Διάσπαρτες σκέψεις για τον επιστημονικό σοσιαλισμό τής Πράξης και την κωμική απελπισία μας.

I don't stretch socialism to the heavens, our known "heavens", I want to throw it into our daily lives, and no, no, this is not May68.

 

Προς κάποιους σεβάσμιους και όχι τόσο γέροντες, εντάξει, είπαμε.

Όταν μετά από 30 χρόνια αποδημήσουν εις Κύριον, να ξέρουν ότι αυτά τα γλιτσιάρικα όντα θα πάνε στην τελετή αποχαιρετισμού (αν ζούνε), και εις άρθρα φλογερά θα τους τιμούν με δόξα και τιμή, καταχωρώντας τους στο ιερόν βιβλίον των ενδόξων προγόνων τής ανανέωσης. 

Σιγά σιγά θα τους ξανακάνουν δικούς τους, όπως το ξέρουν καλά, όπως ξέρουν καλά να λερώνουν τα πάντα όσο ζει κάποιος, αν τολμάνε βέβαια, διότι μερικούς δεν τολμάνε να τους πειράξουν όσο ζούνε, τούς φοβούνται.

Μερικοί δεν αγγίζονται όσο ζούνε αλλά γίνονται αντικείμενο μετά θάνατον κριτικής (Κονδύλης), εφόσον δεν αφομοιώνονται βέβαια στο σχήμα λόγω των παντελώς ετερογενών απόψεών τους, αλλά άλλοι είναι έτοιμοι για μελλοντική κατανάλωση οικειοποίηση και λιγουλάκι κριτική, εντάξει. 

Δεν φταίνε βέβαια που δεν είναι...Κονδύλης, αυτό έλειπε να πρέπει να γίνεις τέρας σμιτιανό για να μην σε πιάνουν στο στόμα τους ως δικό τους, όταν αποδημήσεις.

Μα τι σκέφτομαι θα πείτε τώρα..

Έλαμουντέ..

Στο λογότυπο στις «Θέσεις» τού Μηλιού λείπει ο Λένιν.

Υπάρχει ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Αλτουσέρ, ο Τσε Γκεβάρα και ο Πουλαντζάς, αλλά όχι ο Λένιν, αν και ο Γκεβάρα ο Αλτουσέρ και κάπως ο Πουλαντζάς αναφέρονταν θετικά, υπερθετικά θετικά στον Λένιν.

Ο Μηλιός κάνει ένα αλματάκι, το οποίο θυμίζει τις πειραγμένες φωτογραφίες τού Στάλιν.

Πόσο άθλιος είσαι, πόσο ψεύτης, πόσο κακομοίρης είσαι ρε Μηλιέ, το ξέρεις;

 

 

Άλλο είναι να κάνεις κριτική στον Λένιν, να μην έχεις ταύτιση με τις ιδέες του, ακόμα και να τον ξεθεμελιώνεις, και άλλο είναι να τον απαλείφεις από την «ιερή συνέχειά» σου, βλάκα Μηλιέ, άχρηστε, φανφαρόνε, την στιγμή μάλιστα που αυτή η ρημάδα η «ιερή συνέχειά» σου έχει «εντός» της άτομα που σέβονταν και αποδέχονταν την παράδοση που εγκαινίασε ο ίδιος ο Λένιν, πάντως περισσότερο από εμένα λόγου χάριν.

Επιτελεστικότητα λοιπόν:

Υπάρχει περίπτωση να είσαι στα συγκαλά σου και να θέλεις να διαβάζεις αναλύσεις για το ένα και το άλλο, μαρξιστικές μάλιστα, και να ανοίγεις καν αυτό το έντυπο που διευθύνει αυτός ο βλαξ ο πονηρόβλαξ;

Τι να διαβάσεις δηλαδή;

Η ίδια η «επιτελεστικότητα» τής συμβολικής έναρξης τού εντύπου, σου κραυγάζει:

Μην ασχολείσαι με μαλακίες. Ρίξτο στο τζάκι.

 

Και εκεί που όλα ήταν ήρεμα και μεταφυσικώς νοούμενα έπεσε ο μεταδομιστικός κεραυνός και έλαμψε το φως των «σωμάτων». Κοιτάχτε. Εμείς πιστέψαμε στον Λόγο κάποιου Lenin και δεν κάναμε έτσι, δεν το κάναμε και τόσο μεγάλο θέμα, πέρα από κάποια εμβατήρια.

 

Κοιμάμαι και ξυπνάω με την επιθυμία να φωνάξω σε όλους τους ριζοσπάστες και (ακόμη) επαναστάτες: μην αφήνετε πίσω σας την κατάφαση. Κατάφαση κατάφαση, σύντροφοι, προτού διαβείτε τον δρόμο τής άρνησης. 

