Παρασκευή 16 Απριλίου 2021

Πες

Πες «Εγώ Λέω».
Πες «Εγώ Είμαι».
Πες «Είμαι Εδώ».
Η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα είναι ο έμπρακτος αντι-ατομικισμός.
Και οι φιλελέρες παιδιά «καλών οικογενειών» είναι, όχι Άτομα.
Η Ατομικότητα ως και-Εγώ και-Εαυτός δεν είναι αυτό που λένε οι εδώ «χριστιανοκομμουνιστές».
Η Ατομικότητα ενέχει Ευθύνη και Ενοχή..
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 

Reading Karl Marx with Abraham Lincoln

Πηγή:

Reading Karl Marx with Abraham Lincoln | International ...

 
Utopian socialists, German communists, and other republicans

Πέμπτη 15 Απριλίου 2021

Εδώ..

Στη ζωή μετράει η Δέσμευση, η Δέσμευση σε αξίες, αρχές, και η Δέσμευση είναι πρώτα από όλα παραμονή σε έναν Εαυτό.

Ο «Εαυτός» δεν είναι ένα απλό «Εγώ».
Ο Εαυτός σημαίνει ότι παραμένω Εδώ και δεν το βάζω κάτω, δεν θα αλλάξω κουφάλες.

«Δεν αλλάζω» όμως δεν σημαίνει παραμένω προσκολλημένος σε ένα Όνομα, αν αυτό το Όνομα το έχουν οικειοποιηθεί τσακάλια και γύπες.

Σας χαρίζω τα ένδοξα Ονόματα, και κρατάω την Ουσία.

Δεν είμαι Τίποτα άλλο παρά η επιμονή μου να τα ζυγίζω όλα στο ζύγι τής Αρετής, όπως την εννοώ και όπως με έμαθε η εμπειρία τής ζωής μου.

Εσείς και τα κακοποιημένα Ονόματα που τα έχετε κάνει πλέον «δικά» σας, κρατηθείτε γερά πάνω στο Τίποτα τής ευκολίας μιας απάτης που δεν λέει να τελειώσει, κρατήστε όμως τουλάχιστον έστω έναν Εαυτό, έναν ελάχιστο Εαυτό που να μην κλαψουρίζει συνέχεια για τις αδικίες που σας έκαναν, για το πόσο άδικη είναι η «κοινωνία», για το πόσο σας έκαναν κακό κάποιοι «άλλοι».

Πείτε έστω μια φορά Είμαι Αυτό, και πείτε Τι είναι Αυτό, χωρίς να αναφέρετε πάλι τούς «κακούς» που «δεν σας άφησαν», και άλλες μικρότητες.

Πείτε έστω μια φορά Είμαι Εδώ και δεν το κουνάω, κι ας έρθουν όλες οι καταιγίδες να με σαρώσουν, όλες οι συμφορές να με μαστιγώσουν.

Είμαι Εδώ και δεν κάνω ρούπι ως το τέλος, μόνον με την αρετή, χωρίς κανένα Όνομα, χωρίς καμία «αναγνώριση», χωρίς καμία ελπίδα.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Τετάρτη 14 Απριλίου 2021

Το αντικουρδικό μίσος και η αντικουρδική υστερία..


Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την άρρωστη αντικουρδική χαιρεκακία, την οποία είδα με τα [αναγιγνώσκοντα] μάτια μου να εκφράζουν ένας υπερ-αντικαπιταλιστής «αντιεθνικιστής» και ένας «αριστερός πατριώτης».
Και οι δύο ειρωνεύονταν την αδυνατότητα και το ανέφικτον τής ανάδυσης και έπειτα ύπαρξης κουρδικού έθνους κράτους, ο δε «πατριώτης» αδυνατούσε αν και εγγράμματος να διακρίνει μεταξύ έθνους και εθνότητας. 
Ας αφήσουμε τον «αριστερό πατριώτη» να συνεχίζει να σκέφτεται μέσα στις δηλητηριώδεις πατριωτικές φιλοχομεϊνικές-φιλοπουτινικές αναθυμιάσεις τού πατριωτισμού του, όσο μπορεί να σκέφτεται ακόμα, γιατί αν κρίνω από την εποχή που είχε εκφράσει απόψεις περί όλων αυτών, είχε ήδη αρχίσει να χάνει τα λαφαζανικά αυγά και πασχάλια του. 
Ας περιοριστούμε στον υπερ-αντικαπιταλιστή «αντιεθνικιστή».
Ο Κύριος αυτός, καταρχάς είχε το αντικουρδικό πρόβλημα που έχουν όλοι οι αντικούρδοι:
Αν οι Κούρδοι θέλουν κράτος δεν ξέρουν τι τους γίνεται και είναι ύποπτοι ιδεολογικά για καπιταλιστικές εθνοκρατικές βλέψεις.
Αν οι Κούρδοι δεν θέλουν [πια] κράτος [ΡΚΚ], τότε πάλι δεν ξέρουν τι θέλουν, είναι ασυνάρτητοι, ή λένε ψέματα και θέλουν έθνος κράτος ή έθνος, άσχετα από το τι λένε πολλοί από αυτούς για δημοκρατικές ομοσπονδίες κ.λπ., και άσχετα αν είναι όχι [ακόμα] έθνος-κράτος/έθνος αλλά εθνότητα που έχει κι αυτή δικαιώματα, και δικαίωμα στον εθνοτικό αυτοκαθορισμό υπό τις οποιεσδήποτε κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες.
Επίσης:
Επειδή και οι δεξιοί Κούρδοι και οι αριστεροί Κούρδοι κάνουν το λάθος να μιλάνε για δημοκρατία, έπεσαν στο περισκόπιο του νεομπορντιγκιστή σεκταριστή, διότι κατά την εδραιωμένη και θεμελιωμένη σεκταριστική παλάβρα του, τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για δημοκρατία
Αφού η δημοκρατία [και σαν «δημοκρατισμός»] υπό τις συνθήκες τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον φασισμό, ε τότε, λέει ο νεομπορντιγκιστής, ας της δώσουμε την χαριστική βολή ως αξία και ως σκοπό, και ας πιάσουμε τον αντικαπιταλισμό σκέτο. 
Νέτο σκέτο, και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν είναι ο μοναδικός μαλάκας που τα λέει αυτά.
Διαβάστε κείμενα, διαβάστε ό,τι θέλετε.
Αυτοί οι σεκταριστικοί χώροι που έχουν πάρει τα μυαλά των πυρκέφαλων νεολαίων που ψάχνουν τον «αντικαπιταλιστικότερο τοίχο» για να καβαντζώσουν θέση και από εκεί να κρίνουν τούς άλλους ως «μικροαστούς», μιλάνε ανοιχτά όχι ενάντια στην αστική δημοκρατία, όχι ενάντια στην αντιπροσωπευτική αλλοτριωμένη δημοκρατία, αλλά μιλάνε ανοιχτά ενάντια σε κάθε δημοκρατία, ενάντια στην δημοκρατία γενικά.
Η αταξική κοινωνία τους δεν θα περικλείει αμεσοδημοκρατικές αρχές και δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά θα είναι τι; ένα αυτόματο; ένα μαγικό αυτόματο αυτοδιοίκησης χωρίς συνελεύσεις; χωρίς ψηφοφορίες, χωρίς διαμόρφωση κάποιων πλειοψηφιών; Τι θα είναι αυτό το πράμα; ελεύθερη αταξική κοινωνία «σκέτο»; Δεν είναι αυτό σταλινισμός από την πίσω πόρτα; δεν είναι αυτό υφέρπων φασισμός; Μήπως δεν αποδείχτηκε η βαθιά αντιδραστική υπόσταση αυτών των χώρων ειδικά στην Ελλάδα με την στάση τους στην πανδημία; Δεν ταυτίστηκαν στην πράξη με τους ακροδεξιούς; με τον Τραμπ; με τον Τράγκα;
Το λένε, το καμαρώνουν.
Είναι αντίπαλοι κάθε δημοκρατίας, κάθε πιθανής άμεσης εργατικής δημοκρατίας.
Ό,τι έλεγε δηλαδή ο χειρότερος τής ιστορικής τάσης των «αριστερών [αριστεριστών] κομμουνιστών», ο οποίος δεν ήταν ο Γκόρτερ, δεν ήταν ο Πάνεκουκ, αλλά ο Μπορντίγκα.
---
Αυτή είναι η κατάντια σήμερα, η «αριστεροπατριωτική» και η «αντεθνικο-αντικαπιταλιστική».
Αυτές τις ιδεολογικές τάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ακόμα κι όταν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο λόγου χάριν να υπερασπιζόμαστε έναν πληθυσμό, τον κουρδικό, που έχει κάνει πράγματα, συγκεκριμένα πράγματα για να προασπίσει την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια, ενόσω οι «πατριώτες» και οι σεκταριστές μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε μιλάνε, κάνουν κανένα γκραφίτι, συνελεύσεις μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων, αέρας κοπανιστός, φούσκες.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 

15 Δεκεμβρίου, 2020
 
 

 

Αυτοκαθορισμός : Γεζίντι: Τα απομεινάρια μιας υπόθεσης που δεν έκλεισε

Αυτοκαθορισμός : Γεζίντι: Τα απομεινάρια μιας υπόθεσης που δεν έκλεισε...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2021

Πολιτικοί ορίζοντες στο θολό τοπίο..

