Τριπολική Γεωμετρία μιας μη-καθαρής αλλά διακριτής τρίτης (αντι-γεωπολιτικής αντι-διπολικής) θέσης.

Παράρτημα: Τριπολική Γεωμετρία μιας μη-καθαρής αλλά διακριτής τρίτης (αντι-γεωπολιτικής αντι-διπολικής) θέσης.

Ορισμοί

• Πόλοι: $P_1$ (δυτικός), $P_2$ (ανατολικός), $P_3$ (εμείς: μη-καθαρός/διακριτός τρίτος).

• Ισχύς πόλων (χονδρική): $\pi_i>0$.

• Ασύμμετρη «γεωμετρία» περιβάλλοντος: τανυστής/μήτρα ασυμμετριών $A=[a_{ij}]$, με $a_{ij}\neq a_{ji}$ γενικά (κόστη/πιέσεις από $i$ προς $j$).

  *** 

1. Θέση ως βαρυκεντρικό σημείο με αντι-ευθυγράμμιση

Κάθε κοινωνικό μπλοκ έχει διάνυσμα θέσης

$$x = \lambda_1 P_1+\lambda_2 P_2+\lambda_3 P_3,\quad \lambda_i\ge 0,\ \sum_i \lambda_i=1.$$

Η «ουδετερότητα» θα ήταν $\lambda_3=0$ και $\lambda_1\approx\lambda_2$.
Τρίτος πόλος σημαίνει ρήτρα διακριτότητας:

$$\lambda_3 \ge \varepsilon>0,$$

και ρήτρα μη-ευθυγράμμισης:

$$|\lambda_1-\lambda_2|\le \delta\quad \text{(μικρή κλίση προς κανέναν από τους δύο)}.$$

Στόχος: μεγιστοποίηση $\lambda_3$ υπό πραγματικούς περιορισμούς (τροφή, ενέργεια, καταστολή).

* 

2. «Βρόμικες» συμμαχίες ως ελεγχόμενη σύζευξη

Υποθέτουμε μικρές, χρονικές συζεύξεις $c_i(t)\in[0,1]$ με $P_i$ (logistics, info, πόροι).
Κανόνας ασφαλείας:

$$0 \le c_i(t) \le c^{\max},\qquad c_1(t)\cdot c_2(t) \approx 0$$

(ποτέ διπλή βαριά σύζευξη ταυτόχρονα).
Και ρήτρα εξόδου σε ορίζοντα $T$:

$$\int_0^{T} c_i(t)\,dt \le C^{\max}\quad \Rightarrow\quad \text{μη-μετατροπή σύζευξης σε εξάρτηση}.$$

 

* 

3. Ωφελιμότητα/ζημία με διπλή λογιστική εχθρού

Ωφελιμότητα τάξης:

$$U = \alpha\,S - \beta\,V - \gamma\,D,$$όπου $$

$S$: αθροιστική ικανότητα αυτονομίας (δομές κοινών, παραγωγές/υποδομές), $V$: δείκτης άμεσης βίας πάνω μας, $D$: δείκτης μελλοντικής δέσμευσης/χρέους, με βάρη $\alpha,\beta,\gamma>0$.

Η «βρόμικη» συμμαχία με $P_i$ είναι αποδεκτή μόνο αν:

$$\Delta U_i = \alpha\,\Delta S - \beta\,\Delta V - \gamma\,\Delta D > 0$$

και ταυτόχρονα:

$$\Delta D < D^{\text{κατώφλι}},\qquad \Delta V < V^{\text{κατώφλι}}.$$

 

$$*$$

4. Ασύμμετρα κόστη/πιέσεις (μήτρα $A$)

Κόστος από ανταγωνιστή $j$ όταν αυξάνουμε ορατότητα/ισχύ $P_3$:

 $$\text{Cost}_j = a_{j3}\,\Delta\pi_3.$$

 Αν επικαιροποιούμε $\pi_3$ με μικρά βήματα $\Delta\pi_3$, επιλέγουμε ρυθμό ώστε: $$a_{13}\,\Delta\pi_3 \le K_1,\quad a_{23}\,\Delta\pi_3 \le K_2$$

(να μην προκαλούμε ταυτόχρονη υπερ-αντίδραση και των δύο).

* 

5. Μετρική «ρωγμής» (χαλάρωσης υπερκαθορισμού)

Ορίζουμε δείκτη ρωγμής $R\in[0,1]$ (μικρό = δεσμά σφιχτά, μεγάλο = παράθυρο κίνησης).
Τότε το βέλτιστο βήμα αυτονομίας κλιμακώνεται ανάλογα:

$$\Delta\pi_3^{\star} \propto R,\qquad \Delta c_i^{\star} \propto (1-R)$$

(όσο μεγαλώνει η ρωγμή, αυξάνουμε δικές μας ικανότητες και μειώνουμε εξαρτήσεις).

*

6. «Διπλή ζωτικότητα» (μείωση εκβιασιμότητας)

Για κρίσιμες λειτουργίες $k$ (νερό, ενέργεια, τροφή, επικοινωνία) ορίζουμε δύο ανεξάρτητες διαδρομές $Z_k^{(1)}, Z_k^{(2)}$.
Απαίτηση ανθεκτικότητας: $$\Pr[Z_k^{(1)}\ \text{και}\ Z_k^{(2)}\ \text{πέφτουν}] \approx 0,\quad \forall k.$$

Πρακτικά: δεν επιτρέπεται κοινός «πάροχος πόλου» και στις δύο διαδρομές.