Η λογική ζει και αναπνέει με την επιθυμία και την πραγμάτωση μιας προτασιακής κατάφασης που να μπορεί να ελεγχθεί εμπειρικά. 

Αφού η Λογική συγκροτείται με αυτόν τον στόχο, γιατί να μην συγκροτείται με τον ίδιο βασικό στόχο και η κοινωνική και πολιτική οντολογία εκείνη που θα ήθελε να κυριαρχείται από την Λογική; 

Ο Hegel δεν φταίει για την κάθε άστοχη αρνητική οντολογία μας, αλλά αν είναι να θεραπευτούμε ας τον ξεχάσουμε για λίγο. 

Όταν έχεις καταντήσει αλκοολικός τής αρνητικής διαλεκτικής ακόμα και ένα ποτηράκι κρασί Hegel σού κάνει κακό. Υποτροπιάζεις.

 

Το ιδανικό αποτέλεσμα τής δράσης πολλών ειδικών τομέων τής επιστήμης θα ήταν η κατάργηση ή η σημαντική αποδυνάμωση τους μέσω τής ολικής πραγμάτωσης τους (φανταστικό και ανέφικτο σενάριο).

Αν η ιατρική και η φαρμακολογία κατασκεύαζαν λ.χ τα ιδανικά θεραπευτικά μέσα θα αρκούσε ίσως μια στατική διαχείριση τους ως επιστημών, ή αν ανακαλύπτονταν το ελιξίριο τής αθανασίας, το ίδιο.

Ακόμα όμως κι αν δεν μιλάμε για ένα φανταστικό τέλος αυτών των επιστημών που ζούνε και αναπνέουν με ό,τι κακό μπορεί να σου συμβεί αλλά για μια παράκαμψη από το πεδίο τους, είναι νομίζω προφανές ότι κανείς από μας τους υπόλοιπους δεν θέλει να τις συναντήσει, απλά διότι κανείς δεν θέλει να συναντήσει το πεδίο τους.

Όσο μιλάμε για τις λεγόμενες θεραπευτικές επιστήμες, όλα αυτά είναι ok, μιλώντας αλληγορικά. 

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι φορείς αυτών των επιστημών διογκώνουν τεχνητά την παρουσία τους ως επιστημών μέσω μιας διόγκωσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν (αυτή είναι μια υπόθεση που έχουν επίσης διογκώσει όλοι οι ακροαριστεροί και ακροδεξιοί ιατροφοβικοί), δεν μπορούμε να αρνηθούμε πλήρως την αξία μιας κάποιας παρουσίας τους όσο υπάρχουν αυτά τα προβλήματα.

Το ζήτημα γίνεται δυσκολότερο όταν μεταβαίνουμε στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες, και βέβαια στα πεδία τους. 

Εκεί υπάρχουν ενεργές ακόμα, και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όλες εκείνες οι ουτοπίες που ζούνε και αναπνέουν με την φανταστική πιθανότητα κατάργησης των διαμεσολαβήσεων αυτών των πεδίων από ειδικούς πρακτικούς αλλά και επιστημονικούς θεσμούς. 

Οι κοινωνικοί θεσμοί έχουν πρωτοδημιουργηθεί και συνεχίζουν να λειτουργούν και να αναπτύσσονται σε ένα άδικο ταξικό και ιεραρχικό σύστημα. 

Οι ουτοπιστές και οι σεκταριστές θεωρούν ότι μαζί με την καταστροφή τού ταξικού συστήματος θα καταστραφούν ή θα απονεκρωθούν και οι κεντρικοί θεσμοί που το πλαισιώνουν. Χρειάζεται βέβαια να αλλάξουν αυτοί οι θεσμοί, εκ θεμελίων, αλλά η ουτοπική υπόθεση ότι θα συμπαρασυρθούν από την καταστροφή τής ταξικής κοινωνίας είναι λανθασμένη.

 

 

Συντάσσω προχείρως αλλά εξ' ιδίας πείρας έναν κατάλογο των δαιμονικών-σατανικών ιδιοτήτων συμφώνως προς την Πίστη τού Μαρξισμού ο οποίος δια των διαφόρων Ομολογιών του κατηγοριοποιεί το δαιμονικόν-σατανικόν και το χρησιμοποιεί εναντίον των Απίστων Μη-Μαρξιστών αλλά και στις διάφορες διαμάχες μεταξύ των αλληλοκατηγορούμενων-αλληλοκαταγγελλόμενων Ομολογιών του. Αμήν.

Το πρόβλημα αυτής τής δαιμονολογικής-σατανολογικής μελέτης έγκειται στην δαιμονική-σατανική ιδιότητα τού συντάκτη τής μελέτης, σύμφωνα πάντα με τις φήμες που κυκλοφορούν μεταξύ όλων των Ομολογιών.