 
Η συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής ελευθεριακής-και-δημοκρατικής κοσμοθεωρίας, πάνω στα ερείπια προηγούμενων «λαϊκών» ή «εργατικών» κοσμοθεωριών που δοκιμάστηκαν «ιστορικά» και παρά το γεγονός ότι ήταν (κι αυτές) έλλογα και παθιασμένα σχηματισμένες με κόπο, αγώνες, προσδοκίες, επιθυμίες, τελικά κατέρρευσαν υπό το βάρος των ανεπίλυτων και αδιέξοδων αντινομιών τους, δεν είναι ούτε μια «προσωπική» υπόθεση, ούτε αποτέλεσμα μια τάχα ομαλής ιδεολογικής και θεωρητικής διεργασίας.
Ακόμα και το πρώτο αχνό ξεκίνημα στον νέο δρόμο είναι δύσκολο, οι αντιφάσεις όχι μόνον δεν λείπουν αλλά είναι μερικές φορές κραυγαλέες, αν και «φαίνεται» ότι δεν υπάρχουν οι μουχλιασμένες αντινομίες που βασανίζουν αυτό που παρέρχεται.
Αυτό που παρέρχεται δεν φεύγει εύκολα, δίνει τις τελευταίες λυσσασμένες μάχες του, προτάσσει τις δόξες τού παρελθόντος του, απολογείται διαρκώς για τα λάθη του ορίζοντάς τα ως εξωτερικά και συμπτωματικά, ως πληγές που μπορούν να κλείσουν.
Στην πραγματικότητα όλα κινούνται αργά, οι τελευταίοι υπερασπιστές αυτού που φεύγει είναι πολλοί, «ανανεώνονται» διαρκώς, ελπίζουν σε μιαν ακόμα «έφοδο στον ουρανό» που κλείνει για αυτούς για πάντα, αλλά όχι άμεσα, όχι τώρα, όχι σε μια ή δύο γενιές.
Μπορεί ο κόσμος τής καθημερινότητας, ο εργαζόμενος εργατικός-ή-μικροαστικός κόσμος, να ψάχνει με αγωνία αυτό που λείπει, να ξέρει καλύτερα από τους ινστρούχτορες και τους σεκταριστές ότι «κάτι λείπει», αλλά δεν βρίσκει στους αφοσιωμένους ζηλωτές αυτού που φεύγει αυτό που λείπει.
Δεν το βρίσκει ούτε στο «δημοκρατικό κέντρο», δεν το βρίσκει ούτε στην νέα δεξιά, δεν το βρίσκει πουθενά.
Έρχεται από εκεί όπου οι αντιφάσεις είναι όλες μαζεμένες και οι άνθρωποι τις ζούνε κάθε μέρα, έρχεται έξω από την σάπια Δύση, έρχεται από τους τόπους όπου οι άνθρωποι ακόμα αγωνίζονται για αυτό που στους δυτικούς σεκταριστές φαίνεται αυτονόητο και «ρεφορμιστικό», έρχεται από εκεί όπου η ζωή παίζεται μέρα με την μέρα, και οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία δεν είναι οι ασκήσεις κρατολαγνείας ή (αντίθετα) σεκταρισμού για κάποιες μπερδεμένες «υπάρξεις», έρχεται από εκεί όπου κάθε μέρα αγωνίζονται για την ελευθερία των γυναικών και των αντρών αδελφωμένοι, έρχεται με αντιφάσεις, με φρικτά αδιέξοδα, έρχεται ζωντανό με την ορμή τής θεϊκής του «αφέλειας».