* 

7. Γραφική ανάγνωση (δικτυακή)

Δίκτυο $G=(V,E)$, με κορυφές πόλους/ιδρύματα/κοινότητες· βάρη ακμών $w_{ij}$ = εξάρτηση.
Δικός μας στόχος: ελαχιστοποίηση κεντρικότητας μεσολάβησης που περνά από $P_1,P_2$ προς εμάς και μεγιστοποίηση εγγενούς κεντρικότητας των κόμβων κοινού:

$$\min \text{betweenness}_{P_1,P_2\to P_3},\qquad \max \text{eigen\_centrality}(\text{commons}).$$

 

$$*$$

8. Τοπικότητα ως παράμετρος (πυρήνας/όρια/εκτός)

Θέση $z\in\{\text{Core},\ \text{Border},\ \text{Outside}\}$.
Ορίζουμε συντελεστές ασυμμετρίας $\kappa(z)$ και κόστη σύγκρουσης $\chi(z)$.
Επιτρεπτή κλίση προς πόλο (ασφάλειας):

$$|\lambda_1-\lambda_2| \le \delta(z)=\frac{\chi(z)}{\kappa(z)}.$$

Στα όρια (Border) η $\kappa$ είναι μεγάλη → μικρό $\delta$: ισχυρή απαίτηση ισορροπίας.

* 

9. Πρωτόκολλο απόφασης (σε 5 ανισότητες)

Για κάθε προτεινόμενη συμμαχία/κίνηση:

$$\begin{aligned} &\text{(i) } \Delta U>0 \\ &\text{(ii) } \Delta D < D^{\text{κατώφλι}},\ \Delta V < V^{\text{κατώφλι}} \\ &\text{(iii) } \lambda_3'=\lambda_3+\Delta\lambda_3 \ge \lambda_3 \quad (\text{μη μείωση τρίτου πόλου}) \\ &\text{(iv) } |\lambda_1'-\lambda_2'| \le \delta(z) \\ &\text{(v) } \int_0^{T} c_i(t)\,dt \le C^{\max} \quad (\text{ρήτρα εξόδου}) \end{aligned}$$

 

* ​

10. Μικρο-δυναμική «κατασκευής» $P_3$

Θεωρούμε διακριτό χρόνο $t=0,1,2,\dots$.
Ικανότητα αυτονομίας:

$$S_{t+1} = S_t + \eta_1\,I_t - \eta_2\,D_t,$$

όπου $I_t$ επένδυση σε κοινά/δομές, $D_t$ νέα δεσμά από συζεύξεις· $\eta_1,\eta_2>0$.
Η «ισχύς» μας (όχι στρατιωτική, αλλά ικανότητα να λέμε «όχι»):

$$\pi_{3,t+1} = \pi_{3,t} + \rho\,S_t - \sigma\,(a_{13}+a_{23})\,\Delta\pi_{3,t},$$

με $\rho,\sigma>0$.
Στόχος: επιλέγουμε $\Delta\pi_{3,t}$, $c_i(t)$, $I_t$ ώστε να αυξάνεται μονοτονικά το $S_t$ χωρίς να εκρήγνυνται τα $a_{i3}$-κόστη.

---

Τι μας δίνει πρακτικά

• Μια σαφή συνθήκη διακριτότητας ($\lambda_3\ge\varepsilon$): δεν «χανομαι» ως παρακολούθημα.

• Κανόνες σύζευξης $c_i(t)$ με πλαφόν και ρήτρα εξόδου: βρόμικη αλλά βραχεία.

• Δείκτη ρωγμής $R$ για να συγχρονίζουμε ρυθμό αυτονομίας/εξάρτησης.

• Διπλή ζωτικότητα ως τεχνικό κριτήριο υποδομών.

• Ένα σύστημα ανισοτήτων (i–v) που λειτουργεί σαν check-list πριν από κάθε κίνηση.

Αυτό το «μικρό λογισμικό» μπορεί να κουμπώσει απευθείας στο επόμενο κείμενο μου: κρατά τη μεταδομιστική αιχμή (αντι-ουσιοκρατία, ίχνος, ρωγμές), αλλά προσθέτει λειτουργικά κατώφλια για να μετράμε τη «βρωμιά», να την περιορίζουμε και να μεγεθύνουμε σταθερά τον τρίτο πόλο χωρίς να γίνεσαι «ουδέτερος».

 

**** 

Μεταξύ «πονηρών γεωπολιτικών δαιμόνων».

Σκοτεινές σκέψεις (1)

a.

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δύο αντιτιθέμενες «διαβολικές» παγκόσμιες δυνάμεις -αυτό που οι αριστεροί ονομάζουν «παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί/καπιταλιστικοί πόλοι»- μπορεί να νομίζεις πως ήδη βρίσκεσαι στη μέση, σε έναν καταπιεσμένο αλλά ενδιάμεσο «χώρο».

Νομίζεις τότε πως αρκεί να ασκήσεις μια ενεργητική προέκταση αυτής της οντολογικής σου θέσης μέσα στο «ουδέτερο μέσον».

Πιστεύω πως οι περισσότεροι αναρχικοί και μαρξιστές αυτό νομίζουν, άρα νομίζουν πως αρκεί να εντείνουν μια δύσκολη αλλά υπαρκτή οντολογική ποιότητα, που στην πράξη σημαίνει την «τοποθέτηση» των κοινωνικών υποκειμένων που θέλουν να εκπροσωπούν σε μια επαχθή αλλά «πραγματικά» ενδιάμεση θέση, μέσα σε μια οντολογική δομή της παγκόσμιας ταξικής κοινωνίας.