Ο συντάκτης αρνείται τις κατηγορίες, και επιπλέον ισχυρίζεται θρασυτάτως ότι τούτη η μελέτη θα μπορούσε να συνταχθεί μόνον μέσω (αθλίων) υποκειμένων όπως τούτος, εφόσον η συγκεκριμένη θρησκεία στηρίζει την Πίστη της στον απόλυτο αγώνα απέναντι σε κάθε θρησκεία, άρα αρνείται ως θρησκεία την παρείσφρηση θεολογικών/θρησκευτικών, άρα και δαιμονολογικών-σατανολογικών, όρων κατά την μελέτη τού εαυτού της.

Είναι το γνωστό σύνδρομο τού Κομισαρίου, που σημαίνει Υπουργός που δεν είναι Υπουργός αλλά Υπουργός είναι εντέλει, αρκεί να μην λεχθεί ποτέ ως Υπουργός. 

Αναλόγως ισχύει και στο «γενικός γραμματέας» που Πρόεδρος είναι εντέλει, αλλά να μην λεχθεί ποτέ ως Πρόεδρος, διότι θα είμαστε Αστοί, ενώ έτσι δεν είμαστε, Αστείοι είμαστε. 

Όχι και τόσο αστείοι όμως, αν σκεφτεί κανείς τις συνέπειες και τις επιπτώσεις αυτής τής αντιθρησκευτικής θρησκείας, ειδικά πάνω στα μυαλά των Πιστών της.

 

Αποφάσισα μια μέρα φίλοι μου να πάψω να είμαι ρεβιζιονιστής, οπορτουνιστής και άλλα μη κατανοητά από το μη μαρξιστικό/μαρξοειδές κ.λπ κοινό. 

Όπως καταλάβατε η απόφαση μου αυτή θα ήταν δυνάμενη να υλοποιηθεί μόνον ή κυρίως με την βοήθεια των συμμετεχόντων στην ειδική γλώσσα που χρησιμοποιεί τέτοιους.. όρους να τους πω; 

Με κάποια σεμινάρια και ένας εξωτερικός συνεργάτης θα μπορούσε να βοηθήσει. 

Όμως υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα ορισμού των παραπάνω .. όρων να πω; Διότι στον αντι-οπορτουνιστικό αγώνα συμμετέχουν πολλοί οι οποίοι αλληλοκαταγγέλλονται χρησιμοποιώντας αυτόν ακριβώς τον όρο εναντίον τού άλλου αντι-οπορτουνιστή. 

Όμως το πρόβλημα μου μεγάλωσε κι άλλο όταν αντελήφθην ότι και κάποιοι που ειρωνεύονταν αυτό το συγκεκριμένο κατηγορητήριο, όπως ορίζονταν δια του όρου τούτου, τα ίδια έπρατταν με άλλες λέξεις. 

Μην σας κουράσω με τις λεπτομέρειες τού απέραντου πλούτου των συμπληρωματικών όρων.. επί τού όρου. 

Σκέφτομαι μόνον μήπως η ορθή οδός θα ήτο ακριβώς να ήθελα σε αυτήν μου την ιδεολογική περιπέτεια να ορίσω εντέλει το ιδεολογικό ράκος που έχει απομείνει ως μαρξιστικός εαυτός μου ως «Το Οπορτουνιστικόν καθ'εαυτόν», ή «Το όντως Οπορτουνιστικόν». 

Έτσι και η μάταιη έρευνα μου θα λάμβανε τέλος και η επιστήμη του μαρξισμού -λέμε τώρα- θα είχε ενώπιον της αυτό το ίδιο το καταραμένο αντικείμενο της. 

Δεν νομίζω να βρίσκονταν ωστόσο κάποιος που θα αμφισβητούσε και αυτήν μου την αγαθώς ομολογημένη ιδιότητα. 

Λέτε; 

Είναι τόσες οι ικανότητες τού πονηρού πνεύματος ώστε θα ήταν εύλογο και ορθό να το υποψιαστεί κάποιος ότι η ίδια η εμφάνιση του δεν θα ήταν βέβαια απαλλαγμένη από τα στοιχεία τού αγαθού πνεύματος. 

Καταλάβατε τώρα; 

Ούτε οπορτουνιστής δεν μπορείς να είσαι σε αυτό τον κόσμο.

 

Είναι όντως άστοχο να μιλάμε για μια ανθρώπινη φύση, εφόσον θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε στον ορισμό της ό,τι ανθρώπινο υπήρξε και θα υπάρξει. 