Όποιος δεν έχει μιλήσει με Κούρδο-Κούρδισσα, με Ιρακινό-Ιρακινή με Ιρανό-Ιρανή που θέλει ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από αυτά που λέω, αλλά κι αν έχει μιλήσει και έχει τα αυτιά του σφραγισμένα με μαρξιστικούς και αναρχικούς-αυτόνομους ιδεολογικούς προκαθορισμούς και απριορισμούς, ακόμα κι αν ακούει δεν ακούει, είναι κουφός στην φωνή, στην κραυγή τους, είναι ένας ξεφτίλας νεοφιλάνθρωπος, ένας πατερούλης, ένας θεωρητικός παπαρδέλας, ό,τι είναι δηλαδή οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα που ακόμα κι αν είναι σε μια πρώτη γραμμή τής έμπρακτης αλληλεγγύης προς αυτούς τους ανθρώπους δεν τους αντιμετωπίζουν σαν ισότιμα και συγκροτημένα πολιτικά υποκείμενα, όπως θα τους αντιμετώπιζε ένας δημοκρατικός, ένας αναρχικός, ένας κομμουνιστής μιας άλλης εποχής, δεν τους ακούνε, ούτε συμφωνούν ούτε αντιπαρατίθενται μαζί τους, δεν τους ακούνε, παραβλέπουν και μυστικοποιούν ό,τι ακούνε αν το ακούνε κι αυτό.
Από την σκοπιά μου δεν έχω ούτε τις δυνάμεις, ούτε τον χρόνο να κάνω αυτό που πρέπει.
Στήριξα και στηρίζω από απόσταση, και ως απομονωμένος διαμορφωτής δοξασιών γνωμών, απόψεων, ακόμα και ως λυσσασμένος προπαγανδιστής, το ΡΚΚ, γιατί γνώρισα κάποια παλικάρια του, άντρες και γυναίκες, στην Γερμανία, κάποια άσχετη εποχή, δεν θα με θυμάται κανείς τους, και μου έδειξαν σε λίγο χρόνο τι σημαίνει ηθική, αξίες, συγκροτημένος Λόγος, ανιδιοτέλεια, και πάθος, όντας κι αυτοί περιπλανώμενοι σε έναν ιδεολογικό «τόπο» που ήταν κοινός μας, έναν μετα-σταλινισμό, έναν πρώην «εθνοσταλινισμό», ανυπόληπτο βέβαια για τους ξεφτίλες τού δυτικού αριστερισμού-αναρχισμού και τού καθαυτό «σταλινισμού».
Ξέραν τι είναι αγώνας, και ένοπλος αλλά αυτοπειθαρχημένος μαζικός αγώνας, δεν ήταν ούτε είναι τα λικβινταριστικά διαλυτικά κοπρόσκυλα τού δυτικού αριστερισμού-αναρχισμού τής εποχής μας, σεκταριστές μεν τότε, αλλά με το «εισιτήριο» τής αντι-σεκταριστικής «εξόδου» στο χέρι τους.
Ένα «εισιτήριο» που πήρα σαν πυρκέφαλος αριστεριστής στο χέρι, και από τότε δεν το άφησα ποτέ να πέσει κάτω.
Όπως είπα, δεν έχω δυνάμεις να το αναπτύξω το πράγμα, δεν είναι αυτό που μπορώ να κάνω.
Η δική μου «δουλειά» είναι άλλη.
Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω, απλά μέσα σε αυτό τον καταιγισμό τής ιδεολογικής και πολιτικής κρίσης, μέσα στην ανούσια πολιτική απομόνωση, πέραν των εξωτισμών και των ρομαντικοποιήσεων, οφείλω να δίνω που και που, ξανά, το αχνό στίγμα όλων αυτών.
Όμως:
Καμία υποχώρηση, καμία «επαφή» με τους φορείς τής κρίσης και τής παρατεταμένης πτώσης τού σεκταρισμού.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 
 