Όμως, παρότι κάθε λαός -ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος- ως εργαζόμενη πλειονότητα «παγιδεύεται» σε ενδοκυριαρχικούς, ενδοκαπιταλιστικούς διπόλους (οι ιμπεριαλιστικοί διπόλοι δεν περιορίζονται στα κράτη), κανείς δεν «κατέχει» μια επαχθή αλλά αληθινά «ενδιάμεση» οντολογική ταξική θέση, που θα αρκούσε απλώς να ενταθεί ώστε να μετατραπεί σε επαναστατική δυναμική θέση μιας αρνητικο-θετικής υπέρβασης όλων των διπόλων που τον «περιβάλλουν» (ως οντολογική ταξική θέση).

Κάθε λαός, ή κάθε εργατική τάξη, βρίσκεται μέσα σε ένα κλουβί δομημένο ασύμμετρα και άνισα, υπό μοναδικές συνθήκες αλλά και σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θέση κάθε καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού (στον οποίο «εντάσσεται») μέσα στη παγκόσμια μορφή εξουσίας.

Έτσι, η άνιση και σύνθετη ανισομερής ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού αντιστοιχεί σε ακόμη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα της θέσης των υποτελών τάξεων.

Και δεν είναι μόνον η εθνικοκρατική-εθνοκαπιταλιστική διάσταση αυτής της ετερογενούς θέσης των καπιταλιστών αλλά και των εργατών/μικροαστών που καθορίζει το είδος και τον βαθμό της αλλοτρίωσης και την πολυπλοκότητα του κλουβιού των υποτελών κοινωνικών τάξεων.

Η παγκόσμια ηγεμονική δομή, καθώς διαμορφώνεται συνήθως ως ανταγωνιστικός διπολισμός, παίζει ενεργό ρόλο στην επιπλέον περιπλοκή του κλουβιού αυτών των υποτελών τάξεων.

Ο καπιταλισμός διαποτίζει και υπερκαθορίζει τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις, συγκροτώντας τες ως εσωτερικά δομικά στοιχεία της ασυμμετρίας του παγκόσμιου ηγεμονικού συστήματος.

Οι άνθρωποι της καθημερινότητας δεν εντάσσονται στο παγκόσμιο ηγεμονικό παιχνίδι αποκλειστικά «ιδεολογικά», σαν να αρκούσε μια παραχάραξη της συνείδησής τους για να αποδεχθούν τη θέση τους σε αυτό το παιχνίδι αλλοτρίωσης.

Η δομική ασυμμετρία του συστήματος μισθωτής εργασίας τούς υπερκαθορίζει αντικειμενικά.

b.

Διαφορετικά καθορίζεται η ταξική μας θέση ως υποτελών λαών ανάλογα με το αν βρισκόμαστε στον πυρήνα ενός παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πόλου, ή στα γεωστρατηγικά όριά του, ή εκτός όλων των πόλων (έστω σε σχέση/αλληλεπίδραση/εξάρτηση με έναν από αυτούς)· διαφορετικά καθορίζεται η θέση μας και από την ιδιαίτερη δομική ουσία του εκάστοτε παγκόσμιου ηγεμονικού πόλου (αν είναι «τελικά δομημένος» όπως ο ευρύτερος δυτικός πόλος ή «αναδυόμενος» όπως ο νέος ανατολικός).

c.

Η μη-θέση μας σε ένα μεταφυσικό/οντολογικό ντε φάκτο ουδέτερο «ενδιάμεσο» δημιουργεί «εναντίον μας» σειρά προβλημάτων ως προς την αληθινή μας ενότητα, εφόσον ανήκουμε στις καταπιεσμένες τάξεις·

καθώς κάθε εργατική τάξη, ανάλογα με τον πόλο στον οποίο είναι ενταγμένη, οφείλει να αντιμετωπίσει έναν πραγματικά διαφορετικό αντίπαλο, ως «δικό» της αντίπαλο.

Η «διαφοροποίηση» που βλέπουμε να αναδύεται ως πρόβλημα παρεξήγησης μεταξύ κινημάτων που δρουν αλλού στον κόσμο, στην πραγματικότητα (ως πρόβλημα) αντανακλά αυτή τη διαφορετική αντικειμενική «θέση της ταξικής σύγκρουσης» μέσα στον ήδη συγκροτημένο κυρίαρχο «παγκόσμιο χώρο».

Ο εχθρός του εχθρού μας είναι αντικειμενικά «φίλος» μας, αλλά αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται τελικά να έχουμε «φίλους» τους εχθρούς ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια παγκόσμια κοινωνική τάξη με εμάς.

Αυτοί οι «δικοί μας φίλοι» είναι οι άμεσοι ταξικοί εχθροί των άλλων.

Δεν είναι ιδεολογικό πρόβλημα, «αλλοτρίωση», είναι πρόβλημα τακτικής -κι η τακτική, το ξέρουμε, έχει ήδη στρατηγική διάσταση.

*

Μεταξύ «πονηρών γεωπολιτικών δαιμόνων».

Σκοτεινές σκέψεις (2).

Ας περάσω στο πιο υποκειμενικό, άρα άβολο, μέρος.

Όπως είπα, πιστεύω πως καμιά αντικειμενική-οντολογική «θέση» των κινημάτων των καταπιεσμένων δεν τα «τοποθετεί» ντε φάκτο σε ουδέτερη θέση έναντι όλων των ηγεμονιών-ιμπεριαλισμών κ.λπ.

Όταν βρίσκεσαι στα σπλάχνα του άμεσου ταξικού εχθρού σου, συμμαχείς αντικειμενικά με τον εχθρό αυτού του εχθρού -ως και στο σημείο να λάβεις όπλα από τον εχθρό του εχθρού σου.

