου πραγματικά ουδέτερη πρόθεση ίσως να σημαίνει άμεση ή σχετικά ελάχιστα αργοπορημένη ικανότητα διάκρισης μεταξύ μιας άδικης και μιας μη άδικης πράξης χωρίς προκατάληψη ως προς την πρόθεση του εκάστοτε δρώντα (οι άνθρωποι δρουν και σκεπτόμενοι).

---

Η ριζοσπαστική θεωρία/πρακτική στην νεωτερικότητα (πω πω, βαριά πράματα), ενώ φαντάζεται ότι θα βρει στο μέλλον έναν μετα-πολιτικό παράδεισο που θα επαναφέρει τον προ-πολιτικό παράδεισο, ασκείται στην πρακτική (πιθανής επαναφοράς) μιας καθαρής δικαστικής (ρωμαϊκής) actio (αν θυμάμαι καλά τον όρο), με δικαιώματα ως προφάσεις ή χωρίς δικαιώματα για τους πολίτες.

Τι ωραία επιθυμία, έτσι;

Και πόσο στολισμένη.

Από την μια πλευρά οι δεξιοί και από την άλλη πλευρά αυτοί οι τυχοδιώκτες.

Δεν έχουμε καμία ελπίδα γιατί ποτέ δεν είχαμε.

--

"Ναι, αλλά κι εσείς/εσύ...".

Το διαχρονικό "επιχείρημα" που ακούς σε κοινοβούλια αλλά και μέσα σε σπίτια, σε καφετέριες, ή ακόμα κι αν βγάλεις γλώσσα στον βασανιστή σου και αυτός θέλει να σε "αποστομώσει".

Η καθημερινή, οικουμενική και πάντα τετριμμένη υπόσταση αυτού τού, πως να πω; επιχειρήματος, μας επιτρέπει να κάνουμε μετάβαση από κάθε γένος σε κάθε άλλο γένος, χωρίς οι επαγγελματίες φιλόσοφοι να μπορούν να μας ψαρώσουν όπως όταν ήμασταν "νέους!." πρωτοετείς φοιτητές.

Άσε μεγάλε τις θεωρίες περί μετάβασης σε άλλο γένος και πες μου σε ποια φατρία τής εξουσίας ή ψευτο-αντιεξουσίας είσαι, και επίσης πείσε με ότι εσύ δεν έχεις χρησιμοποιήσει αυτό το πώς να το πω; επιχείρημα.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Ουδετερότητα και Πόλεμος (2).