Τράβα τον δρόμο που διάλεξες και σε διάλεξε..

 
Τράβα τον δρόμο που διάλεξες και σε διάλεξε (πιο πολύ το τελευταίο), και φτάσε ως το τέλος του.
 
Ό,τι έκανε το ΡΚΚ για τον λαό του ήταν σωστό, ήταν τίμιο, είχε νόημα, και αυτό είναι το μόνο «πολιτικά ορθό» που μπορώ να κατανοήσω με την πολιτική εμπειρία μου των τελευταίων 30 χρόνων.
Όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ, και μάλιστα όλα τα «εδώ» των «χώρων» και «υπο-χώρων» από τους οποίους πέρασα ξώφαλτσα, τα ακούω παράφωνα, ψεύτικα, ανούσια.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 

Σε ποιόν; σε τι; Στον Παντελή Μπασάκο..

Τρίτη 6 Απριλίου 2021

Ayfer Düzdaş - Lo Wer Meke

Ποιότητες και ιδιοσυγκρασίες..

Αν και δεν είμαι ναυτικός δεν φοβάμαι τη θάλασσα τόσο ώστε να παραλύω όταν αγριεύει.
Θυμάμαι μια φορά στο Κάβο Ντόρο, ξαφνική φουρτούνα, εγώ γύριζα σχεδόν ημιπαράφρων στο κατάστρωμα, όσο οι πανικόβλητοι ταξιδιώτες έτρεμαν μέσα στο πλοίο.
Απολάμβανα το θέαμα.
Αν δεν με τράβαγε ένας ναύτης, μπορεί να με άρπαζε το κύμα.
Αντίθετα, έχω σχεδόν αποκλείσει να ξαναμπώ σε αεροπλάνο.
Την τελευταία φορά που μπήκα, όταν με είδαν στην υποδοχή οι συγγενείς, με ρώτησαν γιατί είμαι άσπρος σαν πανί και αν είχαμε κενά.
Στην πραγματικότητα το ταξίδι ήταν ήσυχο.
Υπάρχει ιδιοσυγκρασία.
Ίσως όχι ως έμφυτο χαρακτηριστικό, αλλά ως δέσμη βιοψυχικών και κοινωνικών συμπτώσεων που κατασταλάζουν σε μορφή.
Οι άνθρωποι διαφέρουν ριζικά από τα άλλα έμβια, γιατί έχουν σχεδόν ανεξάντλητη γκάμα προτερημάτων και μειονεξιών, που τους ακολουθούν σε όλη τη ζωή.
Κι όμως, έχουν και τη δυνατότητα να ξεπερνούν την ιδιοσυγκρασία όταν το απαιτεί η ανάγκη.
Μπορούν να εκλογικεύσουν τα πάντα, να αντέξουν τα πάντα, ακόμη και αυτό που τους προκαλεί τρόμο.
Στην αστική κοινωνία και γενικότερα στις προοδευτικές κοινωνίες, σχεδόν επιβάλλεται να ξεπερνάς τις ιδιοσυγκρασιακές ανωμαλίες και ασυμμετρίες.
Όλοι υποχρεώνονται να είναι ικανοί για πράγματα που δεν αντέχουν, όχι μόνο από βιοτική ανάγκη, αλλά και για να είναι νορμάλ.
Κάπου εκεί περιμένει ένας καλός λειτουργιστής ψυχοθεραπευτής, ακόμη κι αν είναι εισαγόμενος γκουρού.
Σημασία έχει να «λειτουργήσεις».
Η ποικιλομορφία των ελλείψεων και η παραδοξότητα των προτερημάτων, για να μην πω η τρέλα τους, δεν μετρούνται.
Δεν είναι εμπορευματικές μονάδες αξίας.
Δεν είναι καν μονάδες, παρά μόνο αποτελέσματα, αφού πρώτα έχει επιβληθεί το κοινό μέτρο, η κανονικότητα.
Άσχετα αν αυτή θεμελιώνεται σε μονάδες εργασιακής ικανότητας, σε μονάδες αταραξίας, ή σε μονάδες γενικότητας υπερανθρωπικού τύπου.
Θα το έλεγα και έτσι, φαίνεται επιθυμητή μια πάντα άπιαστη γενικότητα.
Βαφτίζεται πληρότητα, εμπλουτίζεται από ουτοπικές ολότητες, παραμένει επιτακτικά επιθυμητή.
Έτσι όλοι είναι ψυχραίμως παθητικοί μπροστά στην ιδέα ότι ίσως είναι ανίκανοι, αφού δεν μπορούν να είναι τα πάντα.
Η ιδέα της σχετικά αυτάρκους μερικότητας, το μέρος ως όλον, δεν είναι αποδεκτή, θυμίζει παλιές εποχές.
Σήμερα προτιμάται η εμπειρία των πάντων, που στην πράξη σημαίνει η εμπειρία των πάντων από τη σκοπιά του τρεμάμενου ταξιδιώτη και του απορούντος αναγνώστη, από τη σκοπιά του απογοητευμένου εραστή και του πάντα ανικανοποίητου καλλιτέχνη.
Η αίσθηση ότι δεν έχεις ζήσει αρκετά δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση της διάσπασης της ικανότητας από τις ποιοτικές της παραμέτρους.
Όχι μόνο τις ιδιοσυγκρασιακές, όλες τις ειδικές.
Αυτές δεν μετριούνται.
Κάνουν κάποιον κάτι που έχει μορφή που θυμίζει κάτι.
Αυτό δεν έχει εκλείψει, αλλά κινδυνεύει από τις απαιτήσεις κάποιων.
 
Ιωάννης Τζανάκος