Αλλά αυτός ο εχθρός του εχθρού σου, τις περισσότερες φορές, είναι επίσης αβυσσαλέος δυνάστης που έχει στα σπλάχνα του έναν άλλον καταπιεσμένο.

Δεν υπάρχει μαρξιστής, αναρχικός, δημοκράτης που να μπορεί να μου αποδείξει ότι σφάλλω.

Ακόμη και οι πιο προσεκτικοί ιδεολόγοι της απόλυτης ταξικής καθαρότητας κρύβουν πίσω από αυτή τη ψευδή καθαρότητα μια εύκολα αναγνωρίσιμη μονομέρεια -μια από τις πραγματικές τους συμμαχίες με έναν εχθρό του εχθρού τους (εκείνον που θεωρούν ως τον πιο άμεσο και φοβερό εχθρό).

Και μόνο αυτή η σκέψη της φρικτής κατάστασης, που τυπικά κατανοείται ως «τακτική», θα μπορούσε να σε οδηγήσει σε πλήρη αποκόλληση από κάθε εκδοχή ριζοσπαστικής πολιτικής.

Ποιο συνειδητό και ηθικό πρόσωπο θα ’θελε να μπλέκεται σε τέτοιες ιστορίες;

Αν η ριζοσπαστική πολιτική είναι επίσης κυνική, «βρόμικη» υπόθεση, γιατί να σπαταλήσει κανείς τη μοναδική του ζωή για να βιώσει την απογοήτευση που πάντα νιώθει όταν ένας έρωτας, ένα ιδανικό, αποδεικνύεται «μία από τα ίδια»;

Η επιστροφή σε ένα αυστηρά ορισμένο ιδιοτελές «εγώ» γίνεται αναπόφευκτη μέσα από μια τέτοια άφοβη αναστοχαστική θέαση.

Οι άνθρωποι απογοητεύονται, επιστρέφουν σε στενότερη κατανόηση των πραγμάτων και αρχίζουν να φροντίζουν περισσότερο αυτό το ατομικό, εθνικό, ή άλλο «εγώ».

Οι κατοπινές επικλήσεις όσων μένουν στην ουτοπία, για αποκατάσταση της αρχικής «καθαρότητας», χάνονται στο κενό, προκαλώντας μόνο μεγαλύτερη οργή στο εξαπατημένο πρώην ριζοσπαστικό υποκείμενο.

Σκοπός μου δεν είναι να δικαιολογήσω και να επευφημήσω τέτοιον αναστοχασμό, αλλά να παραμείνω μέσα στη ριζοσπαστική σκέψη/πράξη χωρίς να προσφέρω καμία διευκόλυνση στον ηθικιστικό και ιδεολογικό εξωραϊσμό των αντινομιών μας -όπως κάνουν οι περισσότεροι ριζοσπάστες, συγκρουόμενοι μεταξύ τους για το ποιος είναι ο «καθαρότερος» και «αγνότερος».

Ας δεχτούν λοιπόν ότι μιλάνε, όσο θέλουν, με τον πιο «βρώμικο» απ’ όλους.

Κριτική του καθαρού ριζοσπαστικού θεωρήματος, από τη σκοπιά της ιστορικής σκουριάς και της μονομέρειας.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα;

Για μένα, πρόβλημα είναι η ενσυνείδητη αναγνώριση και η σαφής θεωρητική αποδοχή ότι τα ποικίλα και πολυάριθμα ριζοσπαστικά κινήματα δεν είναι απλώς διαφορετικά, αλλά μπορεί επιπλέον να έχουν άμεσες τακτικές αντιφάσεις και αντινομίες μεταξύ τους -με την έννοια ότι η «τακτική» είναι «στρατηγική» και όχι κατώτερο, υποδεέστερο τμήμα της.

Αυτές οι αντιφάσεις ανακύπτουν από τη διάσταση των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων ανάλογα με το «σημείο» εγκατοίκησής τους μέσα στο διαρκώς διπολικό και κατακερματισμένο ηγεμονικό ιμπεριαλιστικό πλαίσιο (παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλοι), το οποίο ενσωματώνει αυτά τα ειδικά συμφέροντα με τον υπερκαθορισμό του.

Οι ευκαιρίες που προσφέρει η ίδια η πραγματικότητα για υπέρβαση αυτού του υπερκαθορισμού είναι σπάνιες, πολύτιμες και συνήθως άγνωστες στους υποκειμενικούς τους φορείς.

Για παράδειγμα: ενώ όλα τα κινήματα, ανατολή-δύση, βορράς-νότος, υποχρεώνονται να ακολουθούν τον κανόνα «συμμαχία με τον εχθρό του εχθρού μας», το κίνημα στο Ιράν έχει μια μοναδική ευκαιρία να μην ακολουθήσει αυτόν τον («γεωπολιτικό») κανόνα -για αντικειμενικούς δομικούς λόγους και όχι επειδή οι Ιρανοί κομμουνιστές, δημοκράτες, αριστεροί κ.λπ. είναι «καλύτεροι» άνθρωποι (είναι σπουδαίοι ούτως ή άλλως), αλλά επειδή έτσι «μιλούν» προς αυτούς οι αντικειμενικές δομές «γύρω» τους.

*

Σύντομη ανάλυση τού κειμένου (πυρήνες θέσης).

Αντι-ουδετερότητα: Απορρίπτεται η ιδέα ενός οντολογικά «ουδέτερου» ενδιάμεσου.