Ας πούμε ότι μπορούμε να συλλέξουμε όλες τις ιδιότητες αυτού του ανθρώπινου γεγονότος ως τα τώρα. 

Και πάλι, έχουμε πρόβλημα. 

Τι θα φανερωθεί στο μέλλον; 

Αν παρουσιαστούν και άλλα δεδομένα τού ανθρώπινου γεγονότος σίγουρα θα εμφανιστούν ιδιότητες ή υπο-ιδιότητες τις οποίες αγνοούσαμε. 

Αλλά και όταν λέμε: ως τα τώρα, τι εννοούμε; 

Τι είναι αυτό το τώρα; 

Αλλά ας πούμε ότι τα προσπερνάμε και αυτά τα προβλήματα ορισμού μέσα από την πρόβλεψη και επιβεβαίωση όλων των ειδικών καθορισμών τού ανθρώπινου σε ένα σχετικά οριστικό μέλλον όπου θα φαίνεται ότι όλα μπορούν να οριστούν. Λογικά και τότε θα κρατάγαμε μιαν επιφύλαξη, δεν θα είμαστε δογματικοί. 

Θα μπορούσαμε να λέμε σε μια τέτοια περίπτωση ότι επειδή δεν ξέρουμε το μέλλον κρατάμε μιαν επιφύλαξη, μέχρι να... μέχρι τι όμως; Το τέλος; 

Ας πούμε ότι αυτό το λ.χ θερμοδυναμικό τέλος έρχεται και το ξέρουμε. 

Πώς θα ξέρουμε τι θα ήμασταν αν αυτό το τέλος αναβάλλονταν; Ακόμα και πριν ένα αναπόφευκτο και αυστηρά καθορισμένο φυσικό τέλος δεν ξέρει κανείς τι θα αναδύονταν ως νέο στο ανθρώπινο που θα συνέχιζε να ζεί.

 

Υπάρχει μια εν μέρει παράλογη εν μέρει ρεαλιστική εν μέρει θεολογική και εν μέρει φιλοσοφική ή φιλοσοφίζουσα αίσθηση των πραγμάτων που σε υποβάλλει στην μεταφορική εικόνα ότι ζούμε σε μια μεγάλη φυλακή. 

Αυτήν την αίσθηση δεν μπορώ να την αποβάλλω από μέσα μου. 

Και όταν ακούω ότι κάποιος δηλώνει φωναχτά ότι έχει τα κλειδιά αυτής τής φυλακής υποψιάζομαι ότι απλά θέλει να μας πάει σε μιαν άλλη φυλακή, ουσιαστικά σε ένα άλλο παράρτημα αυτής τής μεγάλης φυλακής. 

Πρώτοι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι ιδρυτές θρησκειών και οι συνεχιστές πιστοί τους, δεύτεροι ύποπτοι κλειδοφύλακες οι κοινωνικοί αναμορφωτές και οι συνεχιστές πιστοί τους.

 

Σύμφωνα με μια έγκυρη βιογραφία του ο Nietzsche έγραφε από ένα σημείο και πέρα αποσπασματικά γιατί υπέφερε από αφόρητες κεφαλαλγίες και άλλες ενοχλήσεις. Το αφηγείται και ο ίδιος. 

Πόσο άστοχη μπορεί να είναι η ανάλυση ενός έργου αν δεν ληφθούν υπόψιν τέτοια βιογραφικά δεδομένα! 

Από την άλλη η απολυτοποίηση αυτών των δεδομένων μπορεί να οδηγήσει σε άλλες λανθασμένες θεάσεις τού έργου και του δημιουργού που εξετάζεται. 

Ίσως λόγου χάριν αυτή η ροπή του Nietzsche προς τους αφορισμούς να είναι και ενδογενής στην δημιουργική ιδιοσυγκρασία και το είδος τού λόγου του, ή απλά να μην έχει νόημα να δούμε τις βιογραφικές αιτίες εμφάνισης ενός έργου αν τούτες είναι απλά οι αφορμές εμφάνισης αυτού τού λόγου.

--

 

 

Summary: the "leftist" criticism of Sovietism, as it incorporated ideological elements derived from ultra-leftism, Trotskyism, anarchism, "Maoism", etc. not only does not solve our strategic problem but exacerbates it.

The paradoxical and funny thing at the same time is that this ideological explosion of criticism from a multifaceted utopian point of view, not only does not solve our strategic problem, but makes us all (and anarchists as well) captives of every left "ultra-left" social democracy, type Tsipras Varoufakis Sanders etc.

The tragic thing, however, and not at all funny, is that this left social democracy manifests itself as ideological and geopolitical captive of the emerging eastern imperialisms.

For this reason, let not many be surprised by the "centrist" turn of some of us who have been pointing out all this for decades

 

Ιωάννης Τζανάκος