Η τάξη των υποτελών δεν κατοικεί σε κενό, κατοικεί σε άνισα, ασύμμετρα κλουβιά.

Υπερκαθορισμός: Η παγκόσμια δομή (διπολική/πολυπολική) υπερκαθορίζει τις εντόπιες ταξικές σχέσεις, παράγοντας διαφορετικούς «άμεσους εχθρούς» για συγγενείς τάξεις.

Τακτική=Στρατηγική: Η «τακτική» δεν είναι χαμηλό επίπεδο· είναι ήδη στρατηγική επιλογή υπό υπερκαθορισμό.

Ηθικό πρόβλημα: Η συμμαχία με τον «εχθρό του εχθρού» γεννά αναπόφευκτη «ηθική ρύπανση», η απαίτηση «καθαρότητας» είναι ιδεολογικό πέπλο μονομέρειας.

Σπάνιες ρωγμές: Υπάρχουν ιστορικές συγκυρίες (π.χ. ιρανικό κίνημα) όπου ο υπερκαθορισμός χαλαρώνει και καθιστά δυνατή μη-ευθυγραμμισμένη τακτική.

Δόμηση του επιχειρήματος (κορμός).

Αρνητική διαπίστωση: Δεν υπάρχει οντολογικός «μέσος χώρος».

Θετική διαπίστωση: Υπάρχει πλέγμα ανισομέρειας/ασυμμετρίας που διαφοροποιεί τον «άμεσο εχθρό».

Συνέπεια: Τα κινήματα συγγενούς τάξης ανά τον κόσμο μπορεί να έχουν αλληλοασύμβατες τακτικές συμμαχίες.

Ηθική ένταση: Η επιβίωση/πρόοδος επιβάλλει συμμαχίες «λερωμένες». Η καθαρότητα είναι ψευδαίσθηση.

Στρατηγική θέση:

Χρειάζεται θεωρία που να αναγνωρίζει νηφάλια τις αντινομίες και να κυνηγά τις σπάνιες ρωγμές απο-υπερκαθορισμού.

*

Ανάπτυξη - προς ένα «αντι-διπολικό πρωτόκολλο» (χωρίς να αλλοιώνεται το πνεύμα).

Αρχή 1: Αρνητικός διεθνισμός

Δεσμευόμαστε πρώτα στο «να μη γίνουμε προέκταση κανενός πόλου».

Κάθε συμμαχία αξιολογείται ως προσωρινή, ανακλητή, εργαλειακή.

-

Αρχή 2: Κριτήρια «βρώμικης» συμμαχίας

(i) Μείωση άμεσης βίας πάνω στους υποτελείς εδώ-και-τώρα. (ii) Αύξηση οργανωτικής αυτονομίας της τάξης. (iii) Μη-δέσμευση σε μακρόχρονη υποτέλεια.

Αν ένα από τα τρία καταρρέει, η συμμαχία λύεται.

-

Αρχή 3: Διπλή λογιστική εχθρού

Διατηρείται ταυτόχρονα κατάλογος «άμεσου» και «μεσοπρόθεσμου» εχθρού ανά χώρο.

Έτσι αποφεύγεται η τυφλότητα του «εχθρού του εχθρού».

-

Αρχή 4: Τοπικότητα ως στρατηγική μεταβλητή

Πυρήνας πόλου ≠ Περιφέρεια πόλου ≠ Εκτός πόλων.

Η ίδια λέξη «αντίσταση» δεν σημαίνει το ίδιο σε κάθε γεωστρατηγική θέση.

-

Αρχή 5: Ρωγμές υπερκαθορισμού

Εντοπισμός ιστορικών στιγμών όπου οι δεσμοί πόλων χαλαρώνουν (ρήγματα κυκλωμάτων, κρίσεις διαδοχής, εσωτερικές αντιφάσεις).

Εκεί μετατοπίζεις την τακτική σε «μη-ευθυγράμμιση δράσης».

-

Αρχή 6: Ειλικρίνεια για την «ηθική ρύπανση».

Δηλώνεται ρητά στην τάξη ότι οι αναγκαίες συμμαχίες είναι μείγμα κινδύνου/οφέλους. Καμία κατήχηση «καθαρότητας».

*

Εφαρμογές (υποδειγματικές χωρίς αλλαγή περιεχομένου).

Ιράν (όπως σημειώνω): Ιδιαίτερη δομική θέση που επιτρέπει εκτροπή από τον κανόνα «εχθρός του εχθρού».

Πυρήνας δυτικού πόλου: Η άμεση σύγκρουση με τον «εσωτερικό» ηγεμόνα συχνά συνεπάγεται μη-μεταβιβάσιμες τακτικές προς περιφέρειες.

Αναδυόμενος ανατολικός πόλος:

Η «αντιηγεμονική» ρητορεία του δεν αναιρεί τις δικές του εσωτερικές τάξεις καταπίεσης.

Τελικό συμπέρασμα (σύντομο).

Δεν υπάρχει «καθαρή» μέση οδός ούτε ηθική οχυρόπορτα. Υπάρχουν άνισες θέσεις, υπερκαθορισμοί και σπάνιες ρωγμές. 

Το ζητούμενο δεν είναι να σωθούμε από τη βρωμιά, αλλά να τη μετρήσουμε, να τη δεσμεύσουμε, να την κάνουμε πρόσκαιρη -και να κρατάμε ανοιχτή τη δυνατότητα ρήξης όταν η πραγματικότητα χαλαρώνει τα δεσμά της.

***

***

Μεταδομιστική Μετεγγραφή.

Μεταξύ «πονηρών δαιμόνων»

Ένα αντι-διπολικό υπόμνημα μετεγγραφής της τακτικής σε στρατηγική (και το αντίστροφο)

Πρόλογος: Η ψευδαίσθηση του «μεσόκοσμου»

Δεν υπάρχει ουδέτερος μεσόκοσμος, υπάρχει μόνο σκηνή.

Και η σκηνή δεν είναι επιφάνεια όπου παίζονται ρόλοι, αλλά μηχανή ανάθεσης θέσεων.

Όταν λεω «βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο διαβολικούς πόλους», δεν δηλώνω τοπική συνείδηση, δηλώνω ότι ήδη μιλάω με τη γλώσσα του σκηνοθέτη.

Η «μέση» θέση είναι κατασκευή της ίδιας της κυριαρχίας για να μεταφράζει την ασυμμετρία σε γεωμετρία.

Η «ένταση» αυτής της μέσης θέσης δεν αρκεί ως επαναστατική μέθοδος, το σωστό δεν είναι να εντείνεις μια ουσία, έτσι ανακυκλώνεις μια διανομή ρόλων.

**

1. Υπερκαθορισμός χωρίς κέντρο: πώς η δομή μιλάει.

Ο όρος «υπερκαθορισμός» εδώ δεν είναι μια αλτουσεριανή αναφορά-ντεκόρ, είναι ο τρόπος με τον οποίο η τάξη των υποτελών ενσωματώνεται ως συνάρτηση μιας ανισομερούς πολλαπλότητας.

Οι «πόλοι» δεν είναι δύο σφαίρες, αλλά δύο ρυθμιστικές φαντασιώσεις που συμπυκνώνουν δίκτυα: εφοδιαστικές αλυσίδες, ροές πληροφορίας, μηχανισμούς χρέους, στρατιωτικές υποδομές, βιοπολιτικές/νεκροπολιτικές κατανομές.

Αποτέλεσμα: η εργατική τάξη του Πυρήνα, της Περιφέρειας και του «Εκτός-Πόλων» δεν μοιράζονται απλώς «διαφορετικό εχθρό», μοιράζονται διαφορετική κατασκευή του δυνατού.

Η ίδια χειρονομία εξέγερσης δεν σημαίνει το ίδιο.

Ένα «όχι» στην πρωτεύουσα του Πυρήνα μπορεί να είναι επιβράδυνση του μηχανισμού, το ίδιο «όχι» στην περιφερειακή αλυσίδα μπορεί να είναι κατάρρευση κόμβου.

Ο υπερκαθορισμός είναι η μη-συμμετρία των συνεπειών.

*

2. Η τακτική ως στρατηγική: κατάργηση της ιεραρχίας επιπέδων.

Η διάκριση «στρατηγική/τακτική» αναπαράγει τον μύθο του βάθους και της επιφάνειας.

Στην πραγματικότητα, κάθε τακτική χειρονομία είναι ήδη στρατηγική πράξη, γιατί μετακινεί κόμβους στο δίκτυο των σημασιών και των υλικών ροών.

Το «μικρό» και το «τοπικό» δεν είναι υποκείμενα του «μεγάλου»· είναι οι μόνοι τόποι όπου το μεγάλο ξαναγράφεται.

Εδώ κρύβεται το αγκάθι: η «τακτική» συμμαχία με τον εχθρό του εχθρού σου δεν είναι ποτέ «μόνο τακτική».

Κάθε τέτοια συμμαχία σε γράφει μέσα στη στρατηγική του άλλου, αφήνοντας ίχνος δεσμεύσεων.

Επομένως η ειλικρίνεια δεν είναι ηθικολογία, είναι τεχνική αποτροπής παγίδευσης.

*

3. Η ηθική ρύπανση: ενάντια στο φάντασμα της καθαρότητας.

Η καθαρότητα λειτουργεί σαν θεολογικό σύνορο της δράσης: άγγιξες το μολυσμένο - «έπεσες».

Αλλά η καθαρότητα είναι μηχανισμός ενοχοποίησης που εξυπηρετεί τα ηγεμονικά κέντρα: όποιος δεν παίζει με κανέναν, παίζει άθελά του με όλους (ως αδράνεια).

Η δική σου θέση προτείνει κάτι ακριβέστερο: να αναγνωρίσουμε την «ηθική ρύπανση» ως δομική συνθήκη, όχι ως ειδική αποτυχία.

Εδώ οι μεταδομιστικές αιχμές είναι χρήσιμες:

Αποδόμηση του Νόμου της Καθαρότητας: ο «νόμος» που απαγορεύει τη μίξη δεν είναι προφύλαξη του κινήματος από τη βρωμιά, είναι ο τρόπος που η κυριαρχία ψευδο-ιεραρχεί μολύνσεις για να κρατά τους υποτελείς ακίνητους.

Ιχνολογία της συμμαχίας: κάθε συμμαχία αφήνει ίχνος (λογιστικό, πολιτικό, μνημονικό).

Αν δεν το κατονομάσεις, θα σε κατονομάσει εκείνο -τη στιγμή της ρήξης.

*

4. Αντι-μεταφυσική του «ενδιάμεσου»: ούτε κέντρο ούτε μέση.

Το «ενδιάμεσο» είναι μεταφυσική της αναβολής: από εδώ θα περιμένουμε ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Στην πραγματικότητα, το ενδιάμεσο κατασκευάζεται από το μοίρασμα της ορατότητας: ποιος φαίνεται ως θύμα «καθολικό», ποιος ως «τοπικιστής», ποιος ως «τρομοκράτης».

Πρόταση: αντικατάστησε τη γεωμετρία της μέσης με τη χαρτογράφηση πυκνοτήτων.

Μη ρωτάς «πού βρισκόμαστε;» - ρώτα «ποια πυκνότητα βίας/εξάρτησης/αορατοποίησης διασχίζουμε;».

Οι απαντήσεις δεν είναι συντεταγμένες, είναι καμπύλες.

*

5. Διπλή λογιστική εχθρού: άμεσος και μεσοπρόθεσμος.

Η δική μου «διπλή λογιστική» (άμεσος εχθρός/μεσοπρόθεσμος εχθρός) σπάει τη μονομανία του «μεγαλύτερου κακού». 

Επεκτείνω:

Πίνακας Α (Άμεσος): ποιος μπορεί να σε σκοτώσει/εξαθλιώσει σήμερα, με ποια μέσα (αστυνομία/στρατός/εργοδοσία/δικαστικό/παρακράτος/μηχανισμοί χρέους).

Πίνακας Β (Μεσοπρόθεσμος): ποιος θεσμοθετεί τη μελλοντική σου αδυναμία (ρυθμίσεις εμπορίου, πατέντες, ενεργειακή αιχμαλωσία, ψηφιακή επιτήρηση).

Η τακτική επιλέγεται στη διατομή των δύο πινάκων, όχι με θρησκεία του ενός.

*

6. Ρωγμές υπερκαθορισμού: πότε σπάει η γραφή της δομής.

Επισημαίνω: υπάρχουν ιστορικές συγκυρίες όπου ο κανόνας «εχθρός του εχθρού» δεν επιβάλλεται.

Το παράδειγμα που δίνω (Ιράν) το γενικεύω σε έννοια: θέσεις διασταύρωσης (junction positions).

Πρόκειται για σχηματισμούς όπου:

Ο εσωτερικός ηγεμόνας εξαρτάται από πολλαπλούς εξωτερικούς ρυθμιστές (ενέργεια, logistics, χρηματοπιστωτικά), οι εξωτερικοί πόλοι είναι αμοιβαία ασύμβατοι στο να προσφέρουν σταθερή προστασία, υπάρχει πλεόνασμα κοινωνικής αυτοοργάνωσης που δεν έχει πλήρως απορροφηθεί.

Σε τέτοιες θέσεις, η μη-ευθυγράμμιση παύει να είναι ηθική στάση και γίνεται τεχνική αποδέσμευσης.

*

7. Η σκηνή και το υποκείμενο: ποιος μιλά όταν μιλάμε;

Η «σκηνή» (ψηφιακή, μιντιακή, ακαδημαϊκή, ακτιβιστική) δεν απλώς προβάλλει το κίνημα, το ανασυνθέτει.

Οι διχοτομήσεις «καθαρό/βρώμικο», «τοπικό/καθολικό», «τάξη/ταυτότητα» επιβάλλονται ως όροι πρόσβασης στη φωνή.

Μεταδομιστική αιχμή: αποσύνδεση φωνής-αναγνώρισης.

Δεν ζητάς διαπίστευση καθολικότητας για να μιλήσεις, παράγεις ίχνος και ρυθμό.

*

8. Τεχνικό πρωτόκολλο «βρώμικων» συμμαχιών.

Αναβαθμίζω τα κριτήρια σε πρωτόκολλο εκτέλεσης:

Κριτήριο Απο-βίας: κάθε συμμαχία πρέπει να μειώνει μετρήσιμα τον τρέχοντα δείκτη βίας πάνω στους υποτελείς (τραυματισμοί, συλλήψεις, απολύσεις, λιμοί).

Κριτήριο Απο-δέσμευσης: ρήτρα εξόδου εκ των προτέρων (πολιτική και υλική).

Κανένα «αντάλλαγμα» που γεννά μελλοντικά δεσμά ιδιοκτησίας ή χρέους.

Κριτήριο Αυτο-οργάνωσης: κάθε πόρος που προσφέρεται (χρήμα, τεχνολογία, ορατότητα) μετατρέπεται αμέσως σε ικανότητα που δεν μπορεί να ανακληθεί (κοινό κλειδί, αποκεντρωμένη υποδομή, κρυπτογραφημένη δικτύωση, κοινοτική μέριμνα).

Κριτήριο Ασυμμετρίας: η συμμαχία πρέπει να αυξάνει τη δική σου ασυμμετρία (να πολλαπλασιάζει τις επιλογές σου) και να μειώνει τη δική του (να τον δεσμεύει να εκτίθεται).

Κριτήριο Μνήμης: δημόσια καταγραφή του ίχνους της συμμαχίας (χωρίς εξιδανίκευση). Το ημερολόγιο της βρωμιάς προστατεύει από τον μύθο της προδοσίας.

*

9. Ο χάρτης των τριών θέσεων (πυρήνας/όρια/εκτός).

Πυρήνας πόλου: ο άμεσος εχθρός είναι ο οικείος ηγεμόνας.

Η τακτική «εχθρός του εχθρού» τείνει να προσκαλεί ανατολικούς σωτήρες, άρα προτεραιότητα στους μηχανισμούς απο-συσχέτισης (ενέργεια μικρής κλίμακας, συνδικάτα με διεθνή ρήτρα μη-ευθυγράμμισης, υποδομές γνώσης κοινών).

Γεωστρατηγικά όρια: η ασυμμετρία είναι μέγιστη - δύο αστυνομίες σε μία.

Εδώ το διπλό ημερολόγιο εχθρού είναι όρος επιβίωσης.

Εκτός-Πόλων: ο πειρασμός της «καθαρής ουδετερότητας» είναι ισχυρός.

Αλλά «ουδετερότητα» σημαίνει ευαλωτότητα σε blitz ευθυγράμμισης.

Προτεραιότητα σε μαύρες αγορές ζωής (νερό, τροφή, ενέργεια, υγεία) που μειώνουν την εκβιασιμότητα.

*

10. Ηθική χωρίς θεμέλιο: το μέτρο της βρωμιάς.

Αν αρνηθούμε τη θεμελιακή «καθαρότητα», μένει ο κυνισμός;

Όχι - μένει η λογιστική της βλάβης.

Μετράς: ποιος πονά λιγότερο σήμερα εξαιτίας μας; ποια ικανότητα μένει αύριο στα χέρια των υποτελών; ποια εξάρτηση δεν δημιουργήσαμε;

Η Ηθική εδώ δεν είναι ιδεώδες, είναι μηχανική επιλογών που παράγει μειωμένο κακό και αυξημένη αυτονομία.

Είναι «οικονομία της ρήξης».

*

11. Παράδειγμα τύπου (αφαίρεση του συγκεκριμένου για να σταθεί παντού)

Κίνηση Α (Πυρήνας Δύσης): αποφεύγει δημόσιες εικόνες που εντάσσονται εύκολα σε αντι-δυτικό εθνικισμό άλλου πόλου. Παράγει όμως τεχνουργήματα (εργαλεία, μεθοδολογίες, νομικά προηγούμενα) που εξάγονται ως κοινά χωρίς σημαία.

Κίνηση Β (Περιφέρεια): αποδέχεται «βρώμικη» υλική βοήθεια μόνο αν απο-ουδετεροποιείται (ανοικτές προδιαγραφές, πολλαπλή προέλευση).

Κίνηση Γ (Εκτός-Πόλων): οργανώνει συστήματα διπλής ζωτικότητας ώστε καμία μονομερής πίεση να μη σε γονατίζει.

*

12. Ρεαλισμός της απελπισίας: γιατί να συνεχίσουμε;

Ρωτάς έμμεσα: αν όλα είναι βρώμικα, γιατί να μείνουμε;

Επειδή ο κυνισμός είναι η υψηλότερη μορφή αφέλειας.

Πιστεύει ότι «κανείς δεν κερδίζει», άρα η αδράνεια είναι σοφία. Όμως η αδράνεια είναι στρατηγική επιλογή - υπέρ του ισχυρού.

Η «παραμονή» στη ριζοσπαστική πράξη δεν είναι μυστικισμός, είναι η διαχείριση πιθανότητας μέσα σε ανισομέρεια.

Δεν υπόσχεται λύτρωση, υπόσχεται ροπή.

Και η ιστορία γυρίζει από απειροελάχιστες ροπές.

*

13. Σύντομη μεθοδολογία για οργανώσεις/κύκλους.

Ανάλυση Πυκνοτήτων: χάρτης βίας/εξάρτησης/ορατότητας.

Διπλή Λογιστική: άμεσος vs μεσοπρόθεσμος εχθρός.

Ρωγμές: πού χαλαρώνει ο υπερκαθορισμός σε μια σύντομη χρονική συγκυρία;

*

14. Εναντίον της Ουτοπίας της «Αθωότητας».

Η ουτοπία της αθωότητας καταλήγει πάντα σε δύο μορφές: ή στην ερημική ηθικολογία των καθαρών, ή στην κυνική αγορά της ψυχής.

Η δική μας διατύπωση προτείνει τρίτον όρο: πειθαρχία της ακαθαρσίας.

Να γνωρίζεις εξ αρχής ότι θα λερωθείς.

Να ορίζεις τα όρια μόλυνσης εσύ, όχι ο χορηγός.

Να αποσύρεσαι προτού η μόλυνση γίνει εξάρτηση.

*

15. Τελική θέση.

Δεν υπάρχει «μέση οδός» παρθενίας.

Υπάρχουν διαφορετικές ασυμμετρίες, διαφορετικοί άμεσοι εχθροί και μια κοινή ανάγκη: να ανοίγουμε ρωγμές όπου ο υπερκαθορισμός χαλαρώνει.

Να μετράμε τη βρωμιά των «κυνικών συμμαχιών» εντός τής διπολικής γεωστρατηγικής πραγματικότητας, να τη δεσμεύουμε, να την καθιστούμε πρόσκαιρη. Και να εργαζόμαστε σαν μηχανικοί μιας πολιτικής που δεν προσκυνά κανέναν πόλο, ούτε όσα ειδώλια καθαρότητας στήνουν οι ιερείς των σκηνών.

*

Συμπύκνωση σε 10 θέσεις (για άμεση χρήση).

Δεν υπάρχει «ουδέτερη μέση». Υπάρχουν μόνο κατανομές ορατότητας.

Ο υπερκαθορισμός είναι η ανισότητα των συνεπειών.

Κάθε τακτική είναι ήδη στρατηγική.

Η καθαρότητα είναι μηχανισμός ακινητοποίησης.

Κράτα διπλή λογιστική εχθρού.

Ρήτρες εξόδου σε κάθε «βρώμικη» συμμαχία.

Μετέτρεψε πόρους σε μη-ανακλητή ικανότητα.

Χάραξε ρωγμές μην ευθυγραμμίζεσαι με ρυθμιστικές φαντασιώσεις πόλων.

Ανέπτυξε συστήματα διπλής ζωτικότητας.

Κατέγραφε δημόσια το ίχνος - για να μη σε γράψει η ιστορία με ξένο μελάνι.

 

Ιωάννης Τζανάκος